Anoreksja bulimiczna i Miłosierdzie Boże

[Limonka2738]

Napisane przez Dobranka

Racjonalizm jest powszechny jak powszechne są bary szybkiej obsługi i kultura konsumpcyjna, która (zdaniem niektórych teoretyków kultury czy socjologów, takich jak George Ritzer) wzięła się z racjonalizmu. (mówił jeszcze, że nastawienie na efektywność, kalkulacyjność, przewidywalność dehumanizuje człowieka). Już Max Weber przewidywał, że zracjonalizowaniu zostaną poddane coraz to nowe obszary życia społecznego, aż zostaniemy opętani siecią zracjonalizowanych instytucji. Piszę to, aby pokazać, że racjonalizm jest bardziej powszechny niż myślimy.

Tylko że to nie ma nic wspólnego z podejściem do wiary ani z racjonalnym myśleniem.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Dobranka]

Napisane przez Limonka2738

Tylko że to nie ma nic wspólnego z podejściem do wiary ani z racjonalnym myśleniem.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 20:15 ---------- Poprzedni post napisano o 20:07 ----------

Tylko że to nie ma nic wspólnego z podejściem do wiary ani z racjonalnym myśleniem.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Z racjonalnym myśleniem ma. Wywodzi się z niego.

[Parabelka]

Napisane przez mariamalaria

A tak z ciekawości, czemu akurat katolicyzm, spośród tyłu odłamow chrzescijanstwa, że nie wspomnę o innych wyzwaniach , tak Cię ujął?

Jak sądzisz, czy mając takie skłonności, czy też umiejętność wierzenia, gdybyś się wychowała w innej kulturze, byłabyś gorliwą wyznawczynią innego kultu? Gorliwą żydówką, mahometanką? Prawosławną? Protestantką?Że nie wspomnę i wielu politeizmach krolujacych na ogromnych obszarach naszego globu?

Ja myślę, że to taki typ osobowości, czy też psychiki, i że osoby o skłonnosciach do myślenia o zjawiskach nadprzyrodzonych i wiary w niesprawdzalne, są skłonne do silnej wiary, w zależności od kręgu kulturowego wchodząc w dany kult.
Co o tym sądzisz?
I co sądzą inni rozmówcy?

ja myślę, że do silnej , wręcz fanatycznej wiary skłonne są osoby niepewne siebie, nie umiejące wziąć same odpowiedzialności za swoje życie, nie potrafiące przyjąć do świadomości faktu , że świat jest jaki jest (czyli przeważnie syfiasty), obawiające się wszelkiej odmienności wybiegającej poza ustalone obyczajowo i tradycyjnie schematy - i dlatego poszukujące silnego autorytetu , który wskazując jedyną słuszną drogę postępowania zdejmuje z nich odpowiedzialność za wszelkie czyny ("No bo przecież tak głosi nasza religia, to tak trzeba") . Podkreślam, że mówię o czasach obecnych , nie historycznej przeszłości .

[Limonka2738]

Napisane przez Dobranka

Z racjonalnym myśleniem ma. Wywodzi się z niego.

Zupełnie nie.

Racjonalna osoba nie daje się kapitalizmowi i nie je fast foodów. Wręcz przeciwnie, kupuje tylko tyle, ile potrzebuje i odżywia się zdrowo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Dobranka]

Napisane przez Limonka2738

Zupełnie nie.

Racjonalna osoba nie daje się kapitalizmowi i nie je fast foodów. Wręcz przeciwnie, kupuje tylko tyle, ile potrzebuje i odżywia się zdrowo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ale chodziło mi o np. system pracy pracy McDonald's. Racjonalizm ma dobre jak i złe strony, ty podałaś dobre a ja złe.

[puchaty71]

Napisane przez Parabelka

ja myślę, że do silnej , wręcz fanatycznej wiary skłonne są osoby niepewne siebie, nie umiejące wziąć same odpowiedzialności za swoje życie, nie potrafiące przyjąć do świadomości faktu , że świat jest jaki jest (czyli przeważnie syfiasty), obawiające się wszelkiej odmienności wybiegającej poza ustalone obyczajowo i tradycyjnie schematy - i dlatego poszukujące silnego autorytetu , który wskazując jedyną słuszną drogę postępowania zdejmuje z nich odpowiedzialność za wszelkie czyny ("No bo przecież tak głosi nasza religia, to tak trzeba") . Podkreślam, że mówię o czasach obecnych , nie historycznej przeszłości .

