Pytanie do mam, którym się "odmieniło" ;)

[4bf691ac28ce4b7c42a5e5e37940d2d92e088cdd_611061f254610]

Napisane przez amillia

Dla osób, które nie wiedzą, czy im się odmieni, a nie chcą ryzykować, że w późniejszym wieku natura sama za nich podejmie decyzję jest jeszcze opcja zamrożenia komórek jajowych/zarodków. Sama się zamierzam zdecydować za ~2 lata, raczej nie będę chciała mieć dziecka do tego czasu, a dobrze się zabezpieczyć gdyby mi się odwidziało na przykład w wieku 35 lat.

W którymś wątku o ciąży pojawiły się głosy, że również wiek macicy ma znaczenie. Poza tym plemniki też się starzeją, nie tylko komórki jajowe.

[elvegirl]

Napisane przez pempek

W innym wątku wizażanka zasugerowała, że być może matka będzie odczuwała większą radość z opieki nad dzieckiem kiedy trochę dorośnie, większość innych ją zrugała za to i wyśmiała, ale ja tak miałam w sumie. Pierwszy rok życia malucha to była dla mnie duża frustracja, później już było coraz lepiej - teraz mam 8 latkę i jest super, można pogadać na ciekawe tematy, czegoś pouczyć, pograć w gry, ona sama się sobą zajmie, ma swoje obowiązki, teraz czuje się dużo bardziej spełniona w roli matki

Noooo tylko tam zadyma poszła o podejście w stylu "dać komuś na odchowanie na rok-dwa-ileś, a potem mieć super kontakt z odchowanym"

[pempek]

Napisane przez elvegirl

Noooo tylko tam zadyma poszła o podejście w stylu "dać komuś na odchowanie na rok-dwa-ileś, a potem mieć super kontakt z odchowanym"

no to prawda - chodziło mi o samo stwierdzenie, o czerpaniu większej przyjemności w wychowaniu starszego. Ja okres niemowlęctwa po prostu odbębniłam - nie karmiłam piersią, to mi na pewno sporo nerwów oszczędziło a za to zyskałam trochę czasu dla siebie, dbałam o to, żeby córka miała dobrze, ale nie sprawiało mi to żadnej przyjemności.

[elvegirl]

Ja z kolei bardzo dobrze okres niemowlęctwa wspominam, bo z zafascynowaniem obserwowałam jak z każdym dniem się rozwija, jak robi postępy, jak jest coraz lepszy kontakt. Bardzo mi dało w kuper niedosypianie i okres pierwszych trzech miesięcy, kiedy się uczyłam o co w ogóle w tym wszystkim chodzi i przy okazji musiałam ogarnąć sajgon w psychice, ale to był fajny czas. Teraz też jest fajny, po prostu inny

[kennedy]

[1=4bf691ac28ce4b7c42a5e5e 37940d2d92e088cdd_611061f 254610;88020800]W którymś wątku o ciąży pojawiły się głosy, że również wiek macicy ma znaczenie. Poza tym plemniki też się starzeją, nie tylko komórki jajowe.[/QUOTE]


mam w rodzinie pozne ciaze( 35, 37,42- drugie dziecko) i wszystkie dzieciaczki na szczescie zdrowe.

[Limonka2738]

Napisane przez elvegirl

Ja z kolei bardzo dobrze okres niemowlęctwa wspominam, bo z zafascynowaniem obserwowałam jak z każdym dniem się rozwija, jak robi postępy, jak jest coraz lepszy kontakt. Bardzo mi dało w kuper niedosypianie i okres pierwszych trzech miesięcy, kiedy się uczyłam o co w ogóle w tym wszystkim chodzi i przy okazji musiałam ogarnąć sajgon w psychice, ale to był fajny czas. Teraz też jest fajny, po prostu inny

To tez chyba zależy od samego dziecka.

Sa niemowlaki, które są nie do zniesienia, a są takie, które sobie po prostu leżą i nawet się specjalnie nie wydrą.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 16:03 ---------- Poprzedni post napisano o 16:02 ----------

Znaczy to bardziej z opowieści. Sama znam tylko takiego niemowlaka, który po prostu sobie leżal i w życiu nie widziałam, zeby wydarł japę.

Ale tez to trochę Kinder Niespodzianka, bo nie wiesz, co ci wypełznię z macicy i jak wrzaskliwe będzie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[amillia]

[1=4bf691ac28ce4b7c42a5e5e 37940d2d92e088cdd_611061f 254610;88020800]W którymś wątku o ciąży pojawiły się głosy, że również wiek macicy ma znaczenie. Poza tym plemniki też się starzeją, nie tylko komórki jajowe.[/QUOTE]

W wieku 30 kilku lat wiek macicy jeszcze nie ma wielkiego znaczenia Plemników zresztą też, ale jeśli ktoś się tego bardzo obawia to można za młodu zamrozić zarodki - minus taki, że wtedy jest się "uwiązanym" do plemników konkretnego mężczyzny.

[evonla]

Jeszcze kilka lat temu zachwycałam się maluchami, bo do końca nie byłam świadoma jak wygląda macierzyństwo. Odmieniło mi się totalnie, gdy w moim najbliższym otoczeniu zaczęły pojawiać się dzieci, a ja tym samym zaczęłam zauważać to, czego nie do końca byłam wcześniej świadoma.. Zobaczyłam macierzyństwo z tej drugiej strony, ile czasu i cierpliwości to wymaga.. a ile odpowiedzialności, i pomyśleć, że do końca życia ktoś się martwi i przejmuje losami własnego dziecka (na pewno to byłabym ja, gdybym miała dzieci). Przez to wszystko jakoś chęć na posiadanie dzieci wręcz całkowicie mi minęła i jakoś nie widzę siebie w roli rodzica, nieco inaczej uważa mój partner, bardzo chciałby mieć dzieci. Nie wiem, może mi się jeszcze odmieni, bo jestem w Twoim wieku, ale na chwilę obecną nie chcę nawet o tym myśleć.

