Ludzie i zachowania, które nas dziwią+ot, część 56.

[Kafkazmlekiem]

Napisane przez Higurashi

Odechciało mi się dzieci jeszcze bardziej współczuję i cieszę się, że miałaś wsparcie.
Cieszę się, że zaczyna się trochę więcej mówić również o trudach macierzyństwa. Wiem, że to może być największe szczęście i cudowny czas w życiu kobiety, ale mówienie o samych plusach nie pomaga w świadomej decyzji o przyjęciu wszystkich cudów, ale i trudów wychowywania małego człowieka.

Mnie też Chociaż dzieci są różne. Syn mojego kolegi to było na przykład złote dziecko. Spał całe dnie, całe noce przesypiał, nie wrzeszczał, jadł, wtedy kiedy była jego pora, no anioł Teraz trochę mu różki urosły, ale nadal fajny dzieciak. Takiego to aż się chce mieć

A co do zostawiania dziecka samego, żeby się wywrzeszczało, to aż mi się w głowie nie mieści. Ale wszystko już tu zostało powiedziane, cieszę się, że jednak więcej Wizażanek by takiego dzieciaczka nie zostawiło samopas.

[Higurashi]

Napisane przez Kafkazmlekiem

Mnie też Chociaż dzieci są różne. Syn mojego kolegi to było na przykład złote dziecko. Spał całe dnie, całe noce przesypiał, nie wrzeszczał, jadł, wtedy kiedy była jego pora, no anioł Teraz trochę mu różki urosły, ale nadal fajny dzieciak. Takiego to aż się chce mieć



A co do zostawiania dziecka samego, żeby się wywrzeszczało, to aż mi się w głowie nie mieści. Ale wszystko już tu zostało powiedziane, cieszę się, że jednak więcej Wizażanek by takiego dzieciaczka nie zostawiło samopas.

Wiem, że dzieci są różne moja ciocia ma w domu aniołka, dużo śpi, spokojna. Nawet byli zaniepokojeni i zabrali ją do lekarza na konstrole. Ale ona po prostu taka jest. Tylko nikt mi nie da gwarancji, że mój maluch też by taki był

Sent from my Mi A2 using Tapatalk

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Napisane przez Higurashi

Wiem, że dzieci są różne moja ciocia ma w domu aniołka, dużo śpi, spokojna. Nawet byli zaniepokojeni i zabrali ją do lekarza na konstrole. Ale ona po prostu taka jest. Tylko nikt mi nie da gwarancji, że mój maluch też by taki był

Sent from my Mi A2 using Tapatalk

No niestety. Tak jak i nikt nie da gwarancji że z dniem urodzenia dziecka całe twoje życie się skończy, bo urodzi się ono poważnie chore.
Dlatego ja nie chciałabym podejmować takiego ryzyka.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka

[Higurashi]

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;87066416]No niestety. Tak jak i nikt nie da gwarancji że z dniem urodzenia dziecka całe twoje życie się skończy, bo urodzi się ono poważnie chore.
Dlatego ja nie chciałabym podejmować takiego ryzyka.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]Ja podobnie, dlatego cieszy mnie, że mamy wybór. Niezależnie od tego, jaki dana kobieta wybór podejmie, dobrze, by był on po prostu świadomy i tego bym sobie życzyła dla nas wszystkich

Sent from my Mi A2 using Tapatalk

[invisible_01]

W temacie dzieci, porodów itp - baby blues to raczej problem dość powszechny, a zadziwia mnie to, co widzę na stronach poświęconych matkom (typu pytania do mam, które mi wyskakują, bo komentują to znajome), gdzie takie matki pcha się kompletnie w dół. Widzę co jakiś czas post w stylu: "Dziewczyny, mam małego zdrowego synka, z mężem nam się układa, ale ja czuję się jakaś nieszczęśliwa, nie mam na nic siły, nie mam nastroju na zabawy z dzieckiem... Co zrobić?", a na to wiadro rad w stylu:
- zacznij doceniać to, co masz
- to chyba pisała 16-latka, której się nudzi, bo nie ma problemów
- ja mam synka z porażeniem mózgowym i mogę Ci powiedzieć, jak to jest jak nie masz na nic siły
- jesteś rozpuszczona, pomyśl ile kobiet chciałoby być na Twoim miejscu
- proponuję się przejść do domu samotnej matki i zobaczyć prawdziwe problemy
- chyba za dużo dostałaś od życia i przewraca Ci się w dupie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[groszek75]

