Czy osoby z ciężką niepełnosprawnością fizyczną powinny mieć dzieci?

[sublips]

Napisane przez szien

Napisałaś wcześniej, że odnosisz się do pierwszego postu a potem wlepiłaś link do dokument w ogóle z inną rodzinną sytuacją i napisałaś, że ludzie robią sobie niewolników z dzieci.

Więc nie mówisz o jednej konkretnej sytuacji. Zacznijmy od tego, że z pierwszego postu to my nie mamy żadnej informacji dotyczącej niepełnosprawności ojca dziecka. Tylko i wyłącznie słowo autorki, której post jest przesiąknięty uprzedzeniami. To, że on dla niej wygląda jakby żona miała przy nim wszystko robić może w ogóle inaczej w rzeczywistości wyglądać. Dlatego opisałam swoją sytuację. Ty widząc mnie pomagającą mojemu mężowi przesiąść się do samochodu możesz myśleć, że ja wszystko przy nim robię kiedy to nie jest prawdą.
Jak chłopu na miedzy trzeba co niektórym tłumaczyć, że to co na pierwszy rzut oka może wyglądać tak a nie inaczej wcale nie znaczy, że tak jest po dogłębniejszym przestudiowaniu. Dlatego mówienie, że ktoś z porażeniem czterokończynowym (a taką niepełnosprawność autorka zaliczyła jako ciężką) nie powinien mieć dzieci bo nic przy dziecku czy przy sobie nie zrobi to zwykłe uprzedzenie i niewiedza w temacie.




I niektórzy pełnosprawni nie powinni mieć dzieci. Można tak w kółko. Patologia zdarza się wszędzie.



To tak samo jak pełnosprawni rodzice robią sobie dzieci po to by ktoś im szklankę z wodą na stare lata podał. W sytuacjach gdzie oboje rodzice są "sprawni" (cokolwiek to znaczy) też możesz mieć "napędzanego poczuciem odpowiedzialności niewolnika".
Patologia jest wszędzie.



Napisałaś, że się odnosisz do pierwszego postu to Ci tłumaczę, że nie masz zielonego pojęcia jak życie takiej osoby niepełnosprawnej wygląda.
Potem wlepiasz link do dokumentu, w którym ewidentnie ludzie sobie z życiem nie radzą i potem szok horror, że Ci zarzucam wrzucanie ludzi do jednego wora.



Nie, to Ty nie umiesz czytać, napisałam już tyle razy, że ludzie niepełnosprawni mogą robić więcej niżeli osobie postronnej się wydaje. Zakładanie, że kobieta zdecydowała się na dziecko po to by część obowiązków przerzucić na nie kiedy podrośnie jest zwykłym idiotyzmem.



Moje dziecko radośnie spędza poranek przed TV czy idzie do koleżanki na noc w weekend kiedy ja się "zaharowuje" przy jej ojcu.



Nie wiesz o kim pisała autorka, jej opis jest ogólny i niesprawiedliwy.
--------------------------------------------------------------------
Dla mnie to już koniec tematu. Nie mam siły tłumaczyć, że życie osób niepełnosprawnych nie do końca wygląda tak jak wy je postrzegacie. Ja nigdy nie patrzyłam na mojego męża, przez pryzmat jego niepełnosprawności i fakt, że sobie butów nie zawiąże ma go wykluczyć jako potencjalnego ojca moich dzieci. I zakładanie, że ktoś nie może zaopiekować się i otoczyć miłością dziecko z powodu braku pewnych fizycznych zdolności jest dla mnie krzywdzące i niesprawiedliwe.

Podziwiam Twoje posty w tym wątku i mam nadzieję, że chociaż niektórym otworzy to oczy.

Smutne, że żyjemy niby w tolerancyjnych czasach, że rasizm, homofobia są tępione (no co prawda nie do końca w Polsce), a tak stygmatyzuje się niepełnosprawność. Tyle podłych zdań padło w tym wątku, że to jest przykre - że żona to opiekunka, że rodzi się dziecko po to, żeby się opiekowało. Podłe i okrutne.

[Caudofemoralis]

Napisane przez sublips

Tyle podłych zdań padło w tym wątku, że to jest przykre - że żona to opiekunka, że rodzi się dziecko po to, żeby się opiekowało. Podłe i okrutne.

Nie, nic takiego w tym wątku nie padło. Parę osób zwróciło tylko uwagę, że w niektórych przypadkach takie sytuacje mają miejsce, i że w tych przypadkach posiadanie dzieci jest niemoralne. Tyle. Niektórzy z was są tak strasznie przewrażliwieni na punkcie stygmatyzowania osób niepełnosprawnych, że przeginacie w drugą stronę—krytykę zachowania pewnych osób niepełnosprawnych traktujecie jak krytykę wszystkich niepełnosprawnych.

[Anai1982]

wg mnie to indywidualna decyzja takich osób, jeśli dadzą radę wychować dziecko i sa na tyle sprawni przy swojej niepełnosprawności, ze mogą, to dlaczego nie?
i dlaczego ktoś miałby zdecydować za nic?

[chimay]

Napisane przez Anai1982

wg mnie to indywidualna decyzja takich osób, jeśli dadzą radę wychować dziecko i sa na tyle sprawni przy swojej niepełnosprawności, ze mogą, to dlaczego nie?
i dlaczego ktoś miałby zdecydować za nic?

A czy ktokolwiek tu napisał, że ktoś powinien decydować za kogoś lub że powinno być to odgórnie regulowane?

[nie_powiem]

Nie wiem gdzie tu padły takie okropne słowa niby. Wątek jak każdy inny, jeśli ktoś nie potrafi znieść tego, że ktoś inny może posiadać inne, wypowiedziane kulturalnie i z argumentem zdanie, to chyba nie powinien się wypowiadać w tym temacie lub czytać takich postów.

