Zostać czy wracać?

[serotonina12]

Niedawno straciłam pracę w moim zawodzie i jestem w trakcie szukania nowej.
Mieszkam w dużym mieście wojewódzkim w centralnej Polsce. Mieszkam sama, utrzymywałam się do tej pory sama. Wynajmuję mieszkanie. W zasadzie z tym miastem łączyła mnie tylko i wyłącznie praca, ponieważ nie mam faceta, jestem sama, znajomych mam tyle, że można ich policzyć na palcach jednej ręki i widuję się z nimi raczej sporadycznie. Więc można stwierdzić, że tam znajomych też prawie nie mam.
Zastanawiam się czy szukać w tym mieście kolejnej pracy w zawodzie i siedzieć tam dalej, ponieważ moi rodzice wyszli z propozycją żebym wróciła do domu.
Twierdzą, że bez sensu, że siedzę tam sama w dużym, obcym mieście, że całe dnie i wieczory spędzam sama. W zasadzie mają rację, jak pracowałam to całe dnie upływały mi tylko na pracy i dodatkowo w weekendy chodziłam na kurs tańca żeby się czymś zająć bo tylko szkoły tańca zostały otwarte.
Teraz, odkąd nie pracuję siedziałam sama w mieszkaniu plus chodziłam na te kursy tańca.
Obecnie przyjechałam do domu na święta, stąd ten temat.
Pochodzę z wojewódzkiego miasta na wschodzie Polski, nie jest to centrum ani zachód Polski, tu na pewno perspektywy i zarobki są trochę mniejsze co mnie trochę zniechęca, ale zaczęłam szukać pracy zarówno tam i tu. Z drugiej strony brak faceta i jakiś mocniejszych przyjaźni sprawia, że nic mnie nigdzie nie trzyma.
No i teraz pytanie, co zrobiłybyście na moim miejscu? Zostały czy wróciły?
Plusy tego, że zostanę:
-będę dalej samodzielna (w takim sensie, że nie będę mieszkać z rodzicami)
-będę żyć w większym mieście (więcej perspektyw, możliwości, zajęć)
-wynajmuję bardzo fajne mieszkanie, z którego szkoda by mi się było wyprowadzić, traktuję je już jak swój dom
Minusy tego, że zostanę:
-jestem zupełnie sama, nie mam tam znajomych, rodziny, nikogo
-płacę dużo pieniędzy za wynajem mieszkania, co uniemożliwia mi odłożenie jakichkolwiek oszczędności, praktycznie przewalam całą wypłatę w miesiąc
- nie mogę tam znaleźć faceta, mam wrażenie, że mężczyźni sami nie wiedzą czego chcą, są strasznie niekonkretni, niestali, dziecinni (tak, mam tindera i te wszystkie apki randkowe)
-czuje się tam bardzo, bardzo samotna, tak bardzo że podchodzi to u mnie już pod stany depresyjne i lęki
Plusy tego, że wrócę:
-nie będę marnować kasy na wynajem, mieszkając z rodzicami nie ponoszę żadnych kosztów związanych z mieszkaniem
-może będę miała większe poczucie bezpieczeństwa
Minusy tego, że wrócę:
-mniejsze zarobki - nie oszukujmy się, wschód Polski to jednak ciągle jest zaścianek, mentalny i pod względem kariery
-boję się, że się cofnę w swojej samodzielności - to jest chyba moja największa obawa przed powrotem, gdy mieszkałam sama kontakt z rodzicami miałam bardzo sporadyczny, rzadko pytali, rzadko komentowali. Mieszkając z nimi będę tak czy inaczej zmuszona wprowadzić ich do swojego życia, zresztą wiadomo jak to jest z rodzicami, zaraz pytają gdzie wychodzę, co robię, dlaczego to robię, czemu tamtego nie zrobiłam. Boję się, że znowu stanę się taką małą dziewczynką i nie będę umiała chwycić życia w swoje ręce

Była jeszcze taka rozmowa, że jeżeli w obecnej sytuacji nie znajdę nigdzie jakiejś sensownej pracy to może opłaca mi dodatkowe studia (ale są to studia jednolite, magisterskie trwające 5 lat) więc z jednej strony nowe perspektywy ale z drugiej kolejne uwiązanie na 5 lat.
Mam 29 lat. Co byście zrobiły?

