Jak przestać się obwiniać?

[kam_illa]

Moim problemem sa depresja i nerwica ciągnące się latami. Kilka terapii i nic. Leki przyjmowane od lat nastoletnich, czyli już przez dekadę. Bez leków-ogromna mgła mózgowa, dosłownie czuję się jak w matrixie, wiadomo, doły tez się zdarzały, ale te problemy z pamięcią to jest tragedia. Tarczyca i hormony uregulowane, także nie tu lezy problem. Bez leków nie jestem w stanie się czegokolwiek nauczyć. Ale winię się za to wszystko. Widzę, że moi rodzice nie do końca to rozumieją, usłyszałam ostatnio od ojca, że wykończę mamę, bo wspomniałam o psychologu, a to jest wydatek(na który możemy sobie pozwolić, wiem o tym, ale chyba zrezygnuję, bo nie chce ich obciążać finansowo). Słyszę też teksty typu, że oni też mają problemy z myśleniem, ale jakbym musiała zarobic to bym tak nie mówiła, tylko pracowała i nie myślałabym o depresji. To bzdura!! Wiem jak się czuje i doskonale wiem, że choćbym się najbardziej na świecie starała to nie jest ode mnie zależne. Bardzo kocham moich rodziców, lecz czuje sie dla nich jak problem(choć nigdy mi tak nie mówią). Te sugestie, że wykończę mamę, tatę, a przecież oni mają jeszcze moją sporo młodszą siostrę do odchowania... Naprawdę nie wiem co robić, całe życie lecieć na prochach i co? Co w razie chęci zajścia w ciąże, przecież muszę umieć też funkcjonować bez leków. Boli mnie to niezrozumienie. Chodziłam dwa lata na terapię, ja uważałam ze efekty były, moi rodzice-że leki są lepsze. Potem kolejna terapia i kolejna i kolejna i faktycznie nikt nie umiał mi pomoc-problemy z myśleniem znikają tylko, gdy jestem na prochach. Naprawdę, mam już dosc. Czuje się po prostu kimś, kto zaburza spokój w rodzinie, przez kogo rodzice wczesnie odejdą, bo ich zamecze moimi problemami. Próbowałam terapii prywatnych i na NFZ(te ostatnie to masakra). Jestem po prostu wykończona. Wiem, że rodzice często staraja się mnie zrozumieć, ale maja dosc. Ja już tez. Chce założyć rodzine, ale skoro nie mogę funkcjonować bez leków, to chyba będzie niemożliwe.

[Rilla82]

Na początek napiszę, że dobra jakośc życia przy depresji i nerwicy jest możliwa, choc dobranie odpowiedniej terapii nie jest łatwe, ale na pewno z niej nie rezygnuj. Wizaż nie jest fachowym forum dotyczącym zdrowia psychicznego. Możesz spróbowac odszukać grupę „szukam terapeuty” na fb i tam zadać swoje pytania. Tam jest wielu profesjonalistów, może ktoś rzuci nowe światło, zaproponuje konkretny nurt terapii/ narzędzia które dla Ciebie byłby najodpowiedniejsze. Jeśli chodzi o długotrwałą farmakoterapię - zdania są podzielone. Są terapeuci, którzy wyrażają pogląd, że takie przyjmowanie leków nie służy pacjentowi, ale każdy przypadek jest inny. Życzę Ci dużo siły, nie bój sie szukać i zadawać pytania. I pamiętaj, to nie Twoja wina, że jesteś chora i potrzebujesz pomocy.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez kam_illa

Moim problemem sa depresja i nerwica ciągnące się latami. Kilka terapii i nic. Leki przyjmowane od lat nastoletnich, czyli już przez dekadę.

Czyli masz 20+ lat. Czym się zajmujesz?
Czy na terapii dowiedziałaś się skąd się u ciebie bierze poczucie winy?

