Ludzkie zachowania i poglądy które dziwią cz.4

[201604200942]

Napisane przez BioIvO

Dziwia mnie ludzie, którzy mają jakąś sprawe do mnie albo prostu chcą się spotkać a licza na to, że ja sie do nich pierwsza odezwę.
Dość często słyszę w różnych rozmowach pretensje- "mieliśmy pojechać kiedyś razem na rower, albo gdzies wyjść, a ty do mnie nie dzwonisz, nie piszesz". Moim zdaniem gdy komuś zależy to powinien sam inicjowac kontakt. Ja moge zapomnieć, mieć co innego na głowie, bo przecież nie umówiłam się konkretnie na dzień i godzinę.
Ale lepiej siedzieć w domu i potem mieć pretensje niż wziąć telefon i zadzwonić.

mnie też dziwi taka postawa. Nieraz słyszałam wyrzuty w stylu "dlaczego się nie odzywasz?" jakby to tylko była moja wina

[Cola_Ola]

Wkurza mnie od niedawna moja dobra koleżanka, jako że mam dużą cierpliwość potrafię wiele wytrzymać, ale chyba miarka się przebrała. Poznała parę miesięcy temu chłopaka, nie wiem jak to z nimi jest, ale oni non stop się kłócą, o byle co dosłownie, czasem aż strach się odezwać, bo za chwilę może się okazać to dobry temat do kolejnej kłótni. Wtedy oby dwoje mnie atakują swoimi żalami, pytaniami i innym potokiem słów. Natomiast jak wszystko gra to moja dobra koleżanka łazi z nim wszędzie, na dyskotekę nie pójdzie, bo chłopak się nie zgodzi, natomiast jej chłopak może wyjść z kolegami. Myślałam, że z wiekiem przechodzi ta wielka miłość typu: nie ruszam się bez chłopaka, nie żyje, czekam na niego w zaklętej wieży

[Asji]

Napisane przez Cola_Ola

Myślałam, że z wiekiem przechodzi ta wielka miłość typu: nie ruszam się bez chłopaka, nie żyje, czekam na niego w zaklętej wieży

Wystarczy wejść na Intymne od czasu do czasu żeby przekonać się, że niektórzy taką bluszczowatość mają po prostu zapisaną w genach

[Phoce]

Zdziwiła mnie wczoraj moja znajoma. Wiem, że od jakiegoś czasu spotyka się z pewnym facetem, wszystko fajnie, szczęśliwa, zauroczona itp. itd. Spotkałyśmy się z nią na piwo i tak sobie zaczęłyśmy ten temat. Spytałam się, gdzie go poznała, a on "aaaa...nie powiem Ci" takim żartobliwym tonem, ale widać było, że chciała szybko zmienić temat, więc nie naciskałam. Jak później się dowiedziałam, poznała go...w internecie i podobno się tego wstydzi.
Rozumiem, że różni ludzi mają różne podejście do poznawania ewentualnych partnerów przez internet, ale im się udało dogadać, są szczęśliwi, nie poznała psychola przez sympatię, więc nie widzę powodu do wstydu..

[Mileva_]

Napisane przez BioIvO

Dziwia mnie ludzie, którzy mają jakąś sprawe do mnie albo prostu chcą się spotkać a licza na to, że ja sie do nich pierwsza odezwę.
Dość często słyszę w różnych rozmowach pretensje- "mieliśmy pojechać kiedyś razem na rower, albo gdzies wyjść, a ty do mnie nie dzwonisz, nie piszesz". Moim zdaniem gdy komuś zależy to powinien sam inicjowac kontakt. Ja moge zapomnieć, mieć co innego na głowie, bo przecież nie umówiłam się konkretnie na dzień i godzinę.
Ale lepiej siedzieć w domu i potem mieć pretensje niż wziąć telefon i zadzwonić.

