Godny zarobek w wieku 30 lat? Dyskusja

[PoPoo]

Napisane przez Ariada

Nie pracowałam wcześniej w branży IT jeśli o to pytasz, nie jestem też po kierunku z tym związanym. Można powiedzieć, że zaczynałam od 0.

Serio jestem ciekawa jakim cudem, nie majac żadnej wiedzy ani wykształcenia, zaczynajac od zera a wieku 30 lat zostałaś, jak się domyślam ( w koncu to wizaż tu wszyscy są powyżej sredniej) - świetnie zarbiająca programistką? Możesz wytlumaczyć krok po kroku? XD Moze brzmię złośłiwie, ale serio chciałabym wiedzieć.

[linkinpaark]

Napisane przez PoPoo

Serio jestem ciekawa jakim cudem, nie majac żadnej wiedzy ani wykształcenia, zaczynajac od zera a wieku 30 lat zostałaś, jak się domyślam ( w koncu to wizaż tu wszyscy są powyżej sredniej) - świetnie zarbiająca programistką? Możesz wytlumaczyć krok po kroku? XD Moze brzmię złośłiwie, ale serio chciałabym wiedzieć.

Wtrącę się - z tego co ja wiem, to dla programistów organizuje się szkolenia, są tego rodzaju szkoły. Nauka trwa na przykład 2-3 lata i potem się już pracuje normalnie. Często oni zapewniają po takich szkołach od razu pracę.

[PoPoo]

Napisane przez linkinpaark

Wtrącę się - z tego co ja wiem, to dla programistów organizuje się szkolenia, są tego rodzaju szkoły. Nauka trwa na przykład 2-3 lata i potem się już pracuje normalnie. Często oni zapewniają po takich szkołach od razu pracę.

Tylko, że tutaj wygląda na to, ze pani została programistką w 3 miesiące

[7ccce98bd1fb37e774261cb8463420b8c7814618_5eb735f295b28]

Jestes oderwana od rzeczywistosci.
Srednia pensja w Niemczech to na rok 2017 3000e. Brutto.
Odlicz sobie okolo 40% podatku od tego. To daje 1800e netto, ale tyle nie zarobisz na kasie. Tyle zarabia poczatkujacy inzynier lub doktorant.
Zeby zarabiac na start 2000e netto musisz mieszkac w okolicach Stuttgartu, bo to zaglebie przemyslowe i miec sensownego magistra. Smieszy mnie jak ludzie mysla, ze w Niemczech zarabia sie tyle co w Polsce, tylko ze w euro. W Berlinie np. zarabia sie o jakies 30% mniej niz w Stuttgarcie.
Jest o wiele mniejszy rozstrzal - kasjerka w Aldim zarabia jakies 1300e netto, a inzynier 2600e. Tylko 1000e roznicy.

[PoPoo]

[1=7ccce98bd1fb37e774261cb 8463420b8c7814618_5eb735f 295b28;86142822]Jestes oderwana od rzeczywistosci.
Srednia pensja w Niemczech to na rok 2017 3000e. Brutto.
Odlicz sobie okolo 40% podatku od tego.
Zeby zarabiac na start 2000e netto musisz mieszkac w okolicach Stuttgartu lub wiekszego miasta i miec sensownego magistra. Smieszy mnie jak ludzie mysla, ze w Niemczech zarabia sie tyle co w Polsce, tylko ze w euro.
Jest o wiele mniejszy rozstrzal - kasjerka w Aldim zarabia jakies 1300e netto, a inzynier 2600e. Tylko 1000e roznicy.[/QUOTE]

Uważam, ze wiele traci z takim podejściem i moze stracić wielu wartościowych facetów. W dodatku jak facet cos takiego usłyszy to pewnie zwieje, bo takich rzeczy się nie gada na pierwszych randkach,a rozumiem, ze autorka - zanim się zaagnażuje w znajomośc, musi znac zarobki wybranka. Więc musi o nie zapytać.