[karawanna]

Ja się znalazłam w podobnej sytuacji. Moja poprzednia branża padła, też wynajmowałam mieszkanie, nie mam faceta, dziecka, znajomych też niezbyt wielu - wróciłam do domu rodzinnego. Poniekąd zostałam zmuszona, bo i tak by nie było mnie stać na opłacanie mieszkania nie mając pracy.
Rok wykorzystałam na naukę i przebranżowienie się, co mi się udało. Na razie moją nową pracę mogę wykonywać zdalnie, jak będzie trzeba, to się przeprowadzę. Nie traktowałam powrotu do domu rodzinnego jako rozwiązania na stałe, tylko tymczasowe. Czemu tego nie bierzesz pod uwagę? Jak już ogarniesz się z pracą, zarobisz to się znowu przeprowadzisz i będziesz mieszkać sama. A może w Twoim zawodzie też da się pracować zdalnie? Dużo firm teraz przeszło na takie rozwiązanie. Dałoby Ci to dużą elastyczność i na spokojnie podjęcie decyzji, gdzie tak naprawdę chcesz mieszkać.
PS. Też wróciłam na wschód, rzeczywiście perspektywy pracy są dużo mniejsze, ale nie ograniczałam się do szukania pracy tutaj, tylko aplikowałam na oferty pracy w całej Polsce - w Warszawie, tak jak napisałam na samym początku, nic mnie tak naprawdę nie trzymało, żebym koniecznie nową pracę też musiała mieć tam.

[stesia]

jeśli nic cię tam nie trzyma to nie ma sensu na siłę tam siedzieć. może wróć póki co do domu, zmienisz na jakiś czas otoczenie, zobaczysz jakbyś się teraz czuła w rodzinnym mieście. a jeśli nie ciągnie cię do tego w którym do tej pory pracowałaś, u siebie miałabyś problemy z fajną pracą to może szukaj w innych większych miastach? a co do mieszkania z rodzicami i obawy o cofnięcie w samodzielności to nawet jakbyś miała pracować w rodzinnym mieście to przecież nie musisz na stałe zamieszkać z rodzicami tylko jak się ogarniesz z pracą i będziesz się źle czuć mieszkając z nimi to poszukasz czegoś na wynajem

[ville]

Napisane przez serotonina12

Co byście zrobiły?

Jeżeli widziałabym w obu przypadkach podobną ilość argumentów za i przeciw - szukałabym pracy w obu miastach i zostałabym tam, gdzie oferta byłaby lepsza.
Po prostu.

[serotonina12]

Napisane przez karawanna

Ja się znalazłam w podobnej sytuacji. Moja poprzednia branża padła, też wynajmowałam mieszkanie, nie mam faceta, dziecka, znajomych też niezbyt wielu - wróciłam do domu rodzinnego. Poniekąd zostałam zmuszona, bo i tak by nie było mnie stać na opłacanie mieszkania nie mając pracy.
Rok wykorzystałam na naukę i przebranżowienie się, co mi się udało. Na razie moją nową pracę mogę wykonywać zdalnie, jak będzie trzeba, to się przeprowadzę. Nie traktowałam powrotu do domu rodzinnego jako rozwiązania na stałe, tylko tymczasowe. Czemu tego nie bierzesz pod uwagę? Jak już ogarniesz się z pracą, zarobisz to się znowu przeprowadzisz i będziesz mieszkać sama. A może w Twoim zawodzie też da się pracować zdalnie? Dużo firm teraz przeszło na takie rozwiązanie. Dałoby Ci to dużą elastyczność i na spokojnie podjęcie decyzji, gdzie tak naprawdę chcesz mieszkać.
PS. Też wróciłam na wschód, rzeczywiście perspektywy pracy są dużo mniejsze, ale nie ograniczałam się do szukania pracy tutaj, tylko aplikowałam na oferty pracy w całej Polsce - w Warszawie, tak jak napisałam na samym początku, nic mnie tak naprawdę nie trzymało, żebym koniecznie nową pracę też musiała mieć tam.

Nie traktuje tego jako rozwiązanie tymczasowe bo wiem, że jak się tam zadomowię to ciężko mi będzie znowu się zebrać i gdzieś samej pojechać. Po prostu czuję, że jak zamknę tamten rozdział to ciężko mi będzie znowu gdzieś się wyprowadzić.

Nie da się pracować zdalnie w moim zawodzie.

