Obawa przed macierzyństwem

[Lisek89]

Nie byłam pewna, w której części umieścić ten wątek, w końcu wylądował tutaj.
Do rzeczy.
Chcemy z mężem mieć dziecko. Tak gdzieś w przyszłym roku chcemy się zacząć starać.

Kłopot w tym, że choć chce potomka, to bardzo się boję. Wiecie, mam takie poczucie, że wiele nie trzeba, żeby dziecku zwichrować psychikę.
Człowiek będzie zbyt czuly, troskliwy i będzie zbyt opiekuńczy to dziecko szybko stanie niesamodzielne.

Będzie człowiek trochę za mocno pchał go w świat, za bardzo kazal mu radzić sobie sam, to w końcu to dziecko będzie miało poczucie braku wsparcia.

Oczywiście tych rzeczy jest więcej, to przykład.
Czy któraś z was zmagała się z czymś takim? Jak wyglądało w końcu wasze macierzyństwo?

[ShaunBoswell]

Zawsze jak ktoś pisze "zaczniemy się starać" to widze od razu przed oczyma dwójkę ludzi, w spazmach rozkoszy bez zadnego zabezpieczenia i ją krzyczącą "tak, o tak, spuśc się!!!".

A tak wracając do tematu. Dzieci nie mam (po 27 lat z żoną) i nie chcę ale pracuję z dziećmi i je obserwuję a wychowala mnie nadopiekuncza matka.

I teraz tak, wychowanie przychodzi naturalnie. Świadomym trseba byc granic i myśleć co się robi ale nie ma co się tyrać. Dziecko rozwija się w swoim tempie tak czy siak. Jakieś żylowanie jego "osiągów" i sciganie się z koleżankami ktore pierwsze zrobi kupkę do nocnika i ktore nauczy się jeździć na rowerku to krzywda dla dziecka. Tak samo gdy dzieci z podstawówki są przeciążone zbędnymi obowiązkami - angielski, francuski, gitara, tenis i karate. I dzieciak po szkole w biegu obiad i wio poza dom. To też może go od razu zniechęcić do rozwoju.

Dzieci uczą się przez naśladownictwo. Wiecej dadzą im zajecia grupowe 2x w tygodniu max. A reszta czasu w domu, z rodzicami. Dzieci tez bardzo fajnie komunikuja czego chcą lecz bardzo czesto nie wprost.

Na pewno nie wolno pozwalać na wszystko, ie stawiac granic i pozwolic wejśc sobie na glowę tak samo nie mozna przesadzac z rygorem bo dziecko zacznie sie prędzej czy później buntować. Nie mozna dziecka ochronic przed wszystkim co złe, należy zaś zrobić to w sposób w miarę możliwosci kontrolowany.

Gdy mamusia lata za synusiem i donosi mu tylko to czego on pragnie, to synek odwdzięczy się byciem narcyzem i wrednym bachorem, ktory wiecznie jest niezadowolony a nie cudownym, szczęsliwym dzieckiem jak myśli sobie mama, uchylająca nieba.

[squirrelqa]

Może warto zgłębić temat wychowania i kształtowania małego człowieka?
Nie wierzę, że nie ma na ten temat rzetelnych poradników i szerokiej literatury. Przede wszystkim literatura akademicka z kierunków pedagogicznych.

W sumie super, że martwisz się o swoją zdolność do wychowania nowego człowieka. Oby więcej osób miało takie refleksje, że utrzymać dziecko przy życiu i zapewnić minimum materialne to nie wszystko, a właściwie prawie nic w odniesieniu do tego, jak wiele rodzic może dać psychicznie dziecku.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[skazana_na_bluesa]

