Chłopak buddysta - czy ten związek ma sens?

[Niesforna_Lola]

Witajcie,


chciałabym podzielić się z wami moją historią, może coś poradzicie. Od około dwóch lat jestem w związku z chłopakiem, który jest buddystą. Na wstępie zaznaczę, że nie przeszkadza mi zupełnie sam fakt, że mój chłopak ma swoją religię, sama jestem z rodziny katolickiej, ale niepraktykująca, w przeszłości podróżowałam po Azji i mam przyjaciół z różnych zakątków świata. W ostatnim czasie coraz bardziej jednak drażni mnie styl życia mojego chłopaka i zastanawiam mnie, czy to wiara ma na to wpływ czy on się jakoś pogubił i czy jest sens walczyć o tę znajomość.


Na początku może napiszę, co mnie w Jacku urzekło, bo nie chcę, żebyście mnie zrozumieli, naprawdę jest wiele rzeczy, które nas łączą. Przede wszystkim wrażliwość. Nigdy nie był typem maczo, który szalał po dyskotekach, nie było w nim agresji, nie był materialistą, był troskliwy i opiekuńczy, może trochę zbyt "spokojny", ale nie przeszkadzało mi to. Podobało mi się, że mogę z nim obejrzeć ambitny film Yasujiro Ozu albo Felliniego i że zaczytuje się w wierszach, które napisałam. Na początku naszej znajomości wyjechałam na kilka miesięcy na stypendium, ale nie przeszkodziło nam się to w sobie zakochiwać - spędzaliśmy całe dnie prowadząc długie rozmowy.


Po przyjeździe też było super. Często organizowaliśmy seanse filmowe, wyjechaliśmy parę razy pod namiot i kochaliśmy się na łonie natury. Niestety - nie wiem, czy jestem przewrażliwiona, czy co - ale mam wrażenie, on zupełnie inaczej podchodzi do planowania przyszłości. To on zawsze śpieszy się z wyznaniami, bardzo patetycznymi, ja chciałam powoli rozkręcać znajomość. Gdy jednak próbuję poruszyć temat wspólnej przyszłości, natykam na kompletną... bierność.



Chciałabym mieć chłopaka, z którym mogłabym zamieszkać, planować wspólną przyszłość. On nic nie planuje, żyje dniem dzisiejszym. Nie przeszkadzało mi, że kilka lat temu rzucił studia i poszedł pracować fizycznie, ale dowiedziałam się, że stracił pracę bo popijał i nawet nie szuka nowej! Mieszka z ojcem z jego renty. Ja też nie mam własnego mieszkania, wynajmujemy z siostrą i współlokatorką, więc warunki są średnie, ale skończyłam studia ASP i od pół roku pracuje jako grafik, odkładając kasę by móc coś pomyśleć razem. On zupełnie tego nie robi - a ma już 35 lat!


Twierdzi, że nie zależy mu na dobrach materialnych - był w jakimś klasztorze w Japonii - tam wyrzekł się dóbr materialnych, starczyła mu "miseczka ryżu" - mówi to takim tonem, jakby chciał mnie rozczulić, a ja mam ochotę pęknąć ze śmiechu! Mieszka z ojcem żyje z jego skromnej emerytury, ale to nie problem, bo jemu "niewiele trzeba".


Z jednej strony nie mam poczucia, by na mnie pasożytował, (zawsze wybiera najtańśze opcje wszystkiego, nie zapłaci za hotel, tylko bierze śpiwór i wybieramy się do lasu) a z drugiej nie wiem, jak miałabym budować z nim swoją przyszłość, skoro on nie pracuje i nie szuka pracy, nie ma tak naprawdę żadnych aspiracji.



