Pierwszy rok z dzieckiem - piękny czas czy droga przez mękę?

[la'Mbria]

jak dla mnie pierwszy rok mojego syna to była wielka magia i wielki dramat...
osobiście koszmarnie przeżyłam poród i dość długo dochodziłam do siebie (fizycznie, bo psychicznie, to nadal mam traumę), być może dlatego wszystko co się działo po porodzie widziałam jako takie "miłe, łatwe, cudne i w ogóle urocze"...moje dziecię było z tych co to "jedzą, śpią i pięknie się uśmiechają" nie miałam z nim żadnych problemów (nie chorował też wcale) więc mogę powiedzieć, że szczęściara ze mnie...co prawda miałam trochę "przebojów" w tym czasie,ale to nie dziecko generowało problemy, czy trudności, a inni ludzie (np. rodzina miała pretensje o brak chrztu, czy slubu, były probował namącić mi w związku itp)
jesli chodzi o samo bycie z dzieckiem- czysta magia, przy czym ja osobiście wolałam to małe i "niekomunikatywne" - ja zawsze wiedziałam co ono chce i co "mówi", a ponieważ reszta świata nie wiedziała- ja czułam sie wyjątkowo-wyjątkowa, wręcz niezbędna
Cudownie wspominam karmienie piersią, mam tylko wielki żal do siebie, ze nie utrzymałam laktacji dłużej niż 7 miesięcy niestety zanikała mi już w 5 miesiącu, mimo, że walczyłam o nia to i tak samoistnie zanikła, a niestety miałam ogromne parcie na karmienie i strasznie przeżyłam odstawienie małego (chyba ja bardziej niż on)
Ogólnie przez pierwsze miesiące miałam wrażenie, ze żyję w jakiejś symbiozie z dzieckiem i nie do końca byłam sama sobą...miałam takie dziwne (i przyjemne uczucie) bycia "kimś więcej"- nie umiem tego ładnie ubrać w słowa, ale było to za razem męczące (nie mogę wyjść sama nigdzie dłużej niż na 2 godziny) i wspaniałe (czuję się potrzebna, młode nie przeżyje beze mnie)...jak dla mnie pierwszy rok był tak pół na pół cudowny i straszny.

[Hortensja]

Każda z nas ma swoją historię. I pewnie każda mogłaby książkę napisać na ten temat, bo tyle było przeżyć.

Isabela pisałaś, że to był leniwy rok. Tity wspominała o harówce. Wiem, że pisałyście o tym w pewnym kontekście, ale jest kontrastowo.
Dla mnie to była/jest ( ale bardziej była, bo na początku było najgorzej) najcięższa praca, jaką w życiu wykonywałam! W pracy jak masz krytyczny czas to czekasz do 16-ej, jak masz jeszcze bardziej dość to czekasz na weekend, a i ostatecznie masz urlop zawsze do wzięcia. A w macierzyństwie? Nie wiem, może kiedy do przedszkola dziecko pójdzie Mówi się wszak, że dopiero wtedy mama może złapać oddech...

[karolca]

Napisane przez Hortensja

Każda z nas ma swoją historię. I pewnie każda mogłaby książkę napisać na ten temat, bo tyle było przeżyć.

Isabela pisałaś, że to był leniwy rok. Tity wspominała o harówce. Wiem, że pisałyście o tym w pewnym kontekście, ale jest kontrastowo.
Dla mnie to była/jest ( ale bardziej była, bo na początku było najgorzej) najcięższa praca, jaką w życiu wykonywałam! W pracy jak masz krytyczny czas to czekasz do 16-ej, jak masz jeszcze bardziej dość to czekasz na weekend, a i ostatecznie masz urlop zawsze do wzięcia. A w macierzyństwie? Nie wiem, może kiedy do przedszkola dziecko pójdzie Mówi się wszak, że dopiero wtedy mama może złapać oddech...

