Zmiana priorytetów u partnera

[Black_Saphira]

Hej!

Przychodzę tutaj po poradę bardziej doświadczonych kobiet. Nie mam pojęcia, co powinnam zrobić ze swoim życiem. Zacznę od tego, że mam 22 lata. Na studiach poznałam mojego obecnego chłopaka. Studiował ten sam kierunek, ale był rok wyżej ode mnie. Zakochaliśmy się w sobie od pierwszego wejrzenia. Zamieszkaliśmy razem po 2 miesiącach znajomości. Żyło nam się ze sobą bardzo dobrze. Dzisiaj jesteśmy już ze sobą 1,5 roku. Obiektywnie ten związek jest szczęśliwy. Mój chłopak jest w porządku. Jednak z pewnych powodów ogarniają mnie wątpliwości.

Wydaje mi się, że nasze drogi się rozchodzą, a ja sama nie wiem do końca, czego tak konkretnie chcę. Nie umiem określić tego jak widzę swoją przyszłość, a kiedyś miałam wizję dla mnie oczywistą, ale jakby moje potrzeby po prostu uległy drastycznej zmianie, tak samo jak jego.

Jak już wspomniałam z moim chłopakiem studiujemy ten sam kierunek. Oboje staraliśmy się zdobywać doświadczenie i zajmować się branżą związaną z naszym kierunkiem studiów. Mieliśmy nawet odległe plany odnośnie założenia naszej własnej działalności, jeśli nasza relacja okazałaby się tą na całe życie. Jednak te plany legły w gruzach, gdyż mój chłopak zmienił całkowicie swoją wizję życia. Poszedł na staż w naszej branży, bardzo się starał znaleźć coś dla siebie. Niestety okazało się, że życie zweryfikowało jego wyobrażenie o tej pracy i nie chce się rozwijać w tym kierunku. Nie byłoby to dla mnie problemem, bo nie będę wybierać swojemu ukochanemu drogi kariery zawodowej. Problem w tym, że on chce iść drogą, która wywróci nasze życie i nie jestem pewna, czy chcę takiego stylu życia, jaki on proponuje. Postanowił, że zamierza przejąć gospodarstwo po rodzicach. Nie spodziewałam się tego w ogóle, bo mój chłopak wydawał mi się mieszczuchem. Zanim wyjechał na studia to mieszkał na wsi z rodzicami, podobno nie było mu tam źle, ale nigdy bym nie pomyślała, że on chciałby tam wrócić. Ma w planach prowadzenie agroturystyki. Argumentuje to tym, że nie wie co miałby innego robić, a wizja mieszkania na wsi mu odpowiada, bo cisza, natura, spokój, a poza tym rodzice już są starzy to mógłby im pomóc na starość. Kolejnym powodem jest to, że mieszkania w mieście są drogie, a dom jego rodziców można przerobić na dwa osobne mieszkania i mielibyśmy tam tanie koszty życia. Deklaruje, że on sam by się zajmował gospodarstwem, bo wie, że ja do takich rzeczy się nie nadaję i jasno już mam określone swoje plany zawodowe, bo mi ta branża bardzo odpowiada.

