Niechęć do dzieci i strach (fobia) przed ciążą :(

[Jemioluszka86]

Witam wszystkie użytkowniczki (i użytkowników, o ile są tu takowi ).

Przejrzałam podobne wątki, ale zdecydowałam się założyć swój własny, bo od pewnego czasu złe myśli nie dają mi spokoju...

Tytułem wstępu:
Mam 23 lata. Zarówno ja, jak i mój mężczyzna jesteśmy "na finiszu" edukacji, więc zaczęłam sobie myśleć, jak nasze przyszłe życie będzie wyglądać. Jesteśmy ze sobą 7 lat.

A teraz ad rem:
Zauważyłam, że z wiekiem coraz bardziej odpycha mnie wizja macierzyństwa i ciąży.

Dzieci mnie irytują, drażnią (zwłaszcza niemowlaki do których odczuwam wręcz niechęć).

Ciąża natomiast jawi mi się jako krwawy koszmar z taniego, amerykańskiego horroru.
Prawdopodobnie (tak to sobie tłumaczę) wynika to z tego, że cierpiałam na silne zaburzenia hormonalne i bardzo przeżywałam okres tzn. cierpiałam na nieopisane bóle (ketonal nie pomagał), parę razy z bólu traciłam przytomność i nieodzownie miesiączce towarzyszyły wymioty i biegunka.
Obecnie jest znacznie lepiej ale trauma pozostała, a ponieważ kilka moich "dzieciatych" koleżanek porównało ból porodu, do bólu okresowego, to wywołały u mnie paniczny lęk przed porodem, a może nawet fobię.

Do tego (proszę...nie śmiejcie się, choć wiem, że to będzie głupio brzmieć) okres noszenia dziecka pod sercem również nie budzi we mnie pozytywnych emocji. Ba! Jawi mi się jako coś obrzydliwego i przywodzi na myśl skojarzenia z "Obcym".

Wiem, że jest jeszcze szansa na to, że obudzą się we mnie instynkty macierzyńskie, a wtedy wizja ciąży, porodu i macierzyństwa nie będzie tak przerażać

Dlaczego więc zdecydowałam się zarejestrować na forum publicznym i wylać moje żale? Chyba oczekuję wsparcia, bo zaczynam się obawiać, że skoro moja niechęć rośnie, to jestem jedną z tych kobiet, które nie będą miały dzieci.

Nie chcę ich mieć, a jednocześnie obawiam się, że kiedyś nadejdzie moment, w którym będę musiała przemóc moje lęki, a to mnie w chwili obecnej najbardziej przeraża.

Co ciekawe, gdy myślę o adopcji, to od razu te "paskudne smarki" nie są aż tak paskudne. Więc może to ten paniczny lęk przed ciążą i porodem zniechęca mnie do dzieci? Może (jeżeli mi ten stan nie przejdzie) nie powinnam się w imię "przekazywania genów" zmuszać do ciąży, a właśnie pomyśleć nad adopcją?

Podsumowując:
- Czy są tu na forum kobiety ciężarne/matki, które też bardzo bały się ciąży i porodu, bardzo nie lubiły dzieci, a teraz są szczęśliwymi rodzicielkami (podkreślam - "bardzo" - a nie "trochę" czy "znacznie")?

- Czy bardzo silny lęk/niechęć do ciąży, porodu i macierzyństwa może być normalnym...echm..."etape m" w rozwoju emocjonalnym młodej kobiety, czy może powinnam się wybrać do np. psychologa (obiektywnie - moje obawy są bardzo, bardzo duże, a niechęć urasta niekiedy do obrzydzenia lub nawet agresji (!)).

- Czy warto o tym teraz myśleć i rozmawiać z partnerem?

- Czy (jeżeli mi to nie przejdzie) warto przymuszać się wbrew sobie do zaciążenia i liczyć na to, że - jak to ponoć bywa - po porodzie inaczej patrzy się na dziecko (notabene głupie to okrutnie, ale wolę zapytać), czy może rozważać adopcje?

A może nie powinnam w ogóle teraz zaprzątać sobie tym głowy i po prostu zdać się na łaskę czasu?
Tylko, że czuję się jak dziwoląg, gdy moje wydziałowe koleżanki pieją na temat ciąży i dzieci, a ja robię się zielona i mam ochotę uciekać...


Przepraszam za ten elaborat. I tak jest zapewne bardzo chaotyczny, bo wybitnie się stresuję, opisując tak intymne sprawy.

