Czuje ze utknęłam w życiu, proszę o pomoc

[Alex8887]

Cześć wszystkim!

Od kilku dobrych lat mam problem ze zrozumieniem siebie i nie wiem co mi jest. Mam 24 lata, w tym roku skończyłam studia, mam jakieś zainteresowania, z pozoru dobre życie, jestem w zwiazku (niestety na odległość) od kilku miesięcy, mam kilku dobrych znajomych... mam wrażenie, że cały czas podejmowałam decyzje, które podobały się innym ludziom, szukałam akceptacji i potwierdzenia tego, że jestem wystarczająca... i chyba w tym wszystkim zatraciłam siebie. Nie wiem tak naprawdę kim jestem, co lubię, czy relacje, w których jestem mnie dopełniają, czy jestem w nich po prostu "z braku laku". Mój chłopak się o mnie stara, zabiega w miarę możliwości, a ja mam wrażenie, że jestem dla niego zbędnym ciężarem, a on w końcu przejrzy na oczy i mnie zostawi... muszę tutaj dodać, że zawsze miałam problemy z wiarą w siebie i polubieniem siebie samej. Pracowałam nad tym z psychologiem (ktory twierdzil, ze nie jest ze mną az tak źle), ale nie widać żadnych efektów. Jestem w takim punkcie życia, że nie mam siły ruszyć dalej czy czegoś zmienić. Nawet nie wiem od czego zacząć... Piszę ten post, żeby trochę się wyżalić, bo tak naprawdę nie chce rozmawiać na ten temat z bliskimi, żeby nie zawracać im głowy. Może ktoś miał podobną sytuację w życiu i coś by mi poradził? Pozdrawiam wszystkich.

[DzieckoHagrida]

Napisane przez Alex8887

Cześć wszystkim!

Od kilku dobrych lat mam problem ze zrozumieniem siebie i nie wiem co mi jest. Mam 24 lata, w tym roku skończyłam studia, mam jakieś zainteresowania, z pozoru dobre życie, jestem w zwiazku (niestety na odległość) od kilku miesięcy, mam kilku dobrych znajomych... mam wrażenie, że cały czas podejmowałam decyzje, które podobały się innym ludziom, szukałam akceptacji i potwierdzenia tego, że jestem wystarczająca... i chyba w tym wszystkim zatraciłam siebie. Nie wiem tak naprawdę kim jestem, co lubię, czy relacje, w których jestem mnie dopełniają, czy jestem w nich po prostu "z braku laku". Mój chłopak się o mnie stara, zabiega w miarę możliwości, a ja mam wrażenie, że jestem dla niego zbędnym ciężarem, a on w końcu przejrzy na oczy i mnie zostawi... muszę tutaj dodać, że zawsze miałam problemy z wiarą w siebie i polubieniem siebie samej. Pracowałam nad tym z psychologiem (ktory twierdzil, ze nie jest ze mną az tak źle), ale nie widać żadnych efektów. Jestem w takim punkcie życia, że nie mam siły ruszyć dalej czy czegoś zmienić. Nawet nie wiem od czego zacząć... Piszę ten post, żeby trochę się wyżalić, bo tak naprawdę nie chce rozmawiać na ten temat z bliskimi, żeby nie zawracać im głowy. Może ktoś miał podobną sytuację w życiu i coś by mi poradził? Pozdrawiam wszystkich.

"Życie może być zabawne i interesujące pod warunkiem, że nie próbuje się być szczęśliwym" Leszek Kołakowski.
Może powinnaś po prostu zacząć robić coś, co jest interesujące? Czy to zawodowo, czy dla siebie. Innymi słowy, potrzebujesz jakiegoś celu.

[morning_coffee]

Autorko, masz sytuację trochę podobną do mojej, z tym, że ja studia skończyłam 8 lat temu. W większości też podejmowałam decyzje, które podobały się komuś, mi niekoniecznie. U mnie wynikało to z tego, że próbując postawić na swoim od razu stykałam się ze zdenerwowaniem i oburzeniem ze strony rodziców czy starszego rodzeństwa (jestem niestety najmłodsza w rodzinie). Brakowało mi dobrego słowa, dodania otuchy, takiego zwyczajnego wsparcia. Częściej słyszałam krytykę, albo że coś zrobiłam niewystarczająco dobrze (5+ ze sprawdzianu, a dlaczego nie 6?). Nawet kiedy wybierałam kierunek studiów każdy mi się wtrącał i wiedział lepiej gdzie powinnam iść, a moje pomysły były od razu zrównywane z ziemią.

Piszę to, bo może Twoje relacje z bliskimi też chociaż po części wpływały na to, jakie decyzje podejmowałaś. Jeśli dojdziesz do wniosku, że tak, to mam dla Ciebie jedną znaczącą radę - zostaw wszystko w przeszłości i skup się na tym, co możesz zdziałać teraz. Ja tak zrobiłam i powoli jest mi już łatwiej. Jeśli potrzebujesz dalszej pomocy psychologa, to korzystaj. Jesteś świeżo po studiach, więc przed Tobą dużo możliwości. Powodzenia!

[squirrelqa]

Może pójdź w kierunku świadomości tu i teraz, uważności i życia tu i teraz?
Odniosłam wrażenie, że masz dużo, ale dla Ciebie to takie "meh", każdy to ma, a ja potrzebuję coś więcej, ale nie wiem, co... I na tym rozmyślaniu leci dzień za dniem, miesiąc za miesiącem.
Mozesz poczytać książki na ten temat, bardzo inspirujące są również kobiece kręgi. Może odbywają się gdzieś w Twojej okolicy? Warto spróbować.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[DzieckoHagrida]

Napisane przez squirrelqa

Może pójdź w kierunku świadomości tu i teraz, uważności i życia tu i teraz?
Odniosłam wrażenie, że masz dużo, ale dla Ciebie to takie "meh", każdy to ma, a ja potrzebuję coś więcej, ale nie wiem, co... I na tym rozmyślaniu leci dzień za dniem, miesiąc za miesiącem.
Mozesz poczytać książki na ten temat, bardzo inspirujące są również kobiece kręgi. Może odbywają się gdzieś w Twojej okolicy? Warto spróbować.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Warto zwrócić uwagę również na to, że żadna chwila, którą poświęcamy na rozmyślania o różnych brakach, nigdy nie wróci.

[Nadiaa33]

Nie masz przypadkiem depresji ? Zmień psychologa jak tamten terapeuta Ci nie pomaga. Masakra Nie wyobrażam sobie być z kimś, kto by cały czas tylko czekał, "aż przejrzę na oczy i go zostawię" i żebym tylko ja bym się musiała starać i zabiegać... Ty się troszczysz o tego chłopaka jakoś?

[Alex8887]

Podejrzewam u siebie jakieś stany depresyjne, jeden psycholog stwierdził, że mój stan nie jest depresyjny, z kolei psychiatra wykluczył zarówno depresję, jak i zaburzenia lękowe, twierdząc, że mam cechy osobowości anankastycznej... wiem, że to brzmi jakbym była samolubną egoistką, ale próbuje szukać pomocy i dowiedzieć się co mi jest..

---------- Dopisano o 21:57 ---------- Poprzedni post napisano o 21:53 ----------

Staram się troszczyć i wychodzić z pomysłami, ale głównie to on wychodzi z inicjatywą