[_vixen_]

Moje dziecko numer dwa było hardcorowe. Naprawdę. Potrafiła kilka godzin z rzędu krzyczeć, noszona, i nawet się nie spocila byłam wrakiem człowieka. A potem to się jakoś z uśmiechem wspomina i nawet trzeciego krzykacza dorabia

[Mijanou]

[1=a240a5cdc9601fd61cd3ffc 006c0fc885123340f_657b970 2b0d25;88020277]Przyznam, że trochę mnie drażni ta klisza myślowa.
Dorasta, albo nie.
Tzn., że jak ktoś świadomie decyduje, że dzieci mieć nie będzie, to znaczy, że nigdy nie dorósł do posiadania ich ?
To implikuje tak powszechne zresztą w społeczeństwie wnioski, że bezdzietni są niedojrzali, nieodpowiedzialni i wieczne z nich dzieci. Tacy właśnie 'niedorośli'.

To jest po prostu nieprawda i dziwi mnie, że Ty sama jako bezdzietna to podtrzymujesz.[/QUOTE]

Chyba źle się wyraziłam.
Absolutnie nie miałam na mysli, że jeśli ktoś nie chce dzieci,to tym samym jest wiecznie nieodpowiedzialym "niedorosłym". Chodziło mi o to, że jedne z nas się zmieniają w kwestii chęci bycia matką, inne nie. I to jest chyba właśnie bardzo dorosłe i odpowiedzialne: skoro wiem, że macierzyństwo to nie moja bajka to nie sprowadzam na świat dziecka.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez Ballantines_1

W sensie przyszedł ten mityczny instynkt i serio czułyście, że to już czas? Byłyście pewne decyzji? Te wszystkie "nie" w głowie odeszły?
Mnie niestety noworodki odrzucają zupełnie, nie jestem w stanie wziąć na ręce, irytuje mnie płacz itd. Karmienie piersią jest dla mnie obleśne (bez obrazy oczywiście, no dla mnie tak jest, że jak o tym pomyślę to mnie mdli), dbanie o higienę takiego dziecka również kompletnie mnie odstręcza. Do tego cholernie boję się samej ciąży, a co dopiero połogu.. Naczytałam się, że wszystko boli, boję się o stan moich narządów po, nie wyobrażam sobie nie trzymać moczu i latać z pampersem. Boję się zdewastowanego ciała po prostu.. Że nie będę w stanie ćwiczyć, uprawiać seksu czy nawet iść na dwójkę Pytam, bo chcę to sobie jakoś ułożyć w głowie, czy to serio ze mną jest coś nie tak i zwyczajnie mi się już nie zmieni, czy jednak szanse są. Jakoś super mi na posiadaniu dziecka nie zależy, nie jest to i nigdy nie był żaden mój cel życiowy, ale jestem zwyczajnie ciekawa, czy są tutaj przypadki, którym ze skrajnego nie się jednak odmieniło i są mamami.

Ja nigdy nie miałam żadnego instynktu.
Nigdy nie zachwycałam się dziećmi (do teraz tego nie robię), nie rozczulały mnie małe ciuszki, żadne guganie ani nic takiego.
Po prostu przyszedł moment, kiedy mieliśmy stabilną sytuację życiową i postanowiliśmy mieć dziecko. I tyle, żadnej magii w tym nie było.
Moje dziecko ma teraz 7 lat i znów - tematy niemowlęce mnie już w ogóle nie interesują, ot zajrzę do wózka koleżanki, ale tak na ulicy nie robi to na mnie wrażenia.
Swoje kocham za to taką miłością, o istnieniu jakiej nie miałam wcześniej nawet nikłego pojęcia. To jest magia, rzeczywiście.

A co do ciała po ciąży, to zależy. Ja nie byłam nigdy aktywną osobą, a ciało mam ok, nie mam żadnego z problemów, o których piszesz. Ciało nie jest zdewastowane (no ok, mam rozstępy, ale może gdybym się smarowała sumiennie, to by nie było), w toalecie nie mam problemów, seks jak przed ciążą.

[elvegirl]

Napisane przez Limonka2738

To tez chyba zależy od samego dziecka.

Sa niemowlaki, które są nie do zniesienia, a są takie, które sobie po prostu leżą i nawet się specjalnie nie wydrą.

Darcie się to już mniej fascynująca część macierzyństwa ale z czasem często (jeśli nie zawsze) okazuje się, że w przypadku takiego malucha nic nie dzieje się bez przyczyny. I mnie chyba nie frustrowało samo darcie się, tylko właśnie to, że na początku nie wiedziałam dlaczego to małe się darło i nie umiałam pomóc.

[a240a5cdc9601fd61cd3ffc006c0fc885123340f_657b9702b0d25]

Napisane przez Mijanou

Chyba źle się wyraziłam.
Absolutnie nie miałam na mysli, że jeśli ktoś nie chce dzieci,to tym samym jest wiecznie nieodpowiedzialym "niedorosłym". Chodziło mi o to, że jedne z nas się zmieniają w kwestii chęci bycia matką, inne nie. I to jest chyba właśnie bardzo dorosłe i odpowiedzialne: skoro wiem, że macierzyństwo to nie moja bajka to nie sprowadzam na świat dziecka.

No OK, ja bym to ujęła tak, że się z czasem po prostu dorasta do decyzji, czy się chce być rodzicem, czy nie.

