Czy wy też czujecie się głupie?

[FoxyLady1]

Witam! Piszę aby się niejako poradzić i wyżalić. Poradzić, bo może znacie dobre metody pracy nad swoim poczuciem wartości; wyżalić- ponieważ otoczenie, w którym żyję nie przyjmuje do wiadomości tego, co dzieje się w głębi mnie, z moimi emocjami.
Mówiąc krótko: czuję się głupia, bezwartościowa, brzydka. Znacie to? Pewnie tak... tylko, że u mnie przybrało to postać obsesyjną (szczególnie jeśli chodzi o inteligencje ).
Odkąd pamiętam zawsze sama przykręcałam sobie śrubę. Nawet w podstawówce, gdy coś mi nie szło ( typu nauka tabliczki mnożenia) wyżywałam się na książkach, na sobie samej. Rodzice ode mnie nie wymagali zbyt wiele. Uważam, że wszystko czego pragnęli, było w rozsądnych ilościach. Tak więc, problem nie leży w nich.
Ale ja ciągle chciałam być najlepsza. Podstawówka dała mi w kość- byłam "grubą kujonką". Gimnazjum nie było lepsze; wyładniałam na tyle by podobać się chłopakom, ale piętno podstawówki zostało. Uczyłam się solidnie, trafiłam do dobrego liceum ( teraz klasa maturalna ). Mam chłopaka, który jest bardzo troskliwy i cierpliwy, szczególnie gdy mam te "ataki". Pomimo, że środowisko uważa mnie za kogoś elokwentnego, inteligentnego etc, etc, etc, to ja czuję się beznadziejnie głupia i mała. Szczególnie, gdy muszę zmierzyć się z problemem intelektualnym i coś mi nie wychodzi, czegoś nie widzę. To absurdalne, bo przecież na tym polega nauka, ale ja traktuje to jako totalną porażkę, ponieważ "urodę nadrabiam inteligencją". A że czuję się brzydka, to chcę być chociaż ogarnięta.
Miewam napady, np. gdy chłopak podrzuca mi jakąś pracę naukową (jak ostatnio o logice ) i pyta co o niej sądzę, a ja nic z tego nie kumam! Zaczynam histeryzować, czuć się jak wrak, bo przecież ani do poru$%ania ani pogadania. To brzmi jakbym była totalną wariatką ( niewykluczone ). Jestem świadoma, że takie podejście mnie niszczy i chce to zmienić, ale nie potrafię. Myślałam o psychoterapeucie, ale doszłam do wniosku, że obcy człowiek nie rozwiąże moich problemów, bo są MOJE.
Bardzo proszę o podpowiedzi jak z tym walczyć i czy w ogóle to możliwe?
Pragnę dodać, że jestem "uzależniona" od poznawania świata, szczególnie związanego z naukami ścisłymi (fizyka etc) i ograniczenia powodują że nie mogę realizować swoich pasji.
Przepraszam, jeśli uważacie że ten tekst jest stratą czasu.
Z góry dziękuję za pomoc.

[Micraell]

Napisane przez FoxyLady1

Witam! Piszę aby się niejako poradzić i wyżalić. Poradzić, bo może znacie dobre metody pracy nad swoim poczuciem wartości; wyżalić- ponieważ otoczenie, w którym żyję nie przyjmuje do wiadomości tego, co dzieje się w głębi mnie, z moimi emocjami.
Mówiąc krótko: czuję się głupia, bezwartościowa, brzydka. Znacie to? Pewnie tak... tylko, że u mnie przybrało to postać obsesyjną (szczególnie jeśli chodzi o inteligencje ).
Odkąd pamiętam zawsze sama przykręcałam sobie śrubę. Nawet w podstawówce, gdy coś mi nie szło ( typu nauka tabliczki mnożenia) wyżywałam się na książkach, na sobie samej. Rodzice ode mnie nie wymagali zbyt wiele. Uważam, że wszystko czego pragnęli, było w rozsądnych ilościach. Tak więc, problem nie leży w nich.
Ale ja ciągle chciałam być najlepsza. Podstawówka dała mi w kość- byłam "grubą kujonką". Gimnazjum nie było lepsze; wyładniałam na tyle by podobać się chłopakom, ale piętno podstawówki zostało. Uczyłam się solidnie, trafiłam do dobrego liceum ( teraz klasa maturalna ). Mam chłopaka, który jest bardzo troskliwy i cierpliwy, szczególnie gdy mam te "ataki". Pomimo, że środowisko uważa mnie za kogoś elokwentnego, inteligentnego etc, etc, etc, to ja czuję się beznadziejnie głupia i mała. Szczególnie, gdy muszę zmierzyć się z problemem intelektualnym i coś mi nie wychodzi, czegoś nie widzę. To absurdalne, bo przecież na tym polega nauka, ale ja traktuje to jako totalną porażkę, ponieważ "urodę nadrabiam inteligencją". A że czuję się brzydka, to chcę być chociaż ogarnięta.
Miewam napady, np. gdy chłopak podrzuca mi jakąś pracę naukową (jak ostatnio o logice ) i pyta co o niej sądzę, a ja nic z tego nie kumam! Zaczynam histeryzować, czuć się jak wrak, bo przecież ani do poru$%ania ani pogadania. To brzmi jakbym była totalną wariatką ( niewykluczone ). Jestem świadoma, że takie podejście mnie niszczy i chce to zmienić, ale nie potrafię. Myślałam o psychoterapeucie, ale doszłam do wniosku, że obcy człowiek nie rozwiąże moich problemów, bo są MOJE.
Bardzo proszę o podpowiedzi jak z tym walczyć i czy w ogóle to możliwe?
Pragnę dodać, że jestem "uzależniona" od poznawania świata, szczególnie związanego z naukami ścisłymi (fizyka etc) i ograniczenia powodują że nie mogę realizować swoich pasji.
Przepraszam, jeśli uważacie że ten tekst jest stratą czasu.
Z góry dziękuję za pomoc.

