Czy jak wyjechaliście to też tęskniłyście?

[9db319b6775c28ea43120ca668718a4b2b45fa01_5eadfbab66f1a]

Napisane przez kaledonia

U mnie podobnie, tylko ja pokój wynajmowałam, bo mieszkania za drogie.
Myślę o tym w momencie tej wielkiej tęsknoty, że nie chciałabym teraz tak żyć.

A ja odkąd wyprowadziłam się od rodziców, wynajmuję pokój. Nie stać mnie na miesięczny czynsz. To znaczy... Stać, ale żyłabym w biedzie jak mysz kościelna. Zbieram kasę na kredyt, żeby kupić mieszkanie albo dom.

Przejrzałam ogłoszenia na pierwszej lepszej stronie i w Polsce za pracę na moim stanowisku oferują 4,000 zł - 5,500 zł za miesiąc. Dużo mniej niż moja pensja w Irlandii. Jak miałabym wrócić do Polski i zaczynać wszystko od nowa, to tylko i wyłącznie w jakimś dużym mieście. Chyba nie wystarczyłoby na mieszkanie, opłaty, wakacje itd. A już się tak "zirlandczałam", że chyba nie dałabym rady.

[swamplady]

Czy któraś z was też ma wyrzuty sumienia wobec rodziny w Polsce? Np. Mówicie że rodzina nie przyjeżdża, ale to nie oni wyjechali do innego kraju, więc w teorii jest nasza emigrancka realia wracać?

[9db319b6775c28ea43120ca668718a4b2b45fa01_5eadfbab66f1a]

Ja nie byłam nigdy blisko ze swoją rodziną, więc nie.

[kasztanka3]

[1=9db319b6775c28ea43120ca 668718a4b2b45fa01_5eadfba b66f1a;87432779]Ja nie byłam nigdy blisko ze swoją rodziną, więc nie.[/QUOTE]

U mnie jest tak samo, nigdy nie bylam blisko z rodzina, od lat nie utrzymuje z nia zadnych kontaktow, wiec wiekszosc pewnie nawet nie wie, ze od kilku lat mieszkam w Australii. Zero wyrzutow sumienia.

[chimay]

Napisane przez swamplady

Czy któraś z was też ma wyrzuty sumienia wobec rodziny w Polsce? Np. Mówicie że rodzina nie przyjeżdża, ale to nie oni wyjechali do innego kraju, więc w teorii jest nasza emigrancka realia wracać?

Ja mam w Polsce tylko wujków, ciocie i starych przyjaciół, więc trudno mówić o wyrzutach sumienia. Nie wiem, jakby to było, gdyby moi rodzice jeszcze żyli i potrzebowali z czasem pomocy. To akurat jedyny plus wczesnej utraty rodziny, że takie problemy mnie nigdy nie będą dotyczyć.

[kaledonia]

Napisane przez swamplady

Czy któraś z was też ma wyrzuty sumienia wobec rodziny w Polsce? Np. Mówicie że rodzina nie przyjeżdża, ale to nie oni wyjechali do innego kraju, więc w teorii jest nasza emigrancka realia wracać?

Im się nie chciało mnie odwiedzić nawet jak mieszkałam sama w Polsce, bo za daleko.
Za daleko, a ja to mam i miałam blisko

[Rena]

Napisane przez kaledonia

My tu w 2 jesteśmy i regularnie nas nikt nie odwiedza.

Mnie duzo osob chcialo odwiedzac, ale tak naprawde nie chodzilo im o spotkanie ze mna. Chcieli po prostu darmowy hotel w Paryzu.

Napisane przez chimay

Mój facet nie był ze mną w Polsce ani razu i ja go rozumiem, bo mój urlop w ojczyźnie to są ciągłe rozjazdy i spanie prawie co noc u kogo innego, wstawanie rano, żeby kolejną rzecz załatwić albo jechać w następne odwiedziny. Dla mnie samej to jest wykańczające i tym bardziej nie chcę go ciągać ze sobą, zwłaszcza że nikt u mnie nie zna niemieckiego.

Moj TZ Francuz bywa w Krakowie raz na rok. Czesc osob zna francuski, wiekszosc angielski (TZ mowi dobrze po angielsku), a reszta sie tylko usmiecha. Podroz jest prosta - 2 godziny ryanairem, plus autobus z/na lotnisko.