Przy założeniu, że się świadomie kieruje swoim życiem, a nie idzie na tzw. żywioł

[natalia_t]

Ja zawsze czułam, że chcę być mamą, ale przerażała mnie opieka nad noworodkiem i niemowlęciem. Nie wiedziałam w ogóle co i jak, wcześniej nie miałam do czynienia z małymi dziećmi. Jak siostra urodziła i zobaczyła jak to wygląda, to stwierdziłam, że jednak nie jest tak strasznie jak sobie wyobrażałam, a ten kontakt z dzieckiem, jak dziecko się rozwija z każdym dniem, bezwarunkowa miłość, wdzięczność - według mnie to jest warte każdego trudu. Dzieci siostry uwielbiam, chociaż owszem, potrafią być nieznośne. Swoje pewnie polubię jeszcze bardziej.

[Mijanou]

[1=a240a5cdc9601fd61cd3ffc 006c0fc885123340f_657b970 2b0d25;88022421]No OK, ja bym to ujęła tak, że się z czasem po prostu dorasta do decyzji, czy się chce być rodzicem, czy nie.

Przy założeniu, że się świadomie kieruje swoim życiem, a nie idzie na tzw. żywioł [/QUOTE]

Idealnie to samomiałam na myśli

[Kola656]

Mi się też nie spieszyło. Obecnie mam 29 lat i 4,5 miesięczną córcię. To chyba przychodzi samo nagle... Mnie powstrzymywała praca, obowiązki jakie daje dziecko, fakt że rezygnujesz z dużej ilości czasu wolnego, nie masz już czasu według swego uznania a musisz się dostosować do dziecka. U mnie było łatwiej podjąć decyzję, bo mąż chciał dziecko, ale chyba go to przerosło, bo właściwie ja się nim zajmuje, nie mam czasu na nic...

[sublips]

Jeśli chodzi o macierzyństwo, to w sumie nigdy tego nie pragnęłam, choć - pewnie jak większość - słyszałam frazesy, że mi się odmieni. Ogólnie to wcale nie pałam antypatią do dzieci; przez długi okres miałam praktyki w różnych miejscach i naprawdę lubię dzieci. Ale na kilka godzin. Obcowanie z nimi przez cały dzień jest dla mnie męczące. Nie czuję też żadnego instynktu macierzyńskiego. Nie mam tak, ze patrzę na dziecko i chcę takie mieć. Jest dla mnie nawet urocze, ale nie czuję takiej potrzeby posiadania. Wiem, że gdybym była już matką, to byłabym na 100%; dużo wiem na temat rozwoju dzieci i po prostu czułabym się bardzo źle, gdybym zaniedbała jakąś sferę ich rozwoju, a nie potrafię się tak poświęcić i po prostu chyba nie chcę, choć również nie zakładam, że nigdy mi się nie odmieni. Ale z tego powodu braku przekonania raczej się nie odmieni, bo nie chciałabym żałować swojej decyzji.

Co więcej, też rozmawiałam z matkami, z którymi np. studiowałam; ich dzień wydawał mi się koszmarem. Obecnie idę do pracy, mogę pójść na siłownię, do biblioteki, umówić się wieczorem na wino czy do teatru. W przypadku posiadania dziecka musiałabym pędzić do przedszkola i szkoły (nawet nie wiem, jak to by się udawało, bo kończę i tak wcześnie pracę, ale przedszkola są zamykane nawet wcześniej), odbierać, codziennie gotować obiad etc. Wydaje mi się to po prostu arcymęczące, a i tak zazwyczaj czuję się zmęczona po samej pracy i treningu; kończę pracę wcześniej i trudno mi sobie wyobrazić w ogóle, jak osoby, które kończą pracę o 17-18 zajmują się dzieckiem. Ja nawet sobie nie wyobrażam faktu posiadania psa - i tak nie lubię psów tak bardzo, że chciałabym mieć jednego - ale dużo mniej problematyczny jest dla mnie kot, którym się oczywiście opiekuję, ale nie muszę mu poświęcać 100% czasu, bo po prostu śpi .

[b3e038722b79d57d91748189c48a0d4b42934a7c_612ac0051d267]

Ja znowu od zawsze chciałam mieć dziecko a teraz w wieku 29 lat (a właściwie już od jakoś ok 27-28r.ż.) ta chęć mi mija. Wtedy miałam mega fazę na dziecko. Serio, nic się dla mnie nie liczyło. Nawet seks mi nie sprawiał przyjemności, kiedy był z zabezpieczeniem. Miałam tak silny instynkt (biologiczny), że seks mi sprawiał przyjemność, tylko wtedy kiedy wiedziałam, że zostanie zakończony we mnie i będzie jakakolwiek możliwość zajścia w ciążę.
Obecnie podchodzimy na zasadzie "co ma być to będzie", choć TŻ bardziej z nadzieją, że jednak się uda. Ja korzystam z życia, cieszę się w sumie, że nie muszę się nikim zajmować, że mogę spać ile chcę, że mogę wydawać kasę na siebie a nie na dziecko itd.
Jakoś mi minęło. A jak będzie to pokocham jak swoje, ale to już nie będzie taka faza jaka by była kiedyś. Nie boję się dziecka, nie boję się porodu, obowiązków, bo wiem, że to wszystko w porównaniu do reszty życia mija bardzo szybko, z roku na rok co raz szybciej. Po prostu będę już typową stateczną, zwyczajną mamą a nie takim hopla hopla fiu bździu z zapałem i milionem pomysłów w głowie na to, aby to dziecko jakoś wychować, bawić i uczyć. A miałam fisia na tym punkcie, miałam w telefonie i na komputerze foldery z zapisanymi inspiracjami na zabawy, rajcowało mnie zmienianie pieluch, karmienie butelką, masowanie oliwką, bibuły, plasteliny, książeczki do uzupełniania, czytanie bajek, pisanie wierszyków, nauka przez zabawę, bla bla bla itd.
Teraz myślę, że inaczej podejdę do dziecka o ile w ogóle się pojawi. Bardziej na spokojnie, na luzie. A jak nie będzie go w ogóle to też spoko.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Limonka2738]

