Potrzebujecie czasem spokoju?

[halo94]

Macie tak, ze czasem jak jesteście w nie zbyt dobrym humorze to nie macie ochoty na rozmowę z nikim? Czy raczej wolicie właśnie rozmawiać o problemie, chcecie wtedy kontaktu z ludźmi?



Pytam tak, bo ja nawet jak cierpię i czuje się złe to nie odcinam się od ludzi, mimo ze jestem dosyć skryta. Nie jest tak, ze opowiadam o problemie( o tym raczej nie mówię) , ale nie chce zostawiać sama i nigdy nie cierpię sobie w milczeniu... a chyba własnie powinnam czasem spokojnie sobie pewne rzeczy przetrawić, ale mam wrażenie, ze nie potrafię się tak "wyciszyć" i być całkowicie sama. Jak jest u was? Mam nadzieje ze pytanie jest dla wszystkich zrozumiałe.

[Jace]

Ogólnie jestem raczej samotnikiem i lubię spokój. O problemach pogadam z facetem, kiedy czuję taką potrzebę. Zanim jednak to nastąpi, muszę na spokojnie przemyśleć i zastanowić się, czy nie przesadzam pod wpływem emocji. Jak jest mi bardzo źle, wolę być sama, bo chcę uniknąć pytań "Co się stało?" i w ogóle nie mam ochoty na towarzystwo.

[Adrianna_8]

Ja lubie spedzac czas sama i jak mam taka potrzebe, niezaleznie od humoru, to po prostu nie odpisuje na wiadomosci, nie odbieram itp. i zajmuje sie soba .

Wysłane z mojego HTC Desire 820 przy użyciu Tapatalka

[201706081317]

Ja się wychowałam sama, rodzice byli ciągle w pracy, siedziałam cały czas w swoim pokoju i coś tam sobie robiłam. I teraz, gdy jestem dorosła, dalej tak samo mam. Lubię spędzać czas z moim TŻ, to jedyna osoba, która może ze mną być bez ograniczeń. Reszta? Im dłużej czasu spędzam z kimś, tym więcej muszę potem to "odchorować" w samotności.
A problemami nie dzielę się z nikim prócz TŻ.

---------- Dopisano o 16:44 ---------- Poprzedni post napisano o 16:43 ----------

Ja się wychowałam sama, rodzice byli ciągle w pracy, siedziałam cały czas w swoim pokoju i coś tam sobie robiłam. I teraz, gdy jestem dorosła, dalej tak samo mam. Lubię spędzać czas z moim TŻ, to jedyna osoba, która może ze mną być bez ograniczeń. Reszta? Im dłużej czasu spędzam z kimś, tym więcej muszę potem to "odchorować" w samotności.
A problemami nie dzielę się z nikim prócz TŻ.

[zakonna]

Uwielbiam być sama. To znaczy z moimi zwierzętami. Lubię jak mąż się ulatnia na dzień lub kilka dni. Nie robię wtedy nic ponad normę ale czuję się świetnie.
Jak jestem nie w humorze to potrzebuje żeby ktoś utulil ale nie gadał.


wysłane telepatycznie

[pfffh]

A ja jak mam problem to muszę to wyrzucić z siebie, muszę z kimś obgadać. Najgorzej, że mąż nie chce mnie już słuchać (bo on z tych co sobie przemyślają w samotnosci) i się na mnie złości niekiedy ze tylko peplam. Dobrze że mam przyjaciół ze studiów do których zawsze mogę zadzwonić i się wyżalic.

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Oj tak

[ef9f8e413e9eb165fadd201f4168adc65c42d03a]

Uwielbiam spedzac czas sama. Nie jestem zarejestrowana na zadnych zjadaczach czasu typu fejsbuki, instagramy, jak ktos cos ode mnie chce, to musi zadzwonic.
Jedyna osoba, z ktora dziele sie moimi problemami, to TZ. No ewentualnie mama. Ale nie uzewnetrznialabym sie jakiejs kolezance, to nie w moim stylu, i jesli ktos za bardzo mnie wypytuje, to czuje sie dziwnie.

[201704060907]

Jestem introwertykiem i dla mnie spokój i bycie sama z sobą są na porządku dziennym.

[Elfia4]

Raz na jakiś czas muszę pobyć sama, zresetować się. Nawet obecność innych domowników mnie drażni.
O problemach czasem mówię innym, czasem nie. Bywa, że po prostu gadam o różnych rzeczach, byleby wylać z siebie emocje, niekoniecznie te związane z daną sprawą. Zauważyłam, że kiedy coś mnie kręci, to mówię o tym dużo, wielu osobom i generalnie buzia mi się nie zamyka. Ale są sprawy, które trzymam dla siebie.

