Złe emocje,nerwica ...

[tessa16]

Cześć. Piszę bo chcę się z kimś podzielić moimi problemami. Jestem generalnie osobą dość zamkniętą w sobie. Nie potrafię dzielić się z przyjaciółkami moimi najskrytszymi myślami i kiedy one, np. opowiadają o swoich doświadczeniach z chłopakami ja siędzę cicho (po pierwsze nie mam doświadczenia, nigdy nie byłam w związku; po drugie - nie umiałabym nawet powiedzieć im, że ktoś mi się podoba itp.). W domu jestem dość wesoła (z przyjaciółkami tak samo) ale nie mówię co myślę. Zazwyczaj kończy się na głupich żartach i tyle.
Moim problemem jest panowanie nad uczuciami i emocjami. Każdy potrafi mnie wkurzyć, nawet jeśli tego nie zamierza. To, że muszę coś powtarzać milion razy bo ktoś nie słyszał. Wpadam w szał wewnętrznie i mam ochotę krzyczeć. Denerwują mnie wszyscy : nawet niektóre zachowania przyjaciół są męczące i irytujące. Jednocześnie chcę być stale najlepsza i porównuję się z innymi. Chcę nadrobić te luki towarzyskie większym oczytaniem, obyciem, wiedzą. Łudzę się, że przynajmniej nie będę gorsza na wszystkich płaszczyznach.

łapię się na tym, że najlepiej czuję się we własnym towarzystwie... całe dnie siedzę w swoim pokoju i bezmyślnie przeglądam internet.


Dodatkowo w stresie i nerwach nałogowo obgryzam paznokcie. Niby wszystko jest ok, a potem jeden wieczór i palce bolą tak mam obgryzione pazury.


Macie jakieś rady co powinnam zmienić w swoim podejściu? może ktoś ma podobnie? czy to normalne? cały czas mimo iż mam znajomych są sytuacje, że czuję się jak totalna outsiderka i nie pasuję do grupy.

[kahoko hino]

w dużym uproszczeniu - wyluzować i odpuścić.

[_madame_m_]

Napisane przez tessa16

łapię się na tym, że najlepiej czuję się we własnym towarzystwie... całe dnie siedzę w swoim pokoju i bezmyślnie przeglądam internet.

Też tak miałam i jakoś nie przejmowałam się tym.

Do dzisiaj mam tak, że jak wychodzę z koleżankami to przeważnie one opowiadają, a ja słucham, przytakuję i za wiele nie mówię co u mnie. Tyle, że ja wtedy znalazłam tylko i wyłącznie jedną osobę, której bardzo mocno zaufałam - mój obecny partner. On wszystko wie - dosłownie wszystko, bo wszystko mu mówię. I mi to w zupełności wystarcza, bo tż wie doskonale, że mam problem z takim otwartym podejściem do ludzi, że naprawdę mało komu ufam i stara się być moim partnerem i najlepszym przyjacielem.

Nie ma się czym przejmować, przesiadywanie samemu nie jest aż takie złe. Ze znajomymi to jest tak, że nie liczy się ilość, ale jakość, więc może pewnego dnia trafisz na kogoś kto tę jakość będzie miał o wiele lepszą i przy nim będziesz się czuła dobrze niż przy całym gronie koleżanek. Wyluzuj się i bądź cierpliwa, a sama zobaczysz, że te wszystkie uczucia, które teraz masz w sobie były niepotrzebne.