Pozdrawiam serdecznie.

---> partner wie o tym, że mam takie lęki - rozmawiałam z nim o tym.

[Merys]

Podziel sie z partnerem swoimi obawamy, zeby pozniej nie mial zalu do Ciebie,nie czul sie oszukany. Daj sobie troche czasu.

[muszynianka]

Nie chcę ich mieć, a jednocześnie obawiam się, że kiedyś nadejdzie moment, w którym będę musiała przemóc moje lęki, a to mnie w chwili obecnej najbardziej przeraża

to nigdy nie nadejdzie. nie może być tak że ktoś każe urodzić ci dziecko.

powiedz partnerowi co o tym myślisz wypadałoby żeby wiedział że z dziećmi u ciebie średnio bo to solidny argument do zakończenia związku jeśli on ich pragnie. a ty ich mieć nie musisz. nikt nie musi, nie jesteś inkubatorem na zawołanie.
ja tam nie mam lęku przed ciążą, ale dzieci odkładam na półkę "kiedyś/nigdy" może się instynkt odezwie, może nie. Jesteś młoda. Zostało ci jakieś 12 lat życia na rodzenie dzieci, właściwie to więcej ale mówię o bezpiecznej granicy którą zostawiają lekarze
olej po prostu to olej nawet nie wiesz jak wiele dziewczyn myśli tak samo jak ty nie przejmuj sie

[nicka01]

Napisane przez Jemioluszka86

- Czy są tu na forum kobiety ciężarne/matki, które też bardzo bały się ciąży i porodu, bardzo nie lubiły dzieci, a teraz są szczęśliwymi rodzicielkami (podkreślam - "bardzo" - a nie "trochę" czy "znacznie")?

Nie mogę się wypowiedzieć, nie mam dzieci
Nie mam dzieciaków ale mam konia ( to prawie jak moje dziecko) nie wyobrażam sobie gdybym została nagle obarczona takim obowiązkiem. Nie byłabym zadowolona

Napisane przez Jemioluszka86

- Czy bardzo silny lęk/niechęć do ciąży, porodu i macierzyństwa może być normalnym...echm..."etape m" w rozwoju emocjonalnym młodej kobiety, czy może powinnam się wybrać do np. psychologa (obiektywnie - moje obawy są bardzo, bardzo duże, a niechęć urasta niekiedy do obrzydzenia lub nawet agresji (!)).

Jeżeli uważasz że Twoje lęki są bezpodstawne - taka wizyta nie zaszkodzi

Napisane przez Jemioluszka86

- Czy warto o tym teraz myśleć i rozmawiać z partnerem?

Z partnerem chyba o wszystkim warto rozmawiać

Napisane przez Jemioluszka86

- Czy (jeżeli mi to nie przejdzie) warto przymuszać się wbrew sobie do zaciążenia i liczyć na to, że - jak to ponoć bywa - po porodzie inaczej patrzy się na dziecko (notabene głupie to okrutnie, ale wolę zapytać), czy może rozważać adopcje?

Jeżeli dzieciaka nie chcesz - widocznie nie jesteś gotowa. NIC NA SIŁĘ !!!

Napisane przez Jemioluszka86

A może nie powinnam w ogóle teraz zaprzątać sobie tym głowy i po prostu zdać się na łaskę czasu?
Tylko, że czuję się jak dziwoląg, gdy moje wydziałowe koleżanki pieją na temat ciąży i dzieci, a ja robię się zielona i mam ochotę uciekać...

Nie zawracać sobie TYM głowy

[Jemioluszka86]

Napisane przez Merys

Podziel sie z partnerem swoimi obawamy, zeby pozniej nie mial zalu do Ciebie,nie czul sie oszukany. Daj sobie troche czasu.

Tak, chyba tylko mogę zdać się na upływ czasu i czekać.

Nie wspomniałam o tym, że z partnerem o tym rozmawiałam i on wie, jaki jest mój stosunek do tego wszystkiego. On o tym wie, ale nie wiem, czy mam to teraz traktować jako realny problem i szukać z nim rozwiązania, czy czekać.

