Długotrwały związek.On kocha,ja chce odejść...

[27latka]

Ja z reguły bujam w obłokach,ale tym razem też musze realnie patrzeć na swoja terażniejszośc,tymbardzie j że jest dziecko.
Rozumiem Ciebie doskonale,jest wiele forum gdzie nasze zachowania sa uważane za złe,ale nie zrozumie tego nikt kto tego nie czuje..............
Wiem że niechcesz krzywdzić męza,ale z drugiej strony krzywdzisz teraz siebie.Myślę ze niema też nic złego w tym że chcemy sobie przygotowac twardy grunt.................
Mój maz teraz się stara o mnie, ale jednoczesnie ma pretensje dlaczego to on musi się zmieniać???
i ma wiele zachowań które dalej utwierdzaja mnie w przekonaniu ze temperamentu niemożna zmienić.Poczekamy ,zobaczymy,pozdrawiam

[kimeczka]

Jak dawno nikt sie nie odzywal, czytalam watek od poczatku. bardzo jestem ciekawa jak ulozylo sie zycie Yrminy...

ja mam podobny problem jak ona...jestem z moim mezem juz 10 lat, mamy 3 letniego synka. wszystko wyglada tak pieknie z boku. wszyscy uwazaja nas za fajna pare, za fajna rodzine. a tutaj...
no tak, wprawdzie maz pomaga mi we wszystkim, wychowuje synka razem ze mna, spedza z nim czas. w domu nieraz nawet posprzata, jak czegos potrzebuje, o cos poprosze, to on to robi. wiec jaki problem? dlaczego chcesz od niego odejsc?
to jest dluga historia - jak pewnie kazda tutaj- ja wyszlam za mojego meza nie dlatego,ze mi sie podoba, ze mnie pociagal, ale dlatego,ze byl dobry i pomyslalam sobie, ze wszystko przeminie,ale dobroc zostanie.
no i tak jakos to szlo. bylam w nim bardzo zakochana, bo byl dla mnie dobry, bo byl pierwszym chlopakiem moim i dawal mi poczucie bezpieczenstwa, ktorego po przejsciach rodznnych bardzo mi brakowalo. mial kochajaca sie rodzine, obiady wspolne przy stole, rozmowy itd. pomyslalam,ze ja tez chce tego, tez chce byc w tej rodzinie.
nie kochalismy sie przed slubem. czekalismy, choc trudno bylo. slub wzielismy po roku czasu spotykania sie ze soba. pamietam, jak pierwszy raz zobaczylam go bez koszulki, cos tam robil na zewnatrz i bylo goraco...pamietam ta mysl do dzisiaj bardzo wyraznie: ale okropnie wyglada. w ogole mi sie nie podoba. Ale nie wazna jest uroda bo uroda przeminia a dobroc zostanie - tak sobie powtarzalam za tymi wszystkimi ludowymi madrosciami...
podobal mi sie w nim spokoj i madrosc.
po slubie nadal bylam w niego zapatrzona. seks byl kiepski, ale wydawalo mi sie,ze tak jest u wszystkich. calowalam go po rekach, bo wydawalo mi sie,ze sobie nie zasluzylam na takiego dobrego faceta. i naprawde jakos bylam w nim zakochana. taka sielanka trwala przez piec lat. nie traktowal mnie jak kobiety, nie prawil mi komplementow, nie robil niespodzianek, nie calowal, jedynie odwzajemnial to co robilam ja. no ale tlumaczylam sobie,ze nie jest taki blyskotliwy jak inni za to dobry dla mnie.
po 5 latach chcialam od niego odejsc, zakochalam sie w kims. to bylo takie uczucie jakiego w ogole nie znalam, jakiego niegdy nie czulam do meza. bo ono bylo polaczone z pragnieniem takim fizycznym tej osoby. nie rozstalismy sie. byl bardzo duzy kryzys,ale sie nie rozstalismy, choc nie mielsmy ze saba juz za duzo wspolnego. ale choc bylam w ogromnej depresji, pomyslalam,ze musze jakos przez to przejsc i dac nam jeszcze szanse... nowe mieszkanie mialo pomoc. po roku od przeprowadzki zdecydowalam,ze chce miec dziecko, ze jestem gotowa juz. no wiec w okresie plodnym rozlozylam nogi i kazalam sie zaplodnic. tak, tak to wygladalo, bo seks z mezem nie byl dla mnie zadna przyjemnoscia. jakze cieszylam sie,ze udalo sie za pierwszym razem i nie trzeba bylo powtarzac...
dzieko. radosc. konflikty. ale trwanie. walka wewnetrzna przy kazdym - bardzo rzadkim i tak - zbizeniu... 10 lat. 3 lata odkad urodzil sie synek. kochamy sie srednio 4 razy w roku (wczesniej bylo podobnie, miesiacami bez seksu). przez te lata zrozumialam ze jestem kobieta, ze jestem kobieta,ktora w ogole moze podobac sie facetom - to bylo moje wielkie odkrycie, bo wczesniej wydawalo mi sie,ze mam ogromne szczescie,ze w ogole ktos na mnie zwrocil uwage i mnie chce.
maz mi tego nigdy nie okazywal, nigdy nie okazywal ze go pociagam, nigdy nie uslyszalam,ze mu sie podobam,ze jestem piekna... no nic takiego.
przez ostatnie lata kiedy juz jest synek, ciagle myslalam czy powinnam odejsc od niego czy nie. czasem zaluje ze bylam tak glupia zeby decydowac sie na dziecko z czlowiekiem, ktorego nie kocham. ja do niego nic nie czuje. niedawno mu powiedzialam,ze chce odejsc i ze nie bedziemy juz miec seksu nigdy. doszlam do wniosku,ze nie moge sie zmuszac do tego, nawet jesli ma to byc tylko kilka razy w roku. no i - jako kobieta po 30-tce to ja jednak tego seksu chce!! ale nie z mezem...

