Problemy w kontaktach z ludźmi a praca.

[hania_em]

Nie wiem, czy to dobry dział, jeśli nie, to przepraszam. Nie wiem też nawet, jak i gdzie o to zapytać, żeby zostać dobrze zrozumianą, a nie wyśmianą, ale spróbuję. Tl; dr: Jak nauczyć się kontaktów, rozmawiania z ludźmi tak, aby w przyszłości poradzić sobie w jakiejś pracy? Nie da się ukryć, że takie umiejętności są potrzebne praktycznie wszędzie.

Byłam wyśmiewana przez wszystkie lata szkolne, nigdy nie miałam jakichś przyjaciół, a nawet jeśli był taki okres, że coś tam się zanosiło na posiadanie koleżanek (tylko w okresie podstawówki, potem już nigdy), to moi rodzice mi tego zakazywali, bo w każdej osobie coś im się nie podobało; teraz z perspektywy czasu uważam, że to były naprawdę błahe powody, np. to, że taka potencjalna koleżanka miała rozwiedzionych rodziców (jaka w tym jest wina dziecka?!) albo że ktoś ma z jednego przedmiotu trójkę na semestr. Przez długi okres miałam nawet tak wyprany mózg, że wydawało mi się, że posiadanie znajomych jest oznaką "rozpuszczenia", "rozwydrzenia", że prawdziwie porządne osoby spędzają cały swój czas tylko z rodzicami. Tak, wiem – z perspektywy normalnej osoby jedno wielkie XD. Nie mam rodzeństwa, rodzice też nie mają żadnych znajomych+ doliczając do tego bardzo małą rodzinę (przez całe moje życie kontakt miałam tylko z dziadkami od jednej strony), byłam zawsze praktycznie odizolowana od ludzi i niestety, obecnie poziom moich umiejętności interpersonalnych daleko odbiega od umiejętności przeciętnego człowieka.

Dodatkowo, w dzieciństwie przejawiałam pewne zachowania, które mogłyby świadczyć o zaburzeniach ze spektrum autyzmu (oprócz trudności w interakcjach społecznych, zainteresowanie jedną dziedziną, przymus stałości otoczenia, nerwowa reakcja na nawet drobną zmianę, powtarzające się bezsensowne zachowania), nie mam oficjalnej diagnozy, dlatego to dodaję niejako "w nawiasie".
Mówiąc wprost: jeśli chodzi o kontakty z ludźmi, "nie umiem" totalnie nic. Często nie łapię ironii, przenośni, mam problemy z odpowiedzią ludziom na pytanie w formie ustnej "na zawołanie", forma pisana to oczywiście co innego – nie wiem, jak to wytłumaczyć, ale kiedy ktoś mnie o coś zapyta, to dość często (nie zawsze, ale nie wiem, od czego to zależy) mam problemy ze skleceniem zdania, tak jakbym się dopiero co narodziła i jeszcze nie miała nigdy kontaktu z ludzką mową. Jeśli od wielkiego dzwonu z kimkolwiek rozmawiam, to mimo że nie chcę, praktycznie zawsze powiem coś głupiego, bezsensownego, wręcz niestosownego, po czym się wstydzę i mam ochotę zapaść się pod ziemię.

Jeśli chodzi o kontakty prywatne (typu spędzanie z kimś Sylwestra, jakieś wypady na pizzę ze znajomymi, domówki) to obecnie już raczej nie mam takich potrzeb, czasami mnie tylko nachodzi, ale jest do wytrzymania/ pogodzenia się.

Najlepiej byłoby, gdyby udało mi się ogarnąć/zmienić pod tym względem już do najbliższych wakacji, żeby wtedy znaleźć jakąś pracę. Mam też świadomość tego, że muszę zdobyć trochę doświadczenia zawodowego już na studiach (jestem na ich początku), bo inaczej będzie bardzo ciężko cokolwiek znaleźć.
Szczerze mówiąc, zwłaszcza praca typowo studencka, czyli np. w sklepie, nie wspominając już o gastronomii czy call center wydaje mi się bardzo trudna właśnie ze względu na kontakt z ludźmi i to – nie oszukujmy się – wieloma trudnymi ludźmi. Nie chciałabym wyjść na osobę nieodpowiedzialną, pójść do pracy i potem sobie w niej nie radzić i być zakałą dla tego pracodawcy czy zostać zwolnioną. Dlatego bardzo proszę o rady, jak ogarnąć swoją psychikę i swoje umiejętności na tym polu życia, żeby sobie jakoś w tego typu miejscach poradzić.

Tak, wiem, że istnieją zawody, gdzie to nie jest potrzebne, ale możliwość bycia np. kierowcą ciężarówki jest dla mnie tak abstrakcyjna, że nie wiem, czy nie bardziej niż praca w obsłudze klienta + wszelkie możliwości tego typu to jest jeszcze o wiele dłuższa perspektywa czasowa. Mam też świadomość, że nawet w tych pracach, gdzie stereotypowo "robi się wszystko samemu i cześć", ten kontakt występuje.
Szkołę i studia jeszcze da się przetrwać jako tako, będąc samotnikiem, ale potem to niemożliwe...

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

Napisane przez hania_em

Nie wiem, czy to dobry dział, jeśli nie, to przepraszam. Nie wiem też nawet, jak i gdzie o to zapytać, żeby zostać dobrze zrozumianą, a nie wyśmianą, ale spróbuję. Tl; dr: Jak nauczyć się kontaktów, rozmawiania z ludźmi tak, aby w przyszłości poradzić sobie w jakiejś pracy? Nie da się ukryć, że takie umiejętności są potrzebne praktycznie wszędzie.