Ja bym chciała w przyszłości (może nie zaraz) wyjść za mąż, mieć dzieci. Po jakiejś kłótni zerwaliśmy i nie odzywałam się do niego, on zasypywał mnie esemesami, że kocha. Wróciłam do niego i dowiedziałam się, że jego problem z alkoholem się pogłębia, pije już prawie każdego dnia, w czasie gdy zerwaliśmy był na izbie wytrzeźwień (Bidulka tam skrzywdzili, bo pan spytał "w☠☠☠☠☠☠☠ czy pasy?", no tak, jak zwykle on ofiara).



Jest dobrze, gdy gadamy o filmach lub sztuce, o miłości ogólnie, czułości czy seksie. Gdy jednak mówię o czymkolwiek, co wymagałoby jakiegoś wysiłku z jego strony (od: zacznij terapię, poszukaj pracy, po nawet banalne sugestie, by ogarnął mieszkanie, że powinien posprzątać u siebie w domu jego ojcu przeszkadza życie w syfie), zaczyna się użalać nad sobą. Nawet nie gotuje, tylko zupki chińskie ciągle, bo "kto ma czas w dzisiejszych czasach"? Tyle że on nie pracuje, nic nie robi.


Fakt, ma za sobą ciężkie przeżycia: wcześnie stracił matkę, jego brat się zabił - ale czy to znaczy, że on ma zniszczyć swoje życie??? Gdy o tym mówię, on twierdzi, że postrzegam życie zbyt schematycznie i nie rozumiem jego traum i że dla niego dobra materialne nie są ważne, a jego dusza jest między 33 niebami. Gdy widzi, że pracuję, robi uwagi "znowu pracujesz, wypalisz się..." nieważne, że jako freelancerka zrobiłam sobie dwa dni przerwy w środku tygodnia i teraz nadrabiam. Pokłóciliśmy się ostatnio nawet o sztukę, która wcześniej nas zawsze łączyła - bo po co dopracowuje każdą ilustracje, obraz - "sztuka to trans, nie warsztat, a komu oceniać co jest dobre, a co złe?" No mi jednak zależy, by pracować i się rozwijać.




Przepraszam, rozpisałam się, nie wiem, czy to dobre miejsce i czy ktoś przeczyta, potrzebowałam zrzucić z siebie ciężar.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Zupełnie nie czaję dlaczego w ogóle wspomniałaś o buddyzmie tak jakby to miało cokolwiek do rzeczy. Twój facet to alkoholik, który nie zamierza się leczyć + jego podejście do życia jest zupełnie niekompatybilne do twojego. Oczywiście, że to nie ma sensu.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

no nie pasujecie do siebie
nie z powodu religii ale ogolnie macie kopletnie inne potrzeby i ambicje
nie widze sensu takiego zwiazku ,nie wiem co cie przy nim trzyma mowiac szczerze bo opisalas go w samych negatywach chyba sama wiesz ze nic z tego nie bedzie
ps.skoro nie pracuje i zyje z renty ojca to nie dziwota ze je zupki chinskie i spi w spiworze na podworku ,mam wrazenie ze ta teorie o stylu zycia dorobil do swojego reality a nie na odwrot

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;88055042]Zupełnie nie czaję dlaczego w ogóle wspomniałaś o buddyzmie tak jakby to miało cokolwiek do rzeczy. Twój facet to alkoholik, który nie zamierza się leczyć + jego podejście do życia jest zupełnie niekompatybilne do twojego. Oczywiście, że to nie ma sensu.[/QUOTE]

Jak wyżej.

[trzyplusy]

Uciekaj. Taki głęboki outsider marzyciel romantyk wrażliwiec ujdzie jako pierwsza miłość dla nastolatki.
Twój chłopak to nie materiał na męża i ojca dzieciom. Obiektywnie to len i pasożyt (na ojcu), bałaganiarz, który żyje bylejak i robi bylejak.

[yoona]

Ale to jest żart jakiś? Ty tak serio?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Niesforna_Lola]

Dziękuję za wszystkie rady... Powiem szczerze... obawiam się że możecie mieć racje, sama coraz bardziej tak myślę, tylko jeszcze gdzieś tkli się nadzieja, że jeśli pójdzie na terapie to wróci do pracy i jakoś się ułoży...