Napisane przez chimay

Ja mam w Polsce tylko wujków, ciocie i starych przyjaciół, więc trudno mówić o wyrzutach sumienia. Nie wiem, jakby to było, gdyby moi rodzice jeszcze żyli i potrzebowali z czasem pomocy. To akurat jedyny plus wczesnej utraty rodziny, że takie problemy mnie nigdy nie będą dotyczyć.

U mnie podobnie, rodzice juz nie zyja.

[kaledonia]

Napisane przez Rena

Mnie duzo osob chcialo odwiedzac, ale tak naprawde nie chodzilo im o spotkanie ze mna. Chcieli po prostu darmowy hotel w Paryzu.


Moj TZ Francuz bywa w Krakowie raz na rok. Czesc osob zna francuski, wiekszosc angielski (TZ mowi dobrze po angielsku), a reszta sie tylko usmiecha. Podroz jest prosta - 2 godziny ryanairem, plus autobus z/na lotnisko.


U mnie podobnie, rodzice juz nie zyja.

To samo było. 15 lat się znajomi nie odzywali, a tu nagle mnie informują, że wpadną. No nie

Ja ubolewam, że rodzina nie chce przyjechać, bo tych co liczą na darmowy hotel i jeszcze organizowanie im wycieczek do Norwegii nie liczę.

[Meidx3]

[1=9db319b6775c28ea43120ca 668718a4b2b45fa01_5eadfba b66f1a;87426994]Uwaga, lawina narzekań:-

Ja tęsknię za polską kulturą i mówieniem wszystkiego "wprost". W Irlandii trzeba się dużo napocić, żeby cokolwiek załatwić w pracy itd. Na przykład zasugerować komuś lepsze rozwiązanie, o coś poprosić itd. Najlepiej to z 10 razy przeprosić kogoś, że żyję zanim się odezwę. W Polsce byłam bardzo asertywna, a tutaj taki przydupas, ech... Nie podoba mi się irlandzka kultura pracy. Niepłatna godzina na lunch (i siedzisz w pracy 8.5h godzin dziennie zamiast 7.5h). Doliczyć do tego dojście do pracy / dojazd i nie ma mnie w domu od 8 do 7. Chyba wolałabym pracować w polskim korpo, bo komunikacją miejską dojedziesz wszędzie. Znajomi, którzy pracowali w Polsce (ja byłam za młoda jak wyjechałam), nigdy nie narzekali na relacje w pracy itd. Tylko, że nie dało się wyżyć.

Wydaje mi się, że miałabym większe poczucie 'spełniania życiowego', mieszkając w Polsce. Tutaj czas ucieka między palcami, ale każdy emigrant tak chyba ma, niezależnie do którego kraju przyjechał.

Człowiek w Irlandii tyra tyle czasu i nic od tego państwa "nie dostaje". Nie mam żadnych komunistycznych zapędów, ale uważam, że to nie fair, że darmowa służba zdrowia jest tylko dla patusów i biedaków. Studia płatne. W Polsce to przynajmniej studia są darmowe i lekarze bardziej ogarnięci. Jest niby 500+, rozdawnictwo domów dla Romów, ale nie ma w Polsce takiej rządowej hodowli patologii, jak w Irlandii. Jak patus pijus Gieniek nie chce pracować, to ląduje na ulicy, a w Irlandii patus Gieniek będzie pobierał zasiłek do usranej śmierci.

Lubię Irlandczyków, bo są zawsze pozytywni, nie przejmują się pierdołami, śmieją się z siebie, ale brakuje mi tej polskiej stanowczości w wielu sprawach. I tej stanowczości życzyłabym Irlandczykom, bo nas też w historii inne kraje gnębiły, ale my nadal mówimy po polsku. Nie znam żadnego Irlandczyka, mówiącego biegle po irlandzku. Brak tu takiego patriotyzmu (nie lokalnego w miastach, tylko ogólnie, wśród ludzi).

I jeszcze tęsknię za rozrywkami kulturalnymi (w mniejszych polskich miastach dużo więcej się dzieje).

Nie odczuwam tej tęsknoty zbyt często tylko czasem mnie nachodzą myśli, co by było, jakby wyglądało moje dorosłe korpo życie w Polsce. Puszczę sobie wtedy polską muzykę, jakiś polski serial i mi przechodzi. Po prostu to taka tęsknota za "swoim". Swoim językiem, kulturą itd. Wyjechałam jako nastolatka, 13 lat temu i nie mam do czego już wracać. Ale bardzo mnie to zahartowało jako człowieka, takie rzucenie na głęboką wodę. I teraz mam wrażenie, że ze wszystkim dam sobie radę, zawsze sobie poradzę itd. I nie wiem czy to przez doświadczenie czy to dzięki tej mojej "polskości" właśnie.