Moim zdaniem autorka zafiksowała sie na tym, jak to ona dobrze zarabia i gardzi każdym, kto zarabia mniej lub - co dziwne - tyle samo. Bo facet musi przeciez zarabiać minimum 5 tys XD

[Ariada]

Napisane przez PoPoo

Serio jestem ciekawa jakim cudem, nie majac żadnej wiedzy ani wykształcenia, zaczynajac od zera a wieku 30 lat zostałaś, jak się domyślam ( w koncu to wizaż tu wszyscy są powyżej sredniej) - świetnie zarbiająca programistką? Możesz wytlumaczyć krok po kroku? XD Moze brzmię złośłiwie, ale serio chciałabym wiedzieć.

Gdzie wyczytałaś, że jestem ŚWIETNIE ZARABIAJĄCĄ programistką? napisałam, że musiałam zejść z poprzedniej pensji podczas przebranżowienia

Początkujący programiści to plankton. Często pracują za niewiele ponad 2k netto. Najczęściej pierwsza pensja oscyluje w okolicach 3k netto. W przeciągu pierwszego roku da się dojść do 4k-5k netto. Dobre zarobki zarabiają się przy stażu 2+ roku chętnych na 1 stanowisko juniora jest zazwyczaj około setki, więc konkurencja jest ogromna.

A tak poza tym, że poszłam na kurs to zawsze po prostu bardzo szybko się uczyłam, mam analityczny umysł i jak się okazało smykałkę do programowania. Oprócz tego ciężka praca przez 2 miesiące kursu. Kurs w trybie stacjonarnym (9-17), a do tego codzienna praca po kursie. W sumie to przez te 2 miesiące średnio spędzałam 10-12 godzin na programowaniu. CODZIENNIE.

30tka jeszcze mi nie stuknęła, ale już coraz bliżej :P

[otsochodzi]

Napisane przez Ariada

Tak. Byłabym się w stanie tego sama nauczyć sama, ale trwałoby to dłużej. A tak w czerwcu poszłam na kurs, a we wrześniu pracowałam już jako junior

To ty jesteś jakąś mega farciarą, bo tak się składa, że jetem Senior Developerem i czasami prowadzę techniczną rekrutację. W wielu firmach w tym mojej CV osób po kursach wyrzucamy do kosza, a zwłaszcza tej firmy na C, która "szkoli" programistów w 8 tygodni, a potem absolwenci nie potrafią napisać prostej pętli i mają problem z zadaniem typu FizzBuzz czy prostym algorytmem sortowania np: przez wstawianie na rozmowie o pracę.

Na wielu forach informatycznych te szkoły są mocno krytykowane przez wielu programistów z kilku-letnim doświadczeniem.
Z ciekawości - dostałaś się do dużej korporacji czy malutkiej firmy(<20 osób)?

[szugarbejb]

Jeśli się jest singlem, wynajmuje się mieszkanie samemu, dokształca np.na podyplomówce i ma się auto, plus chce się jeszcze zaoszczędzić np.właśnie na wkład własny to 5 tys.to jest bardzo mało. Raczej nie wystarczy.

[Ariada]

Napisane przez otsochodzi

To ty jesteś jakąś mega farciarą, bo tak się składa, że jetem Senior Developerem i czasami prowadzę techniczną rekrutację. W wielu firmach w tym mojej CV osób po kursach wyrzucamy do kosza, a zwłaszcza tej firmy na C, która "szkoli" programistów w 8 tygodni, a potem absolwenci nie potrafią napisać prostej pętli i mają problem z zadaniem typu FizzBuzz czy prostym algorytmem sortowania np: przez wstawianie na rozmowie o pracę.

Na wielu forach informatycznych te szkoły są mocno krytykowane przez wielu programistów z kilku-letnim doświadczeniem.
Z ciekawości - dostałaś się do dużej korporacji czy malutkiej firmy(<20 osób)?