Co do mnie - ja na ten przykład, podobnie jak Limonka, mam bardzo wyśrubowane standardy jeśli chodzi o posiadanie dzieci. Osobiście uważam, że mało jest ludzi - zarówno pełnosprawnych, jak i niepełnosprawnych - którzy w mojej opinii powinni posiadać dzieci.

[szien]

Napisane przez Caudofemoralis

Nie, nic takiego w tym wątku nie padło. Parę osób zwróciło tylko uwagę, że w niektórych przypadkach takie sytuacje mają miejsce, i że w tych przypadkach posiadanie dzieci jest niemoralne. Tyle. Niektórzy z was są tak strasznie przewrażliwieni na punkcie stygmatyzowania osób niepełnosprawnych, że przeginacie w drugą stronę—krytykę zachowania pewnych osób niepełnosprawnych traktujecie jak krytykę wszystkich niepełnosprawnych.

Napisane przez nie_powiem

Wątek jak każdy inny, jeśli ktoś nie potrafi znieść tego, że ktoś inny może posiadać inne, wypowiedziane kulturalnie i z argumentem zdanie, to chyba nie powinien się wypowiadać w tym temacie lub czytać takich postów.

Co do mnie - ja na ten przykład, podobnie jak Limonka, mam bardzo wyśrubowane standardy jeśli chodzi o posiadanie dzieci. Osobiście uważam, że mało jest ludzi - zarówno pełnosprawnych, jak i niepełnosprawnych - którzy w mojej opinii powinni posiadać dzieci.

Miałam się nieodzywań ale normalnie nie mogę...

Nie odwracajcie kota ogonem.

Nikt tu nie pisał, że każdy niepełnosprawny jest zdolny do macierzyństwa. Tyle razy pisałam, że patologia zdarza się wszędzie.

Krzywdzące jest to, że Wy widzicie "ciężką niepełnosprawność fizyczną" jak jakąś wspólną cechę w porażeniu czterokończynowym (bo do tego pieje pierwszy post) a ja Wam tłumaczę, że za tym opisem może kryć się wariacja możność czy niemożność człowieka.

I tak naprawdę nikt z Was komentujących nie wie ile dana osoba może bo macie taki a nie inny obraz osoby niepełnosprawnej.

Bo jeżeli w TVN Uwaga jest program o osobie niepełnosprawnej to jest o kimś kto sobie w życiu nie radzi i później ludzie myślą, że to norma. Kto robi programy o zwykłych ludziach, którzy żyją "normalnie"?

Więc darujcie sobie te komentarze o "kulturalnie i z argumentami zdanie" bo tu rzadko takie padało.
Ja rozumiem, że ludzie mogą się ze mną nie zgadzać ale nie będę tolerować ignorancji.
Zarzucanie mi i innym wizażankom, że jesteśmy przewrażliwione jest jakimś żartem.

Wasze argumenty to coś z pokroju:

"Żadna osoba z niebieskimi oczami nie powinna mieć dzieci bo w jakimś tam programie, ja widziałam jak źle im te rodzicielstwo idzie. Dzieci se porobili by mieć niewolników. Żona pewnie dzieci pomorduje bo pod taką presją jest fizyczną i psychiczną. Niech ich od początku socjal trzyma na oku bo wiadomo...".

Więc jak tłumaczę, że nie każdy niebieskooki rodzic ma takie same fizycznie i psychiczne predyspozycje pomimo, że na pierwszy rzut oka łączy ich jedna cecha to ja jestem ta przewrażliwiona i może nie powinnam się odzywać, bo Wy takie byłyście kulturalne w swoich argumentach i że my Was nie rozumiemy.

Napisane przez nie_powiem

Nie wiem gdzie tu padły takie okropne słowa niby.

weź jeszcze raz wątek przeczytaj

[Sariah]

Pytanie w temacie jest moim zdaniem beznadziejnie zadane. Osoby z niepelnosprawnoscia to np. osoby ktore stracily w wypadku nogę i nie rozumiem czemu mialyby nie miec dzieci, przecież nie przekaża im genetycznie braku konczyny z tego powodu.

Co do genetycznych wad - nie wiem, za trudna kwestia aby oceniac jak dla mnie.

[MiamiGlow]

Napisane przez szien

Nikt tu nie pisał, że każdy niepełnosprawny jest zdolny do macierzyństwa. Tyle razy pisałam, że patologia zdarza się wszędzie.

Krzywdzące jest to, że Wy widzicie "ciężką niepełnosprawność fizyczną" jak jakąś wspólną cechę w porażeniu czterokończynowym (bo do tego pieje pierwszy post) a ja Wam tłumaczę, że za tym opisem może kryć się wariacja możność czy niemożność człowieka.

I tak naprawdę nikt z Was komentujących nie wie ile dana osoba może bo macie taki a nie inny obraz osoby niepełnosprawnej.

Bo jeżeli w TVN Uwaga jest program o osobie niepełnosprawnej to jest o kimś kto sobie w życiu nie radzi i później ludzie myślą, że to norma. Kto robi programy o zwykłych ludziach, którzy żyją "normalnie"?

