Czy taki związek ma szansę?

[soy_gato_negro]

Cześć, piszę z prośbą o obiektywne spojrzenie na moją historię. Od razu pragnę zaznaczyć, że zdaję sobie sprawę z tego, iż nikt z was tu mnie nie zna, więc może sugerować się tylko tym, co opiszę oraz że każdy jest indywidualny i inaczej wszystko przeżywa, odczuwa. Ale po raz pierwszy znalazłam się w takiej sytuacji i tak naprawdę nie wiem, co zrobić.
Zacznę może od początków, czyli mojego poprzedniego związku, trzeciego w moim życiu i jak dotychczas, najbardziej świadomego (wcześniejsze to były takie licealne miłości). Poznaliśmy się 5 lat temu, na imprezie u wspólnych znajomych. Od razu się sobie spodobaliśmy, błyskawicznie zaczęliśmy rozmawiać i już miesiąc później byliśmy parą. Wtedy wydawało mi się, że to była wprost idealna relacja: motylki w brzuchu, emocje, piękne chwile, wielka miłość. Z perspektywy ponad roku od naszego zerwania uważam, że byliśmy średnio dopasowani. Nie było między nami rażących różnic światopoglądowych (religia, polityka, spojrzenie na życie w społeczeństwie), ale mieliśmy inne charaktery i chyba też potrzeby. Przykład? On był typem miłośnika sportów, ciągle w ruchu, ja lubię sport, ale bez przesady, dobry film na kanapie nie jest zły. On natomiast nie lubił siedzieć w domu, praktycznie ani chwili. Ja jestem osobą dość uporządkowaną, przynajmniej na tyle, że nie zapominam o ważnych sprawach, zobowiązaniach - on żył dniem dzisiejszym i nie pamiętał, co ma zrobić jutro i dla kogo. Ja na wakacje wolałam jeździć w gory, on preferował morze. Ja lubię czasem pobujać w obłokach, pozastanawiać się nad światem, on wolał proste, konkretne sprawy i nie rozumiał "po co tyle myślę". Poza tym mieliśmy zupełnie inne potrzeby kontaktu - ja wolałam widywać się częściej (ale nie codziennie, bez przesady), jemu wystarczył raz na tydzień, a czasem raz na dwa tygodnie. Na początku niektóre różnice wywoływały konflikty, ale były to drobne sprzeczki. Chodziliśmy na kompromisy, kiedy było trzeba, mimo różnic żyło nam się stabilnie. Jednak w którymś momencie zaczęło nam chyba to trochę doskwierać, on się szybciej zorientował, że nie do końca do siebie pasujemy, ja bardziej płakałam i przeżywałam nasze rozstanie (jestem dość emocjonalna). Końcem końców, zerwaliśmy.
Miałam dużo czasu na przemyślenia, wyciąganie wniosków, użalanie się nad sobą i rozwijanie siebie. Wnioski przedstawiłam wyżej - byliśmy niedopasowani.
Teraz jest w moim życiu ktoś inny. Chłopak, z którym łączy mnie niesamowita więź jeśli chodzi o zrozumienie, spojrzenie na świat, życie, ludzi. Jakbym miała powiedzieć, że ktoś jest moją bratnią duszą, to właśnie on. Gadamy godzinami, rozumiemy się bez słów. Lubimy w podobny sposób spędzać czas, mamy zbliżone potrzeby i plany na życie. W dodatku zachowuje się tak, jak mój były nigdy by się w stosunku do mnie nie zachowywał - jest wyrozumiały i pomocny. Tzn. mój były też próbował, ale nie rozumieliśmy się do końca i różnie to wychodziło. Czuję się też pewnie w tej relacji, nie mam wrażenia, że spędzamy za mało czasu razem. Oczywiście, nie jest idealny (na szczęście), ma też swoje wady. Jesteśmy bardzo podobni, a jednocześnie na tyle różni, żeby nasza relacja nie była nudna. Jest tylko jedna sprawa: nasza relacja nie wyszła od wielkiego zachwytu, emocji, tylko od przyjaźni, stopniowego poznawania się. Nie jest oparta na niepokoju, drżeniu wewnętrznym, niepewności, zmianach nastroju, niesamowitych motylach w brzuchu. Czytam Wizaż od pewnego czasu i widziałam już gdzieś temat, w którym dziewczyna pisała, że w jej związku nie ma niesamowitych motyli i większość z was twierdziła, że powinna sobie odpuścić i poczekać na kogoś innego. Ja jestem zaskoczona, bo nigdy wcześniej nie spotkał mnie taki typ relacji. Zawsze było szybko, gwałtowne emocje przy poznaniu, niedługi czas i lądowaliśmy w związku. Jak na razie, żaden z chłopaków nie był do mnie dopasowany. Jasne, jedni pasowali bardziej, inni mniej, ale zawsze końcem końców okazywało się, że fizycznie było super, ale charakterologicznie zupełnie nie to. Teraz natomiast jest inaczej: spokojniej, ale pełne porozumienie. Co myślicie? Czy taki związek ma szansę? I dlaczego teraz jest zupełnie inaczej, niż z poprzednimi? Macie jakieś przypuszczenia?

