Szczęśliwy związek po rozpadzie poprzedniego związku.

[GrayCharlotte]

Charlotte, dzieki! a Ty jak poradzilas sobie z tym wszystkim?

Przez pierwsze pół roku egzystowaliśmy ze sobą na zasadzie "nie jesteśmy razem ale gadamy codziennie, bo przecież nie możemy bez siebie żyć"... i pewnego pięknego dnia doszłam do wniosku, że tak się nie da, że nie będę trzymana w zapasie. Powiedziałam mu wprost, że wiadomo, możemy zostać kumplami ale na zasadzie raz na pół roku na piwo a nie, że po rozstaniu zachowujemy się jak para... i to był strzał w 10! Odkąd pozbyłam się go na dobre z życia codziennego (mamy sporadyczny kontakt) to wszystko zaczęło się układać. Bawiłam się światem, skupiłam na sobie. Siłka, przyjaciele, inwestowanie w siebie, chodziłam na randki dla zabawy, w ramach "a może coś wyniknie a jak nie to fajnie spędzić czas w fajnym towarzystwie", poznałam dzięki temu mega fajnych ludzi, byłam przede wszystkim otwarta i starałam się jak najczęściej uśmiechać z byle powodu, nawet gdy były dni, że ciężko było znaleźć jakikolwiek maleńki powód do uśmiechu. Teraz wiem, dzisiaj, że mimo tego trudnego czasu, był to czas potrzebny, sama ze sobą czuję, że rozkwitłam i inni też mi to mówią. Ciężki ale potrzebny, dużo się nauczyłam o sobie, o swoim życiu i o tym z kim chcę być. A i teraz w nowym związku widzę, że sprawy z poprzedniego były do przeskoczenia, bo jak się chcę to można wszystko, tylko po prostu nam się nie chciało, nie dawaliśmy z siebie tyle ile powinniśmy. Ale po prostu tak miało być, widocznie nie byliśmy dla siebie. Dzisiaj z perspektywy tego trudnego czasu wiem, że wyszło mi to na dobre. Uśmiecham się codziennie z rana i życzę Ci, żebyś i Ty pewnego dnia tak miała!

[Tristher]

Napisane przez GrayCharlotte

Charlotte, dzieki! a Ty jak poradzilas sobie z tym wszystkim?

Przez pierwsze pół roku egzystowaliśmy ze sobą na zasadzie "nie jesteśmy razem ale gadamy codziennie, bo przecież nie możemy bez siebie żyć"... i pewnego pięknego dnia doszłam do wniosku, że tak się nie da, że nie będę trzymana w zapasie. Powiedziałam mu wprost, że wiadomo, możemy zostać kumplami ale na zasadzie raz na pół roku na piwo a nie, że po rozstaniu zachowujemy się jak para... i to był strzał w 10! Odkąd pozbyłam się go na dobre z życia codziennego (mamy sporadyczny kontakt) to wszystko zaczęło się układać. Bawiłam się światem, skupiłam na sobie. Siłka, przyjaciele, inwestowanie w siebie, chodziłam na randki dla zabawy, w ramach "a może coś wyniknie a jak nie to fajnie spędzić czas w fajnym towarzystwie", poznałam dzięki temu mega fajnych ludzi, byłam przede wszystkim otwarta i starałam się jak najczęściej uśmiechać z byle powodu, nawet gdy były dni, że ciężko było znaleźć jakikolwiek maleńki powód do uśmiechu. Teraz wiem, dzisiaj, że mimo tego trudnego czasu, był to czas potrzebny, sama ze sobą czuję, że rozkwitłam i inni też mi to mówią. Ciężki ale potrzebny, dużo się nauczyłam o sobie, o swoim życiu i o tym z kim chcę być. A i teraz w nowym związku widzę, że sprawy z poprzedniego były do przeskoczenia, bo jak się chcę to można wszystko, tylko po prostu nam się nie chciało, nie dawaliśmy z siebie tyle ile powinniśmy. Ale po prostu tak miało być, widocznie nie byliśmy dla siebie. Dzisiaj z perspektywy tego trudnego czasu wiem, że wyszło mi to na dobre. Uśmiecham się codziennie z rana i życzę Ci, żebyś i Ty pewnego dnia tak miała!

Gdybym mogła tutaj dać "lubię to", to dałabym pod Twoim postem Twoja historia napawa bardzo pozytywną energią i motywuje do życia ;*