Napisane przez Higurashi

Ja podobnie, dlatego cieszy mnie, że mamy wybór. Niezależnie od tego, jaki dana kobieta wybór podejmie, dobrze, by był on po prostu świadomy i tego bym sobie życzyła dla nas wszystkich

Sent from my Mi A2 using Tapatalk

To ja tez sie ciesze, ze jest wybor by to ominąc i od razu adoptowac starsze dziecko

[Higurashi]

Napisane przez invisible_01

W temacie dzieci, porodów itp - baby blues to raczej problem dość powszechny, a zadziwia mnie to, co widzę na stronach poświęconych matkom (typu pytania do mam, które mi wyskakują, bo komentują to znajome), gdzie takie matki pcha się kompletnie w dół. Widzę co jakiś czas post w stylu: "Dziewczyny, mam małego zdrowego synka, z mężem nam się układa, ale ja czuję się jakaś nieszczęśliwa, nie mam na nic siły, nie mam nastroju na zabawy z dzieckiem... Co zrobić?", a na to wiadro rad w stylu:
- zacznij doceniać to, co masz
- to chyba pisała 16-latka, której się nudzi, bo nie ma problemów
- ja mam synka z porażeniem mózgowym i mogę Ci powiedzieć, jak to jest jak nie masz na nic siły
- jesteś rozpuszczona, pomyśl ile kobiet chciałoby być na Twoim miejscu
- proponuję się przejść do domu samotnej matki i zobaczyć prawdziwe problemy
- chyba za dużo dostałaś od życia i przewraca Ci się w dupie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Strasznie przykre. Dla każdego problemem będzie coś innego, mamy różna wrażliwość, różne problemy, odporność, charaktery, temperamenty... I dla niektórych kobiet te pierwsze miesiące dziecka odbijają się źle na ich zdrowiu psychicznym. Smutne, że inne matki zamiast wesprzeć dobrym słowem czy radą lub po prostu komentarzem, że to mija czy cokolwiek - nie mam dzieci więc nie chcę gadać głupot - jeszcze tak dowalają. Mam podejrzenie, że po części to jakieś sfrustrowane kobiety pozostawione z dzieckiem same sobie i gnoją innych by poczuć się lepiej.

Sent from my Mi A2 using Tapatalk

[mia128]

Napisane przez ridja devojka

Wsparcie ojca dziecka i wsparcie rodziny. Polegające choćby na nie krytykowaniu i dawaniu dobrych rad i o pytaniu JAK mogę pomóc zamiast narzucać pomoc której nikt nie potrzebuje.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Tak! Po stokroć tak! Dobre rady to najgorsze co mnie spotkało po porodzie...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[dooorra]

Napisane przez invisible_01

W temacie dzieci, porodów itp - baby blues to raczej problem dość powszechny, a zadziwia mnie to, co widzę na stronach poświęconych matkom (typu pytania do mam, które mi wyskakują, bo komentują to znajome), gdzie takie matki pcha się kompletnie w dół. Widzę co jakiś czas post w stylu: "Dziewczyny, mam małego zdrowego synka, z mężem nam się układa, ale ja czuję się jakaś nieszczęśliwa, nie mam na nic siły, nie mam nastroju na zabawy z dzieckiem... Co zrobić?", a na to wiadro rad w stylu:
- zacznij doceniać to, co masz
- to chyba pisała 16-latka, której się nudzi, bo nie ma problemów
- ja mam synka z porażeniem mózgowym i mogę Ci powiedzieć, jak to jest jak nie masz na nic siły
- jesteś rozpuszczona, pomyśl ile kobiet chciałoby być na Twoim miejscu
- proponuję się przejść do domu samotnej matki i zobaczyć prawdziwe problemy
- chyba za dużo dostałaś od życia i przewraca Ci się w dupie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja miałam dość mocne baby blues i jak czytałam takie rzeczy to czułam się jeszcze gorzej.. Mam wrażenie, że w ogóle baby blues i depresja poporodowa to jest uważana przez niektórych jak jakiś wymysł. Według niektórych to w czasie porodu, kobieta nagle dostaje całą wiedzę jaka jest na temat wychowania dziecka i od razu ma super więź z dzieckiem. A w rzeczywistości to część kobiet nawiązuje więź z dzieckiem dopiero po jakimś czasie i na początku nie kochają go tak jak powinny według niektórych. A najgorsze jest to, że nie mogą o tym nikomu powiedzieć bo od razu zostaną zjechane ("Bo jak to, że nie czują więzi z maluchem! "albo "ja mam ciężej a ty jesteś taka głupia bo nie cieszysz się tym co masz")