Firma 60+ osób. Przepytywał mnie senior developer i nie miał zastrzeżeń co do tego, czego nauczyłam się na kursie w firmie na C oczywiście poziom pytań adekwatny do poziomu juniora. Z tym, że firma miała już doświadczenie z ludźmi po kursach, jest u nas kilku dobrych programistów, którzy też się przebranżowili (tych co zostali i też takich, co przyszli, a potem z powodzeniem zmienili firmę) i nie boją się zapraszać na rozmowy takich osób. W ostateczności zawsze mogą przecież nie oferować im pracy

[PoPoo]

Napisane przez Ariada

Gdzie wyczytałaś, że jestem ŚWIETNIE ZARABIAJĄCĄ programistką? napisałam, że musiałam zejść z poprzedniej pensji podczas przebranżowienia

A tak poza tym, że pszłam na kurs to zawsze po prostu bardzo szybko się uczyłam, mam analityczny umysł i jak się okazało smykałkę do programowania. Oprócz tego ciężka praca przez 2 miesiące kursu. Kurs w trybie stacjonarnym (9-17), a do tego codzienna praca po kursie. W sumie to przez te 2 miesiące średnio spędzałam 10-12 godzin na programowaniu. CODZIENNIE.

30tka jeszcze mi nie stuknęła, ale już coraz bliżej :P

To że swietnie zarabiasz wywnioskowałam z wizązowej tradycji - tu wszyscy świetnie zarabiają i pensja 5 tys to dla nich mało XD

no wiesz - rozumiem ze ciezko pracowalas ale dwa miesiące to jest naprawdę nic.. nawet jakbyś pracowała 24 godziny na dobę.
Ludzie latami zdobywają dobre wykształcenie - nie wierz,e że w 2 miesiace nabyłas takie umiejętności jak osoba po dobrych studiach i i pasjonująca się tym od dawna. Musiałas miec farta i tyle, =i firma wymagała akurat tego czego się w tym krótkim czasie nauczyłaś.

[Ariada]

Napisane przez PoPoo

To że swietnie zarabiasz wywnioskowałam z wizązowej tradycji - tu wszyscy świetnie zarabiają i pensja 5 tys to dla nich mało XD

no wiesz - rozumiem ze ciezko pracowalas ale dwa miesiące to jest naprawdę nic.. nawet jakbyś pracowała 24 godziny na dobę.
Ludzie latami zdobywają dobre wykształcenie - nie wierz,e że w 2 miesiace nabyłas takie umiejętności jak osoba po dobrych studiach i i pasjonująca się tym od dawna. Musiałas miec farta i tyle, =i firma wymagała akurat tego czego się w tym krótkim czasie nauczyłaś.

W Polsce studia nie uczą programowania...
A ja się nie nauczyłam tego, czego uczą się ludzie na infie. Nauczyłam się tego, co wymaga się od juniora na rynku pracy.

Fart zawsze w życiu jest potrzebny, ale wiem też, że podczas rozmowy pokonałam kilku kandydatów z kierunkowym wykształceniem

[answer_is_here]

Nigdy nie patrzyłam na to ile ma chłopak, którym się interesuję. Patrzyłam na to JAKI JEST >> również czy zaradny, pracowity, czy uczciwy a nie jakiś lewus kombinator. W upie miałam ile wyciąga ze swojej pracy. Patrzyłam (jak już) na to, jak te pieniądze wydaje. Czy z głową.

Polecam tę metodę, sprawdzona jest.

[Hanged]

Jest mi to kompletnie obojętne co obca osoba myśli o zarobkach i tego "ile kto powinien zarabiać".
Nie ma dla mnie jednak sensu związek gdy ktoś warunkuje wchodzenie w tę relację od zasobności portfela drugiej osoby. Może to być pewien problem w niektórych sytuacjach ale nie wyobrażam sobie by argumentować tak swoją chęć wejścia w dany związek. Więc przy zainteresowaniu daną osobą i usłyszeniu takiego poglądu trzeba by się było mocno zastanowić...
Każdy ma prawo do odmiennego zdania.