nie wiem jak mam odejsc, bo widze jak dobry kontak ma z synkiem, wiem tez, ze jesli to nastapi, to synek bedzie chyba musial zostac z nim, bo oni maja jakas taka mocniejsza wiez i niechce im tego odbierac. juz kombinuje zeby mieszkac gdzies obok nich...
wiem,ze moge miec faceta, z ktorym bede miala dobry seks, ktory bedzie umial potraktowac mnie jak kobiete. z drugiej strony wiem,ze bardzo zranie meza, ze zniszcze mu zycie. nie mam pojecia co robic. to wszystko mnie przerasta....

[KropleDeszczu]

witajcie,
odkopuje wątek, ponieważ moja historia bardzo pasuje do tematu.
wiem, że rzadko ktoś tu zagląda, ale może akurat ktoś tu trafi i spojrzy obiektywnie bo ja mam dość gryzienia się całymi dniami z własnymi myślami, a najbardziej ze wszystkiego potrzebuję się wygadać.
Nie wiem od czego zacząć....może od tego, że jestem nieszczęśliwa w związku.
Mam zbyt wiele wątpliwości, zbyt wiele pytań.
Jesteśmy razem od ponad 2,5 roku, od 2 lat mieszkamy ze sobą, jesteśmy rówieśnikami- obojgu nam bliżej już do 30stki niż dalej. Związek zaczął się tradycyjnie- motyle w brzuchu, namiętność, seks kilka razy dziennie, niedostrzeganie wad i różowe okulary. Kiedy te pierwsze motyle opadły, związek przeszedł w spokojniejszy etap, miałam poczucie bezpieczeństwa. Mój TŻ jest dobrym człowiekiem, kocha mnie nad życie, okazuje mi miłość, nasze podejście do życia jest podobne. Od 19 roku życia pracuje i zarabia na siebie, dopiero teraz może finansowo pozwolić sobie na studia, które chce zrobić dla własnej satysfakcji. Pracę ma, zarabia na tyle, że może się utrzymać, ale bez żadnych szaleństw.
Jednak od dłuższego czasu nachodzą mnie wątpliwości, myślę o odejściu.
Zapytacie co jest powodem? To są tak głupie sprawy, że trudno mi o tym pisać.
1. Pierwsza z nich to kwestia finansowa....martwie się, że nie będziemy w stanie się utrzymać, że on nigdy nie będzie zarabiał więcej, że nie zdobędzie lepszej pracy i całe życie będzie jak teraz (ja pracuję i zarabiam więcej od niego, czuję się przez to źle, wolałabym, że to on był tym lepiej zarabiającym). DOdatkowo ja się ciągle szkolę, w perspektywie w przyszłości mam jeszcze lepsze zarobki, ale nie chcę utrzymywać rodziny. Nie postrzegam go przez to jak prawdziwego mężczyzny.

2. Zero namiętności. Moje libido jest poniżej poziomu morza. Seks mógłby dla mnie nie istnieć. On mnie nie pociąga (a kiedyś mnie bardzo kręcił!), jak już dojdzie do zbliżenia to jest po prostu poprawnie, ale bez większych emocji, a czasem to zaciskam zęby i czekam na koniec. Unikam całowania, dotykania, wywołuje to we mnie jakąś niechęc. Kiedys tak nie było...

Zapytacie więc, co mnie przy nim trzyma?
Powody są równie głupie.
1. Strach przed samotnościa. Boję się, że już nikogo nie spotkać. W oczach rodziny i tak jestem już starą panną. Mam wrażenie zresztą, że wszyscy sensowni faceci są już w związkach. DO tego chcę mieć dziecko, mam coraz mniej na to czasu i boję się, że zwyczajnie nigdy nie będę go miała jak tak dalej pójdzie.
2. Sama nie wiem czego chcę-boję się, że będę żałować. Kiedyś już tez zostawilam kogos bo wydawalo mi się że go nie kocham, a potem cierpiałam kolejne dwa lata, a nie było możliwości powrotu. Boję się, że teraz mogłoby być tak samo.
3. Nie wiem tak naprawdę gdzie się podziać, w grę wchodziłby tylko powrót do rodziców i ich "a nie mówiłam/em że będziesz starą panną"/
4. Całkowita zmiana życia, mam tylko jedną przyjaciółkę, a reszta przyjaciól jest wspólna, wiem, że po rozstaniu, straciłabym z nimi kontakt.
5. I ostatnia kwestia to to, że po prostu się boje zrobi ten krok, nei chcę go ranić, boję się że on sobie potem nie ułoży życia, że będzie cierpieć. On zrobił dla mnie bardzo wiele, wiele poświęcił, zmienił pracę ( na taką, która teraz go dołuje i dostarcza stresów), zmienił większośc swoich nawyków.Czuję się jak ostatnia niewdzięcznica.
No i najważniejsze, nie jestem, pewna na 100% czy chcę życ bez niego. Pewna jestem tlyko tego, że teraz jestem nieszczęśliwa.