Dokładnie, mi już nie chce się tego tłumaczyć.
Każdy może mieć swoje poglądy, ale tego rodzaju wątki tylko podbijają stereotypy i są szkodliwe społecznie. Bo już nie chodzi o wyrażenie własnej opinii o rodzicielstwie, ale o teksty typu "ktoś jest w związku z ciężko chorym facetem to robi z siebie matkę Teresę" i ogólnie rzucanie wizerunkiem niepełnosprawnych, którzy szukają niewolników i tylko są przyczyną cierpienia dla partnerów czy swoich dzieci. Szkoda, że niektórzy tego nie rozumieją. Bo nie chodzi o traktowanie niepełnosprawnych jak świętych, jasne, oni też bywają patologiczni. Ale na przykład gdyby takie teksty padały w stronę społeczności LGBT to założę się, że byłoby już grono oburzonych osób. To jest całkiem proste, bo mniejszości łatwo wtłacza się w stereotypy. Właśnie dlatego zdecydowałam się na udział w tej dyskusji, bo zaczęto lecieć przykładami rodem z interwencji, a potem naczyta się jeden z drugim i jak spotka kogoś na wózku to będzie sobie myśleć "aha, patola". Tak to działa no. A my jeszcze dużo mamy do zrobienia ze świadomością w społeczeństwie. Żeby ktoś chory nie był traktowany jak UFO. Dlatego trzeba mówić o różnych wariantach i różnych przykładach i pamiętać, że każdy jest inny.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[sublips]

Napisane przez nie_powiem

Nie wiem gdzie tu padły takie okropne słowa niby. Wątek jak każdy inny, jeśli ktoś nie potrafi znieść tego, że ktoś inny może posiadać inne, wypowiedziane kulturalnie i z argumentem zdanie, to chyba nie powinien się wypowiadać w tym temacie lub czytać takich postów.

Co do mnie - ja na ten przykład, podobnie jak Limonka, mam bardzo wyśrubowane standardy jeśli chodzi o posiadanie dzieci. Osobiście uważam, że mało jest ludzi - zarówno pełnosprawnych, jak i niepełnosprawnych - którzy w mojej opinii powinni posiadać dzieci.

Napisane przez Caudofemoralis

Nie, nic takiego w tym wątku nie padło. Parę osób zwróciło tylko uwagę, że w niektórych przypadkach takie sytuacje mają miejsce, i że w tych przypadkach posiadanie dzieci jest niemoralne. Tyle. Niektórzy z was są tak strasznie przewrażliwieni na punkcie stygmatyzowania osób niepełnosprawnych, że przeginacie w drugą stronę—krytykę zachowania pewnych osób niepełnosprawnych traktujecie jak krytykę wszystkich niepełnosprawnych.

Ale czy ktoś pisał do Was, że konkretnie Wasze posty zawierają takie - a nie inne - komentarze? Bo nie chcę się wyzłośliwiać, ale no naprawdę trzeba przegapić kilka stron wątku, żeby nie zauważyć, że tak pojawiły się bardzo okrutne zdania i nikt tutaj nie jest przewrażliwiony. A dodatkowo większość osób naprawdę nie wie, o czym pisze. Np. są posty w tym wątku, choć także z wyrazem dosyć sceptycznej postawy wobec tego problemu, które są sensowne, bo po prostu widać, że powstały na bazie jakichkolwiek doświadczeń. A większość pisze przypuszczenia na temat tego zjawiska, bazując na "mnie się wydaje", "eugenika, ludzie to w ogóle nie powinni mieć dzieci" etc. Nic konkretnego.

A dodatkowo dyskryminacja osób niepełnosprawnych to jest realny problem w społeczeństwie. Te osoby są dyskryminowane. A ja np. jakoś mało widzę kampanii na ten temat.

[MiamiGlow]

Napisane przez sublips

A dodatkowo dyskryminacja osób niepełnosprawnych to jest realny problem w społeczeństwie. Te osoby są dyskryminowane. A ja np. jakoś mało widzę kampanii na ten temat.

No i właśnie potem ludzie budują sobie zdanie o osobach niepełnosprawnych na podstawie materiałów z Interwencji albo takich dyskusji i mamy to, co mamy. Możecie twierdzić, że jestem przewrażliwiona, ale uważam, że problem jest realny i nie będę milczeć gdy ileś tam osób rzuci hasło "osoby niepełnosprawne nie powinny mieć dzieci". Bo nawet jeśli część z tych osób oprze się na konkretnych sytuacjach to przysięgam, że większość czytelników zapamięta to sobie w dużym uogólnieniu i przełoży na światopogląd. Dlatego będę jak zdarta płyta pisać, że to zależy i niektórzy jak najbardziej tworzą szczęśliwe rodziny mimo ograniczeń fizycznych. Nie po to, żeby się kłócić i nie dlatego, że jestem przewrażliwiona, ale dlatego, że ludzie po prostu nie mają bladego pojęcia o sprawie, a złe skojarzenia przychodzą im najlepiej. A potem na przykład moja koleżanka na wózku idzie do lekarza (!) i ten sobie heheszkuje, że no w ciąży to ona na pewno nie jest, więc nawet nie będzie pytać, albo są jakieś dziwne sytuacje z antykoncepcją, bo też nie ogarniają, że dziewczyna może być aktywna seksualnie = bo przecież jest chora i jak to tak, kto ją chce i oni to robią, szok. Już nie wspomnę o dostępie do badań ginekologicznych. Bo jak to ktoś w tym wątku pisał, ciężko chory to "przykuty do łóżka", więc w kontekście relacji czy spraw intymnych nie istnieje. Mniejsza o to, że aby dzisiaj być przykutym łóżka to serio chyba trzeba być w śpiączce.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chimay]

Napisane przez sublips

A dodatkowo dyskryminacja osób niepełnosprawnych to jest realny problem w społeczeństwie. Te osoby są dyskryminowane. A ja np. jakoś mało widzę kampanii na ten temat.

To prawda, że są. Uważam, że powinno być więcej rozwiązań przystosowanych do osób niepełnosprawnych fizycznie w przestrzeni publicznej. Ale jednocześnie uważam z mojego zupełnie prywatnego punktu widzenia, że nie chciałabym mieć niepełnosprawnego fizycznie rodzica ani partnera, jeśli planowałabym dziecko. Choćby np z powodu ograniczonej możliwości szybkiej, fizycznej reakcji w sytuacji zagrożenia. Ja mam generalnie dość wyśrubowane wymagania w temacie rodzicielstwa, więc moje stanowisko wynika z tego, plus z szeregu prywatnych odczuć i doświadczeń.