[megamag]

Napisane przez dominika152

Tak więc - jestem podłą materialistką - czy mam sensowne podejście?

Tak, w moim mniemaniu jesteś materialistką. Samo żądanie konkretniej kwoty zarobków wydaje mi się kosmiczne i za nic nie chciałabym być z taką osobą jak Ty. Ale to nie tak, że to jakaś zbrodnia. Zwiążesz się, z kim zechcesz, bo to Twoje życie.

Ja mam trochę inną wizję związku. Dla mnie to braterstwo dusz, a poza tym wymagam miłości również w sytuacji życiowych trudności, w tym jak urwie mi nogę i stracę dochody, więc i to samo chcę dać partnerowi. Nigdy mi nawet nie wpadło do głowy wymieniać zarobków wśród moich wymagań. Inteligentny - owszem, taki, na którym można polegać - owszem. Ale pieniądze dziś są, a jutro ich nie ma. Pewnie, że lepiej jak są, nikt nie lubi klepać biedy, ale nie pokładałabym aż tylu nadziei w dobrach materialnych. Wystarczy większy kryzys ekonomiczny (że nawet nie wspominam o czymś większym jak wojna) i wszystko to szlag trafi.

[answer_is_here]

W ogóle mam problem z pojęciem 'godny zarobek'.
Trąci mi takimi mądralami spod monopolowego, którzy często dywagują o tych mitycznych godnych zarobkach, które oczywiście powinien 'zapewnić im rząd'

[4bf691ac28ce4b7c42a5e5e37940d2d92e088cdd_611061f254610]

5000 zł netto to dla mnie kwota nie do osiągnięcia. Marzenie, które nigdy się nie spełni.

[szugarbejb]

No właśnie godny znaczy dla każdego coś innego, ale jednak fakty są jakie są, faktem są ceny mieszkań, jedzenia itp.

---------- Dopisano o 22:20 ---------- Poprzedni post napisano o 22:18 ----------

Ostatnio był taki wątek dziewczyny rozgoryczonej rozdżwiękiem między jej poziomem życia a znajomych, prawda jest taka że wielu osobom pomagają rodzice, dużo osób dziedziczy nieruchomości itp. Niby mediana jest jaka jest ale liczna mieszkań kupowanych za gotówkę z roku na rok rośnie.

[edan84]

Tak, jesteś materialistką. Ja też. I każda inna z pań i panów również. Któraś z was odda własne mieszkanie, auto, rzuci wygodną pracę, odda wszystkie pieniądze potrzebującym i ruszy nieść pomoc biednym dzieciom, pomagać własnoręcznie tylko za wikt i opierunek w hospicjach? No właśnie - nie.

Ja osobiście nie wyobrażam się związać z kobietą która nie odnosi wymiernych sukcesów na tle zawodowym, która nie ma wyższego wykształcenia (nie może to być jakaś anonima uczelnia).

Jak dla mnie 5 tys zł na rękę dla 30latka to mało. W Warszawie teoretycznie można się utrzymać. Ale tylko utrzymać. Wegetacja jednak nie wydaje mi się czymś pasjonującym i w związku z tym szukałbym kobiety, którą jednak stać aby żyć i mieć swoje pasje, hobby. Sądzę, że autorka ma podobnie, że woli kogoś kto miał w wieku lat 20-parę ambicje i cel w życiu i na dodatek go zrealizował z sukcesami.

Na Twoim miejscu, autorko, zweryfikowałbym listę znajomych, bo po co męczyć się z ludźmi którzy mają inne cele w życiu niż Ty i priorytety. Ty wiesz i zdajesz sobie sprawę, że trzeba myśleć o dniu jutrzejszym, coś odłożyć, zostawić pewnie coś dzieciom. Żyć jak emeryci z Japonii a nie jak obecni z Polski.