Problem jest w tym, że ja nie chcę nigdzie się wyprowadzać. Nie wyobrażam sobie mieszkania na tej wsi. Do miasta stamtąd jest około 40 km. Musiałabym codziennie dojeżdżać do pracy. Mam prawo jazdy, ale same dojazdy są męczące i zabierają dużą ilość czasu, a samochód też nie jeździ na wodę, paliwo kosztuje. Poza tym sama wizja mieszkania w domku na wsi, jeszcze z teściami na wspólnym podwórku mnie przeraża. Nie mam nic do jego rodziców. Rzadko ich odwiedzaliśmy, bo nie było czasu, ale wydają się dobrymi ludźmi. Jednak wiadomo, że to inaczej jak się wpadło na kawę, a inaczej będzie jakbyśmy mieli mieszkać jako sąsiedzi. Mój chłopak twierdzi, że na siłę wymyślam argument za argumentem, dlaczego ten jego pomysł to zło. Mówi, że on nie ma nic do tego, że realizuję to, co chcę robić, a jemu robię wyrzuty, że ma inne plany. Ale nie o to chodzi. Po prostu wiem, że prowadzenie wiejskiego życia na mnie też będzie miało wpływ nawet jeśli palcem nie kiwnę przy robocie na wsi. Będę musiała pokonywać codziennie dużą ilość kilometrów, oraz próbować jakoś się porozumieć i żyć w jednym domu z jego rodzicami. Dla mnie nie ma znaczenia, że miałyby być dwa osobne mieszkania, bo wiem, że przecież nie będziemy się z nimi traktować jak obcy ludzie i mimo wszystko będziemy prowadzić jedno wspólne gospodarstwo domowe, mijać się na podwórku chociażby.

Uważam też, że ten pomysł jest ryzykowny i on sam nie ma świadomości w co chce wejść. Oboje nie mamy pojęcia, co to znaczy prowadzić gospodarstwo rolne, a już o agroturystyce nie wiemy nic, bo jego rodzice się czymś takim nie zajmują. Chłopak szybko się wyprowadził od swoich rodziców. Wyjechał do liceum z internatem. Nigdy rodzicom nie pomagał w polu, przy zwierzętach też nie. Mi się jednak taka działalność kojarzy z całym dniem ciężkiej pracy i też z brakiem możliwości chociażby wyjechania na wakacje, bo co będzie z polem i zwierzętami. Sama też nie wiem na ile to jest pomysł mojego chłopaka, a na ile jego rodziców, bo jest mu ich żal. Mają oboje już spore problemy ze zdrowiem, jego mamie już kręgosłup siada. Jego rodzice ciągle narzekają, że nie ma kto im pomóc ani przejąć tego wszystkiego, bo wszystkie dzieci wyjechały do miasta i nikt prawdopodobnie nie zamierza iść w ich ślady.

Chłopak już rozmawiał ze swoimi rodzicami na ten temat, oni oczywiście się ucieszyli i są jemu bardzo wdzięczni za taką decyzję. Mam wrażenie, że już postawił mnie przed faktem dokonanym. Mogę sobie pomarudzić, ale tylko to mogę zrobić, bo on nie bierze mojego zdania pod uwagę. Nie rozumie moich obaw, bo według niego moje życie będzie takie jakie było, czyli dalej będę pracować u siebie, gospodarstwem nie muszę się zajmować, a jak będzie miasta mi brakować to zawsze mogę sobie pojechać na kilka dni do koleżanki czy rodziców.


Odkąd pojawił się ten problem postrzegam mojego chłopaka zupełnie inaczej. Mam wrażenie, że się w nim odkochuję, że już nie czuję tego samego. Czuję się jakby stawiał przede mną ultimatum, że albo zostaję z nim i go wspieram w tym chorym pomyśle mimo tego, że pewnie będę nieszczęśliwa albo się rozstajemy. Pamiętam, że kiedyś zależało mi na założeniu rodziny, chciałam zostać matką. Oczywiście jeszcze dziecka nie planowaliśmy, jesteśmy za krótko razem. Chodzi o to, że miałam wizję nas jako rodziny i miałam podejście, że gdyby zdarzyła nam się wpadka to nic takiego by się nie stało; urodziłabym i byśmy byli szczęśliwymi rodzicami. Teraz tego nie widzę. Jak pomyślę, że mogłabym zajść z nim teraz w ciążę to bym na pieszo szła do Czech usunąć. Nie potrafię też określić kiedy chcę dziecko i przede wszystkim, czy w ogóle chcę, bo nagle dziecko zaczęło kojarzyć mi się z tym, że byłabym już na amen uwiązana w tym miejscu, obok teściów i bez żadnych perspektyw na moją przyszłość.