[1=b3e038722b79d57d9174818 9c48a0d4b42934a7c_612ac00 51d267;88023099]Ja znowu od zawsze chciałam mieć dziecko a teraz w wieku 29 lat (a właściwie już od jakoś ok 27-28r.ż.) ta chęć mi mija. Wtedy miałam mega fazę na dziecko. Serio, nic się dla mnie nie liczyło. Nawet seks mi nie sprawiał przyjemności, kiedy był z zabezpieczeniem. Miałam tak silny instynkt (biologiczny), że seks mi sprawiał przyjemność, tylko wtedy kiedy wiedziałam, że zostanie zakończony we mnie i będzie jakakolwiek możliwość zajścia w ciążę.
Obecnie podchodzimy na zasadzie "co ma być to będzie", choć TŻ bardziej z nadzieją, że jednak się uda. Ja korzystam z życia, cieszę się w sumie, że nie muszę się nikim zajmować, że mogę spać ile chcę, że mogę wydawać kasę na siebie a nie na dziecko itd.
Jakoś mi minęło. A jak będzie to pokocham jak swoje, ale to już nie będzie taka faza jaka by była kiedyś. Nie boję się dziecka, nie boję się porodu, obowiązków, bo wiem, że to wszystko w porównaniu do reszty życia mija bardzo szybko, z roku na rok co raz szybciej. Po prostu będę już typową stateczną, zwyczajną mamą a nie takim hopla hopla fiu bździu z zapałem i milionem pomysłów w głowie na to, aby to dziecko jakoś wychować, bawić i uczyć. A miałam fisia na tym punkcie, miałam w telefonie i na komputerze foldery z zapisanymi inspiracjami na zabawy, rajcowało mnie zmienianie pieluch, karmienie butelką, masowanie oliwką, bibuły, plasteliny, książeczki do uzupełniania, czytanie bajek, pisanie wierszyków, nauka przez zabawę, bla bla bla itd.
Teraz myślę, że inaczej podejdę do dziecka o ile w ogóle się pojawi. Bardziej na spokojnie, na luzie. A jak nie będzie go w ogóle to też spoko.
[/QUOTE]


Ale ono będzie twoje przecież.

Niesamowite to, co piszesz. Nie wyobrażam sobie tak chcieć dziecka... strasznie surrealistyczne dla mnie.

[b3e038722b79d57d91748189c48a0d4b42934a7c_612ac0051d267]

Napisane przez Limonka2738

Ale ono będzie twoje przecież.

Niesamowite to, co piszesz. Nie wyobrażam sobie tak chcieć dziecka... strasznie surrealistyczne dla mnie.

Tak, wiem, że będzie moje ale "tak się mówi"

Noo ja jeszcze chyba się nie spotkałam w życiu realnym z osobą, która tak bardzo chciałaby dziecka jak ja kiedyś. To była wręcz obsesja. Bardzo mnie dziwiło podejście do wychowania mojej siostry, która wtedy miała malutkie dziecko. Ona tak wszystko "odbębniała" a ja poświęcałam młodej całą siebie. Tysiące eksperymentów, kolorowanek, szlaczków, codzienne czytanie bajki na dobranoc - byłam dla niej w pewnym momencie jak ten drugi rodzic. Cieszyło mnie odbieranie jej z przedszkola, jak jej się udało odpieluchowić, jak jej wypadł pierwszy mleczny ząb, jak 1,5h czytałam jej bajkę przed snem albo czasem zamiast bajki wymyslałyśmy bajkę same (bajkę zmyślankę). To ja zawsze byłam Świętym Mikołajem, który podkładał prezenty pod choinkę, to ja opowiadałam o wróżkach zębuszkach, itd. itd. Pewnie w dorosłym życiu nie będzie tego pamiętała nawet, ale myślę, że mam z nią większą więź niż jej osobisty ojciec, choć już od dłuższego czasu nie mieszkamy wspólnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ballantines_1]

Napisane przez Kola656

Mi się też nie spieszyło. Obecnie mam 29 lat i 4,5 miesięczną córcię. To chyba przychodzi samo nagle... Mnie powstrzymywała praca, obowiązki jakie daje dziecko, fakt że rezygnujesz z dużej ilości czasu wolnego, nie masz już czasu według swego uznania a musisz się dostosować do dziecka. U mnie było łatwiej podjąć decyzję, bo mąż chciał dziecko, ale chyba go to przerosło, bo właściwie ja się nim zajmuje, nie mam czasu na nic...