Idź do psychologa, bo sama nie dajesz rady. Stawiasz sobie poprzeczke zbyt wysoko i przez to czujesz się gorzej.

Spróbuj sobie spisać swoje wady i zalety. Zapisz na kartce, a potem poproś swojego chłopaka żeby zrobił to samo. Porównaj obie kartki i sprawdź ile "twoich" wad chłopak umieścił w zaletach.

Spróbuj z psychologiem. Serio.

[WizazankaLublinianka]

Terapia.
Ktoś kiedyś Ci powiedział że jesteś głupia?

[coffee]

Dobrze się uczysz, masz chłopaka, który Cię wspiera, masz pasje, masz w porządku rodziców, czujesz się "ani do poruchania ani pogadania". Chce się poradzić, byś poszła do psychoterapeuty, ale już stwierdziłaś, że i tak nie pomoże, więc... Radź sobie sama. Może Ci przejdzie z wiekiem.
Albo z wiekiem stwierdzisz, że jednak psychoterapeuta może pomóc.

Jak będziesz miała grzybicę pochwy to też stwierdzisz, że to Twoja grzybica i Twoja pochwa, więc żaden ginekolog Ci nie pomoże?

[201605300922]

Napisane przez coffee

Jak będziesz miała grzybicę pochwy to też stwierdzisz, że to Twoja grzybica i Twoja pochwa, więc żaden ginekolog Ci nie pomoże?

tekst mistrz.
Jak wyżej, Autorko, obiektywnie - problemów nie masz. Dobrze się uczysz, dobrze wyglądasz, masz raczej normalnych rodziców, wspierającego chłopaka, zainteresowania. Problem jest po prostu w Tobie. Nie musisz iść od razu do psychoterapeuty i kłaść się na kozetkę, jako uczennica masz prawo do wizyty w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Jeśli jesteś pełnoletnia, to nawet zgody rodziców nie potrzebujesz, masz tam zagwarantowaną dyskrecję. Wizyta jest darmowa. Tylko radzę się zapisać jak najszybciej, bo często są bardzo długie terminy oczekiwania. Psycholog Ci nie rozwiąże problemów, ale może pokazać techniki, jak sobie z nimi masz sama poradzić. Jeśli będzie sensowny, to nie zrobi Ci dętego wykładu pt. ,,wszystko masz dziewczyno i nie kuś losu", tylko Cię wysłucha, zada trochę pytań. Raczej nie będzie dawał gotowych rad czy rozwiązań. Jeśli dostrzeże potrzebę terapii, to Ci o tym powie (nie każdy psycholog może prowadzić terapię).

[BudSpencer]

Najlepsze połączenie jest psychologa + chłopaka + książki

[apolonja]

Ej, ale tak na marginesie trochę to jestem od Ciebie delikatnie starsza i też jakby ktoś mi podrzucił pracę naukową o logice to bym była zielona.