On się uparł i nie da się z nim już normalnie rozmawiać. Jasno mi określił, że tego chce. Temat wałkujemy już od dłuższego czasu, a mnie zaczyna to tak denerwować, że wszystko staje mi się obojętne. Myślami uciekam w pracę, bo tylko w ten sposób mogę się od tego odciąć. Mam nadzieję, że jeszcze go jakoś przekonam do zmiany zdania. Na razie nic konkretnego nie dzieje się w tym kierunku, ale ostatnio jak przyjechali do nas jego rodzice to zaczął rozmowę z ojcem na temat tego jak podzielić dom zupełnie zapominając o tym, że ja nie chcę tam wyjeżdżać.

Jak widzicie tą sytuację? Nie chciałabym przekreślać tyle czasu spędzonego razem. Jest to mój pierwszy chłopak, z którym postanowiłam razem zamieszkać i liczyłam na długi poważny związek z pespektywą założenia rodziny, a ja teraz nie wiem czy nie będzie prościej tego zakończyć

[Antoiineette]

Ostatnio wysyp wątków o tym, że para studiuje ten sam kierunek, a facet nagle decyduje się wrócić na wieś i przejąć biznes po rodzicach ;p

W takiej sytuacji jedynie konkretna rozmowa i jasne przedstawienie swoich oczekiwań. Jeśli jest Wam nie po drodze, lepiej się rozstać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez Black_Saphira

Hej!

Przychodzę tutaj po poradę bardziej doświadczonych kobiet. Nie mam pojęcia, co powinnam zrobić ze swoim życiem. Zacznę od tego, że mam 22 lata. Na studiach poznałam mojego obecnego chłopaka. Studiował ten sam kierunek, ale był rok wyżej ode mnie. Zakochaliśmy się w sobie od pierwszego wejrzenia. Zamieszkaliśmy razem po 2 miesiącach znajomości. Żyło nam się ze sobą bardzo dobrze. Dzisiaj jesteśmy już ze sobą 1,5 roku. Obiektywnie ten związek jest szczęśliwy. Mój chłopak jest w porządku. Jednak z pewnych powodów ogarniają mnie wątpliwości.

Wydaje mi się, że nasze drogi się rozchodzą, a ja sama nie wiem do końca, czego tak konkretnie chcę. Nie umiem określić tego jak widzę swoją przyszłość, a kiedyś miałam wizję dla mnie oczywistą, ale jakby moje potrzeby po prostu uległy drastycznej zmianie, tak samo jak jego.

Jak już wspomniałam z moim chłopakiem studiujemy ten sam kierunek. Oboje staraliśmy się zdobywać doświadczenie i zajmować się branżą związaną z naszym kierunkiem studiów. Mieliśmy nawet odległe plany odnośnie założenia naszej własnej działalności, jeśli nasza relacja okazałaby się tą na całe życie. Jednak te plany legły w gruzach, gdyż mój chłopak zmienił całkowicie swoją wizję życia. Poszedł na staż w naszej branży, bardzo się starał znaleźć coś dla siebie. Niestety okazało się, że życie zweryfikowało jego wyobrażenie o tej pracy i nie chce się rozwijać w tym kierunku. Nie byłoby to dla mnie problemem, bo nie będę wybierać swojemu ukochanemu drogi kariery zawodowej. Problem w tym, że on chce iść drogą, która wywróci nasze życie i nie jestem pewna, czy chcę takiego stylu życia, jaki on proponuje. Postanowił, że zamierza przejąć gospodarstwo po rodzicach. Nie spodziewałam się tego w ogóle, bo mój chłopak wydawał mi się mieszczuchem. Zanim wyjechał na studia to mieszkał na wsi z rodzicami, podobno nie było mu tam źle, ale nigdy bym nie pomyślała, że on chciałby tam wrócić. Ma w planach prowadzenie agroturystyki. Argumentuje to tym, że nie wie co miałby innego robić, a wizja mieszkania na wsi mu odpowiada, bo cisza, natura, spokój, a poza tym rodzice już są starzy to mógłby im pomóc na starość. Kolejnym powodem jest to, że mieszkania w mieście są drogie, a dom jego rodziców można przerobić na dwa osobne mieszkania i mielibyśmy tam tanie koszty życia. Deklaruje, że on sam by się zajmował gospodarstwem, bo wie, że ja do takich rzeczy się nie nadaję i jasno już mam określone swoje plany zawodowe, bo mi ta branża bardzo odpowiada.