Warto poczytać sobie trochę książek o wychowaniu i rozwoju dziecka.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Kazdy rodzic jest nowicjuszem na kazdym etapie zycia swojego dziecka
Ja wychowujac swoje dzieci bralam pod uwage jak ja sie czulam w ich wieku,czego nie lubilam u mojej matki czego mi brakowało itpitd
Oczywiście nie jestem idealnym rodzicem ale mysle ze jestem dosyc blisko ;-)
Dzieciom dawalam dosyc duzo swobody w zyciowych wyborach,wspieralam i wspieram w tym co chca robic .stawiałam duzy nacisk na uczciwość miedzy nami,mowilam jak sie sprawy mają jak nie było mnie na coś stac to wiedziały jak byłam zmęczona to wiedziały jak byłam rozczarowana czy smutna z ich powodu to też wiedzialy
Nie wiem czy książki moga pomoc każde dziecko jest inne,moja dwojka ma rozne potrzeby temperamenty i inne drogi rozwiązywania problemów,traktuje ich indywidualnie i przedewszystkim sprawiedliwie nie mam faworyta .
Moim zdaniem najwazniejsze w wychowaniu jest poczucie przez dziecko ze jestes obok moze zawsze na ciebie liczyc nie ważne co głupiego zrobi ale musi być uczciwe w stosunku do ciebie u mnie to sie sprawdza
Mam super kontakt z dziecmi ,obydwoje skończyli juz edukacje pracuja i mysle sie ze sa szczesliwi jak ich zycie sie uklada
Musisz kierowac sie intuicja starać sie pamietac jak ty sie czulas w ich wieku no i sluchac czego one chca .to jest plynny proces nawet jeśli popełnisz jakis blad to nie jest koniec świata zawsze można to skorygować tylko trzeba mieć oczy i uszy otwarte
Musisz tez pamiętać ze na to kim twoje dziecko jest wpływasz nie tylko Ty w momencie pojscia do szkoly rówieśnicy rowniez beda wpływać na Twoje dziecko najwazniejsze to utrzymać zaufanie dziecka

[Caudofemoralis]

A ja ci dodam jeszcze więcej powodów do lęku. Nieważne co zrobisz, nieważne jak bardzo się będziesz starać, nie jesteś jedyną osobą, która ma wpływ na psychikę twojego dziecka. Ktoś w jego otoczeniu może mu zrobić krzywdę, może się w jego życiu wydarzyć coś, co przewróci jego świat do góry nogami. Może pojawi się jakaś choroba.Może umrze mu ukochany pies, babcia, a może nawet ty. I dziecko do końca życia będzie zmagać się z poczuciem braku bezpieczeństwa.

Ale dobra wiadomość jest taka, że tak wygląda życie. Nie da się stworzyć dziecka o idealnej psychice. Możesz postarać się najbardziej jak potrafisz, czytać te wszystkie książki wychowaniu, podszkolić się w kwestii psychologii, ale ostatecznie chodzi tylko o zapewnienie dziecku jak najkorzystniejszego startu. Z całą resztą będzie już musiało sobie poradzić samo, jak wszyscy ludzie od zarania dziejów.

[zywe_srebro]

Sama się zastanawiam nad posiadaniem dziecka, ale jednak moje opinie i światopogląd idą w stronę antynatalizmu.. Idzie mój egoizm za posiadaniem dziecka, a racjonalnie patrząc jest to zły pomysł.

[goslawka]

Pierwsze dziecko przyjęłam z dziecięcym entuzjazmem "jakoś to będzie, przecież tyle ludzi ma dzieci i sobie radzą". Teraz z perspektywy czasu to myślę, że bardzo naiwne to było myślenie . Mysle, że trzeba przeczytać przynajmniej kilka porządnych książek o psychice dziecka i o wychowaniu. Dlaczego? Żeby mieć podstawy wiedzy z pedagogiki. Jeśli teraz chciałabym otworzyć biznes np. Lepienie garnków z gliny to najpierw zdobyłabym podstawowa wiedzę na ten temat, a dopiero później zaczęłabym tworzyć. Niestety zauważam (ja również tak robiłam) że gro ludzi nie ma żadnej wiedzy o psychice dziecka, ani o wychowaniu i wychodzi z założenia, że "skoro moi rodzice mnie wychowali to ja też wychowam". I tak wychowują dzieci w oparciu o wlasne wzorce i czucie. Teraz pyta nie j a kie masz czucie? Bo możesz wychować dziecko super bez wiedzy, ale pewniej bez wiedzy popełnisz więcej błędów. Uff..
Podsumowując lepiej zgłębić wiedzę przed dzieckiem

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Przytul_Mnie_Dzisiaj]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;88060182]
Ja wychowujac swoje dzieci bralam pod uwage jak ja sie czulam w ich wieku,czego nie lubilam u mojej matki czego mi brakowało itpitd
Oczywiście nie jestem idealnym rodzicem ale mysle ze jestem dosyc blisko ;-) [/QUOTE]


Wierzę, że tobie udało się być dobrym rodzicem, ale takie podejście nie zawsze jest dobre. Zazwyczaj prowadzi do skrajności. Np. ktoś miał bardzo surowych rodziców - sam będzie rozpieszczał. Ktoś miał za dużo swobody - będzie zbyt surowy...

