Popełniłam błąd życia? Odrzuciłam go.

[ciastkokosowe]

Hejka. Bez zbędnego opisywania przejdę do sedna. Boję się, że popełniłam błąd życia, przekreślając szansę na jakikolwiek wartościowy związek, rodzinę, dzieci. Kiedykolwiek. W czerwcu kończę 29 lat i w miłości układało mi się pod górkę. Jestem Wysoko Wrażliwą Osobą, w skrócie WWO. Byłam kilka razy u psychologów ze strachem, że coś ze mną poważnie nie tak, jednak problemów nie stwierdzono. Poza tą wysoką wrażliwością, którą akceptuję. Ja tak, moi partnerzy chyba nie. Kocham mocno i poważnie, chcę mieć rodzinę, dzieci, nie chcę być samotna. Trudno mi się zakochać, jestem introwertyczką. Jednak gdy już mi na kimś zależy to na serio. Tak oto dwa razy złamano mi serce, głównie przez moją wrażliwość. Partnerzy wykorzystali ją, nie rozumieli, nie byli empatyczni. Niestety, musieliśmy zerwać i ja bardzo cierpiałam. Oni nie. I kiedy spotkałam kogoś, kto rozumie moją wrażliwość i idealnie uzupełniamy się z charakteru, nie zakochałam się. Próbowałam. Obiektywnie jest przystojny, intelektualnie pociągający, ale fizycznie nie. Nie czuję chemii. Nie mam ochoty na seks. Przytulanie fajnie, ale po przyjacielsku. Jemu na mnie zależało, mnie na nim też, tak naprawdę to go nawet kocham. To jaką jest osobą, wyrozumiałą, dobrą, rozumną. Ale kocham go jak brata. Nie czuję potrzeby pocałunków, a wszelkie próby seksu były niezręczne, głównie przez mój brak podniecenia.
Zanim zdecydowałam się na wyjaśnienie mu, że nic z nas nie będzie, byłam u psychologa. Rozmawiałam o tym związku, czy dać mu szansę. Znajomi namawiali, żebym dała. Ja nie byłam przekonana. Naiwnie gdzieś wierzę, że ktoś tam dla mnie jeszcze jest, ale mam na to coraz mniej nadziei. Boję się, że straciłam jakąś szansę na dobre, spokojne życie, bez szaleństw ale chociaż bezpieczne. Ciężko o drugiego takiego mężczyznę. I przecież nie jestem już nastolatką, żeby przeżywać ten szał ciał, z którego być może wcale nic nie wyniknie. Priorytetem powinno być bezpieczeństwo i stabilizacja, nie pociąg czy seks. Naiwnie chciałabym jednego i drugiego, choć chyba straciłam już te dobre lata w poprzednich związkach. Wiem, że piszę chaotycznie, ale jestem bardzo smutna, bardzo zdołowana, bardzo zagubiona, cała w emocjach. Mam wrażenie, że już nic mnie nie czeka, za karę, bo miałam fajnego faceta przy boku i go nie chciałam. Zupełnie, jakbym w swoim wieku mogła tak wybierać, przebierać i liczyć na coś fajnego. Zwłaszcza, że póki co jeszcze mi się to nie przydarzyło. To znaczy, byłam zakochana, spędziłam w związku kilka lat, ale po fakcie okazało się to być kłamstwem. Nie wiem, czego oczekuję. Rady? Pocieszenia? Potwierdzenia, że zrobiłam dobrze? Pomóżcie, zostałam sama z myślami i poczuciem braku nadziei na miłość. Poza tym, singielka od 3 lat.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Masz 29 lat, a nie 49. Nie kladziesz sie tez do grobu. Naprawde uwazasz, ze zakochac sie mozna tylko w krociutkim okresie zycia 18-30? Przeciez to zalednie 12 lat, a ludzie dozywaja teraz i 90. Smutne to.
Bardzo dobrze zrobilas, ze nie dalas szansy tamtemu facetowi. Jak wyobrazasz sobie zwiazek z kims, kto w ogole cie nie pociaga? Ok, moze nie musisz byc zaslepiona uczuciem, ale chyba jakas odrobina pociagu to podstawa?
Jesli bardzo zalezy ci na dzieciach, to zrob sobie badanie (chyba nazywa sie to rezerwa jajnikowa) zeby zobaczyc, ile czasu ci jeszcze dokladnie zostalo, bo moze niepotrzebnie panikujesz. Duzo kobiet rodzi teraz ok. 40.