Jako ciotka przedszkola powiem, że wcale nie Bo maluch idzie do przedszkola, Ty do pracy, po pracy odbierasz dziecko i znowu to samo Ale fakt faktem, dziecko chętniej się bawi, uczy czegoś nowego, no jest inne po prostu

O pierwszym roku mówić nie będę, mogę powiedzieć, że najtrudniejszy był dla mnie pierwszy miesiąc. Kolejne dwa był średnie, czwarty jest już fajny. Mamy "kryzysy", ale wywrócony do góry nogami poukładany wcześniej świat jest magiczny Fizycznie bywa ciężko, bo dziecko śpi to pporządkujesz mieszkanie (o ile śpi), jak nie śpi to wymaga uwagi.
Ominęły mnie kolki, mała chętnie bawi się na macie (więc mam pół godzinki dla siebie). Późno zasypia, ale i późno się budzi.
Nocne karmienia nie są złe, bardzo je lubię. Nikt ani nic mi nie przeszkadza, nikt do mnie nie mówi, nikt nie ogląda tv czy nie siedzi przy komputerze, pies nie szczeka, za oknem cisza. Jestem ja i ona. I tak sobie siedzimy 10 minut i śpimy dalej. Męczyło mnie tylko wstawanie co 1,5-2 godziny podczas małego kryzysu.
Ja nawet długiego porodu z okropnymi skurczami nie wspominam źle

[Zmalowana]

Pierwsze miesiące- prawdziwa harówka jak dla mnie. Tak koło 5-6 zrobiło się lżej. A teraz im większy i sensowniejszy tym jest fajniej Teraz można się śmiało cieszyć dzieciem ;]

[traicionera]

Napisane przez Hortensja

Każda z nas ma swoją historię. I pewnie każda mogłaby książkę napisać na ten temat, bo tyle było przeżyć.

Isabela pisałaś, że to był leniwy rok. Tity wspominała o harówce. Wiem, że pisałyście o tym w pewnym kontekście, ale jest kontrastowo.
Dla mnie to była/jest ( ale bardziej była, bo na początku było najgorzej) najcięższa praca, jaką w życiu wykonywałam! W pracy jak masz krytyczny czas to czekasz do 16-ej, jak masz jeszcze bardziej dość to czekasz na weekend, a i ostatecznie masz urlop zawsze do wzięcia. A w macierzyństwie? Nie wiem, może kiedy do przedszkola dziecko pójdzie Mówi się wszak, że dopiero wtedy mama może złapać oddech...

To0 ja chyba wczesniej oddech zlapalam, bo juz wtedy,gdy corcia poszla do zlobka, a miala wtedy pol roku.

[spice1985]

Napisane przez traicionera

To0 ja chyba wczesniej oddech zlapalam, bo juz wtedy,gdy corcia poszla do zlobka, a miala wtedy pol roku.

Moja Hania teraz idzie do Klubu Maluszka, od września. Będzie miała wtedy 16 miesięcy. Uznaliśmy z mężem,że to już czas żeby przebywała z dziećmi, zwłaszcza że ja nie mam żadnych w swoim otoczeniu, a Ona strasznie lgnie do dzieci.

Jak sobie poradziłaś psychicznie z oddaniem Małej do żłobka? Pytam z czystej ciekawości,bo ja mam na tyle pomieszane w głowie ,że 16 miesięcy mi się wydaje za wcześnie
Małej dużo dał żłobek?

Pozdrawiam

[bajka1807]

moja poszla miesiac temu do klubu malucha, miala 23 miesiace. mimo iz w sumie jest duza, to mialam mieszane uczucia gdy ja oddawalam. wczesniej bylam pewna ze nie bede przezywac, ale okazalo sie ze dotknelo mnie to bardziej jak Blanke oczywiscie nie obylo sie bez placzu, to bylo najgorsze, serce doslownie peka. w domu siedzialam jak na szpilkach, niczym nie moglam sie zajac bo myslalam jak mala znosi pierwsze godziny w nowym miejscu z obcymi paniami i dzieciakami okazalo sie ze nie bylo zle, bo plakala tylko w momencie rozstania, a ja za to mialam rewolucje zoladkowe bo tak sie denerwowalam zaraz mija miesiac jak chodzi do zlobka i jest super, ja odpoczywam, a ona korzysta z kontaktu z dziecmi - poki co chodzi na 5 h. bardzo szybko tez sie zaklimatyzowala, bo w sumie zajelo jej to moze z tydzien czasu a myslalam ze pod tym wzgledem bedzie koszmar