Wg mnie jest wiele racji w tym, co napisałaś. Jak i w poście @mariamalarii, na który Twój post jest odpowiedzią. To, w co wierzymy jak i to, że w ogóle wierzymy zależy od wielu czynników, które jeśli się bliżej przyjrzeć, zasadniczo od nas nie zależą. Nie zależy od nas ani to, w jakim regionie się urodziliśmy, nie zależy co jest nam wpajane przez otoczenie, przez tradycję, przez rodziców. Nie zależy też nawet to, na ile czujemy się szczęśliwi obecnie, będąc pod wpływem najróżniejszych okoliczności, na które nauczono nas reagować takimi a nie innymi myślami i emocjami. Czy zależy od nas to, że czujemy się pewni siebie? Albo że spotyka nas takie a nie inne cierpienie?

Wydaje mi się jednak, że stawianie na szalach z jednej strony racjonalności a z drugiej strony wiary nie do końca może przynieść odpowiedź na to, o czym pisze tutaj Autorka.
Tak jak napisałaś: świat jest jaki jest. Po prostu. Ale niezależnie od tego, czy wierzy się w takiego czy innego Boga, albo się nie wierzy w nic, czego się nie da udowodnić naukowo, można odbierać go jako "syfiasty" albo "najlepszy z możliwych". Kluczem do odpowiedzi jest poziom zaufania albo inaczej, poddania się. I nie jest nawet istotne czemu się poddajemy i jaką nazwę temu nadamy. (I czy będziemy się potem spierać, czy to istnieje czy nie.)

Einstein zapytany jaką jego zdaniem najważniejszą decyzję w życiu musi podjąć każdy z nas odpowiedział:
„Najważniejsze pytanie, jakie każdy z nas stawia, jest to, czy wierzymy, że żyjemy w przyjaznym czy wrogim wszechświecie?"

[Limonka2738]

Napisane przez Dobranka

Ale chodziło mi o np. system pracy pracy McDonald's. Racjonalizm ma dobre jak i złe strony, ty podałaś dobre a ja złe.

W McDonald's nie powinno się często jeść. Gdyby myślenie racjonalne było takie częste, to ta firma by splajtowala, a lokale pękają w szwach, Wielki Piątek, świątek, czy niedziela niehandlowa o 3 w nocy.

Mylisz krytyczne, racjonalne myślenie z kapitalizmem i konsumpcjonizmem, który właśnie liczy na to, że ludzie racjonalnie nie myślą i podświadomie im się wciśnie frytki i napój powiększony, jeśli sprzedawca odpowiednio sformułuje pytanie.

System pracy w McDonald's układa jakąś garstka ludzi w USA. I oni żerują na braku racjonalnego myślenia i pochopnych decyzjach. Których w społeczeństwie Nie brakuje.

Żyjemy w czasach popularności MLM-ów, przekrętów na garnki, a w naszych szkołach wiszą krzyże. Nie wiem, gdzie ta mainstreamowa racjonalność, bo na pewno nie u mnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[mariamalaria]

Napisane przez Parabelka

ja myślę, że do silnej , wręcz fanatycznej wiary skłonne są osoby niepewne siebie, nie umiejące wziąć same odpowiedzialności za swoje życie, nie potrafiące przyjąć do świadomości faktu , że świat jest jaki jest (czyli przeważnie syfiasty), obawiające się wszelkiej odmienności wybiegającej poza ustalone obyczajowo i tradycyjnie schematy - i dlatego poszukujące silnego autorytetu , który wskazując jedyną słuszną drogę postępowania zdejmuje z nich odpowiedzialność za wszelkie czyny ("No bo przecież tak głosi nasza religia, to tak trzeba") . Podkreślam, że mówię o czasach obecnych , nie historycznej przeszłości .

Mam takie samo zdanie.

