Dwa światy - odpuścić czy walczyć?

[OkiemMezczyzny]

My się nie zmieniamy. Możemy udawać jakiś czas kogoś innego. Jesteśmy leniwi. No chyba że nastąpi coś typu śmierć kliniczna wtedy jest szansa że się zmienimy.

[moon09]

Napisane przez BrendonUrie

Najprawdopodobniej. Więc mam wrażenie że tak to w tych czasach wygląda- jedno musi się poświęcić, ale na koniec nie jest szczęśliwe. Lubię czytać tu różne wątki, różne sytuacje na zewnątrz obserwuję (pary), dużo historii również słyszę. Ostatnio gdzieś przeczytałam, że coraz więcej ludzi decyduje się na życie jako singiel i ja się temu nie dziwię. Związki są coraz bardziej problematyczne, ja już ich tyle przerobiłam, że sama już mam dość, dawałam z siebie wszystko i zawsze się kończyło (choć pocieszające jest to, że prawie każdy z nich po jakimś czasie przyznał, że popełnił błąd).
Najlepiej póki dobra pora- odejść z godnością. Może dać szansę, przeprowadzić dobrą rozmowę. Wyznaczyć sobie określony czas, ale jeśli się nie zmieni Twoje podejście lub jego, to po prostu zakończyć.


(Tak łatwo mi mówić, choć sama nie mogę się na to zebrać)

W tym wszystkim wydaje mi się, że jeżeli jedna osoba kategorycznie mówi, że nie pójdzie na kompromis, albo nie chce rozmawiać - wtedy ta druga (tak w moim przypadku ja) zaczyna trochę stawać okoniem. To boli, bo jednak kocha się tę osobę i chciałoby się zrobić wszystko żeby było dobrze.

[moon09]

Napisane przez OkiemMezczyzny

My się nie zmieniamy. Możemy udawać jakiś czas kogoś innego. Jesteśmy leniwi. No chyba że nastąpi coś typu śmierć kliniczna wtedy jest szansa że się zmienimy.

No właśnie jak to wygląda okiem mężczyzny? Czy jak mu zależy jest w stanie pójść na kompromis? Czy jak już coś zaweźmie to pies pogrzebany? Warto jeszcze rozmawiać, czy to kończyć?

[kolorowe_jaskolki]

Napisane przez moon09

W tym wszystkim wydaje mi się, że jeżeli jedna osoba kategorycznie mówi, że nie pójdzie na kompromis, albo nie chce rozmawiać - wtedy ta druga (tak w moim przypadku ja) zaczyna trochę stawać okoniem. To boli, bo jednak kocha się tę osobę i chciałoby się zrobić wszystko żeby było dobrze.

Dlatego takie tematy się porusza na początku związku, a w zasadzie jeszcze przed nim. A nie sytuacje, że np. temat dzieci wypływa po raz pierwszy dopiero po ślubie, nie ma sensu sobie samemu stwarzać tego problemu

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez moon09

No właśnie jak to wygląda okiem mężczyzny? Czy jak mu zależy jest w stanie pójść na kompromis? Czy jak już coś zaweźmie to pies pogrzebany? Warto jeszcze rozmawiać, czy to kończyć?

Ty tak na serio pytasz? Chyba oczywiste, ze to zależy od charakteru, a nie od płci, a wszyscy mężczyźni nie mają jednego mózgu, mimo że powyższy użytkownik udaje inaczej

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[BrendonUrie]

Tak, ale jak to się mówi-głową muru nie przebijesz, choćbyś niewiadomo jak się starała.

[moon09]

Napisane przez kolorowe_jaskolki

Dlatego takie tematy się porusza na początku związku, a w zasadzie jeszcze przed nim. A nie sytuacje, że np. temat dzieci wypływa po raz pierwszy dopiero po ślubie, nie ma sensu sobie samemu stwarzać tego problemu

Na początku każdy jest zafascynowany drugą osobą i myślę, że większość osób podchodzi do tego tak: "nie ważne co dalej, nie muszę tego wiedzieć teraz, ważne, że jestem z nim/nią". Na początku chyba też nikt od razu nie zakłada ślubu i dzieci? Gorzej jeżeli jednak po jakimś czasie mówisz drugiej połówce jaki masz plan na swoje życie, on/ona Ci przytakuje, bo pewnie wierzy, że zmienisz zdanie, a dopiero jak przychodzi co do czego to jednak stwierdza, że "nie mam zamiaru" tego czy tamtego robić.

Niestety ale życie jest trudne i nieprzewidywalne, gdyby takie nie było, myślę, że to forum nie miałoby prawa istnieć

[kolorowe_jaskolki]

Napisane przez moon09

Na początku każdy jest zafascynowany drugą osobą i myślę, że większość osób podchodzi do tego tak: "nie ważne co dalej, nie muszę tego wiedzieć teraz, ważne, że jestem z nim/nią". Na początku chyba też nikt od razu nie zakłada ślubu i dzieci? Gorzej jeżeli jednak po jakimś czasie mówisz drugiej połówce jaki masz plan na swoje życie, on/ona Ci przytakuje, bo pewnie wierzy, że zmienisz zdanie, a dopiero jak przychodzi co do czego to jednak stwierdza, że "nie mam zamiaru" tego czy tamtego robić.