Widzę, że moi rodzice nie do końca to rozumieją, usłyszałam ostatnio od ojca, że wykończę mamę, bo wspomniałam o psychologu, a to jest wydatek(na który możemy sobie pozwolić, wiem o tym, ale chyba zrezygnuję, bo nie chce ich obciążać finansowo). Słyszę też teksty typu, że oni też mają problemy z myśleniem, ale jakbym musiała zarobic to bym tak nie mówiła, tylko pracowała i nie myślałabym o depresji. To bzdura!! Wiem jak się czuje i doskonale wiem, że choćbym się najbardziej na świecie starała to nie jest ode mnie zależne. Bardzo kocham moich rodziców, lecz czuje sie dla nich jak problem(choć nigdy mi tak nie mówią). Te sugestie, że wykończę mamę, tatę, a przecież oni mają jeszcze moją sporo młodszą siostrę do odchowania...

Dlaczego rodzice mają płacić? Rozumieją czy nie, ich naprawdę może nie być na to stać.
Jak tak o nich opowiadasz, to nabieram podejrzeń skąd mogły się wziąć twoje problemy... Raz opowiadają bzdety o depresji, raz bzdety o lekach. Uważam, że im szybciej się od nich odetniesz, tym lepiej. Sama musisz wiedzieć czego potrzebujesz i zadbać o siebie.

Naprawdę nie wiem co robić, całe życie lecieć na prochach i co? Co w razie chęci zajścia w ciąże, przecież muszę umieć też funkcjonować bez leków.

Dlaczego "musisz"? Czy twoje leki mają w ogóle coś wspólnego z rozwojem płodu?
Z jednej strony chcesz od rodziców zrozumienia dla twoich zaburzeń psychicznych, a z drugiej chyba sama nie rozumiesz. Gdybyś brała stale leki na np. wątrobę, cukrzycę albo stawy, to też miałabyś takie rozkminy o byciu na prochach i niemożliwości założenia rodziny?
Zresztą gdzie tutaj marzenia o zakładaniu rodziny, skoro jak mniemam mieszkasz z rodzicami i jesteś na ich utrzymaniu? To jest twój problem, a nie bycie na prochach (jak miliony innych ludzi, którzy z powodzeniem się uniezależnili i założyli rodziny).

[6f270d4e8c6dcf778f6b7eaa339056f9e260a162_657a458271287]

Dlaczego myślisz o odstawieniu leków, skoro bez nich funkcjonujesz znacznie gorzej? Przecież dzieci to na tym etapie fatalny pomysł, w pierwszej kolejności trzeba zająć się swoim zdrowiem. Farmakoterapię można stosować długo, można łączyć ją z psychoterapią - moim zdaniem nie można się poddawać i szukać dobrego terapeuty do skutku.
Jak wygląda Twoja sytuacja życiowa - studiujesz? Czy jest szansa na podjęcie jakiejś pracy i uniezależnienie się od rodziców?

[kam_illa]

Moi rodzice maja fundusze na terapie, bo sami o tym mówili, ale to ja mam obawy, ze może byłoby im ciężej. Nie mieszkam już z nimi, studiuje w innym mieście, widuje się z nimi średnio 2 razy w miesiącu. Staram się dorabiać i dokładać do utrzymania, także ogólna sytuacja finansowa jest dobra, ale 5 stow miesięcznie na terapie to jednak sporo i ciężko mi z mysla ze mogę ich taka kwota obciążać. Naprawdę z jednej strony są jednymi z najważniejszych dla mnie osób w życiu, z drugiej-często czuje się nierozumiana i mam wrażenie, ze „zapedze ich do grobu”. A co do planowania rodziny-tu na spokojnie, mówię po prostu na przyszłość, wiadomo, ze najpierw muszę się usamodzielnić, choć czuje, ze do 30 nic się nie zmieni jeśli o moje zdrowie chodzi dzieci chciałabym mieć mając 30+, choć lekarze mnie straszą ze w mojej sytuacji to za późno, bo mam guzki na jajnikach. Ale wiadomo ze nie wpakuje się w dzieciaki bo czas nagli. Poza tym nie wiem, czy będę miała z kim zakładać rodzine, bo to ze biorę leki skutecznie hamuje mnie przed randkowaniem-wiadomo jak w naszym społeczeństwie postrzega się choroby psychiczne.
Edit: nie jestem w stanie poki co pracować na pełen etat, ale po moich zawirowaniach z praca w końcu znalazłam taka, w której czuje się dobrze i radzę sobie dobrze, nie zarabiam najgorzej, ale jest to pol etatu.