[Aqua_Wro]

Napisane przez Dobranka

Racjonalizm jest powszechny jak powszechne są bary szybkiej obsługi i kultura konsumpcyjna, która (zdaniem niektórych teoretyków kultury czy socjologów, takich jak George Ritzer) wzięła się z racjonalizmu. (mówił jeszcze, że nastawienie na efektywność, kalkulacyjność, przewidywalność dehumanizuje człowieka). Już Max Weber przewidywał, że zracjonalizowaniu zostaną poddane coraz to nowe obszary życia społecznego, aż zostaniemy opętani siecią zracjonalizowanych instytucji. Piszę to, aby pokazać, że racjonalizm jest bardziej powszechny niż myślimy.

Jak juz zauwazono, kultura konsumpcyjna nie ma nic wspolnego z racjonalizmem i wrecz żeruje na irracjonalizmie społęczenstwa przez grupkę osób ze zdolnoscia do cynicznej i racjonalnej kalkulacji. Jak mawial klasyk, wydajemy pieniadze których nie mamy na rzeczy ktorych nie potrzebujemy zeby zaimponowac ludziom, ktorych nie lubimy.

[puchaty71]

Napisane przez Aqua_Wro

Jak juz zauwazono, kultura konsumpcyjna nie ma nic wspolnego z racjonalizmem i wrecz żeruje na irracjonalizmie społęczenstwa przez grupkę osób ze zdolnoscia do cynicznej i racjonalnej kalkulacji. Jak mawial klasyk, wydajemy pieniadze których nie mamy na rzeczy ktorych nie potrzebujemy zeby zaimponowac ludziom, ktorych nie lubimy.

To prawda. Pytanie jednak, czy może być inaczej, skoro podstawową pobudką wszystkich naszych działań nie jest żaden racjonalizm ale pragnienie aby było nam lepiej. Nawet racjonalizm jest przecież tylko narzędziem do osiągnięcia tego celu.

[Dobranka]

Napisane przez Aqua_Wro

Jak juz zauwazono, kultura konsumpcyjna nie ma nic wspolnego z racjonalizmem i wrecz żeruje na irracjonalizmie społęczenstwa przez grupkę osób ze zdolnoscia do cynicznej i racjonalnej kalkulacji. Jak mawial klasyk, wydajemy pieniadze których nie mamy na rzeczy ktorych nie potrzebujemy zeby zaimponowac ludziom, ktorych nie lubimy.

Owszem, ma, jak zresztą sama zauważyłaś. Bo kultura konsumpcyjna to nie tylko irracjonalni kupujący ale i zracjonalizowani sprzedający. (zresztą to, że racjonalizm prowadzi do irracjonalizmu to właśnie jest to błędne koło racjonalizmu (tzw. żelazna klatka racjonalności).

Czyli krótko mówiąc - jak zauważają teoretycy kultury - systemy racjonalne prowadzą do nieracjonalności, tzw. nieracjonalność racjonalności, czego przykładem jest: (mimo oczywiście zalet racjonalności w konsumpcji, np. dostępność towarów i usług w różnych miejscach)

- np. zły wpływ na środowisko naturalne (np. do jednakowych frytek w McDonald's potrzebne są ziemniaki jednakowej wielkości)

- traktowanie pracowników podmiotowo, nie wykorzystywanie ich potencjału, przez np. zasadę trzech ruchów.

[Aqua_Wro]

Napisane przez Dobranka

Owszem, ma, jak zresztą sama zauważyłaś. Bo kultura konsumpcyjna to nie tylko irracjonalni kupujący ale i zracjonalizowani sprzedający.

Teza była taka, że w spoleczenstwie panuje kult racjonalizmu. Co jest oczywista bzdurą. Architekci kreujący konsumpcjonizm (którzy swiadomie wykorzystuja nieracjonalnosc mas) to promil w morzu w porównaniu do nieracjonalnych konsumentów. Poparcie zyskują partie oparte nie na racjonalnych argumentach tylko kreujący odpowiednie emocje i bezrefleksyjne hasła oraz obietnice opierajace sie na snach o wielkości. I tak dalej. Pesymistycznie rzecz ujmując, jesteśmy gatunkiem który wraz z inteligencją przejął też klątwę w postaci populacyjnej dominacji idiotów.

[Dobranka]

Napisane przez Aqua_Wro

Teza była taka, że w spoleczenstwie panuje kult racjonalizmu. Co jest oczywista bzdurą. Architekci kreujący konsumpcjonizm to promil w morzu w porównaniu do konsumentów którzy nie maja wiele wspolnego z racjonalizmem. Poparcie zyskują partie oparte nie na racjonalnych argumentach tylko kreujący odpowiednie emocje i bezrefleksyjne hasła oraz obietnice opierajace sie na snach o wielkości. I tak dalej. Pesymistycznie rzecz ujmując, jesteśmy gatunkiem który wraz z inteligencją przejął też klątwę w postaci dominacji idiotów.