[preetamsingh]

Napisane przez KropleDeszczu

witajcie,
odkopuje wątek, ponieważ moja historia bardzo pasuje do tematu.
wiem, że rzadko ktoś tu zagląda, ale może akurat ktoś tu trafi i spojrzy obiektywnie bo ja mam dość gryzienia się całymi dniami z własnymi myślami, a najbardziej ze wszystkiego potrzebuję się wygadać.
Nie wiem od czego zacząć....może od tego, że jestem nieszczęśliwa w związku.
Mam zbyt wiele wątpliwości, zbyt wiele pytań.
Jesteśmy razem od ponad 2,5 roku, od 2 lat mieszkamy ze sobą, jesteśmy rówieśnikami- obojgu nam bliżej już do 30stki niż dalej. Związek zaczął się tradycyjnie- motyle w brzuchu, namiętność, seks kilka razy dziennie, niedostrzeganie wad i różowe okulary. Kiedy te pierwsze motyle opadły, związek przeszedł w spokojniejszy etap, miałam poczucie bezpieczeństwa. Mój TŻ jest dobrym człowiekiem, kocha mnie nad życie, okazuje mi miłość, nasze podejście do życia jest podobne. Od 19 roku życia pracuje i zarabia na siebie, dopiero teraz może finansowo pozwolić sobie na studia, które chce zrobić dla własnej satysfakcji. Pracę ma, zarabia na tyle, że może się utrzymać, ale bez żadnych szaleństw.
Jednak od dłuższego czasu nachodzą mnie wątpliwości, myślę o odejściu.
Zapytacie co jest powodem? To są tak głupie sprawy, że trudno mi o tym pisać.
1. Pierwsza z nich to kwestia finansowa....martwie się, że nie będziemy w stanie się utrzymać, że on nigdy nie będzie zarabiał więcej, że nie zdobędzie lepszej pracy i całe życie będzie jak teraz (ja pracuję i zarabiam więcej od niego, czuję się przez to źle, wolałabym, że to on był tym lepiej zarabiającym). DOdatkowo ja się ciągle szkolę, w perspektywie w przyszłości mam jeszcze lepsze zarobki, ale nie chcę utrzymywać rodziny. Nie postrzegam go przez to jak prawdziwego mężczyzny.
Dodatkowo, jak był młoody i głupi, to wziął duży kredyt m.in. na samochód, który obecnie pochłania 1/4 jego pensji i będzie pochłaniał jeszcze przez następne 4 lata...w związku z czym nie jeździmy na wakacje, nie mamy własnego mieszkania, bo nie ma za co.
2. Jeśli chodzi o drugą sprawę to naprawdę mi głupio o tym pisać, ale....chodzi o kwestie fizyczne. Mój TŻ jest niski. Minimalnie niższy ode mnie, do tego ostatnio schudł tak, że waży prawie tyle co ja. Czuję się przy nim wielką babą ( a ważę 53kg). Nie czuję się kobietą. Nie chodzę na obcasach. Do tego bardzo młodo wygląda, wygląda na jakieś 5 lat młodszego ode mnie. Kiedyś mi to wszystko nieprzeszkadzało, ale jak początkowe emocje opadły, to rpzeszkadza i to bardzo, ciągle o tym myślę. Powtarzam sobie ciągle, że jestem idiotką, bo przecież nie to się liczy, ale nie mogę tego przeskoczyć. Dodatkowo pewna bliska mi osoba jak ostatnio poznała mojego TZta, to powiedziała później, że myślała, że to mój młodszy brat, i że co ja w ogóle z nim robię.
Wiem, że nie powinnam zwrqacać uwagi na to co mówią inni ale zabolało mnie to, bo ona p oprostu powiedziałą na głos to, co ja myślę.
3. Zero namiętności. Moje libido jest poniżej poziomu morza. Seks mógłby dla mnie nie istnieć. On mnie nie pociąga (a kiedyś mnie bardzo kręcił!), jak już dojdzie do zbliżenia to jest po prostu poprawnie, ale bez większych emocji, a czasem to zaciskam zęby i czekam na koniec. Unikam całowania, dotykania, wywołuje to we mnie jakąś niechęc. Kiedys tak nie było...

Zapytacie więc, co mnie przy nim trzyma?
Powody są równie głupie.
1. Strach przed samotnościa. Boję się, że już nikogo nie spotkać. W oczach rodziny i tak jestem już starą panną. Mam wrażenie zresztą, że wszyscy sensowni faceci są już w związkach. DO tego chcę mieć dziecko, mam coraz mniej na to czasu i boję się, że zwyczajnie nigdy nie będę go miała jak tak dalej pójdzie.
2. Sama nie wiem czego chcę-boję się, że będę żałować. Kiedyś już tez zostawilam kogos bo wydawalo mi się że go nie kocham, a potem cierpiałam kolejne dwa lata, a nie było możliwości powrotu. Boję się, że teraz mogłoby być tak samo.
3. Nie wiem tak naprawdę gdzie się podziać, w grę wchodziłby tylko powrót do rodziców i ich "a nie mówiłam/em że będziesz starą panną"/
4. Całkowita zmiana życia, mam tylko jedną przyjaciółkę, a reszta przyjaciól jest wspólna, wiem, że po rozstaniu, straciłabym z nimi kontakt.
5. I ostatnia kwestia to to, że po prostu się boje zrobi ten krok, nei chcę go ranić, boję się że on sobie potem nie ułoży życia, że będzie cierpieć. On zrobił dla mnie bardzo wiele, wiele poświęcił, zmienił pracę ( na taką, która teraz go dołuje i dostarcza stresów), zmienił większośc swoich nawyków.Czuję się jak ostatnia niewdzięcznica.
No i najważniejsze, nie jestem, pewna na 100% czy chcę życ bez niego. Pewna jestem tlyko tego, że teraz jestem nieszczęśliwa.

