Praca w policji a wpływ na zycie rodzinne

[malakasi0427]

Hej, chciałam odgrzebać trochę wątek w związku z obecną sytuacją. Mojego narzeczonego nie ma już kolejny tydzień, a najgorsze że nie widzę aby to wszystko miało zmierzać ku końcowi. Zresztą przeczytałam wszystkie wiadomości w wątku i sama nie mogę uwierzyć, że to wszytsko się potwierdza. Na początku facet bardzo tolerancyjny, czuły, wrażliwy. Teraz zmienił się nie do poznania. Wydaje się jakby był kamieniem bez uczuć. Każdą rozmowę, którą zaczynam to on się denerwuje od razu i mówi tylko ze chce mieć święty spokój w domu. Ale tak się nie da żyć. Jestem całe dnie samotna, wszytsko jest na mojej głowie i po prostu też czasami potrzebuję oparcia. Wiem, że na pewno jemu też jest ciężko ale jest takim człowiekiem który ukrywa wszytskie swoje uczucia. Zresztą ma duże problemy z zazdrością, a ja też nie mogę całego mojego życia poświęcać aby dostosowywać się do zmieniającego się grafiku. Podziwiam te wszytskie kobiety, które mają z policjantami dzieci bo wiem że później cały trud wychowania spada na waszą głowę. Ja sama zastanawiam się czy mam jeszcze wystarczająco dużo sił aby to wszytsko ciągnać.... Codziennie chce mi się płakać. Nawet nie z powodu tych wyjazdów ale z powodu tego jakim stał się człowiekiem. Kiedyś mówił, że gdybym wyjechała to znalazłby gdzieś indziej pracę. A teraz? Tak zarabiam na życie. Właściwie sama nie wiem czemu piszę. Chyba chciałam się wyżalić i powiedzieć, że zazdroszczę tym wszytskim parom, które mogą sobie chociaż weekend zaplanować. U nas nigdy tak nie było. Ciagła nerwówka przed wyjazdem, co ja mówie przed każdą ważną dla mnie uroczystośćią czy grafik mu się nie zmieni czy nie ogłoszą alarmu. I zastanawiam się czy wy z tym wszytskim się pogodziliście, czy może jest cień szansy, że otrząśnie się? Chyba najgorsze w mojej sytuacji jest to, że mieszkamy razem a ja przestałam się tu czuć jak we własnym domu.....