Współczuję męża.. Niestety tego się nie da przewidzieć, chociaż niby znasz tego człowieka najlepiej. Podziwiam, że dajesz radę, bo ja nie wiem czy w takiej sytuacji nie wreczylabym dziecka i po prostu nie wyszła.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[myweakness118]

Zapisałam się do wątku bo mnie zaciekawił, a poruszona kwestia mnie od dłuższego czasu nurtuje. Fajnie tak poczytać o waszych doświadczeniach Miło wiedzieć że jest coś pomiędzy "zawsze chciałam być mamą i kiedy nią zostałam wszystko było takie magiczne" a "dzieci, fuj, nigdy w życiu" Moja mama właśnie miała to pierwsze podejście, podobnie jak większość kobiet które spotkałam, i ja zawsze czułam, że ze mną jest coś nie tak, bo u mnie instynkt macierzyński nie istnieje.
Mam 23 lata, i od 16 roku życia nie zmienia się moje zdanie w tej kwestii - myśl, że miałabym być mamą, mnie przeraża, odrzuca, i niesamowicie drażni. Tym bardziej, że w moim otoczeniu każdy ma dziecko i nie obyło się bez komentarzy w stylu "a ty kiedy".
Szczerze to gdyby nie ciąża, poród, połóg, i dbanie o noworodka, to już teraz dopuszczałabym do siebie myśl, że po 30stce mogłabym mieć dziecko Najbardziej przerażają mnie właśnie te rzeczy. Jako że cierpiałam przez ponad 6 lat na zaburzenia odżywiania, mam bardzo zniekształconą relację z jedzeniem i moim ciałem. Bałabym się, że w ciąży i po porodzie by mi się to "odblokowało" i zaczęłabym się znowu głodzić. Z pewnością ucierpiałaby jednak moja psychika. A to odbiłoby się na dzieciaku, a nie mogłabym chyba żyć z myślą, że zniszczyłam swojemu dziecku życie. Dlatego w moim przypadku rozsądniej byłoby go nie mieć.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kasztanka3]

Napisane przez myweakness118

Zapisałam się do wątku bo mnie zaciekawił, a poruszona kwestia mnie od dłuższego czasu nurtuje. Fajnie tak poczytać o waszych doświadczeniach Miło wiedzieć że jest coś pomiędzy "zawsze chciałam być mamą i kiedy nią zostałam wszystko było takie magiczne" a "dzieci, fuj, nigdy w życiu" Moja mama właśnie miała to pierwsze podejście, podobnie jak większość kobiet które spotkałam, i ja zawsze czułam, że ze mną jest coś nie tak, bo u mnie instynkt macierzyński nie istnieje.
Mam 23 lata, i od 16 roku życia nie zmienia się moje zdanie w tej kwestii - myśl, że miałabym być mamą, mnie przeraża, odrzuca, i niesamowicie drażni. Tym bardziej, że w moim otoczeniu każdy ma dziecko i nie obyło się bez komentarzy w stylu "a ty kiedy".
Szczerze to gdyby nie ciąża, poród, połóg, i dbanie o noworodka, to już teraz dopuszczałabym do siebie myśl, że po 30stce mogłabym mieć dziecko Najbardziej przerażają mnie właśnie te rzeczy. Jako że cierpiałam przez ponad 6 lat na zaburzenia odżywiania, mam bardzo zniekształconą relację z jedzeniem i moim ciałem. Bałabym się, że w ciąży i po porodzie by mi się to "odblokowało" i zaczęłabym się znowu głodzić. Z pewnością ucierpiałaby jednak moja psychika. A to odbiłoby się na dzieciaku, a nie mogłabym chyba żyć z myślą, że zniszczyłam swojemu dziecku życie. Dlatego w moim przypadku rozsądniej byłoby go nie mieć.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

23 lata to bardzo mlody wiek. Kiedy bylam w Twoim wieku, to myslalam, ze kiedys w nieokreslonej przyszlosci na pewno bede chciala miec dziecko/dzieci. Minelo 10 lat i nie, nie chce, w ogole siebie nie widze w roli matki i podoba mi sie moje zycie bez dziecka i nie wyobrazam sobie go inaczej.

[motylka_300]

Napisane przez Limonka2738

Ale ono będzie twoje przecież.

Niesamowite to, co piszesz. Nie wyobrażam sobie tak chcieć dziecka... strasznie surrealistyczne dla mnie.

Czemu a to mało kobiet co nie chciało mieć dziecka a wpadło i teraz są matkami?

[MsN]

Napisane przez Ballantines_1

Cześć
Mam do was pytanie, bo ostatnio ten wątek jakoś nie daje mi spokoju.. Chodzi mi o macierzyństwo. Mam 26 lat i kompletnie tego nie czuję. Jak byłam młodsza to wierzyłam, że z z czasem się coś zmieni, ale na razie nic się nie ruszyło I teraz moje pytanie, skierowane zwłaszcza do kobiet, które były bardziej na nie, niż na tak - jak to wyszło, że jednak zmieniłyście zdanie? W sensie przyszedł ten mityczny instynkt i serio czułyście, że to już czas? Byłyście pewne decyzji? Te wszystkie "nie" w głowie odeszły?
Mnie niestety noworodki odrzucają zupełnie, nie jestem w stanie wziąć na ręce, irytuje mnie płacz itd. Karmienie piersią jest dla mnie obleśne (bez obrazy oczywiście, no dla mnie tak jest, że jak o tym pomyślę to mnie mdli), dbanie o higienę takiego dziecka również kompletnie mnie odstręcza. Do tego cholernie boję się samej ciąży, a co dopiero połogu.. Naczytałam się, że wszystko boli, boję się o stan moich narządów po, nie wyobrażam sobie nie trzymać moczu i latać z pampersem. Boję się zdewastowanego ciała po prostu.. Że nie będę w stanie ćwiczyć, uprawiać seksu czy nawet iść na dwójkę Pytam, bo chcę to sobie jakoś ułożyć w głowie, czy to serio ze mną jest coś nie tak i zwyczajnie mi się już nie zmieni, czy jednak szanse są. Jakoś super mi na posiadaniu dziecka nie zależy, nie jest to i nigdy nie był żaden mój cel życiowy, ale jestem zwyczajnie ciekawa, czy są tutaj przypadki, którym ze skrajnego nie się jednak odmieniło i są mamami.