Problem jest w tym, że ja nie chcę nigdzie się wyprowadzać. Nie wyobrażam sobie mieszkania na tej wsi. Do miasta stamtąd jest około 40 km. Musiałabym codziennie dojeżdżać do pracy. Mam prawo jazdy, ale same dojazdy są męczące i zabierają dużą ilość czasu, a samochód też nie jeździ na wodę, paliwo kosztuje. Poza tym sama wizja mieszkania w domku na wsi, jeszcze z teściami na wspólnym podwórku mnie przeraża. Nie mam nic do jego rodziców. Rzadko ich odwiedzaliśmy, bo nie było czasu, ale wydają się dobrymi ludźmi. Jednak wiadomo, że to inaczej jak się wpadło na kawę, a inaczej będzie jakbyśmy mieli mieszkać jako sąsiedzi. Mój chłopak twierdzi, że na siłę wymyślam argument za argumentem, dlaczego ten jego pomysł to zło. Mówi, że on nie ma nic do tego, że realizuję to, co chcę robić, a jemu robię wyrzuty, że ma inne plany. Ale nie o to chodzi. Po prostu wiem, że prowadzenie wiejskiego życia na mnie też będzie miało wpływ nawet jeśli palcem nie kiwnę przy robocie na wsi. Będę musiała pokonywać codziennie dużą ilość kilometrów, oraz próbować jakoś się porozumieć i żyć w jednym domu z jego rodzicami. Dla mnie nie ma znaczenia, że miałyby być dwa osobne mieszkania, bo wiem, że przecież nie będziemy się z nimi traktować jak obcy ludzie i mimo wszystko będziemy prowadzić jedno wspólne gospodarstwo domowe, mijać się na podwórku chociażby.

Uważam też, że ten pomysł jest ryzykowny i on sam nie ma świadomości w co chce wejść. Oboje nie mamy pojęcia, co to znaczy prowadzić gospodarstwo rolne, a już o agroturystyce nie wiemy nic, bo jego rodzice się czymś takim nie zajmują. Chłopak szybko się wyprowadził od swoich rodziców. Wyjechał do liceum z internatem. Nigdy rodzicom nie pomagał w polu, przy zwierzętach też nie. Mi się jednak taka działalność kojarzy z całym dniem ciężkiej pracy i też z brakiem możliwości chociażby wyjechania na wakacje, bo co będzie z polem i zwierzętami. Sama też nie wiem na ile to jest pomysł mojego chłopaka, a na ile jego rodziców, bo jest mu ich żal. Mają oboje już spore problemy ze zdrowiem, jego mamie już kręgosłup siada. Jego rodzice ciągle narzekają, że nie ma kto im pomóc ani przejąć tego wszystkiego, bo wszystkie dzieci wyjechały do miasta i nikt prawdopodobnie nie zamierza iść w ich ślady.

Chłopak już rozmawiał ze swoimi rodzicami na ten temat, oni oczywiście się ucieszyli i są jemu bardzo wdzięczni za taką decyzję. Mam wrażenie, że już postawił mnie przed faktem dokonanym. Mogę sobie pomarudzić, ale tylko to mogę zrobić, bo on nie bierze mojego zdania pod uwagę. Nie rozumie moich obaw, bo według niego moje życie będzie takie jakie było, czyli dalej będę pracować u siebie, gospodarstwem nie muszę się zajmować, a jak będzie miasta mi brakować to zawsze mogę sobie pojechać na kilka dni do koleżanki czy rodziców.