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez Przytul_Mnie_Dzisiaj

Wierzę, że tobie udało się być dobrym rodzicem, ale takie podejście nie zawsze jest dobre. Zazwyczaj prowadzi do skrajności. Np. ktoś miał bardzo surowych rodziców - sam będzie rozpieszczał. Ktoś miał za dużo swobody - będzie zbyt surowy...

Ja poprostu pamiętałam co na mnie wogole nie działało np zakazy prowadziły do tego ze okłamywałam rodzicow i robiłam to czego mi zakazywali za ich plecami
W moim wychowaniu postawiłam na szczerość
Poza tym co jest rozpieszczaniem według ciebie?
Ja np chce żeby moje dziecko mialo lepsze życie niz ja i ponieważ mnie stac nie odmawiałam im przyjemnosci czy finansowej pomocy (moi rodzice nie mieli pieniedzy zeby mi pomagac w ten sposób )
Inna rzeczą bylo traktowanie mnie inaczej niż mojego rodzenstwa np oczekiwanie ode mnie wiecej ponieważ bylam najstarsza ,ja skolei traktuje dzieci indywidualnie i oczekiwania dostosowuje do ich możliwości nie faktu ze jedno jest starsze
Następna sprawa ciagle porównywanie do innych dzieci (sąsiadów w rodzinie)ze one robia cos lepiej np lepiejsie uczą, że to i to powinnam wybrac do studiowania itp itd
Nie zmuszałam do zajec poza lekcyjnych ponieważ pamiętam ze kiedy moi rodzice wysylali mnie na takowe jatam bylam nieobecna duszą to było wywalanie ich kasy w błoto
Ja dalam im więcej swobody w decydowaniu bo wiem ze to one będą żyły ze swoimi wyborami
Moge poradzić powiedziec jak to wygląda z mojego punktu widzenia czy życiowego doswiadczenia ale wybor jest w ich rękach itp itd.

[Caudofemoralis]

Napisane przez goslawka

Mysle, że trzeba przeczytać przynajmniej kilka porządnych książek o psychice dziecka i o wychowaniu. Dlaczego? Żeby mieć podstawy wiedzy z pedagogiki.

I nie tylko. Warto także podszkolić się w dziedzinie własnej psychiki, zauważyć własne problemy i je rozwiązać. Nauczyć się komunikacji bez manipulacji, pozbyć się dziecinnych wzorców zachowań w stylu "nie domyśliłeś się, że potrzebuję pomocy, więc będę ci teraz zrzędzić o tym do końca dnia". Oczywiście, wszystkim polecam pracę nad sobą, ale jest to szczególnie ważne, gdy nasze zachowanie ma wpływ na dopiero kształtującego się człowieka.

[niepogodna]

Ja się nie znam, bo dzieci nie mam i panicznie się boję (przede wszystkim tego, że dziecko to decyzja na całe życie, a z pomniejszych, to porodu, bólu i wszystkich "przyjemności" poporodowych, jak depresja czy nietrzymanie moczu).
Natomiast moim zdaniem z tym pchaniem w świat to wcale nie jest tak źle. Może bez przesady, nie zostawiać dziecka samego sobie, ale też nie trzymać pod kloszem. A poza tym, to (patrzę po tym, jak mnie wychowano i co bardzo cenię w mojej rodzinie) - rozmawiać, rozmawiać, tłumaczyć, pokazywać świat, czytać książeczki, wyjaśniać różne zawiłości życia, ale też dawać swobodę i być przyjacielem, i wsparciem, gdy potrzeba.
Zakładam, że później wychowuje się dziecko tak, jak się "czuje", czerpiąc ze wzorców z domu (unikając błędów rodziców i biorąc z nich przykład w dobrych rzeczach), natomiast rozumiem, że to wielka odpowiedzialność, wychować dobrego i nie zaburzonego człowieka. Na pewno jakieś poradniki też będą pomocne.