Jestem materialistą i się tego nie wstydzę. Zarabiam dobrze i chcę zarabiać dużo więcej. Chciałbym też partnerki z podobnym podejściem.
A jeśli o pieniądzach mówimy to wg mnie minimum przyzwoitości jest 10 tys na rękę. I nie jest to wcale wysokie wynagrodzenie. Takie od którego można zacząć myśleć aby coś odłożyć i może wziąć auto na kredyt (choć wg mnie branie auta w kredycie konsumenckim zakrawa o ciężką chorobę umysłową).

[szugarbejb]

Poza tym weźcie też pod uwagę że apetyt rośnie w miarę jedzenia. Jeśli musiałabym się utrzymać za ułamek kwoty którą mam do dyspozycji teraz (a nie są to miliony tylko akurat mieszkam we własnym mieszkaniu więc jestem dość dużo do przodu) to jasne, że bym się utrzymała, tak samo każdy z Was. Ale co z tego, skoro byłoby ciężko? Jak najszybciej chciałabym zmienić sytuację, każdy by chciał.

Dlatego fajnie jest zacząć myśleć o tym jak najwcześniej, już na etapie szkoły.

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Napisane przez edan84

Tak, jesteś materialistką. Ja też. I każda inna z pań i panów również. Któraś z was odda własne mieszkanie, auto, rzuci wygodną pracę, odda wszystkie pieniądze potrzebującym i ruszy nieść pomoc biednym dzieciom, pomagać własnoręcznie tylko za wikt i opierunek w hospicjach? No właśnie - nie.

Ja osobiście nie wyobrażam się związać z kobietą która nie odnosi wymiernych sukcesów na tle zawodowym, która nie ma wyższego wykształcenia (nie może to być jakaś anonima uczelnia).

Jak dla mnie 5 tys zł na rękę dla 30latka to mało. W Warszawie teoretycznie można się utrzymać. Ale tylko utrzymać. Wegetacja jednak nie wydaje mi się czymś pasjonującym i w związku z tym szukałbym kobiety, którą jednak stać aby żyć i mieć swoje pasje, hobby. Sądzę, że autorka ma podobnie, że woli kogoś kto miał w wieku lat 20-parę ambicje i cel w życiu i na dodatek go zrealizował z sukcesami.

Na Twoim miejscu, autorko, zweryfikowałbym listę znajomych, bo po co męczyć się z ludźmi którzy mają inne cele w życiu niż Ty i priorytety. Ty wiesz i zdajesz sobie sprawę, że trzeba myśleć o dniu jutrzejszym, coś odłożyć, zostawić pewnie coś dzieciom. Żyć jak emeryci z Japonii a nie jak obecni z Polski.

Jestem materialistą i się tego nie wstydzę. Zarabiam dobrze i chcę zarabiać dużo więcej. Chciałbym też partnerki z podobnym podejściem.
A jeśli o pieniądzach mówimy to wg mnie minimum przyzwoitości jest 10 tys na rękę. I nie jest to wcale wysokie wynagrodzenie. Takie od którego można zacząć myśleć aby coś odłożyć i może wziąć auto na kredyt (choć wg mnie branie auta w kredycie konsumenckim zakrawa o ciężką chorobę umysłową).

Wiedziałam, że się pojawisz w tym wątku.

Ja rozumiem że można mieć drogie hobby, różne wymagania etc. ale dla mnie osoba która gada, że 5 tys to ochłapy i za to to tylko wegetacja, a przy 10 tys dopiero można zacząć oszczędzać, to ma ewidentny problem ze sobą, z budżetem i utrzymaniem kasy przy sobie.
Mówię tu o zwykłych ludziach. A umówmy się, na wizażu siedzą zwykli ludzie, a nie top 100 milionerow, którzy faktycznie mogą mieć skrzywione spojrzenie na świat.