[spice1985]

Napisane przez bajka1807

moja poszla miesiac temu do klubu malucha, miala 23 miesiace. mimo iz w sumie jest duza, to mialam mieszane uczucia gdy ja oddawalam. wczesniej bylam pewna ze nie bede przezywac, ale okazalo sie ze dotknelo mnie to bardziej jak Blanke oczywiscie nie obylo sie bez placzu, to bylo najgorsze, serce doslownie peka. w domu siedzialam jak na szpilkach, niczym nie moglam sie zajac bo myslalam jak mala znosi pierwsze godziny w nowym miejscu z obcymi paniami i dzieciakami okazalo sie ze nie bylo zle, bo plakala tylko w momencie rozstania, a ja za to mialam rewolucje zoladkowe bo tak sie denerwowalam zaraz mija miesiac jak chodzi do zlobka i jest super, ja odpoczywam, a ona korzysta z kontaktu z dziecmi - poki co chodzi na 5 h. bardzo szybko tez sie zaklimatyzowala, bo w sumie zajelo jej to moze z tydzien czasu a myslalam ze pod tym wzgledem bedzie koszmar

Właśnie tego się boję,że ja to bardziej przeżyję niż Hania :P Zresztą rozmawiałam dziś z Paniami (ciociami)to twierdzą że to rodzice mają większy problem z tym rozstaniem niż dzieci

[bajka1807]

Napisane przez spice1985

Właśnie tego się boję,że ja to bardziej przeżyję niż Hania :P Zresztą rozmawiałam dziś z Paniami (ciociami)to twierdzą że to rodzice mają większy problem z tym rozstaniem niż dzieci

mi mowily to samo plus to ze pierwsze co matki robia, to gruntownie sprzataja mialy racje

[traicionera]

Napisane przez spice1985

Moja Hania teraz idzie do Klubu Maluszka, od września. Będzie miała wtedy 16 miesięcy. Uznaliśmy z mężem,że to już czas żeby przebywała z dziećmi, zwłaszcza że ja nie mam żadnych w swoim otoczeniu, a Ona strasznie lgnie do dzieci.

Jak sobie poradziłaś psychicznie z oddaniem Małej do żłobka? Pytam z czystej ciekawości,bo ja mam na tyle pomieszane w głowie ,że 16 miesięcy mi się wydaje za wcześnie
Małej dużo dał żłobek?

Pozdrawiam

Pod katem psychicznym pomógł mi fakt, ze zdecydowałam się na żłobek blisko pracy,a nie domu, dzięki czemu zawsze wiedziałam, ze córcia jest gdzieś niedaleko i mamy dodatkowy czas dla siebie podczas podróży do i z pracy. Starałam się jakoś bardzo nie nakręcać, nie wpadać w jakąś rozpacz i panike, żeby się nie udzieliło córce- ona na szczęście od razu polubiła żłobek i nigdy nie płakała, gdy szlam do pracy,a chodzi tam juz od 10 miesięcy. co jej dal żłobek-bardzo szybko rozwija się fizycznie i umysłowo, jest bardzo odważna, otwarta, towarzyska, fajnie bawi się z innymi dziećmi. Często na placach zabaw ludzie na podstawie jej zachowania myślą, ze jest ponad pół roku starsza niż w rzeczywistości

[lexi_one]

Mój synek niedawno skończył rok i ten rok był jak dotąd tym najpiękniejszym w moim życiu.
Pomimo, że po jego narodzinach różnie bywało, nie bardzo się rozumieliśmy, większą część czasu byłam z nim sama, bez wsparcia nikogo z najbliższych i były chwile zwątpienia. Nie raz pytałam samą siebie, czy gdybym wiedziała co mnie czeka, to czy zdecydowałabym się na dziecko?
Dzisiaj wiem na 100 %, że tak.

