Różnica życiowych priorytetów w związku - pomocy

[zaniepominajka1991]

Dziewczyny potrzebuję obiektywnych porad. Przepraszam, jeśli będzie chaotycznie.

Od pół roku jestem w związku z facetem. On ma 30 lat, ja 27. Jego rodzice rozwiedli się kiedy miał jakieś 18/19 lat i od tego czasu mieszka z mamą.
Ja zbliżam się już do 30 i mimo, że nie jesteśmy ze sobą bardzo długo, to czuję że go kocham, chciałabym z nim spędzić być może całe życie. Chcę w niedalekiej przyszłości wyjść za mąż i mieć dzieci, stworzyć rodzinę. Nie mówię o miesiącach, ale chciałabym żeby nastapiło to może i przed 30.

I tutaj zaczyna się problem. On już na początku związku coś przebąkiwał, że nie czuje się dojrzały, narazie dzieci go zupełnie nie interesują, ale ja twierdziłam wtedy: ok, znamy się niedługo, nie będę drążyła tematu bo za wcześnie.
Ostatnio jednak wynikła bardziej poważna rozmowa na ten temat. On wie, że ja chcę wyjśc za mąż i mieć dzieci. Jednak z jego strony nic się nie zmienia...uważa, że jest jeszcze niedojrzały nie interesuje go zakładanie rodziny ani dzieci. Spytałam go: Co będzie, jeśli za rok, czy więcej okaże się, że chcemy od życia zupełnie czego innego? Nie wyobrażam sobie, żeby nas związek prze kilka następnych lat wyglądał tak jak teraz, spotykamy się kilka razy w tygodniu i pędzamy ze sobą czas, ale nic więcej.
Nie wiem dziewczyny czy wiecie o co mi chodzi. Mam już 27 lat i chciałabym, żeby związek rozwijał się w coś poważniejszego, a nie wyglądał i funkcjonował jak związek pary nastolatków.

On mi odpowiedział, że nie wie co będzie za rok. Że on może po rozwodzie jest jakiś zwichrzony pod tym kątem, że przez rodziców priorytety mu się powywracały o góry nogami. Po czym stwierdził, że pewnie uważam, że jest beznadziejnym partnerem życiowym.

A ja sama nie wiem co z tym zrobić. Zależy mi na nim...bardzo....
Ale naprawdę boje się, że za jakiś czas dalej nic się nie zmieni w tym temacie i co wtedy? Na początku kiedy zaczęliśmy sie spotykać wydawało mi się, że jak facet ma te 29/30 lat to już jest dojrzałym życiowo człowiekiem a tutaj okazuje się, że chyba nie do końca.

Co mam robić dziewczyny? Dać spokój tematowi...czy przemyśleć sobie sensowność tego wszystkiego? Czy może po prosu bezsensu panikuję i tworzę problem?

[farmaceutka88]

On może nie chcieć dzieci, Ty masz prawo je chcieć. Jemu może się odwidzieć, ale nie musi. Pytanie, czy chcesz czekać i mieć nadzieję, że się mu odmieni, czy nie. Rozmowa.


Ale ta rozmowa ma być teraz, a nie za ileś lat. Szkoda, by facet wpędzał Cię w lata i bujał przez długi czas, że "kiedyś się zmieni". Później będziesz mieć żal i pretensje tylko do siebie.

[ajah]

Zastanów się na czym bardziej ci zalezy. Jeśli na posiadaniu męża i dzieci, to zakończ ten związek.
Facet twierdzi, że nie jest na tyle dojrzały, by zakładać rodzinę.
Słusznie, że nie chce się do tego zmuszać, tylko po to by zaspokoić twoje potrzeby.
Ślub, dziecko wbrew sobie, to prosta droga do katastrofy.

[Vanir410]

Może facet się boi, że gdy wyrazi chęci w przyszłości, to od razu zaczniesz ten temat?

[zaniepominajka1991]

Tylko "problem" w tym, że go kocham i bardzo mi na nim zależy, jemu na mnie też. Nie wyobrażam sobie kończyć ten związek....
On nie powiedział, że kategorycznie nigdy nie chce mieć dzieci i rodziny. Powiedział, że w tym momencie nie jest do tego jeszcze dojrzały, ale nie wie co będzie za rok.

