Jak żyć żeby żyć naprawdę?

[nata26a]

Witam,
Czy wy tez tak macie, ze jestescie naprawde ambitne, duzo osiagnelyscie, a jadnak cos brakuje?
Ja naleze do takich osob, w ostatnich 3 latach zmienilam zycie o 180 stopni. Wyjechalam, nauczylam sie jezyka i najwazniejsze studiuje tutaj management in office. Wszystko super! Ale jednak nie jestem do konca szczesliwa/spelniona, bo jak byc szczesliwym jak w pracy zwalaja na ciebie wszystkie bledy, rozmowy nie pomagaja, a nie moge zmienic pracy, bo robie praktyki ze studiow (jestem z ta firma zwiazana na kolejne 2 lata).☠
Jak sie nie w☠☠☠☠iac jak wspollokatorka sie o wszystko czepia, ma koty ktore chodza po stole, ich klaki w jedzeniu nieraz mam, otwiera mi drzwi od pokoju zeby "kotki sobie pobiegaly" i wchodza na moje lozko!!!! Nie moge zmienic mieszkania ze wzgledu ze studiuje narazie i brak finansow na to.

Jak zyc, zeby zyc naprawde?


Pozdrawiam,
Natalia

[Mad_Max]

Jak żyć, żeby być szczęśliwym?
Po swojemu. Niekoniecznie pracą, językami, ambicjami i wymogami społecznymi.
Jednym szczęśliwe życie zapewnia łażenie po górach, innym dzieci, jakieś wypasione hobby, albo zwyczajnie partner/rodzina.
Nie ma złotej recepty, ale w wieku +20 ludzie zwykle wiedzą czego chcą od życia. Nikt tego za Ciebie nie odkryje.

[squirrelqa]

A tam, ludzie i przez większość życia mogą nie wiedzieć, czego tak naprawdę chcą i do czego dążą. Nieposiadanie ukierunkowanej ścieżki na całe życie nie jest niczym strasznym. Takie rzeczy się też odkrywa z czasem. Albo... cały czas szuka małych celów i je realizuje, a później poszukuje kolejnych i na nich się skupia. W sumie mogę powiedzieć, że należę do wyznawców tej drugiej metody życiowej. Nie wiem, co chcę robić za 10 lat, nie wiem, gdzie chcę się zestarzeć, nie wiem, co jest moim największym marzeniem podróżniczym. Te rzeczy się pojawiają, zmieniają, odchodzą...

Autorko, szukaj przyjemności i radości z prostych chwil, w codzienności, rozglądaj się, ucz się pozytywnego odbierania świata, słuchaj pozytywnie nastrajających podcastów (ostatnio zasłuchałam się w audycji radiowej Beaty Pawlikowskiej i podsunęła mi marzenie podróżnicze w 100% wpadające w mój gust, a gdy z kolei później mówiła o kotach i ich wyjątkowości, to aż się rozczuliłam i sama chciałam mieć jednego )
Nie musisz szukać górnolotnych, dużych celów, które ładnie wyglądają w CV. Nie ma nic złego z cieszenia się małymi rzeczami, próbowania nowych rzeczy w poszukiwaniu pasji, a nawet całkiem ok jest... po prostu życie. O ile będzie Ci sprawiało radość i dawało spokój ducha, a nie wyrzuty sumienia czy dyskomfort.

[Mad_Max]

Napisane przez squirrelqa

A tam, ludzie i przez większość życia mogą nie wiedzieć, czego tak naprawdę chcą i do czego dążą.

I trudno o nich powiedzieć, że "żyją na prawdę".
Egzystencja a życie to jednak nie to samo.

[squirrelqa]

Napisane przez Mad_Max

I trudno o nich powiedzieć, że "żyją na prawdę".
Egzystencja a życie to jednak nie to samo.

Ja uważam, że żyję naprawdę. Dlaczego mi wmawiasz, że egzystuję?
I, jak domniemywam, Ty masz cele i "żyjesz na prawdę"?

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Ludzie czasem w pogoni za celami zapominają o tu i teraz.