I to jest dla mnie wlasnie ważna cecha u partnera. Partner w związku musi umieć zarządzać kasa i wiedziec co jest wazne, bo inaczej nawet kilkadziesiąt tysięcy miesiecznie może być za malo.
Nie sztuka jest miesiąc w miesiąc przepierdzielac cała wypłatę.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka

[otsochodzi]

Napisane przez edan84

Tak, jesteś materialistką. Ja też. I każda inna z pań i panów również. Któraś z was odda własne mieszkanie, auto, rzuci wygodną pracę, odda wszystkie pieniądze potrzebującym i ruszy nieść pomoc biednym dzieciom, pomagać własnoręcznie tylko za wikt i opierunek w hospicjach? No właśnie - nie.

Ja osobiście nie wyobrażam się związać z kobietą która nie odnosi wymiernych sukcesów na tle zawodowym, która nie ma wyższego wykształcenia (nie może to być jakaś anonima uczelnia).

Jak dla mnie 5 tys zł na rękę dla 30latka to mało. W Warszawie teoretycznie można się utrzymać. Ale tylko utrzymać. Wegetacja jednak nie wydaje mi się czymś pasjonującym i w związku z tym szukałbym kobiety, którą jednak stać aby żyć i mieć swoje pasje, hobby. Sądzę, że autorka ma podobnie, że woli kogoś kto miał w wieku lat 20-parę ambicje i cel w życiu i na dodatek go zrealizował z sukcesami.

Na Twoim miejscu, autorko, zweryfikowałbym listę znajomych, bo po co męczyć się z ludźmi którzy mają inne cele w życiu niż Ty i priorytety. Ty wiesz i zdajesz sobie sprawę, że trzeba myśleć o dniu jutrzejszym, coś odłożyć, zostawić pewnie coś dzieciom. Żyć jak emeryci z Japonii a nie jak obecni z Polski.

Jestem materialistą i się tego nie wstydzę. Zarabiam dobrze i chcę zarabiać dużo więcej. Chciałbym też partnerki z podobnym podejściem.
A jeśli o pieniądzach mówimy to wg mnie minimum przyzwoitości jest 10 tys na rękę. I nie jest to wcale wysokie wynagrodzenie. Takie od którego można zacząć myśleć aby coś odłożyć i może wziąć auto na kredyt (choć wg mnie branie auta w kredycie konsumenckim zakrawa o ciężką chorobę umysłową).

No ale zdajesz sobie sprawę, że wiele ludzi choćby się dwoiło i troiło, brało trzy etaty naraz to nie dojdzie do tych zarobków 10.000? W Polsce zarabiać 10.000 można tylko w określonych zawodach. Ja tam bym wolał, aby partnerka zarabiała już te 5000 złotych, ale umiała oddzielić pracę od życia zawodowego. Dodatkowo w wielu zawodach nawet jak zarabiasz te 10.000 to pracujesz i po 12 godzin na dobę. Co ci z tej kasy, skoro odliczając pracę i sen zostaje ci 4 godziny życia dziennie?

W pewnym momencie trzeba dać sobie spokój i przestać być niewolnikiem pracy i pieniądza. 10.000 na osobę to już grube zarobki - jak ktoś umie dysponować pieniędzy to spokojnie 3-4 tysiące można odłożyć i jednocześnie żyć na poziomie lepszym niż 99% polaków. Z drugiej strony ktoś może zarabiać 15.000 i wydawać kasę na totalne głupoty niepotrzebne do życia, szastać kasą na prawo i lewo i ledwo wychodzić na zero pod koniec miesiąca. Mało to takich osób?

[szugarbejb]

Ale czasem się tą kasą nie da zarządzać, bo zwyczajnie nie ma czym.