Ja chyba przez długi czas nie widziałam (nie chciałam widzieć?), że jego problem z alkoholem jest tak poważny. Wręcz myślałam, że jest jednym z tych chłopaków, którzy rzadko piją. Nie wychodził na imprezy, na spotkania ze znajomymi zwykle razem, był spokojny, "grzeczny". To, że siedząc sam w domu systematycznie się upijał zwyczajnie zostało przeze mnie przez dłuższy czas niezauważone (dzieli nas pewna odległość i nie widujemy się codziennie). O stracie pracy też się dowiedziałam po czasie.

Pytacie czemu podkreślam ten buddyzm. Bo za każdym razem, gdy pytam, dlaczego nie weźmie się za siebie, albo się użala, albo zaczyna gadać o buddyzmie. Że ja nie pojęłam sensu życia, że pieniądze szczęścia nie dają, że on w klasztorze zrzekł się dóbr materialnych i jemu wystarczy miseczka ryżu, że Indra i Wisznu coś tam... na konkretne pytania ucieka w abstrakcyjne metafory i opisy bogów/rytuałów :/

[567c01f80e5b49e5d4c91ccaaf1ccfb850a64aae_5f88d48edcf1b]

Napisane przez Niesforna_Lola

Dziękuję za wszystkie rady... Powiem szczerze... obawiam się że możecie mieć racje, sama coraz bardziej tak myślę, tylko jeszcze gdzieś tkli się nadzieja, że jeśli pójdzie na terapie to wróci do pracy i jakoś się ułoży...

Ja chyba przez długi czas nie widziałam (nie chciałam widzieć?), że jego problem z alkoholem jest tak poważny. Wręcz myślałam, że jest jednym z tych chłopaków, którzy rzadko piją. Nie wychodził na imprezy, na spotkania ze znajomymi zwykle razem, był spokojny, "grzeczny". To, że siedząc sam w domu systematycznie się upijał zwyczajnie zostało przeze mnie przez dłuższy czas niezauważone (dzieli nas pewna odległość i nie widujemy się codziennie). O stracie pracy też się dowiedziałam po czasie.

Pytacie czemu podkreślam ten buddyzm. Bo za każdym razem, gdy pytam, dlaczego nie weźmie się za siebie, albo się użala, albo zaczyna gadać o buddyzmie. Że ja nie pojęłam sensu życia, że pieniądze szczęścia nie dają, że on w klasztorze zrzekł się dóbr materialnych i jemu wystarczy miseczka ryżu, że Indra i Wisznu coś tam... na konkretne pytania ucieka w abstrakcyjne metafory i opisy bogów/rytuałów :/

Ten buddyzm to jest wymówka, ucieczka od problemów. Tak samo jak alkohol. Sądzę, że bez niego sama miseczka ryżu nie wystarczy, wbrew temu co mówi. Twój facet jest po ciężkich przeżyciach, potrzebuje terapii.

A tak swoją drogą, abstrahując zupełnie, to co ma Wisznu do buddyzmu? Ponoć Budda uważany jest za tzw. awatar Wisznu, czyli wcielenie jednego z głównych bóstw hinduizmu, ale poza tym to co ma piernik do wiatraka? Te opisy bóstw i rytuałów bardziej pasują do hinduizmu. Twój facet w ogóle wie jaką religię wyznaje?

[v-x-n]

Napisane przez Niesforna_Lola

Dziękuję za wszystkie rady... Powiem szczerze... obawiam się że możecie mieć racje, sama coraz bardziej tak myślę, tylko jeszcze gdzieś tkli się nadzieja, że jeśli pójdzie na terapie to wróci do pracy i jakoś się ułoży...