Napisane przez MiamiGlow

Mniejsza o to, że aby dzisiaj być przykutym łóżka to serio chyba trzeba być w śpiączce.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Oj nie. Stwardnienie rozsiane czy inne postępujące choroby układu nerwowego, udary z ciężkimi powikłaniami sprawiają, że w pewnym momencie jest się przykutym do łóżka jako stosunkowo jeszcze młoda osoba (w każdym razie w wieku produkcyjnym).

[puchaty71]

Postawione zostało pytanie "czy osoby niepełnosprawne powinny mieć dzieci". I pojawiło się sporo głosów przeciwko, sporo głosów za. Argumentacja opiera się na stopniu niepełnosprawności, która ma wpływać na takie a nie inne wychowanie dzieci i zapewnienie im "odpowiedniej" jakości życia. Dość łatwo pójść w stronę wyznaczania stopnia owej niepełnosprawności w takiej dyskusji. Wg mnie jednak problemem jest co innego. Spójrzmy na zdanie "niepełnosprawni powinni mieć dzieci". We mnie ono budzi niepokój. Podobny do tego, który budziłoby zdanie "młode kobiety w wieku 25 lat powinny mieć dzieci". To z kolei prowadzi mnie do wniosku, że problemem w tym wszystkim jest słowo powinny/nie powinny. Niewłaściwe jest wg mnie określanie, czy ktoś coś powinien czy nie, a nie kim ten kto powinien lub nie powinien jest, lub jakim jest. Jeśli nie będziemy mówić komuś co on powinien czy nie powinien to nie będzie dyskryminacji. Bez względu na jego cechy.

[Caudofemoralis]

Napisane przez szien

Bo jeżeli w TVN Uwaga jest program o osobie niepełnosprawnej to jest o kimś kto sobie w życiu nie radzi i później ludzie myślą, że to norma. Kto robi programy o zwykłych ludziach, którzy żyją "normalnie"?

Ale nikt przecież nie mówi, że to jest norma, tylko że w takich przypadkach ludzie nie powinni mieć dzieci. Cała ta dyskusja nie jest o tym, jacy ludzie niepełnosprawni są i do czego są zdolni, tylko że jeśli nie są zdolni do prawie niczego (a takie osoby istnieją!), to nie powinny mieć dzieci, niezależnie od ich pragnień i miłości, jaką są w stanie się podzielić. Więc tak, jesteś przewrażliwiona, jeśli krytykę pewnych osób niepełnosprawnych widzisz jako mówienie o wszystkich niepełnosprawnych.

Napisane przez sublips

Ale czy ktoś pisał do Was, że konkretnie Wasze posty zawierają takie - a nie inne - komentarze?

To ja pisałam o robieniu z dziecka niewolnika/darmowej opiekunki, więc łatwo jest mi się domyślić, kiedy ktoś pije do moich komentarzy.

[Ingrid80]

Uważam, że osoby z chorobami genetycznymi (mam na myśli ciężkie choroby typu achondroplazja, dystrofie, mukopolisacharydozy itd ) nie powinny się decydować na dzieci biologiczne. Po co skazywać je na nieuchronne cierpienie?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[aezn913]

To niesamowite, że autorka wątku doskonale WIE, że partner/ka osoby niepełnosprawnej jest mocno obciążony psychicznie, a dzieci będą skazane na rolę opiekuna. Skąd te tezy? bo jak dobrze, wyczytałam z wątku - nie znasz żadnej niepełnosprawnej pary, ani osoby... a doskonale oceniasz czyjeś życie i decyzje. Moim zdaniem, aby kogoś ocenić to trzeba poznać tych ludzi i ich problemy, a nie snuć domysły.

Wspominasz o vlogu jakieś pary na yt, więc podejrzewam, że są normalną szczęśliwą rodziną, a Ty streotypowo - wyłącznie przez wózek, podważyłaś ich decyzje, oceniając jako nieodpowiedzialnych. Dlaczego? Bo żona pomaga mężowi umyć plecy, albo podaje mu obiad? Zapina koszulę? Co o nich wiesz? bo argument, że osoba jeżdżąca na wózku jest niesamodzielna o niczym nie świadczy. Może partner wymaga pomocy w codziennych czynnościach, ale skoro nie jest przykuty do łóżka, to zapewne pracuje. Ja wychodzę z założenia, że jeśli ktoś nie może ugotować obiadu lub posprzątać to wystarczy, że potrafi zarobić na te usługi. Ten facet może wspierać żonę, poświęcać jej czas, być rodzinny i jego niepełnosprawność wcale nie musi przekreślać "życia"

Może odpowiedź na pytanie czym jest wg Ciebie samodzielność?
Tym, że ktoś potrafi wstać z łóżka i sam ubrać skarpetki, ale jest toksynem lub leniem bez przyszłości, bez stałej pracy, piwkującym z kolegami. Czy samodzielny będzie ktoś kto jest zorganizowany, ma ambicje, prace, potrafi się finansowo utrzymać itp ale wymaga asysty w życiu codziennym?

Sugestie, że osoby niepełnosprawne nie powinny mieć dzieci, albo powinny te decyzje konsultować (z kim?) i być w dalszej kolejności kontrolowane to po prostu dyskryminacja. Nie każdy niepełnosprawny = niesamodzielny, bo wszystko to zależy od finansów i wsparcia rodziny.