[6f270d4e8c6dcf778f6b7eaa339056f9e260a162_657a458271287]

Czyli jest pole do negocjacji z rodzicami odnośnie do finansowania terapii prywatnie? Wyjaśnij im, że mimo choroby łączysz studia z pracą i jesteś na dobrej drodze, by się usamodzielnić. Dobra terapia tylko usprawni ten proces. Rodzice mają zresztą obowiązek utrzymywać Cię dopóki pobierasz naukę i nie jesteś w stanie sama się utrzymać.
Mam wrażenie, że wiele barier tworzysz sobie sama w głowie, dotyczy to też założenia, że leki wyłączają Cię z randkowania. Owszem, stosunek społeczeństwa do zaburzeń psychicznych pozostawia wiele do życzenia, ale świadomość stopniowo rośnie. Poza tym chyba nie szukasz faceta, który będzie ten problem wulgaryzował. Poczucie winy i stawianie sobie barier w głowie to na pewno problem do przepracowania w trakcie terapii, na forum chyba nie znajdziemy łatwej odpowiedzi.

[lakier_do_paznokci]

A myślałaś może o pojściu na msze o uzdrowienie?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ellen_Ripley]

Może powinnaś zastanowić się nad alternatywnymi metodami leczenia, skoro tyle lat psychoterapii i farmakoterapii niewiele dają? A jeżeli jesteś wierząca, to może rzeczywiście jakieś rekolekcje, czy obrzędy.

[Hultaj]

Przykro mi że masz rodziców którzy nie podchodzą do Twoich problemów z nadmierną empatią ale musisz też wiedzieć że mało kto rodzi się w jakiś naturalny sposób ''psychologiem''. Nie doświadczają takich emocji jak Ty i mają prawo odczuwać to w dość płytki sposób, szczególnie że jesteś dawno już dorosła a w dalszym ciągu wymagasz opieki co jest też dla nich irytujące.

Co do kosztów jeśli Was stać to wytłumacz sobie to w ten sposób że tych kilkaset zł miesięcznie w skali roku 6 tyś. Potraktuj to jako inwestycję w siebie, dla Ciebie to szansa o wiele lepiej funkcjonować, może w przyszłości odstawić leki. Także pod tym względem nie obwiniaj się, zdrowie możesz zyskać na lata. Mozesz też zaproponować że gdy już staniesz na nogi będziesz rodzicom jakoś te środki rekomensować. Jeśli nie zgodzą się na wydatek to gorzej ale jeśli się zgodza to musisz się uodpornić na gadki w stylu że wykonczysz mamę. Musisz też tłuc im do głów że tego potrzebujesz i że bardzo źle na Ciebie działają takie wyrzuty. Porozmawiaj z mamą na spokojnie że nie chcesz być ciężarem, ale depresja to nie przelewki, sadzę, że chyba rodzice jednak mają na tyle rozsądku że wolą Ci pomóc niż gdyby miało to się skonczyć np. udaną próbą samobójczą.


No trudno, nie urodziłaś się doskonała, masz swoje problemy - tak bywa. Nie wybralaś sobie tego i nie obwiniaj się za to bo to bez sensu.

[Limonka2738]

Mam nerwicę od 7 roku życia.


Leczymy ją od kiedy pamiętam.


Dopiero w wieku 28 lat znalazłam dobrego terapeutę, niestety metodą prób i błędów.


Leki biorę falami, jak jest gorzej, to idę do psychiatry i mi przepisuje.