[kassate1203]

Dla mnie pierwszy rok był naprawdę ciężki, zwłaszcza pierwsze 3 miesiące. Z niedowierzaniem czytam wypowiedzi mam o pięknie bawiącym się dziecku, śpiącym i spokojnym. Przez pierwsze trzy miesiące borykaliśmy się z kolkami, mały praktycznie na okrągło płakał, nie odwiedzaliśmy znajomych a spacer niejednokrotnie był koszmarem, co chwila płakał i płakał. Karmienie piersią wspominam jako koszmar, krew płynąca ciurkiem z brodawek, karmiłam i płakałam z bólu-dosłownie. Niejednokrotnie czułam się jak kategoria podczłowieka- wydawało mi się że żyję tylko dlatego, żeby zmieniać pampersy, wychodzić na spacery, kaszki itd. Ale najgorsza była dla mnie ta bezczynność- zawsze byłam bardzo aktywna nie lubiłam tracić czasu oglądając telewizję, lubiłam się ruszać, ogólnie "coś" robić i nagle wszystko wywróciło się do góry nogami całe dnie spędzane przy płaczącym dziecku, brak jakichkolwiek spotkan ze znajomymi i frustracja- robiłam to czego najbardziej nienawidziłam czyli spędzałam bezczynnie dnie. Mały pierwszą noc przespał całą jak miał 1,5 roczku, wcześniej wstawałam do niego nawet po kilkanaście razy . Szłam spać zmęczona i wstawałam zmęczona. Każdy mój dzień był (nawert po dziś dzień) rutyną. Są dzieci które pobawią sięzabawkami, które chociaż na parę chwil zajmą się czymś a mama ma kilka minut na chociażby posprzątanie- ja nie miałam czegoś takiego, mój urwis całe dnie spędzał penetrując każdy kąt domu a ja tylko w kółko chodziłam za nim (dosłownie on krok do przodu jak krok do przodu) .
Najgorsze są pierwsze trzy miesiące potem z miesiąca na miesiąc jest coraz lepiej. Synuś za kilka dni skończy dwa latka cieszę się że jest już w tym wieku, dla mnie naprawdę pierwszy rok był bardzo ciężki teraz jest o niebo lepiej, chociażby dlatego że jest bardziej komunikatywny i potrafi już sam się czymś zająć (mam tu na myśli zabawki czy oglądanie jego ulubionej myszki miki ) dzięki czemu ja jakoś mogę cokolwiek w domu zrobić. Generalnie macierzyństwo samo w sobie to koszmar ale bycie matka to najpiękniejsze ze wszystkiego co może cię spotkać

Bosszzz ale się rozpisałam!

[traicionera]

Duzo tez chyba zależy od tego, jakie dolegliwości ma dziecko, bo moja córka kolek nie miała, za to boleśnie przechodziła ząbkowanie, wiec trudne noce były tak pomiędzy 6 a 10 miesiącem życia, gdy wychodziły górne jedynki i dwójki oraz dolne dwójki.

[spice1985]

Napisane przez traicionera

Duzo tez chyba zależy od tego, jakie dolegliwości ma dziecko, bo moja córka kolek nie miała, za to boleśnie przechodziła ząbkowanie, wiec trudne noce były tak pomiędzy 6 a 10 miesiącem życia, gdy wychodziły górne jedynki i dwójki oraz dolne dwójki.

Zgadzam się My nie mieliśmy kolek, córcia grzecznie spała całe noce od 3 miesiąca do 8, kiedy to zaczęły się zęby...brrrrrrrr. Budziła się co pół godziny czasem! Teraz mamy 12 zębów, wyszła ostatnia czwórka, która prawie nas wykończyła i na razie jest spokój, śpi całe noce,ale już się szykuję na atak trójek

[Hortensja]

U nas właśnie ząbkowanie się rozpoczęło. Z gorączką
U Waszych dzieci też tak było?

I szala dylematu zawartego w tytule wątku znowu przechyla się w stronę "męka"...

[traicionera]

spice u nas trójki gorsze od trójkę, bo córkę tak bolą, że odmawia spożywania pokarmów stałych, czyli w gre wchodzą tylko kaszki, papki i banan. ciężko przez to nakarmić gdzieś podczas wyjścia. nawet mleka nie chce pić.

hortensja u nas była gorączka, nieraz tydzień się utrzymywała wieczorami.