Ja chyba przez długi czas nie widziałam (nie chciałam widzieć?), że jego problem z alkoholem jest tak poważny. Wręcz myślałam, że jest jednym z tych chłopaków, którzy rzadko piją. Nie wychodził na imprezy, na spotkania ze znajomymi zwykle razem, był spokojny, "grzeczny". To, że siedząc sam w domu systematycznie się upijał zwyczajnie zostało przeze mnie przez dłuższy czas niezauważone (dzieli nas pewna odległość i nie widujemy się codziennie). O stracie pracy też się dowiedziałam po czasie.

Pytacie czemu podkreślam ten buddyzm. Bo za każdym razem, gdy pytam, dlaczego nie weźmie się za siebie, albo się użala, albo zaczyna gadać o buddyzmie. Że ja nie pojęłam sensu życia, że pieniądze szczęścia nie dają, że on w klasztorze zrzekł się dóbr materialnych i jemu wystarczy miseczka ryżu, że Indra i Wisznu coś tam... na konkretne pytania ucieka w abstrakcyjne metafory i opisy bogów/rytuałów :/

To niech wraca do klasztoru, a nie zeruje na ojcu. Generalnie ja sama jestem raczej po malo ambitnej stronie - nie marzy mi sie zawrotna kariera, chcialabym byc po prostu szczesliwa i "wewnetrznie spokojna", wole zarabiac malo, ale w spokojnej pracy - i w zyciu bym nie pieprz*la takich farmazonow jak Twoj facet. Pieniadze nie musza byc celem zycia, ale sa potrzebne, Twoj facet jest po prostu zaklamanym leniem i egoista.

A ten alkohol to po co, pytalas? Skoro tak sie wyrzekl wszelkich wygod i dobr materialnych, a do szczescia wystarczy mu miska ryzu, to co on robi z ta butelka w rece dzien w dzien? No i skad na to pieniadze, z nieba mu spadaja?

[Limonka2738]

Jak już dziewczyny zauważyły - to nie religia jest problemem, tylko jego inne podejście do życia i możliwe problemy psychiczne.

Już nie wspomnę o tym, że w prawdziwym buddyzmie owszem, jest idea minimalizmu i wyzbywania się pragnienia rzeczy.

Ale jest też normalnie praca na dobro klasztoru i otoczenia. Mnisi dbają o czystość, chodują uprawy, gotują sobie itd.

Więc niech Ci frajer nie wciska farmazonów, kiedy mu wygodnie, tylko ogoli głowę i zapie*** na szmacie po domu pomóc ojcu. Tak po buddyjsku.

Ciekawe, że Indra i Wisznu jak trzeba szukać pracy i on się brzydzi dobrami materialnymi, ale od innych zasad to stroni.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[cava]

Masa buddystów normalnie żyje, a nawet ora w azjatyckich korpo, gromadzi majątki, nie chleje.
Już nawet klasztory buddyjskie nauczyły się robić pieniądze na byciu klasztorami buddyjskimi.

A ten se znalazł wymówkę.

[Voytkova]

Z niego to bardziej żul jest a nie żaden buddysta .


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[Timon i Pumba]

Treść usunięta

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

tak jak mowilam ten buddyzm poprostu dopasowal jako wymowke do swojego nieudacznego zycia a nie zycie do buddyzmu
na twoim miejscu bym odpuscila ,zadnej przyszlosci z tym czlowiekiem miec nie bedziesz

[Ruwi]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;88055908]tak jak mowilam ten buddyzm poprostu dopasowal jako wymowke do swojego nieudacznego zycia a nie zycie do buddyzmu
na twoim miejscu bym odpuscila ,zadnej przyszlosci z tym czlowiekiem miec nie bedziesz[/QUOTE]
Dokładnie

Mam w rodzinie trochę buddystów i nie widzę związku z tym co napisałaś. Religia to ostatni problem w waszej relacji

[Hultaj]

Przecież może pracować, część zarobkow mieć na miseczkę ryżu a część przeznaczać na cele charytatywne.
Poza tym skoro nie chce pracować zarobkowo to ma czas i mógłby być wolontariuszem.
Praca w wielu religiach i kulturach jest postrzegana pozytywnie i jako konieczna.