On mi radzi po prostu czekać, ale ja zaczynam panikować, bo jak np. widzę dzieci sąsiadki, to budzi się we mnie agresja w stosunku do nich, a to przecież...patologia! A na widok ciężarnej skręca mnie w brzuchu. : (

---------- Dopisano o 15:54 ---------- Poprzedni post napisano o 15:51 ----------

Dzięki wielkie za wszystkie komentarze, a zwłaszcza za ten:

Napisane przez muszynianka

(...)olej po prostu to olej nawet nie wiesz jak wiele dziewczyn myśli tak samo jak ty nie przejmuj sie

No właśnie ja nie mam żadnych koleżanek, tylko sami koledzy (więc siłą rzeczy nie wiem, że inne kobiety też mogą aż tak panikować w tym temacie).
"Koleżanki" wydziałowe nie nadają się na tak intymne rozmowy, więc czułam się osamotniona. Moja mama natomiast bagatelizuje problem i najwidoczniej ma rację!

[muszynianka]

No bo to jest ta presja której nie zauważasz.
23 lat to według ludzi starszej daty wiek kiedy wychodzi się za mąż rodzi dzieci... A ty wpadasz w panikę bo instynkt macierzyński nie nadchodzi Być może nigdy nie nadejdzie.

---------- Dopisano o 15:55 ---------- Poprzedni post napisano o 15:54 ----------

No właśnie ja nie mam żadnych koleżanek, tylko koledzy. "Koleżanki" wydziałowe nie nadają się na tak intymne rozmowy, więc czułam się osamotniona. Moja mama natomiast bagatelizuje problem i najwidoczniej ma rację!

podobnie jak ja :P ale w sieci jest sporo takich. (nawet na wizażu :}})

[krooolewna]

Mam 23 lata i podobne odczucia ,więc pocieszeniem jedynym może być,że nie jesteś sama
Jak Ciebie pocieszyć to za bardzo nie wiem,ale pogadaj z partnerem o swoich obawach.w moim przypadku zauważyłam,ze im więcej mam lat tym bardziej boję się ciąży i porodu.Myślę,ze w moim przypadku to kwestia braku gotowości na macierzyństwo i tak naprawdę niepełnego zaufania do partnera.

Gdy pisałam to,Ty pisałaś o tym,że rozmawiałaś z partnerem,więc ta moja porada już się nie przyda
Może jest tak,że po prostu panikujesz,jak wiele dziewczyn w tym ja.

[lubiecukierki]

To jest normalne u wiekszości dziewczyn w tym wieku.To jest najlepszy czas do zabawy a nie do myślenia o dzieciach.Nie martw się nie jesteś jedyną.Ja kiedyś też tak mialam a teraz gdy już jestem starsza to zmieniam powolutku zdanie

[kennedy]

nie przejmuj sie na razie tymi sprawami. Masz dopiero 23 lata i sporo czasu na ciaze i dzieci.

Jezeli kiedys uznasz ze chcesz/dorosniesz do tego to ok

Jezeli nie to dzieci miec nie musisz

[Jemioluszka86]

Napisane przez muszynianka

No bo to jest ta presja której nie zauważasz.
23 lat to według ludzi starszej daty wiek kiedy wychodzi się za mąż rodzi dzieci... A ty wpadasz w panikę bo instynkt macierzyński nie nadchodzi Być może nigdy nie nadejdzie.

O ironio - moja babcia mi mówi: baw się życiem, nie myśl teraz o tym (czyli to samo co mama i mój chłopak).
Niewidoczna presja faktycznie musi działać, bo jak się nasłucham o polityce prorodzinnej, in vitro i podobnych tematach, to zaczynam się "nakręcać".

Ech...widocznie jak człowiek nie ma poważnych problemów, to sobie je musi na siłę tworzyć.

Jeszcze raz dziękuję wszystkim za komentarze!

[gringolada]

jak zajdziesz w ciaze i poczujesz ruchy maluszka pod sercem to niczym bedzie bol porodowy. bedziesz najszczesliwsza na swiecie. mam nadzieje

[psychotropina]

Witaj,

Mysle, ze problem moze tkwic w czyms innym, glebszym, nie tylko zwiazanym z ciaza, bolem itd. Ale w jakis nie zalatwionych sprawach psychologicznych np. nie zaspokojonej pottrzeby uznania, frustracji pewnych potrzeb, dlatego tak silnie wrecz agresywnie reagujesz na dzieci, gdyz przypominaja Ci te tlumione frustracje i byc moze to, czego ewentualne dziecko mogloby Cie pozbawic - np niezaleznosci, poczucia
sily i dominacji.

Mozna tez sadzic, ze to nieakceptacja wlasnej roli plciowej, nie plci, ale wlasnie roli jaka wiaze sie z plcia, a u kobiet jest to bycie matka.