[Higurashi]

Napisane przez dooorra

Ja miałam dość mocne baby blues i jak czytałam takie rzeczy to czułam się jeszcze gorzej. Mam wrażenie, że w ogóle baby blues i depresja poporodowa to jest uważana przez niektórych jak jakiś wymysł. Według niektórych to w czasie porodu, kobieta nagle dostaje całą wiedzę jaka jest na temat wychowania dziecka i od razu ma super więź z dzieckiem. A w rzeczywistości to część kobiet nawiązuje więź z dzieckiem dopiero po jakimś czasie i na początku nie kochają go tak jak powinny według niektórych. A najgorsze jest to, że nie mogą o tym nikomu powiedzieć bo od razu zostaną zjechane.

No pewnie, skoro zwykła depresja jest wymysłem i wystarczy iść pobiegać, to co dopiero depresja poporodowa, skoro matce Polce nie wolno pisnąć, że macierzyństwo to nie tylko miłość i łąka usłana kwiatami. Wcale się nie dziwię, że było Ci gorzej. Jak chorowałam na depresję też robiło mi się przykro za każdym razem, gdy czytałam, że ludziom teraz to się w dupie przewraca i narzekamy zmaiast doceniac to, co mamy. A tu jeszcze odpowiedzialność za maleństwo, zapewne wyrzuty sumienia...

Sent from my Mi A2 using Tapatalk

[velika]

Ja jestem na tylko jednej grupie matkowej (wymagające.pl) i tam są mądre babki, naprawdę można dostać dużo wsparcia i zrozumienia.

Dzieci są bardzo różne, moja to tzw high need baby, od urodzenia. Dość ciężko zniosłam pierwszy rok z nią, 3 miesiące wiszenia na mnie, nienawiść do wózka (niech żyją chusty), wszystkie skoki rozwojowe przechodziła z przytupem. Do dziś jest dzieckiem trudnym, bardzo upartym i żywiołowym. Niemniej jednak dziecko 3+ to już luz w porównaniu z tym co było wcześniej. Jak gdzieś czytam, że niemowlaki tylko jedzą i śpią to yyy tak śpią na tobie robiąc sobie turbodrzemki i jedzą co pół godziny należy zawsze brać pod uwagę, że może się trafić takie dziecko i cóż Na szczęście ten najgorszy okres nie jest długi, ale mocno obciążający psychicznie. Mnie najbardziej doskwierał mimo wszystko brak snu i problemy z wychodzeniem z domu, bo księżniczka potrafiła w nocy się budzić po 10 razy, a każde ubieranie i próba wyjścia była mordęgą. No ale zaczęła dość szybko chodzić i moje życie stało się łatwiejsze.

---------- Dopisano o 09:16 ---------- Poprzedni post napisano o 09:14 ----------

Napisane przez dooorra

A w rzeczywistości to część kobiet nawiązuje więź z dzieckiem dopiero po jakimś czasie i na początku nie kochają go tak jak powinny według niektórych. A najgorsze jest to, że nie mogą o tym nikomu powiedzieć bo od razu zostaną zjechane ("Bo jak to, że nie czują więzi z maluchem! "albo "ja mam ciężej a ty jesteś taka głupia bo nie cieszysz się tym co masz")

dokładnie tej miłości też trzeba się nauczyć, mnie nie zalała żadna fala uczuć na początku

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez Higurashi

No pewnie, skoro zwykła depresja jest wymysłem i wystarczy iść pobiegać, to co dopiero depresja poporodowa, skoro matce Polce nie wolno pisnąć, że macierzyńst

Dokładnie to samo chciałam napisać

Napisane przez velika

a każde ubieranie i próba wyjścia z domu była mordęgą.