[I am Rock]

Napisane przez soy_gato_negro

Teraz jest w moim życiu ktoś inny. Chłopak, z którym łączy mnie niesamowita więź jeśli chodzi o zrozumienie, spojrzenie na świat, życie, ludzi. Jakbym miała powiedzieć, że ktoś jest moją bratnią duszą, to właśnie on. Gadamy godzinami, rozumiemy się bez słów. Lubimy w podobny sposób spędzać czas, mamy zbliżone potrzeby i plany na życie. W dodatku zachowuje się tak, jak mój były nigdy by się w stosunku do mnie nie zachowywał - jest wyrozumiały i pomocny. Tzn. mój były też próbował, ale nie rozumieliśmy się do końca i różnie to wychodziło. Czuję się też pewnie w tej relacji, nie mam wrażenia, że spędzamy za mało czasu razem. Oczywiście, nie jest idealny (na szczęście), ma też swoje wady. Jesteśmy bardzo podobni, a jednocześnie na tyle różni, żeby nasza relacja nie była nudna. Jest tylko jedna sprawa: nasza relacja nie wyszła od wielkiego zachwytu, emocji, tylko od przyjaźni, stopniowego poznawania się. Nie jest oparta na niepokoju, drżeniu wewnętrznym, niepewności, zmianach nastroju, niesamowitych motylach w brzuchu. Czytam Wizaż od pewnego czasu i widziałam już gdzieś temat, w którym dziewczyna pisała, że w jej związku nie ma niesamowitych motyli i większość z was twierdziła, że powinna sobie odpuścić i poczekać na kogoś innego. Ja jestem zaskoczona, bo nigdy wcześniej nie spotkał mnie taki typ relacji. Zawsze było szybko, gwałtowne emocje przy poznaniu, niedługi czas i lądowaliśmy w związku. Jak na razie, żaden z chłopaków nie był do mnie dopasowany. Jasne, jedni pasowali bardziej, inni mniej, ale zawsze końcem końców okazywało się, że fizycznie było super, ale charakterologicznie zupełnie nie to. Teraz natomiast jest inaczej: spokojniej, ale pełne porozumienie. Co myślicie? Czy taki związek ma szansę? I dlaczego teraz jest zupełnie inaczej, niż z poprzednimi? Macie jakieś przypuszczenia?

Ok. Jest porozumienie dusz i to doskonała baza do związku, ale co z porozumieniem ciał? Bez pożądania związek nie wypali.

Nie musi być szału zmysłów od początku, ale jednak fizycznie facet musi cię kręcić, a tu jakoś tego nie dostrzegam.

[FALLinLOVE]

