opóźniona w stosunku do rówieśników

[sasanka01]

Hej,
ostatnio zdałam sobie sprawę, że moje życie i to w jaki je prowadzę, to jak żyję co robię jest w stosunku do moich rówieśników opóźnione.
Mam 25 lat i poszłam rok później na studia. 1 stopień studiów trwał zbyt długo 4.5 roku ( zmiana programowa ). Czeka mnie 2 stopień studiów. Ok nie ważne że będę miała 27 lat gdy skończe- to na razie mnie nie rusza.
Chodzi mi o to, że jestem jakby spowolniona we wszystkim. tak jakbym miala tą orientację życiową dopiero później.
Nie wiem nawet jak określić.
Nie wiem czy to przez wychowanie- rodzice opiekuńczy, ciągle pomagający, nadal z nimi mieszkam. Pierwszy chłopak pod koniec liceum, seksualne doznania i pierwszy po 20 roku życia. Najlepsze jest to, że nie wyglądam na 25 lat ale na 20-21. Ale moje przezycia są takie nijakie.
Idę przez życie wolno, mam spowolnione ruchy, bardzo wolno myślę, nie mam takiej 'skapy' jak to kiedyś się mowiło. trudno mi nadal porozumieć się z rówiesnikami.
Zawsze miałam ten problem. Rodzice mówili mi, że jestem zbyt poważna w dzieciństwie, zbyt dojrzała. Że ludzie w moim wieku są głupi, że jeszcze przyjdzie czas jak poznam 'fajnych ludzi na poziomie'. Ale widzę, że to ze mną jest problem.
NADAL rodzice czasem zwracają mi uwagę jak mam się zachowywać, że coś źle mówię,że coś źle powiem, że przeklnę, że źle stoję.
Nie wiem czy przez to nadal podświadomie czuję się dzieckiem? Mam 25 lat a mam lepszy kontakt z ludźmi młodszymi, z ludźmi w wieku 22-24 lata. Oni są bardziej energiczni, żwawsi, nie wiem jak to nawet określić.
Wiem, że przyjaźń czy koleżeństwo nie gra roli jeśli chodzi o wiek, ale widzę, że dopiero od jakiegoś roku, dwóch dorosłam i zdałam sobie sprawę, że wcześniej w wieku nastoletnim lub na pocz studiów moi rówieśnicy nie bali sę nowych doznań, przygód, doświadczeń a ja ciągle tak. Ciągle jakoś czułam obiekcje do wszystkiego.
Nie mam nadal chłopaka od kilku lat. Nie wiem jak miałabym to zmienić. Czuję się źle, bo widzę, że ludzie mają większy power ode mnie. Że dużo ludzi się zna- ja niby ich też, ale nie należę do żadnej grupy, zawsze sama sobie. I nie wiem czy to przez mój charakter, wygląd ( wydaje mi się, że wyglądam ok) czy przez właśnie jakieś opóźnienie życiowe.
Np rodzice w liceum i gimnazjum nie puszczali mnie na imprezy. Wgl seks czy narkotyki to był temat tabu. Bałam się tego, bałam się tych doświadczeń ( chodzi o seks nie narkotyki). Nie wiem czuję, że nie mam pewnych doświadczeń, luzu i energii która odpowiada danemu etapowi w życiu. Że dopiero rozkręcam się teraz a powinnam jakies 5 lat temu...

Czy ktoś z Was tak miał? Nie wiem co mam poradzić sobie, nie wiem jak sobie pomóc. Ale naprawdę czuję sie powolna i jakaś taka osowiała, ociężała, że zawsze jakiś problem wynajdę, że wszystko idzie mi jak krew z nosa...

[Mad_Max]

Przeczytaj wątek "single od zawsze". Tam wypowiadają się panny które dobijają niekiedy trzydziestki i w życiu z nikim nie były, a marazm i stagnacja aż biją po oczach. Wtedy zrobi Ci się raźniej

[anu07]

Napisane przez sasanka01

Chodzi mi o to, że jestem jakby spowolniona we wszystkim. tak jakbym miala tą orientację życiową dopiero później.
Nie wiem nawet jak określić.

Hmm, a możesz nad tym popracować? Znam wiele takich osób i po prostu z czasem to męczy, gdy ktoś nie nadąża. Może zapisz się na jakich sport czy coś, rozrusza Cię to, może pomoże sie rozerwać

[sasanka01]

Napisane przez Mad_Max

Przeczytaj wątek "single od zawsze". Tam wypowiadają się panny które dobijają niekiedy trzydziestki i w życiu z nikim nie były, a marazm i stagnacja aż biją po oczach. Wtedy zrobi Ci się raźniej

najlepsze jest to, że ja wcale nie chce tutaj na forum wypisywać o problemach. dla mnie to jest taka ostatnia deska ratunku.

od jakiegoś roku narzekam. bo studia wprawily mnie w jakis marazm i kiszenie sie we wlasnym sosie. przez to stalam sie tez powolna i jakos boje sie nawiazywac kontaktów z ludzmi. nie wiem dlaczego.
mam duzo kolezanek singielek i widze ze ta tendencja rosnie.
nie wiem jak mialabym np zaczarowac soba ewentualnego faceta byc dla niego atrakcyjna nie tylko wizualnie ale i z charakteru.

poza tym zauwazylam ze w duzej grupie ludzi czesto milcze albo przytakuję- tak jakbym nie miala nic do powiedzenia.

a w gronie osób znanych mi od zawsze np rodzina czy kilkoro przyjaciol jestem innym czlowiekiem. co zrobic aby byc taka 'normalna' do kazdego? bo czasem wydaje mi sie, ze ludzie maja mnie za jakas grzeczna, religijna ( wcale grzeczna nie jestem a z religijnoscia nie mam nic wspolnego - ateista).

wiec wydaje mi sie ze za malo przebywam w towarzystwie ludzi. nie wiem jak to zmienic. bo kiedys czulam sie inaczej, lepiej. teraz widze ze ludzie czasem 'rezygnuja' z mojego towarzystwa a ja to bardzo przyjmuje do siebie.