To u mnie jest na odwrót Jak był mały, to ubrałam bez dyskusji i nara, a teraz każde wyjście z domu to jest awantura, obwarowanie warunkami (z jego strony), stukrotne przypominanie o założeniu gaci odliczanie, prośby, groźby
Ale pod względem komunikacji i tak wolę okres, odkąd nauczył się mówić, choć często obraca się to przeciwko mnie

[velika]

U mnie się w sumie nic nie zmieniło, wyjścia z domu i poranki są nadal bardzo ciężkie.
Jeszcze najgorsze co można powiedzieć matce to "przesadzasz". Kurła nic mnie tak nie wkurzało jak przesadzasz. I drugie "ty to zrób, ty jesteś matką"

[742bd6bdde1307502cba7e126292911bf766cf73_61f3325774e32]

Napisane przez kaledonia

Co do rodzicielstwa to dziwią mnie wątki kobiet na mamowym forum , które zadają pytania o figurę po porodzie i jakby uzależniały swoją chęć posiadania dziecka od odpowiedzi wizażanek, doświadczonych mam.
Przecież to jest kwestia indywidualna każdej kobiety.

Inne też się późno dowiadują jak naprawdę wygląda poród

To mnie dziwi, jak ktos odchudzajac sie mowi/pisze, ze ''najwiecej wazyl tyle i tyle'', ''moja najwyzsza waga to bylo tyle i tyle'', ale to waga w 9 miesiacu ciazy tuz przed porodem. Jak mozna to w ogole wliczac w ''przytylam, waze X''? Przeciez nie mozna wliczac dziecka do tego ''przytylam''.

---------- Dopisano o 08:27 ---------- Poprzedni post napisano o 08:26 ----------

Napisane przez velika

I drugie "ty to zrób, ty jesteś matką"

Od ojca dziecka nie chcialabym czegos takiego uslyszec, ale w zasadzie co maja powiedziec inni ludzie? Przeciez to prawda, ze to rodzice maja obowiazek zajmowac sie dziecmi.

[dooorra]

Ja pamiętam jeden komentarz co do tego jak to kobiety przesadzają jak to ciężkie jest macierzyństwo. Szło to mniej więcej tak:
"Opieka nad małym dzieckiem nie jest taka trudno, bo jak ja wychodzę z biura na obiad, to widzę matki siedziące na ławce, które PIJĄ KAWĘ, a obok śpi dziecko w wózku. Skoro one na to mają czas to urlop macierzyński to jak wakacje".
No po prostu jak to przeczytałam to zaczęłam się śmiać. No ja też piłam herbatę na ławce w parku (w czasie zimy jak było tak -5), bo jedynie wtedy miałam do tego okazje. W domu to robił turbodrzemki na mnie a na spacerze w wózku spał nawet 1 godzinę.

W ogóle strasznie mnie dziwi lekceważenie w Polsce, depresji. Zawsze, znajdzie się ktoś ze złotą radą "nie masz tak źle" albo "idź pobiegać."

[invisible_01]

To racja - depresja jest traktowana jako choroba leni, którym przewraca się w dupie i powinni się wziąć do roboty, to by nie mieli czasu na takie pierdoły. Koleżanka z pracy miała depresję i była na długim L4 - śmieszkom w biurze z tego tytułu nie było końca, byłam zażenowana.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez dooorra

W ogóle strasznie mnie dziwi lekceważenie w Polsce, depresji. Zawsze, znajdzie się ktoś ze złotą radą "nie masz tak źle" albo "idź pobiegać."

Weź gorącą kąpiel z pianą

Chyba, żeby się w niej utopić.

