Rodzice mnie kontrolują

[LadyOfNight]

Witam, zabrzmi to naprawdę dziwnie, ale potrzebuję pomocy. Mam 25 lat prawie , mieszkam z rodzicami, choruję na Zespół Apergera. Fakt,narobiłam dużo głupot, gdy nie brałam leków,z tym,że do rodziców nie dociera(nie chce dotrzeć?) że dawno już skończyłam 18 lat i że nie mogą mnie trzymać na smyczy ,pytać o każde wyjście (z kim, gdzie, dlaczego itd) Tkwię w błędnym kole. Studiuję, ale tam nie umiem nawiązać właściwych relacji, może z podświadomej zazdrości, że inni mają swobodę, lub też wstydu (no nie zaproszę do domu bo obciach). Kończę w tym roku studia, aczkolwiek z moją terapeutką doszłyśmy do wniosku, że rodzice zrobili ze mnie kalekę (totalna niezaradność) i ona podważyła mojego Aspergera a stwierdziła, że to przez trzymanie pod kloszem taka mogę być. Nie umiem wyjść z tej sytuacji. Jakieś rady ?

[Niebieskooka arystokratka]

Skoro masz terapeutkę to wraz z nią może znalazłybyście rozwiązanie? Poza tym najważniejsze jest w tej chwili usamodzielnienie się i wyprowadzka od rodziców - muszą to być radykalne kroki, bo w przeciwnym razie będzie tylko gorzej, a 25 lat to jeszcze czas na ogarnięcie się.

[LadyOfNight]

I tutaj się pojawiają schody, bo jestem kompletnie niesamodzielna, nie umiem pracować (tak,tak,aż tak źle jest),nie przepracowałam w życiu 1 dnia, tylko po godzinie uciekałam z krzykiem przemęczenia.Leki? Hmmm....przetestowano na mnie całą aptekę, leżałam ....uwaga...na to w szpitalu (!) i co ? Lekarze stwierdzili, że to długotrwale stałe wyuczone wzorce i wypuścili do domu. Chwilowo mam przerwę w terapii ,przez brak czasu ze względu na pisanie licencjatu,nie wiem co robić

[ziomek_maly]

Normalnie polecilbym Ci wyprowadzkę, ale w tym wypadku to nie wiem...

[Bea_91]

Napisane przez LadyOfNight

I tutaj się pojawiają schody, bo jestem kompletnie niesamodzielna, nie umiem pracować (tak,tak,aż tak źle jest),nie przepracowałam w życiu 1 dnia, tylko po godzinie uciekałam z krzykiem przemęczenia.Leki? Hmmm....przetestowano na mnie całą aptekę, leżałam ....uwaga...na to w szpitalu (!) i co ? Lekarze stwierdzili, że to długotrwale stałe wyuczone wzorce i wypuścili do domu. Chwilowo mam przerwę w terapii ,przez brak czasu ze względu na pisanie licencjatu,nie wiem co robić

Czy masz potwierdzoną chorobę przez lekarza?

Wysyłane z mojego HTC Desire C za pomocą Tapatalk 2

[Chatul]

Napisane przez LadyOfNight

I tutaj się pojawiają schody, bo jestem kompletnie niesamodzielna, nie umiem pracować (tak,tak,aż tak źle jest),nie przepracowałam w życiu 1 dnia, tylko po godzinie uciekałam z krzykiem przemęczenia.Leki? Hmmm....przetestowano na mnie całą aptekę, leżałam ....uwaga...na to w szpitalu (!) i co ? Lekarze stwierdzili, że to długotrwale stałe wyuczone wzorce i wypuścili do domu. Chwilowo mam przerwę w terapii ,przez brak czasu ze względu na pisanie licencjatu,nie wiem co robić

Moim zdaniem powinnaś wrócić do terapii. I na terapii omawiać kwestie pracy. Jeśli chcesz pracować, ale wiesz, że masz z tym problem, to trzeba się zastanowić, co z tym dalej zrobić.
Może na początek dorywcza praca? Godzina, dwie w tygodniu?

[LadyOfNight]

Tak, oficjalna diagnoza lekarska :Zespół Aspergera, aczkolwiek nikt nie wziął pod uwagę jak mnie wychowywano, jak chroniono przed wszelkimi "rzekomymi "zagrożeniami, przemęczeniem itd :/
Mnie przeraża nawet samodzielne pójście na rozmowę kwalifikacyjną, bo nie wiem jak się zachować,nie umiem utrzymać kontaktu wzrokowego, wszystko interpretuję dosłownie,nie umiem kłamać

[saab_]

Pomyśl może o darmowych praktykach, 1-2 dni w tygodniu. Wydaje mi się, że teraz o wiele łatwiej jest się na nie dostać, zawsze możesz też zrezygnować

Swoją drogą - ja mieszkałam z rodzicami do 26 roku życia i normą było, że mnie pytali, nie wiem, czy ja taka uległa jestem, czy to zwyczajna sytuacja, że się martwią po prostu i chcą wiedzieć. Co więcej - teraz mam 30 i jak np. się nie mogą dodzwonić, to też pytają, czy gdzieś byłam, a jak tak to w kim itp. Oczywiście - pytanie pytaniom nierówne, ale nie wyobrażam sobie sytuacji, że bez słowa wychodzę z domu na jakieś dłuższe spotkanie...

