W jakim wieku "wypada" wyprowadzić się z domu rodzinnego?

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Napisane przez oh Mandy

Moim zdaniem jest.
Trzeba samemu zarządzać pieniędzmi od rodziców, bo wątpię, czy każdy może dostać nieograniczoną pulę pieniędzy miesięcznie.
Do tego dochodzi fakt, że samemu opłaca się rachunki, samemu planuje zakupy, gotuje, prasuje, sprząta.
Jestem jedynaczką i nie miałam okazji tego robić, gdy mieszkałam z rodzicami, bo mama wolała wszystko robić sama, a gdy jej pomogłam, poprawiała po mnie. Mieszkając sama, miałam okazję wszystkiego nauczyć się sama.

Teraz, po 3 latach mieszkania samej, wróciłam do rodzinnego domu i cóż... już wiem, że zbyt długo tu nie pobędę, bo rodzice zatrzymali się na etapie mojego liceum i chyba już nie pamiętają, że przez ostatnich kilka lat mieszkałam sama, z dala od nich

---------- Dopisano o 14:23 ---------- Poprzedni post napisano o 14:20 ----------



Dokładnie o to chodzi, bo u mnie w domu tak jest niestety i gdybym podczas studiów mieszkała z rodzicami nadal byłabym sierotą w tych kwestiach
Jak nie oszczedzałam - nie miałam kasy, a głupio było prosić rodziców o "dodatkowe fundusze", więc trzeba było się spiąć i pieniądze wykombinować, nauczyć się oszczędności.
wbrew pozorom wiele mnie nauczyło mieszkanie samej na studiach i gdybym miała dziecko, również wolalabym,żeby na studia się wyprowadziło

no a co sie stanie jak ktos te magiczne i skomplikowane umiejetnosci posiadze kilka lat pozniej?
Wyprowadzasz sie, zaczynasz sprzatac, gotowac, prac. Kazdy srednio ogarniety czlowiek ogarnie to w chwile.
Jak sie zacznie pracowac, tez trzeba zarzadzac pieniedzmy, skoro 18 latki to potrafia, to 20 paro latek tez sobie poradzi.
W dobie zmywarek i pralek oraz malych mieszkan, to zadna filozofia ogarnac cokolwiek, na dodatek jak sie mieszka z facetem i z nim dzieli obowiazki.

[charsi]

Wg mnie żaden wstyd mieszkać z rodzicami jeśli nadal się studiuje/pracuje w mieście rodzinnym, a ewentualna odległość i dojazd nie stanowią problemu.

Myślę, że jednak w pewnym momencie zdrowiej jest się usamodzielnić; ja nie wyobrażam sobie mieszkania z rodzicami do 30, nawet jeśli mam z nimi dobre relacje.
Ale to też zależy od sytuacji, jak np. ktoś przejmuje gospodarstwo rolne po rodzicach i osiada w tym miejscu. Tylko, że i w takiej sytuacji można wyodrębnić sobie jakieś gniazdko, a nie czekać na obiad i upranie skarpetek przez mamusię do końca życia.

w Twoim przypadku autorko nie widzę nic dziwnego, ale z doświadczenia też wiem, że chociaż zapewne bardziej ekonomiczne, to takie wygodniejsze życie z rodzicami potrafi ograniczać, z czego dopiero zdajemy sobie sprawę, jak już pójdziemy na swoje nie przejmuj się opinią innych, wybierz to, co jest dla Ciebie najlepszym rozwiązaniem.

[Hiyori]

Napisane przez eMeL

Już miałam pisać coś w stylu, że to żaden wstyd po studiach mieszkać z rodzicami, aż przyszło mi na myśl to jak odbieram facetów, którzy po zakonczeniu edukacji mieszkaja u mamy za piecem Wiadomo obiadki, mniejsze koszty życia kuszą ale jakoś bardziej przychylnie patrze na mężczyzn, którzy próbuja sie szybko usamodzielnić przynajmniej w stopniu mieszkania (zawsze mozna do mamy wpasc na obiad i zapasy ale jednak zyc na swoj rachunek).
Po drugie pomyslałam o moich znajomych, którzy po 24 roku zycia mieszkaja nadal z rodzicami. Faktycznie część jest wysmiewana typu"nigdy chłopa nie znajdzie ogladajac wieczorami z mama mjakmiłosc" albo "szkoda jej na kawałek podłogi i woli na kupie sie gniesc". Raczej nikt nikomu nie gratuluje mieszkania z rodzicami to jasne