[KociaAmbiwalencja]

Napisane przez sasanka01

najlepsze jest to, że ja wcale nie chce tutaj na forum wypisywać o problemach. dla mnie to jest taka ostatnia deska ratunku.

od jakiegoś roku narzekam. bo studia wprawily mnie w jakis marazm i kiszenie sie we wlasnym sosie. przez to stalam sie tez powolna i jakos boje sie nawiazywac kontaktów z ludzmi. nie wiem dlaczego.
mam duzo kolezanek singielek i widze ze ta tendencja rosnie.
nie wiem jak mialabym np zaczarowac soba ewentualnego faceta byc dla niego atrakcyjna nie tylko wizualnie ale i z charakteru.

poza tym zauwazylam ze w duzej grupie ludzi czesto milcze albo przytakuję- tak jakbym nie miala nic do powiedzenia.

a w gronie osób znanych mi od zawsze np rodzina czy kilkoro przyjaciol jestem innym czlowiekiem. co zrobic aby byc taka 'normalna' do kazdego? bo czasem wydaje mi sie, ze ludzie maja mnie za jakas grzeczna, religijna ( wcale grzeczna nie jestem a z religijnoscia nie mam nic wspolnego - ateista).

wiec wydaje mi sie ze za malo przebywam w towarzystwie ludzi. nie wiem jak to zmienic. bo kiedys czulam sie inaczej, lepiej. teraz widze ze ludzie czasem 'rezygnuja' z mojego towarzystwa a ja to bardzo przyjmuje do siebie.

A może masz po prostu depresję?
I jesteś introwertykiem?

[sasanka01]

Napisane przez KociaAmbiwalencja

A może masz po prostu depresję?
I jesteś introwertykiem?

nie, zawsze byłam ekstrawertykiem. od roku bardzo sie przejmuje życiem- jest to spowodowane miłosnym odrzuceniem. no ale juz nie powinnam o tym myslec.'od roku wkrecam sobie i analizuje zbyt duzo..
jesli sport ma mi pomóc to chyba sie zapisze.
wiecie np gdzie moge poznac duzo nowych ludzi? chodzi mi nie o studia ale np jakies organizacje czy cos?
nawet nie chodzi mi o przyjaźnie ale o zwykle kontakty miedzyludzkie.
abym nie musiala kisic sie we wlasnym sosie i np analizowac ciagle i rozmawiac na tematy dm z moja siostra ( ktora jest podobna dom mnie i rozmawiajac z nia czuje jakbym sciagala sie w dol).
chodzi mi o taki nowy powiew.

[chmura lamp neonowych]

Po pierwsze, to chyba masz zniżkę formy i wydaje mi się, że także samooceny. Może zjadła cię rutyna i potrzebujesz tzw. "nowych doznań?"
Poszukaj studenckich kół zainteresowań w swoim mieście, jakiejś niezależnej rozgłośni radiowej/telewizyjnej, wyjedź na obóz z jakimiś nowymi ludźmi, może spróbuj znaleźć wakacyjną pracę za granicą albo nawet jakiś staż, praktyki w mieście (tam przyjmują młodych ludzi, więc szansa na poznanie rówieśników jest dobra). Plus polecam sport, ale taki w stylu zajęcia grupowe (też można poznać nowe osoby), na przykład taniec (niekoniecznie towarzyski, może być jakiś nowoczesny), karate, joga... Teraz jest lato i jest milion letnich warsztatów w większych miejscowościach (z tego co zrozumiałam, to mieszkasz gdzieś w mieście, w którym jest uczelnia, więc większym pewnie). Zawsze możesz wziąć jakichś znajomych i iść do klubu, a nuż kogoś poznasz?

Jeżeli masz wrażenie, że kiedyś nie skorzystałaś z życia, to zrób to teraz, póki jeszcze nie masz ograniczeń typu dom, praca, dzieci itd. Poimprezuj, zaszalej, spełnij jakieś marzenie - oczywiście staraj się robić to z głową, żeby nie wpaść w kłopoty!

A to, że pierwszego chłopaka miałaś pod koniec liceum, a doświadczenia seksualne w wieku 20 lat, to jak dla mnie nie jest opóźnienie, mam koleżanki 22-letnie, które wciąż są dziewicami.
Jeżeli chodzi o to, że lepiej czujesz się z ludźmi młodszymi o 2-3 lata, to jak dla mnie nic dziwnego. Po pierwsze, jeżeli ty masz 25 lat, a ktoś 23, to niewiele się różnicie pod względem psychiki, bo to wiek, w którym takie rzeczy się wyrównują. Po drugie, nie zastanowiłaś się nad tym, że nie każdy urodził się po to, żeby być jakimś super poważnym? Na przykład ja nie. Mam ponad 20 lat i czasem zachowuję się jak 16stka, wygłupiam się, tryskam energią życiową i nie znoszę spokojnych, sztywnych ludzi, którzy nie potrafią się dobrze bawić (nawet czasem infantylnie). Zastanów się, czy ty też nie masz takiego podejścia?

[201604181004]

nie rozumiem na czym to opóźnienie polega