Przerobiłam też wszystkie alternatywne metody leczenia. Guano to warte.


PS. Matka się cieszy, że w końcu wymodliła moje wyzdrowienie. I nie dochodzi do niej, że modliła się 21 lat i nic się nie stało, dopiero magicznie zaczęło być lepiej z dobrą terapią. Ale pewnie myśli, że mi wymodliła terapeutę czy coś.


A alternatywy to szamani, czytanie aur, sprawdzanie mojego poprzedniego życia (zgwałcili mnie w nim BTW), hipnozy, ziółka, tabletki sprowadzane z Chin (wyrzuciłam, nie zwariowałam), na szczęście do egzorcyzmów nie doszło, były plany, ale nie znalazła dobrego egzorcysty.

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Bardzo mi przykro, że osoby, które z definicji powinny być Twoim największym wsparciem, nie rozumieją tego, co czujesz i przeżywasz. Nigdy nie mierzyłam się z nerwicą i depresją, ale moi przyjaciele i znajomi tak. Wiem, jakie to ważne, być wtedy zrozumianym, akceptowanym, móc po prostu być sobą w domu, wśród przyjaciół, znajomych itp.

Z całego serca życzę Ci, żeby wokół Ciebie byli ludzie, którzy będą Cię wspierać.

[2f6abb6d3878858271ffdb3efd65c95d1f4fde9b_623d0cb3af0b6]

Napisane przez kam_illa

Moim problemem sa depresja i nerwica ciągnące się latami. Kilka terapii i nic. Leki przyjmowane od lat nastoletnich, czyli już przez dekadę. Bez leków-ogromna mgła mózgowa, dosłownie czuję się jak w matrixie, wiadomo, doły tez się zdarzały, ale te problemy z pamięcią to jest tragedia. Tarczyca i hormony uregulowane, także nie tu lezy problem. Bez leków nie jestem w stanie się czegokolwiek nauczyć. Ale winię się za to wszystko. Widzę, że moi rodzice nie do końca to rozumieją, usłyszałam ostatnio od ojca, że wykończę mamę, bo wspomniałam o psychologu, a to jest wydatek(na który możemy sobie pozwolić, wiem o tym, ale chyba zrezygnuję, bo nie chce ich obciążać finansowo). Słyszę też teksty typu, że oni też mają problemy z myśleniem, ale jakbym musiała zarobic to bym tak nie mówiła, tylko pracowała i nie myślałabym o depresji. To bzdura!! Wiem jak się czuje i doskonale wiem, że choćbym się najbardziej na świecie starała to nie jest ode mnie zależne. Bardzo kocham moich rodziców, lecz czuje sie dla nich jak problem(choć nigdy mi tak nie mówią). Te sugestie, że wykończę mamę, tatę, a przecież oni mają jeszcze moją sporo młodszą siostrę do odchowania... Naprawdę nie wiem co robić, całe życie lecieć na prochach i co? Co w razie chęci zajścia w ciąże, przecież muszę umieć też funkcjonować bez leków. Boli mnie to niezrozumienie. Chodziłam dwa lata na terapię, ja uważałam ze efekty były, moi rodzice-że leki są lepsze. Potem kolejna terapia i kolejna i kolejna i faktycznie nikt nie umiał mi pomoc-problemy z myśleniem znikają tylko, gdy jestem na prochach. Naprawdę, mam już dosc. Czuje się po prostu kimś, kto zaburza spokój w rodzinie, przez kogo rodzice wczesnie odejdą, bo ich zamecze moimi problemami. Próbowałam terapii prywatnych i na NFZ(te ostatnie to masakra). Jestem po prostu wykończona. Wiem, że rodzice często staraja się mnie zrozumieć, ale maja dosc. Ja już tez. Chce założyć rodzine, ale skoro nie mogę funkcjonować bez leków, to chyba będzie niemożliwe.

