Wyjde z bulimii właśnie dziś! Kto ze mną?

[mirabella5]

Witam Was dziewczyny. Na początek może troche o sobie opowiem. Choruje na bulimie od jakichś 4 lat. Jak to się zaczęło.. od zwyczajnej diety, dokładnie pamiętam moment, kiedy straciłam nad sobą kontrole. Wtedy towarzyszyła mi anoreksja, okres przestał sie pojawiac, ja chudłam w oczach i z pączka przeobraziłam sie w swietna laske. (tak mi sie wtedy wydawało). Nie trwało to jednak długo, w niedlugim czasie na nowo poczulam przyjemność, jaką dawało mi jedzenie. Zaczęłam tyć. Wpadłam na idiotyczny pomysł, żeby to zwrócić. raz, drugi... Dalej to juz wiecie jak to leci. Byłam także w fatalnym związku.. Później poznalam kogos innego. Przy nim przestałam to robic, jednak szczescie nie trwalo dlugo i znów w to wpadłam.. Dochodziły problemy w szkole, kiepski kontakt z rodzicami. Wtedy właśnie ich potrzebowałam najbardziej. Właściwie w dalszym ciągu tak jest.. Wiedzą, że to robię, ale nie starają się mi pomóc. Mama bezustannie krzyczy, że marnotrawie jej pieniądze.. Próbowalam podejmowac temat, ze to cos wiecej, niz durny kaprys, ze to uzaleznienie, choroba.. Jednak ona postrzega to tylko na jeden sposob - glupota.. Może to egoistyczne z mojej strony, ale mam do niej żal, że nie chce, nie potrafi mi pomóc.. Od dwóch lat jestem ze wspaniałym mężczyzną.. Jest dla mnie taki dobry. Wiem, ze milion kobiet chcialoby sie znalezc na moim miejscu, a ja czesto go tak bardzo ranię swoją obojetnością.. Momentami jest dobrze, ale kiedy wpadam w dziwny stan wydaje mi się, że go nie kocham, wciąż go odtrącam.. A on wciąż o mnie walczy. Nie wie o bulimii. Wie, ze mam problemy z odzywianiem, ale mysli, ze sie ciagle odchudzam, bo niewiele przy nim jem, prosi zebym przytyla.. Ja.. oprocz tego, ze mam humorki, byc moze depresje (jak ją zdiagnozowac?) to nabawilam sie blizn na rękach, moja twarz wyglada jak twarz chomika, mam wzdęcia po rzyganiu, jestem roztargniona, nie potrafie sie na niczym skupic. Moje cialo jest jakies zwiotczałe, szare, włosy nie rosną w ogóle, nie wspominajac o tym, ze zostala ich garstka. samoocena sięga zera Ale wiecie co? Dzis cos we mnie pękło. Chce z tego wyjsc i uda mi sie! Własnie dzis zapoczątkuje nowy rozdział w swoim zyciu. Jutro zapiszę się do rodzinnego i poprosze o jakies leki na zmniejszenie apetytu, ogólnie zaczerpnę rady. Nie wyobrazam sobie normalnego odżywiania, aczkolwiek postaram sie z tym walczyć. Wstepnie bedzie to 5 malych posiłków dziennie. Będe się bardzo cieszyc, jesli ktoras z Was zechce wspolnie ze mną walczyć z tą su.. ostro i zdecydowanie! Chciałabym kogoś wspierać i chciałabym, aby ktoś wspierał mnie. Chce, zeby ktoś we mnie uwierzył. Chce uwierzyć w samą siebie. Dziekuje za uwage poświęconą na czytanie i gorąco zachęcam do przyłączenia się. W koncu w kupie raźniej

[PaulaM89]

Oh wow, Twoja historia jest na prawdę poruszająca. W kilku punktach czuję, że mamy coś wspólnego.
Cóż mogę napisać, z całego serca życzę Ci powodzenia, szybkiego podnoszenia się z upadków, nie zniechęcaj się! Ludzie którzy nie walczą, nie zdobywają szczytów. A gdybyś powiedziała swojemu chłopakowi jak to z Tobą jest? Ja tak zrobiłam i nie żałuję, wspiera mnie w walce i lepiej rozumie pewne moje zachowania. Myślę, że czuje też, że mam do niego większe zaufanie, skoro powierzyłam mu taką tajemnicę.

Jesteśmy tym, co o sobie myślimy. Wszystko czym jesteśmy, wynika z naszych myśli. Naszym myślami tworzymy świat.
Pamiętaj! Im więcej pozytywnej energii wysyłasz, tym więcej otrzymasz jej z powrotem A taką energię wysyłasz poprzez myśli, czyny, słowa.
POWODZENIA!!!

[Asilos Magdalena]

depresje diagnozuje psychiatra.

obawiam się, że taka walka w pojedynkę doprowadzi Cię jeszcze niżej. ED nie leczy się samemu.