Pozwolę odpowiedzieć mimo, że nie jestem matką. Gdy dojrzałam i stałam się nastolatką w czasach szkoły średniej, mimo, że musiałam i tak w swoim życiu szybko dojrzeć i dorosnąć, to wiedziałam, że dziecka/potomka/potomstwa mieć nie chcę bo zwyczajnie nie byłabym tym zainteresowana. Obecnie mam też 26 lat i nie ciągnie mnie do tego tak jak nie ciągnęło mnie do tego w wieku 18 czy 20 lat. Wtedy byłam owszem, stosunkowo bardzo młoda, ale nadal pomimo wkraczania powoli w 30stkę nic się nie zmieniło. To mogłoby się być może i zmienić gdybym poznała odpowiedniego faceta, ale jestem zbyt dużą egoistką, cenię swobodę, wolność i niezależność by z kimś dzielić życie. Zresztą ja nie potrafię z kimś obecnie dzielić życia bo nigdy go nie dzieliłam z partnerem i nie wiem jak to jest. Nawet nie wiem czy bym się zdecydowała na dzielenie tego życia bo się boję, lękam, odczuwam strach i nikt mnie nie ogranicza będąc singielką, albo zwyczajnie nie mając zobowiązań typu wspólne mieszkanie czy wspólny kredyt.

Nie uważam, że bycie bezdzietnym z wyboru to przejaw egoizmu. Ktoś mógłby tak zrozumieć, ale jeśli by tak zrozumiał to byłoby to opatrzne zrozumienie, a więc mylne. Miałam na myśli egoizm, że na chwilę obecną (albo w ogóle) nie umiem żyć z kimś, w sumie nie wiem jak to jest z kimś być, ale ta wizja właśnie mnie przeraża. Znowu z drugiej strony mimo, że nie przepadam za dziećmi to wiem, że może byłabym w stanie wychować i jakoś z drugiej strony potrafiłabym tylko wychować dziecko czy zdecydować się na takie dziecko z adopcji. Jednak w związkach nie można tego zrobić, a należy być małżeństwem. Konkubinat, życie na kocią łapę nie wchodzi w grę jeśli chodzi o adopcję dziecka, a zaadoptowanie dziecka przez samotną kobietę jest nierealne. Nawet jeśli chodzi o małżeństwa to procedura adopcyjna może trwać latami jeśli takie dziecko przyznają się uda.

Kiedyś miałam (i może czasem myślę), że jak zrealizuję swoje plany, marzenia, pasje i ambicje to może kiedyś pomyślę o potomku, jednak musiałoby mnie na to dziecko stać - stabilna praca i kredyt na własne mieszkanie plus fakt taki, że facet statystycznie do śmierci może zostać ojcem, póki tylko wszystko u niego gra, a kobieta z wiekiem, że tak powiem wiele traci choć nie widzę nic złego w późnym macierzyństwie. Jeśli kiedyś bym się zdecydowała będąc na przykład nada samotną kobietą, singielką i byłoby mnie stać na dziecko, plany osobiste i zawodowe byłoby zrealizowane to takie późne macierzyństwo by mnie mogło zainteresować. Mam młode geny więc wieki będę wyglądać na młodą i tu jest też duży plus tego wszystkiego.

Na razie w najbliższych 10 leciach i 15 leciach nie myślę o kwestii takiej jak dziecko. Od kobiet się więcej wymaga społecznie i uważam to za minus, ale wszystko można zlać, a jeśli ktoś słucha nieprzychylnych opinii czy współczucia z powodu braku potomka (jednocześnie wiedząc, że nie będzie go miał bo zwyczajnie nie chce) to polecam zmienić środowisko, znajomych.

Może zwyczajnie jesteś stosunkowo jeszcze młoda, tak, zbliżasz się do 30 stki, ale i po 30stce można zostać matką. Kwestia tego czy chciałabyś być matką późno jeśli chodzi o wiek. Wiadomo, to są też kwestie zdrowotne, strach i to ryzyko, że to już ''nie ten wiek co kiedyś'' jeśli na przykład ma się te 35-45 lat.

Osobiście jestem tego zdania, że instynkt macierzyński nie istnieje, a tylko od kobiet wymaga się dziecka bo uważa się, że kobieta bez dziecka jest niespełniona i mniej wartościowa, albo odejmuje się im tą kobiecość jakby chciało się im powiedzieć, że nie są wartościowe. Uważam, że od kobiet wymaga się dziecka tylko z tego tytułu, że tylko kobiety rodzą dzieci, tym, które nie mają dziecka powiedzmy, że nie chcą mieć, ale nie mówią tego głośno, mówi się ''nie wiesz co tracisz'' , a kobietom, które nie mogą mieć dzieci się współczuje.

Kiedyś nauczycielka religii w mojej szkole prawiła, że te kobiety, które nie chcą mieć dzieci, zdarza im się dziecko (cokolwiek by to było czy wpadka czy też nie), a te, które chcą mieć - nie mają. Myślę, że mogła mieć trochę racji, ale z drugiej strony mogła być to też zwyczajna generalizacja.

Nie przepadam za dziećmi, nigdy nie przepadałam i wolałabym nie iść w tą stronę, po za tym musiałoby mnie na dziecko stać. Nie uważam, że kobieta bez dziecka jest mniej wartościowa gorsza czy niekobieca. Dziecko też dużo zabiera wolności i niezależności, ale no wszystko zależy od predyspozycji, pragnień i preferencji danej kobiety, związku czy małżeństwa.

