Nie potrafię wyrażać uczuć, blokada. :(

[Liliott]

To moj pierwszy watek na forum wiec prosze o wyrozumialosc. Mam pewien problem..chcialabym powiedziec o tak wielu rzeczach, ze kogos kocham, ze zalezy mi na nim ale boje sie, ze zostane wysmiana. Chcialabym normalnie rozmawiac o pewnych sprawach ale nie potrafie, nie jestem pewna czy ktos mnie zrozumie. Chodzi tu glownie o czulosc, boje sie tego. Normalne osoby przytulaja sie na przywitanie itp. ale dla mnie jest to nieszczere, a gdy chce juz zrobic jakis krok to nie potrafie. Poznalam chlopaka i moglabym co chwile sie z nim przytulac, dotykac go, ale nie umiem. Moje zycie w sumie jest dalej nieciekawe bo brakuje mi bliskosci a w rodzinie nie mam nikogo kto moglby mi to podarowac.

[Nymerth]

Właściwie mam tak samo. Czasem bardzo bym chciała, ale przez usta mi nie przejdą jakieś wyznania. Staram się nadrabiać to zachowaniem - dbaniem o kogoś, pomocą, wsparciem, pokazywaniem że bardzo chcę spędzać razem czas. Co do bliskości fizycznej to z czasem widzę, że zależy to od osoby i tego, jak się przy tej osobie czuję. Przy niektórych nigdy nie mogę się przełamać, a przy innych tak szybciej lub wolniej. Nauczyłam się o tym uprzedzać, że taka jestem i żeby nie sprawiało to kłopotów. Wymaga to dużo cierpliwości od drugiej strony, ale jakoś działa i nie ma pretensji ani odbierania tego w niewłaściwy sposób.

[lady666macbeth]

rozmawianie o uczuciach wcale nie jest proste, Czasem po prostu ciężko powiedzieć komuś, nawet jeśli jest się z nim że się go kocha.
Nie ma na to sposobu.

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Też tak mam. Może nie aż tak że nie chce się przytulać z bliskimi, ale obcych ludzi w ogóle traktuje z dystansem. Na początku związku mój narzeczony miał do mnie pretensje że to zawsze on mówi że mnie kocha, ja jedyne co odpowiadałam to 'ja też.' Ale to chyba pokrywa się z domem rodzinnym, bo u mnie też się nie mówiło takich rzeczy, nie przytulałam się z rodzicami... Jesteśmy razem 8 lat, na chwile obecną przytulać się lubie bardzo, nie sprawia mi problemu żeby powiedzieć że kocham czy tęsknie. Natomiast nadal nie potrafię mówić o głębszych uczuciach, w sensie o jakiś swoich słabościach, obawach, lękach, jeśli już jestem do tego zmuszona to układam jakieś półzdania i zalewam się łzami.... no cóz...

[karolca]

Tego typu blokada spowodowana jest nie tyle co lękiem i strachem ale negatywnymi doświadczeniami na tym gruncie. Sama mam ten problem nawet opowiadając o przykrych czy pozytywnych wydarzeniach z mojego życia. Chodzę do psychologa i jest nieco lepiej Ale to długa i trudna droga

[fristi]

A masz tak od zawsze?
Coś taką blokadę powoduje, jakaś nieprzetrawiona trauma, ktoś Cię zranił?
Jeśli to jest dla Ciebie tak duży problem to może warto rozważyć wizytę u psychologa?
Nie znam się dobrze na tych sprawach, ale tego typu "objawy" mają osoby z zespołem Aspergera. Oczywiście nie diagnozuję Cię, rzucam tylko pomysłami.

[White_Dove]

Autorko mam tak samo. W moim domu nie było okazywania uczuć raczej "zrobienie przysłowiowej kanapki/kupienie czegos " zamiast tego.
Na poczatku zwiazku by przytulic sie do tż podczas ogladania filmu potrzebowałam kilku godzin, ale w końcu mi sie udało. Teraz sie z tego śmiejemy.
Kiedys ( w pierwszym krótkim zwiazku) było jeszcze gorzej, bo czułam sie jak kamień, ale starałam sie. Zostało mi to wytkniete "nie umiesz tego okazac"-rzucił z lekką pretensją. Aż mi sie wtedy przykro zrobiło, bo tak sie starałam i walczyłam sama ze sobą. Obecny tż nie wytyka mi tego, ale pokazuje jak okazywać to, przytulac. Czasem nawet sobie mysle, że moze powinien być z inną której nie trzeba tego uczyć, która nie ma tego "braku".