Nie buddysta tylko ferdek kiepski. Tylko ten to się chociaż nie użalał i na wesoło.
Jak chcesz go utrzymywać to ok ale w cięzkim szoku jestem że planujesz życie z kimś kto od kilku lat siedzi na bezrobociu i nic z tym nie robi. I łykasz te smętne gadki jak jakaś głupia. Serio. Wyższe cele , 33 nieba, on nie ma czasu. A utrzymuje go ojciec. W dodatku z renty. Jak mu nie wstyd jeszcze na nim pasożytować.

[Ellen_Ripley]

Przyznaj się - na potrzeby wątku zmieniłaś mu imię :
https://www.youtube.com/watch?v=OHS2itW_fhU

[tinkerver2]

Napisane przez Niesforna_Lola

Witajcie,


chciałabym podzielić się z wami moją historią, może coś poradzicie. Od około dwóch lat jestem w związku z chłopakiem, który jest buddystą. Na wstępie zaznaczę, że nie przeszkadza mi zupełnie sam fakt, że mój chłopak ma swoją religię, sama jestem z rodziny katolickiej, ale niepraktykująca, w przeszłości podróżowałam po Azji i mam przyjaciół z różnych zakątków świata. W ostatnim czasie coraz bardziej jednak drażni mnie styl życia mojego chłopaka i zastanawiam mnie, czy to wiara ma na to wpływ czy on się jakoś pogubił i czy jest sens walczyć o tę znajomość.


Na początku może napiszę, co mnie w Jacku urzekło, bo nie chcę, żebyście mnie zrozumieli, naprawdę jest wiele rzeczy, które nas łączą. Przede wszystkim wrażliwość. Nigdy nie był typem maczo, który szalał po dyskotekach, nie było w nim agresji, nie był materialistą, był troskliwy i opiekuńczy, może trochę zbyt "spokojny", ale nie przeszkadzało mi to. Podobało mi się, że mogę z nim obejrzeć ambitny film Yasujiro Ozu albo Felliniego i że zaczytuje się w wierszach, które napisałam. Na początku naszej znajomości wyjechałam na kilka miesięcy na stypendium, ale nie przeszkodziło nam się to w sobie zakochiwać - spędzaliśmy całe dnie prowadząc długie rozmowy.


Po przyjeździe też było super. Często organizowaliśmy seanse filmowe, wyjechaliśmy parę razy pod namiot i kochaliśmy się na łonie natury. Niestety - nie wiem, czy jestem przewrażliwiona, czy co - ale mam wrażenie, on zupełnie inaczej podchodzi do planowania przyszłości. To on zawsze śpieszy się z wyznaniami, bardzo patetycznymi, ja chciałam powoli rozkręcać znajomość. Gdy jednak próbuję poruszyć temat wspólnej przyszłości, natykam na kompletną... bierność.



Chciałabym mieć chłopaka, z którym mogłabym zamieszkać, planować wspólną przyszłość. On nic nie planuje, żyje dniem dzisiejszym. Nie przeszkadzało mi, że kilka lat temu rzucił studia i poszedł pracować fizycznie, ale dowiedziałam się, że stracił pracę bo popijał i nawet nie szuka nowej! Mieszka z ojcem z jego renty. Ja też nie mam własnego mieszkania, wynajmujemy z siostrą i współlokatorką, więc warunki są średnie, ale skończyłam studia ASP i od pół roku pracuje jako grafik, odkładając kasę by móc coś pomyśleć razem. On zupełnie tego nie robi - a ma już 35 lat!


Twierdzi, że nie zależy mu na dobrach materialnych - był w jakimś klasztorze w Japonii - tam wyrzekł się dóbr materialnych, starczyła mu "miseczka ryżu" - mówi to takim tonem, jakby chciał mnie rozczulić, a ja mam ochotę pęknąć ze śmiechu! Mieszka z ojcem żyje z jego skromnej emerytury, ale to nie problem, bo jemu "niewiele trzeba".