[skara]

Napisane przez kasztanka3

23 lata to bardzo mlody wiek. Kiedy bylam w Twoim wieku, to myslalam, ze kiedys w nieokreslonej przyszlosci na pewno bede chciala miec dziecko/dzieci. Minelo 10 lat i nie, nie chce, w ogole siebie nie widze w roli matki i podoba mi sie moje zycie bez dziecka i nie wyobrazam sobie go inaczej.

Ja w sumie dość podobnie. Na studiach myślałam, że w sumie to normalne, że będę miała dzieci, ale 10 lat później w ogóle sobie tego nie wyobrażałam, takie totalne no way. Kolejne 10 lat później już sobie mogłam to wyobrazić, ale też bez szaleństw.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Monia284]

Ja mam prawie 29 lat i jeszcze dzieci nie mam (no ale planujemy w najbkizszej przyszlosci jak juz zamieszkamy razem), ale u mnie sytuacja jest inna, bo ja i dzieci lubie (zawsze sie nimi zachwycalam, dla mnie sa urocze, moze poza niektorymi wyjatkami) i wiedzialam ze chociaz jedno dziecko chce miec. Czulam to juz przed 18 tka i pozniej, ale wiadomo odpowiedzialnosc mowila, ze poczekac trzeba, bo chce dziecku zapewnic tez co najlepsze i nie chcialam wpasc, zeby po prostu nie bylo tak, ze dziecko przeze mnie zyje w biedzie i nie mamy za co zyc. Nadal mam takie podejscie dlatego nie spieszylam sie tutaj. Jakby nie wyszlo to zycie bez dziecka tez sobie jakos wyobrazam, no trudno czerpaloby sie radosc z innych rzeczy, zycie roznie sie uklada, ale zdecydowanie wolalabym miec dziecko, czulabym wtedy ze wszystko co chcialam mam i szczesliwa ze moge dziecko wychowac i obdarzyc miloscia. Oczywiscie to wielka odpowiedzialnosc dlatego tak jak mowie nie staralabym sie o dziecko bez zadnego zaplecza finansowego itp. Dlatego to jest w planach a jeszcze nie mam dziecka. Niemniej faktycznie wiele kobiet jakie znam obce dzieci nie za bardzo lubi, ale swoje kocha takze ja tu mam inaczej ale mysle ze moze mam w sobie duza cierpliwosc do nich hehe.


Natomiast jezeli ktos nie chce miec dziecka i wie ze bedzie nieszczesliwy to lepiej sie nie decydowac. Mozna uprzykrzyc zycie sobie jemu a dziecko to odpowiedzialnosc na wiele lat. Niektorym oczywiscie sie odmieni ale juz nic na sile. Nie kazdy musi miec dzieci i ja to calkowicie rozumiem.
Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ballantines_1]

Napisane przez MsN

Pozwolę odpowiedzieć mimo, że nie jestem matką. Gdy dojrzałam i stałam się nastolatką w czasach szkoły średniej, mimo, że musiała i tak w swoim życiu szybko dojrzeć i dorosnąć, to wiedziałam, że dziecka/potomka/potomstwa mieć nie chcę bo zwyczajnie nie byłabym tym zainteresowana. Obecnie ma też 26 lat i nie ciągnie mnie do tego tak jak nie ciągnęło mnie do tego w wieku 18 czy 20 lat. Wtedy byłam owszem, stosunkowo bardzo młoda, ale nadal pomimo wkraczania powoli w 30stkę nic się nie zmieniło. To mogłoby się być może i zmienić gdybym poznała odpowiedniego faceta, ale jestem zbyt dużą egoistką, cenię swobodę, wolność i niezależność by z kimś dzielić życie. Zresztą ja nie potrafię z kimś obecnie dzielić życia bo nigdy go nie dzieliłam z partnerem i nie wiem jak to jest. Nawet nie wiem czy bym się zdecydowała na dzielenie tego życia bo się boję, lękam, odczuwam strach i nikt mnie nie ogranicza będąc singielką, albo zwyczajnie nie mając zobowiązań typu wspólne mieszkanie czy wspólny kredyt.

Nie uważam, że bycie bezdzietnym z wyboru to przejaw egoizmu. Ktoś mógłby tak zrozumieć, ale jeśli by tak zrozumiał to byłoby to opatrzne zrozumienie, a więc mylne. Miałam na myśli egoizm, że na chwilę obecną (albo w ogóle) nie umiem żyć z kimś, w sumie nie wiem jak to jest z kimś być, ale ta wizja właśnie mnie przeraża. Znowu z drugiej strony mimo, że nie przepadam za dziećmi to wiem, że może byłabym w stanie wychować i jakoś z drugiej strony potrafiłabym tylko wychować dziecko czy zdecydować się na takie dziecko z adopcji. Jednak w związkach nie można tego zrobić, a należy być małżeństwem. Konkubinat, życie na kocią łapę nie wchodzi w grę jeśli chodzi o adopcję dziecka, a zaadoptowanie dziecka przez samotną kobietę jest nierealne. Nawet jeśli chodzi o małżeństwa to procedura adopcyjna może trwać latami jeśli takie dziecko przyznają się uda.

Kiedyś miałam (i może czasem myślę), że jak zrealizuję swoje plany, marzenia, pasje i ambicje to może kiedyś pomyślę o potomku, jednak musiałoby mnie na to dziecko stać - stabilna praca i kredyt na własne mieszkanie plus fakt taki, że facet statystycznie do śmierci może zostać ojcem, póki tylko wszystko u niego gra, a kobieta z wiekiem, że tak powiem wiele traci choć nie widzę nic złego w późnym macierzyństwie. Jeśli kiedyś bym się zdecydowała będąc na przykład nada samotną kobietą, singielką i byłoby mnie stać na dziecko, plany osobiste i zawodowe byłoby zrealizowane to takie późne macierzyństwo by mnie mogło zainteresować. Mam młode geny więc wieki będę wyglądać na młodą i tu jest też duży plus tego wszystkiego.

