Kiedy zaczęła się miłość

[olgaolga1235]

Lata już swoje mam a nigdy z nikim nie byłam. Mam mnóstwo znajomych i przyjaciół ale zawsze jak poznaje jakiegoś faceta to zaczynam traktować go jak kumpla (nigdy takiego co bym chciała traktować poważniej bliżej nie poznałam, oczywiście często mi ktoś wpada w oko ale to są albo obce osoby albo "typowi" znajomi znajomych). Trochę mnie już to martwi że tak się dzieje, że nikogo nie mogę znaleźć. I tu chciałabym spytać się osoby w związkach bo mnie to na maksa ciekawi - jak się zaczyna związek ? Kiedy i jak przechodzi się w następne etapy? Co rozmawiam z koleżankami to one "a tak naturalnie wyszło' "kolej rzeczy i te sprawy" no jak miały już z 4 facetów to może wiedzą o co chodzi bo ja za bardzo nie. Sory to jest tak jakby 15 latka pisała a ma 10 lat więcej i kryzys singielki.

[Jogurtowe_love]

Myślę że u każdego inaczej. U mnie zaczęło się tak że byliśmy kolegami z pracy, zaprzyjaźnilismy się, widywaliśmy się poza pracą, zaczęliśmy się sobie podobać i stopniowo relacja szła w kierunku związku. Zaraz będzie rok po ślubie a z poprzednim facetem poznaliśmy się na uczelni. U mnie tak się składa, że zawsze związek wychodził z przyjaźni.

[69d5782cb96c44b77f6e0ec22c8f79bc60c635f6_65a5448a32992]

Nie ma reguły. Pierwszy facet był właśnie znajomym znajomych, spotkaliśmy się parę razy w większym gronie, potem zaczęliśmy się spotykać sami, a potem przedstawił mnie na imprezie jako swoją dziewczynę z drugim poznaliśmy się na studiach, był moim kumplem przez lata, a parę lat po studiach poszliśmy na imprezę, na której zaskoczyło i zaczęliśmy się spotykać. Obecnego znalazłam na tinderze po miesiącu randek uznaliśmy oboje, że chcemy ze sobą być. Ile związków, tyle początków, nie ma uniwersalnej rady.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Absolutnie nie ma reguł... Za siebie mogę powiedzieć tyle, że na początku czułam zainteresowanie, ciekawość, sympatię, życzliwość.

Później, kiedy widywaliśmy się częściej, czułam coraz większe zafascynowanie męskością, fizycznością.

Ale miłość pojawiła się tak naprawdę dopiero wtedy, kiedy pojawiły się bardzo szczere rozmowy. Trudniejsze sytuacje. Prawdziwe wyznania. Kiedy teoretycznie powinno być w relacji gorzej, bo np. wyznając coś, myślałam, że zostanę wyśmiana. Albo np. bałam się, że jak się przyznam do jakieś trudnej sytuacji, to facet ucieknie, powie, że go przytłaczam lub zacznie robić uniki (jak tylu innych przed nim) - a powiedziałam... i nic takiego się nie wydarzyło, rozmawialiśmy dalej normalnie.
Im więcej mijało czasu, a mężczyzna nadal był obok, ze mną, odpowiadał na moje słowa, był miły ciągle tak samo - tym bardziej czułam, że i ja naprawdę go kocham. Że to się tak we mnie gruntuje i osadza, staje się naprawdę ważne.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Moim zdaniem przyjaźń jest całkiem dobrym fundamentem pod związek. U mnie miłość pojawiła się dopiero po pojawieniu się fizycznej bliskości, seksie, bo zaczęły działać na całego hormony. Natomiast uczucie utrwaliło codzienne życie, a najbardziej chyba posiadanie kota. Ale zgadzam się, że nie ma reguły.