[sura2]

Dla mnie pierwszy rok był bardzo ciężki. Teraz mały ma 19 miesięcy i tak sobie myślę, o co tyle hałasu, przecież teraz jest dwa razy ciężej, a jednak jakoś lżej. Myślę, że dopiero przy drugim dziecku będę potrafiła docenić ten pierwszy rok, który jest naprawdę niezwykły, ale myślałam, że lepiej to wszystko zniosę. U mnie to było straszne niewyspanie i wyolbrzymianie problemów.

[zanetaa88]

Dla mnie rok to też najcięższa praca - 24h na pełnych obrotach.
Teraz z czasem sobie myślę,mimo że dziecko spało najwięcej w pierwszych miesiącach życia to byłam najbardziej zmęczona - pewnie zmiana trybu życia i wszelkie zmiany które wchodzą w życie były tego powodem.Teraz dama śpi 2h max w dniu (ma skończony rok) i chodzi wręcz biega wszędzie,oczy muszę mieć wokół głowy to takiego zmęczenia nie odczuwam jak w pierwszych miesiącach.

Ja wiem jedno, im starsze dziecko tym więcej cierpliwości trzeba mieć,
myślałam że jestem cierpliwa, ale nie wiem czy wg istnieje taka cierpliwość na maxa,że o każdej porze dnia i nocy człowiek jest cierpliwy...

Nie przespałam jeszcze ani jednej nocy i pewnie nawet jak dama ją prześpi to Ja i tak będę wstała i oglądała czy oddycha...zniknie to kiedyś wg? czy do konca życia się dzieci dogląduje

A generalnie, dla mnie pierwsze 3 miesiące były ARMAGEDON ale to patrząc pod względem mojej organizacji, nie umiałam nic sobie zorganizować nic kompletnie nic... i bardziej to mnie wymęczyło niż dama która nie miała kolek, spała,jadła itd

[golgie]

Julcia już za chwilę skończy roczek, więc już chyba mogę się wypowiedzieć
Początki były ciężkie- niezbyt łatwy poród,baby blues,żółtaczka fizjologiczna,problemy z karmieniem piersią, więc trzeba było powalczyć z laktatorem,szereg ograniczeń w związku z karmieniem naturalnym, wstawanie w nocy itp. itd.Najgorzej było chyba do 3 m-ca, potem dziecko już zaczęło się delikatnie uśmiechać, co było najlepszą nagrodą, zaczęło przesypiać noce,przestałam karmić własnym mlekiem,za to zdiagnozowano AZSZaczęły się wycieczki po alergologach, pediatrach, maści sterydowe, próbowanie kosmetyków pielęgnacyjnych, które naprawdę pomagają,szukanie odpowiedniego mleka.Potem już było coraz lepiej, bo dziecko nabywało nowych umiejętności,jest znacznie lepszy kontakt z nim, więc o tyle jest lepiejCiekawe co będzie później...

[karolca]

Napisane przez golgie

Ciekawe co będzie później...

Później ponoć "tęskni się" do okresu kiedy dziecko z reguł jadło i spało

[pearpearl]

Droga przez mękę, harówka, zmęczenie i masa poświęceń. Pięknych chwil mam przebłyski...

[traicionera]

karolca-to chyba zależy od osoby, bo ją nie tęsknię do tamtego okresu, o wiele bardziej lubię dziecko, z którym można w coś konkretnego sie pobawić, pospacerować, powoli pogadać sobie o czymś. niemowlaki są słodkie, ale mnóstwo koło nich roboty, a takie ponadroczne dziecko samo pójdzie do przewiniecia czy lozeczka, nawet pieluche po sobie wyrzuci, dow wózka samo wejdie i wyjdie, nawet pilota poda mamie . jak sobie przypomnę, ile czlowiek musi dźwigać w pierwszch miesiącach życia, nawet, jeśli dziecko "nieraczkowe", to najchętniej drugie urodzilabym od razu roczne Nawet kwestia spacerów -rok temu z czteromiesieczna cora mogłam tylkospacerowac w ozku, czasem wyjelam na chwilę, żeby się porozgladala i tyle, a teraz codziennie chodzimy na płac zabaw, tam zawsze wiele atrakcji, koleżanki córki, z którymi zawsze jakieś przygody ma, kazxdego dnia dzieje się coś ciekawego i brak tej rutyny.

