Problemy z mama, jak postawic sie mamie?

[kicikicii]

Zaczne od poczatku, moja mama jest po psychologii, pomaga rodzinom z przemoca w domu i trudna sytuacja. Od zawsze znecala sie nade mna psychicznie, czasem tez fizycznie ale to pojedyncze wyjatki. Mieszkam na wsi, oddalonej o ok 25km od miasta do ktorego zawsze chodzilam do przedszkola, szkoly, gdzie pracuje moja mama. W okolicy nie mam zadnych znajomych poniewaz jestem dosc niesmiala i nawet nie mam okazji nikogo zapoznac poniewaz moja mama na nic mi nie pozwala bo mowi ze 'patologia'. Znajomych z miasta tez nie moge miec, jedyny moj kontakt z nimi to facebook, poniewaz do miasta przywozi mnie tylko kiedy idzie do pracy, najczesciej sa to godziny poranne (od 7), nigdy dluzej niz do 15. Proponowalam ze moge jezdzic rowerem, autobusem (do ktorego mam 5km), ktos moze po mnie przyjechac (rodzice moich kolezanek nie raz to proponowali) ale mi nie pozwala. Zawsze robie to co ona chce, o co mnie poprosi, ale ona i tak ma do mnie zawsze jakis problem. Przykladowo rzecz ktora robie od lat tak samo, zrobie po raz setny i nagle jej sie nie spodoba mimo ze wczesniej mowila ze jest dobrze. Przejdzmy do rzeczy szkolnych, interesuje sie fizyka i matematyka, nie umiem chemii, nie lubie biologii ani polskiego czy historii. Dla niej to niedopuszczalne jak ja moge nie lubic tych przedmiotow skoro ona je kochala!! Jak moge nie umiec chemii..powinnam byc lekarzem!! kazdy inny zawod jest beznadziejny. Kiedy inni chwala swoje dzieci ona zawsze mowi ze jestem beznadziejna, do niczego i nic nie osiagne. Zawsze uczylam sie dla niej, nie dla siebie, nie dla wiedzy. Kiedy dostane ocene nizsza niz 4 boje sie bo wiem ze bedzie mnie wyzywac (na poziomie liceum) mowi mi ze wstydzi sie chodzic na zebrania bo inni maja lepsze oceny, co jest nieprawda ale lubi mi pokazywac ze jestem glupia. Mowi mi czesto ze jestem ☠☠☠n*eta, ze zaluje ze mnie urodzila, ze sie mnie wstydzi i ze moge sie zabic. Ma do mnie problem ze nie udzielam sie w zyciu szkolnym czyli nie organizuje jakichs apeli itp bo ona tak robila! Kiedys bylam bardzo zaangazowana w to ale zawsze mnie krytykowala wiec zrezygnowalam. Mowi mi ze jestem brzydka ze inne dziewczyny sa takie ladne a ja wygladam jak czarownica i nie raz byla sytuacja ze kiedy mialam rozpuszczone wlosy to kazala mi zejsc sobie z oczu zeby nie musiala na mnie patrzec bo 'zygac jej sie chce' a na drugi raz mowila ze mam ladne wlosy... Moj tata z nia rozmawia bo widzi jak sie zachowuje ale zawsze powie mu cos takiego ze on odpuszcza i daje spokoj. Ja naprawde nie wiem jak mam z nia rozmawiac...placz, krzyk, rozmowa, prosby nic nie pomagaja. Nie moge powiedziec cioci, babci, dziadkowi bo oni wszyscy sa po jej stronie bo im cos nagaduje na mnie a ze nie spedzam z nimi zbyt wiele czasu bo nie mam okazji to nie znaja prawdy... Doradzcie mi co mam zrobic bo jestem tak rozchwiana psychicznie ze wystarczy ze ktos cos glosniej powie albo zazartuje a ja juz placze... Co mam zrobic?

[mariamalaria]

Psycholog szkolny?