Na razie w najbliższych 10 leciach i 15 leciach nie myślę o kwestii takiej jak dziecko. Od kobiet się więcej wymaga społecznie i uważam to za minus, ale wszystko można zlać, a jeśli ktoś słucha nieprzychylnych opinii czy współczucia z powodu braku potomka (jednocześnie wiedząc, że nie będzie go miał bo zwyczajnie nie chce) to polecam zmienić środowisko, znajomych.

Może zwyczajnie jesteś stosunkowo jeszcze młoda, tak, zbliżasz się do 30 stki, ale i po 30stce można zostać matką. Kwestia tego czy chciałabyś być matką późno jeśli chodzi o wiek. Wiadomo, to są też kwestie zdrowotne, strach i to ryzyko, że to już ''nie ten wiek co kiedyś'' jeśli na przykład ma się te 35-45 lat.

Osobiście jestem tego zdania, że instynkt macierzyński nie istnieje, a tylko od kobiet wymaga się dziecka bo uważa się, że kobieta bez dziecka jest niespełniona i mniej wartościowa, albo odejmuje się im tą kobiecość jakby chciało się im powiedzieć, że nie są wartościowe. Uważam, że od kobiet wymaga się dziecka tylko z tego tytułu, że tylko kobiety rodzą dzieci, tym, które nie mają dziecka powiedzmy, że nie chcą mieć, ale nie mówią tego głośno, mówi się ''nie wiesz co tracisz'' , a kobietom, które nie mogą mieć dzieci się współczuje.

Kiedyś nauczycielka religii w mojej szkole prawiła, że te kobiety, które nie chcą mieć dzieci, zdarza im się dziecko (cokolwiek by to było czy wpadka czy też nie), a te, które chcą mieć - nie mają. Myślę, że mogła mieć trochę racji, ale z drugiej strony mogła być to też zwyczajna generalizacja.

Nie przepadam za dziećmi, nigdy nie przepadałam i wolałabym nie iść w tą stronę, po za tym musiałoby mnie na dziecko stać. Nie uważam, że kobieta bez dziecka jest mniej wartościowa gorsza czy niekobieca. Dziecko też dużo zabiera wolności i niezależności, ale no wszystko zależy od predyspozycji, pragnień i preferencji danej kobiety, związku czy małżeństwa.

Generalnie z całością wypowiedzi się zgadzam i zdanie mam podobne. Jeśli chodzi o wiek, to jak najbardziej przyjmuję do wiadomości, że mogłabym być starszą mamą i nie mam z tym problemu, jednak między mną a TŻ jest 9 lat różnicy i to on marudzi. Oczywiście nie mam zamiaru zajść w ciążę bo on tak chce, zawsze mówiłam, że może poszukać kogoś w swoim wieku, przecież go do siebie nie przywiązałam.. no ale na razie dalej jest
Ja to generalnie widzę tak, że najpierw jakaś stabilizacja, ewentualnie małżeństwo (ze względu na kwestie formalno-prawno-majątkowe), a później można myśleć i on zna mój tok rozumowania w tych kwestiach. Posiadanie lub nieposiadanie dziecka nie jest dla mnie żadnym wyznacznikiem kobiecości, generalnie wszystko co "muszę" lub "nie mogę" zasłyszane od różnych ludzi puszczam mimo uszu i jakoś się tym nie przejmuję. Jedno szczęście, że charakter mam jaki mam i nie dałam się nigdy ubrać w jakieś role za pomocą "dobrych rad"

[niemanicka]

[1=b3e038722b79d57d9174818 9c48a0d4b42934a7c_612ac00 51d267;88023993]Tak, wiem, że będzie moje ale "tak się mówi"

Noo ja jeszcze chyba się nie spotkałam w życiu realnym z osobą, która tak bardzo chciałaby dziecka jak ja kiedyś. To była wręcz obsesja. Bardzo mnie dziwiło podejście do wychowania mojej siostry, która wtedy miała malutkie dziecko. Ona tak wszystko "odbębniała" a ja poświęcałam młodej całą siebie. Tysiące eksperymentów, kolorowanek, szlaczków, codzienne czytanie bajki na dobranoc - byłam dla niej w pewnym momencie jak ten drugi rodzic. Cieszyło mnie odbieranie jej z przedszkola, jak jej się udało odpieluchowić, jak jej wypadł pierwszy mleczny ząb, jak 1,5h czytałam jej bajkę przed snem albo czasem zamiast bajki wymyslałyśmy bajkę same (bajkę zmyślankę). To ja zawsze byłam Świętym Mikołajem, który podkładał prezenty pod choinkę, to ja opowiadałam o wróżkach zębuszkach, itd. itd. Pewnie w dorosłym życiu nie będzie tego pamiętała nawet, ale myślę, że mam z nią większą więź niż jej osobisty ojciec, choć już od dłuższego czasu nie mieszkamy wspólnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]


Tez mialam takiego fizia na dzieci, jeszcze jak mialam 19 lat i mojemu bratu rodziły sie dzieci. Bylam mega zafiksowana na kilka lat, teraz powoli mi to przechodzi, stało sie to zwyczajne i normalne, chociaz dalej przeżywam to, ze idą pierwszy raz do szkoły, czy wygrają jakis konkurs


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[567c01f80e5b49e5d4c91ccaaf1ccfb850a64aae_5f88d48edcf1b]

.