Bezdzietne po 30

[Monika828282]

Napisane przez Tris1502

Hej, ja mam 36 lat, nie mam faceta - zostawił mnie po kilku ładnych latach gdy właściwie byłam już gotowa na dzieci. Nie liczę już na to, że dzieci będę miała. Jest mi bardzo przykro, szczególnie gdy widzę koleżanki którym się w życiu pod tym względem powiodło. Tak samo przykro jest mi gdy słucham o związkach innych ludzi, o tym co razem robią, czego nie robią, że się żenią, kupują mieszkania etc. Nie czuję zazdrości tylko zwyczajny smutek, że nie trafiłam w życiu na odpowiedniego faceta i być może nie trafię.

Mam podobnie, 39 lat i nie spotkałam faceta, który by mnie zachwycił (z wzajemnością). Letnie związki, w których byłam, sama skończyłam. Pocieszam się, że jeszcze kogoś odpowiedniego spotkam, a jeśli na moje własne dziecko będzie za późno to skorzystam z dawstwa komórek.

[ateris]

Takie pytanie dziewczyny, czy badalyscie sobie AMH czyli rezerwę jajnikową? Ja przyznam, że nie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez nie_powiem

No, ale przecież to dziecko będzie ograniczało. Chomik w klatce ogranicza, a i tak tylko na dwa lata. Dziecko będzie ograniczało bardzo; niezależnie jak sobie poukładasz życie.

Może chodzi o to, że instynkt macierzyński jest tak silny, że w pewnym momencie te ograniczenia są niczym w porównaniu z pragnieniem posiadania dziecka?

---------- Dopisano o 18:05 ---------- Poprzedni post napisano o 18:04 ----------

Napisane przez Tris1502

Hej, ja mam 36 lat, nie mam faceta - zostawił mnie po kilku ładnych latach gdy właściwie byłam już gotowa na dzieci. Nie liczę już na to, że dzieci będę miała. Jest mi bardzo przykro, szczególnie gdy widzę koleżanki którym się w życiu pod tym względem powiodło. Tak samo przykro jest mi gdy słucham o związkach innych ludzi, o tym co razem robią, czego nie robią, że się żenią, kupują mieszkania etc. Nie czuję zazdrości tylko zwyczajny smutek, że nie trafiłam w życiu na odpowiedniego faceta i być może nie trafię.

To jeszcze nie jest przesądzone, że nie będziesz miała, jakieś tam szanse są.

---------- Dopisano o 18:07 ---------- Poprzedni post napisano o 18:05 ----------

Napisane przez ateris

Takie pytanie dziewczyny, czy badalyscie sobie AMH czyli rezerwę jajnikową? Ja przyznam, że nie.

Ale kogo pytasz? Tych, które są i chcą pozostać bezdzietne?

[nie_powiem]

[1=d61abbce58b52fe45ffe444 afc51ca0ea3c11859_65540a4 4484ab;88791206]Może chodzi o to, że instynkt macierzyński jest tak silny, że w pewnym momencie te ograniczenia są niczym w porównaniu z pragnieniem posiadania dziecka?
[/QUOTE]


Zapewne o to właśnie chodzi. Co właśnie mnie osobiście bardzo przeraża, że właśnie kiedyś mnie to dopadnie i będę chciała, a pragnienie będzie tak duże, że zaburzy mi logiczne myślenie i rozsądek.

[ateris]

paranoja pytam tych, które dzieci planują, ale np odkładają to w czasie. Przecież ten wątek sądząc po pierwszym poście nie jest tylko dla planujących pozostać bezdzietnymi

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Milagros_90]

[1=d61abbce58b52fe45ffe444 afc51ca0ea3c11859_65540a4 4484ab;88791206]
Ale kogo pytasz? Tych, które są i chcą pozostać bezdzietne? [/QUOTE]
To raczej oczywiste, że pyta te, które deklarują chęć posiadania dziecka, tylko jeszcze nie teraz albo nie mają teraz partnera.

Ateris, ja nie robiłam takich badań.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez nie_powiem

Zapewne o to właśnie chodzi. Co właśnie mnie osobiście bardzo przeraża, że właśnie kiedyś mnie to dopadnie i będę chciała, a pragnienie będzie tak duże, że zaburzy mi logiczne myślenie i rozsądek.

