dla tych które wciąż szukają swojego miejsca

[ResurrectionOfHappiness]

Pomyślałam, że fajnie byłoby porozmawiać z innymi Babeczkami, które tak jak ja mają wiele życiowych dylematów i zawirowań. Zapraszam wszystkie na tak zwanym "życiowym zakręcie" , które mimo problemów, z uporem maniaka, prą do przodu.

[brzydula_81]

Napisane przez ResurrectionOfHappiness

Z poślizgiem kończę studia i choć o tym marzyłam, zaczynam się zastanawiać czy wybór kierunku był trafny. Wciąż szukam sposobu na życie i pracę, który dawałby mi spełnienie. Świat przyprawia mnie czasem o depresję i nerwicę, a mimo to życie zachwyca mnie i fascynuje. Do wielu rzeczy dojrzewam za późno, ale nie tracę nadziei, że kiedyś odnajdę równowagę i szczęście .

hej
ja czasem tez tak mam....studia skonczylam, do tej pory szukam swojego miejsca i sposobu na zycie...wszystko niby takie proste i banalne sie wydaje, ale jednak nie jest. dobrze ze nie tracisz nadziei na lepsze jutro, ja tez sie staram tak zyc...juz nawet postanowilam nie denerwowac sie glupotami i wyleczylam ze wszystkich kompleksow (takie mam postanowienie na ten rok) od miesiaca dziala
pozdrawiam

[ResurrectionOfHappiness]

Gratuluję postepów. Z kompleksami to na szczęście jest tak, że duża ich część znika z wiekiem. A nawet jeśli nie to można spojrzeć na nie z dystansem.

[brzydula_81]

Napisane przez ResurrectionOfHappiness

Witaj brzydulo_81 (choć Twój nick wzbudza we mnie sprzeciw ). Gratuluję postepów. Z kompleksami to na szczęście jest tak, że duża ich część znika z wiekiem. A nawet jeśli nie to można spojrzeć na nie z dystansem.
Zabawne jest przypominanie sobie siebie z przeszłości. Na przykład przejmowanie się bzdurkami w wieku nastu lat. Jak o tym myślę, to cieszę się, że jestem już dojrzalsza. Choć zapewne za jakiś czas spojrzę wstecz z tym samym odczuciem .

moj nick..hihi....wiem, ale jakos nie mialam wtedy lepszego pomyslu co do kompleksow to chyba rzeczywiscie tak juz jest ze znikaja z wiekiem, czlowiek staje sie na tyle madry,zeby nie tracic czasu na zamartwianie sie nimi...w koncu z wiekiem przychodza powazniejsze sprawy. I faktycznie w miare uplywu lat dystans w patrzeniu na swoja osobe robi sie coraz wiekszy.
sama zastanawiam sie czasem nad swoim dawnym "ja" z przeszlosci, czlowiek robil bledy, ktorych teraz pewnie udaloby sie uniknac. moze i jestem madrzejsza zyciowo i bardziej doswiadczona, co jednak nie znaczy, ze nie mam czasem watpliwosci co do roznych zyciowych wyborow. coz, kazdy je ma. I tak jak napisalas ciagle szukam mojego miejsa w zyciu

[ResurrectionOfHappiness]

Hi hi, ja też zawsze mam problem z nickami... Nigdy nie mogę wymyślić odpowiedniego

[Baby Lu]

Witam też należę do osób, które szukają własnego miejsca w życiu... póki co przede mną jeszcze troszkę życia studenckiego więc o brak zajęć nie będzie łatwo ale szczerze mówiąc boję sie tego co będzie później, dorosłe życie mnie przeraża...boje się monotonii, wstawania rano do pracy, powrotu do pustego domu i tak w kółko... może to wszystko wydawałoby mi się prostsze gdybym miała przy swoim boku kogoś, kto by mnie kochał taką jaką jestem...