[karawanna]

Napisane przez serotonina12

Nie traktuje tego jako rozwiązanie tymczasowe bo wiem, że jak się tam zadomowię to ciężko mi będzie znowu się zebrać i gdzieś samej pojechać. Po prostu czuję, że jak zamknę tamten rozdział to ciężko mi będzie znowu gdzieś się wyprowadzić.

Nie da się pracować zdalnie w moim zawodzie.

A czemu to będzie dla Ciebie takie ciężkie? Ja też będę się sama przeprowadzać, sama ogarniać mieszkanie w innym mieście itp. W końcu do miasta, w którym jesteś teraz, też się z domu rodzinnego przeprowadziłaś.

[skara]

Ja bym prawdopodobnie wróciła. A co do usamodzielnienia się to w swoim mieście też możesz wynająć mieszkanie jak staniesz na nogi.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[FALLinLOVE]

Ja bym nie wróciła, dla mnie to byłby jakiś krok wstecz. PoA tym fajnie się odwiedza rodziców, a co innego mieszkać z nimi, chcąc nie chcąc mogą się pojawiać jakieś spiecia, bo od dawna razem nie mieszkacie.
Lockdown i to co się dzieje wokół sprawia, że wszystko jęta trudniejsze, bardziej odczuwa się samotnośc itd, ale to kiedyś minie i nie chciałabym żeby ten zły czas rzutował docelowo na tak poważne decyzje.

Jak długo mieszkasz tu gdzoe mieszkasz? Naprawdę nie masz żadnych znajomych? Nie mówię o tłumach ale choć kilku bliższych osobach.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[parallel_roads]

Jako główne minusy tego, że zostaniesz, piszesz, że nie masz znajomych, ani faceta i nie możesz znaleźć. Czy to się jakoś zmieni u Ciebie, w mieście rodzinnym? Bo mam wrażenie, że ten problem nie wynika z tego, że mieszkasz w Łodzi i to się samo nie zmieni jak wrócisz do rodziców. Piszesz też o jakichś stanach depresyjnych, nie myślałaś o wizycie u specjalisty?

[Aaneczkaa86]

Autorko piszesz, że straciłaś pracę, szukasz nowej na życie i opłacenie mieszkania poświęcałaś praktycznie całe wynagrodzenie i nie masz oszczędności. Czy masz w takie razie plan jak chcesz utrzymać to fajne mieszkanko???
Jeśli masz popaść w długi byle tylko pozostać w mieście zanim znajdziesz nową pracę to warto zastanowić się nad powrotem do rodziców. To przecież nie opcja na stałe.
Szukać nowej pracy możesz w całym kraju i możesz to robić z domu rodzinnego.

[karawanna]

Napisane przez Aaneczkaa86

Autorko piszesz, że straciłaś pracę, szukasz nowej na życie i opłacenie mieszkania poświęcałaś praktycznie całe wynagrodzenie i nie masz oszczędności. Czy masz w takie razie plan jak chcesz utrzymać to fajne mieszkanko???
Jeśli masz popaść w długi byle tylko pozostać w mieście zanim znajdziesz nową pracę to warto zastanowić się nad powrotem do rodziców. To przecież nie opcja na stałe.
Szukać nowej pracy możesz w całym kraju i możesz to robić z domu rodzinnego.

Dokładnie, też jest to dla mnie niezrozumiałe - Autorka miałaby się zapożyczać, brać kasę od rodziców czy co? Żeby tylko zostać w tym mieście, w którym tak naprawdę nic ją nie trzyma i płacić za nieswoje mieszkanie? Nie wiadomo przecież, jak dużo czasu zajmie znalezienie nowej pracy.
No ale Autorka wspomniała wcześniej, że jak już wróci do rodziców, to już będzie jej ciężko później przeprowadzić się gdzieś indziej, czego akurat też nie rozumiem.

[Aaneczkaa86]

Napisane przez karawanna

Dokładnie, też jest to dla mnie niezrozumiałe - Autorka miałaby się zapożyczać, brać kasę od rodziców czy co? Żeby tylko zostać w tym mieście, w którym tak naprawdę nic ją nie trzyma i płacić za nieswoje mieszkanie? Nie wiadomo przecież, jak dużo czasu zajmie znalezienie nowej pracy.
No ale Autorka wspomniała wcześniej, że jak już wróci do rodziców, to już będzie jej ciężko później przeprowadzić się gdzieś indziej, czego akurat też nie rozumiem.