Ja natomiast obawiam się, co w momencie jeżeli za rok czy dwa jednak będzie tak samo.

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Napisane przez zaniepominajka1991

Tylko "problem" w tym, że go kocham i bardzo mi na nim zależy, jemu na mnie też. Nie wyobrażam sobie zakończyć ten związek....
On nie powiedział, że kategorycznie nigdy nie chce mieć dzieci i rodziny. Powiedział, że w tym momencie nie jest do tego jeszcze dojrzały, ale nie wie co będzie za rok.

Ja natomiast obawiam się, co w momencie jeżeli za rok czy dwa jednak będzie tak samo.

Jak najbardziej tak może być.. I wtedy co? Dalej będziesz czekała i karmiła się nadzieją, że jednak mu się zmieni..

[Ellen_Ripley]

Napisane przez zaniepominajka1991

Tylko "problem" w tym, że go kocham i bardzo mi na nim zależy, jemu na mnie też. Nie wyobrażam sobie kończyć ten związek....
On nie powiedział, że kategorycznie nigdy nie chce mieć dzieci i rodziny. Powiedział, że w tym momencie nie jest do tego jeszcze dojrzały, ale nie wie co będzie za rok.

Ja natomiast obawiam się, co w momencie jeżeli za rok czy dwa jednak będzie tak samo.

Autorko, ale musisz się zastanowić co wynika z tego "zależy nam na sobie"? Czy jest w tym zawarta jakaś skłonność do kompromisów i próby dogadania się w pewnych kwestiach. Czy jest w tym zawarta chociażby chęć zamieszkania ze sobą, jakiegoś wstąpienia powoli na tą ścieżkę do prawdziwej dorosłości. Po prostu do zrobienia jakiegokolwiek kroku w stronę "jesteśmy ze sobą na poważnie". Bo wiesz co? Bujać się od randki do randki, od spotkania do spotkania to rzeczywiście możecie jeszcze przez kilka lat i Twoje obawy, że on cały czas będzie się czuł niegotowy, niedojrzały nie są całkiem bezpodstawne. Pytanie co robi, aby iść w stronę większej dojrzałości - bo dojrzałość nie staje się tak nagle, z dnia na dzień, ale to jest zbiór też pewnych decyzji, kroków podjętych w życiu.

Jak długo jesteście ze sobą?

[9a6d0e95fbc4407ed947e2ef8cea0fb12942fdf4_5e1910028c83c]

Napisane przez zaniepominajka1991

Na początku kiedy zaczęliśmy sie spotykać wydawało mi się, że jak facet ma te 29/30 lat to już jest dojrzałym życiowo człowiekiem a tutaj okazuje się, że chyba nie do końca.

Naiwne i upraszczające myślenie.
Znam dwóch chłopaków, jeden ma 22 lata, a drugi 30. Tenże 22-latek bije na głowę tego drugiego pod względem dojrzałości życiowej i stabilności emocjonalnej, mówi, że chce mieć kiedyś dzieci, uczyć je różnych rzeczy, zawsze się tak ciepło i sympatycznie uśmiecha do siebie, jak widzi małe dzieci na ulicy, dojrzale i z szacunkiem wypowiada się o kobietach, pragnie szczerej i głębokiej relacji z drugą osobą, itp. Natomiast wspomniany 30-latek sam nie wie, czego chce, co chwila ma jakieś swoje kaprysy i zmienia zdanie, nie widzi się w roli ojca ani w związku, etc.
Tak więc, wiek nie ma nic do rzeczy.




Ja bym radziła, żeby Twój chłopak się wybrał na terapię, bo podejrzewam, że rozwód rodziców mógł w nim wytworzyć lęk przed zaangażowaniem na 100% w związku i posiadaniem dzieci. Bo on się podświadomie boi, że skończy tak samo, jak rodzice.