[Mad_Max]

Napisane przez squirrelqa

Ja uważam, że żyję naprawdę. Dlaczego mi wmawiasz, że egzystuję?
I, jak domniemywam, Ty masz cele i "żyjesz na prawdę"?

Bo nie da się "żyć" bez celu. Można jedynie wegetować od wiosny do wiosny. Od jednego pomysłu do drugiego.

Ontologia jest nieco bardziej skomplikowana, ale jeśli chcesz to zapraszam do dyskusji na prv.

[AuroraCoriolis]

Napisane przez nata26a

Jak zyc, zeby zyc naprawde?

A mozna zyc na niby?


Wiesz autorko, opowiedzialas 2 problemy z czego klotnie ze wpsolokatorka brzmia jak du*erela (tj wierze,ze sa bardzo upierdliwe bo swego czasu sama przechodzilam)-ale jednak z perspektywy zycia to drobiazg. Zycie to rozwoj i wybory. Ja uwazam,ze najwiecej wyciagaja z zycia 2 typy ludzi:
1) Ci co robia to co lubia /kochaja jak najczesciej,
2) Ci co robia wiele roznych rezczy ,zeby sprobowac nowosci.


Natomiast recepty na szczescie nie ma. Dla kogos podpunkt pierwszy to moze byc praca,dla kogos innego podroze a dla 3 osoby wychowywanie 5 dzieci i pieczenie ciasta co weekend.


Natomiast kazda z tych osob ,tak czy inaczej bedzie miala jakies zyciowe problemy,chwile zwatpienia i zniechecenia, zal ze cos nie wyszlo/nie zrobila inaczej i jakies oczekiwania na przyslosc,ktore moga sie spelnic lub nie.


Za to warto po prost zyciem sie cieszyc i byc wdziecznym za to co sie ma-mozna zaczac od cieszenie sie,ze urodzilo sie w 21 wieku w Europie,wiec nie jestesmy niewolnicami, nie umrzemy na jakas epidemie kolo 25 lat i nie glodujemy,
za co innego byc wdzieczna musisz znalezc sama-to pomaga

[Mija62]

Jak w piosence, w życiu piękne są tylko chwile. Można być bardziej, lub mniej spełnionym, ale wątpię czy można osiągnąć pełnię szczęścia. Zawsze znajdzie się jakaś rysa.
Dlatego warto zacząć cieszyć się drobnymi rzeczami, od tego że ptaszek ćwierka, świeci słonko, czy pada deszcz ( i włosy urosną heh)
Zacznij może od kupienia w sklepie zoologicznym spreyu odstraszającego koty, spryskaj pokój przed wyjściem, ponoć olejki cytrusowe odstraszają koty.
O pracy pomyśl tak - czym są dwa lata w stosunku do reszty życia? Czas szybko mija
Kup sobie coś ładnego, zacznij sprawiać sobie drobne przyjemnośći. I czerp z tego radość.
Powodzenia!

[PoPoo]

A poza praca i studiami nasz jakieś życie?

Bo jeśli nie to nic dziwnego ze nie czujesz się szczęśliwa

[Azhaar]

Nie wiem czy oczekujesz odpowiedzi bardziej filozoficznej czy praktycznej

Bo jak dla mnie to opisałaś dwa bardzo konkretne problemy.

Umówmy się - praca i dom to dwa miejsca, gdzie spędzamy najwięcej czasu, wiec jeżeli w obu nie czujesz się dobrze, to nie dziwię się, że jesteś sfrustrowana.

Ja tu nie widze sensu jakichś wielkich dyskusji, sprawa jest prosta, powinnaś:
- zmienić pracę
- zmienić mieszkanie

Skoro Twoja praca Cię męczy, to ten problem nie zniknie. Jak mi coś nie pasuje w miejscu pracy, to szukam innego. Skoro nie możesz tego zrobić, to zostaje Ci zacisnąć zęby i to przeczekać.