Na to chyba nie ma rady, jak już cię dopadnie. Jak z zakochaniem się
Dopiero po jakimś czasie przychodzi pytanie "Co ja do chol... zrobiłam"

---------- Dopisano o 18:18 ---------- Poprzedni post napisano o 18:16 ----------

Napisane przez ateris

paranoja pytam tych, które dzieci planują, ale np odkładają to w czasie. Przecież ten wątek sądząc po pierwszym poście nie jest tylko dla planujących pozostać bezdzietnymi

Myślę, że więcej odpowiedzi uzyskasz na podforum dla starających się o dziecko.

[crazyllama]

[1=bbab4b1e68366f09bc3914c 9672f02df694c852f_622be74 47f718;88791016]Poczucie miłości na co dzień, może mityczne wg kogoś poczucie szczęścia z uśmiechu dziecka.
Wspólne przeżywanie świata, pokazywanie, jak wiele współcześnie oferuje i jak codzienność może być ok.
Spędzanie wspólne czasu, relaks wynikający ze wspólnych rozrywek.
Patrzenie się na rozwój dziecka, tego, jak zdobywa nowe umiejętności, jak daje sobie radę z trudnościami.
Wspieranie go, pokazywanie, że pewne dramaty są dramatami tylko w głowie i że finalnie po każdej burzy, na takie dziecięce rozumienie, przyjdzie słońce.
Wg mnie żaden kotek, piesek, ukochane dziecko siostry czy tam inne w otoczeniu tego nie da.
Jestem 30+ i nie planujemy dzieci.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]Są też osoby, które np.dziećmi się brzydzą, a kotek czy pies da im więcej radości. Serio.

Lekkim absurdem dla mnie jest to, ze z wątku dla bezdzietnych zrobił się wątek pt.jak cudownie być matką.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[bafa65383b74e1029ccef70174e4f68b71e8a0f7_646950f23ada7]

Kot mnie straszliwie ogranicza. Teraz prawie co weekend gdzies wyjezdzam, potem dwa razy po dwa tygodnie. No i niestety musze mame angazowac, zeby brala kota do siebie/ przyjechala go nakarmic.
Meczace to jest, pewnie nie tylko dla mnie.
Kiedys kot zachorowal przed moim wylotem, byl mega stres, balam sie, ze sobie nie poradzą z wizytami u weta.
A to jest jakis 1% odpowiedzialnosci w porownaniu do dziecka.
Kocham psy, ale to juz dla mnie by bylo za duzo, jeszcze wiecej ograniczej, ale nadal milion razy mniej niz przy dziecku.
Takze takie sciemy, to nie wiem po co gadac, serio.

[crazyllama]

[1=bafa65383b74e1029ccef70 174e4f68b71e8a0f7_646950f 23ada7;88791460]Kot mnie straszliwie ogranicza. Teraz prawie co weekend gdzies wyjezdzam, potem dwa razy po dwa tygodnie. No i niestety musze mame angazowac, zeby brala kota do siebie/ przyjechala go nakarmic.
Meczace to jest, pewnie nie tylko dla mnie.
Kiedys kot zachorowal przed moim wylotem, byl mega stres, balam sie, ze sobie nie poradzą z wizytami u weta.
A to jest jakis 1% odpowiedzialnosci w porownaniu do dziecka.
Kocham psy, ale to juz dla mnie by bylo za duzo, jeszcze wiecej ograniczej, ale nadal milion razy mniej niz przy dziecku.
Takze takie sciemy, to nie wiem po co gadac, serio. [/QUOTE]Mnie tak samo. Zwłaszcza, że ma 17 lat, od niedawna nie widzi, dostaje tonę leków, które niekoniecznie chce brać.
Też nie czaję tego udawania i słodzenia. Ze zwierzakami mam dużo do czynienia, ale nie udaję, że to jest łatwe, lekkie i przyjemne, nie stosuję zdrobnień, jak to "robią kupki" i jakie to jest cudowne mistyczne doświadczenie. Chyba w zoo. Na co dzień to raczej orka na ugorze xD (mówię o zwierzętach chorych, zaniedbanych, np.owczarku niemieckim z problemami z chodzeniem).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ateris]

Napisane przez crazyllama

Są też osoby, które np.dziećmi się brzydzą, a kotek czy pies da im więcej radości. Serio.