Ale fakt faktem, jest taka szwedzka miloonerka polskiego pochodzenia, Vonna Y de Yong. Swego czasu uczestniczyła w takim reality show - dostawała jakieś minimalne kwoty do przeżycia na tydzień i miała za to żyć normalnie. Chyba jako jedynej z grupy milionerów powodziło jej się nieźle, ba jeszcze zaoszczędziła, kiedy innym absolutnie to nie wystarczało.

Cóż, gospodarna Polka

[otsochodzi]

Napisane przez szugarbejb

Poza tym weźcie też pod uwagę że apetyt rośnie w miarę jedzenia. Jeśli musiałabym się utrzymać za ułamek kwoty którą mam do dyspozycji teraz (a nie są to miliony tylko akurat mieszkam we własnym mieszkaniu więc jestem dość dużo do przodu) to jasne, że bym się utrzymała, tak samo każdy z Was. Ale co z tego, skoro byłoby ciężko? Jak najszybciej chciałabym zmienić sytuację, każdy by chciał.

Dlatego fajnie jest zacząć myśleć o tym jak najwcześniej, już na etapie szkoły.

Tylko wiesz, że aby zarabiać powyżej tych 5 tysięcy to trzeba iść w wąską działkę specjalizacji, zostać lekarzem, prawnikiem, informatykiem czy prowadzić własną działalność, chociażby mieć sieć spożywczaków jak to ktoś napisał.

A co jeżeli ktoś z powołania jest nauczycielem? Nauczyciel kokosów nie zarobki. Nie każdy zostanie programistą, lekarzem czy prawnikiem. Jednej osobie uda się biznes, dziesięciu innych skończy z długami.

Moim zdaniem jak ktoś zarabia powyżej 5.000 to już powinien być z siebie dumny i dziękować, bo wielu ludzi w swoich branżach nawet jak będzie się starało to nie zarobi tych 5000.

Niektórzy są powołani do pewnych zawodów i nie w głowie im zmiana pracy na bardziej dochodową, której nie będą lubić.

[samotny_t]

Autorko, a jeszcze jedno. Jak wiadomo, różne bywają koleje losu w życiu i 30 lat to nie zawsze tyle samo lat na budowanie kariery. Co, jeśli ktoś na przykład walczył rok czy kilka z chorobą, musiał przez to przerwać studia lub przydarzył mu się inny niezawiniony dramat życiowy? Odrzucasz taką osobę w razie niezarabiania 5000 zł czy obniżasz swoje wymagania?

[edan84]

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;86143098]Wiedziałam, że się pojawisz w tym wątku.

Ja rozumiem że można mieć drogie hobby, różne wymagania etc. ale dla mnie osoba która gada, że 5 tys to ochłapy i za to to tylko wegetacja, a przy 10 tys dopiero można zacząć oszczędzać, to ma ewidentny problem ze sobą, z budżetem i utrzymaniem kasy przy sobie.
Mówię tu o zwykłych ludziach. A umówmy się, na wizażu siedzą zwykli ludzie, a nie top 100 milionerow, którzy faktycznie mogą mieć skrzywione spojrzenie na świat.

I to jest dla mnie wlasnie ważna cecha u partnera. Partner w związku musi umieć zarządzać kasa i wiedziec co jest wazne, bo inaczej nawet kilkadziesiąt tysięcy miesiecznie może być za malo.
Nie sztuka jest miesiąc w miesiąc przepierdzielac cała wypłatę.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]
Droga wizażanko, to ciekawe że podejście mężczyzny do do tego jak wydaje pieniądze uzależniasz od tego by zarabiał mało.