Oczywiście, uważam, że osoby obciążone genetycznie chorobą czy psychiczną czy fizyczną, nie powinna decydować się na dziecko, z tego względu, iż również może urodzić się chore. Jednakże, podanie przykładu pary z yt , gdzie mężczyzna jest niepełnosprawny z powodu wypadku... idąc tym tokiem myślenia, nikt nie powinien decydować się na dzieci, bo nie wiesz czy jutro nie stracisz pracy albo nie wpadniesz pod tira

Są różne życiowe sytuacje, których nie przewidzimy i które mogą nas załamać. Jednakże znając osoby niepełnosprawne często są silniejsze psychiczne bo i tak nie mają już lekko... więc pierdoły ich nie załamują. I mogę Cię zapewnić, że są bardziej zorganizowane, świadome i rzetelniejsze w podejmowaniu decyzji, niż zdrowi, że "jakoś to będzie" , ale przecież, zdrowi mogą mieć kryzysy, toksyczne związki, czy planować dzieci bez stabilizacji finansowej bo zegar cyka, a ktoś na starość musi podać szklankę wody. Tu świat się nie dziwi, bo to społeczna norma.

Każda decyzja o dziecku powinna być przemyślana, czy dotyczy osób zdrowych czy niepełnosprawnych. Szufladkowanie, kogoś przez wózek jest po prostu nie fer. I nie tłumaczcie, że chodzi nagle o ciężkie przypadki niepełnosprawnych, bo przecież nie rozmawiamy o osobach przykutych do łóżka. Jak osoba, która wegetuje miała by spłodzić dziecko ? albo poznać partnera?

Oburzające jest to, jak tworzy się stareotypy. Wyobrażacie sobie mamę niepełnosprawną, która przechodzi np. depresje po porodową? Większość osób by ją shejtowała, że liczyla na cukierkowe macierzyństwo , zdrową kobietę pewnie by się wsparło...

Podsumowując KAŻDY powinien być odpowiedzialny w tak życiowej decyzji o posiadaniu dziecka. Nie dzielmy ludzi na zdrowych, pięknych i bogatych... Nikt nie jest idealny, każdy wg mnie ma swoje własne ograniczenia również te w głowie.
Nie oceniajmy, kto co powinien... jeśli nie dzieje, się nikomu krzywda.

[Trzepotka]

Treść usunięta

[puchaty71]

Napisane przez Trzepotka

Treść usunięta

W obu wypadkach pojawiło się jednak słowo "powinnaś", które wg mnie powoduje zgrzyt. W otaczającej nas rzeczywistości nie istnieje żadna "powinność".

[sublips]

Napisane przez Caudofemoralis

To ja pisałam o robieniu z dziecka niewolnika/darmowej opiekunki, więc łatwo jest mi się domyślić, kiedy ktoś pije do moich komentarzy.

To tak, w takim razie Ciebie miałam na myśli w swoim poście. Natomiast nawet nie zapamiętałam, kto konkretnie to napisał.

Napisane przez chimay

To prawda, że są. Uważam, że powinno być więcej rozwiązań przystosowanych do osób niepełnosprawnych fizycznie w przestrzeni publicznej. Ale jednocześnie uważam z mojego zupełnie prywatnego punktu widzenia, że nie chciałabym mieć niepełnosprawnego fizycznie rodzica ani partnera, jeśli planowałabym dziecko. Choćby np z powodu ograniczonej możliwości szybkiej, fizycznej reakcji w sytuacji zagrożenia. Ja mam generalnie dość wyśrubowane wymagania w temacie rodzicielstwa, więc moje stanowisko wynika z tego, plus z szeregu prywatnych odczuć i doświadczeń.

Uważam, że wypowiadasz się w sposób wyważony, nie narzucając swojej opinii, a dodatkowo bazujesz na swoich doświadczeniach. To trochę coś innego niż większość postów napisanych w tym wątku.

[MiamiGlow]

Napisane przez chimay

Oj nie. Stwardnienie rozsiane czy inne postępujące choroby układu nerwowego, udary z ciężkimi powikłaniami sprawiają, że w pewnym momencie jest się przykutym do łóżka jako stosunkowo jeszcze młoda osoba (w każdym razie w wieku produkcyjnym).

Ale widzisz, nawet te najpoważniejsze choroby nie muszą sprawiać, że jest się przykutym do łóżka. Ten zbiór słów jest bardzo przykry, bo sugeruje, że ktoś tylko leży, nic nie może i gnije w wiecznej depresji. Tymczasem mamy wózki elektryczne, mobilne respiratory i super czułe technologie, z których naprawdę ludzie w Polsce korzystają. Bardzo dużo da się zrobić nawet wtedy, gdy ktoś nie może sam zjeść i sam oddychać. Ja naprawdę znam takie osoby. Są aktywne i kreatywne. Tymczasem inni ludzie na pierwszy rzut oka powiedzieliby, że z taką chorobą już tylko dramat i przykucie do łóżka (zresztą otwarcie im rzucają takie szpile w oczy i oceniają ich nic o nich nie wiedząc). Co jest 1. Przykre 2. Demobilizujące dla wszystkich, których czeka życie z postępującą chorobą 3. Demobilizujące społeczeństwo, które z góry uznaje takie osoby za stracone
Ja wiem, że u nas nie jest kolorowo i wiele osób chorych rzeczywiście tkwi w dramatycznej sytuacji. Ale jest tak po części dlatego, że wtłacza się ich w bezradność i bezsilność. Nawet nie próbują żyć, bo w głowie dudni im to okrutne twierdzenie "przykuty do łóżka". Przy czym takie myślenie dotyczy nie tylko tych najciężej chorych.
Już w ogóle nie odnoszę się w tym momencie do rodzicielstwa, no bo niech każdy ma swoje zdanie. To też jest najmniejszy realny problem, bo jednak bardzo niewiele osób robi sobie dziecko przy ciężkiej chorobie, tymczasem stereotypy są wszędzie i dotykają wszystkich. Myślenie na zasadzie "jestem niepełnosprawny, teraz tylko trumnę kupić" jest naprawdę powszechne i to przez nie dzieją się największe tragedie. Po prostu chciałabym, żeby pomagać ludziom uwierzyć w swoje możliwości i nie wmawiać im od samej diagnozy, że teraz to już koniec życia, no sorry.