Przypuszczam, ze jestes szczupla, chuda, ambitna osoba, nieco nerwowa, ale o silnej psychice.

[Skarfejs]

Napisane przez psychotropina

Witaj,

Mysle, ze problem moze tkwic w czyms innym, glebszym, nie tylko zwiazanym z ciaza, bolem itd. Ale w jakis nie zalatwionych sprawach psychologicznych np. nie zaspokojonej pottrzeby uznania, frustracji pewnych potrzeb, dlatego tak silnie wrecz agresywnie reagujesz na dzieci, gdyz przypominaja Ci te tlumione frustracje i byc moze to, czego ewentualne dziecko mogloby Cie pozbawic - np niezaleznosci, poczucia
sily i dominacji.

Mozna tez sadzic, ze to nieakceptacja wlasnej roli plciowej, nie plci, ale wlasnie roli jaka wiaze sie z plcia, a u kobiet jest to bycie matka.

Przypuszczam, ze jestes szczupla, chuda, ambitna osoba, nieco nerwowa, ale o silnej psychice.

Dotyczy wytłuszczonego: czy to ma jakieś znaczenie w kwestii chęci posiadania dzieci? Bo opis pasuje i do mnie

[Ivy123]

Napisane przez psychotropina

Witaj,

Mysle, ze problem moze tkwic w czyms innym, glebszym, nie tylko zwiazanym z ciaza, bolem itd. Ale w jakis nie zalatwionych sprawach psychologicznych np. nie zaspokojonej pottrzeby uznania, frustracji pewnych potrzeb, dlatego tak silnie wrecz agresywnie reagujesz na dzieci, gdyz przypominaja Ci te tlumione frustracje i byc moze to, czego ewentualne dziecko mogloby Cie pozbawic - np niezaleznosci, poczucia
sily i dominacji.

Mozna tez sadzic, ze to nieakceptacja wlasnej roli plciowej, nie plci, ale wlasnie roli jaka wiaze sie z plcia, a u kobiet jest to bycie matka.

Przypuszczam, ze jestes szczupla, chuda, ambitna osoba, nieco nerwowa, ale o silnej psychice.

Cóż za psychoanaliza...

Ja generalnie planuję dzieci, ok. 30-stki, chyba że zdarzy się wcześniej , najbardziej boję się jednak upokorzenia podczas porodu.Czy ktoś ma tak jak ja?.

[muszynianka]

Dotyczy wytłuszczonego: czy to ma jakieś znaczenie w kwestii chęci posiadania dzieci? Bo opis pasuje i do mnie

Jak ktoś pilnuje swojej sylwetki odejmuje od ust kęsa sorbetu lodowego i męczy się nad ciałem to raczej nie podskoczy z radości na wieść o ogromnym brzuchu ciążowym i następstwach ciąży :P

[Jemioluszka86]

Psychotropino...aż mi dech zaparło, jak to przeczytałam.

Bardzo, bardzo dużo racji jest w twych słowach.
Ja podświadomie czuję, że mój lęk i niechęć wynika z czegoś głębszego. Dlatego chyba zdecydowałam się napisać na forum - właśnie z powodu jakiegoś podświadomego ciężaru.

Napisane przez psychotropina

(...) nie zalatwionych sprawach psychologicznych np. nie zaspokojonej pottrzeby uznania, frustracji pewnych potrzeb, dlatego tak silnie wrecz agresywnie reagujesz na dzieci, gdyz przypominaja Ci te tlumione frustracje(...)

Trudny wiek dojrzewania +totalny brak akceptacji ze strony rówieśników = nabycie nerwicy w gimnazjum.

W podstawówce nie byłam akceptowana z powodu mojego charakteru i wyglądu.
Praktycznie od zawsze byłam zbyt poważna jak na swój wiek, rzeczowa, konkretna - to nie są przymioty dziecka.
Mój wygląd też nie budził sympatii - niska, mikra z niepolską urodą.
Od zawsze byłam samotnikiem.

Napisane przez psychotropina

(...) i byc moze to, czego ewentualne dziecko mogloby Cie pozbawic - np niezaleznosci, poczucia
sily i dominacji.

Z tym akurat mniej się utożsamiam, choć z drugiej strony czuję ogromną presję związaną z moim kierunkiem studiów i przyszłą pracą zawodową.