1. Co do pogrubionego - piszesz, że to Ty sie doszkalasz, w związku z czym będziesz zarabiać więcej, jednocześnie piszesz, że tż również zaczyna studia- chyba więc również On robi coś by podnieść swoje kwalifikacje? Może dzięki tym studiom znajdzie lepszą pracę (to tak odnośnie Towich watpliwości co do zarabiania jego i Twojego).
2. Piszesz też o fizyczności Twojego partnera - wiesz, to, że teraz wygląda tak, a nie inaczje, nie oznacza, że będzie wiecznie tak samo. Jesli przeszkadza Ci głównie jego wzrost, to tu chyba nic się nie poradzi, ale co do chudej sylwetki - moze zaczijcie uprawiać razem jakiś sport? Nie chodzi mi o ty abyś go na siłę z mieniała, ale może nabierze troszkę mięśni? Moim zdaniem nie powinnaś przejmować się tak np. kwestią chodzenia na obcasach. Jesteś kobietą, masz prawo nosić takie buty, jakie chcesz, jesli obcasy dodają Ci pewności siebie, czujesz się bardzije kobieco, to ich założenie od czasu do czasu może ci tylko pomóc się rozpogodzić

Rozmawiałaś z nim w ogóle o swoich wątpliwościach, o tym, co Cię boli?

[ktosik1]

no to poniżej moja historia w skrócie, w tej chwili jestem na etapie zastanawiania się nad rozwodem...

jesteśmy małżeństwem od 3 lat, znamy się 8. Mój mąż zawsze był człowiekiem raczej negatywnym, pesymistycznym, smutnym i prawie zawsze niezadowolonym i bez życia...w czasie chodzenia ze sobą zrywałam z nim 3 razy, za każdym razem wracał do mnie odmieniony, bardziej pozytywny, uśmiechnięty, starający się, ale po jakimś czasie to zanikało. Mąż nie miał łatwo w domu, ale też nie chce zwalać wszystkiego na jego rodziców i sytuacje w domu, pewne jest to, że atmosfera w domu rodzinnym miała duży wpływ na nasz związek, on zrobił w tej chwili z naszego, mojego życia takie życie jakie on miał w swoim domu, a jak się stamtąd wyprowadził to poczuł niesamowitą ulgę i ja tak mam teraz, czuje, że odchodząc od niego poczuje się lepiej.
Mąż nigdy nie starał się o mnie, nie mówił komplementów, nie okazywał miłości, zaangażowania, że mu zależy...jakoś to przebolałam, chociaż często się o to kłóciliśmy. Zwykle mówił mi, ze to robię źle, tamto powinnam inaczej, żebym myślała jak coś robię itp...wiecznie chodziłam przygnębiona i bez uśmiechu, a jestem a raczej byłam osobą bardzo wesołą. Nasze życie to była taka " zaciśniętą pięść". On nigdy nie chciał się z nikim spotykać, choć twierdzi, ze to moja wina bo jestem bardzo niezdecydowana. Przyznał się do tego, że posiadanie żony, to był fakt, po prostu miał żonę i tyle i będzie ją miał zawsze...ja się zbuntowałam jakieś 4 miesiące temu i od tamtej pory olewam to co on mówi,a raczej olewałam bo teraz jesteśmy na etapie rozmów bez przerwy. Jestem bardzo zmęczona tym jaki on ma charakter, wieczne kłótnie o wydatki, według niego najlepiej nie wydawać, bo po co spodnie, po co bluzka....a zarówno on i ja zarabiamy, wystarcza nam na wszystko. Wakacje, to najlepiej na działce, bo za darmo...a ja chce zwiedzać świat(bez przesady) ale raz na rok można wyjechać chyba do ciepłych krajów, to on wiecznie nie bo kasa....ja nie czuje i nie czułam przez te lata że żyję....byliśmy z amoją namową za granicą i co usłyszałam, że wydaliśmy tyle kasy a co z tego mamy tylko zdjęcia....Kwestia seksu, ja bardzo lubie, on powiedział, że robi to tylko dlatego, że to lubie...i jest to przyjemne, ale żeby miał na to ochote to nie, bo się tylko spocić można, od tamtej pory postanowiłam, że nei koniec tego, nei chce to nie...
każdy dzień był smutny, przygnębiający, wieczne pretensje, problemy...

ale powiedzcie, czy to sa problemy, które mogą prowadzić do rozwodu?

ja się wypaliłam, to jest pewne, on twierdzi, że mu zależy, że kocha i że zmieni wszystko...ale ja się boję, że tak wcale nie będzie....
jestem bardzo zmęczona życiem z nim, mam 28 lat, nei mamy dzieci, wyszłam za mąż chyba dlatego, ze tak wypadało, bo długo się spotykaliśmy itp...
nigdy nie czułam się przy nim jak kobieta, mądra, piękna...nigdy!!!
jeśli o czymś nie napisałam to pytajcie, bardzo potrzebuje porady osób trzecich...