Plus wpadło mi na myśl, że jest coś takiego jak zakłady pracy chronionej i takie ośrodki pomagające w znalezieniu pracy osobom, którym jest trudniej. Wiem, że na pewno dotyczy to inwalidów z różnymi grupami, ale może warto się zainteresować, zapytać terapeuty, może coś wie?

[Chatul]

Napisane przez saab_

Swoją drogą - ja mieszkałam z rodzicami do 26 roku życia i normą było, że mnie pytali, nie wiem, czy ja taka uległa jestem, czy to zwyczajna sytuacja, że się martwią po prostu i chcą wiedzieć.

Moim zdaniem to całkiem normalne, że domownicy informują się na temat swoich wyjść, planowanych godzin powrotu itp.

[_chocolate]

Napisane przez Chatul

Moim zdaniem to całkiem normalne, że domownicy informują się na temat swoich wyjść, planowanych godzin powrotu itp.

Dokładnie, to raczej normalne, jak się mieszka u rodziców. Tym bardziej że Autorka pisze, że "narobiła dużo głupot", więc na pewno się martwią.

[Narrhien]

Myślę, że forum to nie jest dobre miejsce na omawianie tej kwestii... Autorka ma naprawdę bardzo poważny problem - żadna z nas nie jest w stanie dać jej dobrej rady. Możemy jej tylko zaszkodzić.

Autorko, uważam, że źle robisz robiąc przerwę w terapii. Pisanie licencjatu to nie jest zajęcie na 24 godziny w ciągu doby, jako że oprócz studiów nie robisz nic, na pewno znajdziesz godzinę w tygodniu na sesję z terapeutką. Nie przerywaj terapii. My ci tutaj niewiele pomożemy, potrzebujesz specjalistycznej pomocy!

[Clemence]

U mnie to samo.. niestety dopoki sie nie wyprowadzisz to jakos musisz funkcjonowac z Nimi,ale ja mam identyko ....;/
O byle cos,to juz OGROMNIE SIE DZIEJE..

[LadyOfNight]

Hm...ale jak ja robię głupoty to ja za nie odpowiem, co rodzicom do tego? Mnie zabrali rok temu na komendę, ja się tłumaczyłam ze swojego zachowania nie oni, do nich nie zadzwoniłam, nie odbierałam, dopiero jak mnie puścili do domu , ja narobiłam głupot-ja odpowiedziałam. Więc nie wiem po co oni się tak czepiają. A puścić mnie samą w nocy to już nierealne

[madana]

Napisane przez LadyOfNight

Hm...ale jak ja robię głupoty to ja za nie odpowiem, co rodzicom do tego? Mnie zabrali rok temu na komendę, ja się tłumaczyłam ze swojego zachowania nie oni, do nich nie zadzwoniłam, nie odbierałam, dopiero jak mnie puścili do domu , ja narobiłam głupot-ja odpowiedziałam. Więc nie wiem po co oni się tak czepiają. A puścić mnie samą w nocy to już nierealne

- to tak nie działa, bo masz 25 lat, jesteś od nich całkowicie zależna finansowo, jak narobisz głupot , za które dostaniesz grzywnę, karę finansową , mandat, to KTO zapłaci? Ty?
I już napisanie" nie odbierałam telefonu"- to przegięcie, bo jak rozumiem, miałaś być w domu, nie dotarłaś, wylądowałaś na komendzie- i nie odbierałaś od rodziców telefonu, bo taka nagle dorosła jesteś? Nie widzisz sprzeczności?
I nie widzę niczego złego w informowaniu domowników, gdzie, kiedy się wychodzi i o której mniej więcej planuje powrót (lub umawiam się, że zadzwonię, gdyby sytuacja uległa zmianie- u mnie robią tak wszyscy domownicy.

[LadyOfNight]

Owszem, ale informowanie jest czymś innym niż pytanie o zgodę a to, że 25 latka ma pytać czy może się spotkać z chłopakiem z internetu to przegięcie, nie uważasz?

[madana]

Napisane przez LadyOfNight

Owszem, ale informowanie jest czymś innym niż pytanie o zgodę a to, że 25 latka ma pytać czy może się spotkać z chłopakiem z internetu to przegięcie, nie uważasz?

- ale to Ty masz problem, że "musisz pytać o zgodę"- nie, nie musisz, po prostu spotkasz się.