[Celinaa]

ja rowniez mam problem z odpowiedzia na pytanie: co dalej? niedlugo koncze studia, mam wiele planow, marzen, ale one wszystkie takie wyidealizowane i niespojne a rzeczywistosc wkrotce glosno zapuka do drzwi...
najchetniej otworzylabym wlasna mala knajpke w portugalii i zyla sobie tam spokojnie i szczesliwie, no ale malo to realne

[ballbinna]

Na zakręcie

Agnieszka Osiecka

• • Dobrze się pan czuje?
    To świetnie,
    właśnie widzę - jasny wzrok, równy krok
    jak w marszu.A ja jestem, proszę pana, na zakręcie.
    Moje prawo to jest pańskie lewo.
    Pan widzi: krzesło, ławkę, stół,
    a ja - rozdarte drzewo.
    Bo ja jestem, proszę pana, na zakręcie.
    Ode mnie widać niebo przekrzywione.
    Pan dzieli każdą zimę, każdy świt na pół.
    Pan kocha swoja żonę.
    Pora wracać, bo papieros zgaśnie.
    Niedługo, proszę pana, będzie rano.
    Żona czeka, pewnie wcale dziś nie zaśnie.
    A robotnicy wstaną.
    A ja jestem, proszę pana, na zakręcie.
    Migają światła rozmaitych możliwości.
    Pan mówi: basta, pauza, pat.
    I pan mi nie zazdrości.
    Lepiej chodźmy, bo papieros zgaśnie.
    Niedługo, pan to czuje, będzie rano.
    Ona czeka, wcale dziś nie zaśnie.
    A robotnicy wstaną.
    A ja jestem, proszę pana, na zakręcie.
    Choć gdybym chciała - bym się urządziła.
    Już widzę: pieska, bieska, stół.
    Wystarczy, żebym była mila.
    Pan był także, proszę pana, na zakręcie.
    Dziś pan dostrzega, proszę pana, te realia.
    I pan haruje, proszę pana, jak ten wół.
    A moje życie się kolebie niczym balia.
    Pora wracać, już śpiewają zięby.
    Niedługo, proszę pana, będzie rano.
    Iść do domu, przetrzeć oczy, umyć zęby.
    Nim robotnicy wstaną.

[Baby Lu]

Balbinna mój ulubiony wiersz Osieckiej! Słucham w wykonaniu Jandy i za każdym razem przechodzą mnie dreszcze...

[Taverney]

Napisane przez Baby Lu

Balbinna mój ulubiony wiersz Osieckiej! Słucham w wykonaniu Jandy i za każdym razem przechodzą mnie dreszcze...

fakt, Janda wykonuje to tak, że ciary przechodzą po plecach...

ja jestem na mega-zakręcie, za dużo by pisać, ale...
Każdy dzień coraz bardziej nierealny się robi... jak tu http://pl.youtube.com/watch?v=3EOyDYnEhvQ

[Dociakowa]

w marcu kończę 23lata, zaraz po maturze poszłam do pracy i na studia- zaoczne bo dalam się omamić mojemu ówczesnemu facetowi.. Jednak Anglistyka nie była dobrym pomysłem, po pół roku zrezygnowałam.
Zmądrzałam, zerwałam z facetem i dalej poszlam na Logopedię, dziennie.. Studia 5-letnie, myślałam, że to jest to...Na drugim Roku nie zdałam dwóch przedmiotów, okazalo się że mam szansę- komis.
Poszłam na komisa z drżącymi nogami, czułam się słabo.. dostałam pytanie na które umiałam odpowiedzieć jednak ze stresu nie powiedziałam nic. Zrobiłam z siebie kompletną idiotkę.
Po krótkich pertraktacjach z samą sobą postanowiłam powtarzać rok. jednak z powodu zmian były to juz nie studia 5letnie a 3 letnie. Nie potrafiłam sobie poradzić ze zmianą otoczenia, z nową sytuacją, ryczałam całymi dniami.. Miałam do nadrobienia 9 przedmiotów plus przedmioty które miałam zaliczać na bieżąco.. do tego nie potrafiłam skupić się na nauce, nic nie wchodziło mi do glowy..
Teraz zaczęłam pracę jako telefoniczny konsultant i znowu mam dość..

Czy ja kiedyś znajdę swoje miejsce?!
czuję się fatalnie,nic mnie nie cieszy, nic nie wychodzi.. nie wiem co mam zrobić ze swoim życiem..

[ResurrectionOfHappiness]

Napisane przez Celinaa

ja rowniez mam problem z odpowiedzia na pytanie: co dalej? niedlugo koncze studia, mam wiele planow, marzen, ale one wszystkie takie wyidealizowane i niespojne a rzeczywistosc wkrotce glosno zapuka do drzwi...
najchetniej otworzylabym wlasna mala knajpke w portugalii i zyla sobie tam spokojnie i szczesliwie, no ale malo to realne

Hmmm... Portugalia, byłam tam w tym roku na wakacjach i zakochałam się w tym kraju

[madame paranoja]

dołączam się, łatwiej mi pisać niż rozmawiać...