[Biedronilla]

Napisane przez KropleDeszczu

witajcie,
odkopuje wątek, ponieważ moja historia bardzo pasuje do tematu.
wiem, że rzadko ktoś tu zagląda, ale może akurat ktoś tu trafi i spojrzy obiektywnie bo ja mam dość gryzienia się całymi dniami z własnymi myślami, a najbardziej ze wszystkiego potrzebuję się wygadać.
Nie wiem od czego zacząć....może od tego, że jestem nieszczęśliwa w związku.
Mam zbyt wiele wątpliwości, zbyt wiele pytań.
Jesteśmy razem od ponad 2,5 roku, od 2 lat mieszkamy ze sobą, jesteśmy rówieśnikami- obojgu nam bliżej już do 30stki niż dalej. Związek zaczął się tradycyjnie- motyle w brzuchu, namiętność, seks kilka razy dziennie, niedostrzeganie wad i różowe okulary. Kiedy te pierwsze motyle opadły, związek przeszedł w spokojniejszy etap, miałam poczucie bezpieczeństwa. Mój TŻ jest dobrym człowiekiem, kocha mnie nad życie, okazuje mi miłość, nasze podejście do życia jest podobne. Od 19 roku życia pracuje i zarabia na siebie, dopiero teraz może finansowo pozwolić sobie na studia, które chce zrobić dla własnej satysfakcji. Pracę ma, zarabia na tyle, że może się utrzymać, ale bez żadnych szaleństw.
Jednak od dłuższego czasu nachodzą mnie wątpliwości, myślę o odejściu.
Zapytacie co jest powodem? To są tak głupie sprawy, że trudno mi o tym pisać.
1. Pierwsza z nich to kwestia finansowa....martwie się, że nie będziemy w stanie się utrzymać, że on nigdy nie będzie zarabiał więcej, że nie zdobędzie lepszej pracy i całe życie będzie jak teraz (ja pracuję i zarabiam więcej od niego, czuję się przez to źle, wolałabym, że to on był tym lepiej zarabiającym). DOdatkowo ja się ciągle szkolę, w perspektywie w przyszłości mam jeszcze lepsze zarobki, ale nie chcę utrzymywać rodziny. Nie postrzegam go przez to jak prawdziwego mężczyzny.
Dodatkowo, jak był młoody i głupi, to wziął duży kredyt m.in. na samochód, który obecnie pochłania 1/4 jego pensji i będzie pochłaniał jeszcze przez następne 4 lata...w związku z czym nie jeździmy na wakacje, nie mamy własnego mieszkania, bo nie ma za co.
2. Jeśli chodzi o drugą sprawę to naprawdę mi głupio o tym pisać, ale....chodzi o kwestie fizyczne. Mój TŻ jest niski. Minimalnie niższy ode mnie, do tego ostatnio schudł tak, że waży prawie tyle co ja. Czuję się przy nim wielką babą ( a ważę 53kg). Nie czuję się kobietą. Nie chodzę na obcasach. Do tego bardzo młodo wygląda, wygląda na jakieś 5 lat młodszego ode mnie. Kiedyś mi to wszystko nieprzeszkadzało, ale jak początkowe emocje opadły, to rpzeszkadza i to bardzo, ciągle o tym myślę. Powtarzam sobie ciągle, że jestem idiotką, bo przecież nie to się liczy, ale nie mogę tego przeskoczyć. Dodatkowo pewna bliska mi osoba jak ostatnio poznała mojego TZta, to powiedziała później, że myślała, że to mój młodszy brat, i że co ja w ogóle z nim robię.
Wiem, że nie powinnam zwrqacać uwagi na to co mówią inni ale zabolało mnie to, bo ona p oprostu powiedziałą na głos to, co ja myślę.
3. Zero namiętności. Moje libido jest poniżej poziomu morza. Seks mógłby dla mnie nie istnieć. On mnie nie pociąga (a kiedyś mnie bardzo kręcił!), jak już dojdzie do zbliżenia to jest po prostu poprawnie, ale bez większych emocji, a czasem to zaciskam zęby i czekam na koniec. Unikam całowania, dotykania, wywołuje to we mnie jakąś niechęc. Kiedys tak nie było...