A wiesz, że np ja zarabiam tyle ile zarabiam i pracuję dla 2 firm, bo:
a) chcę otworzyć nowy biznes w który też chcę wejść;
b) mam na utrzymaniu rodzica, którego prywatne leczenie, zabiegi i rehabilitacja pochłania znaaaacznie więcej niż te śmieszne 5 tysięcy;
c) mam kredyt (tak, tak, nie rzucam milionami na lewo i prawo z kieszeni);
d) mam firmę - prowadzenie firmy też pochłania trochę pieniędzy i czasu;

[Rena]

Po przeczytaniu wymagan autorki stwierdzam, ze ona chce z powrotem swojego eksa tylko w wersji po podwyzce. Tego akurat bym nie podczepila pod materializm, a raczej pod niewyleczone rozstanie.

[szugarbejb]

No i właśnie przez to że czasy są niepewne, że kobiecie zawsze jest trudniej (zarabiamy mniej, ciąża itp.), zawsze można zachorować itp.autorka chce faceta zarabiającego przyzwoicie. Nie uważam, że to ja czyni materialistką, to ja czyni kobietą po prostu, niestety w życiu mamy troszkę bardziej pod górkę niż faceci, w wyborze zawodu również.

[Ariada]

A w ogóle jestem ciekawa jak osoby, które rzeczywiście nie chcą się w żaden sposób wiązać z osobami, które zarabiają poniżej jakiś wymagań - jak sprawdzacie ile dana osoba zarabia? Pada to pytanie wprost?

Ja na przykład jak poznałam mojego obecnego partnera wiedziałam tylko w jakiej firmie pracuje i na jakim stanowisku. A było to stanowisko z tak rozstrzelonymi zarobkami w branży, że mógł zarabiać bardzo dobrze albo tylko tyle, żeby starczało od 1 do 1. Jest jeszcze kwestia zobowiązań, które dana osoba może mieć lub nie - bo co z tego, gdyby zarabiała 10k netto jeśli miałaby długi i ponad połowa pensji szła by na ich sprawdzenie? Co jeśli byście się o tym dowiedzieli np. po dłuższym czasie miłych randek? Takie tematy rzadko kiedy pojawiają się w sposób otwarty i ja na przykład bym się wkurzyła, gdyby facet mnie wypytywał o takie szczegóły na etapie poznawania się. Wolałabym, żeby był zainteresowany wtedy moją osobą, ewentualnie moimi ambicjami, niż stanem mojego konta.

[samotny_t]

Napisane przez Ariada

A w ogóle jestem ciekawa jak osoby, które rzeczywiście nie chcą się w żaden sposób wiązać z osobami, które zarabiają poniżej jakiś wymagań - jak sprawdzacie ile dana osoba zarabia? Pada to pytanie wprost?

Ja na przykład jak poznałam mojego obecnego partnera wiedziałam tylko w jakiej firmie pracuje i na jakim stanowisku. A było to stanowisko z tak rozstrzelonymi zarobkami w branży, że mógł zarabiać bardzo dobrze albo tylko tyle, żeby starczało od 1 do 1. Jest jeszcze kwestia zobowiązań, które dana osoba może mieć lub nie - bo co z tego, gdyby zarabiała 10k netto jeśli miałaby długi i ponad połowa pensji szła by na ich sprawdzenie? Co jeśli byście się o tym dowiedzieli np. po dłuższym czasie miłych randek? Takie tematy rzadko kiedy pojawiają się w sposób otwarty i ja na przykład bym się wkurzyła, gdyby facet mnie wypytywał o takie szczegóły na etapie poznawania się. Wolałabym, żeby był zainteresowany wtedy moją osobą, ewentualnie moimi ambicjami, niż stanem mojego konta.

To jest bardzo dobre pytanie.

[szugarbejb]

Ja zawsze pytałam wprost, kiedy padała propozycja lub wspólny pomysł zamieszkania razem, a zazwyczaj dość szybko. Jestem z frakcji "mieszkamy razem to wszystko wspólne ", więc od razu pytalam o zarobki, zobowiązania, jak tam rodzina itp. - oczywiście swoimi dzieliłam się z zainteresowanym też.