Ja bym się zastanowiła, czy rzeczywiście do dla nich taka ważna sprawa, lub prawdziwa i szczera chęć spotkania I czy pretensje faktycznie wynikają z żalu, że się nie spotkaliście, czy raczej z chęci ponarzekania sobie i wzbudzenia poczucia winy

Miałam taką koleżankę kiedyś - kiedy ze znajomymi się z nią umawialiśmy, spóźniała się, nie przychodziła, ogólnie cyrk jeden wielki. Zaproszona z paczką na koncert - nie odpisała, ale za to napisała do wspólnej znajomej, jaka to jest nieszczęśliwa, i jak to wszyscy ją olali. Horror dziewucha, całe szczęście że kontakt się urwał.

[lagerfeldised]

Napisane przez Phoce

Zdziwiła mnie wczoraj moja znajoma. Wiem, że od jakiegoś czasu spotyka się z pewnym facetem, wszystko fajnie, szczęśliwa, zauroczona itp. itd. Spotkałyśmy się z nią na piwo i tak sobie zaczęłyśmy ten temat. Spytałam się, gdzie go poznała, a on "aaaa...nie powiem Ci" takim żartobliwym tonem, ale widać było, że chciała szybko zmienić temat, więc nie naciskałam. Jak później się dowiedziałam, poznała go...w internecie i podobno się tego wstydzi.
Rozumiem, że różni ludzi mają różne podejście do poznawania ewentualnych partnerów przez internet, ale im się udało dogadać, są szczęśliwi, nie poznała psychola przez sympatię, więc nie widzę powodu do wstydu..

Kiedyś w sumie to było w Polsce dość popularne, posiadanie profilu na portalu randkowym nie było obciachem.
Moja kuzynka mieszka w Austrii i ciągle jest w długich związkach, a jak nie, to randkuje na okrągło, wielu facetów poznaje przez internet, czy to facebook czy jakiś inny ichniejszy portal społecznościowy. I absolutnie się tego nie wstydzi, przynajmniej coś robi, nie siedzi i czeka na miłość w domu Wiadomo, wiąże się to z ryzykiem, ale można zachować środki ostrożności i poznać fajnych ludzi.
U nas pewnie to mało możliwe, bo "fajni" ludzie wstydzą się zaproponować wyjścia nieznajomej osobie, a co dopiero przez internet

To nie ma być post z serii "beznadziejna Polska, zagranico lepiej" Po prostu w tym przypadku widzę dużą różnicę.

[weela]

Napisane przez Cola_Ola

Wkurza mnie od niedawna moja dobra koleżanka, jako że mam dużą cierpliwość potrafię wiele wytrzymać, ale chyba miarka się przebrała. Poznała parę miesięcy temu chłopaka, nie wiem jak to z nimi jest, ale oni non stop się kłócą, o byle co dosłownie, czasem aż strach się odezwać, bo za chwilę może się okazać to dobry temat do kolejnej kłótni. Wtedy oby dwoje mnie atakują swoimi żalami, pytaniami i innym potokiem słów. Natomiast jak wszystko gra to moja dobra koleżanka łazi z nim wszędzie, na dyskotekę nie pójdzie, bo chłopak się nie zgodzi, natomiast jej chłopak może wyjść z kolegami. Myślałam, że z wiekiem przechodzi ta wielka miłość typu: nie ruszam się bez chłopaka, nie żyje, czekam na niego w zaklętej wieży

Hehe, no niestety nie. Ja mam 25 lat, a wśród moich rówieśników znam dwie takie pary.
Z czego: jeden chłopak przez 2 lata właściwie odciął się od wszystkich znajomych i spędza czas tylko z dziewczyną -odzywa się do swoich kolegów tak raz na pół roku, gdy jego dziewczyna ma inne plany

drugi chłopak twierdzi, że tylko on i jego dziewczyna wiedzą co to jest prawdziwa miłość, taka co się zdarza raz w życiu, bo mieli takie szczęście jako nieliczni ludzie na tym padole ziemskim tego doświadczyć. Oczywiście też są nierozłączni. Są ze soba dwa lata

[ville]

Wkurza mnie reakcja zmienna jak chorągiewka na sportowe zmagania. Mój ojciec przed każdym meczem/występem sportowca stwierdza kategorycznie, że Polska przegra, beznadzieja, dno, mogiła. Niezależnie, czy występuje drużyna znakomita czy jedna z tych kiepskich. Po przegranym meczu oczywiście jest wielka duma z siebie i słowa: "wiedziaałem".
Przy powodzeniach jest wielkie kibicowanie i stawanie się chwilowym fanem danej dyscypliny.