[summer_overture]

Napisane przez FoxyLady1

Witam! Piszę aby się niejako poradzić i wyżalić. Poradzić, bo może znacie dobre metody pracy nad swoim poczuciem wartości; wyżalić- ponieważ otoczenie, w którym żyję nie przyjmuje do wiadomości tego, co dzieje się w głębi mnie, z moimi emocjami.
Mówiąc krótko: czuję się głupia, bezwartościowa, brzydka. Znacie to? Pewnie tak... tylko, że u mnie przybrało to postać obsesyjną (szczególnie jeśli chodzi o inteligencje ).
Odkąd pamiętam zawsze sama przykręcałam sobie śrubę. Nawet w podstawówce, gdy coś mi nie szło ( typu nauka tabliczki mnożenia) wyżywałam się na książkach, na sobie samej. Rodzice ode mnie nie wymagali zbyt wiele. Uważam, że wszystko czego pragnęli, było w rozsądnych ilościach. Tak więc, problem nie leży w nich.
Ale ja ciągle chciałam być najlepsza. Podstawówka dała mi w kość- byłam "grubą kujonką". Gimnazjum nie było lepsze; wyładniałam na tyle by podobać się chłopakom, ale piętno podstawówki zostało. Uczyłam się solidnie, trafiłam do dobrego liceum ( teraz klasa maturalna ). Mam chłopaka, który jest bardzo troskliwy i cierpliwy, szczególnie gdy mam te "ataki". Pomimo, że środowisko uważa mnie za kogoś elokwentnego, inteligentnego etc, etc, etc, to ja czuję się beznadziejnie głupia i mała. Szczególnie, gdy muszę zmierzyć się z problemem intelektualnym i coś mi nie wychodzi, czegoś nie widzę. To absurdalne, bo przecież na tym polega nauka, ale ja traktuje to jako totalną porażkę, ponieważ "urodę nadrabiam inteligencją". A że czuję się brzydka, to chcę być chociaż ogarnięta.
Miewam napady, np. gdy chłopak podrzuca mi jakąś pracę naukową (jak ostatnio o logice ) i pyta co o niej sądzę, a ja nic z tego nie kumam! Zaczynam histeryzować, czuć się jak wrak, bo przecież ani do poru$%ania ani pogadania. To brzmi jakbym była totalną wariatką ( niewykluczone ). Jestem świadoma, że takie podejście mnie niszczy i chce to zmienić, ale nie potrafię. Myślałam o psychoterapeucie, ale doszłam do wniosku, że obcy człowiek nie rozwiąże moich problemów, bo są MOJE.
Bardzo proszę o podpowiedzi jak z tym walczyć i czy w ogóle to możliwe?
Pragnę dodać, że jestem "uzależniona" od poznawania świata, szczególnie związanego z naukami ścisłymi (fizyka etc) i ograniczenia powodują że nie mogę realizować swoich pasji.
Przepraszam, jeśli uważacie że ten tekst jest stratą czasu.
Z góry dziękuję za pomoc.

Problemy są TWOJE, więc dlaczego piszesz na forum? Tak na babski rozum, no to psychoterapeuta jest jeden i tylko on zna twój problem, a nas na forum jest.... yyyy.... no rozumiesz, że to głupie?

[absurdalna89]

FoxyLady1, czuję się w kwestii intelektu tak samo jak Ty. Przy czym ja miałam rodzinę, która mi powtarzała, że jestem głupia, nieudana. Wpoili mi też przerażający lęk przed wszelkimi przedmiotami ścisłymi, powtarzając w kółko, że u nas w rodzinie to były same "tłuki z maty", na sam widok liczb kręci nam się w głowie itd. Wiem, że z boku to brzmi zabawnie, z perspektywy czasu może i nawet dla mnie, ale jako dziecko połknęłam to wszystko momentalnie i całe lata szkoły były dla mnie piekłem. Zresztą do dziś panikuję w tych sprawach. Po co to opisuję? Może jednak ktoś Ci kiedyś coś powiedział? Niekoniecznie rodzina.

[Maguda_]

Autorko, przede wszystkim musisz sobie chyba w końcu uświadomić, że wiedza jako taka jest nieograniczona, jest masa dziedzin i nauk i nie jest się w stanie nawet fizycznie tego wszystkiego zgłębić. Sama piszesz, że interesujesz się fizyką, czemu więc miałabyś być dobra z logiki, skoro zapewne nie miałaś z nią kontaktu. Daj sobie większy luz, bo takim sposobem myślenia sama możesz doprowadzić się do szaleństwa, tak to mniej więcej można nazwać To, że czegoś nie wiesz/na czym się nie znasz nie oznacza automatycznie, że jesteś głupia czy mniej wartościowa. Czerp radość z poznania świata, ale taką zdrową, nie traktuj jak jakieś wyzwanie do zrealizowania.