[pearpearl]

Napisane przez traicionera

karolca-to chyba zależy od osoby, bo ją nie tęsknię do tamtego okresu, o wiele bardziej lubię dziecko, z którym można w coś konkretnego sie pobawić, pospacerować, powoli pogadać sobie o czymś. niemowlaki są słodkie, ale mnóstwo koło nich roboty, a takie ponadroczne dziecko samo pójdzie do przewiniecia czy lozeczka, nawet pieluche po sobie wyrzuci, dow wózka samo wejdie i wyjdie, nawet pilota poda mamie . jak sobie przypomnę, ile czlowiek musi dźwigać w pierwszch miesiącach życia, nawet, jeśli dziecko "nieraczkowe", to najchętniej drugie urodzilabym od razu roczne Nawet kwestia spacerów -rok temu z czteromiesieczna cora mogłam tylkospacerowac w ozku, czasem wyjelam na chwilę, żeby się porozgladala i tyle, a teraz codziennie chodzimy na płac zabaw, tam zawsze wiele atrakcji, koleżanki córki, z którymi zawsze jakieś przygody ma, kazxdego dnia dzieje się coś ciekawego i brak tej rutyny.

Ten post dal mi nadzieje, ze byc moze pozniej bedzie lepiej.
Bo gdy przeczytalam wiekszosc opinii, ze pierwszy rok to bajka, cud, miod i orzeszki, a pozniej jest gorzej, to mialam ochote strzelic sobie kulke w leb.

[83monia]

cięzko powiedzieć bo nawet ten rok miał swoje wzloty i upadki. odchowałam juz dwójke więc tylko powiem że kolki i żabkowania mnie najbardziej wymęczyły bo jak kolka to noszenie, zasypianie ba brzuchu, jak ząbkowanie to ryk w nocy i nurofen litrami...
do czasu jak dziecko spalo 3-4 razy dziennie i bylam na macierzynskim to nawet jak bylo zle to moglam sobie odespac w drzemce dziecka. wiec jakos sily regenerowałam. problemem dla mnie - rannego ptaszka - bylo niewyspanie w nocy. syn co 2h budzil sie na mleko, corka troche rzadziej (co 3-4h) i moje neiwyspanie bylo megaśne.
z synem mialam problem zapalenia piersi, wiec dodatkowy problem.

ogólnie najlepsze dla mnie chwile to jak dziecko spało wyglądły tak słodko i niewinnie a potem to już mimo to lubilam i wiek niekumania i statycznosci, raczkowania, chodzenia...

dzieki dzieciom wiem co to wschody słonca

no i doceniam ciszę

[moee]

Z perspektywy dosc duzego czasu - absolutnie uwielbiam byc mama , przyjaciolka , powierniczka i... bankomatem

Moja cora przez pierwsze 6 miesiecy plakala caly czas, nie przespala ani jednej nocy , co za tym idzie ja tez. Miala bardzo bolacy skret jelita grubego ,przy czym placz i zanoszenie sie, ile razy to na pogotowie z nia jechalismy.Przez 6 miesiecy nie zalatwila sie ani razu sama - czopki , masaze , srodki przeciwbolowe wszystko co sie dalo ..
Po 6 miesiacach mi ktos dziecko podmienil! Wstala rano , zalatwila sie sama , usmiechnela i tak juz zostalo Cale noce przesypiala, problemy minely , zabkowania nawet nie zauwazylam , szybko chodzila, szybko zalatwiala sie na nocnik (na zdjeciach z roczku jest juz bez pieluchy), bardzo szybko mowila . Nigdy nie plakala ( nawet jak sie wywrocila to potrafila sie skrzywic do placzu -ale nie , zaczynala sie smiac), bardzo ale to bardzo wesole dziecko- sie w rodzinie smialismy ze wyplakala sie przez te 6 miesiecy za wszystkie czasy . Kiedys jej pediatra powiedziala ze jak wchodzimy to jakby sloneczko jej w gabinecie zaswiecilo ( mala usmiech od ucha do ucha zawsze) , dawala sie szczepic bez problemu , dawala sie badac , przez okres calego dziecinstwa moze z 5 razy byla przeziebiona , nie chorowala mi w ogole .
Kolezanka mi kiedys powiedziala ze jakby miala taka jazde przez pierwsze pol roku ze swoim synem jak ja to by osiwiala . Ja mimo ze bylam w dosc mlodym wieku , mialam bardzo duzo cierpliwosci , opanowania, mimo strasznego zmeczenia ( bo to pamietam bardzo dobrze, do tego studiowalam jeszcze ) czasem bezsilnosci , wyrzutow do siebie jako matki ( tak,tak mialam wyrzuty ze nie umiem pomoc tak malej, bezbronnej, calkowiecie ode mnie uzaleznionej kruszynce ) -wspominam jako cudowny czas .