Koniec narzekania. [/QUOTE]Z tymi studiami że w Polsce są darmowe to się nie zgodzę

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Pomadka]

Napisane przez kaledonia

My tu w 2 jesteśmy i regularnie nas nikt nie odwiedza. Ze strony męża nigdy się nikt nie pofatygował, choć byli zapraszani. Moja mama raz była, ale więcej się nie wybiera, koleżanki tak samo.

Wszyscy chcą by ich odwiedzać, ale kto ma tyle urlopu

Najgorzej w niedzielę, bo wszystko pozamykane jest i na mieście tylko McDonalds czynny Lokalni mają znajomych i rodziny, my nie mamy do kogo iść czy kogo zaprosić. Próbowałam, ale koleżanki mają swoje rodziny i zawsze się wykręcają.

To prawda. My nie mozemy sobie pozwolic na szybkie odwiedziny u rodziny albo kolezanek. Wszystko jest okupione wyprawa do kraju.
Do mnie przylatuje tylko mama. Reszta sie nie kwapi, no i panika, bo samolot lata w powietrzu. Serio?!
Ciesze sie, ze w starszym wieku nie jest spanikowana i nie boi sie latac. Od wielu, wielu lat dzielnie pokonuje trase PL-Uk-PL.
NO a teraz pandemia i totalne odciecie od bliskich. NIewielkie szanse na wakacje zagranica i odwiedziny bliskich... co za niefart.

[Ava_]

Napisane przez Pomadka

Do mnie przylatuje tylko mama. Reszta sie nie kwapi, no i panika, bo samolot lata w powietrzu. Serio?!

Tez mam takich mistrzów w rodzinie.

Druga grupa to osoby liczące, ze zaproszę ich wraz z pakietem. Mowie jednej osobie, żeby przyjechała na pare dni to słyszę „oj wiesz, ale to byś musiała tez kupić bilet dla x, y, z.” I zamiast gościć jedna miałabym wydać na bilety dla 5. Tam i spowrotem, plus dojazdy z lotnika, bez jaj.

Wracając do głównego tematu - nie tęskniłam. Przez ostatni rok w Polsce przygotowywałam się do wyjazdu, zamykałam wszystkie sprawy itd. Cieszyłam się i nie mogłam doczekać. Za granica podobało mi się od początku, rzadko odwiedzam Polskę, a jeśli już to dzięki tym wyprawom bardziej doceniam to gdzie mieszkam obecnie.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kaledonia]

Napisane przez Pomadka

To prawda. My nie mozemy sobie pozwolic na szybkie odwiedziny u rodziny albo kolezanek. Wszystko jest okupione wyprawa do kraju.
Do mnie przylatuje tylko mama. Reszta sie nie kwapi, no i panika, bo samolot lata w powietrzu. Serio?!
Ciesze sie, ze w starszym wieku nie jest spanikowana i nie boi sie latac. Od wielu, wielu lat dzielnie pokonuje trase PL-Uk-PL.
NO a teraz pandemia i totalne odciecie od bliskich. NIewielkie szanse na wakacje zagranica i odwiedziny bliskich... co za niefart.

Teraz to widać kto za nami tęskni, bo się kontaktuje. Część osób zamilkła.

[Pomadka]

Nie czuję żadnych wyrzutów sumienia. Wyjechałam, oni zostali.

Na ile mogę i jestem w stanie, to odwiedzam bliskich i znajomych.

---------- Dopisano o 01:16 ---------- Poprzedni post napisano o 01:07 ----------

Napisane przez kaledonia

Teraz to widać kto za nami tęskni, bo się kontaktuje. Część osób zamilkła.

Haha no raczej.
Ja uwielbiam jeszcze jak ci którzy nigdy nie byli zagranicą, nie pracowali i generalnie mają zerowe pojęcie o emigracji, uważają że tu wszystko jest za free. Patrzą tylko i wyłącznie przez pryzmat zarabianych zagranicznych pieniędzy. Przecież wiadomo, że ja za nic nie płacę, zarabiam krocie i mam wieczny haj lajf.

Ps. Dziwnie się sprawuje forum przez telefon.

[kaledonia]

Napisane przez Pomadka

Nie czuję żadnych wyrzutów sumienia. Wyjechałam, oni zostali.

Na ile mogę i jestem w stanie, to odwiedzam bliskich i znajomych.

---------- Dopisano o 01:16 ---------- Poprzedni post napisano o 01:07 ----------



Haha no raczej.
Ja uwielbiam jeszcze jak ci którzy nigdy nie byli zagranicą, nie pracowali i generalnie mają zerowe pojęcie o emigracji, uważają że tu wszystko jest za free. Patrzą tylko i wyłącznie przez pryzmat zarabianych zagranicznych pieniędzy. Przecież wiadomo, że ja za nic nie płacę, zarabiam krocie i mam wieczny haj lajf.

Ps. Dziwnie się sprawuje forum przez telefon.

i traktują Cię jak bankomat

[Pomadka]

Napisane przez kaledonia

i traktują Cię jak bankomat

Lubię to stwierdzenie: "ciebie stać, a nas nie".
Boże...🤦☠♀️

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[3add4f12db13571aeb7c9c76f3be9247c1506015_606ce81b8bd80]

Napisane przez Pomadka

Ja uwielbiam jeszcze jak ci którzy nigdy nie byli zagranicą, nie pracowali i generalnie mają zerowe pojęcie o emigracji, uważają że tu wszystko jest za free. Patrzą tylko i wyłącznie przez pryzmat zarabianych zagranicznych pieniędzy. Przecież wiadomo, że ja za nic nie płacę, zarabiam krocie i mam wieczny haj lajf.

U mnie to samo. Matka jest bogata! Jak sie tu przeprowadzilam to bylam biedna jak mysz koscielna, a i tak znajomi nagle nabrali ochoty na wyjazdy do mnie i jeszcze liczyli na sponsoring, bo przeciez automatycznie za granica ma sie kasy jak lodu.

Co do tesknoty to ja po 10 latach nadal tesknie. Nie sadze zeby to sie zmienilo, bo brakuje mi nie tylko rodziny, ale i samych miejsc czy pewnych produktow. Dlatego jestem fanka google street view - biegam sobie czasem ulicami swojego miasta.

[kasztanka3]

To ja na szczescie nie mam w Polsce zadnej rodziny, ktora moglaby sie dopominac prezentow czy innej dzialalnosci charytatywnej. Ale znam sporo osob, ktore bardzo pomagaja finansowo swoim rodzinom, ktore zostaly w biedniejszych krajach (zazwyczaj jest to Mongolia, Filipiny, Malezja, Tajlandia).

[Pomadka]

Napisane przez kasztanka3

To ja na szczescie nie mam w Polsce zadnej rodziny, ktora moglaby sie dopominac prezentow czy innej dzialalnosci charytatywnej. Ale znam sporo osob, ktore bardzo pomagaja finansowo swoim rodzinom, ktore zostaly w biedniejszych krajach (zazwyczaj jest to Mongolia, Filipiny, Malezja, Tajlandia).

Ludzie z tych krajów to chyba nawet muszą pomagać. Kiedyś mi się obiło o uszy, że jest to ich obowiązkiem względem rodziców i rodzeństwa.
Nie pamiętam kto i gdzie (witaj sklerozo) powiedział, że żeniąc się z Tajką, żenisz się z całą rodziną...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kasztanka3]

Napisane przez Pomadka

Ludzie z tych krajów to chyba nawet muszą pomagać. Kiedyś mi się obiło o uszy, że jest to ich obowiązkiem względem rodziców i rodzeństwa.
Nie pamiętam kto i gdzie (witaj sklerozo) powiedział, że żeniąc się z Tajką, żenisz się z całą rodziną...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nie jest to zaden oficjalny obowiazek, ale bardzo mocno zakorzeniona tradycja.
Moj maz (jest chinskiego pochodzenia) tez pomaga swoim rodzicom, co prawda nie finansowo, bo nie ma takiej potrzeby, ale z zalatwianiem roznych rzeczy z uwagi na to, ze oni slabo mowia po angielsku.

[ManillaLatte]

Ja nie tęskniłam aż tak na początku, jak czasem tęsknię za rodziną teraz. Może dlatego, że moje życie się ustabilizowało, nie jestem ciągle zajęta, mój TŻ jest stąd, często spotykamy się z jego rodziną, natomiast z moja możemy się spotkać dopiero, jak kupimy bilet na samolot i w takich chwilach chciałabym móc pojechać do rodziców na przysłowiowy niedzielny obiad, czy spotkać się z mamą na ploty przy kawie.