Pogrubione ... Hym tego też nie rozumiem czym jedna wyprowadzka różni się od drugiej. Wiem, że powrót do domu rodzinnego może się wydawać że to krok wstecz. Jednak ta perspektywa wydaje mi się bardziej bezpieczna niż zaciąganie jakiś długów nie wiadomo gdzie i później ryzyko że się z nich nie będzie w stanie wypłacić.

[90agnieszka90]

Autorko, czy mieszkasz w Łodzi? Jeżeli tak, to odezwij się na priv. Jestem z Łodzi, jestem otwarta na nowe znajomości może coś poradzimy na Twoją samotność

[07f49d5297ed442eaa63bdc5e3365630f1fe1bde_620d9001ec3ce]

Ja bym wróciła, szukała pracy na miejscu i odkładała ile się da - a w domu rodzinnym jest to milion razy łatwiejsze. Potem, z pokaźnymi oszczędnościami, można się zastanawiać co dalej.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[Kaja8686]

Abstrahując od tego czy wracać czy nie to przede wszystkim zbudować sobie poduszkę na takie okazje i nie wynajmować samodzielnie mieszkania, które pożera wszystkie pieniądze. Ja bym chyba wróciła i szukała pracy tam gdzie rodzice, poczyniłabym oszczędności, a potem bym ustalała gdzie lepiej mieszkać. Zresztą jeśli nie znajdziesz szybko pracy to chyba nie masz wyboru tak naprawdę. Jeśli w międzyczasie znajdziesz partnera to też dobrze, bo jednak dużo łatwiej mieszkać we dwoje.

[Priebera]

Kochana, mam dokładnie taki sam problem jak Ty. Od dłuższego czasu nic nie robię tylko głowię się nad tym. Czytając powyższe odpowiedzi na twój post, bardziej przekonały mnie do tego, aby wrócić do rodziców. Są minusy - mniejsze perspektywy; także nic mnie nie trzyma w obecnym mieście, oprócz przyzwyczajenia, fajnego mieszkania, które zżera moją wypłatę. Boję się zmian, boję się zasiedzenia u rodziców, ale wiesz co? Chyba jak nie wyjedziemy to się przekonamy, jak będzie. Będziemy cały czas się głowić nad tym co by było gdyby..., a martwić będziemy się w obu przypadkach.
Tak jak dziewczyny wspomniały, przynajmniej nie będziemy same, trochę odżyjemy, bo moje zdrowie psychiczne również podupada.
Może nie traktujmy tego jako kroku wstecz, a kolejnego etapu w życiu, przejściowego, póki jesteśmy młode, bez zobowiązań możemy sobie na to jeszcze pozwolić. Być może ostatni raz w życiu.
Trzymaj się, nie jesteś sama

[6f270d4e8c6dcf778f6b7eaa339056f9e260a162_657a458271287]

Nie wracałabym w tej sytuacji do rodziców. Zakładam, że skoro są w stanie opłacić Tobie 5 lat studiów, to dadzą radę pomóc Ci do czasu kiedy znajdziesz pracę. Rozważyłabym wynajęcie tańszego mieszkania albo nawet pokoju - wiadomo, komfort mniejszy, ale można zaoszczędzić i przy okazji poszerzyć grono znajomych Jeśli chcesz uzupełnić swoje umiejętności, zamiast 5-letnich studiów pomyślałabym o bardziej elastycznym rozwiązaniu - studia podyplomowe, kursy.

Piszesz, że w obecnym mieście nie masz znajomych, ale nie wspominasz, czy w mieście rodzinnym masz przyjaciół. Relacje z rodzicami są oczywiście ważne, ale czy wypełnią pustkę, którą odczuwasz?
Btw, czy na kursach tańca nie poznałaś żadnych znajomych, nie spotykaliście się nigdy po zajęciach?