Lekkim absurdem dla mnie jest to, ze z wątku dla bezdzietnych zrobił się wątek pt.jak cudownie być matką.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ale czekajcie.. myślałam, że autorka wątku chciała poznać zdanie innych na temat tego czy planują dzieci, dlaczego odkładają te plany i czy ludzie pytają kiedy dzieci. Wątek tylko dla bezdzietnych nazywa się Bezdzietne z wyboru i jest na podforum 30 plus. Czy źle mi się wydaje?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[alexandraaa09]

Ja badałam sobie przy okazji AMH i wyszło ok, tak wiec trochę się uspokoiłam.

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Napisane przez crazyllama

Są też osoby, które np.dziećmi się brzydzą, a kotek czy pies da im więcej radości. Serio.

Lekkim absurdem dla mnie jest to, ze z wątku dla bezdzietnych zrobił się wątek pt.jak cudownie być matką.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

A co mnie obchodzi, kto kogoś innego brzydzi? Nie napisałam prawdy objawionej świata, tylko to, jak ja myślę i czuję.
Mnie akurat brzydzą koty i większość żywych, małych istot ze świata zwierząt, ale dla mnie inni mogą się nimi okładać i uznawać to za najwspanialsze doznania.

Napisane przez nie_powiem

Zapewne o to właśnie chodzi. Co właśnie mnie osobiście bardzo przeraża, że właśnie kiedyś mnie to dopadnie i będę chciała, a pragnienie będzie tak duże, że zaburzy mi logiczne myślenie i rozsądek.

A czemu miałoby takie pragnienie zaburzyć Ci logiczne myślenie i rozsądek? Miałaś jakieś przejawy takiego irracjonalnego działania, że się tego obawiasz? Ciężko mi zrozumieć taką obawę, nie rozumiem w ogóle "wyzwalacza" lęku.[1=bafa65383b74e1029ccef70 174e4f68b71e8a0f7_646950f 23ada7;88791460]Kot mnie straszliwie ogranicza. Teraz prawie co weekend gdzies wyjezdzam, potem dwa razy po dwa tygodnie. No i niestety musze mame angazowac, zeby brala kota do siebie/ przyjechala go nakarmic.
Meczace to jest, pewnie nie tylko dla mnie.
Kiedys kot zachorowal przed moim wylotem, byl mega stres, balam sie, ze sobie nie poradzą z wizytami u weta.
A to jest jakis 1% odpowiedzialnosci w porownaniu do dziecka.
Kocham psy, ale to juz dla mnie by bylo za duzo, jeszcze wiecej ograniczej, ale nadal milion razy mniej niz przy dziecku.
Takze takie sciemy, to nie wiem po co gadac, serio. [/QUOTE]Nie no, mam podobną percepcję posiadania psa chociażby.
Jednak z całego serca wierzę, że dużo osób nie postrzega swoich zwierzaków czy dzieci w kontekście wielkiego ograniczenia, nad którym miałaby się rozwodzić codziennie. A może inaczej - jak ktoś ma tak postrzegać jako takie wyzwanie, które ogranicza wszystko inne, to właśnie chyba czerwona lampka ostrzegawcza. Jeśli jesteś spełniona w roli rodzica to wg mnie stabilna, zdrowa psychicznie osoba bilansuje sobie ten ogół tak, że jest mimo wszystko szczęśliwa i zadowolona, chociaż pozornie, wg kogoś, może być ograniczona w kosmos.
Chociaż może to moja percepcja - ja np czuję się strasznie przytłoczona etatem 8h dziennie i bardzo chciałabym czuć się kiedyś bardziej komfortowo, więc pracuję na to, żeby zmniejszyć etat w niedalekiej przyszłości.
Mam taką znajomą, która po prostu przy każdej rozmowie narzeka na potomstwo. Żeby było jasne, dzieci są wg niej wspaniałe, ale wszystko, co z nimi związane, jest dramatem. Każda rozmowa z nią w większym gronie wiąże się z odwołaniem do jej życiowego kieratu, trochę jak w tej zabawie z pomidorem, i tak wiadomo, że każda dyskusja skończy się na niej samej i jej zadaniach wynikających z macierzyństwa. Szczerze mówiąc, nie jestem w stanie z nią rozmawiać, brak mi zrozumienia dla niej. Gdybym sama się czuła tak przytłoczona codziennością to chyba bym nie wytrzymała... Jest to osoba, która przez lata jednak nie zmieniła swojej sytuacji (osoba z wykształceniem związanym z dziećmi poniekąd...), a biorąc jej percepcję świata i macierzyństwa, to wręcz strzeliła sobie samobója w ostatnim czasie. Dlatego ograniczam kontakt, bo mnie to przytłacza
Ps jak widać nie tylko dzieciate nie sypiają super, jak żyć?! I to bez problemów z pęcherzem

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Pani_Robot]

Odniosę się tylko do tego, co wyłapałam wcześniej, bo jestem w niedoczasie.