Osobiscie nie wyobrazam sobie po zakonczeniu edukacji mieszkac z rodzicami. Wiem, że ludzie tak robia bo odkladaja na dom czy mieszkanie itd. ale jak dla mnie dorosły człowiek potrzebuje swojej przestrzeni do życia, w której może być sobą (ja zauwazam ze przy rodzicach ludzie zachowuja się w inny sposob) nawet jak to jest pokoj wynajmowany w mieszkaniu ludzi pracujacych. Wgl jak uprawiac seks w takich warunkach jak mama za sciana ?

Ale nie ma co przejmować się opiniami innych, jesli czujesz sie w domu dobrze to tam zostan, widocznie bezpieczenstwo, komfort itd w Twojej hierarchii są wyżej co jest jak najbardziej normalne Tylko ważne by się nie zasiedziec

Prawda Przynajmniej napisałaś szczerze

Napisane przez pepsikolakokakola

mam 30+,mieszkam w miescie nieco ponad 30tys. znajomi, ktorzy zalozyli rodzine a tesciowie/rodzice maja dom mieszkaja z nimi na "pietrze". nikt z nich nie mysli nawet o kupnie mieszkania. ci, ktorzy nie maja takiej mozliwosci wynajmuja lub ew. dostali mieszkania od "miasta". oczywiscie sa tez, tacy co maja mieszkania na kredyt, ale ci sa w wiekszosci sponsorowani przez rodzicow, lub rodzice wzieli kredyt, bo oni by nie dostali. singli mieszkajacych osobno moge policzyc na palcach jednej reki. w moim miescie wynajem kawalerki to 750zl wzwyz.czynsze 300 wzwyz, a gdzie jeszcze jedzenie, o ubraniu i innych wydatkach nie wspomne?? wynajem pokoju przez osobe 30+ to dla mnie smiech na sali, no chyba, ze ktos faktycznie nie ma wyjscia.

To chyba w Twin Peaks

[mala19881]

A jak Twoje relacje z rodzicami? Ja dostawalam szalu z mama, nie moglam wytrzymac, mimo, ze jest cudowna kobieta, nigdy sie nie wtracala w nic to juz sama obecnosc jej w moim pokoju i tzw "trucie dupy" doprowadzalo miedzy nami do roznych nieprzyjemnych sytuacji. Ja sie wyprowadzilam majac 23 lata - wynajelam mieszkanie z kolezanka. Tez kokosow nie zarabialam plus studiowalam zaocznie wiec musialam dodatkowo szkole oplacac. Teraz nasze relacje sa super, tesknimy za soba, rozmawiamy przez komunikator codziennie, wiec obu na dobre nam to wyszlo

[DopplegangerEddarda]

Napisane przez 90agnieszka90

Taki tam temat spowodowany wieczorną nudą

Mam 24 lata, niedawno finalnie ukończyłam studia, pracuję (ale na 3/4 etatu) i nadal mieszkam w domu rodzinnym i mam wrażenie że jest to przez niektórych odbierane jako powód do...wstydu?

Mam jedną koleżankę która robi mi "przytyki" czemu ja nadal mieszkam w domu rodzinnym. Łatwo jej mówić-jej rodzice sfinansowali mieszkanie,a do tego jest w związku z facetem który prowadzi firmę-więc raczej brak pieniędzy jej nie grozi. Ja z moją pensją nie zawojuję świata-pewnie z 80% szło by na wynajem a na utrzymanie zostałoby jakieś hmm 300 zł. W dodatku na chwilę obecną jestem sama, więc nie miałabym z kim dzielic wydatków, a na pomoc od strony rodziny bym nie mogła liczyć, skoro u mnie się nie przelewa.

Większość moich koleżanek ma partnera i albo już z nim mieszkają,albo mają zamiar, więc co, mam z nimi wynajmować? Mam 2 wolne koleżanki,ale jedna mieszka w akademiku i chyba jej to pasuje,a druga z rodzicami ale jest bezrobotna, a chyba nie chciałabym mieszkać z przypadkowymi osobami.