Zapytacie więc, co mnie przy nim trzyma?
Powody są równie głupie.
1. Strach przed samotnościa. Boję się, że już nikogo nie spotkać. W oczach rodziny i tak jestem już starą panną. Mam wrażenie zresztą, że wszyscy sensowni faceci są już w związkach. DO tego chcę mieć dziecko, mam coraz mniej na to czasu i boję się, że zwyczajnie nigdy nie będę go miała jak tak dalej pójdzie.
2. Sama nie wiem czego chcę-boję się, że będę żałować. Kiedyś już tez zostawilam kogos bo wydawalo mi się że go nie kocham, a potem cierpiałam kolejne dwa lata, a nie było możliwości powrotu. Boję się, że teraz mogłoby być tak samo.
3. Nie wiem tak naprawdę gdzie się podziać, w grę wchodziłby tylko powrót do rodziców i ich "a nie mówiłam/em że będziesz starą panną"/
4. Całkowita zmiana życia, mam tylko jedną przyjaciółkę, a reszta przyjaciól jest wspólna, wiem, że po rozstaniu, straciłabym z nimi kontakt.
5. I ostatnia kwestia to to, że po prostu się boje zrobi ten krok, nei chcę go ranić, boję się że on sobie potem nie ułoży życia, że będzie cierpieć. On zrobił dla mnie bardzo wiele, wiele poświęcił, zmienił pracę ( na taką, która teraz go dołuje i dostarcza stresów), zmienił większośc swoich nawyków.Czuję się jak ostatnia niewdzięcznica.
No i najważniejsze, nie jestem, pewna na 100% czy chcę życ bez niego. Pewna jestem tlyko tego, że teraz jestem nieszczęśliwa.

musisz sobie przede wszystkim odpowiedzieć na pytanie, czy to kryzys czy faktycznie jest już tak beznadziejnie, że nic nie da się z tym zrobić. Na pewno nie jest dobrym wyjściem bycie z kimś dlatego, że bliżej mi niż dalej do 30-tki i zegar mi tyka. Albo myślenie typu 'nikt mnie już nie zechce', skoro sama tak nisko się cenisz to może rzeczywiście nikt Cię nie zechce .

Z tego co piszesz widać, że czujesz niechęć do swojego partnera i masz pretensje o wszystko; a to wzrost nie ten, waga za niska, praca nie taka... Mam wrażenie, że niczym Ci ten człowiek nie imponuje, a to już źle i być może faktycznie lepiej będzie rozstać się teraz niż za kolejne 2lata. Dasz sobie i jemu szansę na znalezienie odpowiedniej osoby. Ani Ty, ani on zwyczajnie się nie dobraliście. I to wszystko. On nagle nie urośnie, ani nie stanie się człowiekiem ambitnym i przedsiębiorczym, pewnich rzeczy po prostu nie da się zmienić.

Napisane przez ktosik1

no to poniżej moja historia w skrócie, w tej chwili jestem na etapie zastanawiania się nad rozwodem...

jesteśmy małżeństwem od 3 lat, znamy się 8. Mój mąż zawsze był człowiekiem raczej negatywnym, pesymistycznym, smutnym i prawie zawsze niezadowolonym i bez życia...w czasie chodzenia ze sobą zrywałam z nim 3 razy, za każdym razem wracał do mnie odmieniony, bardziej pozytywny, uśmiechnięty, starający się, ale po jakimś czasie to zanikało. Mąż nie miał łatwo w domu, ale też nie chce zwalać wszystkiego na jego rodziców i sytuacje w domu, pewne jest to, że atmosfera w domu rodzinnym miała duży wpływ na nasz związek, on zrobił w tej chwili z naszego, mojego życia takie życie jakie on miał w swoim domu, a jak się stamtąd wyprowadził to poczuł niesamowitą ulgę i ja tak mam teraz, czuje, że odchodząc od niego poczuje się lepiej.
Mąż nigdy nie starał się o mnie, nie mówił komplementów, nie okazywał miłości, zaangażowania, że mu zależy...jakoś to przebolałam, chociaż często się o to kłóciliśmy. Zwykle mówił mi, ze to robię źle, tamto powinnam inaczej, żebym myślała jak coś robię itp...wiecznie chodziłam przygnębiona i bez uśmiechu, a jestem a raczej byłam osobą bardzo wesołą. Nasze życie to była taka " zaciśniętą pięść". On nigdy nie chciał się z nikim spotykać, choć twierdzi, ze to moja wina bo jestem bardzo niezdecydowana. Przyznał się do tego, że posiadanie żony, to był fakt, po prostu miał żonę i tyle i będzie ją miał zawsze...ja się zbuntowałam jakieś 4 miesiące temu i od tamtej pory olewam to co on mówi,a raczej olewałam bo teraz jesteśmy na etapie rozmów bez przerwy. Jestem bardzo zmęczona tym jaki on ma charakter, wieczne kłótnie o wydatki, według niego najlepiej nie wydawać, bo po co spodnie, po co bluzka....a zarówno on i ja zarabiamy, wystarcza nam na wszystko. Wakacje, to najlepiej na działce, bo za darmo...a ja chce zwiedzać świat(bez przesady) ale raz na rok można wyjechać chyba do ciepłych krajów, to on wiecznie nie bo kasa....ja nie czuje i nie czułam przez te lata że żyję....byliśmy z amoją namową za granicą i co usłyszałam, że wydaliśmy tyle kasy a co z tego mamy tylko zdjęcia....Kwestia seksu, ja bardzo lubie, on powiedział, że robi to tylko dlatego, że to lubie...i jest to przyjemne, ale żeby miał na to ochote to nie, bo się tylko spocić można, od tamtej pory postanowiłam, że nei koniec tego, nei chce to nie...
każdy dzień był smutny, przygnębiający, wieczne pretensje, problemy...

ale powiedzcie, czy to sa problemy, które mogą prowadzić do rozwodu?

ja się wypaliłam, to jest pewne, on twierdzi, że mu zależy, że kocha i że zmieni wszystko...ale ja się boję, że tak wcale nie będzie....
jestem bardzo zmęczona życiem z nim, mam 28 lat, nei mamy dzieci, wyszłam za mąż chyba dlatego, ze tak wypadało, bo długo się spotykaliśmy itp...
nigdy nie czułam się przy nim jak kobieta, mądra, piękna...nigdy!!!
jeśli o czymś nie napisałam to pytajcie, bardzo potrzebuje porady osób trzecich...

jak najbardziej. Z tego co napisałaś już widzę trzy najczęstsze przyczyny rozwodów:
1. niedopasowanie seksualne
2. nieporozumienia na tle finansowym i
3. niezgodność charakterów.