Masz błędne podejście - leki be, terapia (najlepiej prywatna) super. Nie dziwię się, że masz takie huśtawki nastrojów, bo wnioskuję, że jak tylko Ci się trochę poprawi dzięki leczeniu to te leki odstawiasz?
Masz chyba słabą świadomość tego jak działają leki psychiatryczne i co oznacza remisja choroby.

Napisane przez Limonka2738

Mam nerwicę od 7 roku życia.


Leczymy ją od kiedy pamiętam.


Dopiero w wieku 28 lat znalazłam dobrego terapeutę, niestety metodą prób i błędów.


Leki biorę falami, jak jest gorzej, to idę do psychiatry i mi przepisuje.

Nie wiem, co jest ciężkiego w zrozumieniu, że choroby psychiczne to coś innego niż sezonowa grypa. Żeby uzyskać pozytywne efekty na stałe to trzeba stale przyjmować leki. Proste.

[e36b38c1b02253f65e484b4d30ebb09d9d5f8578_646d4571ebe9e]

Napisane przez lakier_do_paznokci

A myślałaś może o pojściu na msze o uzdrowienie?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ty tak serio?

Autorko, a myślałaś może o złożeniu ofiary dla Frei? Albo spróbuj może jakiegoś szamana znaleźć, niech nad Tobą potańczy i może choroba zniknie.

Szerzenie takich bzdur powinno być karalne. Potem dzieją się ludzkie tragedie, bo placebo akurat nie zadziałało.

Ludzie chorzy potrzebują profesjonalnej opieki medycznej, a nie zabobonów.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Limonka2738]

[1=2f6abb6d3878858271ffdb3 efd65c95d1f4fde9b_623d0cb 3af0b6;88446064]
Nie wiem, co jest ciężkiego w zrozumieniu, że choroby psychiczne to coś innego niż sezonowa grypa. Żeby uzyskać pozytywne efekty na stałe to trzeba stale przyjmować leki. Proste.[/QUOTE]

Nie wiem, co jest ciężkiego w zrozumieniu, że leki biorę według zaleceń lekarza psychiatry, a nie mawis z Wizażu.

[2f6abb6d3878858271ffdb3efd65c95d1f4fde9b_623d0cb3af0b6]

Napisane przez Limonka2738

Nie wiem, co jest ciężkiego w zrozumieniu, że leki biorę według zaleceń lekarza psychiatry, a nie mawis z Wizażu.

Tak, i to on Ci je każe odstawiać, a jak Ci się pogorszy to daje znów receptę? Pytam bez złośliwości.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

[1=2f6abb6d3878858271ffdb3 efd65c95d1f4fde9b_623d0cb 3af0b6;88446232]Tak, i to on Ci je każe odstawiać, a jak Ci się pogorszy to daje znów receptę? Pytam bez złośliwości.[/QUOTE]
Nawet jeśli psychiatra tak robi, to co w tym dziwnego? Zaburzenia psychiczne są różne, leki psychiatrycznie również i nie na wszystko trzeba codzinnie łykać tabsy. Nie na wszystko można.

[2f6abb6d3878858271ffdb3efd65c95d1f4fde9b_623d0cb3af0b6]

To w tym jest dziwne, że choroby psychiczne w dużej części nie podlegają wyleczeniu. Lekami można osiągnąć stan remisji choroby - człowiek nadal jest chory, ale nie ma objawów, ponieważ leki działają. Skoro Limonka chodzi po recepty, bo jej się pogarsza, znaczy to tyle, że bez leków jej stan wraca do stanu wyjściowego choroby. Tylko tyle i aż tyle.

[Rilla82]

Psychofarmakologia to naprawdę złożona dziedzina, trzeba wziąć pod uwagę m.in. fazę leczenia oraz intensywność objawów (już sama depresja ma kilka typów i inaczej się podchodzi do depresji urojeniowej a inaczej już do dystymii), także takie upraszczanie nie ma sensu.