Napisane przez soy_gato_negro

Cześć, piszę z prośbą o obiektywne spojrzenie na moją historię. Od razu pragnę zaznaczyć, że zdaję sobie sprawę z tego, iż nikt z was tu mnie nie zna, więc może sugerować się tylko tym, co opiszę oraz że każdy jest indywidualny i inaczej wszystko przeżywa, odczuwa. Ale po raz pierwszy znalazłam się w takiej sytuacji i tak naprawdę nie wiem, co zrobić.
Zacznę może od początków, czyli mojego poprzedniego związku, trzeciego w moim życiu i jak dotychczas, najbardziej świadomego (wcześniejsze to były takie licealne miłości). Poznaliśmy się 5 lat temu, na imprezie u wspólnych znajomych. Od razu się sobie spodobaliśmy, błyskawicznie zaczęliśmy rozmawiać i już miesiąc później byliśmy parą. Wtedy wydawało mi się, że to była wprost idealna relacja: motylki w brzuchu, emocje, piękne chwile, wielka miłość. Z perspektywy ponad roku od naszego zerwania uważam, że byliśmy średnio dopasowani. Nie było między nami rażących różnic światopoglądowych (religia, polityka, spojrzenie na życie w społeczeństwie), ale mieliśmy inne charaktery i chyba też potrzeby. Przykład? On był typem miłośnika sportów, ciągle w ruchu, ja lubię sport, ale bez przesady, dobry film na kanapie nie jest zły. On natomiast nie lubił siedzieć w domu, praktycznie ani chwili. Ja jestem osobą dość uporządkowaną, przynajmniej na tyle, że nie zapominam o ważnych sprawach, zobowiązaniach - on żył dniem dzisiejszym i nie pamiętał, co ma zrobić jutro i dla kogo. Ja na wakacje wolałam jeździć w gory, on preferował morze. Ja lubię czasem pobujać w obłokach, pozastanawiać się nad światem, on wolał proste, konkretne sprawy i nie rozumiał "po co tyle myślę". Poza tym mieliśmy zupełnie inne potrzeby kontaktu - ja wolałam widywać się częściej (ale nie codziennie, bez przesady), jemu wystarczył raz na tydzień, a czasem raz na dwa tygodnie. Na początku niektóre różnice wywoływały konflikty, ale były to drobne sprzeczki. Chodziliśmy na kompromisy, kiedy było trzeba, mimo różnic żyło nam się stabilnie. Jednak w którymś momencie zaczęło nam chyba to trochę doskwierać, on się szybciej zorientował, że nie do końca do siebie pasujemy, ja bardziej płakałam i przeżywałam nasze rozstanie (jestem dość emocjonalna). Końcem końców, zerwaliśmy.
Miałam dużo czasu na przemyślenia, wyciąganie wniosków, użalanie się nad sobą i rozwijanie siebie. Wnioski przedstawiłam wyżej - byliśmy niedopasowani.
Teraz jest w moim życiu ktoś inny. Chłopak, z którym łączy mnie niesamowita więź jeśli chodzi o zrozumienie, spojrzenie na świat, życie, ludzi. Jakbym miała powiedzieć, że ktoś jest moją bratnią duszą, to właśnie on. Gadamy godzinami, rozumiemy się bez słów. Lubimy w podobny sposób spędzać czas, mamy zbliżone potrzeby i plany na życie. W dodatku zachowuje się tak, jak mój były nigdy by się w stosunku do mnie nie zachowywał - jest wyrozumiały i pomocny. Tzn. mój były też próbował, ale nie rozumieliśmy się do końca i różnie to wychodziło. Czuję się też pewnie w tej relacji, nie mam wrażenia, że spędzamy za mało czasu razem. Oczywiście, nie jest idealny (na szczęście), ma też swoje wady. Jesteśmy bardzo podobni, a jednocześnie na tyle różni, żeby nasza relacja nie była nudna. Jest tylko jedna sprawa: nasza relacja nie wyszła od wielkiego zachwytu, emocji, tylko od przyjaźni, stopniowego poznawania się. Nie jest oparta na niepokoju, drżeniu wewnętrznym, niepewności, zmianach nastroju, niesamowitych motylach w brzuchu. Czytam Wizaż od pewnego czasu i widziałam już gdzieś temat, w którym dziewczyna pisała, że w jej związku nie ma niesamowitych motyli i większość z was twierdziła, że powinna sobie odpuścić i poczekać na kogoś innego. Ja jestem zaskoczona, bo nigdy wcześniej nie spotkał mnie taki typ relacji. Zawsze było szybko, gwałtowne emocje przy poznaniu, niedługi czas i lądowaliśmy w związku. Jak na razie, żaden z chłopaków nie był do mnie dopasowany. Jasne, jedni pasowali bardziej, inni mniej, ale zawsze końcem końców okazywało się, że fizycznie było super, ale charakterologicznie zupełnie nie to. Teraz natomiast jest inaczej: spokojniej, ale pełne porozumienie. Co myślicie? Czy taki związek ma szansę? I dlaczego teraz jest zupełnie inaczej, niż z poprzednimi? Macie jakieś przypuszczenia?

Jest inaczej, bo to inny facet. Ty tez sie zmienilas poprzez doswiadczenie zyciowe. Ja akurat mam inny odczucie co do tych motylkow. Jesli wszystko jest dobrze, facet Ci sie podoba, czujesz cos do niego, chcesz z nim byc to nie widze tu zadnych problemow.

Mysle, ze nie ma reguly co do tego jak powinien sie zaczynac zwiazek. Jedne rodza sie z fascynacji z motylkami w brzuchu, a inne dojrzewaja powoli, czy tworza sie z dlugoletniej przyjazni. Moim zdaniem, nie ma na to jednej dobrej recepty.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez I am Rock

Ok. Jest porozumienie dusz i to doskonała baza do związku, ale co z porozumieniem ciał? Bez pożądania związek nie wypali.

Nie musi być szału zmysłów od początku, ale jednak fizycznie facet musi cię kręcić, a tu jakoś tego nie dostrzegam.

No właśnie. Seks sprawia Ci z nim przyjemność? Pożądasz go? Bo związek musi mieć zarówno element miłości eros, jak i przyjaźni. Jeżeli są oba to ja bym się nie martwiła, że początkowo nie było wielkich fajerwerków i pokonywania przeciwności losu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[I am Rock]

Jeżeli czekasz, że pożądanie pojawi się z czasem, to raczej się nie pojawi.

[0f78e7ab4a87196fb8e6ee2746a5f35dfd845f1c_5ee6abf249ce5]

Napisane przez I am Rock

Jeżeli czekasz, że pożądanie pojawi się z czasem, to raczej się nie pojawi.

:yes:

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ellen_Ripley]

Napisane przez I am Rock

Jeżeli czekasz, że pożądanie pojawi się z czasem, to raczej się nie pojawi.

Jak wyżej (o ile to jest problemem).

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Lecisz na niego? On leci na ciebie? Sypiacie ze sobą? Chcesz z nim sypiać?


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk