Kiedy facet powinien wyprowadzić się od rodziców?

[PaulinciaKWC]

Jesli juz poruszamy temat topienia pieniedzy w wynajmie-topię szósty rok.
1.Wyjechalam z rodzinnego miasta i nie zamierzam tam wracac.
2. Moi rodzice nie ustrzelili 6 w lotka, zeby mi kupic mieszkanie.
3. Nie wyobrazam sobie kupic mieszkania bez przetestowania jak sie czuje w roznych rejonach miasta
4. Wynajem ma ten plus, ze nie jest dlugoterminowym kosztem stalym jakim jest rata kredytu

[GgochaA]

Napisane przez PaulinciaKWC

4. Wynajem ma ten plus, ze nie jest dlugoterminowym kosztem stalym jakim jest rata kredytu

Niby dlaczego nie jest? Jasne że mozesz zmienić mieszkanie itd, ale mieszkać gdzieś musisz więc jak najbardziej to koszt stały.

[PaulinciaKWC]

Uwazam tez, ze osoby kurczowo trzymające sie domu/mieszkania rodzicow lub swojego wymarzonego lokum postawionego za pieniadze zarobione gdzies wyjazdowo np. W Niemczech, wolą siedziec i narzekac na bezrobocie niz zrobic cos ze swoim zyciem i isc naprzod. Bo dom.

[201606270916]

Dyskusja na całego trwa i pozwolę sobie coś wtrącić odnośnie tych wyprowadzek. Przy czym zaznaczam że moim zdaniem dotyczy to obu płci, nie tylko facetów.

Dużo zależy od tego dokąd się ktoś wyprowadza - czyli czy zamieszka sam w kawalerce czy np. wynajmie pokój w mieszkaniu w którym jest jeszcze kilka osób niebędących najbliższą rodziną (nie napiszę obcych bo to równie dobrze mogą być znajomi) albo zamieszka w akademiku. Pod kątem przyszłych związków jest to ciekawsze zamieszkanie niż kawalerka bez towarzystwa. Mieszkając z rodziną lub samemu żyje się we własnych, utartych schematach. Ma się swoje zwyczaje, przyzwyczajenia, sposoby jak co robić, kiedy, jak często. Mieszkając z innymi okazuje się że oni też mają takie własne zwyczaje i jakoś trzeba się zgrać żeby nie było większych zgrzytów. Nie czyni to mieszkania samemu lub z rodziną gorszym - ale na pewno mieszkanie z kimś obcym przez jakiś czas jest ciekawym doświadczeniem.

Poza tym nie podnosiłabym rangi wyprowadzki na studia do nie wiadomo czego bo jednak często wiele osób nadal wtedy utrzymują rodzice i jakoś mniej się to "pilnowanie budżetu" odczuwa niż gdy zarabia się i utrzymuje samemu.

Moim zdaniem nie ma niczego dziwnego ani złego w mieszkaniu z rodzicami do czasu dokończenia nauki (o ile ktoś nie jest wiecznym studentem). Mając uczelnię na miejscu po co się wyprowadzać dla zasady? Chociaż czasem to "na miejscu" oznacza prawie dwugodzinny dojazd w jedną stronę, wtedy bym jednak rozważyła wynajęcie pokoju bliżej uczelni

Natomiast po studiach i znalezieniu pracy... też zależy od sytuacji:
1. Mieszkanie z rodzicami nie musi się wiązać z brakiem obowiązków domowych, posiadaniem dwóch lewych rąk i niewiedzą gdzie kupuje się chleb. Jeżeli ktoś nic nie robi w domu to wtedy tak... jest to dla mnie dziwne. Bo obowiązki domowe powinno się moim zdaniem mieć już dobre dziesięć lat wcześniej.
2. Dokładanie się do opłat - naturalny jest dla mnie współudział w tworzeniu domowego budżetu. Chyba że rodzice chcą zrobić prezent dziecku i utrzymywać go przez jeszcze jakiś czas i sami opłacać czynsz i opłaty stałe ale tylko pod warunkiem że ma to jakieś ograniczenie czasowe (a nie charakter dożywotni bo tak wygodnie). W końcu czasem rodzice pomagają dziecku i dają pieniądze na część wkładu własnego przy zakupie mieszkania, to analogiczna pomoc, tylko bardziej rozciągnięta w czasie - "dziecko" może wtedy więcej oszczędzić. W kwestii finansów patologią jest dla mnie przewalanie całej wypłaty na głupoty i brak umiejętności oszczędzenia czegokolwiek gdy z racji braku konieczności wynajmu i tak ma się niższe wydatki niż ci którzy muszą co wynajmować.
3. Warunki w mieszkaniu/domu - zbytnia ciasnota nikomu nie służy.
4. Relacje z rodziną - nie warto się na siłę męczyć. Odczucie komfortu we własnym domu nie jest przeliczalne na pieniądze, wtedy można myśleć nad wyprowadzką do czegoś wynajmowanego, choćby nawet miał to być wynajęty pokój*.
5. Posiadanie partnera/partnerki - moim zdaniem to dobry moment na oddzielenie się od rodziców... chyba że komuś odpowiada idea domu wielopokoleniowego to inna sprawa.
6. Inne czynniki: np. jeśli ktoś jest samotnym kierowcą tira spędzającego w domu dwa weekendy miesięcznie to po co mu osobne mieszkanie, jeśli nie ma takiej potrzeby a rodzicom też to nie przeszkadza że z nimi mieszka?

Co do wieku ciężko mi się wypowiedzieć. Sama mam dopiero ćwierć wieku więc tak głównie oceniam z perspektywy 25 +-5 lat - i w tym wieku mnie mieszkanie z rodzicami nie dziwi. Nie myślę o 40-latkach mieszkających z rodzicami bo to trochę inny przedział wiekowy

*Odnośnie wynajmowania pokoju zamiast całego mieszkania spotkałam się ze stwierdzeniami że to oznaka skąpstwa i że to żałosne żeby w wieku X wynajmować pokój a nie całe mieszkanie. Ludziom się nie dogodzi Nawet jak się wyprowadzisz z domu to dalej źle bo czemu nie masz w tym wieku własnej willi z basenem.

[victorion]

Napisane przez Krolowa Julianna

Dyskusja na całego trwa i pozwolę sobie coś wtrącić odnośnie tych wyprowadzek. Przy czym zaznaczam że moim zdaniem dotyczy to obu płci, nie tylko facetów.

Dużo zależy od tego dokąd się ktoś wyprowadza - czyli czy zamieszka sam w kawalerce czy np. wynajmie pokój w mieszkaniu w którym jest jeszcze kilka osób niebędących najbliższą rodziną (nie napiszę obcych bo to równie dobrze mogą być znajomi) albo zamieszka w akademiku. Pod kątem przyszłych związków jest to ciekawsze zamieszkanie niż kawalerka bez towarzystwa. Mieszkając z rodziną lub samemu żyje się we własnych, utartych schematach. Ma się swoje zwyczaje, przyzwyczajenia, sposoby jak co robić, kiedy, jak często. Mieszkając z innymi okazuje się że oni też mają takie własne zwyczaje i jakoś trzeba się zgrać żeby nie było większych zgrzytów. Nie czyni to mieszkania samemu lub z rodziną gorszym - ale na pewno mieszkanie z kimś obcym przez jakiś czas jest ciekawym doświadczeniem.

Poza tym nie podnosiłabym rangi wyprowadzki na studia do nie wiadomo czego bo jednak często wiele osób nadal wtedy utrzymują rodzice i jakoś mniej się to "pilnowanie budżetu" odczuwa niż gdy zarabia się i utrzymuje samemu.

Moim zdaniem nie ma niczego dziwnego ani złego w mieszkaniu z rodzicami do czasu dokończenia nauki (o ile ktoś nie jest wiecznym studentem). Mając uczelnię na miejscu po co się wyprowadzać dla zasady? Chociaż czasem to "na miejscu" oznacza prawie dwugodzinny dojazd w jedną stronę, wtedy bym jednak rozważyła wynajęcie pokoju bliżej uczelni

Natomiast po studiach i znalezieniu pracy... też zależy od sytuacji:
1. Mieszkanie z rodzicami nie musi się wiązać z brakiem obowiązków domowych, posiadaniem dwóch lewych rąk i niewiedzą gdzie kupuje się chleb. Jeżeli ktoś nic nie robi w domu to wtedy tak... jest to dla mnie dziwne. Bo obowiązki domowe powinno się moim zdaniem mieć już dobre dziesięć lat wcześniej.
2. Dokładanie się do opłat - naturalny jest dla mnie współudział w tworzeniu domowego budżetu. Chyba że rodzice chcą zrobić prezent dziecku i utrzymywać go przez jeszcze jakiś czas i sami opłacać czynsz i opłaty stałe ale tylko pod warunkiem że ma to jakieś ograniczenie czasowe (a nie charakter dożywotni bo tak wygodnie). W końcu czasem rodzice pomagają dziecku i dają pieniądze na część wkładu własnego przy zakupie mieszkania, to analogiczna pomoc, tylko bardziej rozciągnięta w czasie - "dziecko" może wtedy więcej oszczędzić. W kwestii finansów patologią jest dla mnie przewalanie całej wypłaty na głupoty i brak umiejętności oszczędzenia czegokolwiek gdy z racji braku konieczności wynajmu i tak ma się niższe wydatki niż ci którzy muszą co wynajmować.
3. Warunki w mieszkaniu/domu - zbytnia ciasnota nikomu nie służy.
4. Relacje z rodziną - nie warto się na siłę męczyć. Odczucie komfortu we własnym domu nie jest przeliczalne na pieniądze, wtedy można myśleć nad wyprowadzką do czegoś wynajmowanego, choćby nawet miał to być wynajęty pokój*.
5. Posiadanie partnera/partnerki - moim zdaniem to dobry moment na oddzielenie się od rodziców... chyba że komuś odpowiada idea domu wielopokoleniowego to inna sprawa.
6. Inne czynniki: np. jeśli ktoś jest samotnym kierowcą tira spędzającego w domu dwa weekendy miesięcznie to po co mu osobne mieszkanie, jeśli nie ma takiej potrzeby a rodzicom też to nie przeszkadza że z nimi mieszka?

Co do wieku ciężko mi się wypowiedzieć. Sama mam dopiero ćwierć wieku więc tak głównie oceniam z perspektywy 25 +-5 lat - i w tym wieku mnie mieszkanie z rodzicami nie dziwi. Nie myślę o 40-latkach mieszkających z rodzicami bo to trochę inny przedział wiekowy

*Odnośnie wynajmowania pokoju zamiast całego mieszkania spotkałam się ze stwierdzeniami że to oznaka skąpstwa i że to żałosne żeby w wieku X wynajmować pokój a nie całe mieszkanie. Ludziom się nie dogodzi Nawet jak się wyprowadzisz z domu to dalej źle bo czemu nie masz w tym wieku własnej willi z basenem.

Fragment 1: i uczy jak docierać się pod jednym dachem z innymi ludźmi - zatem łatwiej będzie zamieszkać później z żoną/narzeczoną/dziewczyną i dopasować swój "sposób życia" do drugiej osoby.
Fragment 2: zależy od rodziców, równie dobrze może być to odgórnie ustalony budżet bez możliwości pomocy pod koniec miesiąca. W przypadku mieszkania z rodzicami nawet jak pusto w portfelu, to w lodówce coś się znajdzie (pomimo różnych ustaleń nie widziałam, by rodzice zamykali lodówkę na kłódkę).
Fragment 3: Jednak pytanie zadane w tytule to "Kiedy facet powinien wyprowadzić się od rodziców?" Nikt z wypowiadających się za wyprowadzką i samodzielnym życiem nie mówi, że to musi być w wieku 16 lat, czy 19 idąc na studia, ale że istnieje granica podczas której należy wyprowadzić się od rodziców (wskazując różny wiek i argumenty, druga strona krytykuje wyprowadzkę z domu odnosząc się chyba tylko do wieku max 25-30) . Pytanie czy nie dziwi Cię 40latek mieszkający z rodzicami? Jeśli dziwi to kiedy jest odpowiedni moment na wyprowadzkę (skoro mieszkanie z rodzicami mając 25 lat jest ok, a 40 już nie jest ok)?

[201606270916]

Napisane przez sunshinebutterfly

Co do pytania w temacie - jak najszybciej



Myślę, że ten hejt na wydawanie pieniędzy na wynajem bierze się z takiej bezradności życiowej i nieumiejętności zarabiania i zwykłego radzenia sobie z dorosłym życiem



Myślę, że jedno nie szkodzi drugiemu. Można w młodym wieku i wynajmować mieszkanie, i żyć normalnie i jednocześnie odkładać pieniądze. Przecież jedno nie kłóci się z drugim
Zresztą zgadzam się z Doli, po co na przykład takiemu 23 latkowi, singlowi, który jeszcze nie wie gdzie w życiu wyląduje na siłę kupować mieszkanie i nie daj boże, ładować się w kredyt
Na własne mieszkanie przyjdzie czas jak się już człowiek dorobi, coś przeżyje, zacznie myśleć o rodzinie etc

A jak ktoś sam dla siebie jest rodziną to bez sensu żeby kupił mieszkanie?

[GgochaA]

Napisane przez PaulinciaKWC

Uwazam tez, ze osoby kurczowo trzymające sie domu/mieszkania rodzicow lub swojego wymarzonego lokum postawionego za pieniadze zarobione gdzies wyjazdowo np. W Niemczech, wolą siedziec i narzekac na bezrobocie niz zrobic cos ze swoim zyciem i isc naprzod. Bo dom.

Że co? Co za bzdury... Nie znam nikogo kto woli narzekać na bezrobocie niż pracować "bo dom". Zresztą nie rozumiem o co chodzi. Co "bo dom"?

[PaulinciaKWC]

Napisane przez GgochaA

Że co? Co za bzdury... Nie znam nikogo kto woli narzekać na bezrobocie niż pracować "bo dom". Zresztą nie rozumiem o co chodzi. Co "bo dom"?

Nawet na wizazu jest mnostwo takich osob. Np młode malzenstwo, mąż wyjezdza zarobic na dom, bo tu nie ma pracy, budują ten dom za kazdy grosz, ani malzenstwa, ani domu, ani zycia, ani dobrej pracy.
Podobnie z mlodymi osobami, ktore narzekają, że u nich nie ma pracy i czekają na cud. A być moze 100km dalej ta praca by się znalazła. Nie wiedzą, bo nie szukają. Szukają tylko w zasięgu domu.

[GgochaA]

Napisane przez PaulinciaKWC

Nawet na wizazu jest mnostwo takich osob. Np młode malzenstwo, mąż wyjezdza zarobic na dom, bo tu nie ma pracy, budują ten dom za kazdy grosz, ani malzenstwa, ani domu, ani zycia, ani dobrej pracy.
Podobnie z mlodymi osobami, ktore narzekają, że u nich nie ma pracy i czekają na cud. A być moze 100km dalej ta praca by się znalazła. Nie wiedzą, bo nie szukają. Szukają tylko w zasięgu domu.

Jak się ma pierwszy przypadek do drugiego? W pierwszym nikt nie narzeka tylko jadą za pracą, nie wiem co w tym dziwnego.
W drugim: zwykle są ku temu powody.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez Krolowa Julianna

Dyskusja na całego trwa i pozwolę sobie coś wtrącić odnośnie tych wyprowadzek. Przy czym zaznaczam że moim zdaniem dotyczy to obu płci, nie tylko facetów.

Dużo zależy od tego dokąd się ktoś wyprowadza - czyli czy zamieszka sam w kawalerce czy np. wynajmie pokój w mieszkaniu w którym jest jeszcze kilka osób niebędących najbliższą rodziną (nie napiszę obcych bo to równie dobrze mogą być znajomi) albo zamieszka w akademiku. Pod kątem przyszłych związków jest to ciekawsze zamieszkanie niż kawalerka bez towarzystwa. Mieszkając z rodziną lub samemu żyje się we własnych, utartych schematach. Ma się swoje zwyczaje, przyzwyczajenia, sposoby jak co robić, kiedy, jak często. Mieszkając z innymi okazuje się że oni też mają takie własne zwyczaje i jakoś trzeba się zgrać żeby nie było większych zgrzytów. Nie czyni to mieszkania samemu lub z rodziną gorszym - ale na pewno mieszkanie z kimś obcym przez jakiś czas jest ciekawym doświadczeniem.

Poza tym nie podnosiłabym rangi wyprowadzki na studia do nie wiadomo czego bo jednak często wiele osób nadal wtedy utrzymują rodzice i jakoś mniej się to "pilnowanie budżetu" odczuwa niż gdy zarabia się i utrzymuje samemu.

Moim zdaniem nie ma niczego dziwnego ani złego w mieszkaniu z rodzicami do czasu dokończenia nauki (o ile ktoś nie jest wiecznym studentem). Mając uczelnię na miejscu po co się wyprowadzać dla zasady? Chociaż czasem to "na miejscu" oznacza prawie dwugodzinny dojazd w jedną stronę, wtedy bym jednak rozważyła wynajęcie pokoju bliżej uczelni

Natomiast po studiach i znalezieniu pracy... też zależy od sytuacji:
1. Mieszkanie z rodzicami nie musi się wiązać z brakiem obowiązków domowych, posiadaniem dwóch lewych rąk i niewiedzą gdzie kupuje się chleb. Jeżeli ktoś nic nie robi w domu to wtedy tak... jest to dla mnie dziwne. Bo obowiązki domowe powinno się moim zdaniem mieć już dobre dziesięć lat wcześniej.
2. Dokładanie się do opłat - naturalny jest dla mnie współudział w tworzeniu domowego budżetu. Chyba że rodzice chcą zrobić prezent dziecku i utrzymywać go przez jeszcze jakiś czas i sami opłacać czynsz i opłaty stałe ale tylko pod warunkiem że ma to jakieś ograniczenie czasowe (a nie charakter dożywotni bo tak wygodnie). W końcu czasem rodzice pomagają dziecku i dają pieniądze na część wkładu własnego przy zakupie mieszkania, to analogiczna pomoc, tylko bardziej rozciągnięta w czasie - "dziecko" może wtedy więcej oszczędzić. W kwestii finansów patologią jest dla mnie przewalanie całej wypłaty na głupoty i brak umiejętności oszczędzenia czegokolwiek gdy z racji braku konieczności wynajmu i tak ma się niższe wydatki niż ci którzy muszą co wynajmować.
3. Warunki w mieszkaniu/domu - zbytnia ciasnota nikomu nie służy.
4. Relacje z rodziną - nie warto się na siłę męczyć. Odczucie komfortu we własnym domu nie jest przeliczalne na pieniądze, wtedy można myśleć nad wyprowadzką do czegoś wynajmowanego, choćby nawet miał to być wynajęty pokój*.
5. Posiadanie partnera/partnerki - moim zdaniem to dobry moment na oddzielenie się od rodziców... chyba że komuś odpowiada idea domu wielopokoleniowego to inna sprawa.
6. Inne czynniki: np. jeśli ktoś jest samotnym kierowcą tira spędzającego w domu dwa weekendy miesięcznie to po co mu osobne mieszkanie, jeśli nie ma takiej potrzeby a rodzicom też to nie przeszkadza że z nimi mieszka?

Co do wieku ciężko mi się wypowiedzieć. Sama mam dopiero ćwierć wieku więc tak głównie oceniam z perspektywy 25 +-5 lat - i w tym wieku mnie mieszkanie z rodzicami nie dziwi. Nie myślę o 40-latkach mieszkających z rodzicami bo to trochę inny przedział wiekowy

*Odnośnie wynajmowania pokoju zamiast całego mieszkania spotkałam się ze stwierdzeniami że to oznaka skąpstwa i że to żałosne żeby w wieku X wynajmować pokój a nie całe mieszkanie. Ludziom się nie dogodzi Nawet jak się wyprowadzisz z domu to dalej źle bo czemu nie masz w tym wieku własnej willi z basenem.

To tez nie jest takie jednowymiarowe. Mi podczas studiów rodzice pomagali finansowo, nie będę ściemniać, że to co dorobiłam pozwolało mi się utrzymać. Natomiast nigdy przenigdy nie poprosiłam o dodatkowy przelew. Musiałam tak wydawać, żeby wystarczyło.
I w drugą stronę też mozna znaleźć przykłady zarabiających, wcale nie mało, a jednak po tygodniu czy dwóch na koncie pustki i tel do mamusi. Nie ma reguły

---------- Dopisano o 16:58 ---------- Poprzedni post napisano o 16:57 ----------

Napisane przez GgochaA

Jak się ma pierwszy przypadek do drugiego? W pierwszym nikt nie narzeka tylko jadą za pracą, nie wiem co w tym dziwnego.
W drugim: zwykle są ku temu powody.

No jadą za pracą budując dom w okolicy, w której nie ma pracy

[GgochaA]

Napisane przez PaulinciaKWC

No jadą za pracą budując dom w okolicy, w której nie ma pracy

Jeżeli są w stanie go budować nie mając pracy to widocznie istnieje przyczyna. W 90% przypadków jest to fakt np. posiadania kawałka wolnej ziemi obok domu rodziców. Jeszcze się nie spotkałam z przypadkiem w którym ktoś kto nie ma pracy zaczyna budować dom i to w miejscu zupełnie pozbawionym logiki.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez GgochaA

Jeżeli są w stanie go budować nie mając pracy to widocznie istnieje przyczyna. W 90% przypadków jest to fakt np. posiadania kawałka wolnej ziemi obok domu rodziców. Jeszcze się nie spotkałam z przypadkiem w którym ktoś kto nie ma pracy zaczyna budować dom i to w miejscu zupełnie pozbawionym logiki.

Dla ciebie to argument, dla mnie głupota. Tu sie różnimy.

[GgochaA]

Napisane przez PaulinciaKWC

Dla ciebie to argument, dla mnie głupota. Tu sie różnimy.

Taka ziemia zwykle jest niesprzedawalna, zwłaszcza jeżeli należy do rodziców, którzy zgadzają się na budowę tam tylko dlatego że budować się będą dzieci. Często dla młodego małżeństwa jest to JEDYNA szansa na własne lokum jaką będą mieć w ciągu całego życia. Sama znam 2 takie przypadki.
Zaznaczam że nie mówię o bezrobotnych, bo ta teoria jakoby bezrobotni budowali domy wydaje mi się naciągana, bo niby za co mieliby to robić.

[201606270916]

Napisane przez kahoko hino

to nie o to chodzi, czy ktoś podoła włączeniu pralki (choć i to nie jest tak oczywiste, jak myślisz). tu chodzi o to, że w życiu dorosłego człowieka chodzisz do pracy, często też kształcisz się z tego, co jest Twoim zawodem, by być na bieżąco, a po powrocie do domu ogarniasz - pranie, gotowanie, sprzątanie. mieszkając z rodzicami, te rzeczy 'dzieją się same', i potem są wątki o mężach, którzy w domu nic nie robią, niby tacy wydedukowani, tacy inteligentni, a tego prania nie wstawią, bo nigdy tego nie robili. nie mają w zwyczaju kontrolować, czy ubrania są wyprane, pilnować, żeby minimum raz w tygodniu łazienka była porządnie umyta, czy że zakupy trzeba zrobić przed weekendem, bo wtedy połowa sklepów będzie zamknięta. i tak, teoretycznie inteligentna osoba uczy się tego w 2-3 miesiące. teoretycznie. niestety praktyka wizażu pokazuje, że większość tych facetów przesiada się ze służącej-mamusi na służącą-żonkę.

I myślisz że to wina mieszkania z rodzicami? Chyba nie skoro dalej piszesz o służącej-żonie czyli wyprowadzce z domu. To jest wina złego wychowania to raz a jako że nie tylko samym domem człowiek żyje, chodzi się do szkoły, pracy, ma znajomych i widzi jak to wygląda u innych: lenistwa i wygodnictwa. Taka osoba po wyprowadzce od mamy przywoziłaby co tydzień pracę do domu i odbierała przy okazji przydział obiadków w słoikach. Wyprowadzka nie musi oznaczać samodzielności, mieszkanie w domu nie musi oznaczać bycia sierotą.

OK, ja wyprowadziłam się na studia do innego miasta, wynajęłam mieszkanie ze znajomymi, pieniądze na utrzymanie miałam od rodziców. Zdarzało mi się udzielać korepetycji, przez część studiów miałam stypendium, tyle z dodatkowej kasy. Czyli finansowo byłam zależna od nich. Oczywiście mieszkało mi się inaczej niż w domu, sama musiałam przypilnować wysłania przelewów za opłaty i zmieścić się w tym budżecie, ale na tym koniec. Dobra, jeszcze atrakcją było, żeby dogadać się z innymi osobami i nie pozabijać w kwestiach sprzątania, podbierania jedzenia, blokowania łazienki, funkcjonowania w różnym rytmie dobowym itd. Nie nauczyłam się za to prać, gotować, sprzątać bo to umiałam wcześniej.

Mój brat nie dostał się na studia dzienne w innym mieście, studiuje w mieście rodzinnym (BTW do dziś trochę żałuję że sama tak nie zrobiłam - ale to dlatego że mojego kierunku tam nie było i wybrałabym może coś innego ) i zaocznie gdzie indziej. W międzyczasie pracuje dorywczo i ma stypendium. Tak, jest typową wizażanką I też umie ugotować, pozmywać, wstawić i rozwiesić pranie, wie że śmieci się wynosi i umie sprzątać. Mimo że dalej mieszka z rodzicami.

Po prostu u mnie w domu nigdy nie było tak że obowiązki domowe są dla kobiet tak było w domu mojej mamy ale z kolei faceci więcej pracowali w polu. Za to mój tata wyniósł też z własnego domu takie umiejętności bo babcia mając samych synów nie zamierzała być służącą na cały etat.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez GgochaA

Taka ziemia zwykle jest niesprzedawalna, zwłaszcza jeżeli należy do rodziców, którzy zgadzają się na budowę tam tylko dlatego że budować się będą dzieci. Często dla młodego małżeństwa jest to JEDYNA szansa na własne lokum jaką będą mieć w ciągu całego życia. Sama znam 2 takie przypadki.
Zaznaczam że nie mówię o bezrobotnych, bo ta teoria jakoby bezrobotni budowali domy wydaje mi się naciągana, bo niby za co mieliby to robić.

No to ziemia rodziców jest rodziców, nie młodych.

Wczesniej pisałam o dwóch przypadkach:
1) wyjazd do innego kraju, żeby zarobić na dom w okolicy z duzym bezrobociem/brakiem mozliwosci pracy w zawodzie
2) mieszkanie u rodziców, bo nie ma pracy, nie wyprowadzę się, bo trzebaby się samemu utrzymywać.

Może nie napisałam zbyt jasno.

---------- Dopisano o 17:16 ---------- Poprzedni post napisano o 17:13 ----------

Napisane przez Krolowa Julianna

I myślisz że to wina mieszkania z rodzicami? Chyba nie skoro dalej piszesz o służącej-żonie czyli wyprowadzce z domu. To jest wina złego wychowania to raz a jako że nie tylko samym domem człowiek żyje, chodzi się do szkoły, pracy, ma znajomych i widzi jak to wygląda u innych: lenistwa i wygodnictwa. Taka osoba po wyprowadzce od mamy przywoziłaby co tydzień pracę do domu i odbierała przy okazji przydział obiadków w słoikach. Wyprowadzka nie musi oznaczać samodzielności, mieszkanie w domu nie musi oznaczać bycia sierotą.

OK, ja wyprowadziłam się na studia do innego miasta, wynajęłam mieszkanie ze znajomymi, pieniądze na utrzymanie miałam od rodziców. Zdarzało mi się udzielać korepetycji, przez część studiów miałam stypendium, tyle z dodatkowej kasy. Czyli finansowo byłam zależna od nich. Oczywiście mieszkało mi się inaczej niż w domu, sama musiałam przypilnować wysłania przelewów za opłaty i zmieścić się w tym budżecie, ale na tym koniec. Dobra, jeszcze atrakcją było, żeby dogadać się z innymi osobami i nie pozabijać w kwestiach sprzątania, podbierania jedzenia, blokowania łazienki, funkcjonowania w różnym rytmie dobowym itd. Nie nauczyłam się za to prać, gotować, sprzątać bo to umiałam wcześniej.

Mój brat nie dostał się na studia dzienne w innym mieście, studiuje w mieście rodzinnym (BTW do dziś trochę żałuję że sama tak nie zrobiłam - ale to dlatego że mojego kierunku tam nie było i wybrałabym może coś innego ) i zaocznie gdzie indziej. W międzyczasie pracuje dorywczo i ma stypendium. Tak, jest typową wizażanką I też umie ugotować, pozmywać, wstawić i rozwiesić pranie, wie że śmieci się wynosi i umie sprzątać. Mimo że dalej mieszka z rodzicami.

Po prostu u mnie w domu nigdy nie było tak że obowiązki domowe są dla kobiet tak było w domu mojej mamy ale z kolei faceci więcej pracowali w polu. Za to mój tata wyniósł też z własnego domu takie umiejętności bo babcia mając samych synów nie zamierzała być służącą na cały etat.

Tak i stawiania granic. Znam chłopaka, ktory wozi pranie i gotowe słoiczki ponad 200 km. U mnie predzej by dostał ciarek wstydu niż gołąbki i wyprane skarpetki.

[GgochaA]

Napisane przez PaulinciaKWC

No to ziemia rodziców jest rodziców, nie młodych.

Wczesniej pisałam o dwóch przypadkach:
1) wyjazd do innego kraju, żeby zarobić na dom w okolicy z duzym bezrobociem/brakiem mozliwosci pracy w zawodzie
2) mieszkanie u rodziców, bo nie ma pracy, nie wyprowadzę się, bo trzebaby się samemu utrzymywać.

Może nie napisałam zbyt jasno.

O pierwszym przypadku nigdy nie słyszałam, żeby pracować za granicą i budować dom na jakimś zadupiu bez logiki, więc się nie wypowiem.
W drugim przypadku zwykle chodzi o pieniądze - żeby szukać z dala od domu trzeba mieć pieniądze albo na przeniesienie się tam czyli tzw. start, albo na dojazdy. Sama kwestia wyjazdu na kilka rozmów kwalifikacyjnych 150 km od domu to dla wielu bezrobotnych wydatek nieosiągalny.

[elvegirl]

Napisane przez kahoko hino

ja nie pytałam tylko o to. ja mówiłam o całokształcie dojrzałości - jesteś tak samo dojrzała, odpowiedzialna i ogarnięta, jak w wieku tych 19-tu lat, gdy opuszczałaś dom rodziców?

Jasne że nie. Podobnie jak moja koleżanka, która wyprowadziła się 10 lat później - żadna z nas nie jest tą samą, którą była w klasie maturalnej.

[201606270916]

Napisane przez PaulinciaKWC

Nawet na wizazu jest mnostwo takich osob. Np młode malzenstwo, mąż wyjezdza zarobic na dom, bo tu nie ma pracy, budują ten dom za kazdy grosz, ani malzenstwa, ani domu, ani zycia, ani dobrej pracy.
Podobnie z mlodymi osobami, ktore narzekają, że u nich nie ma pracy i czekają na cud. A być moze 100km dalej ta praca by się znalazła. Nie wiedzą, bo nie szukają. Szukają tylko w zasięgu domu.

Wyjazd za granicę tymczasowy nie jest złym rozwiązaniem. Chociaż należy sobie zadać pytanie czemu jedzie jedna strona, bo czasem jadą dwie... Tak czy inaczej odłożyć w Polsce 500 PLN a być w Anglii i odłożyć chociaż 500 GBP to po przeliczeniu na złotówki robi różnicę prawda? Pracując za granicą zrobi się to o wiele szybciej. Później można wrócić i pracować w Polsce.

"Ani małżeństwa" - a co mają powiedzieć osoby wykonujące prace w delegacji? Dziś Szczecin, za tydzień Olsztyn, potem miesiąc na wsi pod Warszawą? Kupić kampera czy zrezygnować z posiadania rodziny?

A w promieniu 100 kilometrów tej pracy nie ma? Od dojeżdzania do pracy się nie umiera (OK 100 km to dużo, ale do 50 km brzmi realniej). Przeprowadzka to nie tylko aspekt zamieszkania gdzie indziej ale też rozstania z najbliższymi. I to hamuje takie osoby. Czasem te osoby są w związkach, jeżeli jedno z partnerów ma pracę na miejscu, to te 100 km będą jej szukać oboje. Czasem są to osoby posiadające dzieci. W ogóle najlepiej nie mieć dzieci, bo dziś praca jest w Poznaniu, za rok we Wrocławiu, yolo, zmieniamy szkołę w połowie semestru

[PaulinciaKWC]

Napisane przez GgochaA

O pierwszym przypadku nigdy nie słyszałam, żeby pracować za granicą i budować dom na jakimś zadupiu bez logiki, więc się nie wypowiem.
W drugim przypadku zwykle chodzi o pieniądze - żeby szukać z dala od domu trzeba mieć pieniądze albo na przeniesienie się tam czyli tzw. start, albo na dojazdy. Sama kwestia wyjazdu na kilka rozmów kwalifikacyjnych 150 km od domu to dla wielu bezrobotnych wydatek nieosiągalny.

Ja slyszałam, dlatego o tym piszę.

---------- Dopisano o 17:28 ---------- Poprzedni post napisano o 17:22 ----------

Napisane przez Krolowa Julianna

Wyjazd za granicę tymczasowy nie jest złym rozwiązaniem. Chociaż należy sobie zadać pytanie czemu jedzie jedna strona, bo czasem jadą dwie... Tak czy inaczej odłożyć w Polsce 500 PLN a być w Anglii i odłożyć chociaż 500 GBP to po przeliczeniu na złotówki robi różnicę prawda? Pracując za granicą zrobi się to o wiele szybciej. Później można wrócić i pracować w Polsce.

"Ani małżeństwa" - a co mają powiedzieć osoby wykonujące prace w delegacji? Dziś Szczecin, za tydzień Olsztyn, potem miesiąc na wsi pod Warszawą? Kupić kampera czy zrezygnować z posiadania rodziny?

A w promieniu 100 kilometrów tej pracy nie ma? Od dojeżdzania do pracy się nie umiera (OK 100 km to dużo, ale do 50 km brzmi realniej). Przeprowadzka to nie tylko aspekt zamieszkania gdzie indziej ale też rozstania z najbliższymi. I to hamuje takie osoby. Czasem te osoby są w związkach, jeżeli jedno z partnerów ma pracę na miejscu, to te 100 km będą jej szukać oboje. Czasem są to osoby posiadające dzieci. W ogóle najlepiej nie mieć dzieci, bo dziś praca jest w Poznaniu, za rok we Wrocławiu, yolo, zmieniamy szkołę w połowie semestru

W delegację rzadko wyjeżdza się np. na pół roku. Poza tym, taki styl życia trzeba lubić i się w tym odnaleźć. Nie wszyscy potrafią tak funkcjonować.
Oczywiscie, że od dojezdzania się nie umiera. A jednak dużo osob siedzi, bo w promieniu 20km pracy nie znalazło.
A jesli chodzi o wyjezdzających, zastrzyk gotówki jest spoko, ale utrzymanie domu kosztuje i życzę powodzenia w przyszłosci przy tej marnej pensji, która była powodem wyjazdu. No chyba, że ktoś będzie poł roku w Polsce a pol roku bedzie harował na utrzymanie domu gdzies w świecie.

[GgochaA]

Napisane przez PaulinciaKWC

Ja slyszałam, dlatego o tym piszę.

---------- Dopisano o 17:28 ---------- Poprzedni post napisano o 17:22 ----------



W delegację rzadko wyjeżdza się np. na pół roku. Poza taki styl życia trzeba lubić i się w tym odnaleźć. Nie wszyscy potrafią tak funkcjonować.

Za to rzucić całe życie i się przeprowadzać co chwilę za pracą każdy może i każdy lubi, mhm.

[201606270916]

Napisane przez PaulinciaKWC

Ja slyszałam, dlatego o tym piszę.

---------- Dopisano o 17:28 ---------- Poprzedni post napisano o 17:22 ----------



W delegację rzadko wyjeżdza się np. na pół roku. Poza tym, taki styl życia trzeba lubić i się w tym odnaleźć. Nie wszyscy potrafią tak funkcjonować.
Oczywiscie, że od dojezdzania się nie umiera. A jednak dużo osob siedzi, bo w promieniu 20km pracy nie znalazło.
A jesli chodzi o wyjezdzających, zastrzyk gotówki jest spoko, ale utrzymanie domu kosztuje i życzę powodzenia w przyszłosci przy tej marnej pensji, która była powodem wyjazdu. No chyba, że ktoś będzie poł roku w Polsce a pol roku bedzie harował na utrzymanie domu gdzies w świecie.

A drugie pół będzie siedział w Polsce i niczym się nie przejmował Co kto lubi.

Szukanie pracy tak żeby nie znaleźć (20 km spoko, 21 km za daleko) to patologia i tego komentować nie będę Zamieszkanie w "biednych" rejonach ma za to tę zaletę że na pewno jest tańsze od zamieszkania te 100 km dalej w dużym mieście, szczególnie jeśli na start dostało się działkę.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez GgochaA

Za to rzucić całe życie i się przeprowadzać co chwilę za pracą każdy może i każdy lubi, mhm.

Wystarczy raz a dobrze. Gdybym nie miała perspektyw na dobrą pracę i nie zarabiała to nawet nie myslalabym czy lubie się przeprowadzać czy nie (a nie lubię). Mam priorytety i takim jest własnie usamodzielnienie się. A drugim w kolejnosci pomoc rodzicom w perspektywie kilku lat.

[GgochaA]

Napisane przez PaulinciaKWC

Wystarczy raz a dobrze. Gdybym nie miała perspektyw na dobrą pracę i nie zarabiała to nawet nie myslalabym czy lubie się przeprowadzać czy nie (a nie lubię). Mam priorytety i takim jest własnie usamodzielnienie się. A drugim w kolejnosci pomoc rodzicom w perspektywie kilku lat.

Hahaha. Raz a dobrze. A jakaż to praca jest dana człowiekowi raz na zawsze? Jestem żywym przykładem że dobrą pracę można stracić z dnia na dzień, nawet jeżeli nic na to wcześniej nie wskazywało.

Raz a dobrze, uśmiałam się, serio.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez GgochaA

Hahaha. Raz a dobrze. A jakaż to praca jest dana człowiekowi raz na zawsze? Jestem żywym przykładem że dobrą pracę można stracić z dnia na dzień, nawet jeżeli nic na to wcześniej nie wskazywało.

Raz a dobrze, uśmiałam się, serio.

Raz a dobrze się przeprowadzić. Zacznij czytać ze zrozumieniem. Wybrać miasto, w którym znalezienie pracy jest mozliwe i nie graniczy z cudem.

[kahoko hino]

Napisane przez GgochaA

O pierwszym przypadku nigdy nie słyszałam, żeby pracować za granicą i budować dom na jakimś zadupiu bez logiki, więc się nie wypowiem.

to mało wizażu czytasz!

Napisane przez elvegirl

Jasne że nie. Podobnie jak moja koleżanka, która wyprowadziła się 10 lat później - żadna z nas nie jest tą samą, którą była w klasie maturalnej.

i to, co ja tu próbuję wskazać to fakt, że siłą rzeczy będąc w mniej komfortowym środowisku (tj 'musisz się martwić o te rachunki', a 'lodówka się sama nie zapełnia') szybciej się uzyskuje tę samodzielność. lecąc w ramach totalnej generalizacji, dziewczynki zwykle się przysposabia jako tako do dorosłego życia, tj. przeciętna 20-latka wie, jak ugotować obiad, jak się wstawia pranie (wełna nie na 40 stopni i takie tam), czym się sprząta w domu, że bieliznę pościelową warto zmienić częściej, niż raz na 3 miesiące. chłopców zwykle się tego nie uczy, w związku z czym faktycznie dziewczyna mieszkająca z rodzicami ma większe szanse na dojrzewanie i wydoroślenie, niż facet, który sam tej pościeli nie sprzątnie, skarpetek do prania nie wrzuci, a gotować umie wodę na herbatę, ale to tylko w czajniku elektrycznym.

[GgochaA]

Napisane przez PaulinciaKWC

Raz a dobrze się przeprowadzić. Zacznij czytać ze zrozumieniem. Wybrać miasto, w którym znalezienie pracy jest mozliwe i nie graniczy z cudem.

To Ty czytaj. Wyraźnie Ci powyżej któraś z dziewczyn napisała jak jest: Raz komuś w danym zawodzie łatwiej znaleźć pracę tu, innym razem tam. Nie jest powiedziane że jak raz znalazłaś w mieście X, to po jej stracie znajdziesz tam znowu:

Napisane przez Krolowa Julianna

. W ogóle najlepiej nie mieć dzieci, bo dziś praca jest w Poznaniu, za rok we Wrocławiu, yolo, zmieniamy szkołę w połowie semestru

[201606270916]

Napisane przez GgochaA

To Ty czytaj. Wyraźnie Ci powyżej któraś z dziewczyn napisała jak jest: Raz komuś w danym zawodzie łatwiej znaleźć pracę tu, innym razem tam. Nie jest powiedziane że jak raz znalazłaś w mieście X, to po jej stracie znajdziesz tam znowu:

Oj przecież przekwalifikować się jest równie łatwo co wyprowadzić z Przemyśla do Szczecina

[kahoko hino]

Napisane przez Krolowa Julianna

W ogóle najlepiej nie mieć dzieci, bo dziś praca jest w Poznaniu, za rok we Wrocławiu, yolo, zmieniamy szkołę w połowie semestru

Ty się śmiejesz, a niektórzy tak robią. miałam ponad 10 szkół do skończenia liceum

[GgochaA]

Napisane przez Krolowa Julianna

Oj przecież przekwalifikować się jest równie łatwo co wyprowadzić z Przemyśla do Szczecina

Ja naprawdę jestem gorącą zwolenniczką wszelkich przejawów samodzielności, przedsiębiorczości itd. Ale jednocześnie uważam że przekonania prezentowane przez część wypowiadających się tutaj graniczą z obłędem i absurdem.
Jak czytam że każdy zawsze i wszędzie powinien być samodzielny, że z rodzicami to wstyd, że za minimalną to siara, że praca leży na ulicy, że nie wierzą w bezrobocie, że zawsze można się przenieść i to z dnia na dzień, a tak w ogóle to jak się ktoś nie potrafi przekwalifikować w ciągu tygodnia to leń - to naprawdę jestem rozbawiona i wiem że w 90% przypadków to są słowa osoby które CHCIAŁYBY być Ą Ę, ale w rzeczywistości o życiu wiedzą niewiele.

[szugarbejb]

A tak w temacie jeśli ktoś ma ochotę polecam artykuł w dzisiejszym El País, 80% Hiszpanów w wieku 30 lat mieszka z rodzicami