[limonka1983]

Ja straciłam kilka lat na czekanie, aż eks będzie chciał zamieszkać razem, wziąć ślub i mieć dzieci. Od rozstania minęło 8 lat, a on dalej żyje jak nastolatek. Gdy poznałam mojego męża i on zaczął robić jakieś podchody powiedziałam, że w najbliższym czasie chce mieć dziecko i szukam faceta z takim samym podejściem. Nie MOŻE ZA 5 LAT, ZOBACZYMY, ITD. Jak nie chce dzieci, to szkoda mojego czasu. On miał podobne plany do moich.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Może mu się zmienić, ale nie musi. Pytanie ile ty będziesz czekać i ile cię to będzie ostatecznie kosztować. Bo to ty ryzykujesz swoje marzenia w tym momencie, nie on. W pełni rozumiem niechęć do posiadania dzieci i nie zdziwiłabym się, gdyby mu tak zostało. Bardziej zastanawiające byłaby dla mnie niechęć do jakiegokolwiek wiązania się. Nie wiem ile jesteście razem, ale ja bym chciała zamieszkać z partnerem przy sprzyjających okolicznościach. Uważam, że nie ma lepszego sposobu, żeby się poznać w każdej sytuacji. Nie wyobrażam sobie też brać ślubu z człowiekiem, z którym miałam doczynienie tylko na 'randkach'.

Ten rozwód brzmi trochę jak wymówka. Na Boga, większość moich znajomych ma rozwiedzionych rodziców i to w różnych okolicznościach, a tworzą jakoś normalne związki. Jeżeli on jest na tyle wrażliwy to chyba faktycznie się nie obędzie bez pomocy specjalisty.

Poczytaj sobie o syndromie Piotrusia Pana. Czy twój partner przypadkiem nie przejawia takich objawów.

[zaniepominajka1991]

Odpowiadając na wasze pytania, jesteśmy ze sobą pół roku.

Może źle się wyraziłam, nie spotkamy się ze sobą na zasadzie randkowania. Mieszkamy dosyć daleko od siebie (ok godzinę jazdy). Widujemy się w tygodniu mniej więcej co drugi dzień i weekendy najczęściej spędzamy ze sobą całe. Albo ja jeżdżę do niego, albo on do mnie.

Też czasami mam wrażenie, że rozwód jest dla niego dobrym argumentem, żeby się zasłonić w wypadku niewygodnych czy trudnych dla niego tematów. Niestety jest dosyć uparty i czasami ciężko mu przemówić do rozumu.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez zaniepominajka1991

Odpowiadając na wasze pytania, jesteśmy ze sobą pół roku.

Może źle się wyraziłam, nie spotkamy się ze sobą na zasadzie randkowania. Mieszkamy dosyć daleko od siebie (ok godzinę jazdy). Widujemy się w tygodniu mniej więcej co drugi dzień i weekendy najczęściej spędzamy ze sobą całe. Albo ja jeżdżę do niego, albo on do mnie.

Też czasami mam wrażenie, że rozwód jest dla niego dobrym argumentem, żeby się zasłonić w wypadku niewygodnych czy trudnych dla niego tematów. Niestety jest dosyć uparty i czasami ciężko mu przemówić do rozumu.

A jakieś plany dotyczące zamieszkania ze sobą? Czy jeszcze o tym nie rozmawialiście?

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez zaniepominajka1991

Ja zbliżam się już do 30 i mimo, że nie jesteśmy ze sobą bardzo długo, to czuję że go kocham, chciałabym z nim spędzić być może całe życie.

To, że go kochasz, to twoja decyzja. Dlaczego właściwie chcesz spędzić życie właśnie z nim, skoro z nim nie możesz spełnić swoich życiowych priorytetów? Na dobrą sprawę wy się nawet niezbyt dobrze znacie, skoro jesteście razem zaledwie pół roku i nie mieszkacie razem.

I tutaj zaczyna się problem. On już na początku związku coś przebąkiwał, że nie czuje się dojrzały, narazie dzieci go zupełnie nie interesują, ale ja twierdziłam wtedy: ok, znamy się niedługo, nie będę drążyła tematu bo za wcześnie.

Na ten temat nigdy nie jest za wcześnie. Trzeba było mu na początku jasno powiedzieć jakie masz plany. Może wasz związek by się rozwinął zupełnie inaczej. Albo wcale.