Mam 24 lata, jestem sama.
Właśnie opuścił mnie ktoś, kogo byłam pewna jak nigdy, sądziłam, że to "to", że wystarczy się dotrzeć... Nigdy czegoś takiego nie czułam, takiego spokoju, pewności. A tu się okazało, że on nie jest pewien...
Więc sie wyprowadzam na stare śmieci, do rodziny, znowu imn siedzieć na głowie, w portfelu pustka-wypłata 20ego.
A ja ryczę jak głupia- nie mam niczego.
Moje plany stoją w miejscu, znów muszę je zweryfikować, parę spraw przyspieszyć kosztem innych.
Zniknęły moje ideały, moje marzenia, moja wiara w ludzi dochodzi do zera.
Na nowo muszę uczyć się żyć, elementy składanki pozbierać do kupy, pomyśleć.
Odbudować nadszarpniętą samoocenę, co jest najcięższe w moim wydaniu...

Nie wiem czego chcę bo czego mogę chcieć oprócz tego co miałam a co raczej nie wróci?
Jak się znowu ogarnąć po takiej burzy?
Miałam zmieniać pracę, wracać na studia, rzucić palenie a teraz mam tylko ochotę rzucić się z mostu.

Znowu w życiu mi nie wyszło...
Nie chce mieć już nadziei, że wyjdzie- zawsze się muszę rozczarować...

[brzydula_81]

Napisane przez Dociakowa

Miałam do nadrobienia 9 przedmiotów plus przedmioty które miałam zaliczać na bieżąco.. do tego nie potrafiłam skupić się na nauce, nic nie wchodziło mi do glowy..
Teraz zaczęłam pracę jako telefoniczny konsultant i znowu mam dość..

Czy ja kiedyś znajdę swoje miejsce?!
czuję się fatalnie,nic mnie nie cieszy, nic nie wychodzi.. nie wiem co mam zrobić ze swoim życiem..

Dociakowa- piszesz w czasie przeszlym- czyli juz ze studiami jest ok? mam nadzieje...ja skonczylam jedne studia mgr, drugie licencjat i wyjechalam z kraju..pozniej nauka jezyka (w dalszym ciagu) i w zeszlym roku zaczelam kolejny dwuletni kurs... czasem mi sie wydaje, ze ciagle wiatr mi w oczy wieje, ale staram sie jakosc isc do przodu,choc latwo nie jest
Dociakowa glowa do gory ja mam to samo- czasem nic mnie nie cieszy i nie wiem jak poprawic sobie humor...

Napisane przez ResurrectionOfHappiness

Hmmm... Portugalia, byłam tam w tym roku na wakacjach i zakochałam się w tym kraju

a mi sie marzy Hiszpania...pogoda, jezyk, kuchnia....juz nawet zaczelam sie hiszpana uczyc

[vainilla]

Twój wątek spadł mi z nieba

także jestem w życiowej kropce, za rok skończę studia i nie wiem co ze sobą zrobić. męczy mnie moje własne niezdecydowanie! jestem rozdarta między dwoma miastami - w jednym mieszkam i do niedawna pracowałam, w drugim zaocznie studiuję. w ciągu tygodnia posypało mi się wszystko- straciłam pracę, marzenia, facetów(nowy facet okazal się kryminalistą, a miesiąc temu ten z którym bylam długo bardzo mnie zawiódł), do tego porażki w czasie sesji, presja otoczenia :matka prze na oceny i pracę, nie mam już z czego opłacić studiów a pracy u nas brak! nie mam na start w innym miejscu-innymi słowy MASAKRA.

szukam się duchowo. i nie wiem jak do siebie dotrzeć.

[ResurrectionOfHappiness]

Dociakowa, nie trać nadziei . Proszę nie siać fermentu .

[Oliwkaaa80]

No i ja też tutaj dołączę. Mam 24 lata, skończyłam studia, nie znalazłam jeszcze pracy, chce iść na staż, a potem myślę o służbach mundurowych. Jednak zastanawiam się też nad wyjazdem na rok do Irlandii lub Anglii jako au pair, bo chciałabym nauczyc się lepiej języka. Ten wyjazd byłby po stażu, gdyby doszedł do skutku.
Zazwyczaj planuję, ale wiele z tego nie dochodzi do skutku, mam nadzieję, ze mi się uda tym razem. Aktualnie mam starsznego doła i martwię się, że znowu nic z moich planów nie wypali, nie uda się, zrezygnuje itp.