Natomiast trochę nie wierzę, że nie możesz poszukać innego mieszkania. Serio w całym mieście nie da się wynająć pokoju w podobnej cenie? No sorry, coś za coś. Skoro wspóllokatorka Cię irytuje, to albo również zaciskasz zęby albo szukasz czegoś nowego, nawet jeśli będzie trochę drożej lub w gorszej lokalizacji. Nie wiem co tu innego mozna wymyślić. Mieszkanie powinno być miejscem na relaks i odpoczynek. Miejsce, gdzie czujesz się swobodnie. Jeżeli tego nie ma, to słabo. Nie dogadujesz się ze współlokatorką - no bywa, trudno, nie wszyscy się lubią. A nawet jak się lubią, to niekoniecznie dogadują się przy wspólnym mieszkaniu.

Moim zdaniem to jak masz beznajdziejną pracę i musisz męczyć się ze współlokatorką ze względu na finanse, to nie powiedziałabym że już osiągnęłaś nie wiadomo jak dużo Jesteś ambitna - nie przeczę - ale nie nazwałabym tego nie wiadomo już jak dużym osiągnięciem, całe życie jeszcze przed Tobą. Masz dwa bardzo konkretne problemy, Twoja frustracja jest dla mnie oczywista.

Ja bym starała się jednak zmienić mieszkanie (bo przyjmuje, że pracy faktycznie nie jesteś w stanie zmienić) i może faktycznie starała się poszukać jakiegoś hobby po pracy. I poszukać jakichś lepszych sposobów na relaks skoro praca jest taka frustrująca. Niemniej, zwiałabym z tej pracy tak szybko jak będzie to możliwe.

[mariamalaria]

Napisane przez nata26a

Witam,
Czy wy tez tak macie, ze jestescie naprawde ambitne, duzo osiagnelyscie, a jadnak cos brakuje?
Ja naleze do takich osob, w ostatnich 3 latach zmienilam zycie o 180 stopni. Wyjechalam, nauczylam sie jezyka i najwazniejsze studiuje tutaj management in office. Wszystko super! Ale jednak nie jestem do konca szczesliwa/spelniona, bo jak byc szczesliwym jak w pracy zwalaja na ciebie wszystkie bledy, rozmowy nie pomagaja, a nie moge zmienic pracy, bo robie praktyki ze studiow (jestem z ta firma zwiazana na kolejne 2 lata).☠
Jak sie nie w☠☠☠☠iac jak wspollokatorka sie o wszystko czepia, ma koty ktore chodza po stole, ich klaki w jedzeniu nieraz mam, otwiera mi drzwi od pokoju zeby "kotki sobie pobiegaly" i wchodza na moje lozko!!!! Nie moge zmienic mieszkania ze wzgledu ze studiuje narazie i brak finansow na to.

Jak zyc, zeby zyc naprawde?


Pozdrawiam,
Natalia

Masz jakieś życie, czy tylko pracę?

[januszpolak]

Też uważam, że masz po prostu nieciekawą sytuację pracowo-mieszkaniową i stąd frustracja. Ambicje to jedno, a to co z nich wynika to drugie i w twoim przypadku jeszcze tych efektów nie ma. Żyjesz po studencku, a jednocześnie ciężko pracujesz, to musi się odbić na zdrowiu.

[Kaja8686]

Nie wiem, ile masz lat, ale wnioskuję, ze koło 25? w tym woku naprawdę mało kto ma już wymarzoną pracę i mieszka w wymarzonym miejscu. Ogólnie w pierwszej kolejności zastanowiłabym się czy naprawdę ne jesteś w stanie dokonać jakichś zmian. Jeśli zmiany absolutnie odpadają, to starałabym się zminimalizować niedogodności. Nie wiem co dokładnie dzieje się w tej Twojej pracy, może być tak, że po prostu przesadzasz, a może faktycznie radzisz sobie gorzej niż inni. Może spróbuj spojrzeć obiektywnie na swoją pracę i pogadać z kimś kompetentnym. Ze współlokatorką też możesz negocjować, żeby jednak nie wpuszczała kotów do Twojego pokoju. Tak naprawdę pewnie za jakiś czas zmienisz pracę i wyprowadzisz się.


Ogólnie najlepiej skupiać się na tym co nam dobrze wychodzi, masz jakieś zainteresowania, bliskie osoby itd?