A pewnie znalazłoby się tego więcej .

A tak poza tym nie wyobrażam sobie życia z kimś takim jak Twój mąż. Chyba wolałabym dożywotnią samotność, bynajmniej byłby to mój wybór i nikt by mi życia nie uprzykszał, nie podkopywał poczucia mojej wartości, nie pouczał, nie smęcił etc, etc. Nie wiem po cholerę się umartwiasz za życia będąc z kimś tak zgorzkniałym, samotnym i nieszczęśliwym jak Twój mąż (dzięki niemu sama teraz tak się czujesz).

[ktosik1]

ale on tak bardzo chce ostatniej szansy...nie wiem co zrobić

[ktosik1]

Bardzo proszę o opinie....nie wiem co robić, on chce to naprawić, a ja nawet nie mam ochoty się przytulić....

[Biedronilla]

Napisane przez ktosik1

ale on tak bardzo chce ostatniej szansy...nie wiem co zrobić

ważniejsze jest, czego Ty chcesz. Nie rób niczego z litości, albo TYLKO i wyłącznie dlatego, że on Cię o to prosi.

[ktosik1]

no właśnie, problem jest ze mną taki, że ja chyba nie do końca wiem czego chce, tzn jestem pewna tego co mi przeszkadza, ale sumienie chyba mi przeszkadza w podjęciu decyzji....

[ktosik1]

i chyba łapię doła lekkiego... jaki jest sens w życiu, skoro małżeństwo nie jest takie jak powinno, facet nie taki jak powinien....co tu zrobić....

[ktosik1]

halo!!! czy ktoś coś doradzi

[dedede]

nigdy nie czułam się przy nim jak kobieta, mądra, piękna...nigdy!!!
jeśli o czymś nie napisałam to pytajcie, bardzo potrzebuje porady osób trzecich...

Udajcie się może do terapeuty, na terapię partnerską? Bo wiesz, takie "rady z forum" to Ci tylko namieszają w głowie
Pogadaj z psychologiem. POWODZENIA!

[ktosik1]

ja sama mam już taki mętlik w głowie, że chyba większego się zrobić nie da

[ketinea]

Napisane przez ktosik1

i chyba łapię doła lekkiego... jaki jest sens w życiu, skoro małżeństwo nie jest takie jak powinno, facet nie taki jak powinien....co tu zrobić....

ktosik1, bez obrazy, ale to Ty sama sobie taki los zgotowałaś. Twój mąż zawsze był pesymistyczny, wiedziałaś, że taki ma charakter, a mimo to wyszłaś za niego. Bardziej rozumiem w tej sytuacji Twojego męża, który mógłby napisać na forum "Ciągle się kłócimy z żoną, raptem wszystko jej w moim charakterze zaczęło przeszkadzać po 10 latach, a wcale się nie zmieniłem, bez powodu zmienił się jej stosunek do mnie, nawet nie chce się przytulić".
Czemu rozpaczliwie pragniesz rad z forum jak tylko Ty sama wiesz czy jeszcze męża kochasz, czy chcesz to małżeństwo kontynuować, czy się w nim odnajdziesz. Jeśli tego nie wiesz to zastanów się, obce osoby Ci nie pomogą.
Ze swojej strony mogę dać jedną jedyną radę- jeśli kłócicie się o pieniądze, załóżcie dwa osobne konta i jedno wspólne (na wspólne wydatki mieszkaniowe). Pieniądze ze swojego konta wydawaj jak chcesz. Albo ustanówcie rozdzielność majątkową.

[ktosik1]

dawno nie pisałam, ale nie jest łatwo podjąć decyzję, uświadomiłam sobie, że mój mąż jest toksyczny facetem...

ten artykuł to wypisz wymaluj on:

http://kobieta.wp.pl/gid,13248506,im...l?ticaid=1d13f

[redrossa]

Hm. Ten artykuł też jest o mnie...
Też żyję w takim związku. 11 lat małżeństwo, 6 lat dziecko. Przechodziłam wszystkie etapy,tak jak w tym artykule, od zazdrości po obiecywanie, że będzie lepiej. I owszem było lepiej ale na krótko.
Teraz jestem przy ostatnim etapie.
nie potrafię uciec, myślę o dziecku, nie mam gdzie chyba się boję...
Wiem jedno, ciężko mi.
Kiedy go nie ma, kiedy wyjeżdża na dłużej, uwierzcie mi, czuję ulgę. Wraca mi humor, radość życia, znowu jestem sobą.
Wydaje mi się, że gdyby się ktoś pojawił w moim życiu, to chyba bym odeszła. Wiecie czego potrzebuję : miłości, potrzebuję czuć się atrakcyjnie, widzieć w oczach tej drugiej osoby: pożądanie, fascynację.
Ciężko w takich sytuacjach jest doradzać i ciężko jest samemu podjąć jakąś decyzję.