[Nameria]

Według mnie powinnaś pójśc do psychoterapeuty. Jak on ma Ci nie pomóc w Twoich problemach, przecież, do psychoterapeuty nie chodzi się rozwiązywać problemy jego albo Twojej koleżanki, mamy itd tylko przychodzi się ze sobą i swoimi problemami.
Psychoterapeuta jest od rozwiązywania Twoich problemów w momencie kiedy Ty sama nie jesteś w stanie sobie z nimi poradzić.

[_Matilde_]

Napisane przez FoxyLady1

Myślałam o psychoterapeucie, ale doszłam do wniosku, że obcy człowiek nie rozwiąże moich problemów, bo są MOJE.

Obcy człowiek rzeczywiście nie rozwiąże Twoich problemów, ale terapia polega na tym, że sama je rozwiązujesz pod kierunkiem kogoś, kto wie jak się do tego zabrać.
Twoje kompleksy wobec tego co piszesz wydają się zupełnie nieuzasadnione, musisz coś z tym zrobić, a sama najwyraźniej nie dajesz rady.

[charsi]

Zwykle nie rzucam psychologiami przy każdym wątku, ale tutaj zalecałabym jednak wizytę. Razem ze specjalistą będziesz pracować nad sobą - on sam nie rozwiąże przecież twoich problemów, ale może zmienić twoje podeście.
Bo masz bardzo niezdrowe odruchy (te histerie z byle powodu itd.), które niedługo doprowadzą cię do nerwicy (jeśli już nie doprowadziły) albo gorzej. Problem leży głębiej i jak go nie przepracujesz to nie wyobrażam sobie co będzie, kiedy pojawią się większe wyzwania w życiu.

[Pako_]

Wyluzuj, wszyscy inteligentni ludzie tak mają, nie wstydź się powiedzieć że czegoś nie wiesz, pytaj aż do skutku.

[Clemence]

Ja to sie czuje tkaa gdy ktos mnie poniza i grupa to akceptuje. Ale takie sa czasy i trzeba przywyknac , swiata sie nie zmieni.

Z kolei u Ciebie brakuje rozladowania emocji. Nie rozumiesz slowa "porazka". Nie wiesz co znaczy ze nie zawsze wszysko wyjdzie i nad tym powinnas popracowac nardzo gleboko. Proponuje najpoerw siegnac do lektury znalezc hobby. Jezeli nie wyjdzie to idzdo psychologa

[Paszczurek666]

Terapia nie polega na tym, że ktoś za Ciebie rozwiązuje problemy. Samodzielnie dochodzisz do różnych wniosków i samodzielnie zmieniasz swoje życie. Psycholog jedynie kieruje lekko, pomaga zauważyć to, na co samemu często by się uwagi nie zwróciło.

[4e89258bace7037c96b059285119fe847ddc4e93]

Napisane przez Pako_

Wyluzuj, wszyscy inteligentni ludzie tak mają, nie wstydź się powiedzieć że czegoś nie wiesz, pytaj aż do skutku.

"Wiem, że nic nie wiem" - ok, inteligentni ludzie tak mają. Ale nie "aaa jestem głupia, ani do poruchania, ani do pogadania".

Autorko, psycholog - to raz. Dwa - pracuj nad samooceną, bo masz problem. Poczytaj coś na ten temat.

[9bfc43f248fa3dd370e3b645ec22fc32ebbe1d0f]

Przeciez nigdy w zyciu nie bedziesz znala sie na wszystkim i wiedziala wszystkiego. Nie mozna byc we wszyskim doskonalym, a im szybciej to zrozumiesz tym lepiej.
Noi psycholog obowiazkowo.

[moniaszelki]

hmm a ja myślę że masz problem z przyjmowaniem krytyki na klatę. w głębi serca wiesz, że jesteś inteligentna, potrafisz to i owo, ale boisz się że ktoś cię skrytykuje i przyjmujesz że to on ma rację i tu rodzi się konflikt twojego wewnętrznego przekonania i zdania innej osoby. ta krytyka może być ukryta np. w tym, że jak dostałaś tę pracę naukową z logiki to nie powiedziałaś że to nie twoja działka itd, bo być może bałaś się krytyki, że jak to, lubisz fizykę, powinnaś to wiedzieć. właśnie, najgorsze słowo, POWINNAŚ.

zdanie innych ludzi na nasz temat czasem jest nieuzasadnione, a czasem może pomóc w skorygowaniu jakichś naszych zachowań. ale może spróbuj podejść do tego z dystansem?