[Isavele]

Napisane przez mirabella5

Witam Was dziewczyny. Na początek może troche o sobie opowiem. Choruje na bulimie od jakichś 4 lat. Jak to się zaczęło.. od zwyczajnej diety, dokładnie pamiętam moment, kiedy straciłam nad sobą kontrole. Wtedy towarzyszyła mi anoreksja, okres przestał sie pojawiac, ja chudłam w oczach i z pączka przeobraziłam sie w swietna laske. (tak mi sie wtedy wydawało). Nie trwało to jednak długo, w niedlugim czasie na nowo poczulam przyjemność, jaką dawało mi jedzenie. Zaczęłam tyć. Wpadłam na idiotyczny pomysł, żeby to zwrócić. raz, drugi... Dalej to juz wiecie jak to leci. Byłam także w fatalnym związku.. Później poznalam kogos innego. Przy nim przestałam to robic, jednak szczescie nie trwalo dlugo i znów w to wpadłam.. Dochodziły problemy w szkole, kiepski kontakt z rodzicami. Wtedy właśnie ich potrzebowałam najbardziej. Właściwie w dalszym ciągu tak jest.. Wiedzą, że to robię, ale nie starają się mi pomóc. Mama bezustannie krzyczy, że marnotrawie jej pieniądze.. Próbowalam podejmowac temat, ze to cos wiecej, niz durny kaprys, ze to uzaleznienie, choroba.. Jednak ona postrzega to tylko na jeden sposob - glupota.. Może to egoistyczne z mojej strony, ale mam do niej żal, że nie chce, nie potrafi mi pomóc.. Od dwóch lat jestem ze wspaniałym mężczyzną.. Jest dla mnie taki dobry. Wiem, ze milion kobiet chcialoby sie znalezc na moim miejscu, a ja czesto go tak bardzo ranię swoją obojetnością.. Momentami jest dobrze, ale kiedy wpadam w dziwny stan wydaje mi się, że go nie kocham, wciąż go odtrącam.. A on wciąż o mnie walczy. Nie wie o bulimii. Wie, ze mam problemy z odzywianiem, ale mysli, ze sie ciagle odchudzam, bo niewiele przy nim jem, prosi zebym przytyla.. Ja.. oprocz tego, ze mam humorki, byc moze depresje (jak ją zdiagnozowac?) to nabawilam sie blizn na rękach, moja twarz wyglada jak twarz chomika, mam wzdęcia po rzyganiu, jestem roztargniona, nie potrafie sie na niczym skupic. Moje cialo jest jakies zwiotczałe, szare, włosy nie rosną w ogóle, nie wspominajac o tym, ze zostala ich garstka. samoocena sięga zera Ale wiecie co? Dzis cos we mnie pękło. Chce z tego wyjsc i uda mi sie! Własnie dzis zapoczątkuje nowy rozdział w swoim zyciu. Jutro zapiszę się do rodzinnego i poprosze o jakies leki na zmniejszenie apetytu, ogólnie zaczerpnę rady. Nie wyobrazam sobie normalnego odżywiania, aczkolwiek postaram sie z tym walczyć. Wstepnie bedzie to 5 malych posiłków dziennie. Będe się bardzo cieszyc, jesli ktoras z Was zechce wspolnie ze mną walczyć z tą su.. ostro i zdecydowanie! Chciałabym kogoś wspierać i chciałabym, aby ktoś wspierał mnie. Chce, zeby ktoś we mnie uwierzył. Chce uwierzyć w samą siebie. Dziekuje za uwage poświęconą na czytanie i gorąco zachęcam do przyłączenia się. W koncu w kupie raźniej

jestem z Tobą!! choruję dłużej niż Ty... ale od grudnia mam bardzo częste napady... już nie wytrzymuję... brałam przez 2 tygodnie tabletki,początkowo pomagały,później już nie
ale z Tobą mogę spróbować!

[Phantom__]

Jestem z Wami, Dziewczyny!
Na ED cierpię od pięciu lat. Rok temu rozpoczęłam terapię. Jednak droga do zdrowia jest kręta i wyboista. Raz w stronę objadania i zwracania, raz w stronę głodzenia. Dwa kroki do przodu, jeden do tyłu. Jedno jest za to pewne - da się wygrać.
Z pomocą psychologa, psychiatry czy bez - to możliwe.
Trzeba tylko mieć w sobie dużo cierpliwości. I uczyć się kochać siebie.
Wierzę, że mi się uda. Bo przecież chcę żyć.

[mmilcia]

Ja teez jestem z Wami. U mnie obsesja z odchudzaniem tra od 6 klasy a jestem w 2 liceum. Od roku wymiotuje tne sie i biore tabletki. Tabletek juz nie wzielam okolo 35 dni =) i czuje ze z tym wygralam. Tne sie coraz rzadziej a ostatnio udalo mi sie wytrzymac 25 dnii bez wymiotowania .jednak wiem ze to poczatek. Tym bardziej ze nie przekraczam 1000 kcal i chudne obecnie 48,5kg na 162 cm czyli nie waze bog wie jak malo =) nornalnie....musze walczyc o zdrowie. Trace przyjaciol i to boli. Razem nam sie uda. Rady i wsparcie =)