Ktoś napisał „oddałabym życie za swoje dziecko”, a ja powiem, że oddanie za kogoś bliskiego życia to najgorsze co możemy dla tej osoby zrobić. Fundujemy jej traumę i brzemię na resztę życia, wliczając w to lata terapii, na której będzie próbowała sobie jakkolwiek poradzić z przeszłością.
To jest romantyzowanie heroicznej śmierci.
Także nie… po prostu nikomu, kto ma wobec mnie jakieś uczucia bym tego nie zrobiła.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[ateris]

Napisane przez Milagros_90

Ateris, ja nie robiłam takich badań.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Napisane przez alexandraaa09

Ja badałam sobie przy okazji AMH i wyszło ok, tak wiec trochę się uspokoiłam.

Dzięki za odpowiedzi co do AMH. Dobrze, że istnieje takie badanie i może coś nam rozjaśnić.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[bafa65383b74e1029ccef70174e4f68b71e8a0f7_646950f23ada7]

[1=bbab4b1e68366f09bc3914c 9672f02df694c852f_622be74 47f718;88791584]A co mnie obchodzi, kto kogoś innego brzydzi? Nie napisałam prawdy objawionej świata, tylko to, jak ja myślę i czuję.
Mnie akurat brzydzą koty i większość żywych, małych istot ze świata zwierząt, ale dla mnie inni mogą się nimi okładać i uznawać to za najwspanialsze doznania. A czemu miałoby takie pragnienie zaburzyć Ci logiczne myślenie i rozsądek? Miałaś jakieś przejawy takiego irracjonalnego działania, że się tego obawiasz? Ciężko mi zrozumieć taką obawę, nie rozumiem w ogóle "wyzwalacza" lęku.Nie no, mam podobną percepcję posiadania psa chociażby.
Jednak z całego serca wierzę, że dużo osób nie postrzega swoich zwierzaków czy dzieci w kontekście wielkiego ograniczenia, nad którym miałaby się rozwodzić codziennie. A może inaczej - jak ktoś ma tak postrzegać jako takie wyzwanie, które ogranicza wszystko inne, to właśnie chyba czerwona lampka ostrzegawcza. Jeśli jesteś spełniona w roli rodzica to wg mnie stabilna, zdrowa psychicznie osoba bilansuje sobie ten ogół tak, że jest mimo wszystko szczęśliwa i zadowolona, chociaż pozornie, wg kogoś, może być ograniczona w kosmos.
Chociaż może to moja percepcja - ja np czuję się strasznie przytłoczona etatem 8h dziennie i bardzo chciałabym czuć się kiedyś bardziej komfortowo, więc pracuję na to, żeby zmniejszyć etat w niedalekiej przyszłości.
Mam taką znajomą, która po prostu przy każdej rozmowie narzeka na potomstwo. Żeby było jasne, dzieci są wg niej wspaniałe, ale wszystko, co z nimi związane, jest dramatem. Każda rozmowa z nią w większym gronie wiąże się z odwołaniem do jej życiowego kieratu, trochę jak w tej zabawie z pomidorem, i tak wiadomo, że każda dyskusja skończy się na niej samej i jej zadaniach wynikających z macierzyństwa. Szczerze mówiąc, nie jestem w stanie z nią rozmawiać, brak mi zrozumienia dla niej. Gdybym sama się czuła tak przytłoczona codziennością to chyba bym nie wytrzymała... Jest to osoba, która przez lata jednak nie zmieniła swojej sytuacji (osoba z wykształceniem związanym z dziećmi poniekąd...), a biorąc jej percepcję świata i macierzyństwa, to wręcz strzeliła sobie samobója w ostatnim czasie. Dlatego ograniczam kontakt, bo mnie to przytłacza
Ps jak widać nie tylko dzieciate nie sypiają super, jak żyć?! I to bez problemów z pęcherzem

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]Ale wiadomo, że takie dzieci mają dla ludzi sporo plusów. Inaczej by tych dzieci nie mieli. Ale po prostu nie rozumiem tego zakłamania rzeczywistości. Dzieci bardzo ograniczają i bardzo dużą zabierają z życia. Mówienie inaczej i to jeszcze w dyskusji z bezdzietnym, to chyba próba przekonania samego siebie, że nie jest tak źle, nie wiem.