[Higurashi]

Napisane przez invisible_01

To racja - depresja jest traktowana jako choroba leni, którym przewraca się w dupie i powinni się wziąć do roboty, to by nie mieli czasu na takie pierdoły. Koleżanka z pracy miała depresję i była na długim L4 - śmieszkom w biurze z tego tytułu nie było końca, byłam zażenowana.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja miałam to szczęście, że nikt za bardzo nie wiedział, bo funkcjonowałam w miarę normalnie. Ale gdyby nie fakt, że nauka w liceum łatwo mi przychodzila, to pewnie zawaliłabym rok, bo motywacji miałam zero.

Sent from my Mi A2 using Tapatalk

[Milennka03]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;87065957]Różne głupoty już tu czytałam, ale nawet najzacieklejsze przeciwniczki posiadania dzieci takich nie wypisywały. Szkoda mi czasu i nerwów na jakąkolwiek odpowiedź.
[/QUOTE]

zgłaszam się i potwierdzam Świadomie nie zdecydowałam się na dziecko ale w życiu bo mi nie przyszło stosowanie stoperów do uszu żeby "mieć spokoj" Stopery stosuje jak sąsiad ma imprezę albo jak gołębie rano drą paszcze -ale nie do dzieci ,no ludzie...

[MiamiGlow]

Ludzie powinni mieć badania psychologiczne na rodzicielstwo. Sprawdzić predyspozycje + pouczyć się trochę o tym, jak funkcjonuje się na różnym etapie rozwoju. Dużym błędem jest to, że praktycznie każdy może mieć dzieci, bo potem tylko się patrzy na traumy i problemy psychiczne, które właśnie z dzieciństwa się wzięły. Zastanawia mnie to jak niektórzy lekko decydują o zostaniu rodzicem. Cj bardziej świadomi najpierw się zastanawiają, planują, upewniają, że mają warunki itd. Ale naprawdę jest mnóstwo takich, którzy po prostu idą ciągiem kulturowym, chcą malucha i tyle (albo nawet nie chcą, ale wypada mieć/przytrafi się/rodzina naciska).

[Milennka03]

Megamag- ja mam do Ciebie pytanie
Cytuję "Raczej bym wolała zostawić w drugim pokoju w łóżeczku, aż się uspokoi, a sobie kupić korki do uszu, na pewno nie nosiłabym cały czas."

Rozumiem , że w przypadku gdyby dziecko nagle zmarło poprzez choćby śmierć łóżeczkową to nie poczuła byś się winna bo przecież chciałaś mieć spokój?

---------- Dopisano o 10:29 ---------- Poprzedni post napisano o 10:28 ----------

Napisane przez MiamiGlow

Ludzie powinni mieć badania psychologiczne na rodzicielstwo. Sprawdzić predyspozycje + pouczyć się trochę o tym, jak funkcjonuje się na różnym etapie rozwoju. Dużym błędem jest to, że praktycznie każdy może mieć dzieci, bo potem tylko się patrzy na traumy i problemy psychiczne, które właśnie z dzieciństwa się wzięły. Zastanawia mnie to jak niektórzy lekko decydują o zostaniu rodzicem. Cj bardziej świadomi najpierw się zastanawiają, planują, upewniają, że mają warunki itd. Ale naprawdę jest mnóstwo takich, którzy po prostu idą ciągiem kulturowym, chcą malucha i tyle (albo nawet nie chcą, ale wypada mieć/przytrafi się/rodzina naciska).

Zgadzam się.

[groszek75]

Napisane przez MiamiGlow

Ludzie powinni mieć badania psychologiczne na rodzicielstwo. Sprawdzić predyspozycje + pouczyć się trochę o tym, jak funkcjonuje się na różnym etapie rozwoju. Dużym błędem jest to, że praktycznie każdy może mieć dzieci, bo potem tylko się patrzy na traumy i problemy psychiczne, które właśnie z dzieciństwa się wzięły. Zastanawia mnie to jak niektórzy lekko decydują o zostaniu rodzicem. Cj bardziej świadomi najpierw się zastanawiają, planują, upewniają, że mają warunki itd. Ale naprawdę jest mnóstwo takich, którzy po prostu idą ciągiem kulturowym, chcą malucha i tyle (albo nawet nie chcą, ale wypada mieć/przytrafi się/rodzina naciska).