Lata lecialy i stwierdzilam ktoregos dnia ze zdecydowanie za szybko zycie myka , siedze juz z kobieta , pije kawe , patrze sie na nia i nie wierze sama ze mam juz corke ktora jest dorosla - za chwile studentka, za szybko zlecialy te lata , zdecydowanie..

za kilka miesiecy pojawi sie nastepny maluch , ktory sama nie wiem co mi przyniesie napisze za dwa lata o .

[karolca]

Napisane przez traicionera

karolca-to chyba zależy od osoby, bo ją nie tęsknię do tamtego okresu, o wiele bardziej lubię dziecko, z którym można w coś konkretnego sie pobawić, pospacerować, powoli pogadać sobie o czymś. niemowlaki są słodkie, ale mnóstwo koło nich roboty, a takie ponadroczne dziecko samo pójdzie do przewiniecia czy lozeczka, nawet pieluche po sobie wyrzuci, dow wózka samo wejdie i wyjdie, nawet pilota poda mamie . jak sobie przypomnę, ile czlowiek musi dźwigać w pierwszch miesiącach życia, nawet, jeśli dziecko "nieraczkowe", to najchętniej drugie urodzilabym od razu roczne Nawet kwestia spacerów -rok temu z czteromiesieczna cora mogłam tylkospacerowac w ozku, czasem wyjelam na chwilę, żeby się porozgladala i tyle, a teraz codziennie chodzimy na płac zabaw, tam zawsze wiele atrakcji, koleżanki córki, z którymi zawsze jakieś przygody ma, kazxdego dnia dzieje się coś ciekawego i brak tej rutyny.

Też chciałabym urodzić od razu roczniaka albo chociaż półroczne dziecko Ale cóż, trzeba przejść wszystko.

[Linka25]

Ale przyjemnie się Was czyta.
U nas mija 4 tydzień więc się w temacie jeszcze nie wypowiem

[traicionera]

Napisane przez pearpearl

Ten post dal mi nadzieje, ze byc moze pozniej bedzie lepiej.
Bo gdy przeczytalam wiekszosc opinii, ze pierwszy rok to bajka, cud, miod i orzeszki, a pozniej jest gorzej, to mialam ochote strzelic sobie kulke w leb.

Wiele osób mnie straszyło, jak to będzie strasznie, gdy młoda zacznie chodzić itp, a dla mnie jest bardzo bardzo fajnie

[spice1985]

Napisane przez traicionera

Wiele osób mnie straszyło, jak to będzie strasznie, gdy młoda zacznie chodzić itp, a dla mnie jest bardzo bardzo fajnie

Ja też nie widzę w tym chodzeniu nic strasznego

[Linka25]

Napisane przez traicionera

Wiele osób mnie straszyło, jak to będzie strasznie, gdy młoda zacznie chodzić itp, a dla mnie jest bardzo bardzo fajnie

Napisane przez spice1985

Ja też nie widzę w tym chodzeniu nic strasznego

Mam koleżankę, która straszyła mnie ciążą, porodem i opieką nad noworodkiem. Jak się okazał, że nie jest u mnie z tym tak bardzo źle, to zaczęła straszyć mnie okresem kiedy dziecko zacznie chodzić Że wtedy to dopiero jest źle...