Wysłane z mojego M2007J20CG przy użyciu Tapatalka

[ateris]

[1=bafa65383b74e1029ccef70 174e4f68b71e8a0f7_646950f 23ada7;88791633]Ale wiadomo, że takie dzieci mają dla ludzi sporo plusów. Inaczej by tych dzieci nie mieli. Ale po prostu nie rozumiem tego zakłamania rzeczywistości. Dzieci bardzo ograniczają i bardzo dużą zabierają z życia. Mówienie inaczej i to jeszcze w dyskusji z bezdzietnym, to chyba próba przekonania samego siebie, że nie jest tak źle, nie wiem.

Wysłane z mojego M2007J20CG przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]Jasne, że ograniczają. A to jak bardzo, zależy od trybu życia rodziców. Chyba nikt tu nie twierdzi, że dzieci wcale nie ograniczają

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[nie_powiem]

[1=bbab4b1e68366f09bc3914c 9672f02df694c852f_622be74 47f718;88791584] A czemu miałoby takie pragnienie zaburzyć Ci logiczne myślenie i rozsądek? Miałaś jakieś przejawy takiego irracjonalnego działania, że się tego obawiasz? [/QUOTE]


Widziałam już takie przypadki, gdzie ciąża i paląca potrzeba bycia rodzicem sprawiała, że kobieta nie zachowywała się rozsądnie i logicznie przy swoich wyborach. Np. chęć bycia w ciąży przeważająca to, że partner jest nieodpowiedni. Usłyszałam np., że jak nie będzie chciał to ona i tak zajdzie i najwyżej będzie samotną matką. Dla mnie to jest jakiś kosmos. A wszystko przez "ja chcę dzidziusia". Nie wiem jak to określić, ale po prostu ciąża byłaby dla mnie dramatem i z tej perspektywy dziś na to patrzę tak. Że boję się, że utracę to wszystko, co mam i lubię, bo zachce mi się dzieci i zacznę się zachowywać jak niektórzy.

[niemanicka]

Napisane przez ateris

Dzięki za odpowiedzi co do AMH. Dobrze, że istnieje takie badanie i może coś nam rozjaśnić.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Badanie amh cos moze i powie, ale nie za wiele. Nie opierałabym życiowych decyzji na jednym badaniu. Mozna sie przejechać na tym. Mając wszystkie podstawowe wyniki w normie, mozna zmagać sie z niepłodnością.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[0fb2986dc06479a38c396fe4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a18ec99]

Napisane przez nie_powiem

Widziałam już takie przypadki, gdzie ciąża i paląca potrzeba bycia rodzicem sprawiała, że kobieta nie zachowywała się rozsądnie i logicznie przy swoich wyborach. Np. chęć bycia w ciąży przeważająca to, że partner jest nieodpowiedni. Usłyszałam np., że jak nie będzie chciał to ona i tak zajdzie i najwyżej będzie samotną matką. Dla mnie to jest jakiś kosmos. A wszystko przez "ja chcę dzidziusia". Nie wiem jak to określić, ale po prostu ciąża byłaby dla mnie dramatem i z tej perspektywy dziś na to patrzę tak. Że boję się, że utracę to wszystko, co mam i lubię, bo zachce mi się dzieci i zacznę się zachowywać jak niektórzy.

ja tez sie tego boje, zwlaszcza ze zmezem mialam pare momentow kiedy sie wahalismy czy chcemy miec dzieci. w poprzednich zwiazkach oboje twardo obstawalismy przy tym, ze absolutnie nie. teraz jestesmy starsi, czujemy, ze to jest to i pojawil sie cien watpliwosci.
oboje lubimy nasze wygodne zycie, jesli mialabym podejsc do tego rozsadnie, to nie chce niczego zmieniac. tyle ze wlasnie boje sie ze kiedys mi cos odwali i pragnienie dziecka przysloni mi cala reszte :/

[Azhaar]

[1=bafa65383b74e1029ccef70 174e4f68b71e8a0f7_646950f 23ada7;88791633]Ale wiadomo, że takie dzieci mają dla ludzi sporo plusów. Inaczej by tych dzieci nie mieli. Ale po prostu nie rozumiem tego zakłamania rzeczywistości. Dzieci bardzo ograniczają i bardzo dużą zabierają z życia. Mówienie inaczej i to jeszcze w dyskusji z bezdzietnym, to chyba próba przekonania samego siebie, że nie jest tak źle, nie wiem.

