chłopak się mnie wstydzi

[igregix3]

Hej dziewczyny. Do tej chwili tylko bacznie obserwowałam wasze forum, szukając czy podobny wątek był. Owszem były, ale ta sytuacja się trochę różni.

Jestem z chłopakiem od 1,5 roku. Studiujemy na jednej uczelni i obecnie mieszkamy w tym samym mieście. On zna moich rodziców, ja znam jego. Obydwoje uzyskujemy dochody i wynajmujemy osobne mieszkania. Kilka miesięcy temu zaproponowałam mu, żebyśmy razem coś wynajęli, ponieważ opłaci się to nie tylko pod względem finansowym, ale i praktycznym. W mieście aktualnie nie ma naszych znajomych, jesteśmy sami. Nie przeszkadza nam to. Codziennie się widzimy, czasem ja u niego tydzień pomieszkuje, czasem on u mnie. Wysokość najmu się różni, on wynajmuje kawalerkę od znajomego, ja takiej możliwości nie mam, tym samym płacę więcej, a nie przebywam tam tak naprawdę dużo czasu. Czasem zdarzy się, że w miesiącu jestem dosłownie parę razy w domu. Zaznaczam, że jeździmy też na wspólne wyjazdy, gdzie wynajmujemy jeden pokój/mieszkanie.
Już jakiś czas mnie to frustrowało, że wydaje więcej pieniędzy, a tak naprawdę i tak pomieszkujemy razem. Więc znowu spróbowałam, zapytałam, czy jest taka możliwość. Odpowiedź uzyskałam: nie ma.
A czemu? Bo nie.
Ostatnio zapytałam się go, czy w ogóle mówi coś dalej o mnie swoim rodzicom (nie zaprosił mnie już przez parę miesięcy) to twierdzi, że trochę. Ostatnio dzwoniła do niego matka, ale w rozmowie przez telefon twierdził jej, że mnie nie ma, że u niego nie nocuje, a on u mnie też nie. Zapytałam się wprost, czy on w ogóle cokolwiek mówi o moim istnieniu. Nie, nie mówi, przestał mówić.
W tym momencie psychicznie trochę podupadłam. Poczułam się gorsza, ukrywana. Jego rodzina jest katolicka, ma braci, ogólnie nic złego tam się nie dzieje, poza niektórymi zasadami. Wiem, że tego nie przeskoczę, ale on nie zachowuje się tak jak oni. Nie przestrzega zachowań, kłamie prosto w oczy rodzicom i bliskim, mówiąc, że mnie i jego po prostu nic fizycznie nie łączy i nie łączyło. Wiecie takie mydlenie oczu, a i tak jest inaczej.
Obiecał mi, że zmieni swoje zachowanie, że powie rodzicom wszystko jak to wygląda. Nie zrobił tego, zapytałam czemu.. "Bo nie, jestem głupi".
Dziewczyny mi nie chodzi tutaj nawet o wspólne zamieszkanie (wiadomo było by o 180 stopni wygodniej), a o samą prawdę. Bo naprawdę mi przykro, kiedy słyszę, że tak naprawdę jestem niewidzialna.

Nie wiem co robić. Widzimy się za tydzień, porozmawiamy ale obawiam się, że to niczym nie poskutkuje.. Mówiłam mu otwarcie, że przez to cierpię, ale wygląda na to, że nie bardzo się tym przyjmuje.

Doradźcie coś

Miłego dnia!

[NocnaWiedma]

Albo jest to kwestia, że przestaje Wam być po drodze albo jest to kwestia konserwatywności jego rodziny i tego, że przed nimi woli grać. Absolutnie jest to zrozumiałe, że frustruje Cię jego brak odpowiedzi dlaczego i lepiej byś się poczuła gdybyś poznała odpowiedź, nawet nie leżącą Ci, ale jasną.
Przycisnęłabym go odpowiedzi na pytanie, a jeśli nie będzie chciał Ci odpowiedzieć no to odpowiedź jest po Twojej stronie czy odnajdujesz się w tej sytuacji.

[wiekanka]

Fajnie by było, gdybył chłopak nie kłamał, obietnice dotrzymywał i umiał się sensowanie komunikować a nie "bo nie", co to w ogóle jest.

No ale masz takie cudo, co ciebie nie szanuje, nie przejmuje się i mu nie zalezy. Przykro mi ale tak to widzę.

Dlatego nie naginałabym chłopaka, tylko szukałabym innego, co nie przysparza mi tego kalibru stresu.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Młoda jesteś. Nie macie wspólnych zobowiązań. Ewakuuj się. On nie dorósł do związku z tobą i wspólnych zobowiązań. Nawet jak go przymusisz to wiele w gruncie rzeczy nie zmieni.

[I am Rock]

Bujasz się z nim bez sensu. Z jego strony to pewnie fwb.
Przejrzyj na oczy.