[żurawinka]

Moim zdaniem można się tego nauczyć, też pochodzę z rodziny gdzie nie okazywało się dzieciom uczuć, raczej krytyka, wysokie wymagania. Słowa kocham nie usłyszałam od rodziców nigdy
W kontaktach z chłopakiem byłam zablokowana całkowicie, chciałam ale nie mogłam się przełamać i trwało to kilka miesięcy. Ale trafiłam na cierpliwego oswajał aż oswoił. Nie było mi łatwo powiedzieć tak ważne słowo ale kiedy w końcu się odważyłam otworzył się dla mnie nowy nieznany dotąd świat, dosłownie Poczułam się wolna, odblokowana z emocji i prawdziwą sobą. Teraz nie mam problemu z okazywaniem uczuć mężowi, przyjaciołom i dzieciom aż w nadmiarze
Dodam że po śmierci mojego taty zbliżyłyśmy się z moją mamą na gruncie emocjonalnym i mówimy sobie "kocham" ( jeśli ona po 55 latach życia zdołała to powiedzieć to jest chyba szansa dla każdego )

[karolca]

Napisane przez żurawinka

Moim zdaniem można się tego nauczyć, też pochodzę z rodziny gdzie nie okazywało się dzieciom uczuć, raczej krytyka, wysokie wymagania. Słowa kocham nie usłyszałam od rodziców nigdy
W kontaktach z chłopakiem byłam zablokowana całkowicie, chciałam ale nie mogłam się przełamać i trwało to kilka miesięcy. Ale trafiłam na cierpliwego oswajał aż oswoił. Nie było mi łatwo powiedzieć tak ważne słowo ale kiedy w końcu się odważyłam otworzył się dla mnie nowy nieznany dotąd świat, dosłownie Poczułam się wolna, odblokowana z emocji i prawdziwą sobą. Teraz nie mam problemu z okazywaniem uczuć mężowi, przyjaciołom i dzieciom aż w nadmiarze
Dodam że po śmierci mojego taty zbliżyłyśmy się z moją mamą na gruncie emocjonalnym i mówimy sobie "kocham" ( jeśli ona po 55 latach życia zdołała to powiedzieć to jest chyba szansa dla każdego )

Zawsze jest czas aby się tego nauczyć. Jednak nie chodzi także o pozytywne emocje jak "kocham", ale szczere okazywanie wszelkich emocji, mówienie o nich i nazywanie ich.
U mnie nadmierna radość zawsze była tłumiona - "no i co się tak cieszysz, to nie powód do radości". Gdy coś mnie zezłościło i miałam ochotę krzyknąć czy wprost powiedzieć, że dana rzecz mnie złości, denerwuje to słyszałam, że to bzdura, mam siedziec cicho, zamknąć się itp. Tak więc gdy latami tłucze się do głowy takie rzeczy, to w pewnym momencie można sie pogubić i albo nie czuć nic, albo nie radzić sobie. Strach przez okazaniem czegokolwiek, bo to bez sensu, że co mi się stało, że jestem miła bo pewnie czegoś chcę... Im bardziej próbowałam, tym bardziej byłam tłumiona. I przykre jest, że robią to najbliżsi.

[GdyKochamy]

Musisz się odblokować. Spróbuj, przełam się, zobaczysz, że nic złego się nie stanie.

[White_Dove]

Napisane przez GdyKochamy

Musisz się odblokować. Spróbuj, przełam się, zobaczysz, że nic złego się nie stanie.

Ja kiedys gdy sie przełamałam na imprezie przytuliłam sie do tż po raz pierwszy to tego samego dnia ze mna zerwał ( fakt że powodem było to że nazmyslał cos tam sobie o mnie a nie że sie przytuliłam). Długi czas okazywanie uczuć kojarzyło mi sie z tym że i tak zostane odtrącona i olana wiec nie warto. Nadal nie umiem tak mocno sie przytulic do obecnego tż jak wtedy to byłego.

[żurawinka]

Napisane przez karolca

Zawsze jest czas aby się tego nauczyć. Jednak nie chodzi także o pozytywne emocje jak "kocham", ale szczere okazywanie wszelkich emocji, mówienie o nich i nazywanie ich.
U mnie nadmierna radość zawsze była tłumiona - "no i co się tak cieszysz, to nie powód do radości". Gdy coś mnie zezłościło i miałam ochotę krzyknąć czy wprost powiedzieć, że dana rzecz mnie złości, denerwuje to słyszałam, że to bzdura, mam siedziec cicho, zamknąć się itp. Tak więc gdy latami tłucze się do głowy takie rzeczy, to w pewnym momencie można sie pogubić i albo nie czuć nic, albo nie radzić sobie. Strach przez okazaniem czegokolwiek, bo to bez sensu, że co mi się stało, że jestem miła bo pewnie czegoś chcę... Im bardziej próbowałam, tym bardziej byłam tłumiona. I przykre jest, że robią to najbliżsi.