Nie wyobrażam sobie, żeby nas związek prze kilka następnych lat wyglądał tak jak teraz, spotykamy się kilka razy w tygodniu i pędzamy ze sobą czas, ale nic więcej.
Nie wiem dziewczyny czy wiecie o co mi chodzi. Mam już 27 lat i chciałabym, żeby związek rozwijał się w coś poważniejszego, a nie wyglądał i funkcjonował jak związek pary nastolatków.

To może najpierw zamieszkajcie razem. Dziwi mnie, że w kontekście "czegoś poważniejszego" w pierwszej kolejności piszesz ślubie i dzieciach, a pomijasz zupełnie temat wspólnego mieszkania.

On mi odpowiedział, że nie wie co będzie za rok. Że on może po rozwodzie jest jakiś zwichrzony pod tym kątem, że przez rodziców priorytety mu się powywracały o góry nogami. Po czym stwierdził, że pewnie uważam, że jest beznadziejnym partnerem życiowym.

Raczej mu się powywracało myślenie o priorytetach, bo jego brak chęci zakładania rodziny nie jest w żaden sposób mniej ważny czy gorszy od twojej chęci.

A ja sama nie wiem co z tym zrobić. Zależy mi na nim...bardzo....
Ale naprawdę boje się, że za jakiś czas dalej nic się nie zmieni w tym temacie i co wtedy?

Wtedy albo się rozstaniecie, albo któreś z was się ugnie i będzie nieszczęśliwe. Zauważ, że on może równie dobrze czekać aż to tobie się odmieni.

Na początku kiedy zaczęliśmy sie spotykać wydawało mi się, że jak facet ma te 29/30 lat to już jest dojrzałym życiowo człowiekiem a tutaj okazuje się, że chyba nie do końca.

To źle ci się zdawało i to na kilku płaszczyznach. To nieprawda, że ludzie z wiekiem dochodzą zawsze do takich samych wniosków odnośnie zakładania rodziny. Niepotrzebnie też utożsamiasz dojrzałość z chęcią brania ślubu i rozmnażania. W ogóle w tym zdaniu wyczuwam nieco pogardy dla priorytetów życiowych innych niż twoje własne.

[zaniepominajka1991]

Napisane przez Ellen_Ripley

A jakieś plany dotyczące zamieszkania ze sobą? Czy jeszcze o tym nie rozmawialiście?

On już po 2 czy 3 miesiącach mówił, żebym się do niego przeprowadziła. Tylko to jest trudne logistycznie, bo musiałabym zmienić wtedy pracę. Poza tym on mieszka z siostrą i mamą, a dla mnie mieszkanie w takich warunkach średnio odpowiada. Ale super poważnych rozmów na ten temat nie było.

[ukladlimbiczny]

Moim zdaniem łapiesz się byle czego, bo czujesz, że zbliżasz się do tej magicznej 30 i bardzo chcesz zrealizować swoje związane z tym plany. Mówisz, że go kochasz, ale po pół roku związku, a właściwie spotykania się na randkach, nie ma szans kogoś naprawdę dobrze poznać. Po pół roku związku - moim zdaniem - nadal masz do czynienia z obcym dla siebie człowiekiem.

Facet był z Tobą szczery, powiedział że na ten moment nie ma takich planów i potrzeb jak Ty i nie wie, czy w przyszłości się to zmieni. On Ci nie mówi, że za rok zachce mu się mieć dzieci, tylko że nie wie, czy będzie ich chciał kiedykolwiek. Musisz zadać sobie pytanie, czy chcesz trwać w związku opartym na nadziei, że drugiej stronie nagle zmienią się życiowe priorytety. Trochę to lekkomyślne. A poza tym, naprawdę nie wolałabyś być z kimś, kto pragnąłby tego samego i razem z Tobą nie mógł się doczekać ślubu i narodzin dzieci? Nie uważasz, że na to zasługujesz? Zamiast tego chcesz zafundować sobie bierne oczekiwanie na coś, co może się nigdy nie wydarzyć.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez zaniepominajka1991

On już po 2 czy 3 miesiącach mówił, żebym się do niego przeprowadziła. Tylko to jest trudne logistycznie, bo musiałabym zmienić wtedy pracę. Poza tym on mieszka z siostrą i mamą, a dla mnie mieszkanie w takich warunkach średnio odpowiada. Ale super poważnych rozmów na ten temat nie było.