[201803290936]

Napisane przez zakonna

Uwielbiam być sama. To znaczy z moimi zwierzętami. Lubię jak mąż się ulatnia na dzień lub kilka dni. Nie robię wtedy nic ponad normę ale czuję się świetnie.
Jak jestem nie w humorze to potrzebuje żeby ktoś utulil ale nie gadał.

A ile się można nagadać ze swoim kotem. Z mężem się czasami tyle nie rozmawia.

[zakonna]

No, to fakt. Tyle, że ja gadam z psami, wszystko im opowiadam i tłumaczę mężu jest raczej milczek i nawet w połowie nie rozmawiam z nim tyle, co z piesełkami.

[Natala80]

Napisane przez Jace

Ogólnie jestem raczej samotnikiem i lubię spokój. O problemach pogadam z facetem, kiedy czuję taką potrzebę. Zanim jednak to nastąpi, muszę na spokojnie przemyśleć i zastanowić się, czy nie przesadzam pod wpływem emocji. Jak jest mi bardzo źle, wolę być sama, bo chcę uniknąć pytań "Co się stało?" i w ogóle nie mam ochoty na towarzystwo.

Ja mam dokładnie tak samo

[201711301501]

Lubię być sama. Gdy emocje opadają, lubię pogadać z przyjaciółką.

[nyana89]

Bardzo często mam takie momenty. Lubię przebywać tylko w swoim towarzystwie, mieć czas na przemyślenia, ochłonięcie. Ale jak potrzebuję się wygadać to idę np. do matki, wałkujemy co mnie gryzie i też jest spoko

[201803090921]

W pracy jestem w ciągłym kontakcie z ludźmi, dlatego, gdy wracam do domu, naprawdę potrzebuję spokoju. Tak samo po intensywnych kontaktach ze znajomymi (wyjazdy, imprezy) muszę dłuższy czas odpocząć, tylko z chłopem i kotami.
Jeśli mam jakieś problemy, to muszę rozwiązać je sama, a dopiero później poinformować o nich bliskich (albo i nie).

[201710160952]

Lubię być sama w ciszy i spokoju i to bardzo często.

[halo94]

A Wasza rodzina / wspolokatorzy nie maja albo tez nie mieli nigdy do was pretensji o to, ze zamykacie się same w pokoju, bo chcecie być same? Nie maja was za odludków i żalu o to, ze za mało czasu spędzacie razem?

[zakonna]

Jak mieszkałam z mamusia i tatusiem to była dziwolagiem. Od kiedy mieszkam sama lub Z facetem wreszcie nikt nie mówi na mnie "udzielna księżna która myśli ze jest lepsza od reszty."

wysłane telepatycznie

[ef9f8e413e9eb165fadd201f4168adc65c42d03a]

W domu rodzinnym na szczescie kazdy potrafil sie zajac sam soba np. przy ksiazce, wiec chec przebywania samemu w ogole nie byla dziwna. Oczywiscie potrafilismy tez inaczej, nie bylismy odludkami, ale kazdy szanowal potrzeby innych. Za to mialam wsrod kolezanek przyklady matek, ktore jedyne, co potrafily robic, to: zakupy, gotowanie, sprzatanie, malowanie paznokci, telefonowanie i ogladanie telewizji. Naprawde, nigdy nie widzialam ich przy innej czynnosci. Nie wiem, czy z nudow, czy z jakiego powodu, ale wchodzily do pokoju swoich dzieci z kazda ☠☠☠☠☠☠☠ka co kilka minut, bylo to bardzo denerwujace, nie mozna sie bylo ani pouczyc, ani poczytac, ani nawet porozmawiac na jakis temat, bo juz bylo ''o czym rozmawiacie?''
Sfiksowalabym w takim domu.

Z kolei teraz TZ ma taka prace, ze caly dzien co chwile ktos od niego cos chce i z nim gada, wiec jak z taka pulsujaca glowa wroci do domu po pracy to cieszy sie, jak mam zamknieta buzie i zajmuje sie swoimi zajeciami, a on w tym czasie cieszy sie cisza .

[201711301501]

Napisane przez halo94

A Wasza rodzina / wspolokatorzy nie maja albo tez nie mieli nigdy do was pretensji o to, ze zamykacie się same w pokoju, bo chcecie być same? Nie maja was za odludków i żalu o to, ze za mało czasu spędzacie razem?