Przykład: wielki znawca w podnoszeniu ciężarów, oczywiście ze względu na złoty medal, który przed chwilą uzyskaliśmy Inny przykład: siatkówka. Przed każdym meczem jest pewność, że przegrają, bo beznadziejni ( ja mam wtedy ochotę walić głową w ścianę, bo takie herezje rzadko kiedy się jednak słyszy). Po meczu z Włochami i Argentyną był zachwyt, że tak dobrze zagrali, po meczu z Bułgarią - oczywiście, wiadomo, że przegrali, porażka.

Nie cierpię takiego zachowania, na nieszczęście mam takiego osobnika w domu Na każdy interesujący mnie mecz staram się być jak najdalej od ojca, najlepiej w innym budynku/pomieszczeniu.

[Cola_Ola]

Napisane przez weela

Hehe, no niestety nie. Ja mam 25 lat, a wśród moich rówieśników znam dwie takie pary.
Z czego: jeden chłopak przez 2 lata właściwie odciął się od wszystkich znajomych i spędza czas tylko z dziewczyną -odzywa się do swoich kolegów tak raz na pół roku, gdy jego dziewczyna ma inne plany

drugi chłopak twierdzi, że tylko on i jego dziewczyna wiedzą co to jest prawdziwa miłość, taka co się zdarza raz w życiu, bo mieli takie szczęście jako nieliczni ludzie na tym padole ziemskim tego doświadczyć. Oczywiście też są nierozłączni. Są ze soba dwa lata

Ja mam 20 lat. Masakra. Jestem chyba nieczuła

[MonikaFaustyna]

Napisane przez Mileva_

Ja bym się zastanowiła, czy rzeczywiście do dla nich taka ważna sprawa, lub prawdziwa i szczera chęć spotkania I czy pretensje faktycznie wynikają z żalu, że się nie spotkaliście, czy raczej z chęci ponarzekania sobie i wzbudzenia poczucia winy

Miałam taką koleżankę kiedyś - kiedy ze znajomymi się z nią umawialiśmy, spóźniała się, nie przychodziła, ogólnie cyrk jeden wielki. Zaproszona z paczką na koncert - nie odpisała, ale za to napisała do wspólnej znajomej, jaka to jest nieszczęśliwa, i jak to wszyscy ją olali. Horror dziewucha, całe szczęście że kontakt się urwał.

Ja miałam taką koleżankę na studiach. Spóźniała się średnio 30 minut... a potem się z tego śmiała, że ona już tak ma. Dla mnie to oznaka braku szacunku do osoby, z która się umawiam na spotkanie. Jakoś ja potrafię tak zorganizować się, że jeszcze na kogoś czekam z 5-10 minut przed umówionym czasem i często mam dalej, niż ta osoba, która ma miejsce spotkania prawie po nosem. Kontakt się z nią urwał... bywa.

[Mileva_]

Napisane przez MonikaFaustyna

Ja miałam taką koleżankę na studiach. Spóźniała się średnio 30 minut... a potem się z tego śmiała, że ona już tak ma. Dla mnie to oznaka braku szacunku do osoby, z która się umawiam na spotkanie. Jakoś ja potrafię tak zorganizować się, że jeszcze na kogoś czekam z 5-10 minut przed umówionym czasem i często mam dalej, niż ta osoba, która ma miejsce spotkania prawie po nosem. Kontakt się z nią urwał... bywa.