[kurka_ziemna]

Najwieksze spelnienie osiaga sie moim zdaniem nie robiac sobie nadmiernego cisnienia na cokolwiek, rozwijajac swoje pasje, realizujac sie zawodowo bez wyscigu szczurow, majac dookola ludzi z ktorymi masz ochote spedzac czas. Cala reszta to detale :P

[mariamalaria]

Jeszcze raz zapytam, auto6. Czy ty masz jakieś życie, czy tylko pracę? Bo praca jest po to, żeby żyć, a nie życie, żeby pracować.

[nata26a]

Szczerze mowiac, nie do konca. Mam chlopaka, ale na nim sie moj krag towarzysko-rozrywkowy koncy.
Nie znam duzo osob, z nikim nie jestem za bardzo zakolegowana, przelotne znajomosci, hobby tez nie mam jakiegos szczegolnego.

[Majkoska]

Napisane przez nata26a

Szczerze mowiac, nie do konca. Mam chlopaka, ale na nim sie moj krag towarzysko-rozrywkowy koncy.
Nie znam duzo osob, z nikim nie jestem za bardzo zakolegowana, przelotne znajomosci, hobby tez nie mam jakiegos szczegolnego.

No to nie dziwi mnie to, że nie czujesz się do końca spełniona. Co z jakimiś koleżankami, masz w ogóle gdzie wyjść od czasu do czasu bez chłopaka chociazby na głupią kawę? Jak nie, to proponuję zacząć od znajomych, nawet na wizażu dziewczyny z tych samych miejscowości czasami się zbierają na wspólne wyjścia.

[mariamalaria]

Napisane przez nata26a

Szczerze mowiac, nie do konca. Mam chlopaka, ale na nim sie moj krag towarzysko-rozrywkowy koncy.
Nie znam duzo osob, z nikim nie jestem za bardzo zakolegowana, przelotne znajomosci, hobby tez nie mam jakiegos szczegolnego.

Nie dziwię się. Też nie byłabym zadowolona. Co robisz w czasie wolnym? Jak się relaksujesz? Na co czekasz z radością?

[nata26a]

Jestem sama za granica, wiec nie jest latwo zdobyc nowe kontakty, zeby sie z kims dobrze rozumiec.
Na tygodniu wracam kolo 18 do domu, wiec gotuje na drugi dzien do pracy i spac.
W weekend przewaznie z chlopakiem, a jak on nie moze, to siedze sama i przymulam w domu.

Jedyne na co czekam to urlop za pare miesiecy i tyle chyba.

[Mad_Max]

Napisane przez nata26a

Jestem sama za granica, wiec nie jest latwo zdobyc nowe kontakty, zeby sie z kims dobrze rozumiec.
Na tygodniu wracam kolo 18 do domu, wiec gotuje na drugi dzien do pracy i spac.
W weekend przewaznie z chlopakiem, a jak on nie moze, to siedze sama i przymulam w domu.

Jedyne na co czekam to urlop za pare miesiecy i tyle chyba.

Moim zdaniem taki system: praca-jedzenie-spanie, to właśnie klasyczna wegetacja. (Chyba jeszcze tylko brakuje bezrefleksyjnego oglądania youtube'a.) Może zastanów się, co byś chciała wspominać za 30-40 lat i po prostu to zrób.

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez nata26a

Jestem sama za granica, wiec nie jest latwo zdobyc nowe kontakty, zeby sie z kims dobrze rozumiec.
Na tygodniu wracam kolo 18 do domu, wiec gotuje na drugi dzien do pracy i spac.
W weekend przewaznie z chlopakiem, a jak on nie moze, to siedze sama i przymulam w domu.

Jedyne na co czekam to urlop za pare miesiecy i tyle chyba.

musisz zmienic cos w swoim zyciu, bo taka wegetacja wpedzi Cie w depresje. To mornalne wracac o 18 do domu, sama wracam codziennie 18-19, podobnie jak moi znajomi i wbrew pozorom zostaje sporo czasu w ciagu dnia. Powiedzmy, ze chodizsz spac o 23.30, z czego 30 min przygotowujesz sie do spania. Co robisz z pozostalym czasem? gotujesz codziennie obiad 5h?

Poszukaj na fb grup w swoim miescie, ktore organizuja np. spotkania obcokrajowcow albo osob, z ktorymi dzielisz hobby