Z nieracjonalnym racjonalizmem mamy do czynienia na co dzień, wystarczy przejść się do urzędu albo zadzwonić na infolinię.


Edycja - Poza tym tzw. racjonalność formalna, czyli wszechobecność przepisów ułatwiających podjęcie decyzji, jak postąpić w danych okolicznościach. Narzucanie sposobów postępowania przez struktury. Czyli ludzie nie muszą już sami odkrywać środków do osiągnięcia celu, gdyż odkryto to już za nich i zinstytucjonalizowano w prawach, przepisach, strukturach, ograniczających swobodę.

[Parabelka]

Napisane przez puchaty71

Wg mnie jest wiele racji w tym, co napisałaś. Jak i w poście @mariamalarii, na który Twój post jest odpowiedzią. To, w co wierzymy jak i to, że w ogóle wierzymy zależy od wielu czynników, które jeśli się bliżej przyjrzeć, zasadniczo od nas nie zależą. Nie zależy od nas ani to, w jakim regionie się urodziliśmy, nie zależy co jest nam wpajane przez otoczenie, przez tradycję, przez rodziców. Nie zależy też nawet to, na ile czujemy się szczęśliwi obecnie, będąc pod wpływem najróżniejszych okoliczności, na które nauczono nas reagować takimi a nie innymi myślami i emocjami. Czy zależy od nas to, że czujemy się pewni siebie? Albo że spotyka nas takie a nie inne cierpienie?

Wydaje mi się jednak, że stawianie na szalach z jednej strony racjonalności a z drugiej strony wiary nie do końca może przynieść odpowiedź na to, o czym pisze tutaj Autorka.
Tak jak napisałaś: świat jest jaki jest. Po prostu. Ale niezależnie od tego, czy wierzy się w takiego czy innego Boga, albo się nie wierzy w nic, czego się nie da udowodnić naukowo, można odbierać go jako "syfiasty" albo "najlepszy z możliwych". Kluczem do odpowiedzi jest poziom zaufania albo inaczej, poddania się. I nie jest nawet istotne czemu się poddajemy i jaką nazwę temu nadamy. (I czy będziemy się potem spierać, czy to istnieje czy nie.)

Einstein zapytany jaką jego zdaniem najważniejszą decyzję w życiu musi podjąć każdy z nas odpowiedział:
„Najważniejsze pytanie, jakie każdy z nas stawia, jest to, czy wierzymy, że żyjemy w przyjaznym czy wrogim wszechświecie?"

kluczem jest to , że Wszechświat jest kompletnie, całkowicie i totalnie obojętny . A wiara to przyjmowanie na pałę czegoś , o czym nie wiadomo czy istnieje , pomijając że to może być całkowicie pozbawione sensu, logiki a nawet szkodliwe .

[puchaty71]

Napisane przez Parabelka

kluczem jest to , że Wszechświat jest kompletnie, całkowicie i totalnie obojętny . A wiara to przyjmowanie na pałę czegoś , o czym nie wiadomo czy istnieje , pomijając że to może być całkowicie pozbawione sensu, logiki a nawet szkodliwe .

Wydaje mi się, że mówienie o Wszechświecie, że jest obojętny to już nawet odrobinę za dużo. To, co można o nim powiedzieć to to, że po prostu jest. A czy obojętny? Aby to ocenić trzeba byłoby to skonfrontować z jakąś nieobojętnością. A jedyną nieobojętność jaką dysponujemy są nasze wewnętrzne przeżycia/emocje/uczucia. I co ciekawe, ta nasza nieobojętność jest - chcesz czy nie - stworzona w ramach tego obojętnego Wszechświata. Przecież nie jesteśmy w żaden sposób ze Wszechświata wydzieleni. Można więc powiedzieć, że nasza nieobojętność jest doskonale obojętna. I tu pojawia się ciekawa sprawa. W każdym z nas istnieje owa "obojętna" (używam tego słowa, chociaż to za dużo - tak jak wyżej, wobec Wszechświata) cząstka. Nasze postrzeganie, fakt doświadczania jest obojętny/neutralny/nieosobowy. Nie chciałbym aby mylić to z treścią doświadczania, w której często z automatu pojawia się ocena i nieobojętność. Wszak owa nieobojętność jest również przedmiotem doświadczenia. Na najbardziej podstawowym poziomie nasza neutralność jest tym samym, czym neutralność Całości. Zwracanie na nią uwagi przybliża do stanu, w którym chęć lgnięcia do różnych "nieobojętności" staje się mniej intensywna. A to z kolei odbierane jest jako zaufanie, poddanie się temu, co jest. Czego, sądząc z opisów, doświadcza nasza Autorka.