Bo to jest brak szacunku. Pokazuje nieliczenie się z czasem i pozostałymi planami drugiej osoby. Ale są ludzie, którzy uważają to wręcz za urocze roztrzepanie Jakoś nigdy nie mogłam tego zrozumieć.

Takie roztrzepanie to pół biedy jeszcze - ale "nasza" pannica, jak się później okazało, robiła to specjalnie, chyba żeby się przekonać, jak daleko może się posunąć czy coś takiego

A już nieprzychodzenie na umówione spotkanie to bezczelność dla mnie.

[mc266]

Napisane przez MonikaFaustyna

Ja miałam taką koleżankę na studiach. Spóźniała się średnio 30 minut... a potem się z tego śmiała, że ona już tak ma. Dla mnie to oznaka braku szacunku do osoby, z która się umawiam na spotkanie. Jakoś ja potrafię tak zorganizować się, że jeszcze na kogoś czekam z 5-10 minut przed umówionym czasem i często mam dalej, niż ta osoba, która ma miejsce spotkania prawie po nosem. Kontakt się z nią urwał... bywa.

Moja przyjaciółka tak ma. Potrafi się czsami nawet godzinę spóźnić. Bardzo ją lubię, ale to mnie w niej strasznie denerwuje.

[kasiencja]

ja znam dwie wiecznie spóźniające się osoby i nie robią tego złośliwie czy specjalnie... po prostu tuż przed wyjściem przypomina im się jeszcze 500 rzeczy do zrobienia, źle wyliczą czas prania, suszenia włosów, dojścia na przystanek i w konsekwencji spóźniają się przynajmniej 20 minut

[WhiteCherry]

nie znoszę niepunktualności, tzn. owszem, każdemu może zdarzyć się parę minut spóźnienia czy losowe sytuacje w stylu ''będę za jakieś 15 minut, tramwaj mi się zepsuł ;-)", wtedy ok.
ale jeśli jest to notoryczne zachowanie - nie znoszę. Niektórzy mają to we krwi.

co najlepsze, zazwyczaj spóźniają się te osoby, które do danego miejsca mają najbliżej.

[Lady in Blue]

Dla mnie od samego spóźnienia wkurzające jest to, że dana osoba nawet nie poinformuje (chociażby napisanie smsa), że może się spóźnić

[Zapach deszczu]

Miałam przyjaciółkę, która wiecznie się spóżniałą, nie przychodziła itp. Albo mówiłą, że nie ma na nic absolutnie czasu ( chociaż pracowałą od 9 do 17 ) więc miała wolne popołudnia. Ale nie można było się z nią spotkać, bo jej się nie chciało. Mówiła, że woli być w domu w dresach itp. I nigdy się pierwsza nie odezwała. Przestałam zabiegać o jej względy i nie odzywałą się do niej ( a zawsze to ja szukałam kontaktu ). Oczywiście kontakt się urwał, koniec znajomośći. A teraz dziewczyna ma pretensje do mnie.
Więc widać jest sporo takich narzekających i spóźniająch się ludzi.

[Mileva_]

Napisane przez Zapach deszczu

Miałam przyjaciółkę, która wiecznie się spóżniałą, nie przychodziła itp. Albo mówiłą, że nie ma na nic absolutnie czasu ( chociaż pracowałą od 9 do 17 ) więc miała wolne popołudnia. Ale nie można było się z nią spotkać, bo jej się nie chciało. Mówiła, że woli być w domu w dresach itp. I nigdy się pierwsza nie odezwała. Przestałam zabiegać o jej względy i nie odzywałą się do niej ( a zawsze to ja szukałam kontaktu ). Oczywiście kontakt się urwał, koniec znajomośći. A teraz dziewczyna ma pretensje do mnie.
Więc widać jest sporo takich narzekających i spóźniająch się ludzi.