Z drugiej strony mam koleżankę-27 lat,celowo mieszka z rodzicami,bo nie chce bawić się w wynajem tylko zamieszkać na swoim po ślubie

Czy juź naprawdę w moim wieku wypada pakować manatki?

Przepraszam za ciągłe dopiski-wizaż szwankował

Wysyłane z mojego GT-S5570 za pomocą Tapatalk 2

Co to za wstyd ?
Wstyd, że żyjemy w takim państwie gdzie 25 letni człowiek samotny wydałby większość wypłaty na mieszkanie. Dla mnie to głupota chyba, że rodzice są nie do zniesienia.

Napisałaś, że koleżanka robi Ci przytyki. Powiedz jej to co tu napisałaś i niech zamknie usta. Dla mnie to tak nie logiczne, że chyba przestałbym się widywać z takim znajomym.

Nie uważam żeby to był wstyd tym bardziej u kobiety bo faceci mieszkający z rodzicami nie kiedy bywają obiektem śmiechu co dla mnie jest niedorzeczne.

---------- Dopisano o 17:47 ---------- Poprzedni post napisano o 17:35 ----------

Napisane przez oh Mandy

Moim zdaniem jest.
Trzeba samemu zarządzać pieniędzmi od rodziców, bo wątpię, czy każdy może dostać nieograniczoną pulę pieniędzy miesięcznie.
Do tego dochodzi fakt, że samemu opłaca się rachunki, samemu planuje zakupy, gotuje, prasuje, sprząta.
Jestem jedynaczką i nie miałam okazji tego robić, gdy mieszkałam z rodzicami, bo mama wolała wszystko robić sama, a gdy jej pomogłam, poprawiała po mnie. Mieszkając sama, miałam okazję wszystkiego nauczyć się sama.

Teraz, po 3 latach mieszkania samej, wróciłam do rodzinnego domu i cóż... już wiem, że zbyt długo tu nie pobędę, bo rodzice zatrzymali się na etapie mojego liceum i chyba już nie pamiętają, że przez ostatnich kilka lat mieszkałam sama, z dala od nich

---------- Dopisano o 14:23 ---------- Poprzedni post napisano o 14:20 ----------



Dokładnie o to chodzi, bo u mnie w domu tak jest niestety i gdybym podczas studiów mieszkała z rodzicami nadal byłabym sierotą w tych kwestiach
Jak nie oszczedzałam - nie miałam kasy, a głupio było prosić rodziców o "dodatkowe fundusze", więc trzeba było się spiąć i pieniądze wykombinować, nauczyć się oszczędności.
wbrew pozorom wiele mnie nauczyło mieszkanie samej na studiach i gdybym miała dziecko, również wolalabym,żeby na studia się wyprowadziło

Żadna filozofia jak ktoś ma trochę oleju w głowię

[bladopomaranczowa]

Napisane przez loloona_79

wg mnie w wieku 23-24 wzwyż naturalna potrzeba jest chęć wyprowadzenia się z domu rodzinnego.

O to, to. Ja mam 25 lat i mieszkam z rodzicami, bo obecnie jestem bezrobotna. Odczuwam jednak ogromną potrzebę wyprowadzenia się z domu, mimo że moje relacje z rodzicami są bardzo dobre (i takie życie na garnuszku jest też baaardzo wygodne, przyznaję). Przez jakiś czas na studiach mieszkałam w mieszkaniu studenckim i chociaż dzieliłam pokój z koleżanką, to czułam się tam bardziej "u siebie" niż teraz... Bo ten mój kąt mogłam zorganizować sobie, jak chciałam i miałam te same prawa, co moi współlokatorzy. A tutaj wszystko jest zorganizowane przez rodziców i oni mają prawo egzekwować ode mnie swoje zasady... ale zaraz używam nie tej szmatki, co trzeba, źle coś odstawiam, kupuję nie te warzywa itd... to już wolę się nie wtrącać. To są takie duperele, niby nic ważnego, ale wciąż czuję, że jestem "u rodziców".

Myślę, że samodzielne życie naprawdę wielu rzeczy uczy, ale z drugiej strony też nie można popadać w paranoję - czyli czasem rzeczywiście rozsądniej jest zacisnąć zęby i odkładać zarobione pieniądze na coś swojego. Rozumiem, jeśli ktoś ze względów finansowych decyduje się na mieszkanie z rodzicami - zresztą jak na razie sama to robię.