Odkąd pojawił się ten problem postrzegam mojego chłopaka zupełnie inaczej. Mam wrażenie, że się w nim odkochuję, że już nie czuję tego samego. Czuję się jakby stawiał przede mną ultimatum, że albo zostaję z nim i go wspieram w tym chorym pomyśle mimo tego, że pewnie będę nieszczęśliwa albo się rozstajemy. Pamiętam, że kiedyś zależało mi na założeniu rodziny, chciałam zostać matką. Oczywiście jeszcze dziecka nie planowaliśmy, jesteśmy za krótko razem. Chodzi o to, że miałam wizję nas jako rodziny i miałam podejście, że gdyby zdarzyła nam się wpadka to nic takiego by się nie stało; urodziłabym i byśmy byli szczęśliwymi rodzicami. Teraz tego nie widzę. Jak pomyślę, że mogłabym zajść z nim teraz w ciążę to bym na pieszo szła do Czech usunąć. Nie potrafię też określić kiedy chcę dziecko i przede wszystkim, czy w ogóle chcę, bo nagle dziecko zaczęło kojarzyć mi się z tym, że byłabym już na amen uwiązana w tym miejscu, obok teściów i bez żadnych perspektyw na moją przyszłość.

On się uparł i nie da się z nim już normalnie rozmawiać. Jasno mi określił, że tego chce. Temat wałkujemy już od dłuższego czasu, a mnie zaczyna to tak denerwować, że wszystko staje mi się obojętne. Myślami uciekam w pracę, bo tylko w ten sposób mogę się od tego odciąć. Mam nadzieję, że jeszcze go jakoś przekonam do zmiany zdania. Na razie nic konkretnego nie dzieje się w tym kierunku, ale ostatnio jak przyjechali do nas jego rodzice to zaczął rozmowę z ojcem na temat tego jak podzielić dom zupełnie zapominając o tym, że ja nie chcę tam wyjeżdżać.

Jak widzicie tą sytuację? Nie chciałabym przekreślać tyle czasu spędzonego razem. Jest to mój pierwszy chłopak, z którym postanowiłam razem zamieszkać i liczyłam na długi poważny związek z pespektywą założenia rodziny, a ja teraz nie wiem czy nie będzie prościej tego zakończyć

moze poczytaj ten watek
moim zdaniem lepiej zakonczyc ten zwiazek teraz poprostu wam nie po drodze i bedziesz nieszczesliwa

[0fb2986dc06479a38c396fe4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a18ec99]

chlopak nie zamierza przypadkiem hodowac psow?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[v-x-n]

Nie wierze, ze nie kiwniesz palcem na wsi. On Ci teraz tak gada, a jak przyjdzie co do czego, to bedziesz musiala pomagac. Gospodarstwo to nie praca od 9 do 5, tam jest zawsze cos do zrobienia i moge sobie wyobrazic presje, pod ktora bedziesz, jezeli odmowisz pomocy. Bedziesz ta zla, leniwa dziewczyna z miasta, ktora lezy i pachnie jak jest menszczyzna sie zaharowuje.

Dla mnie to jest zdecydowane nie. Ledwie poltoraroczny zwiazek, a juz takie kwiatki... Facet wedlug mnie do odstrzalu za to, ze ani nie bierze Twojego zdania pod uwage, ani go nie interesuje, zeby z szacunkiem podejsc do Twoich argumentow i wypracowac jakis kompromis.

[motyla]

Koniczyna, to Ty? xD

[Ellen_Ripley]

Coś podejrzanie dużo tych "wiejskich" wątków ostatnio.

Po odpowiedziach widzę, że nie tylko ja to zauważyłam.

[Ruwi]

Ok, o ile w poprzednim wątku mogłam zrozumieć, że autorka trochę nazmyślała skoro się sama przyznała, tak trzeci wątek z tą samą historią to już jednak przesada.

[awia]

a z ciekawosci, jakie zwierzęta? Psy i konie?
czy jakiś plot twist?

[Trzepotka]

Treść usunięta