O matko, skąd ja to znam. A w międzyczasie, jeśli akurat w któryś weekend tego kontaktu nie szukasz, to masz oczywiście w dupie i zlewasz

[Laurelindorenan]

Napisane przez WhiteCherry

nie znoszę niepunktualności, tzn. owszem, każdemu może zdarzyć się parę minut spóźnienia czy losowe sytuacje w stylu ''będę za jakieś 15 minut, tramwaj mi się zepsuł ;-)", wtedy ok.
ale jeśli jest to notoryczne zachowanie - nie znoszę. Niektórzy mają to we krwi.

co najlepsze, zazwyczaj spóźniają się te osoby, które do danego miejsca mają najbliżej.

Tak, i jeszcze się dziwią, że ktoś ma pretensje: "Ale o co chodzi, w czym problem? Przecież nie pada/nie jest zimno, mogłaś iść do sklepu/wypić kawę" itp. Ale nawet jeśli nie marzłam ani nie mokłam na deszczu, to co to ma do rzeczy? Chodzi o zasadę i szanowanie mojego czasu.

[Ejniacz]

Napisane przez WhiteCherry

nie znoszę niepunktualności, tzn. owszem, każdemu może zdarzyć się parę minut spóźnienia czy losowe sytuacje w stylu ''będę za jakieś 15 minut, tramwaj mi się zepsuł ;-)", wtedy ok.
ale jeśli jest to notoryczne zachowanie - nie znoszę. Niektórzy mają to we krwi.

co najlepsze, zazwyczaj spóźniają się te osoby, które do danego miejsca mają najbliżej.

Ja się spóźniam właśnie na spotkania w mojej okolicy Zawsze myślę ' a to blisko przecież, w 15 minut spacerkiem i będę na miejscu', potem ' ale po co mam iść spacerkiem, w 10 minut zajdę normalnym tempem', kiedy godzina spotkania zbliża się, a ja oczywiście nie jestem gotowa następuje wersja ' w 5 minut szybkim krokiem tam przecież dojdę ' W efekcie wychodzę o umówionej godzinie i zawsze jestem spóźniona

A na spotkania w miejscu do którego muszę dojechać, zawsze jestem min. 20 - 15 minut przed czasem

[sayurii]

Napisane przez Ejniacz

Ja się spóźniam właśnie na spotkania w mojej okolicy Zawsze myślę ' a to blisko przecież, w 15 minut spacerkiem i będę na miejscu', potem ' ale po co mam iść spacerkiem, w 10 minut zajdę normalnym tempem', kiedy godzina spotkania zbliża się, a ja oczywiście nie jestem gotowa następuje wersja ' w 5 minut szybkim krokiem tam przecież dojdę ' W efekcie wychodzę o umówionej godzinie i zawsze jestem spóźniona

A na spotkania w miejscu do którego muszę dojechać, zawsze jestem min. 20 - 15 minut przed czasem

Mam identycznie

[GoodNight]

Mam kuzyna, któy wiecznie sie wszedzie spoznia i uwierzcie mi, ma poprstu pecha. Ostatnio uciekl mu kot na klatke schodowa, nie mogl go zlapac a w efekcie spoznil sie na autobus i na spotkanie. Kiedys mial mi podrzucic jakies papiery do pracy i zatrzasnal drzwi mieszkania z kluczami i tymi papierami w srodku. Autobusy, którymi jeździ psują sie min 3 razy w tyygodniu wiec do pracy sie spoznia min 3 razy w tyg.

[Laurelindorenan]

Napisane przez GoodNight

Mam kuzyna, któy wiecznie sie wszedzie spoznia i uwierzcie mi, ma poprstu pecha. Ostatnio uciekl mu kot na klatke schodowa, nie mogl go zlapac a w efekcie spoznil sie na autobus i na spotkanie. Kiedys mial mi podrzucic jakies papiery do pracy i zatrzasnal drzwi mieszkania z kluczami i tymi papierami w srodku. Autobusy, którymi jeździ psują sie min 3 razy w tyygodniu wiec do pracy sie spoznia min 3 razy w tyg.

