Czy ja się mogę jeszcze zmienić?

[pearl126]

.

[Hultaj]

no to Ci się nie chce gadać z nowym towarzystwem TZta czy Cię onieśmielają; zdecyduj się.

Tylko dla mnie to wszystko jest sztuczne, sztuczne uśmiechy, pogawędki na siłę.

Każdy sądzi wg siebie , jak jesteś sztuczna, cyniczna i olewająca w stosunku do innych ludzi, to przypisujesz im podobne cechy.

[Clemence]

Ja bym na Twoim miejscu poszła do psychologa.
Nie dlatego ,ze cos jest nie tak,a wlasnie dlatego zeby ktos na spokojnie ukazał Ci drugą stronę medalu-bez emocji

[Latiha]

Napisane przez pearl126

Jestem osoba, która chciałaby się zmienić, tylko nie wiem czy jest na to szansa... Przedstawię więc sytuację. Zawsze chciałam być kobietą pewną siebie, atrakcyjną, która dużo osiągnęła. Ale chyba przesadziłam. Ludzie postrzegają mnie za osobę zarozumiałą, tzw. „paniusie-smarkule”, która ma za wysokie mniemanie o sobie. Idąc ulicą ludzie od razu oceniają mnie za chamską, choć moja uroda na pewno tego nie ukazuje.
Ale do rzeczy - dlaczego chcę się zmienić. Zauważyłam, że mam trudności w nawiązywaniu kontaktów, ludzi często traktuje przedmiotowo. Nie chce mi się z nimi rozmawiać, np. gdy mój partner zabiera mnie do jakiegoś nowego towarzystwa. Tak samo jego rodzina,nie lubi mnie, uważa, że nie potrafię do nich przyjść i porozmawiać, a ja po prostu się „wstydzę”, głupio mi, jak widzę jaką mają kochającą rodzinę, jak się przytulają, rozmawiają o wszystkim (ja tego niestety nie miałam)... Naprawdę chcę tego kontaktu, bo wiem, że przez to psuje się mój związek. Mój partner pod tym względem jest bardo wrażliwy, chciałby bym była częścią jego rodziny. Tylko dla mnie to wszystko jest sztuczne, sztuczne uśmiechy, pogawędki na siłę. Gdy jesteśmy razem dogadujemy się. Natomiast nie „czuje mnie” jego towarzystwo, uważają, że nie potrafię zagadać tylko się „noszę” - co jest pewnie moja reakcją obronną na trudności komunikowania się. Ale nie w tym tkwi problem... oni mnie po prostu onieśmielają. Czy ja się mogę zmienić? Czy jest na to szansa, gdy tego będę chciała, czy to nie będzie sztuczne? Od tego zależy czy mój związek będzie dłużej trwał, gdyż mój facet potrzebuje kobiety towarzyskiej, tego mu brakuje. Stąd moje pytanie, czy jest szansa, że ja (gdy wyrażę taką chęć) zmienię się... Czy nmy po prostu do siebie nie pasujemy i powinnam znaleźć partnera o podobnym charakterze. Najważniejsze jest to, że ja CHCĘ SIĘ ZMIENIĆ, tylko nie wiem czy jeszcze jest na to jakaś szansa... czy ja już na zawsze pozostanę zołzą (choć nie chcę nią być!). Jak to zrobić? Czy jest sens próbować zmienić się przy obecnym partnerze, który ma wątpliwości by ze mną być tylko dlatego, bo naciskają na niego znajomi i rodzina...

Nie, nie ma sensu.
Nie lepiej poszukać sobie faceta, który zaakceptuje Cię taką jaką jesteś?
Nie lepiej jest szukać dla siebie towarzystwa ludzi, którzy nie osądzają po pozorach?
Na świecie jest jakieś 7 miliardów ludzi, po co zmieniać się dla tego tuzina osób, które może i tak nigdy Cię w pełni nie zaakceptują, bo już przypięli Ci łatkę ?
Bądź sobą i znajdź osoby Tobie podobne, nie dostosowywuj się od innych.
Ale to tylko moje zdanie.