[Nioska93]

Napisane przez Dobranka

Edycja - Poza tym tzw. racjonalność formalna, czyli wszechobecność przepisów ułatwiających podjęcie decyzji, jak postąpić w danych okolicznościach. Narzucanie sposobów postępowania przez struktury. Czyli ludzie nie muszą już sami odkrywać środków do osiągnięcia celu, gdyż odkryto to już za nich i zinstytucjonalizowano w prawach, przepisach, strukturach, ograniczających swobodę.

Patrząc na skutecznosc wykonywania tego typu procedur, zwłaszcza w naszym kraju tym bardziej przeczymy kultowi racjonalności.

[Lidoczka]

Napisane przez mariamalaria

A tak z ciekawości, czemu akurat katolicyzm, spośród tyłu odłamow chrzescijanstwa, że nie wspomnę o innych wyzwaniach , tak Cię ujął?

Jak sądzisz, czy mając takie skłonności, czy też umiejętność wierzenia, gdybyś się wychowała w innej kulturze, byłabyś gorliwą wyznawczynią innego kultu? Gorliwą żydówką, mahometanką? Prawosławną? Protestantką?Że nie wspomnę i wielu politeizmach krolujacych na ogromnych obszarach naszego globu?

Ja myślę, że to taki typ osobowości, czy też psychiki, i że osoby o skłonnosciach do myślenia o zjawiskach nadprzyrodzonych i wiary w niesprawdzalne, są skłonne do silnej wiary, w zależności od kręgu kulturowego wchodząc w dany kult.
Co o tym sądzisz?
I co sądzą inni rozmówcy?

Gdy Pan Jezus mnie do siebie zaprowadził, do kościoła to nie wiedziałam nawet czym się te wyznania różnią. Nie była to kwestia wyboru, która wiara lepsza.
To się zaczęło pod obrazem Jezusa Miłosiernego. Dzięki tej ufności zaczynałam kochać Boga, nie zastanawiając się nad tym, co to za obraz, jaką ma historię.
To nie powszechność katolicyzmu mnie przyciągnęła, nie tradycja.
Ale dopiero, kiedy zaczęłam przychodzić do kościoła ten żal do siebie, poczucie winy odeszło i ja wiedziałam, czułam całym sercem jak Bóg mnie kocha i chce przebaczyć.
Nikt mnie tego nie uczył. Nie rozumiałam nawet o co chodzi na tej Mszy i co się wokół mnie dzieje. Ale byłam pewna, że Bóg czeka na mnie, że pragnie mi w spowiedzi wszystko odpuścić, że nigdy mnie nie zostawi.

[stewardesa]

Napisane przez Lidoczka

Gdy Pan Jezus mnie do siebie zaprowadził, do kościoła to nie wiedziałam nawet czym się te wyznania różnią. Nie była to kwestia wyboru, która wiara lepsza.
To się zaczęło pod obrazem Jezusa Miłosiernego. Dzięki tej ufności zaczynałam kochać Boga, nie zastanawiając się nad tym, co to za obraz, jaką ma historię.
To nie powszechność katolicyzmu mnie przyciągnęła, nie tradycja.
Ale dopiero, kiedy zaczęłam przychodzić do kościoła ten żal do siebie, poczucie winy odeszło i ja wiedziałam, czułam całym sercem jak Bóg mnie kocha i chce przebaczyć.
Nikt mnie tego nie uczył. Nie rozumiałam nawet o co chodzi na tej Mszy i co się wokół mnie dzieje. Ale byłam pewna, że Bóg czeka na mnie, że pragnie mi w spowiedzi wszystko odpuścić, że nigdy mnie nie zostawi.

no pacz, co za zbieg okoliczności, że akurat zaprowadził Cię do najpopularniejszej świątyni

[motyla]

Napisane przez Lidoczka

Gdy Pan Jezus mnie do siebie zaprowadził (...)

a gdybyś się urodziła w przykładowo Pakistanie, to prowadzałabyś się z allahem.