To często brak wyobraźni i myślenie: a jakoś to będzie

Dla mnie opcja jakoś nigdy nie była do przejścia

[MiamiGlow]

Albo mądrości typu "co to za rodzina bez dziecka". Przypuszczam, że teraz wiele się zmienia i kobiety są coraz bardziej świadome, że mają wybór. Natomiast nie brakuje takich, które się nie zastanawiają, a czują przymus kulturowy i decydują się na ciążę. Dla mnie zrobienie sobie dziecka to jest na razie decyzja - kosmos. Ogromna odpowiedzialność, wyzwanie. Do tego naprawdę trzeba mieć predyspozycje i przygotowanie .

[anulus17]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;87065729]I wyło w tym łóżeczku 24h/dobę i nikt nie reagował?
Bo zaręczam, że polskie niemowlęta, które nie płaczą i mają zaspokojone wszystkie podstawowe potrzeby również są odkładane do łóżeczek.[/QUOTE]Mieszkam w Szwecji i jedyne co jest popularne to "nauka zasypiania" znaczy się to wchodzenie co ileś minut do pokoju i uspokakanie ale to najczęściej około roku a nie niemowlaki. Co do "wiszenia " to wszystkie moje znajome o tym mówiły więc nie tylko polskie dzieci tak wisza.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 10:59 ---------- Poprzedni post napisano o 10:53 ----------

Napisane przez Mimiko

Widzę, że otworzyłam puszkę pandory swoim pytaniem. Mnie oczywiście nie chodziło o to, żeby dziecko zostawić samo sobie. Czytałam, że to bardzo szkodliwe dla jego mózgu. Po prostu nie wyobrażam sobie, że byłabym w stanie znieść to ciągłe podawanie piersi, tulenie, lulanie i odgadywanie co zrobić, żeby dziecko nie płakało. Dlatego między innymi nie mam dziecka, ale mam 29 lat, więc powoli muszę zdecydować czy w prawo czy w lewo. Dzięki ridja za szczerą wypowiedź

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Dużo rzeczy też się zmienia po porodzie, wiem że zaraz większość się oburzy ale z niektórymi sprawami tak jest. Ja np q ogóle nie za bardzo przepadałam za dziećmi, nie wiedzialam jak do nich zagadac, wszystko mnie przerazalo a dla mojego jestem w stanie zrobić wszystko. Nie tylko dzieci mają potrzebę być przy mamie ale te chyba przez hormony mama chce te potrzebę zaspokajać


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Higurashi]

Napisane przez anulus17

Mieszkam w Szwecji i jedyne co jest popularne to "nauka zasypiania" znaczy się to wchodzenie co ileś minut do pokoju i uspokakanie ale to najczęściej około roku a nie niemowlaki. Co do "wiszenia " to wszystkie moje znajome o tym mówiły więc nie tylko polskie dzieci tak wisza.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 10:59 ---------- Poprzedni post napisano o 10:53 ----------

Dużo rzeczy też się zmienia po porodzie, wiem że zaraz większość się oburzy ale z niektórymi sprawami tak jest. Ja np q ogóle nie za bardzo przepadałam za dziećmi, nie wiedzialam jak do nich zagadac, wszystko mnie przerazalo a dla mojego jestem w stanie zrobić wszystko. Nie tylko dzieci mają potrzebę być przy mamie ale te chyba przez hormony mama chce te potrzebę zaspokajać


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Czemu ktoś ma się oburzać? W większości przypadków tak to działa, że na swoje dziecko reaguje się inaczej, bo tak już działa natura. Ale jednak nie ma na to gwarancji. Nie negujemy to istnienia hormonów i ich silnego wpływu

Sent from my Mi A2 using Tapatalk

[groszek75]

A mnie właśnie zdziwiło co robił Mike Tyson
http://www.sport.pl/boks/7,64992,250...rzystywal.html

[invisible_01]