Wiem o co chodzi, w rodzinie TŻ nauczyłam się że można żyć inaczej, inaczej się zachowywać. Jak widziałam jak mama TŻ przytula dzieci to nie wiedziałam gdzie oczy podziać i czułam wielką zazdrość i żal że ja tego nie miałam

Napisane przez White_Dove

Ja kiedys gdy sie przełamałam na imprezie przytuliłam sie do tż po raz pierwszy to tego samego dnia ze mna zerwał ( fakt że powodem było to że nazmyslał cos tam sobie o mnie a nie że sie przytuliłam). Długi czas okazywanie uczuć kojarzyło mi sie z tym że i tak zostane odtrącona i olana wiec nie warto. Nadal nie umiem tak mocno sie przytulic do obecnego tż jak wtedy to byłego.

Obawa o odtrącenie chyba zawsze gdzieś tam zostaje, chociaż dużo mniejsza. Tworzy się własną rodzinę ze zdrowymi relacjami.

[lady666macbeth]

Napisane przez żurawinka

Moim zdaniem można się tego nauczyć.

oczywiście że można się tego nauczyć, tylko autorce będzie trzeba trochę więcej czasu, i cierpliwych ludzi wokół.

[White_Dove]

Napisane przez lady666macbeth

oczywiście że można się tego nauczyć, tylko autorce będzie trzeba trochę więcej czasu, i cierpliwych ludzi wokół.

Cierpliwosc jest potrzebna zgadzam sie.
Moj tż kiedys pytał czemu nie chce sie przytulac, a ja po prostu nie potrzebuje tego, tyle lat tego nie miałam, że przywykłam. Poza tym dziwnie sie czuje w momencie przytulenia tak nienaturalnie.

[GdyKochamy]

No to trochę inna sprawa jak tego nie potrzebujesz. Moja rodzina tak ma, że nie potrzebuje i nie chce tego zmienić. Ja za to zawsze miałam potrzeby przytulania się, ale było mi głupio to zainicjować. Odblokował mnie mój drugi chłopak. Teraz nie mam żadnego problemu z przytulaniem nawet kolegów. A moja rodzina się dziwi jak widzi takich ludzi i jest im z tym dobrze.

[Sheev]

Join the dark side. W takiej czarnej zbroi nie ma jak się przytulać.
Jeśli będziesz karmić się gniewem, ambicją, zazdrością, uczuciem braku, to nie będziesz potrzebować przytulanek i emocjonalnej gratyfikacji tudzież wyrażania swoich uczuć. Dlatego przejdź na Ciemną Stronę.

Jaką funkcję na przytulanie w psychologii i ewolucji? Otóż może być znakiem, że własne ciało jest akceptowane przez innych - czyli zdrowe i zdolne do rozmnażania, jeśli jesteś w wieku płodnym. Odpowiedz sobie na pytanie, czy jesteś zdrowa i płodna - jeśli tak, to możesz przekonać się, że przytulanie nie jest Ci potrzebne.
Jest też dawaniem poczucia bezpieczeństwa i troski - zastanów się, czy grozi Ci niebezpieczeństwo i potrzebujesz obiektywnie czyjejś troski, opieki do życia. Jeśli nie, to kolejny powód, by uznać przytulanie za zbędne.

[Krzywobuta]

Też miałam problem z bliskością, zarówno fizyczną jak i psychiczną.

W sumie nie wiem z czego to wynikało, bo w domu miałam dużo miłości i czułości, ale nie potrafiłam tego przerzucić na innych ludzi.

Ale praktyka czyni mistrza

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[MirkoPH]

Napisane przez karolca

Tego typu blokada spowodowana jest nie tyle co lękiem i strachem ale negatywnymi doświadczeniami na tym gruncie. Sama mam ten problem nawet opowiadając o przykrych czy pozytywnych wydarzeniach z mojego życia. Chodzę do psychologa i jest nieco lepiej Ale to długa i trudna droga

Karolcia ile sesji juz odbyłas u psychologa i jak oceniasz teraz swój stan ? Jest lepiej znacznie lepiej?

[karolca]

Napisane przez MirkoPH

Karolcia ile sesji juz odbyłas u psychologa i jak oceniasz teraz swój stan ? Jest lepiej znacznie lepiej?

chodzę około pół roku, po 4 spotkaniach z pierwszym terapeutą miałam 2 miesiące przerwy i czekałam na przydzielenie nowego. W obawie przed kolejną zmianą, przed nowym terapeutą nie potrafiłam się otworzyć. Tak więc powiedzmy, że z nim mam zaliczone 6 sesji, trudnych, ale znajdujemy źródło problemu. Chodzę także na terapie grupowe, które są świetnym uzupełnieniem indywidualnej.
Mam ogromny zasób wiedzy, różne spojrzenia, ćwiczenia...
Znacznie lepiej nie jest, jednak świadomość, że mogę coś zmienić daje mi bardzo dużo.

W każdym razie, gdy dzieje się ze mną coś, czego nie rozumiem, zatrzymuję się i myślę "co teraz czuję i co mogę zrobić aby poczuć się lepiej".

[Liliott]

Dziekuje za pomoc, wskazowki cenne i ciesze sie, ze nie jestem w tym sama.