Zgadzam się też z uwagą parallel_roads - jesli zauważasz u siebie stany depresyjno-lękowe, pomyśl o psychoterapii. Też mam wrażenie, że problem może tkwić głębiej niż w miejscu zamieszkania.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

[1=07f49d5297ed442eaa63bdc 5e3365630f1fe1bde_620d900 1ec3ce;88621389]Ja bym wróciła, szukała pracy na miejscu i odkładała ile się da - a w domu rodzinnym jest to milion razy łatwiejsze. Potem, z pokaźnymi oszczędnościami, można się zastanawiać co dalej.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk[/QUOTE]
Ja tak samo
Wrocilabym zanim sie spluczesz doszczętnie z oszczędności

[Rena]

Napisane przez Aaneczkaa86

Autorko piszesz, że straciłaś pracę, szukasz nowej na życie i opłacenie mieszkania poświęcałaś praktycznie całe wynagrodzenie i nie masz oszczędności. Czy masz w takie razie plan jak chcesz utrzymać to fajne mieszkanko???
Jeśli masz popaść w długi byle tylko pozostać w mieście zanim znajdziesz nową pracę to warto zastanowić się nad powrotem do rodziców. To przecież nie opcja na stałe.
Szukać nowej pracy możesz w całym kraju i możesz to robić z domu rodzinnego.

No wlasnie jak nie masz juz pensji, to skad masz kase na mieszkanie?

[Antoiineette]

Hej Tak jak piszesz, nie masz faceta czy jakichś silniejszych przyjaźni, w związku z czym nic nigdzie Cię nie trzyma, więc tak naprawdę możesz zamieszkać gdziekolwiek zechcesz. Potraktowałbym to jako zaletę.
Najpierw jednak wróciłabym do rodziców. Po prostu zostań póki co u nich, w tym czasie wysyłaj CV do różnych firm. W wielu firmach rozmowy kwalifikacyjne są teraz online, jeśli masz samochód zawsze możesz też dojechać do innego miasta na rozmowę w sprawie pracy. Jeśli doskwiera Ci samotność, samotne wieczory, pojawiają się stany depresyjne itp może to będzie chwilowo dobra opcja. Jeśli lubiłaś miasto w którym do tej pory mieszkalas możesz wysłać CV do tego miasta, jak i do innych. Nigdzie nic Cię nie trzyma. Skoro to mieszkanie jest na tyle drogie, że pożerało prawie całą Twoją wypłatę, wypowiedziałabym umowę najmu. Jak nawet podejmiesz decyzję o powrocie do miasta, z którego teraz rozważasz wyprowadzkę, wynajmiesz coś mniejszego i tańszego, co nie będzie zjadało większości wypłaty.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[izan1222]

Też wróciłabym do rodziców. Myślę, że w obecnych czasach bardzo ważna jest obecność i wsparcie bliskich osób. Poza tym, jeśli masz już stany depresyjne, to nawet bym się nie zastanawiała.

Jestem Twoją rówieśnicą i gdyby nie mój narzeczony, z którym mieszkamy w mieście wojewódzkim, również wróciłabym do domu rodzinnego. Znajomych praktycznie nie mam, kontakty albo się dawno urwały, albo mocno poluzowały niestety.

[babcia_miecia]

Lublin albo Białystok?



Zależy też od warunków mieszkaniowych u Twoich rodziców i czy respektują twoją prywatność.



Wróciłabym raczej, ale tylko po to, żeby szukać pracy w całej Polsce (albo i zagranicą) i przy okazji trochę zaoszczędzić i pobyć z rodzicami. Jesteś teraz w idealnej sytuacji aby się przeprowadzić, bo nic cię nigdzie nie trzyma tak na dobrą sprawę. Z tego co wiem, to teraz rozmowy rekrutacyjne są przeprowadzane przez internet, więc to nie ma aż takiego znaczenia skąd będziesz szukać pracy

[serotonina12]

Napisane przez karawanna

A czemu to będzie dla Ciebie takie ciężkie? Ja też będę się sama przeprowadzać, sama ogarniać mieszkanie w innym mieście itp. W końcu do miasta, w którym jesteś teraz, też się z domu rodzinnego przeprowadziłaś.

Tak, ale im jestem starsza, tym mam mniejsza ochotę coś zmieniać w swoim życiu. Każda przeprowadzka, to całe przenoszenie gratów, przyzwyczajanie się od nowa do nowego miejsca itd. nie jest dla mnie komfortowe.
W tym większym mieście w którym obecnie jestem mam też już jakieś swoje stałe ulubione miejsca, swojego lekarza, ulubioną kosmetyczkę czy szkołę tańca. Brzmi to jakby to były śmieszne pierdoły ale wszystko tworzy poukładaną codzienność. Częste przeprowadzki wiążą się z rozwalaniem poukładanej codzienności.
Wiem, że to nie jest mocny argument, na pewno mocniejszy jest taki że czuję się w tamtym mieście sama jak palec.

