DEPRESJA - skąd ?

[monisiaab]

Moja depresja wzięła się z niezadowolenia ze swojego wyglądu (nadwaga), serii niepowodzeń, problemów finansowych, pracy na nocną zmianę (pogorszyło mój stan totalnie), krótkotrwałe związki... Mnóstwo czynników, tak na prawde każdy ma inny powód.

[iron_angel_ona]

nie ma chyba jednej przyczyny depresji kazdy moze ja złapać z innego powodu... wazne jest rozpoznanie wczesne i leczenie no i wsparcie bliskich to w sumie najważniejsze

[Ziqu]

Ja nigdy nie wstydziłam się swojej choroby. Czego mam się wstydzić ? Ze jestem chora? Niestety w szkole bardzo mi dokuczano z powodu tego że np. psycholog czasami prosiła mnie do siebie, nikt tego nie rozumiał. Dobrze że teraz więcej się o tym mówi.

[MagdalenaSzs]

Cześć, pozwole sobie odświeżyć wątek, może ktoś zajrzy
W postach dziewczyny napisały jak u nich przebiegało leczenie depresji, leki, terapia, a jak na wszystko reagują znajomi? Wspierają? Próbują Was jakoś wyciągać z tego? Porozmawiać? Bo powiem szczerze, że moi dali dupy na całej linii ;> Mam nieciekawą sytuacje w domu o czym wiedzą, nie mam co liczyć na jakieś wsparcie rodziny i oczywiście zabunkrowałam się w domu. Wiem że ludzie nie lubią przebywać z takimi osobami, każdy lubi pozytywne osoby przyjemnie się z nimi spędza czas, ale nie zdawałam sobie sprawy, że dosłownie zostanę z tym problemem sama jak palec
Możecie mi powiedzieć jak to było u Was? Też zostałyście same z chorobą?

[WizazankaLublinianka]

Tak szczerze to czego oczekiwałaś od znajomych? Znajomi to o obcy ludzie. Jak mają Ci pomóc osoby obce? Rodzina , mąż, dzieci, babcia, dziadek ok, ale znajomi?
Depresja ma to do siebie że zostajesz sama. Wręcz nie chcesz by znajomi byli obok, nikogo nie chcesz. Chcesz bć sama.

[MagdalenaSzs]

Napisane przez WizazankaLublinianka

Tak szczerze to czego oczekiwałaś od znajomych? Znajomi to o obcy ludzie. Jak mają Ci pomóc osoby obce? Rodzina , mąż, dzieci, babcia, dziadek ok, ale znajomi?
Depresja ma to do siebie że zostajesz sama. Wręcz nie chcesz by znajomi byli obok, nikogo nie chcesz. Chcesz bć sama.

Z pogrubionym nic dodac nic ująć zgadzam się.
"Znajomi" może źle się wyraziłam. Nie tyle znajomi, ale też nie przyjaciele, w każdym razie tak bym ich nie nazwała. Więc może tak dwie osoby, które znam od dziecka, bardzo mi bliskie, reszta to ludzie, z którymi kiedys pracowałam (znamy się od jakiś 5-6 lat), spędzałam czas po pracy, jeździłam nad wode, chodziłam na grilla, spędzałam sylwestra, wszystkie imprezy urodziny, jeździłam na wakacje, więc generalnie taka moja paczka, z która robi się wszystko. A czego oczekiwałam, to szczerze czegokolwiek, na pewno nie ciszy, jakiś świątecznych życzeń, durnego smsa z zapytaniem ''co u mnie?", moze zaproszenia na urodziny, albo sylwestra, które zawsze spędzałam z tymi ludźmi, naprawdę jakiejkolwiek reakcji, jakiegoś zapewnienia, ze mimo wszystko nie jestem sama, ale na pewno nie ciszy, z każdej strony.

[WizazankaLublinianka]

Napisane przez MagdalenaSzs

Z pogrubionym nic dodac nic ująć zgadzam się.
"Znajomi" może źle się wyraziłam. Nie tyle znajomi, ale też nie przyjaciele, w każdym razie tak bym ich nie nazwała. Więc może tak dwie osoby, które znam od dziecka, bardzo mi bliskie, reszta to ludzie, z którymi kiedys pracowałam (znamy się od jakiś 5-6 lat), spędzałam czas po pracy, jeździłam nad wode, chodziłam na grilla, spędzałam sylwestra, wszystkie imprezy urodziny, jeździłam na wakacje, więc generalnie taka moja paczka, z która robi się wszystko. A czego oczekiwałam, to szczerze czegokolwiek, na pewno nie ciszy, jakiś świątecznych życzeń, durnego smsa z zapytaniem ''co u mnie?", moze zaproszenia na urodziny, albo sylwestra, które zawsze spędzałam z tymi ludźmi, naprawdę jakiejkolwiek reakcji, jakiegoś zapewnienia, ze mimo wszystko nie jestem sama, ale na pewno nie ciszy, z każdej strony.

Rozumiem.
Taka to samotna chroba niestety.
Trudno mi odnieść się do takiej sytuacji którą opisujesz. Może dla ludzi wydaje się to dziwne. Dla mnie kiedyś było mega dziwne to że ktoś ledwo wstaje do kibelka, na nic nie ma sił itd. Dopiero gdy zachoruje ktoś bliski poznaje się tę chorobę. Ludzie unikają takich osób. Po co tracić czas na takiego dzwaka. Niestety tak to jest. Nie masz absolutnie nikogo ? Rodzina wie? Jak reaguje?

[Kasia Katarzynka]

Napisane przez MagdalenaSzs

Cześć, pozwole sobie odświeżyć wątek, może ktoś zajrzy
W postach dziewczyny napisały jak u nich przebiegało leczenie depresji, leki, terapia, a jak na wszystko reagują znajomi? Wspierają? Próbują Was jakoś wyciągać z tego? Porozmawiać? Bo powiem szczerze, że moi dali dupy na całej linii ;> Mam nieciekawą sytuacje w domu o czym wiedzą, nie mam co liczyć na jakieś wsparcie rodziny i oczywiście zabunkrowałam się w domu. Wiem że ludzie nie lubią przebywać z takimi osobami, każdy lubi pozytywne osoby przyjemnie się z nimi spędza czas, ale nie zdawałam sobie sprawy, że dosłownie zostanę z tym problemem sama jak palec
Możecie mi powiedzieć jak to było u Was? Też zostałyście same z chorobą?

O mojej depresji wie mama, bo mam z nią świetny kontakt, jest moją przyjaciółką i mnie bardzo wspiera, wie też chłopak, jednak on nie potrafi mi pomóc, bo chyba nie do końca rozumie moją chorobę no i wie jeszcze siostra, ale ona się strasznie zamartwia, więc już wolę nie opowiadać jej jak się czuję itp. Nikomu więcej nie powiedziałam. Nie lubię rozmawiać o swoich problemach a często słyszę jak ludzie reagują na psychiatrów bądź leki antydepresyjne, które nazywają psychotropami (czego strasznie nie lubię).

[MagdalenaSzs]

Rodzina nie reaguje, dziwnie to może zabrzmi, ale nie jesteśmy specjalnie z sobą zżyci. Każdy żyje swoim życiem i nie interesuje się drugim, tak zawsze było jest i najwidoczniej zawsze będzie, więc moge liczyć wyłącznie na siebie.
Kasia Katarzynka zazdroszczę takich kontaktów z mamą, tez chciałabym usiąść i wszystko z siebie wyrzucić, albo chociaż pobyć z kimś, a tak to dupa, jestem skazana na towarzystwo moich 4 ścian.