Byłam wyśmiewana przez wszystkie lata szkolne, nigdy nie miałam jakichś przyjaciół, a nawet jeśli był taki okres, że coś tam się zanosiło na posiadanie koleżanek (tylko w okresie podstawówki, potem już nigdy), to moi rodzice mi tego zakazywali, bo w każdej osobie coś im się nie podobało; teraz z perspektywy czasu uważam, że to były naprawdę błahe powody, np. to, że taka potencjalna koleżanka miała rozwiedzionych rodziców (jaka w tym jest wina dziecka?!) albo że ktoś ma z jednego przedmiotu trójkę na semestr. Przez długi okres miałam nawet tak wyprany mózg, że wydawało mi się, że posiadanie znajomych jest oznaką "rozpuszczenia", "rozwydrzenia", że prawdziwie porządne osoby spędzają cały swój czas tylko z rodzicami. Tak, wiem – z perspektywy normalnej osoby jedno wielkie XD. Nie mam rodzeństwa, rodzice też nie mają żadnych znajomych+ doliczając do tego bardzo małą rodzinę (przez całe moje życie kontakt miałam tylko z dziadkami od jednej strony), byłam zawsze praktycznie odizolowana od ludzi i niestety, obecnie poziom moich umiejętności interpersonalnych daleko odbiega od umiejętności przeciętnego człowieka.

Dodatkowo, w dzieciństwie przejawiałam pewne zachowania, które mogłyby świadczyć o zaburzeniach ze spektrum autyzmu (oprócz trudności w interakcjach społecznych, zainteresowanie jedną dziedziną, przymus stałości otoczenia, nerwowa reakcja na nawet drobną zmianę, powtarzające się bezsensowne zachowania), nie mam oficjalnej diagnozy, dlatego to dodaję niejako "w nawiasie".
Mówiąc wprost: jeśli chodzi o kontakty z ludźmi, "nie umiem" totalnie nic. Często nie łapię ironii, przenośni, mam problemy z odpowiedzią ludziom na pytanie w formie ustnej "na zawołanie", forma pisana to oczywiście co innego – nie wiem, jak to wytłumaczyć, ale kiedy ktoś mnie o coś zapyta, to dość często (nie zawsze, ale nie wiem, od czego to zależy) mam problemy ze skleceniem zdania, tak jakbym się dopiero co narodziła i jeszcze nie miała nigdy kontaktu z ludzką mową. Jeśli od wielkiego dzwonu z kimkolwiek rozmawiam, to mimo że nie chcę, praktycznie zawsze powiem coś głupiego, bezsensownego, wręcz niestosownego, po czym się wstydzę i mam ochotę zapaść się pod ziemię.

Jeśli chodzi o kontakty prywatne (typu spędzanie z kimś Sylwestra, jakieś wypady na pizzę ze znajomymi, domówki) to obecnie już raczej nie mam takich potrzeb, czasami mnie tylko nachodzi, ale jest do wytrzymania/ pogodzenia się.

Najlepiej byłoby, gdyby udało mi się ogarnąć/zmienić pod tym względem już do najbliższych wakacji, żeby wtedy znaleźć jakąś pracę. Mam też świadomość tego, że muszę zdobyć trochę doświadczenia zawodowego już na studiach (jestem na ich początku), bo inaczej będzie bardzo ciężko cokolwiek znaleźć.
Szczerze mówiąc, zwłaszcza praca typowo studencka, czyli np. w sklepie, nie wspominając już o gastronomii czy call center wydaje mi się bardzo trudna właśnie ze względu na kontakt z ludźmi i to – nie oszukujmy się – wieloma trudnymi ludźmi. Nie chciałabym wyjść na osobę nieodpowiedzialną, pójść do pracy i potem sobie w niej nie radzić i być zakałą dla tego pracodawcy czy zostać zwolnioną. Dlatego bardzo proszę o rady, jak ogarnąć swoją psychikę i swoje umiejętności na tym polu życia, żeby sobie jakoś w tego typu miejscach poradzić.

Tak, wiem, że istnieją zawody, gdzie to nie jest potrzebne, ale możliwość bycia np. kierowcą ciężarówki jest dla mnie tak abstrakcyjna, że nie wiem, czy nie bardziej niż praca w obsłudze klienta + wszelkie możliwości tego typu to jest jeszcze o wiele dłuższa perspektywa czasowa. Mam też świadomość, że nawet w tych pracach, gdzie stereotypowo "robi się wszystko samemu i cześć", ten kontakt występuje.
Szkołę i studia jeszcze da się przetrwać jako tako, będąc samotnikiem, ale potem to niemożliwe...

nie ma obaw że zostaniesz wyśmiana, przecież kazdy ma jakieś problemy.

A ja myslę, że tu nie jest problem kontaktów w pracy tylko wogóle braku kontaktów z ludźmi.
A czy Ty chcesz być samotnikiem?

[michagros]

Terapia psychologiczna jest w tym przypadku niezbędna.

Psychoterapeuta może Ci pomóc w przepracowanych złych doświadczeń z zycia.

Sama możesz sobie nie poradzić z tak strasznym bagażem ran.

Ewentualnie możesz iść do psychiatry i opowiedzieć mu o swoich trudnościach psychicznych.

Na fobie społeczna i lęki są leki, które mogą pomóc w uporaniu się z trudnosciami psychicznymi.

I nie wierz w to, że mają efekty uboczne, bo rzadko maja, ale komfort psychiczny jest nieoceniony.

Pomysl o pomocy z zewnątrz.