Wysłane z mojego M2007J20CG przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]

Nie zgadzam się.

Nie każdy jest w życiu spontaniczny, nie każdy ma w życiu jakaś wielką pasję, nie kazdy ma wielkie marzenia (lub jakiekolwiek), nie każdy poświęca się karierze, nie każdy lubi podróżować - niektorzy nie ruszaliby się nigdzie przez 365 dni w roku.

Wiadomo, że dziecko zawsze będzie ograniczać, ale jeżeli ktoś przed urodzeniem dziecka, odwalał tylko 8 h pracy, po czym zalegał przez Netflixem lub komputerem, to mówienie, że dziecko "zabierze mu coś z życia" nawet dla mnie brzmi trochę śmiesznie - tak jakby wegetacja przed TV była naprawdę bardzo fascynującym życiem. A takich ludzi jest naprawdę bardzo, bardzo dużo.

Wiadomo, dziecko zawsze narzuca nowe obowiązki i ogranicza, ale po prostu nie każdy ma tak super hiper fascynujące i spontaniczne życie, że trzeba te ograniczenia traktować jak odebranie czegoś w życiu.

I faktycznie, dla takiej osoby, która zawsze o dzieciach marzyła, plusy posiadania dziecka przyćmią fakt, że nie może sobie spontanicznie odpalić Netflixa.

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez Azhaar

Nie zgadzam się.

Nie każdy jest w życiu spontaniczny, nie każdy ma w życiu jakaś wielką pasję, nie kazdy ma wielkie marzenia (lub jakiekolwiek), nie każdy poświęca się karierze, nie każdy lubi podróżować - niektorzy nie ruszaliby się nigdzie przez 365 dni w roku.

Wiadomo, że dziecko zawsze będzie ograniczać, ale jeżeli ktoś przed urodzeniem dziecka, odwalał tylko 8 h pracy, po czym zalegał przez Netflixem lub komputerem, to mówienie, że dziecko "zabierze mu coś z życia" nawet dla mnie brzmi trochę śmiesznie - tak jakby wegetacja przed TV była naprawdę bardzo fascynującym życiem. A takich ludzi jest naprawdę bardzo, bardzo dużo.

Wiadomo, dziecko zawsze narzuca nowe obowiązki i ogranicza, ale po prostu nie każdy ma tak super hiper fascynujące i spontaniczne życie, że trzeba te ograniczenia traktować jak odebranie czegoś w życiu.

I faktycznie, dla takiej osoby, która zawsze o dzieciach marzyła, plusy posiadania dziecka przyćmią fakt, że nie może sobie spontanicznie odpalić Netflixa.

Ale nawet w takim wypadku, jak ci się dziecko drze, to musisz stopować serial i się nim zająć/dać jeść/uśpić/zmienić pieluchę etc.

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

[1=d61abbce58b52fe45ffe444 afc51ca0ea3c11859_65540a4 4484ab;88791907]Ale nawet w takim wypadku, jak ci się dziecko drze, to musisz stopować serial i się nim zająć/dać jeść/uśpić/zmienić pieluchę etc. [/QUOTE]
Ja się bardziej zastanawiam, co taka osoba dziecku da No chyba, że magicznie się zmieni - pokaże co to książki, podróże, nauka, inne kultury, obyczaje itp.

[bafa65383b74e1029ccef70174e4f68b71e8a0f7_646950f23ada7]

Napisane przez Azhaar

Nie zgadzam się.



Nie każdy jest w życiu spontaniczny, nie każdy ma w życiu jakaś wielką pasję, nie kazdy ma wielkie marzenia (lub jakiekolwiek), nie każdy poświęca się karierze, nie każdy lubi podróżować - niektorzy nie ruszaliby się nigdzie przez 365 dni w roku.



Wiadomo, że dziecko zawsze będzie ograniczać, ale jeżeli ktoś przed urodzeniem dziecka, odwalał tylko 8 h pracy, po czym zalegał przez Netflixem lub komputerem, to mówienie, że dziecko "zabierze mu coś z życia" nawet dla mnie brzmi trochę śmiesznie - tak jakby wegetacja przed TV była naprawdę bardzo fascynującym życiem. A takich ludzi jest naprawdę bardzo, bardzo dużo.