Nie. Mąż ze mną nie potrafi rozmawiać więc albo siedzimy obok w milczeniu albo w osobnych pokojach.

[90agnieszka90]

Ja rzadko potrzebuję spokoju, wręcz mi smutno jak nie mam z kim pogadać czy się spotkać

[mc266]

Tak, często tak mam. Pomimo, że lubię ludzi i lubię z nimi przebywać. Nie potrafiłabym np. pracować w domu, muszę regularnie z niego wychodzić, bo ciągle siedzenie w czterech ścianach źle na mnie działa. Ale często lubię zostać sama ze sobą i to nie tylko jak mam problemy. Właściwie jak mam problemy, to wolę wyjść do świata niż zamartwiać się w samotności. Chociaż raczej o nich nie opowiadam, zachowuję się jak gdyby nigdy nic i staram się sama je rozwiązywać bez angażowania osób trzecich. Za to lubię w wolnej chwili poprzebywać sama ze sobą, w spokoju coś poczytać, obejrzeć. Jest we mnie trochę samotnika. I rzadko nudzę się zostając sama. Chyba tak mi zostało z czasów dzieciństwa. Mam dużo starsze rodzeństwo i będąc dzieckiem zazwyczaj bawiłam się sama. I to, że najlepiej umiem zajmować się sama sobą, zostało mi do tej pory.

Napisane przez halo94

A Wasza rodzina / wspolokatorzy nie maja albo tez nie mieli nigdy do was pretensji o to, ze zamykacie się same w pokoju, bo chcecie być same? Nie maja was za odludków i żalu o to, ze za mało czasu spędzacie razem?

W domu kiedyś często zdarzało mi się słyszeć, że tylko "siedzę sama na górze", ale rodzice chyba już przyzwyczaili się, bo teraz raczej nie rzucają uwagami na ten temat. Jeżeli chodzi o moje współlokatorki, same głównie spędzają czas w swoich pokojach, więc mój sposób bycia nie jest dla nich niczym dziwnym.

[Charlotte York]

Ja potrzebuję wiecznie spokoju. Ciszy i spokoju. Uwielbiam być sama w domu i uwielbiam, kiedy cisza dzwoni mi w uszach. Jak ktoś chce mnie odwiedzić, to odwiedza. Nie odmawiam, skoro i tak jestem w domu, ale przyznam, że z wielką niechęcią czekam na tą osobę. Oczywiście lubię ją, ale zaburza mój spokój. W rezultacie wizyta była miła, ale cieszę się, że mogę kontynuować swój spokój. Nie wiem czy to normalne.
Jedynymi istotami, które mogą zaburzać mój spokój, to mój facet i najdroższy na świecie pies. Dawniej tak nie miałam.

[871319bc27e9d09c3f0d50d55d02d0b6e86b5c84]

Napisane przez halo94

A Wasza rodzina / wspolokatorzy nie maja albo tez nie mieli nigdy do was pretensji o to, ze zamykacie się same w pokoju, bo chcecie być same? Nie maja was za odludków i żalu o to, ze za mało czasu spędzacie razem?

Rodzice nie rozumieli, myśleli że w jakiejś sekcie jestem
Mąż akceptuje, chociaż nie rozumie.

Uwielbiam być sama. Kiedyś tego nie doceniałam, ale jak się urodziły dzieci to szybko do tej samotności i spokoju zatęskniłam.

[elvegirl]

Napisane przez halo94

Macie tak, ze czasem jak jesteście w nie zbyt dobrym humorze to nie macie ochoty na rozmowę z nikim? Czy raczej wolicie właśnie rozmawiać o problemie, chcecie wtedy kontaktu z ludźmi?

Zależy od dnia, czasami aż mnie szarpie żeby komuś postękać a czasem chcę po prostu posiedzieć sama ze sobą, walnąć się pod kocem z kubkiem gorącej czekolady i przespać problem.
Znajomi, domownicy wiedzą, że ten typ tak ma i nie wnikają.

[magbeth]

Coraz częściej mam tak, że chcę ciszy. Mam jakby wyczerpujące życie i zaszywam się w samotności kiedy tylko mogę. Najchętniej w okolicznościach przyrody - góry, skałki (wspinam się), żadnych telefonów i bla bla bla.
Mieszkam teraz sama, więc bywa, że gadam do siebie "wyrzucajaco", ale jak mieszkalam z rodziną/wspollokatorami to i tak najbardziej lubiłam gadać do mojej papugi, bo jako jedyna słuchała grzecznie, potakiwala i nigdy nie nazwała mnie wariatka

Sent fra min HUAWEI GRA-L09 via Tapatalk