Sent from my SLA-L22 using Wizaz Forum mobile app

[tinkerver2]

Napisane przez archimonde

Wpadłam na Youtube na kanał prowadzony przez parę - niepełnosprawnego fizycznie mężczyznę i nie-niepełnosprawną żonę.

On ma paraliż czterokończynowy będący wynikiem wypadku i wymaga pomocy we wszystkich codziennych czynnościach. Żona jest jego opiekunką (zostali parą przed wypadkiem, wzięli ślub po).



Niedawno wrzucili filmik w którym pokazali swoją kilkumiesięczną córkę. Większość komentarzy jest pełna zachwytu. Ja jestem zgoła innego zdania i uważam, że to bardzo nieodpowiedzialne.



Po pierwsze - całodobowa opieka nad niepełnosprawnym dorosłym to ogromne obciążenie psychiczne. A teraz dodajmy do tego (praktycznie) samodzielną opiekę nad małym dzieckiem. Czy psychika tej kobiety wytrzyma takie życie przez kilkadziesiąt lat? A co jeśli to JEJ coś się stanie - kto wtedy zajmie się dzieckiem? Nie mówię tu od razu o wypadku, ale wystarczy durna grypa z wysoką gorączką. Poleganie tylko na tym, że ktoś z rodziny akurat będzie miał możliwość przyjechać, jest ryzykowne.



Jak tylko córka podrośnie, to (prawdopodobnie) matka będzie oczekiwać pomocy przy zajmowaniu się ojcem. Dorosła kobieta decyduje się na takie życie - ok, jej sprawa. Ale czy obciążanie czymś takim dziecka jest w porządku? Wyhodują w ten sposób pacjentkę dla psychoterapeutów (patrz: parentyfikacja). Córka, zamiast być dzieckiem, będzie podporządkowywać życie pod niepełnosprawnego ojca i patrzeć, jak męczy się jej matka. I też powiedzmy sobie szczerze - taka córka, w praktyce, będzie dorastać tak jakby bez ojca.



Broń boże nie odmawiam niepełnosprawnym prawa do szczęścia i do miłości. Ale do rodzicielstwa trzeba podchodzić z rozsądkiem i sprowadzanie na świat dziecka, któremu nie jest się w stanie zapewnić dobrych warunków, to skrajny egoizm.



A może właśnie o to chodzi - żeby matka miała osobę do pomocy, a ojciec kogoś, kto się nim zajmie, jak już żona i rodzice nie będą mieli sił....?



Co sądzicie o tego typu przypadkach?

Jeśli te osoby nie są w stanie samodzielnie opiekować się dziećmi i do tego na stałe potrzebna jest im osoba trzecia (nie - przejściowo, tylko od urodzenia do pełnoletniości), oraz sprawi, że te dzieci będą są musiały zajmować się nimi nie tylko na starość, ale już "za młodu", to absolutnie nie.
Nie ma konieczności posiadania dzieci.
Sama pracuje z takimi dziećmi - które mają różne nie tylko deficyty, ale też zaburzenia, a których rodzice (często sami zaburzeni i chorzy) nie są w stanie przypilnować dzieci, nawet przypilnować, żeby zjadły obiad czy poszły do szkoły, umyły się. Jest w domu dziecka chłopak OD 6 LAT . Rodzice zabierają go na weekendy i wakacje, zabierają na spacerki i na lody - a potem przyprowadzają do nas, i dla nich to spoko opcja, bo mają dziecko na chwilkę, niczym się nie martwią, a cała odpowiedzialność za lekarzy, zdrowie, naukę, wychowanie, karmienie spada na nas. A dzieciaki są w trj placówce rozpuszczone jak nie wiem, np. Kucharka gotuje codziennie nową zupę, mimo, że np. W lodówce pół garnka zupy z wczoraj i kolejny garnek z inną zupą. I "którą być zjadł, pomidorowa czy ogórkowa? A może rosołek odgrzać? Wolisz kotleta mielonego czy kurczaka?" i to jedzenie tak stoi 2-3 dni, a potem do kosza. I ten chłopak powie, że on tego gówna nie będzie jadł, to jest obrzydliwe! Tej zupy nie lubi, tej nie zje, ta wygląda źle. A na pytanie co jadł w domu - no pomidorowa. A na drugie? No nie byli drugiego, bo mamie się nie chciało. A w placówce 2-3 zupy, 2 drugie dania, ale on gówna nie je.

Wysłane z mojego moto g(8) power przy użyciu Tapatalka

[ertyjnbvcxzxcvbnm]

Napisane przez tinkerver2

Sama pracuje z takimi dziećmi - które mają różne nie tylko deficyty, ale też zaburzenia, a których rodzice (często sami zaburzeni i chorzy) nie są w stanie przypilnować dzieci, nawet przypilnować, żeby zjadły obiad czy poszły do szkoły, umyły się. Jest w domu dziecka chłopak OD 6 LAT . Rodzice zabierają go na weekendy i wakacje, zabierają na spacerki i na lody - a potem przyprowadzają do nas, i dla nich to spoko opcja, bo mają dziecko na chwilkę, niczym się nie martwią, a cała odpowiedzialność za lekarzy, zdrowie, naukę, wychowanie, karmienie spada na nas. A dzieciaki są w trj placówce rozpuszczone jak nie wiem, np. Kucharka gotuje codziennie nową zupę, mimo, że np. W lodówce pół garnka zupy z wczoraj i kolejny garnek z inną zupą. I "którą być zjadł, pomidorowa czy ogórkowa? A może rosołek odgrzać? Wolisz kotleta mielonego czy kurczaka?" i to jedzenie tak stoi 2-3 dni, a potem do kosza. I ten chłopak powie, że on tego gówna nie będzie jadł, to jest obrzydliwe! Tej zupy nie lubi, tej nie zje, ta wygląda źle. A na pytanie co jadł w domu - no pomidorowa. A na drugie? No nie byli drugiego, bo mamie się nie chciało. A w placówce 2-3 zupy, 2 drugie dania, ale on gówna nie je.