[f4dc90dff2e2b615c19266a8122ebdaa1aaf3285_639bb50290b9a]

[1=2f6abb6d3878858271ffdb3 efd65c95d1f4fde9b_623d0cb 3af0b6;88447377]To w tym jest dziwne, że choroby psychiczne w dużej części nie podlegają wyleczeniu. Lekami można osiągnąć stan remisji choroby - człowiek nadal jest chory, ale nie ma objawów, ponieważ leki działają. Skoro Limonka chodzi po recepty, bo jej się pogarsza, znaczy to tyle, że bez leków jej stan wraca do stanu wyjściowego choroby. Tylko tyle i aż tyle.[/QUOTE]Masz rację natomiast nie wiemy jakie Limonka leki zażywa i jak one wpływają na pozostałą część organizmu poza psychiką, którą regulują. Może dociążają inny narząd przez to takie przerwy są wskazane. Ja bym była daleka od takich osądów bez szczegółowej wiedzy na temat specyfiki choroby i przyjmowanych leków.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[skazana_na_bluesa]

A próbowałaś suplementacji? Po pierwsze witamina d3 - zazwyczaj są duże niedobory u osób mieszkających w PL. Najpierw oczywiście zrób badania, żeby sprawdzić poziom wyjściowy. Po drugie tryptofan - on się zmienia w serotoninę. Po trzecie - probiotyki. W tabletkach i jedzeniu. Są badania naukowe, które potwierdzają, że zmiana flory bakteryjnej jelit wpływa na stan psychiczny.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ellen_Ripley]

Napisane przez skazana_na_bluesa

A próbowałaś suplementacji? Po pierwsze witamina d3 - zazwyczaj są duże niedobory u osób mieszkających w PL. Najpierw oczywiście zrób badania, żeby sprawdzić poziom wyjściowy. Po drugie tryptofan - on się zmienia w serotoninę. Po trzecie - probiotyki. W tabletkach i jedzeniu. Są badania naukowe, które potwierdzają, że zmiana flory bakteryjnej jelit wpływa na stan psychiczny.

Ja bym na jej miejscu serio zaczęła szukać różnych dróg pomocy sobie. Tak jak piszesz - zacząć od badań. Potem suplementacja. Uważam, że warto zaintetesować się medytacjamj. Jestem ateistką, ale wcale nie uważam tej rady za głupią, bo komuś wierzącemu to może pomóc: ewentualny udział w jakichś rekolekcjach, czy co tam jest dostępne. Niektórym pomaga wyjazd do Amazonii i udział w obrzędach u szamana. Nie ma się z czego śmiać.

Jeżeli ktoś uważa, że wyczerpał możliwości jakie daje terapia, nie widzi przed sobą za bardzo sensownej przyszłości, to warto działać. I nawet jakieś masaże głęboko relaksacyjne, jeżeli toleruje się dotyk osób trzecich. Po dobrze przeprowadzonym masażu twarzy czuję, że stres i napięcie odpuszczają mnie nieraz na kilka dni.

Mnie na moje stany nerwicowe również pomaga suplementacja. I seanse wahadełkiem - autosugestia, zapewne, ale mnie to wycisza, zmniejsza napięcia.

[Limonka2738]

[1=2f6abb6d3878858271ffdb3 efd65c95d1f4fde9b_623d0cb 3af0b6;88446232]Tak, i to on Ci je każe odstawiać, a jak Ci się pogorszy to daje znów receptę? Pytam bez złośliwości.[/QUOTE]No próbujemy różnych metod.

Przeszło mi 5 lat temu, żyłam sobie i pandemia mi wprowadziła powtórkę z rozrywki.

Było warto nie brać leków jakieś 4 lata. Zwłaszcza że biorę bardzo dużo na inne dolegliwości przewlekłe.