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Próbuj sobie dorabiać gdziekolwiek, dawaj korepetycje np. z matmy tak żebyś mogła jak najszybciej uniezależnić się finansowo i wiej stamtąd. Na studiach mam nadzieję będziesz coś wynajmowac / mieszkać w akademiku?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Nancy_M]

Napisane przez kicikicii

Zaczne od poczatku, moja mama jest po psychologii, pomaga rodzinom z przemoca w domu i trudna sytuacja. Od zawsze znecala sie nade mna psychicznie, czasem tez fizycznie ale to pojedyncze wyjatki. Mieszkam na wsi, oddalonej o ok 25km od miasta do ktorego zawsze chodzilam do przedszkola, szkoly, gdzie pracuje moja mama. W okolicy nie mam zadnych znajomych poniewaz jestem dosc niesmiala i nawet nie mam okazji nikogo zapoznac poniewaz moja mama na nic mi nie pozwala bo mowi ze 'patologia'. Znajomych z miasta tez nie moge miec, jedyny moj kontakt z nimi to facebook, poniewaz do miasta przywozi mnie tylko kiedy idzie do pracy, najczesciej sa to godziny poranne (od 7), nigdy dluzej niz do 15. Proponowalam ze moge jezdzic rowerem, autobusem (do ktorego mam 5km), ktos moze po mnie przyjechac (rodzice moich kolezanek nie raz to proponowali) ale mi nie pozwala. Zawsze robie to co ona chce, o co mnie poprosi, ale ona i tak ma do mnie zawsze jakis problem. Przykladowo rzecz ktora robie od lat tak samo, zrobie po raz setny i nagle jej sie nie spodoba mimo ze wczesniej mowila ze jest dobrze. Przejdzmy do rzeczy szkolnych, interesuje sie fizyka i matematyka, nie umiem chemii, nie lubie biologii ani polskiego czy historii. Dla niej to niedopuszczalne jak ja moge nie lubic tych przedmiotow skoro ona je kochala!! Jak moge nie umiec chemii..powinnam byc lekarzem!! kazdy inny zawod jest beznadziejny. Kiedy inni chwala swoje dzieci ona zawsze mowi ze jestem beznadziejna, do niczego i nic nie osiagne. Zawsze uczylam sie dla niej, nie dla siebie, nie dla wiedzy. Kiedy dostane ocene nizsza niz 4 boje sie bo wiem ze bedzie mnie wyzywac (na poziomie liceum) mowi mi ze wstydzi sie chodzic na zebrania bo inni maja lepsze oceny, co jest nieprawda ale lubi mi pokazywac ze jestem glupia. Mowi mi czesto ze jestem ☠☠☠n*eta, ze zaluje ze mnie urodzila, ze sie mnie wstydzi i ze moge sie zabic. Ma do mnie problem ze nie udzielam sie w zyciu szkolnym czyli nie organizuje jakichs apeli itp bo ona tak robila! Kiedys bylam bardzo zaangazowana w to ale zawsze mnie krytykowala wiec zrezygnowalam. Mowi mi ze jestem brzydka ze inne dziewczyny sa takie ladne a ja wygladam jak czarownica i nie raz byla sytuacja ze kiedy mialam rozpuszczone wlosy to kazala mi zejsc sobie z oczu zeby nie musiala na mnie patrzec bo 'zygac jej sie chce' a na drugi raz mowila ze mam ladne wlosy... Moj tata z nia rozmawia bo widzi jak sie zachowuje ale zawsze powie mu cos takiego ze on odpuszcza i daje spokoj. Ja naprawde nie wiem jak mam z nia rozmawiac...placz, krzyk, rozmowa, prosby nic nie pomagaja. Nie moge powiedziec cioci, babci, dziadkowi bo oni wszyscy sa po jej stronie bo im cos nagaduje na mnie a ze nie spedzam z nimi zbyt wiele czasu bo nie mam okazji to nie znaja prawdy... Doradzcie mi co mam zrobic bo jestem tak rozchwiana psychicznie ze wystarczy ze ktos cos glosniej powie albo zazartuje a ja juz placze... Co mam zrobic?

Ile masz lat? Myślę, że najlepiej będzie się jak najszybciej usamodzielnić. Trudno pracować nad sobą, kiedy ktoś dzień w dzień niszczy efekty takiej pracy i do tego izoluje Cię od świata zewnętrznego.

[megamag]

Podstawowe pytanie to ile masz lat? Jak długo musisz tam z nią jeszcze siedzieć? Jeśli jesteś już blisko matury, to najlepiej przeczekać i wiać na studia (związane z matmą i fizyką oczywiście, a nie widzimisię mamy).

[Centheris]

Rety, ogromnie Ci współczuję Bardzo często osoby z takim wykształceniem i zawodem jak Twoja mama, prezentują właśnie takie problemy i patologie, z którymi walczą zawodowo. Czasem myślę, że podświadomie celują w takie zawody, czując, że sami mają problem albo chcąc go zakamuflować.