Napisane przez FALLinLOVE

Ja bym nie wróciła, dla mnie to byłby jakiś krok wstecz. PoA tym fajnie się odwiedza rodziców, a co innego mieszkać z nimi, chcąc nie chcąc mogą się pojawiać jakieś spiecia, bo od dawna razem nie mieszkacie.
Lockdown i to co się dzieje wokół sprawia, że wszystko jęta trudniejsze, bardziej odczuwa się samotnośc itd, ale to kiedyś minie i nie chciałabym żeby ten zły czas rzutował docelowo na tak poważne decyzje.

Jak długo mieszkasz tu gdzoe mieszkasz? Naprawdę nie masz żadnych znajomych? Nie mówię o tłumach ale choć kilku bliższych osobach.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Mam jakiś znajomych ale są to znajomości powierzchowne i na pewno nie brałabym od uwagę takich znajomości jeżeli miałabym rozważyć czy zostać czy wrócić.
Uważam, że nie jest to moją winą że kontakty są jakie są, ludzie mają swoje życia, pracę, partnerów, rodzinę i najbliższe osoby. Sama często piszę i inicjuję kontakty ale nie mam nikogo bliższego. Już się do tego przyzwyczaiłam i po prostu skupiam się już tylko na sobie.

Napisane przez parallel_roads

Jako główne minusy tego, że zostaniesz, piszesz, że nie masz znajomych, ani faceta i nie możesz znaleźć. Czy to się jakoś zmieni u Ciebie, w mieście rodzinnym? Bo mam wrażenie, że ten problem nie wynika z tego, że mieszkasz w Łodzi i to się samo nie zmieni jak wrócisz do rodziców. Piszesz też o jakichś stanach depresyjnych, nie myślałaś o wizycie u specjalisty?

W domu rodzinnym się to nie zmieni bo większość znajomych ze studiów czy z liceum porozjeżdżała się po całej Polsce, mają już rodziny i kontakty się urwały. Więc pewnie tu też będę sama ale przynajmniej jakikolwiek kontakt z rodziną.
Tak, chodzę do specjalisty i jeżeli o ten temat chodzi to nie widzę powodu żeby go tutaj dalej kontynuować.

Napisane przez Aaneczkaa86

Autorko piszesz, że straciłaś pracę, szukasz nowej na życie i opłacenie mieszkania poświęcałaś praktycznie całe wynagrodzenie i nie masz oszczędności. Czy masz w takie razie plan jak chcesz utrzymać to fajne mieszkanko???
Jeśli masz popaść w długi byle tylko pozostać w mieście zanim znajdziesz nową pracę to warto zastanowić się nad powrotem do rodziców. To przecież nie opcja na stałe.
Szukać nowej pracy możesz w całym kraju i możesz to robić z domu rodzinnego.

A gdzie napisałam, ze nie mam oszczędności?
Plan mam taki, że daje sobie 2 miesiące na utrzymanie tego "fajnego mieszkanka" ;P

Napisane przez Priebera

Kochana, mam dokładnie taki sam problem jak Ty. Od dłuższego czasu nic nie robię tylko głowię się nad tym. Czytając powyższe odpowiedzi na twój post, bardziej przekonały mnie do tego, aby wrócić do rodziców. Są minusy - mniejsze perspektywy; także nic mnie nie trzyma w obecnym mieście, oprócz przyzwyczajenia, fajnego mieszkania, które zżera moją wypłatę. Boję się zmian, boję się zasiedzenia u rodziców, ale wiesz co? Chyba jak nie wyjedziemy to się przekonamy, jak będzie. Będziemy cały czas się głowić nad tym co by było gdyby..., a martwić będziemy się w obu przypadkach.
Tak jak dziewczyny wspomniały, przynajmniej nie będziemy same, trochę odżyjemy, bo moje zdrowie psychiczne również podupada.
Może nie traktujmy tego jako kroku wstecz, a kolejnego etapu w życiu, przejściowego, póki jesteśmy młode, bez zobowiązań możemy sobie na to jeszcze pozwolić. Być może ostatni raz w życiu.
Trzymaj się, nie jesteś sama

Dziękuję <3

[1=6f270d4e8c6dcf778f6b7ea a339056f9e260a162_657a458 271287;88621861]Nie wracałabym w tej sytuacji do rodziców. Zakładam, że skoro są w stanie opłacić Tobie 5 lat studiów, to dadzą radę pomóc Ci do czasu kiedy znajdziesz pracę. Rozważyłabym wynajęcie tańszego mieszkania albo nawet pokoju - wiadomo, komfort mniejszy, ale można zaoszczędzić i przy okazji poszerzyć grono znajomych Jeśli chcesz uzupełnić swoje umiejętności, zamiast 5-letnich studiów pomyślałabym o bardziej elastycznym rozwiązaniu - studia podyplomowe, kursy.