Niestety ale życie jest trudne i nieprzewidywalne, gdyby takie nie było, myślę, że to forum nie miałoby prawa istnieć

Tylko że tym się właśnie różnią związki osób w wieku 17 lat od związków ludzi dorosłych, zwłaszcza takich w pełni usamodzielnionych. Jak ktoś takich tematów nie porusza na początku, to sam jest sobie winien, że potem są takie dylematy. No, a jak ktoś żyje przekonaniem, że 'miłość zwycięży wszystko' to nie moja sprawa, ale niech się potem nie dziwi

[moon09]

Piszesz tak, jakbyś zawsze w życiu myślała tylko i wyłącznie racjonalnie. Nie zawsze w życiu jest wszystko czarno-białe, być może tego nie rozumiesz.

[kolorowe_jaskolki]

Napisane przez moon09

Piszesz tak, jakbyś zawsze w życiu myślała tylko i wyłącznie racjonalnie. Nie zawsze w życiu jest wszystko czarno-białe, być może tego nie rozumiesz.

Ale to jest podstawa wchodzenia w związek, wybacz, ale nie rozumiem co do tego ma bycie czarno-białym, różnice w wyobrażeniach o wspólnej przyszłości to jest rzecz nie do przeskoczenia. Jeżeli ktoś myśli o związku poważnie to normalne jest, że porusza się tematy o przyszłości, bo potem wychodzą takie kwiatki. Nie uważam, żeby to było coś wyjątkowego, jednak większość ludzi sobie z tego zdaje sprawę, jeżeli dla Ciebie to jest coś skrajnego, no to ja Ci przecież nie każę myśleć jak ja, tylko to jest właśnie początek takich refleksji potem, że po 3 latach związku jest problem, bo każde chce mieszkać gdzie indziej i kiedy indziej. Jeżeli taka sytuacja nie jest czarno-biała, to ja nie wiem co jest

[moon09]

Hmmm... na szczęście nie jestem w 3 letnim związku tylko dużo krótszym.

[OkiemMezczyzny]

Shally, jeśli facet na prawdę kocha odnajdzie swoją ukochaną nawet na końcu Świata. To fakt.

Piszesz:
Dziewczyny, czy ja wyolbrzymiam? Czy to ma sens? Czy warto rozmawiać z nim na temat swoich potrzeb? On jest bardzo impulsywny, reaguje złością, czasem boję się sprzeciwić bo boję się (wiem, głupio to brzmi), że to zakończy związek, a przecież czujemy coś do siebie...

Tak, powinnaś rozmawiać o swoich potrzebach. Twoje są równie ważne co jego.
Jego postawa, impulsywność i agresja, to kiepski fundament związku.
Powiedział bym więcej - to klucz do bycia nieszczęsliwym.
Problemy są po to aby spokojnie przegadać możliwe rozwiazania i wybrać najlepsze.
czasem najlepszym wyjściem jest niestery podanie sobie rąk na do widzenia. Zanim to jednak nastąpi porozmawiajcie o innych rozwiazaniach. Zrób to chociaż dla siebie, abyś nie zadręczała się myślami kolejne lata. Co by było gdyby...

[Luxanna]

Napisane przez kolorowe_jaskolki

Dlatego takie tematy się porusza na początku związku, a w zasadzie jeszcze przed nim. A nie sytuacje, że np. temat dzieci wypływa po raz pierwszy dopiero po ślubie, nie ma sensu sobie samemu stwarzać tego problemu

Ja się zgadzam. Z TŻ jak się schodziliśmy były motylki, tęcza i jednorożce, ale jesteśmy z dwóch oddalonych od siebie miast i od razu była o tym rozmowa, co zrobimy. Żeby nikt potem nie wyszedł ze złamanym sercem. Bardzo szybko też przegadaliśmy dzieci czy wiarę. I to wcale nie ujmowało romantyczności związku, było po prostu jego częścią.

[megamag]

Napisane przez moon09

Cześć dziewczyny,

potrzebuję rad, muszę się wygadać... Od półtora roku jestem w związku. Na początku, wiadomo, wszystko super. Z czasem trochę się skomplikowało. Ale od początku.

Przeprowadziłam się ze swojego miasta do innego, większego. Tu poznałam swojego obecnego chłopaka. Skończyłam studia, a obecnie pracuję. Od jakiegoś czasu między mną a TŻ przestało się układać, chyba trochę z mojej winy bo jestem zbyt uległa a teraz (o ironio - w końcu przestało mi to opowiadać). W związku TŻ chciałby, aby wszystko było tak, jak on zadecyduje. Mieszkamy osobno - on chciałby razem. Ja z własnych racji wolałabym z tym poczekać do ślubu, czego on totalnie nie rozumie i co jakiś czas są awanti. Kolejną kwestią jest myśl wspólnego zamieszkania w jego mieście - nie dopuszcza do siebie myśli, że chciałabym wrócić do swojej miejscowości. Tam mam wszystkich - całą rodzinę, z którą jestem mocno związana, tu w obcym mieście mam znajomych, ale wiadomo - to nie to samo

Zaczęłam zauważać, że mamy też trochę inne "pasje" w życiu, ja nie lubię nudy i siedzenia bez sensu w domu - on z kolei męczy się jak za dużo wymyślam. :-(

I tu dochodzimy do sedna - ostatnio strasznie się zachował, zranił mnie bardzo mocno i chyba coś pękło z mojej strony. Czuje, że go kocham, ale nie mogę pozwolić sobie na układanie życia, tak jak on tego chce, bez patrzenia na moje potrzeby...

Dziewczyny, czy ja wyolbrzymiam? Czy to ma sens? Czy warto rozmawiać z nim na temat swoich potrzeb? On jest bardzo impulsywny, reaguje złością, czasem boję się sprzeciwić bo boję się (wiem, głupio to brzmi), że to zakończy związek, a przecież czujemy coś do siebie...

Doradźcie proszę.

Jeśli macie zupełnie inne plany na życie, to to się rozleci.