Wiadomo, dziecko zawsze narzuca nowe obowiązki i ogranicza, ale po prostu nie każdy ma tak super hiper fascynujące i spontaniczne życie, że trzeba te ograniczenia traktować jak odebranie czegoś w życiu.



I faktycznie, dla takiej osoby, która zawsze o dzieciach marzyła, plusy posiadania dziecka przyćmią fakt, że nie może sobie spontanicznie odpalić Netflixa.

Ale to się właśnie pojawia w kontekście podróży i zainteresowan. Nikt nie napiszę, ze przed dzieckiem nic się nie robilo, więc nic to dziecko nie zabralo. Tylko będzie taka osoba gadać z dzieckiem można wszysto, kwestia chęci i inne bzdury. Tzn dać się zawsze da, ale nigdy nie kosztem czegoś.


Wysłane z mojego M2007J20CG przy użyciu Tapatalka

[nie_powiem]

Napisane przez Azhaar

Nie zgadzam się.

Nie każdy jest w życiu spontaniczny, nie każdy ma w życiu jakaś wielką pasję, nie kazdy ma wielkie marzenia (lub jakiekolwiek), nie każdy poświęca się karierze, nie każdy lubi podróżować - niektorzy nie ruszaliby się nigdzie przez 365 dni w roku.

Wiadomo, że dziecko zawsze będzie ograniczać, ale jeżeli ktoś przed urodzeniem dziecka, odwalał tylko 8 h pracy, po czym zalegał przez Netflixem lub komputerem, to mówienie, że dziecko "zabierze mu coś z życia" nawet dla mnie brzmi trochę śmiesznie - tak jakby wegetacja przed TV była naprawdę bardzo fascynującym życiem. A takich ludzi jest naprawdę bardzo, bardzo dużo.

Wiadomo, dziecko zawsze narzuca nowe obowiązki i ogranicza, ale po prostu nie każdy ma tak super hiper fascynujące i spontaniczne życie, że trzeba te ograniczenia traktować jak odebranie czegoś w życiu.

I faktycznie, dla takiej osoby, która zawsze o dzieciach marzyła, plusy posiadania dziecka przyćmią fakt, że nie może sobie spontanicznie odpalić Netflixa.

Z jednej strony tak. Z drugiej strony też mnie wtedy dziwi, że osoba, która w jakiś sposób nie naraża się na jakieś trudne chwile, wyzwania i odpowiedzialność - tylko jak to napisałaś - "wegetuje" i ma stosunkowo łatwe życie, chce jednocześnie decydować się na tak dużą odpowiedzialność na minimum 18 lat, a w sumie na całe życie.

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;88791912]Ja się bardziej zastanawiam, co taka osoba dziecku da No chyba, że magicznie się zmieni - pokaże co to książki, podróże, nauka, inne kultury, obyczaje itp.[/QUOTE]

Niczego nie da. Ale to nie znaczy, że dziecko takiego rodzica będzie nieszczęśliwe. Może wręcz być bardzo zadowolonym z życia i siebie człowiekiem, bo raz, że ma małe wymagania, i wtedy łatwiej je zaspokoić, a dwa, że ignorancja jest błogosławieństwem. Jak mówi stare powiedzenie - proste mechanizmy rzadziej się psują

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

Napisane przez nie_powiem

Z jednej strony tak. Z drugiej strony też mnie wtedy dziwi, że osoba, która w jakiś sposób nie naraża się na jakieś trudne chwile, wyzwania i odpowiedzialność - tylko jak to napisałaś - "wegetuje" i ma stosunkowo łatwe życie, chce jednocześnie decydować się na tak dużą odpowiedzialność na minimum 18 lat, a w sumie na całe życie.

no właśnie

---------- Dopisano o 10:27 ---------- Poprzedni post napisano o 10:27 ----------

[1=d61abbce58b52fe45ffe444 afc51ca0ea3c11859_65540a4 4484ab;88791932]Niczego nie da. Ale to nie znaczy, że dziecko takiego rodzica będzie nieszczęśliwe. Może wręcz być bardzo zadowolonym z życia i siebie człowiekiem, bo raz, że ma małe wymagania, i wtedy łatwiej je zaspokoić, a dwa, że ignorancja jest błogosławieństwem. Jak mówi stare powiedzenie - proste mechanizmy rzadziej się psują [/QUOTE]
w sumie coś w tym jest