[LadyOfNight]

No nie zupełnie, bo potem mam awanturę, a jak mam kogoś poznać jak mi z ludźmi z internetu nie wolno się spotykać?

[saab_]

Wiesz, moim zdaniem dojrzałość polega też na umiejętnym dawkowaniu czy selekcjonowaniu informacji - można przedstawić to tak, że idziesz się spotkać z nieznajomą osobą z internetu, można jakoś zmiękczyć. Jak ja przesadzę na imprezie z alkoholem, to nie opisuję im tłumacząc dlaczego nie przyjdę na niedzielny obiad, co się ze mną dzieje i dlaczego, tylko mówię, że byłam na imprezie i chcę odpocząć w domu - widzisz różnicę? Właśnie po to, żeby się o mnie nie martwili.
Trudno się dziwić rodzicom, jeśli dochodziło do takich sytuacji jak ta na komendzie, jeśli nie potrafisz sama o siebie zadbać, a taka sytuacja wskazuje, że nie potrafisz, to musisz mimo wieku uznać, że mają prawo się przejmować tym, co się z Toba dzieje.

[marzycielka_]

Napisane przez LadyOfNight

No nie zupełnie, bo potem mam awanturę, a jak mam kogoś poznać jak mi z ludźmi z internetu nie wolno się spotykać?

Nie wystarczy że powiesz rodzicom że idziesz się spotkać ze znajomymi, przecież nie muszą znac szczegółów, kto to, ile ma lat, kim są jego rodzice i jaki ma numer konta. Na boga dziewczyno masz 25 lat i trzeba trochę w końcu przygotować rodziców na to że żyć za Ciebie nie będą.
Ja też mieszkam z rodziną, jestem od Ciebie młodsza o rok i zawsze mówię że wychodzę, nawet jak mamy nie ma w domu to mówię moim siostrom żeby wiedziały że wyszłam, takie zasady myślę ze w większości domów panują.

[Luba]

Zanim zaczniecie doradzać, to poczytajcie trochę o ZA
A potem nie doradzajcie, bo to zbyt poważna sprawa.

[LadyOfNight]

Napisane przez marzycielka_

Nie wystarczy że powiesz rodzicom że idziesz się spotkać ze znajomymi, przecież nie muszą znac szczegółów

Z tym,że moi rodzice wiedzą, że ja nie mam żadnych znajomych i jeśli z kimś wychodzę to znaczy że facet z neta

[marzycielka_]

Napisane przez LadyOfNight

Z tym,że moi rodzice wiedzą, że ja nie mam żadnych znajomych i jeśli z kimś wychodzę to znaczy że facet z neta

....

[Narrhien]

Napisane przez marzycielka_

Aha czyli wiedzą że jak się z kimś spotykasz to zawsze jest to facet z neta? No nie wiem powinnaś zacząć żyć swoim życiem, albo porozmawiać z rodzicami i wytłumaczyć im że jesteś już dorosła, że chcesz spróbować się usamodzielnić i żeby Ci nie podcinali skrzydeł tylko pomogli zacząć normalnie żyć. Dokąd bedziesz na ich utrzymaniu i będziesz z nimi mieszkac to niestety będą mieć Cię na oku cały czas

Jezu, dziewczyno, nie dotarło do ciebie to, co Luba napisała? Wiesz w ogóle, co to jest Zespół Aspergera? Jeśli nie, to doczytaj, zamiast dawać takie rady...

[coffee]

Napisane przez marzycielka_

powinnaś zacząć żyć swoim życiem

pisane do osoby z Zespołem Aspergera.

[kocurzysko]

Napisane przez LadyOfNight

Tak, oficjalna diagnoza lekarska :Zespół Aspergera, aczkolwiek nikt nie wziął pod uwagę jak mnie wychowywano, jak chroniono przed wszelkimi "rzekomymi "zagrożeniami, przemęczeniem itd :/
Mnie przeraża nawet samodzielne pójście na rozmowę kwalifikacyjną, bo nie wiem jak się zachować,nie umiem utrzymać kontaktu wzrokowego, wszystko interpretuję dosłownie,nie umiem kłamać

O kontakcie wzrokowym to ja raczej nie myślałem, dopóki nie dowiedziałem się o zaburzeniach psychicznych. Na rozmowie kwalifikacyjnej ani razu nie byłem.

Dlaczego piszesz, że rodzice ciebie kontrolują? Czy ma to związek z twoimi zaburzeniami? Może wiedzą o twoich problemach i nie chcą, żebyś "wpakowała się w tarapaty".

Jakie miałaś dzieciństwo? Czy dokuczali ci w szkole (zwłaszcza podstawowej)? Czy wyzywali od "downów", "debili" itp. Czy chciałaś mieć przyjaciół w dzieciństwie?