Wysłane z mojego moto g(8) power przy użyciu Tapatalka

A tak z ciekawości - co się potem z tymi dziećmi dzieje, gdy stają się pełnoletnie? Bo z tego co opisałaś tu i w innych wątkach to nie wygląda, żeby z nich wyrosły normalnie funkcjonujący ludzie, którzy dadzą sobie radę w dorosłym życiu. Jest z nimi jakiś kontakt po opuszczeniu ośrodka, są jakieś statystyki na temat ich dalszych losów?

[tinkerver2]

Napisane przez ertyjnbvcxzxcvbnm

A tak z ciekawości - co się potem z tymi dziećmi dzieje, gdy stają się pełnoletnie? Bo z tego co opisałaś tu i w innych wątkach to nie wygląda, żeby z nich wyrosły normalnie funkcjonujący ludzie, którzy dadzą sobie radę w dorosłym życiu. Jest z nimi jakiś kontakt po opuszczeniu ośrodka, są jakieś statystyki na temat ich dalszych losów?

Szczerze ci powiem - nie wiem. Nikt mnie nie wprowadził w takie tajniki zawodu. Te bardziej zaburzone - DPS. Te mniej zwykle JAKOŚ sobie radzą. Przez jakoś mam na myśli, że JAKOŚ żyją, zwykle jest im ciężko i rzadko mają udane życie.

Wysłane z mojego moto g(8) power przy użyciu Tapatalka

[Trzepotka]

Treść usunięta

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Osoba chora na jedną z tych "najpoważniejszych" chorób genetycznych, związanych z płucami m.in. i niewydolnością organów, funkcjonuje bardzo dobrze. Jest w moim wieku i ma dziecko. Ta choroba była tu podawana jako ta wśród uniemożliwiających rodzicielstwo. No właśnie, to zależy. W tej chorobie śmiertelność jest wysoka, ale też coraz więcej osób żyje naprawdę długo. Możliwości funkcjonowania osób z naprawdę poważnymi chorobami mogą być bardzo różne, w zależności od momentu rozpoznania choroby, możliwości leczenia, możliwości konkretnego organizmu, wsparcia bliskich i pewnie wielu innych czynników.



A co do dzieci z placówek - no sorry, ale to są dzieci zaniedbane wychowawczo, a przede wszystkim emocjonalnie. Nie wiem, ile mają lat (bo od 16 latka można wymagać oczywiście więcej, niż od 9latka chociażby), ale trzeba je też rozumieć. Poza tym rzeczywiście ktoś może nie lubić danego zestawu obiadowego (nawet 3 zup) i to nie jest tak, że skoro jest w placówce to musi jeść, bo jest za darmo czy coś.



Mam osobę pracującą w jednej z placówek opiekuńczo-wychowawczych i wiem, że osoby wchodzące w dorosłość (chyba w momencie uzyskania pełnoletności, ileś tygodni/miesięcy przed) przygotowują jakiś plan? I wskazują opiekuna. Zazwyczaj to niestety wirtualne. Wiem też, że to nie jest tak, że z uzyskaniem 18 muszą się wyprowadzić. Prawdopodobnie jest to ustawowym efektem funkcjonowania placówki, o której myślę - w sensie będzie się różnic w zależności od placówki (i tak do końca nie wiem, czy kategoria placówek opiekuńczo-wychowawczych jest tu właściwa). Tylko że to nie jest akurat problem niepełnosprawnych rodziców li, tylko przede wszystkim ogólnie ludzi, którzy nie nadają się na rodziców. Wątpię, żeby osoby niepełnosprawne stanowiły tu jakąś dominującą grupę rodziców.

[puchaty71]

Napisane przez Trzepotka

Treść usunięta

"Niewłaściwe jest wg mnie określanie, czy ktoś coś powinien czy nie, a nie kim ten kto powinien lub nie powinien jest, lub jakim jest."

Obawiam się, że nie zrozumiałaś tego zdania.
Napiszę jaśniej: błędem jest skupianie się na tym co ktoś powinien lub czego nie powinien mimo, że wszyscy się różnimy i zdajemy sobie z tego sprawę.

Wysłane z mojego EML-L29 przy użyciu Tapatalka

[tinkerver2]

[1=bbab4b1e68366f09bc3914c 9672f02df694c852f_622be74 47f718;88154429]Osoba chora na jedną z tych "najpoważniejszych" chorób genetycznych, związanych z płucami m.in. i niewydolnością organów, funkcjonuje bardzo dobrze. Jest w moim wieku i ma dziecko. Ta choroba była tu podawana jako ta wśród uniemożliwiających rodzicielstwo. No właśnie, to zależy. W tej chorobie śmiertelność jest wysoka, ale też coraz więcej osób żyje naprawdę długo. Możliwości funkcjonowania osób z naprawdę poważnymi chorobami mogą być bardzo różne, w zależności od momentu rozpoznania choroby, możliwości leczenia, możliwości konkretnego organizmu, wsparcia bliskich i pewnie wielu innych czynników.