Ale może źle napisałam - nie, to nie jest tak, że jak się gorzej poczuję to od razu lecę, pobiorę dwa tygodnie, jest mi weselej, przestaje i za trzy miesiące z powrotem lecę po nową receptę.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Linka25]

podoba mi się pomysł który tu ktoś rzucił - pożyczka tych 6 tys zł od rodziców, na terapię. Z jakimś bardziej odległym terminem splaty. Wiadomo że inflacja itd. wiec rodzice i tak pomogą, ale autorce łatwiej będzie podnieść się z dołka teraz, w pewnym stopniu pozbedzie się wyrzutów sumienia. Dwa - leki. Autorko, nie raz słyszałam opinie,że żeby terapia mogła przynosić efekty, żeby w nią skutecznie i efektywnie wejść, należy ustabilizować się lekami. Szukaj dobrego psychiatry, potem psychoterapeuty. Wiem że próby podejmowałas, niestety powinnaś kontynuować. Zakładanie rodziny - na razie zbyt odległe by brać to pod uwagę jako przeciwwskazanie. Ja co prawda zrezygnowałam z rozpoczęcia leczenia lekami i brałam udział w samej psychoterapii, bo poważnie brałam pod uwagę ciążę i drugie dziecko a miałam 36 lat. To było dobre rozwiązanie dla mnie, w tamtym momencie. Kiedyś w przyszłości i pod kontrolą lekarza odstawisz leki na czas ciąży i przygotowań do niej (lub będziesz brała leki dozwolone), teraz jest naprawdę za wcześnie na myślenie o tym. I jeszcze - związek. Daj sobie szansę w tej materii. Przekreślilas swoje szanse ze względu na problemy psychiczne, które ma bardzo wiele osób i które nie wykluczają wchodzenia i tworzenia związków.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Lidia_lifestyle]

Poczytaj Nietzshego. On na wszystko pomoże, szczególnie na to

[linaya]

Napisane przez Ellen_Ripley

Ja bym na jej miejscu serio zaczęła szukać różnych dróg pomocy sobie. Tak jak piszesz - zacząć od badań. Potem suplementacja. Uważam, że warto zaintetesować się medytacjamj. Jestem ateistką, ale wcale nie uważam tej rady za głupią, bo komuś wierzącemu to może pomóc: ewentualny udział w jakichś rekolekcjach, czy co tam jest dostępne. Niektórym pomaga wyjazd do Amazonii i udział w obrzędach u szamana. Nie ma się z czego śmiać.

Jeżeli ktoś uważa, że wyczerpał możliwości jakie daje terapia, nie widzi przed sobą za bardzo sensownej przyszłości, to warto działać. I nawet jakieś masaże głęboko relaksacyjne, jeżeli toleruje się dotyk osób trzecich. Po dobrze przeprowadzonym masażu twarzy czuję, że stres i napięcie odpuszczają mnie nieraz na kilka dni.

Mnie na moje stany nerwicowe również pomaga suplementacja. I seanse wahadełkiem - autosugestia, zapewne, ale mnie to wycisza, zmniejsza napięcia.

Również uważam, że rozmaite terapie tzw. alternatywne mogą być pomocne. Poza (nie zamiast) podstawowym leczeniem typu farmakologia czy psychoterapia.


Tylko każdemu może podejść/pomóc co innego. Dla jednego będą to fajne, tematyczne rekolekcje, dla innego czakroterapia czy ustawienia hellingerowskie. Jeśli komuś pomaga, koi nerwy, pomaga dotrzeć do źródeł problemu - czemu nie?

[bodyfat]

Napisane przez kam_illa

Moim problemem sa depresja i nerwica ciągnące się latami. Kilka terapii i nic. Leki przyjmowane od lat nastoletnich, czyli już przez dekadę. Bez leków-ogromna mgła mózgowa, dosłownie czuję się jak w matrixie, wiadomo, doły tez się zdarzały, ale te problemy z pamięcią to jest tragedia. Tarczyca i hormony uregulowane, także nie tu lezy problem. Bez leków nie jestem w stanie się czegokolwiek nauczyć. Ale winię się za to wszystko.

Może przyczyna leży w nadwrażliwości? Jednak z tej ku...wy nie da się wyleczyć, chyba że lobotomią.