[brzydula_81]

Napisane przez ResurrectionOfHappiness

ALE: dało mi to do myślenia, traktuję wszystkie te przygody jako doświadczenia.
Z perspektywy czasu widzę, że w moich wyborach kierowałam się właśnie strachem, innymi ludźmi (bo chłopak...) zamiast rozumem. Teraz zaczynam naprawdę dbac o siebie. Staram się odpowiedzieć sobie na pytanie czego NAPRAWDĘ chce i co realnie mogę osiągnąć. I powoli rzeczy zaczynają sie układać. Spotkałam TŻta, wróciłam do zawodu, który lubię i choć to jeszcze nie do końca "to" , jestem dobrej myśli.

i to jest bardzo dobre podejscie ktorego nalezy sie trzymac...Twoj nick chyba tez je odzwierciedla

[Baby Lu]

Napisane przez Oliwkaaa80

Zazwyczaj planuję, ale wiele z tego nie dochodzi do skutku, mam nadzieję, ze mi się uda tym razem. Aktualnie mam starsznego doła i martwię się, że znowu nic z moich planów nie wypali, nie uda się, zrezygnuje itp.

znam to, u mnie kończy się zawsze na rzucenia hasło typu" będę uczyła się języka" zrobię coś itp ale nie mam w sobie tyle samozaparcia, żeby do czegoś dążyć, nawet nie mam nikogo kto by mnie w tym wspierał, pomógł... w chwili obecnej nic nie ma dla mnie sensu, nie wiem co mam sama ze sobą zrobić, siedzenie w 4 ścianach mnie dobija ale nie potrafię tego zmienić
zawsze czułam się gorsza, odepchnięta na drugi plan, wiecznie żyję w przekonaniu że ludzie za moimi plecami mnie obgadują, śmieją się ze mnie... ciągle żyję w przekonaniu, że wszystko co robię robię źle..

[brzydula_81]

Napisane przez Baby Lu

znam to, u mnie kończy się zawsze na rzucenia hasło typu" będę uczyła się języka" zrobię coś itp ale nie mam w sobie tyle samozaparcia, żeby do czegoś dążyć, nawet nie mam nikogo kto by mnie w tym wspierał, pomógł... w chwili obecnej nic nie ma dla mnie sensu, nie wiem co mam sama ze sobą zrobić, siedzenie w 4 ścianach mnie dobija ale nie potrafię tego zmienić

ja mam podobnie....zawsze rzucalam sie na wszystko i moje checi i entuzjazm dosc szybko sie konczyly, ale postanowilam z tym walczyc...robic cos poswiecajac nawet chwile dziennie (np nauka jezyka) ale systematycznie... malymi kroczkami tez mozna dojsc do celu. nie zawsze wychodzi, ale pracuje nad tym
co do wsparcia, pomocy ze strony innych- mam podobnie jak Ty...

[ResurrectionOfHappiness]

...

[Dociakowa]

ResurrectionOfHappiness

pewnie masz rację, ale ja na chwilę obecną nie mam siły..
Studia rzuciłam, bo śniły mi się po nocach koszmry, płakałam całymi dniami,z byle powodu.. nie mogę się zmobilizować zeby iść do psychiatry, a chyba wlasnie tego potrzebuję.
Chcialabym studiować ale nie wiem co, nie wiem czy dam radę
Chcialabym pracować ale nie wiem w czym..
Musze wreszcie odciąć pępowinę.. Mieszkam w innym mieście niż rodzina,przyjaciele, czuję się źle bo nie ma ich przy mnie, ale jak wracam do domu jestem kłębkiem nerwów wyżywam się na wszystkich, jestem okropna

[brzydula_81]

Napisane przez Dociakowa

ResurrectionOfHappiness

Chcialabym studiować ale nie wiem co, nie wiem czy dam radę

dasz rade, studia sa przeciez dla ludzi to nic strasznego...wiadomo ze kosztuja kazdego troche nerwow i zdrowia ale jest co wspominac na stare lata

Napisane przez Dociakowa

Chcialabym pracować ale nie wiem w czym..