Napisane przez psychotropina

Mozna tez sadzic, ze to nieakceptacja wlasnej roli plciowej, nie plci, ale wlasnie roli jaka wiaze sie z plcia, a u kobiet jest to bycie matka.

Tak.

Napisane przez psychotropina

Przypuszczam, ze jestes szczupla, chuda, ambitna osoba, nieco nerwowa, ale o silnej psychice.

Bingo! Z tym, że jesetm "chudo-gruba" (cudowna figura gruszki - potężny "dół" i chucherkowata "góra").


Ech...

[studi]

masz 23 lata, byc może w wieku 30 obudzi Ci się instynkt macierzyński i nagle bardzo zapragniesz mieć dziecka i uwierz mi,że nie będziesz się przejmować czymś takim jak poród, tylko będziesz najdumniejsza mamą pod słońcemCierpliwości

[Sunflower25]

Hehe ja też tak mam! W wieku 26 lat (tyle mam) to chyba już kobiety myślą o dzieciach...?
U mnie może nie tyle co dzieci budzą strach co sama ciąża i poród...Masakra. A z dziećmi potrafię sobie poradzić jak muszę ale nie jest to dla mnie szczyt szczęścia jak mi koleżanka podsuwa swoje maleństwo z miną "możesz się nim zająć chwilkę a ja sobie cośtam cośtam".
Może to jest tak jak napisała psychotropina, że to jest kwestia głębsza, złożona. Swoją drogą aż sobie poczytam o podłożu takich lęków (czy jak to nazwać).
Jeżeli chodzi o społeczne parcie na to, żeby kobieta "w pewnym wieku" zaszła w ciążę to fakt - jest to jeszcze powszechne. Niektórzy ludzie krzywo patrzą na kobiety, które nie chcą mieć dzieci, chciażby dlatego, że chcą zrobić karierę albo właśnie dlatego, że po prostu nie czują takiej potrzeby. Nie ma co się przejmować bo nikt Cię zmusić nie może. To jest Twoje życie i to Ty podejmujesz decyzje z nim związane (oczywiście często/czasem po konsultacji z TŻ).
Generalnie - na razie się tym nie martw Jemioluszko86, jeszcze będziesz miała na to czas Może to być problem tylko wtedy kiedy Twój TŻ będzie chciał mieć dzieci a Ty nadal nie (za parę lat). Ale może za jakiś czas to wszystko do Ciebie przyjdzie samo.

[Jemioluszka86]

Napisane przez Ivy123

(...) najbardziej boję się jednak upokorzenia podczas porodu.Czy ktoś ma tak jak ja?.

Ło matko...dziękuję, że mi o tym przypomniałaś

Upokorzenie...tak...to określenie również przewija mi się w myślach, gdy rozmyślam o ciąży i porodzie.

Strach, niechęć, agresja i upokorzenie...grrrr! Mój mężczyzna miał chyba rację mówiąc, że powinnam urodzić się w męskiej skórze.

---------- Dopisano o 17:19 ---------- Poprzedni post napisano o 17:10 ----------

No i teraz jestem w kropce: lekceważyć, czy jednak badać.

[pipimele]

Ja też tak mam i wcale z tego powodu nie czuję się gorsza czy inna.

Może w pewnym momencie obudzi się we mnie coś, co zwiemy "instynktem macierzyńskim", póki co, jednak go nie dostrzegam.

Nie każda kobieta jest gotowa do roli matki i nie wydaje mi się, że powinna się "uszczęśliwiać na siłę" ze względu na jakieś ogólnie przyjęte wzorce społeczne.

[muszynianka]

Wydaje mi się żeby to olac, to frustracja która minie ;p

[new woman in town]

nie jestes sama
tez nie mam dzieci, nie chce ich miec mam podobne odczucia jak ty wzgledem tych malych istot ktore wszyscy uwazaja za ... wlasnie nie wiem,ani to sukces ani ambitne dokonanie ani wielkie szczescie, ot wynik pewnych dzialan kobiety i mezczyzny, raz planowane czesciej nie
i wielka kula u nogi na reszte zycia ( a przynajmniej 25 lat)

ja tak mam od zawsze ,mam 25 lat
nie walcze z tym, nie zastanawiam sie
nikt nie wymaga ode mnie milosci do dzieci,znajomi,rodzina,pa rtner wiedza co mysle w tej kwestii i nikt nie zamierza mnie do niczego nigdy zmuszac'
kiedys moze przyjsc instynkt - ok
a jak nie przyjdzie- ok ( wlasciwie to wolalabym aby nie przyszedl mialabym swiety spokoj)
to nigdy nie byl i nigdy nie bedzie wyznacznik mojego szczescia

nie zamartwiam sie tym,nie rwe wlosow z glowy,unikam dzieci znajomych(kontakty sprowadzam do mimimum) i jest mi dobrze

nie chce wiec nie mam
zechce bede miec
amen

pozdrawiam

[syklamen]