Autorko, ale rzucanie przez niego propozycji "przeprowadź się do mnie" (i mieszkaj ze mną, moją mamą i siostrą ) po tak krótkim czasie to masz 100% racji, że to nie jest prawdziwa, poważna rozmowa na ten temat. Niepoważne z jego strony tak w ogóle. Zaczęłabym rozmowę na temat zamieszkania RAZEM, nie z jego rodziną. Ceń swój czas i porusz ten temat już teraz. Bo może się okazać, że dla niego jedyna opcja to "no to możesz zamieszkać z nami".

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

[1=9a6d0e95fbc4407ed947e2e f8cea0fb12942fdf4_5e19100 28c83c;85195231]Naiwne i upraszczające myślenie.
Znam dwóch chłopaków, jeden ma 22 lata, a drugi 30. Tenże 22-latek bije na głowę tego drugiego pod względem dojrzałości życiowej i stabilności emocjonalnej, mówi, że chce mieć kiedyś dzieci, uczyć je różnych rzeczy, zawsze się tak ciepło i sympatycznie uśmiecha do siebie, jak widzi małe dzieci na ulicy, dojrzale i z szacunkiem wypowiada się o kobietach, pragnie szczerej i głębokiej relacji z drugą osobą, itp. Natomiast wspomniany 30-latek sam nie wie, czego chce, co chwila ma jakieś swoje kaprysy i zmienia zdanie, nie widzi się w roli ojca ani w związku, etc.
Tak więc, wiek nie ma nic do rzeczy.




Ja bym radziła, żeby Twój chłopak się wybrał na terapię, bo podejrzewam, że rozwód rodziców mógł w nim wytworzyć lęk przed zaangażowaniem na 100% w związku i posiadaniem dzieci. Bo on się podświadomie boi, że skończy tak samo, jak rodzice.[/QUOTE]

Padłam Uśmiechanie się do dzieci i opowiadanie że chce się je kiedyś mieć szczytem dojrzałości. A jak nie chcesz mieć dzieci, to na terapię, bo coś nie tak z tobą!
Niektórych rzeczywiście nie interesuje zakładanie rodziny (takie były słowa chłopaka autorki) i ma to z dojrzałością tyle wspólnego, co to, czy kogoś interesuje literatura japońska.

Autorko, jego rzeczywiscie może to po prostu nie "kręcić" i bardzo możliwe, że nie zacznie nigdy albo nie w takiej odległości czasowej, w jakiej byś chciała. Jeśli dla ciebie to z kolei naprawdę takie ważne to rozstałabym się.

[Amazoniak]

podstawowe pytanie brzmi: czy chcesz z nim być nawet jeżeli mu się nie odmieni i nie będzie chciał mieć dzieci? Jesteś w stanie się z tym pogodzić?
Nie wszyscy chcą mieć dzieci i mają do tego prawo, tak samo jak nie wszyscy wiedzą czy będą chcieli je mieć. Dobrze że jest uczciwy w stosunku do ciebie, teraz wszystko zależy od ciebie co z ta wiedzą zrobisz

[kotissska]

Napisane przez zaniepominajka1991

On już po 2 czy 3 miesiącach mówił, żebym się do niego przeprowadziła. Tylko to jest trudne logistycznie, bo musiałabym zmienić wtedy pracę. Poza tym on mieszka z siostrą i mamą, a dla mnie mieszkanie w takich warunkach średnio odpowiada. Ale super poważnych rozmów na ten temat nie było.

A jakby był ślub to już nie byłoby trudne logistycznie?
Po pół roku niektórzy faktycznie nie wiedzą co dalej może być, trochę mało czasu minęło żeby się jakoś deklarować na żonę, na dzieci.
Skoro na ten temat nie było super poważnych rozmów, to co dopiero o w spólnym życiu.

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Gdybym ja była na twoim miejscu to bym w pierwszej kolejności z nim zamieszkała. Ale sami, we dwoje. Zapytaj go co myśli o wynajmie mieszkania.
Szczerze to nie chciałoby mi się w tym wieku randkowac dłużej niż pół roku.

Temat ślubu i dzielić bym odłożyła na potem, bo pół roku to wg mnie wcześnie jak na takie deklaracje.
Może mu się wspólne mieszkanie spodoba i inaczej na to spojrzy.


Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;85204106]Gdybym ja była na twoim miejscu to bym w pierwszej kolejności z nim zamieszkała. Ale sami, we dwoje. Zapytaj go co myśli o wynajmie mieszkania.
Szczerze to nie chciałoby mi się w tym wieku randkowac dłużej niż pół roku.

Temat ślubu i dzielić bym odłożyła na potem, bo pół roku to wg mnie wcześnie jak na takie deklaracje.
Może mu się wspólne mieszkanie spodoba i inaczej na to spojrzy.


Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]Dokładnie. Mieszkanie z przyszłą teściową to zawsze zły pomysł, ale we dwoje moglibyście stwierdzić czy faktycznie wam razem po drodze, a potem dopiero rozmawiać o ślubie i ewentualnych dzieciach

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Rena]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;85196401]
To źle ci się zdawało i to na kilku płaszczyznach. To nieprawda, że ludzie z wiekiem dochodzą zawsze do takich samych wniosków odnośnie zakładania rodziny. Niepotrzebnie też utożsamiasz dojrzałość z chęcią brania ślubu i rozmnażania. W ogóle w tym zdaniu wyczuwam nieco pogardy dla priorytetów życiowych innych niż twoje własne.[/QUOTE]

Tez tak uwazam.

Co do watku - faceci rozwiedzionych rodzicow sa czesto niestabilni emocjonalnie i ich zwiazki to hustawki uczuciowe. Nawet ta jego deklaracja, ze niby nie chce, ale moze zachce, a w ogole to "mea culpa" to taka troche jazde Ci zrobil.

[Beniak]

Napisane przez zaniepominajka1991

Na początku kiedy zaczęliśmy sie spotykać wydawało mi się, że jak facet ma te 29/30 lat to już jest dojrzałym życiowo człowiekiem a tutaj okazuje się, że chyba nie do końca.

To dojrzałość życiowa polega na chęci założenia rodziny i posiadania dzieci? Powiedział ci, że na obecną chwilę nie chce, ale nie wie czy mu sie kiedyś nie odmieni - to jak dla mnie dojrzała odpowiedź, mówi ci jak jest, no ale prawdą jest, że cały czas się zmieniamy, zmieniają nam się priorytety, poglądy.

[paczanga]

Napisane przez Rena

Co do watku - faceci rozwiedzionych rodzicow sa czesto niestabilni emocjonalnie i ich zwiazki to hustawki uczuciowe. Nawet ta jego deklaracja, ze niby nie chce, ale moze zachce, a w ogole to "mea culpa" to taka troche jazde Ci zrobil.

A kobiety? Skąd ta statystyka? Pragnę zauważyć, że w momencie rozwodu gość miał 18 lat. Może bardziej istotne jest co doprowadziło do rozstania rodziców i w jakich warunkach się wychowywał.

Osobiście mu się nie dziwię, żyje mu się dobrze i może do 40tki chce prowadzić niezobowiązujące życie a potem zobaczy. Autorko, lepiej poszukaj kogoś kto ma podobne plany życiowe do Twoich, tutaj będziesz nieszczęśliwa.

[Azhaar]

Napisane przez Beniak

To dojrzałość życiowa polega na chęci założenia rodziny i posiadania dzieci? Powiedział ci, że na obecną chwilę nie chce, ale nie wie czy mu sie kiedyś nie odmieni - to jak dla mnie dojrzała odpowiedź, mówi ci jak jest, no ale prawdą jest, że cały czas się zmieniamy, zmieniają nam się priorytety, poglądy.

Dokładnie.

Po pierwsze, dojrzałośc nie ma żadnego związku z liczbą posiadanych dzieci. Można być całkowicie dojrzałym człowiekiem i dzieci nie chciec . Każdy ma takie prawo, a przyczyny mogą być różne. Ja uważam, że np. osoba, która nie chce mieć dzieci, bo na przykład istnieje ryzyko choroby genetycznej jest bardziej dojrzała od kogoś, kto ma 10tkę dzieci bo ,,jakoś to będzie", no ale społeczeństwo w tym kraju ma inne poglądy w większości.