[1c6bb63197ff1a395b05499f561db3079819e20a_60ad8184b6c32]

Strasznie robisz z siebie ofiare...
ty wwo biedulka a faceci nic tylko chcą cię wykorzystać.

zachowujeszz sie jakbyś była conajmniej ciężko chora z tym swoim wwo i stygmatyzujesz się jako ofiarę a tego nikt nie lubi

Co do pytania. Związek bez pociągu raczej nie wypali.

mam 30 lat jestem singielką - zostawiłam w przeciągu pięciu miesięcy dwóch facetów i nie uważam, ze już nic na mnie nie czeka, także wyluzuj i nie rób z siebie cierpiętnicy i ofiary losu. Pozytywne nastawienie to podstawa nikt nie lubi takich wiecznie niezadowolonych ludzi

[Overcooked]

Dokładnie - zbadanie AMH, do ginekologa żeby wykluczyć PCOS endometrozę, niedoczynność tarczycy itd co nieleczone może utrudniać zajście, schudnięcie jeśli masz nadwagę/otyłość lub przytycie jeśli masz niedowagę, zebranie kasy na ewentualne wizyty jak faktycznie będzie problem i trzeba będzie wywoływać owulację czy korzystać z invitro, na badania prenatalne - a nie zamartwiać się i biczować że olaboga brak widoku na dziecko przed magiczną 30.
I nie wmawiaj sobie że wygląd nie ma znaczenia i zrobiłaś cokolwiek źle jeśli się nie wyzbyłaś podstawowej i naturalnej ludzkiej potrzeby bo za x lat takie postępowanie odbiłoby ci się czkawką.

[Ellen_Ripley]

Tak, zrobiłaś dobrze. Jest nam pisane być z kimś lub nie. Nie da się do tego zmusić. Za moment nienawidziłabyś tego faceta. 29 lat to nadal sporo czasu na poznanie kogoś, kto spodoba Ci się taki, jaki jest, bez zmuszania się. I warto posłuchać rad dotyczących przyjrzeniu się swojemu zdrowiu.

[wlosomaniaczkaaa]

Napisane przez ciastkokosowe

Mam wrażenie, że już nic mnie nie czeka, za karę, bo miałam fajnego faceta przy boku i go nie chciałam.

Ciekawa, ciekawa ta kara. Można wiedzieć kto ją wymierza?

Jakiś rodzaj desperacji przez Ciebie przemawia. Błąd życia, bo nie chciałaś się bzykać z kolesiem, którego jak brata traktujesz? Zwariowałaś? Błąd byś zrobiła gdybyś się zmuszała do bliskości z tym mężczyzną. Jego też byś tym skrzywdziła. Opamiętaj się.

[NocnaWiedma]

Masz dopiero 29 lat, nie czas na to żeby czuć, że miłość Cię ominie i to koniec wszystkiego.


Moim zdaniem zrobiłaś dobrze. Związek tym się różni od przyjaźni, że jest to miłość romantyczna i uwielbiasz i jego duszę i ciało. Bez tego się nie da.

[Linka25]

Dobrze zrobiłaś. Teraz nie było motyli A za chwilę byłaby może irytacja i niechęć.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[parallel_roads]

Napisane przez ciastkokosowe

Obiektywnie jest przystojny, intelektualnie pociągający, ale fizycznie nie.

To w końcu jest przystojny czy nie?

Jak Ciebie kompletnie nie podnieca wizja seksu z kimś, to związku z tego nie będzie. Niepotrzebnie sobie wmawiasz jakąś chorobę i wydaje się Tobie, że nikogo nigdy nie znajdziesz. Szczerze, to Twoje rozkminy i depresyjny ton pisania sprawiają, że wiem czemu masz taki problem kogoś znaleźć. Samo czytanie tego męczy - już mam 29 lat, nikogo nie znajdę, czego ja oczekuję, taka stara jestem, głupia byłam, bo tylko seks w głowie, dziewczyno

Jasne, że nie dla każdego seks jest ważny i to jest ok, ale jak widać Ty do tych osób nie należysz, pora to zaakceptować i przestać sobie wmawiać, że jest inaczej. Gdybyś z nim dalej się bujała, to tylko rosłaby w Tobie frustracja i i tak byś go zostawiła, tak to przynajmniej oszczędziłaś czas Wam obojgu

[Monika828282]

Dobrze zrobiłaś. Dyskomfort wynikający z poczucia życia wbrew sobie i/lub obrzydzenie do tego partnera to bardzo możliwy scenariusz gdybyś z nim została.
Inna rzecz, że bardzo wielu ludzi godzi się płacić taką cenę za jakieś tam inne korzyści (poczucie bezpieczeństwa, status osoby z tzw. "ułożonym życiem, brak samotności, posiadanie dzieci).
Kwestia priorytetów i odpowiedzenia sobie na pytanie jak byś sobie radziła z oszukiwaniem przede wszystkim siebie.