Piszesz, że w obecnym mieście nie masz znajomych, ale nie wspominasz, czy w mieście rodzinnym masz przyjaciół. Relacje z rodzicami są oczywiście ważne, ale czy wypełnią pustkę, którą odczuwasz?
Btw, czy na kursach tańca nie poznałaś żadnych znajomych, nie spotykaliście się nigdy po zajęciach?

Zgadzam się też z uwagą parallel_roads - jesli zauważasz u siebie stany depresyjno-lękowe, pomyśl o psychoterapii. Też mam wrażenie, że problem może tkwić głębiej niż w miejscu zamieszkania.[/QUOTE]

Nie, po zajęciach nie spotykamy się. Sama inicjowałam jakieś rozmowy czy spotkania no ale na propozycjach się skończyło.

Napisane przez izan1222

Też wróciłabym do rodziców. Myślę, że w obecnych czasach bardzo ważna jest obecność i wsparcie bliskich osób. Poza tym, jeśli masz już stany depresyjne, to nawet bym się nie zastanawiała.

Jestem Twoją rówieśnicą i gdyby nie mój narzeczony, z którym mieszkamy w mieście wojewódzkim, również wróciłabym do domu rodzinnego. Znajomych praktycznie nie mam, kontakty albo się dawno urwały, albo mocno poluzowały niestety.

Dzięki <3
Widzę, że mnie rozumiesz odnośnie znajomych. W tym wieku to kontakty naprawdę się luzują i większość ludzi spędza czas ze swoimi połówkami/mężami/dziećmi.


Widzę, że chyba większość z was jest jednak za tym żeby wrócić do rodziców

[Rena]

Ale Ty masz tylko 29 lat, a piszesz jakbys byla niewiadomo jak wiekowa. Skad Ty to wzielas?

[serotonina12]

Skąd wzięłam co?

[alexandraaa09]

Jestem w Twoim wieku i powiem szczerze, ze ja bym srednio widziała powrót do rodziców, jednak starałabym się ogarnąć sobie nowa prace w miejscu w którym mieszkasz (zwłaszcza, ze z tego co piszesz jest to większa miejscowość, więcej perspektyw). Masz tez większe szanse kogoś poznać, idą wakacje i sytuacja się poprawi, pewnie otworzą knajpy, będzie się można gdzieś umówić. Powrót do rodziców (jeszcze do niezbyt dużej, mało perspektywicznej miejscowości) brzmi jak wyrok towarzyskiej śmierci. Masz prawie 30 i ja bym jednak starała się ogarnąć swoje życie, a nie liczyć na rodziców, uwstecznisz się według mnie tym powrotem.

[skara]

Przecież ona pochodzi z miasta wojewódzkiego - nie ma mowy o małej miejscowości.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[alexandraaa09]

Z tego co pisała autorka to miasto wojewódzkie, lecz niezbyt perspektywiczne. Opole czy Kielce to tez są miasta wojewódzkie i cóż z tego. Perspektywy słabe i w porównaniu do Warszawy czy Wrocławia to jak dwa różne światy.

[1c6bb63197ff1a395b05499f561db3079819e20a_60ad8184b6c32]

Nigdy bym nie wróciła w tym wieku do rodzuciw choćby nie wiem co..

Ciężko ci będzie spowrotem się wyprowadzić.

Ja bym raczej zrobiła wszystko by odbudować jakoś swoje życie tam gdzie jesteś

[6f270d4e8c6dcf778f6b7eaa339056f9e260a162_657a458271287]

Napisane przez serotonina12

A gdzie napisałam, ze nie mam oszczędności?
Plan mam taki, że daje sobie 2 miesiące na utrzymanie tego "fajnego mieszkanka" ;P

Pisałaś w pierwszym poście:
"-płacę dużo pieniędzy za wynajem mieszkania, co uniemożliwia mi odłożenie jakichkolwiek oszczędności, praktycznie przewalam całą wypłatę w miesiąc".