[Mijanou]

Napisane przez Lidoczka

Gdy Pan Jezus mnie do siebie zaprowadził, do kościoła to nie wiedziałam nawet czym się te wyznania różnią. Nie była to kwestia wyboru, która wiara lepsza.
To się zaczęło pod obrazem Jezusa Miłosiernego. Dzięki tej ufności zaczynałam kochać Boga, nie zastanawiając się nad tym, co to za obraz, jaką ma historię.
To nie powszechność katolicyzmu mnie przyciągnęła, nie tradycja.
Ale dopiero, kiedy zaczęłam przychodzić do kościoła ten żal do siebie, poczucie winy odeszło i ja wiedziałam, czułam całym sercem jak Bóg mnie kocha i chce przebaczyć.
Nikt mnie tego nie uczył. Nie rozumiałam nawet o co chodzi na tej Mszy i co się wokół mnie dzieje. Ale byłam pewna, że Bóg czeka na mnie, że pragnie mi w spowiedzi wszystko odpuścić, że nigdy mnie nie zostawi.

Ja generalnie nigdy nie zrozumiem (jako osoba wierząca) tego łamania drugiego przykazania i modlitw przed "obrazami", "figurami". Mamy Boga kochać i nie wolno czynić podobizn Boga i oddawać im czci. To jest bałwochwalstwo i tyle.

Spowiedzi usznej też nie akceptuję. Grzechy odpuszcza Bóg- jeśli je przed nim wyznamy, żałujemy i staramy się zadośćuczynić pokrzywdzonym. Nie ma w Biblii precedensu ani przypadku usznej spowiedzi.

[wlosomaniaczkaaa]

Jako, że jest to chyba jedyny żywy wątek religijny pozwolę sobie tu zadać pytanie.

Co byście zrobiły będąc ateistką/agnostyczką gdyby bardzo bliska osoba, mocno wierząca, stojąca nad grobem poprosiła Was o to, by co roku dawać na mszę w jej intencji po jej śmierci. Osoba ta twierdzi, że na inne osoby nie ma co liczyć.

[Limonka2738]

Napisane przez wlosomaniaczkaaa

Jako, że jest to chyba jedyny żywy wątek religijny pozwolę sobie tu zadać pytanie.

Co byście zrobiły będąc ateistką/agnostyczką gdyby bardzo bliska osoba, mocno wierząca, stojąca nad grobem poprosiła Was o to, by co roku dawać na mszę w jej intencji po jej śmierci. Osoba ta twierdzi, że na inne osoby nie ma co liczyć.

Nie zgodziłabym się.

Nie na kościół katolicki.

To już się pomodlę sama, jeśli tej osobie zależy, to się chyba liczy lepiej niż iluśtam wiernych, bo syn marnotrawny.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Caudofemoralis]

Napisane przez wlosomaniaczkaaa

Jako, że jest to chyba jedyny żywy wątek religijny pozwolę sobie tu zadać pytanie.

Co byście zrobiły będąc ateistką/agnostyczką gdyby bardzo bliska osoba, mocno wierząca, stojąca nad grobem poprosiła Was o to, by co roku dawać na mszę w jej intencji po jej śmierci. Osoba ta twierdzi, że na inne osoby nie ma co liczyć.

Ja bym skłamała, że to zrobię, tak dla jej spokoju ducha.

[puchaty71]

Napisane przez Caudofemoralis

Ja bym skłamała, że to zrobię, tak dla jej spokoju ducha.

"Spokój ducha" brzmi tu cokolwiek dwuznacznie



A wracając do tematu, nie wiem czy zdobyłbym się na powiedzenie prawdy, że dawał nie będę, bo nie widzę takiej potrzeby. Tyle, że jeśli bym skłamał, to raczej chodziłoby o moje samopoczucie a nie czyjeś. To jak ja bym się czuł odmawiając komuś czegoś na jego łożu śmierci, sprawiając mu zawód, którego nie da się nijak naprawić. Ciężka sprawa wymagająca sporej odwagi.