[ZoSo]

Mam bardzo podobnie. Też wysoko wrażliwa, też złamane serce w przeszłości i też odrzuciłam "dobrego chłopaka", a nawet kilku. Też w gorsze dni miewam myśli, że powinnam się zmusić itp. Ale to bez sensu.



To tzw. bezpieczeństwo i stabilizacja to ułuda. Jedynym pewnikiem jest to, że wybierając faceta, który Cię nie pociąga, nigdy nie będziesz miała udanego życia seksualnego. Wszystkie profity z bycia z kimś "bezpiecznym" są niepewne. Może jakby Cię zdobył i zauważył, że seks jest do bani (a byłoby coraz gorzej, zwłaszcza po dziecku ciężko byłoby Ci się przemóc), to przestałby być miły, albo znalazłby jakąś, która seks z nim uprawiać lubi i tyle by było ze stabilizacji.

[kennedy]

nie da sie zyc z kims kto ci sie nie podoba.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez ZoSo

Mam bardzo podobnie. Też wysoko wrażliwa, też złamane serce w przeszłości i też odrzuciłam "dobrego chłopaka", a nawet kilku. Też w gorsze dni miewam myśli, że powinnam się zmusić itp. Ale to bez sensu.



To tzw. bezpieczeństwo i stabilizacja to ułuda. Jedynym pewnikiem jest to, że wybierając faceta, który Cię nie pociąga, nigdy nie będziesz miała udanego życia seksualnego. Wszystkie profity z bycia z kimś "bezpiecznym" są niepewne. Może jakby Cię zdobył i zauważył, że seks jest do bani (a byłoby coraz gorzej, zwłaszcza po dziecku ciężko byłoby Ci się przemóc), to przestałby być miły, albo znalazłby jakąś, która seks z nim uprawiać lubi i tyle by było ze stabilizacji.

Generalnie facet zawsze może cię rzucić /zdradzić i co wtedy? Pluć sobie w brodę, że przecież miał być taki cudowny i "pewny"?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[MsN]

Napisane przez ciastkokosowe

Hejka. Bez zbędnego opisywania przejdę do sedna. Boję się, że popełniłam błąd życia, przekreślając szansę na jakikolwiek wartościowy związek, rodzinę, dzieci. Kiedykolwiek. W czerwcu kończę 29 lat i w miłości układało mi się pod górkę. Jestem Wysoko Wrażliwą Osobą, w skrócie WWO. Byłam kilka razy u psychologów ze strachem, że coś ze mną poważnie nie tak, jednak problemów nie stwierdzono. Poza tą wysoką wrażliwością, którą akceptuję. Ja tak, moi partnerzy chyba nie. Kocham mocno i poważnie, chcę mieć rodzinę, dzieci, nie chcę być samotna. Trudno mi się zakochać, jestem introwertyczką. Jednak gdy już mi na kimś zależy to na serio. Tak oto dwa razy złamano mi serce, głównie przez moją wrażliwość. Partnerzy wykorzystali ją, nie rozumieli, nie byli empatyczni. Niestety, musieliśmy zerwać i ja bardzo cierpiałam. Oni nie. I kiedy spotkałam kogoś, kto rozumie moją wrażliwość i idealnie uzupełniamy się z charakteru, nie zakochałam się. Próbowałam. Obiektywnie jest przystojny, intelektualnie pociągający, ale fizycznie nie. Nie czuję chemii. Nie mam ochoty na seks. Przytulanie fajnie, ale po przyjacielsku. Jemu na mnie zależało, mnie na nim też, tak naprawdę to go nawet kocham. To jaką jest osobą, wyrozumiałą, dobrą, rozumną. Ale kocham go jak brata. Nie czuję potrzeby pocałunków, a wszelkie próby seksu były niezręczne, głównie przez mój brak podniecenia.
Zanim zdecydowałam się na wyjaśnienie mu, że nic z nas nie będzie, byłam u psychologa. Rozmawiałam o tym związku, czy dać mu szansę. Znajomi namawiali, żebym dała. Ja nie byłam przekonana. Naiwnie gdzieś wierzę, że ktoś tam dla mnie jeszcze jest, ale mam na to coraz mniej nadziei. Boję się, że straciłam jakąś szansę na dobre, spokojne życie, bez szaleństw ale chociaż bezpieczne. Ciężko o drugiego takiego mężczyznę. I przecież nie jestem już nastolatką, żeby przeżywać ten szał ciał, z którego być może wcale nic nie wyniknie. Priorytetem powinno być bezpieczeństwo i stabilizacja, nie pociąg czy seks. Naiwnie chciałabym jednego i drugiego, choć chyba straciłam już te dobre lata w poprzednich związkach. Wiem, że piszę chaotycznie, ale jestem bardzo smutna, bardzo zdołowana, bardzo zagubiona, cała w emocjach. Mam wrażenie, że już nic mnie nie czeka, za karę, bo miałam fajnego faceta przy boku i go nie chciałam. Zupełnie, jakbym w swoim wieku mogła tak wybierać, przebierać i liczyć na coś fajnego. Zwłaszcza, że póki co jeszcze mi się to nie przydarzyło. To znaczy, byłam zakochana, spędziłam w związku kilka lat, ale po fakcie okazało się to być kłamstwem. Nie wiem, czego oczekuję. Rady? Pocieszenia? Potwierdzenia, że zrobiłam dobrze? Pomóżcie, zostałam sama z myślami i poczuciem braku nadziei na miłość. Poza tym, singielka od 3 lat.