No ja myślę, że jeżeli ktoś ma takie odczucia, co do ciąży i posiadania dzieci, to z wiekiem to aż tak bardzo się nie zmieni...
Chyba, że zdarzy się coś niezwykłego...coś, co radykalnie odmieni Twoje poglądy...np Twój mężczyzna bardzo będzie chciał mieć dzieci i zrobisz to dla niego
Ale nie uważam na pewno tak jak gringolada...
Sama jestem bardzo młoda...ale ruchy maluszka pod sercem nie wydają mi się cudownym doświadczeniem...może powiecie, że co ja mogę wiedzieć...pewnie nic...Ale ciąża nie jawi mi się jako 'cudowny błogosławiony stan'. Tylko jako coś, przez co kobieta musi przejść...przemęczyć się te 9 miesięcy...
Obecnie to w ogóle nie wyobrażam sobie siebie z ogromnym brzuchem za kilka lat...ostatnio widziałam kobietę w supermarkecie z takim dużym brzuchem na wierzchu...był ogromny...pomyślałam, że chyba czułabym się co najmniej dziwnie i że to musi być strasznie uciążliwe.
Jeszcze sam poród...kilkugodzinny, bolesne skurcze...lewatywa, pęknięcie krocza...matko kochana, mnie to przeraża
I ogólnie sam wstyd, upokorzenie, że tyle ludzi Cie ogląda podczas porodu...pewnie to nic w porównaniu z bólem.
Chociaż mam tylko prawie 19 lat...więc pewnie mi się to z wiekiem zmieni.
Ale np moje koleżanki to już potrafią się maluszkami zachwycać...jedna np zawsze ogląda ciuszki dla niemowlaków, bo 'są takie słodkie'
A dzieci lubię...nie mam nic przeciwko

Autorko, czyli widzisz, że nie jesteś jedyna z takimi uczuciami

[muszynianka]

np Twój mężczyzna bardzo będzie chciał mieć dzieci i zrobisz to dla niego

nie ma nic glupszego

[Sunflower25]

Napisane przez Jemioluszka86

Ło matko...dziękuję, że mi o tym przypomniałaś

Upokorzenie...tak...to określenie również przewija mi się w myślach, gdy rozmyślam o ciąży i porodzie.

Strach, niechęć, agresja i upokorzenie...grrrr! Mój mężczyzna miał chyba rację mówiąc, że powinnam urodzić się w męskiej skórze.

---------- Dopisano o 17:19 ---------- Poprzedni post napisano o 17:10 ----------

No i teraz jestem w kropce: lekceważyć, czy jednak badać.

Dokładnie to samo czuję jak myślę o porodzie. Brrr.

[Skarfejs]

Napisane przez muszynianka

Jak ktoś pilnuje swojej sylwetki odejmuje od ust kęsa sorbetu lodowego i męczy się nad ciałem to raczej nie podskoczy z radości na wieść o ogromnym brzuchu ciążowym i następstwach ciąży :P

No ja akurat jestem z tych "szczęśliwców" którzy nie tyją więc wizja ogromnego brzucha (który u osób szczupłych bywa czasem niewyobrażalnie mały nawet w zaawansowanej ciąży) jakoś mnie nie przeraża

[muszynianka]

skarfejs to wcale nie jest reguła :P phi ;p

[Amitri]

A bo to każdy musi mieć dzieci?
To chyba nie podpada pod leczenie...

[vilya]

Ja tak miałam że bałam się strasznie porodu, nawet jak oglądałam film jak kobieta rodzi to płakałam ze strachu. Minęło mi odkąd jestem w ciąży. Nawet się zastanawiam jak to możliwe że się nie boję. Tzn cały czas boje się porodu i bólu ale to nie jest już taki strach który mnie paraliżował.

[syklamen]

Napisane przez muszynianka

nie ma nic glupszego

Ale zdarza się...są kobiety, co dla faceta by wszystko zrobiły, nawet wbrew sobie