[Nioska93]

Napisane przez wlosomaniaczkaaa

Jako, że jest to chyba jedyny żywy wątek religijny pozwolę sobie tu zadać pytanie.

Co byście zrobiły będąc ateistką/agnostyczką gdyby bardzo bliska osoba, mocno wierząca, stojąca nad grobem poprosiła Was o to, by co roku dawać na mszę w jej intencji po jej śmierci. Osoba ta twierdzi, że na inne osoby nie ma co liczyć.

Zalezy od stopnia mojej relacji z taką osobą. Gdyby była mi naprawde bliska to pewnie bym dawała, ale nie miala zamiaru w niej uczestniczyć.

[Mijanou]

Napisane przez Nioska93

Zalezy od stopnia mojej relacji z taką osobą. Gdyby była mi naprawde bliska to pewnie bym dawała, ale nie miala zamiaru w niej uczestniczyć.

Postąpiłabym podobnie. Jeśli taka obietnica przed śmiercią byłaby dla kogoś ważna, obiecałabym i wypełniłabym obietnicę. Jednak sama nie uczestniczyłabym w tej mszy.

A ja też mam powiązane pytanie:
czy za "wykupienie mszy" ( uooo, jak to fatalnie brzmi) jest jakis taryfikator opłat? Czy co łaska? Na przykład, gdybym chciała dać 20 zł (zakładając, że albo bym nie miała kasy, albo uważałabym, że skoro msza i tak będzie odprawiana o określonej godzinie to ta kwota jest wystarczajaca za powiedzenie, że za duszę Jana Kowalskiego) to co?

[invisible_01]

Napisane przez wlosomaniaczkaaa

Jako, że jest to chyba jedyny żywy wątek religijny pozwolę sobie tu zadać pytanie.

Co byście zrobiły będąc ateistką/agnostyczką gdyby bardzo bliska osoba, mocno wierząca, stojąca nad grobem poprosiła Was o to, by co roku dawać na mszę w jej intencji po jej śmierci. Osoba ta twierdzi, że na inne osoby nie ma co liczyć.

Odpowiedz sobie na pytanie, czy ta osoba w odwrotnej sytuacji zgodziłaby się rok w rok dawać pieniądze dla organizacji wspierającej wolność od religii.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tinkerver2]

Napisane przez Mijanou

Postąpiłabym podobnie. Jeśli taka obietnica przed śmiercią byłaby dla kogoś ważna, obiecałabym i wypełniłabym obietnicę. Jednak sama nie uczestniczyłabym w tej mszy.



A ja też mam powiązane pytanie:

czy za "wykupienie mszy" ( uooo, jak to fatalnie brzmi) jest jakis taryfikator opłat? Czy co łaska? Na przykład, gdybym chciała dać 20 zł (zakładając, że albo bym nie miała kasy, albo uważałabym, że skoro msza i tak będzie odprawiana o określonej godzinie to ta kwota jest wystarczajaca za powiedzenie, że za duszę Jana Kowalskiego) to co?

U mnie msza za kogoś kosztuje 150 zł. I na każdej z takich mszy jest wymienione kilka osob zmarłych, czyli np. Zostało zapłacone 5x150 i tak codziennie...

Wysłane z mojego Redmi Note 5A Prime przy użyciu Tapatalka

[Mijanou]

Napisane przez tinkerver2

U mnie msza za kogoś kosztuje 150 zł. I na każdej z takich mszy jest wymienione kilka osob zmarłych, czyli np. Zostało zapłacone 5x150 i tak codziennie...

Wysłane z mojego Redmi Note 5A Prime przy użyciu Tapatalka

Mi to przypomina średniowieczny handel odpustami.
Ludzie serio wierzą w to, że czyjąś duszę można wykupić wykupując mszę?

[Cytokina]

Z tego co się orientuję nie chodzi o kwotę, którą się zapłaci ani o to, że po prostu wyczytają na początku, że msza jest za daną osobę, ale o to, że jeden z kapłanów modli się w tej konkretnej intencji. Jak jest więcej kapłanów to i za więcej osób można odprawiać jedną mszę.
Wszystko powinno być co łaska, a cenniki nie powinny mieć prawa bytu. Ale cóż, z tym jest różnie