Z jednej strony nie mam poczucia, by na mnie pasożytował, (zawsze wybiera najtańśze opcje wszystkiego, nie zapłaci za hotel, tylko bierze śpiwór i wybieramy się do lasu) a z drugiej nie wiem, jak miałabym budować z nim swoją przyszłość, skoro on nie pracuje i nie szuka pracy, nie ma tak naprawdę żadnych aspiracji.



Ja bym chciała w przyszłości (może nie zaraz) wyjść za mąż, mieć dzieci. Po jakiejś kłótni zerwaliśmy i nie odzywałam się do niego, on zasypywał mnie esemesami, że kocha. Wróciłam do niego i dowiedziałam się, że jego problem z alkoholem się pogłębia, pije już prawie każdego dnia, w czasie gdy zerwaliśmy był na izbie wytrzeźwień (Bidulka tam skrzywdzili, bo pan spytał "w czy pasy?", no tak, jak zwykle on ofiara).



Jest dobrze, gdy gadamy o filmach lub sztuce, o miłości ogólnie, czułości czy seksie. Gdy jednak mówię o czymkolwiek, co wymagałoby jakiegoś wysiłku z jego strony (od: zacznij terapię, poszukaj pracy, po nawet banalne sugestie, by ogarnął mieszkanie, że powinien posprzątać u siebie w domu jego ojcu przeszkadza życie w syfie), zaczyna się użalać nad sobą. Nawet nie gotuje, tylko zupki chińskie ciągle, bo "kto ma czas w dzisiejszych czasach"? Tyle że on nie pracuje, nic nie robi.


Fakt, ma za sobą ciężkie przeżycia: wcześnie stracił matkę, jego brat się zabił - ale czy to znaczy, że on ma zniszczyć swoje życie??? Gdy o tym mówię, on twierdzi, że postrzegam życie zbyt schematycznie i nie rozumiem jego traum i że dla niego dobra materialne nie są ważne, a jego dusza jest między 33 niebami. Gdy widzi, że pracuję, robi uwagi "znowu pracujesz, wypalisz się..." nieważne, że jako freelancerka zrobiłam sobie dwa dni przerwy w środku tygodnia i teraz nadrabiam. Pokłóciliśmy się ostatnio nawet o sztukę, która wcześniej nas zawsze łączyła - bo po co dopracowuje każdą ilustracje, obraz - "sztuka to trans, nie warsztat, a komu oceniać co jest dobre, a co złe?" No mi jednak zależy, by pracować i się rozwijać.




Przepraszam, rozpisałam się, nie wiem, czy to dobre miejsce i czy ktoś przeczyta, potrzebowałam zrzucić z siebie ciężar.

Generalnie jego religia nie ma tu nic do rzeczy po prostu się różnicie, on jest golodupcem, nierobem i alkusem, który lubi żyć z czyjegoś hajsu. Olej go, przyszłości z tego nie będzie.

Wysłane z mojego moto g(8) power przy użyciu Tapatalka

[niepogodna]

Napisane przez Niesforna_Lola

Ja chyba przez długi czas nie widziałam (nie chciałam widzieć?), że jego problem z alkoholem jest tak poważny. Wręcz myślałam, że jest jednym z tych chłopaków, którzy rzadko piją. Nie wychodził na imprezy, na spotkania ze znajomymi zwykle razem, był spokojny, "grzeczny". To, że siedząc sam w domu systematycznie się upijał zwyczajnie zostało przeze mnie przez dłuższy czas niezauważone (dzieli nas pewna odległość i nie widujemy się codziennie). O stracie pracy też się dowiedziałam po czasie.