Coś takiego rozumiem - sama znam osoby, którym zdarzyło się np. wsiąść do niewłaściwego autobusu i pojechać w przeciwnym kierunku albo wylać na siebie kawę na 5 minut przed wyjściem i musiały się przebierać Ja sama kiedyś łapałam kota, który uciekł na klatkę czy też szukałam w panice kluczy. Natomiast denerwujące są osoby, które myślą, że zawsze i wszędzie zdążą, a nawet jeśli nie zdążą, to ktoś poczeka W dodatku nawet nie zadają sobie trudu, by zadzwonić czy wysłać smsa i uprzedzić, że dotrą później.

[Iwonalodz]

Napisane przez Laurelindorenan

W dodatku nawet nie zadają sobie trudu, by zadzwonić czy wysłać smsa i uprzedzić, że dotrą później.

Mam znajomych, którzy informują mnie o spóźnieniu dokładnie o tej godzinie, na którą się umówiliśmy. Dajmy na to umówiliśmy się na 17, to dzwonią, wysyłają mi smsa o 17, że się spóźnią jakieś 10-15 minut jakby chwilę wcześniej nie wiedzieli o tym, a ja mogłabym wejść do jakiegoś sklepu, czy robić cokolwiek, poza czekaniem.

[Julie_]

Mnie bardziej od spóźniania denerwuje odwoływanie spotkań. Czekam sobie 15 minut i sms Dziś nie dam rady, Coś mi wypadło - rozumiem sytuacje losowe itp. Ale u niektórych to się często powtarza. Jak ktoś nie chce się spotkać to wystarczy powiedzieć, a nie planować spotkanie / wyjazd jak i tak się nie pojedzie

[natalkaa7522]

Napisane przez ville

Wkurza mnie reakcja zmienna jak chorągiewka na sportowe zmagania. Mój ojciec przed każdym meczem/występem sportowca stwierdza kategorycznie, że Polska przegra, beznadzieja, dno, mogiła. Niezależnie, czy występuje drużyna znakomita czy jedna z tych kiepskich. Po przegranym meczu oczywiście jest wielka duma z siebie i słowa: "wiedziaałem".
Przy powodzeniach jest wielkie kibicowanie i stawanie się chwilowym fanem danej dyscypliny.

Przykład: wielki znawca w podnoszeniu ciężarów, oczywiście ze względu na złoty medal, który przed chwilą uzyskaliśmy Inny przykład: siatkówka. Przed każdym meczem jest pewność, że przegrają, bo beznadziejni ( ja mam wtedy ochotę walić głową w ścianę, bo takie herezje rzadko kiedy się jednak słyszy). Po meczu z Włochami i Argentyną był zachwyt, że tak dobrze zagrali, po meczu z Bułgarią - oczywiście, wiadomo, że przegrali, porażka.

Nie cierpię takiego zachowania, na nieszczęście mam takiego osobnika w domu Na każdy interesujący mnie mecz staram się być jak najdalej od ojca, najlepiej w innym budynku/pomieszczeniu.

Mnie też to wkurza jako że ja kibicem jestem. To samo było na euro-jak Polacy strzelili bramke to wszyscy "taaaak, Polacy świetni itd." a jak przegrali to "nie umieją grać, ja bym grał lepiej itd.". A co do siatkarzy to się nie wypowiadam bo to moja miłość jest. Ja jestem czasami zdruzgotana wynikami meczu ale dalej wierzę w Naszych.