Związek z rozsądku, taki przyjacielski czy jak go nazwać jest katorgą więc po co masz się na to zgadzać, skazywać? Tylko w imię tego, że lata Ci lecą i ''kogo ja znajdę?'', ''kogo chcę oszukać?'' Generalnie nie da się zmusić kogoś do miłości, ani żyć z kimś ''z miłości'' kto Ci się nie podoba i kto Cię nie pociąga. Żeby pojawiło się uczucie musi być wzajemna fascynacja, pożądanie, popęd, ta ''chemia'' jakby nie ująć między dwojgiem ludzi. Nie każdy ma ''motyle w brzuchu'' podczas zakochania, ale zakochanie to stan kiedy myśli się więcej o tej drugiej osobie i z taką osobą jest możliwość stworzenia czegoś więcej bo jest ten pociąg, powinna być wzajemna fascynacja.
Nie wyobrażam sobie być w związku bez uczuć, w takim związku z rozsądku bo czułabym się jakbym była w ''związku z bratem'', a nie facetem. Facet to ktoś więcej niż kolega czy brat - to Twój życiowy TŻ, przyjaciel, powiernik i kochanek w jednym. Przyjaźń to coś innego niż miłość. Miłość jest tym czymś więcej. Tak samo brata darzy się innym rodzajem miłości niż swojego faceta.

Tak, bycie z kimś polega na tym, że występuje intymność. To jest poznanie duszy i ciała tej osoby, a w przyjaźni jest tylko poznawanie charakteru drugiej osoby i niczego więcej.

A po czym wniosłaś, że to jest ''dobry chłopak?'' Bo Cię prawdopodobnie nie skrzywdzi wg Twojej teorii? Każdy facet mógłby zdradzić, tzn istniałoby prawdopodobieństwo, że może zdradzić - czy to ''dobry wrażliwy chłopiec z sąsiedztwa'' jak i ten najbardziej przystojny dla przykładu mający powodzenie, na przykład nie stroniący od związków, który wybrał właśnie Ciebie.
Mnie taka gadka coś a'la ''to był dobry chłopak, trzeba było za niego się zabrać'' mnie osobiście nie przekonuje. Jeśli jest oczywiście pociąg to jak najbardziej, można próbować, ale jeśli jedna ze stron nie czuje tego samego, na przykład kobieta do takiego ''dobrego chłopaka'' czy facet to kobiety to nie ma co.

Może faktycznie tak jest, że nie każdy będzie z każdym bo ''nie każdemu jest to/będzie to pisane'', ale najlepiej szukać (oczywiście nie na siłę) i nie poddawać się tylko najpierw trzeba pokochać swoją własną osobę.

Gdybym ja miała mieć za wybór: być tylko w związku z rozsądku (bo dla przykładu nie byłoby miłości, taka utopijna wizja) (do tego dochodzi związek z kimś kto się nam nie podoba), albo sama to wiadomo, że wolałabym opcję number two i bycie samą choćby do końca życia - forever alone.

No także nie popełniłaś błędu życiowego bo nikt Ci nie przystawia gnata do głowy i nie każe być Ci z kimś to Ci się nie podoba i kto Cię nie pociąga. Ja sobie nie wyobrażam być w romantycznej relacji w której właśnie tego aspektu nie ma. Nie wyobrażam sobie być z taką osobą, mieć kiedyś z taką osobą ewentualnie dziecko, no horror. Jakbym miała być w takim ''układzie'' (sorry, ale dla mnie to jest układ) to chyba tylko do krycia seksu na boku bo kochanka to bankowo bym miała. Wszyscy dookoła mnie mogą być dla mnie aseksualni, ale nie osoba z którą chcę stworzyć związek.