Napisane przez anulus17

Mieszkam w Szwecji i jedyne co jest popularne to "nauka zasypiania" znaczy się to wchodzenie co ileś minut do pokoju i uspokakanie ale to najczęściej około roku a nie niemowlaki. Co do "wiszenia " to wszystkie moje znajome o tym mówiły więc nie tylko polskie dzieci tak wisza.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 10:59 ---------- Poprzedni post napisano o 10:53 ----------

Dużo rzeczy też się zmienia po porodzie, wiem że zaraz większość się oburzy ale z niektórymi sprawami tak jest. Ja np q ogóle nie za bardzo przepadałam za dziećmi, nie wiedzialam jak do nich zagadac, wszystko mnie przerazalo a dla mojego jestem w stanie zrobić wszystko. Nie tylko dzieci mają potrzebę być przy mamie ale te chyba przez hormony mama chce te potrzebę zaspokajać


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nikt się nie oburza, ale po koleżankach widzę, że to gadanie właśnie, że po porodzie wszystko się zmienia, że nagle spływa na Ciebie ogromna miłość nierzadko potrafi zrobić ogromną krzywdę. No bo nie, nie zawsze. Nie zawsze kochasz dziecko z miejsca, nie zawsze jest dla Ciebie wszystkim, czasem to trwa długo a czasem nie pojawia się nigdy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[groszek75]

https://chwilesloneczne.blogspot.com...U6Uom2a3Vg8PtI

myslalam, ze to ja mam trochę z deklem, ale Ci ludzie to juz w ogole

[Ellen_Ripley]

Napisane przez groszek75

https://chwilesloneczne.blogspot.com...U6Uom2a3Vg8PtI

myslalam, ze to ja mam trochę z deklem, ale Ci ludzie to juz w ogole

Jestem wielką fanką serii Obcy, ale oni potraktowali temat zbyt dosłownie.

[megamag]

Napisane przez siarka40

A skąd masz pewność, że owo marudzenie jest z nudów, a nie że na przykład niemowlaka coś boli?

A skąd Ty masz pewność, że boli, skoro nie ma tego żadnych fizycznych objawów (typu gorączka) i jak wzięcie na ręce ma sprawić, że przestanie boleć?

A jak sobie na przykład wyobrażacie, jak ktoś ma więcej niż jedno dziecko? Skoro niemowlakiem trzeba się zajmować bez przerwy, to co zrobić z resztą? Zahibernować? Oddać komuś?

Ja tylko pisze o swoich doświadczeniach. I ja się właśnie spotkałam z tym, że w Norwegii ludzie nie biegli na każde zakwilenie i nie panikowali tak jak płakało, a za starszymi dziećmi nie chodzili krok w krok. Z kolei w Polsce się częściej spotykam z tym, że ludzie właśnie cały czas noszą, a za kilkulatkiem cały czas chodzą. No i z ubieraniem zauważyłam różnice. U nas nawet w ciepły dzień dzieci mają czapki i kilka warstw ubrań, a tam nie. Pojęcia nie mam, który system jest lepszy i ... tak szczerze to mi to zwisa, bo mało mnie to dotyczy, ale wyobrażam sobie, że gdybym już musiała się jakiś dzieckiem zajmować, to raczej wybrałabym ten pierwszy, bo przy drugim moim zdaniem można skończyć w wariatkowie. A poza tym nie zawsze nawet tak można, bo niektórzy mają też inne obowiązki, inne dzieci itp.

---------- Dopisano o 12:41 ---------- Poprzedni post napisano o 12:38 ----------

Napisane przez ridja devojka

Wyobraźmy sobie nasze pramatki ukrywające się w jaskini przed drapieżnikiem, które zostawiają płaczące niemowlę no mówię, wyginęlibyśmy gdyby nie instynkt reagowania na KAŻDY płacz dziecka.

I wiele tak zginęło, bo to dziecko się niestety tak łatwo nie uspokoi. Z czasów II wojny światowej jest dużo takich traumatycznych opowieści, jak to Niemcy wszystkich zabili, bo dziecko zaczęło płakać. Albo przeciwnie, jak to matka zadusiła dziecko, bo próbowała je uspokoić, żeby ich nie znaleźli.