Z tego, co wyczytałam, jesteś w liceum - jedyna rada, to ucz się, zdaj maturę, zaciśnij zęby i... spierdzielaj z domu rodzinnego! Może spróbuj sobie gdzieś dorobić, jakieś ulotki? Porozmawiaj z ojcem, który po prostu jest bierną ofiarą, co też nie jest dobre, mógłby Cię trochę wesprzeć Powiedz mu wszystko szczerze, spytaj, czy wesprze Cię w wyborze studiów i pomoże znaleźć stancję?

Idź do psychologa szkolnego i opowiedz wszystko szczerze i z serca.

Na Twoim miejscu też jeździłabym do miasta sama, czy autobusem, czy rowerem - czym ryzykujesz? Awanturą, wyzywaniem? Ona już Ci to robi, więc pokaż niezależność i nawet jej nie pytaj, tylko jeździj sobie do miasta, do znajomych, gdzie chcesz. Nie wdawaj się też w kłótnie, nigdy nie krzycz - ignoruj ją, albo spokojnie pytaj, czemu się tak zachowuje, przecież jest psychologiem, a niech się zastanowi, co robi.

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez Centheris

Rety, ogromnie Ci współczuję Bardzo często osoby z takim wykształceniem i zawodem jak Twoja mama, prezentują właśnie takie problemy i patologie, z którymi walczą zawodowo. Czasem myślę, że podświadomie celują w takie zawody, czując, że sami mają problem albo chcąc go zakamuflować.

To jest straszne. Jak takie osoby pracują z osobami, które przychodzą z podobnymi problemami? Nie wyobrażam sobie, że można trafić do psychologa, który odpierdziela takie akcje we własnym domu.

Autorko, ile masz lat? Klasa maturalna teraz? Uciekaj jak najszybciej i nie daj sobie wmówić kierunku studiów czy uczelni. Pracy w miastach uniwersyteckich jest dla studentów od groma, dasz radę. Bardzo współczuję tego piekła, które gotuje Ci w dodatku osoba, która powinna być najbliższa

[kicikicii]

Ide teraz do 3 klasy liceum, chyba macie racje, musze zaryzykowac bo nie mam i tak nic do stracenia.

---------- Dopisano o 12:42 ---------- Poprzedni post napisano o 12:39 ----------

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;85521321]Próbuj sobie dorabiać gdziekolwiek, dawaj korepetycje np. z matmy tak żebyś mogła jak najszybciej uniezależnić się finansowo i wiej stamtąd. Na studiach mam nadzieję będziesz coś wynajmowac / mieszkać w akademiku?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]
Na studiach bede wynajmowac mieszkanie, ale z tym tez jest problem bo najchetniej moja mama wybralaby mi wspollokatorki

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez kicikicii

Na studiach bede wynajmowac mieszkanie, ale z tym tez jest problem bo najchetniej moja mama wybralaby mi wspollokatorki

Rodzice mają Ci to mieszkanie opłacać? Uniezależnij się finansowo tak szybko, jak to możliwe, nawet jeżeli miałoby to oznaczać dzielenie pokoju na początku.

Przez pół roku wakacji przed studiami odłóż coś na start. Później możesz udzielać korków (tylko w rozsądnych, nie dumpingowych cenach) i dorabiać w weekendy. Im później, tym będzie łatwiej. Dużo sił i szczęścia na początek

[Centheris]

[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;8552907 1]To jest straszne. Jak takie osoby pracują z osobami, które przychodzą z podobnymi problemami? Nie wyobrażam sobie, że można trafić do psychologa, który odpierdziela takie akcje we własnym domu.

Autorko, ile masz lat? Klasa maturalna teraz? Uciekaj jak najszybciej i nie daj sobie wmówić kierunku studiów czy uczelni. Pracy w miastach uniwersyteckich jest dla studentów od groma, dasz radę. Bardzo współczuję tego piekła, które gotuje Ci w dodatku osoba, która powinna być najbliższa [/QUOTE]



Na początku możesz przyjąć pomoc w utrzymaniu stancji, a gdy już znajdziesz pracę, będziesz mogła wypowiedzieć umowę i iść na swoje, za własne pieniądze, być może będzie Ci tak łatwiej.
Więcej nie da się tu doradzić - To co napisała Norine i dziewczyny, plus spokój, nie wdawanie się w kłótnie i zaznaczanie swoich granic, tj. jeżdżenie i wychodzenie, gdy masz ochotę. Wiesz, może to zabrzmi jak głupia rada, ale spróbuj pomedytować i poćwiczyć jogę - jest w internecie dużo tutoriali. Bardzo pomagają w osiąganiu spokoju, stabilności i nawet w stanie zdenerwowania będziesz mogła łatwiej się uspokoić itd.