[ktosik1]

no i właśnie ja bardzo nie chcę tego, że gdy pojawi się dziecko, tym bardziej nie będę potrafiła odejść....a męczyć się wiecznie....ja wiem, że on może próbuje się zmienić, ale nie jest w tym konsekwentny, po prostu pomieszanie z poplątaniem....

teraz jest tak, że on ma ciągle pretensje, ja chce żyć tak jak sobie postanowiłam, tak jak nie żyłam przez ostatnie 3 lata, ale to spotyka się z jego pretensjami i z tym, że zachowuje sie jak pępek świata, który nie myśli o jego uczuciach i ma w nosie wszystko oprócz własnego szczęścia...ale czy gdyby tak było faktycznie, to nie odeszłabym już dawno, gdybym myślała tylko o sobie....bo wcześniej już zastanawiałam się i często pytałam siebie plącząc, lub będą w gniewie...boże przecież ja nie jestem szczęśliwa, czy ja chce być z tym człowiekiem, aż się przelało...

---------- Dopisano o 14:27 ---------- Poprzedni post napisano o 14:25 ----------

Napisane przez redrossa

Hm. Ten artykuł też jest o mnie...
Też żyję w takim związku. 11 lat małżeństwo, 6 lat dziecko. Przechodziłam wszystkie etapy,tak jak w tym artykule, od zazdrości po obiecywanie, że będzie lepiej. I owszem było lepiej ale na krótko.
Teraz jestem przy ostatnim etapie.
nie potrafię uciec, myślę o dziecku, nie mam gdzie chyba się boję...
Wiem jedno, ciężko mi.
Kiedy go nie ma, kiedy wyjeżdża na dłużej, uwierzcie mi, czuję ulgę. Wraca mi humor, radość życia, znowu jestem sobą.
Wydaje mi się, że gdyby się ktoś pojawił w moim życiu, to chyba bym odeszła. Wiecie czego potrzebuję : miłości, potrzebuję czuć się atrakcyjnie, widzieć w oczach tej drugiej osoby: pożądanie, fascynację.
Ciężko w takich sytuacjach jest doradzać i ciężko jest samemu podjąć jakąś decyzję.

doskonale rozumiem to co napisałaś...że jak wyjeżdża to czujesz radość z życia, niestety są to takie charaktery ludzi, oni sobie nawet nie zdają z tego sprawy jak bardzo psychicznie męczą jak potrafią zaniżyć ludzką wartość i pewność siebie....

[redrossa]

A wiesz co jest najgorsze, że mam wrażenie, że wszyscy faceci są tacy, jakby z innej bajki. Na początku jest super, miłość, czułość, oparcie itd. wszystko to czego przynajmniej ja od faceta oczekuję, a po jakimś czasie to mija...

[magnolia79]

Napisane przez redrossa

A wiesz co jest najgorsze, że mam wrażenie, że wszyscy faceci są tacy, jakby z innej bajki. Na początku jest super, miłość, czułość, oparcie itd. wszystko to czego przynajmniej ja od faceta oczekuję, a po jakimś czasie to mija...

no bo mężczyzni są z Marsa, a kobiety z Wenus...

[ktosik1]

Napisane przez redrossa

A wiesz co jest najgorsze, że mam wrażenie, że wszyscy faceci są tacy, jakby z innej bajki. Na początku jest super, miłość, czułość, oparcie itd. wszystko to czego przynajmniej ja od faceta oczekuję, a po jakimś czasie to mija...

no właśnie tutaj w moim przypadku jest problem....nigdy nie było tego porywu uczuć....

[lola23]

Przeczytałam cały wątek, odkopuję. Jestem ciekawa konsekwencji waszych wyborów, czy okazały się słuszne?

[MKac30]

Facet to facet..Na początku zawsze jest fascynująco. Bo wszystko jest nowe. Uczymy się siebie wzajemnie. Ale kiedy już jest ten ślub, ciąża, dziecko wkrada się rutyna. I nagle okazuje się że dopiero teraz otwieramy oczy. Ja stałam się zolza a on człowiekiem który mnie nie rozumie. Nie ma znaczenia, nawet chodzący ideał faceta zmieni się. Przez codzienność i rutynę.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Rokoszka]

Co wybrałaś? Wydaje mi się, że przygody zawsze są na początku kuszące, ale ktoś na kogo można zawsze liczyć, chyba to ma największą wartość, przynajmniej dla mnie.

[AnnEllenRanon]

Mi soe zdaje ze tutaj od poczatku tego nie bylo.. tak wynika z jej postu .. dlatego to nie wyszlo. Doskonale ja rozumiem, bo jak na poczatku facet to tzw cieple kluchy to nie umiem w sobie wzmoc nim ekscytacji. Po prostu nawet seks wydaje mi sie beznadziejnym, bo nic sie nie dzieje. Sama mam takie rozterki. Uwazam, ze powinno sie zakochac na poczatku a potem jak to osiądzie to juz cos innego.. gorzej jak tego nie ma od samego poczatku to pozniej tylko wzmaga stan , ze to moze byc pomylka, pomimo iz „nie sprawia trudnosci”..