mam to samo.....niestety :-(

Napisane przez Dociakowa

Musze wreszcie odciąć pępowinę.. Mieszkam w innym mieście niż rodzina,przyjaciele, czuję się źle bo nie ma ich przy mnie, ale jak wracam do domu jestem kłębkiem nerwów wyżywam się na wszystkich, jestem okropna

tak to juz chyba jest z rodzina...jak sie jest daleko, to sie ja docenia...- doswaidczam tego na wlasnej skorze

[Dociakowa]

Tyle że ja mam problemy z koncentracją,z nauką.. wchodzi mi (t)opornie... :/

wiele razy w życiu byłam już w trudnych sytuacjach ale teraz jest chyba najgorzej.. nie widze celu, nie widzę światła w tunelu...
załamka

"wiecznie żyję w przekonaniu że ludzie za moimi plecami mnie obgadują, śmieją się ze mnie... ciągle żyję w przekonaniu, że wszystko co robię robię źle.."
Baby Lu ja mam to samo

[ResurrectionOfHappiness]

Napisane przez Dociakowa

ResurrectionOfHappiness

pewnie masz rację, ale ja na chwilę obecną nie mam siły..
Studia rzuciłam, bo śniły mi się po nocach koszmry, płakałam całymi dniami,z byle powodu.. nie mogę się zmobilizować zeby iść do psychiatry, a chyba wlasnie tego potrzebuję.
Chcialabym studiować ale nie wiem co, nie wiem czy dam radę
Chcialabym pracować ale nie wiem w czym..
Musze wreszcie odciąć pępowinę.. Mieszkam w innym mieście niż rodzina,przyjaciele, czuję się źle bo nie ma ich przy mnie, ale jak wracam do domu jestem kłębkiem nerwów wyżywam się na wszystkich, jestem okropna

Kiedy przeczytałam Twoją pierwszą wypowiedź odniosłam wrażenie, że jesteś bardzo przygnębiona. Warto poszukac przyczyny tego stanu, a dopiero potem mając trzeźwy ogląd sytuacji, podejmować życiowe decyzje.

[brzydula_81]

Napisane przez ResurrectionOfHappiness

Ja jestem w teraz w trakcie psychoanalizy i choć ten proces nie jest łatwy, to jest to fascynująca podróż wgłąb siebie. A im więcej rzeczy w sobie rozszyfrowuje tym więcej mam nadziei i energii do działania.

ciekawe....sama sie zastanawialam nad psychoanaliza, a teraz po tym co napisalas jeszcze bardziej sie zachecilam do tego

[ResurrectionOfHappiness]

no a w momentach całkowitej załamki powtarzam sobie, że skoro jest już tak źle, że gorzej być nie może, to może już być już tylko lepiej. Tak że trzeba się trzymać.

A w grupie raźniej .

Baby Lu, Oliwkaaa80, vanilla, madame paranoja - witam na wątku

[Dociakowa]

ResurrectionOfHappiness

jesteś bardzo mądrą kobietą
Ja codziennie kopię się w tylek na zapęd..heh.. :/
jestem przygnębiona- o ile to odpowiednie slowo.. czuję się fatalnie. , nie jestem zadowolona z aktualnego stanu rzeczy- z mojego zycia które jest w tej chwili bezsensu..
przepraszm ze tak dołuję, ale na prawdę nie mam już ochoty męczyć mojego Tż-ta bo w końcu ze mną nie wytrzyma i mnie zostawi.. ( tak na prawdę to bardzo mnie wspiera)

Kladę się spać wieczorem i płaczę,Wstaję codziennie o 6 rano i mdli mnie.. na samą myśl o nadchodzącym dniuu a w pracy modlę się tylko zeby przetrwać od przerwy do przerwy, żeby wyrobić normę i żeby wreszcie wyjść, pojechać do mieszkania i .. eh.....

[Baby Lu]

kurde, ja jestem głupia z takim depresyjnym myśleniem ale cóż zrobić, za rok kończę dobre studia, ze znalezieniem pracy pewnie nie będę miała większego problemu ale czegoś po prostu mi brak, odczuwam straszny niedosyt
wiem, mam rączki, nóżki, nie jestem ciężko chora etc ale nie czuję się szczęśliwa... może faktycznie powinnam postawić sobie mały cel i do niego dążyć..


fajnie, że nie tylko ja mam takie problemy

[brzydula_81]

Dziewczyny - czy kiedykolwiek zastanawialyscie sie jak Wasze idealne zycie mogloby wygladac. na przyklad w tym momencie- bylabym szczesliwa gdyby... czy latwo jest znalezc na to pytanie odpowiedz?