A co do dzieci z placówek - no sorry, ale to są dzieci zaniedbane wychowawczo, a przede wszystkim emocjonalnie. Nie wiem, ile mają lat (bo od 16 latka można wymagać oczywiście więcej, niż od 9latka chociażby), ale trzeba je też rozumieć. Poza tym rzeczywiście ktoś może nie lubić danego zestawu obiadowego (nawet 3 zup) i to nie jest tak, że skoro jest w placówce to musi jeść, bo jest za darmo czy coś.
.[/QUOTE]

No właśnie musi, nie wiem, rozumiem, że gdyby ci dziecko taki cyrk z jedzeniem odstawało za kazdym razem, przy każdym posiłku, to byłoby super spoko i "oj przecież nie lubi"? Bo to nie jest jednorazowa sytuacja, tylko ten dzieciak robi to za każdym razem dzieciak musi zjeść obiad, i po to jest kilka wariantów, żeby mógł wybrać coś, co lubi. Nie wiem, u mnie narzeka coraz mniej, bo jak zaczyna przesadzać z narzekactwem i wybrzydzaniem, to mu zabieram sprzed nosa i kładę kromkę suchego chleba, albo mówię, że nie odejdzie od stołu, dopóki nie zje. Rozumiem, że ktoś może czegoś nie lubić, jak najbardziej. Jeśli zdarza się to raz na jakiś czas, to nikogo do jedzenia nie zmuszam. Dzieciak nie lubi ogórkowej, ale inne zupy zjada z przyjemnością? Spoko, nie jedz dzisiaj zupy. Dzieciak nie lubi pomidorów? Spoko, weź sobie na kanapkę ogórka albo paprykę. Ale jak przy każdym jednym posiłku słyszę NIEDOBRE TO GÓWNO NIE BENDE TEGO GÓWNA JADŁ CO TO ZA GÓWNO JEST FUJ ALE ŚMIERDZI to mi się nóż w kieszeni otwiera. On najchętniej by jadł pomidorową, schabowego i chleb z pasztetem.

Wysłane z mojego moto g(8) power przy użyciu Tapatalka

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Napisane przez tinkerver2

No właśnie musi, nie wiem, rozumiem, że gdyby ci dziecko taki cyrk z jedzeniem odstawało za kazdym razem, przy każdym posiłku, to byłoby super spoko i "oj przecież nie lubi"? Bo to nie jest jednorazowa sytuacja, tylko ten dzieciak robi to za każdym razem dzieciak musi zjeść obiad, i po to jest kilka wariantów, żeby mógł wybrać coś, co lubi. Nie wiem, u mnie narzeka coraz mniej, bo jak zaczyna przesadzać z narzekactwem i wybrzydzaniem, to mu zabieram sprzed nosa i kładę kromkę suchego chleba, albo mówię, że nie odejdzie od stołu, dopóki nie zje. Rozumiem, że ktoś może czegoś nie lubić, jak najbardziej. Jeśli zdarza się to raz na jakiś czas, to nikogo do jedzenia nie zmuszam. Dzieciak nie lubi ogórkowej, ale inne zupy zjada z przyjemnością? Spoko, nie jedz dzisiaj zupy. Dzieciak nie lubi pomidorów? Spoko, weź sobie na kanapkę ogórka albo paprykę. Ale jak przy każdym jednym posiłku słyszę NIEDOBRE TO GÓWNO NIE BENDE TEGO GÓWNA JADŁ CO TO ZA GÓWNO JEST FUJ ALE ŚMIERDZI to mi się nóż w kieszeni otwiera. On najchętniej by jadł pomidorową, schabowego i chleb z pasztetem.

Wysłane z mojego moto g(8) power przy użyciu Tapatalka

No przykro mi to czytać. Ile ma lat?

Sama niejadkiem nie byłam, jadłam w miarę normalnie, ale rodzice przygotowywali nam w miarę to, co jedliśmy.
Moja siostra jadła z 3 rzeczy z repertuaru, do naprawdę późnego wieku.
Dzieci są naprawdę różne. Są np. takie, co jedzą tylko ogórkową i szczaw i do tego kanapki z dżemem.
W instytucji - nie masz prawa być takim niejadkiem

[tinkerver2]

[1=bbab4b1e68366f09bc3914c 9672f02df694c852f_622be74 47f718;88155074]No przykro mi to czytać. Ile ma lat?

Sama niejadkiem nie byłam, jadłam w miarę normalnie, ale rodzice przygotowywali nam w miarę to, co jedliśmy.
Moja siostra jadła z 3 rzeczy z repertuaru, do naprawdę późnego wieku.
Dzieci są naprawdę różne. Są np. takie, co jedzą tylko ogórkową i szczaw i do tego kanapki z dżemem.
W instytucji - nie masz prawa być takim niejadkiem [/QUOTE]16
No w instytucji takiej możliwości nie ma, bo nikt nie będzie stał codziennie i gotował dla każdego dziecka osobnego obiadku
Uważam, że jest na tyle zróżnicowany jadłospis w placówce, że serio, każdy coś znajdzie dla siebie. Ale wszystko u niego jest na nie.

Wysłane z mojego moto g(8) power przy użyciu Tapatalka

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Napisane przez tinkerver2

16
No w instytucji takiej możliwości nie ma, bo nikt nie będzie stał codziennie i gotował dla każdego dziecka osobnego obiadku
Uważam, że jest na tyle zróżnicowany jadłospis w placówce, że serio, każdy coś znajdzie dla siebie. Ale wszystko u niego jest na nie.

Wysłane z mojego moto g(8) power przy użyciu Tapatalka

Napiszę tylko jeszcze raz: nadal nie wiem, jaki ma to związek z tematem.
Natomiast dzieciak cóż, prawie już dorosły, więc powinien być bardziej ogarnięty. Jednocześnie to wciąż jest zaniedbany w każdej sferze dzieciak, tak po prostu.

[tinkerver2]

[1=bbab4b1e68366f09bc3914c 9672f02df694c852f_622be74 47f718;88155228]Napiszę tylko jeszcze raz: nadal nie wiem, jaki ma to związek z tematem.
Natomiast dzieciak cóż, prawie już dorosły, więc powinien być bardziej ogarnięty. Jednocześnie to wciąż jest zaniedbany w każdej sferze dzieciak, tak po prostu. [/QUOTE]No i to z tego, że jak wyjdzie z domu dziecka, to co z nim będzie, kto się nim zajmie, przypilnuje rachunków, opłat, wizyt u lekarzy? Rodzice, którzy sami tego nie ogarniają?

Wysłane z mojego moto g(8) power przy użyciu Tapatalka