Po drugie, facet powiedział Ci, że nie jest gotowy i że nie wie czy będzie. To też jest normalne, niektórzy naprawdę nie mają zaplanowane w kalendarzu do kiedy chcieliby mieć dziecko.

Moim zdaniem jeżeli dla Ciebie to priorytet, a on nie wie, to powinniście się rozstać. Ty potrzebujesz zapewnienia, że za jakiś czas chcielibyście zaczać się starać, a on jasno Ci powiedział, że nie może Ci go dać. Jasne, ludzie zawsze mogą się zmienić - nawet jakby teraz mówił, że marzy o dziecku za rok, to potem mógłby stwierdzić, że jednak nie. Ale jeżeli on już teraz nie daje Ci tego, czego Ty byś chciała, to ja bym nie czekała.

[coccinelle7]

Szczerze mówiąc, to jeżeli mnie by facet po pół roku zapytał o bycie żoną i posiadanie dzieci to też bym raczej odpowiedziala wymijająco, że tak ale kiedyś. Mimo, że chce i nawet wiem kiedy chcę. Ale jak się z kimś jest pół roku i deklaruje się że chce wziąć ślub np za 2 lata, to jest niemal równoznaczne z takim desperackim "zaklepywaniem" sobie drugiej osoby.
Ja tego jakoś nie rozumiem. Czyli poznajesz kogos i mówisz od razu "hej, chce brać ślub za rok, godzisz się czy nie bo jak coś to idę dalej". Czułabym się jak na taśmie produkcyjnej.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[White_Dove]

Pewnie że mu się spodoba .pranie, gotowanie, seks. Ciekawe czy umie gotować i sorzatac. Nie zgadzam się że bez mieszkania nie da się kogoś poznać.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

nie wyprowadzilabym sie do jego matki i siostry szczegolnie jesli mialabym zmienic prace
zaproponuj mu wynajecie czegos razem,moze sie okazac ze po wspolnym zamieszkaniu przejdzie ci ochota na slub i dzieci z tym panem
wedlug mnie on nie rokuje nie tylko dlatego ze nie chce dzieci ale rowniez z tego powodu ze nie chce sie wyprowadzic a chce cie sprowadzic zebyscie kisili sie z jego mamusia i siostra

[Ellen_Ripley]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;85210206]nie wyprowadzilabym sie do jego matki i siostry szczegolnie jesli mialabym zmienic prace
zaproponuj mu wynajecie czegos razem,moze sie okazac ze po wspolnym zamieszkaniu przejdzie ci ochota na slub i dzieci z tym panem
wedlug mnie on nie rokuje nie tylko dlatego ze nie chce dzieci ale rowniez z tego powodu ze nie chce sie wyprowadzic a chce cie sprowadzic zebyscie kisili sie z jego mamusia i siostra[/QUOTE]

Jak wyżej.

[limonka1983]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;85210206]nie wyprowadzilabym sie do jego matki i siostry szczegolnie jesli mialabym zmienic prace
zaproponuj mu wynajecie czegos razem,moze sie okazac ze po wspolnym zamieszkaniu przejdzie ci ochota na slub i dzieci z tym panem
wedlug mnie on nie rokuje nie tylko dlatego ze nie chce dzieci ale rowniez z tego powodu ze nie chce sie wyprowadzic a chce cie sprowadzic zebyscie kisili sie z jego mamusia i siostra[/QUOTE]
Fakt chęci posiadnia dzieci lub nie nie powinna przekreślić człowieka. Ważne, by mieć takie same oczekiwania. Ile wątków już było, gdy para jest ze sobą kilka lat, ogólnie jest cudownie, ale jedno z nich absolutnie nie planuje dzieci? Na pewno kilkanaście. Jednak jak facet trzyma się dalej mamy, to jest już inaczej. Jeszcze rozumiem duży dom z osobnym wejściem. Moja kuzynka tak mieszka. Na parterze babcia, na pierwszym teściowie, a na drugim podzielonym ona z mężem i dziećmi i szwagierka z córką. Osobne wejścia i każdy zadowolony. Ale to była przeprowadzka kilka ulic dalej i nikt nie musiał zmieniać pracy. Na początek wynajęłabym nawet 1 pokój, żeby się poznać od strony domowej. Wtedy człowiek weryfikuje swoje uczucia i odczucia.