[WhiteCherry]

Napisane przez GoodNight

Mam kuzyna, któy wiecznie sie wszedzie spoznia i uwierzcie mi, ma poprstu pecha. Ostatnio uciekl mu kot na klatke schodowa, nie mogl go zlapac a w efekcie spoznil sie na autobus i na spotkanie. Kiedys mial mi podrzucic jakies papiery do pracy i zatrzasnal drzwi mieszkania z kluczami i tymi papierami w srodku. Autobusy, którymi jeździ psują sie min 3 razy w tyygodniu wiec do pracy sie spoznia min 3 razy w tyg.

no dobra, ale to są wypadki losowe, na które nie mamy wpływu ;] tak zwana złośliwość rzeczy martwych bądź żywych
i ja o takie coś nie mam pretensji, no zdarza się.

ale wk.wia mnie właśnie podejście w stylu ''aa zdążę, wyjdę później", czyli celowe spóźnienie, nie wynikające ze zdarzeń losowych, a w efekcie wiadomo - i tak się nie zdąży, a druga osoba czeka. Jak dla mnie to brak szacunku dla tej osoby.
no bo przypuśćmy - umawiamy się o 10, ja jestem w stanie wszystko sobie ustawić tak, że zdążę, łącznie z 40minutowym dojazdem (mieszkam na obrzeżach) i nierzadko przesiadką, czasem potrzebnym na dojście na przystanek + godzina na ogarnięcie się (żeby nie było wpadek w stylu o bosze o bosze, już 10ta a włosy jeszcze mokre!), i jestem na tą 10tą,
a ktoś ma do danego miejsca 15 minut spacerkiem, a mimo to przychodzi o np.10:20, to sorry. trzeba było się umówić te 20po, wtedy i ja mogłabym sobie jechać późniejszym autobusem, a więc i mogłabym spać np. pół godziny dłużej (jeśli umawiamy się rano) ;-)


oo i odwoływanie spotkań w dniu spotkania też mnie wnerwia mam taką koleżankę, która np. mówi że tak, tak, idziemy gdzieś tam wieczorem danego dnia, koniecznie!
a w dniu spotkania zaczyna się zastanawiać, rozmyślać i w efekcie stwierdza, że jej się nie chce
no kurrna, albo mówi się z góry, że nie będę mieć czasu/nie mam ochoty czy wymyśla inną wymówkę, albo się umawia i dotrzymuje słowa.

[Iwonalodz]

Napisane przez Julie_

Mnie bardziej od spóźniania denerwuje odwoływanie spotkań. Czekam sobie 15 minut i sms Dziś nie dam rady, Coś mi wypadło - rozumiem sytuacje losowe itp. Ale u niektórych to się często powtarza. Jak ktoś nie chce się spotkać to wystarczy powiedzieć, a nie planować spotkanie / wyjazd jak i tak się nie pojedzie

Napisane przez WhiteCherry

oo i odwoływanie spotkań w dniu spotkania też mnie wnerwia mam taką koleżankę, która np. mówi że tak, tak, idziemy gdzieś tam wieczorem danego dnia, koniecznie!
a w dniu spotkania zaczyna się zastanawiać, rozmyślać i w efekcie stwierdza, że jej się nie chce
no kurrna, albo mówi się z góry, że nie będę mieć czasu/nie mam ochoty czy wymyśla inną wymówkę, albo się umawia i dotrzymuje słowa.

No właśnie najgorsze są takie rozczarowania, jak człowiek się nastawi. Też mnie to wkurza!

[Julie_]

Dziwią mnie osoby, które kładą bułki bez worka na taśmie w sklepie albo luzem w koszyku. Już nie mówiąc o macaniu każdej bułki gołą ręką przy wybieraniu.

[Mileva_]

Napisane przez Julie_

Dziwią mnie osoby, które kładą bułki bez worka na taśmie w sklepie albo luzem w koszyku. Już nie mówiąc o macaniu każdej bułki gołą ręką przy wybieraniu.

Ostatnio widziałam panią, która chleb i kilka bułek włożyła do takiego właśnie maksymalnie upier*dolonego plastikowego koszyka. Potem to co piszesz.

Jak ona się nie brzydziła tego jeść

[Julie_]

Ostatnio byłam w Biedronce to kasjerka, aż nie wiedziała jak się za tę bułkę zabrać. Spytała czy dać worek, a babka odpowiada - nie, zaraz mąż zje, wrzuciła do kosza i pojechała