[Wampierz]

Trudno powiedzieć. Może pomogłaby ci psychoterapia albo jakaś praca z poradnikiem czy coś - bo chyba jesteś nieśmiała? Bo, o ile rozumiem, że można nie lubić czczych pogaduszek z obcymi ludźmi, spoufalania się itp. to jednak życie społeczne nas zmusza do takich kontaktów. Kiedy nie możesz się przełamać, bo nieśmiałość nie pozwala zrobić ci czegoś, co chcesz zrobić - np. pogadać z rodzicami chłopaka, pożartować z jego znajomymi to znaczy ze coś jest nie tak. Powinnaś móc prowadzić z ludźmi niezobowiązującą rozmowę, nawet jeśli ich nie lubisz lub cię nie interesują.

A chłopakowi wytłumacz, że jesteś nieśmiała i takie sytuacje cię peszą. jeśli bardziej się przejmuje tym, jak cię widzą jego znajomi to wasz związek nie rokuje dobrze.

[martiniątko]

Skoro u Ciebie w domu nie było nigdy takich pogawędek i nikt się sobą nawzajem nie interesował, to nic dziwnego że nie masz tego w naturze. Postawa obojętności w rodzinie niestety wychowuje na gbura, który interesuje się tylko sobą, a dbanie o inne (zwłaszcza nie do końca bliskie) osoby, uważa za kompletnie zbędne. Jednak życie i inni ludzie wymagają zmiany postawy. Zacznij po prostu zmuszać się do zapytania kogoś zawsze jak go spotkasz, jak mu leci, lub o cokolwiek innego co by wyrażało że jesteś tą drugą osobą zainteresowana. Po jakimś czasie wyda ci się to mniej sztuczne.

Czy masz szukać kogoś innego? I tworzyć parę gburów? Już chyba lepiej dla dobra samej siebie i swojej przyszłej rodziny dostosować się do bardziej sympatycznej postawy.

[bubelmart]

a czy rozmawiałaś szczerze ze swoim partnerem o swojej nieśmiałości? czy w ogóle rozmawiacie szczerze i on wie jaka jesteś w głębi siebie, czy postrzega cię tak, jak wszyscy inni?

bo jeśli nie wie, to nie jest z tobą, tylko z jakimś wyimaginowanym, stworzonym przez ciebie na potrzeby innych, obrazem - wtedy to raczej nie ma sensu, chyba że będziesz w stanie się przed nim otworzyć, a jemu spodobasz się prawdziwa ty...

a jeśli chodzi o to, co napisała martiniątko - niekoniecznie. u mnie też nie było pogawędek, wychowałam się za to na książkach i widocznie stamtąd czerpałam "inspirację". ja natomiast przesadziłam w drugą stronę - ważniejsi są dla mnie inni ludzi niż ja sama. no cóż, kwestia chcenia zmiany i pracowania nad sobą
powodzenia, pearl

[pearl126]

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi!

Tylko ja myślę, że to nie kwestia nieśmiałości. Nigdy nie miałam z tym problemów. Natomiast chodzi o konkretne towarzystwo, gdy kogoś postrzegam za bardzo inteligentnego, ustawionego życiowo - podziwiam go, w tym momencie się blokuje. A takie właśnie jest towarzystwo mojego partnera. Uważam ich za jakiś "bogów", a tak naprawdę są to zwyczajni ludzie i myślę, że to właśnie w tym tkwi problem.

[Wampierz]

Napisane przez pearl126

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi!

Tylko ja myślę, że to nie kwestia nieśmiałości. Nigdy nie miałam z tym problemów. Natomiast chodzi o konkretne towarzystwo, gdy kogoś postrzegam za bardzo inteligentnego, ustawionego życiowo - podziwiam go, w tym momencie się blokuje. A takie właśnie jest towarzystwo mojego partnera. Uważam ich za jakiś "bogów", a tak naprawdę są to zwyczajni ludzie i myślę, że to właśnie w tym tkwi problem.

Zrozum, że zdrowa, dorosła osoba nie powinna mieć takich problemów - z każdym powinnaś móc porozmawiać. Jeśli paraliżuje cię rozmowa ze zwykłymi ludźmi (bo to nie papież ani nikt taki) to znaczy, że masz jakiś problem. Może jakieś kompleksy, obawy.

Jeśli boisz się, że nie potrafisz np. rzucić jakiejś błyskotliwej czy dowcipnej uwagi, to po prostu mów cokolwiek, byle uprzejmie. I tak ludzie najbardziej lubią miłe i niekonfliktowe osoby, a nie te najbardziej dowcipne czy wykazujące się wiedzą.