[Paprotka_]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;88791912]Ja się bardziej zastanawiam, co taka osoba dziecku da No chyba, że magicznie się zmieni - pokaże co to książki, podróże, nauka, inne kultury, obyczaje itp.[/QUOTE]Czasami jest tak, że brakuje z jakiegoś powodu energii życiowej i zaczyna się zaleganie. Jak przychodzi na świat dziecko, to wiadomo że są rzeczy które trzeba zrobić. I jak się już człowiek ruszy to nagle tej energii magicznie przybywa i sobie przypomina, że mial kiedyś jakieś pasje, że cieszy go pokazywanie dziecku świata i że nagle doba się rozciąga bo robi się w ciągu niej więcej niż przed dzieckiem. Ja jestem takim przypadkiem zalegania na kanapie, nie przed Netflixem co prawda, ale z netem i grami. Teraz nie gram, ale nie dlatego że nie mam kiedy, tylko dlatego że nie mam potrzeby. Wierzę, że pokazuje dziecku świat ( nawet książki uwielbia czytać ).Nie ma co udawać- dziecko to ograniczenia, ale chyba nie tak duże jak tu to niektórzy przedstawiają ("ale jak dziecko zapłacze to musisz włączyć pauzę" brzmi tak naiwnie i niepoważnie, że ciężko nawet się do tego odnieść). Co do pewności swych poglądów w wieku 20+: wiem, że wielu osobom się te poglądy nie zmieniają, ale patrząc na to z perspektywy lat, poprzez doświadczenia moje i osób z otoczenia, ostrożnie szafowałabym tym "nigdy mi się nie odmieni". 28 lat to naprawdę wciąż jest początek drogi, której zakończenia nikt nie przewidzi

Wysłane z mojego Mi 9 Lite przy użyciu Tapatalka

[Mimiko]

Napisane przez ateris

Takie pytanie dziewczyny, czy badalyscie sobie AMH czyli rezerwę jajnikową? Ja przyznam, że nie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nie, nie badałam, bo nie widzę takiej potrzeby. Nawet jakbym dzisiaj usłyszała, że na dziecko ostatni dzwonek to i tak bym się nie zaczęła starać. Jak będę chciała to dziecko mieć to wtedy zainteresuje się płodnością.

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

Napisane przez Paprotka_

Czasami jest tak, że brakuje z jakiegoś powodu energii życiowej i zaczyna się zaleganie. Jak przychodzi na świat dziecko, to wiadomo że są rzeczy które trzeba zrobić. I jak się już człowiek ruszy to nagle tej energii magicznie przybywa i sobie przypomina, że mial kiedyś jakieś pasje, że cieszy go pokazywanie dziecku świata i że nagle doba się rozciąga bo robi się w ciągu niej więcej niż przed dzieckiem. Ja jestem takim przypadkiem zalegania na kanapie, nie przed Netflixem co prawda, ale z netem i grami. Teraz nie gram, ale nie dlatego że nie mam kiedy, tylko dlatego że nie mam potrzeby. Wierzę, że pokazuje dziecku świat ( nawet książki uwielbia czytać ).Nie ma co udawać- dziecko to ograniczenia, ale chyba nie tak duże jak tu to niektórzy przedstawiają ("ale jak dziecko zapłacze to musisz włączyć pauzę" brzmi tak naiwnie i niepoważnie, że ciężko nawet się do tego odnieść). Co do pewności swych poglądów w wieku 20+: wiem, że wielu osobom się te poglądy nie zmieniają, ale patrząc na to z perspektywy lat, poprzez doświadczenia moje i osób z otoczenia, ostrożnie szafowałabym tym "nigdy mi się nie odmieni". 28 lat to naprawdę wciąż jest początek drogi, której zakończenia nikt nie przewidzi

Wysłane z mojego Mi 9 Lite przy użyciu Tapatalka

Właśnie miałam dopisać, że dziecko może być także bodźcem do fajnych, dobrych zmian życiowych


Generalnie taka wizja, że jest się dla dziecka nie tylko rodzicem, ale także przewodnikiem i przyjacielem do mnie bardzo przemawia, kiedy myślę o sobie jako o rodzicu Tylko to chyba trochę za mało i zaczęłam sobie uświadamiać, że dziecka nie będzie