Pytacie czemu podkreślam ten buddyzm. Bo za każdym razem, gdy pytam, dlaczego nie weźmie się za siebie, albo się użala, albo zaczyna gadać o buddyzmie. Że ja nie pojęłam sensu życia, że pieniądze szczęścia nie dają, że on w klasztorze zrzekł się dóbr materialnych i jemu wystarczy miseczka ryżu, że Indra i Wisznu coś tam... na konkretne pytania ucieka w abstrakcyjne metafory i opisy bogów/rytuałów :/

Fajnie sobie tłumaczy swoje nieróbstwo i traumy. Jak się ma traumy, to trzeba je leczyć, psychoterapia i inne takie. Teraz to bardzo popularne, ludzie, zwłaszcza ci świadomi albo ze środowisk artystycznych wcale się z tym nie kryją, więc to żaden wstyd. Jemu się zwyczajnie nic z tym nie chce zrobić.
Ja rozumiem, o co ci chodzi w jakiś sposób. Rozumiem, czemu cię zafascynował, zauroczył. Jako młoda dziewczyna przeżyłam zauroczenie 10 lat starszym mężczyzną, który żył trochę tak, jak ten, którego opisujesz. Brak wykształcenia, pracy, mieszkał u rodziców (nie zarabiali dużo), żył jak lekkoduch. Też był uzależniony, ale nie od alkoholu. Za to barwna osobowość, dużo wiedział o sztuce, filmie, muzyce, czytał wiersze, komponował, malował, robił zdjęcia, znał się ze środowiskiem artystycznym z mojego miasta, znał się na szeroko pojętej kulturze alternatywnej. Rozmowy z nim były fascynujące, wciągające, na poziomie duchowym, głębokie, o życiu. Wyjścia z nim, choć niskobudżetowe, pełne zaskakujących zwrotów akcji, wydarzeń. A nawet jeśli nie, to nawet zwykłe leżenie gdzieś na trawie w środku nocy, picie piwa i patrzenie się w niebo były niesamowite. Po prostu iskrzyło, a on był kreatywny, uzdolniony, nieszablonowy, a przy tym bardzo pogubiony, z traumami, bez planu, pomysłu i zapewne chęci, żeby ruszyć do przodu. W końcu ten kontakt się urwał, bo nie widziałam w nim jednak partnera na życie, on też był lekkoduchem, zbyt mocno nawet jak dla mnie.
Minęło 7 lat, a on żyje jak żył. Nadal pomieszkuje na strychu u rodziców, utrzymuje się z jakichś dorywczych prac, robi zdjęcia i maluje, ale nie ma działalności, raczej robi to za symboliczne pieniędze albo za darmo, bo znajomy potrzebuje do projektu. Nadal żyje niskobudżetowo, nadużywa pewnej substancji. Tacy ludzie są wspaniali, piękni, bogaci duchowo i fascynujący, ale jeżeli masz jakieś większe ambicje, chcesz do "czegoś" dojść, ustabilizować się w życiu, to z nimi tej przyszłości nie stworzysz. Bo im dobrze w tym, co jest. A przynajmniej pozornie.

[MiamiGlow]

Napisane przez niepogodna

Jako młoda dziewczyna przeżyłam zauroczenie 10 lat starszym mężczyzną, który żył trochę tak, jak ten, którego opisujesz. Brak wykształcenia, pracy, mieszkał u rodziców (nie zarabiali dużo), żył jak lekkoduch. Też był uzależniony, ale nie od alkoholu. Za to barwna osobowość, dużo wiedział o sztuce, filmie, muzyce, czytał wiersze, komponował, malował, robił zdjęcia, znał się ze środowiskiem artystycznym z mojego miasta, znał się na szeroko pojętej kulturze alternatywnej. Rozmowy z nim były fascynujące, wciągające, na poziomie duchowym, głębokie, o życiu. Wyjścia z nim, choć niskobudżetowe, pełne zaskakujących zwrotów akcji, wydarzeń. A nawet jeśli nie, to nawet zwykłe leżenie gdzieś na trawie w środku nocy, picie piwa i patrzenie się w niebo były niesamowite. Po prostu iskrzyło, a on był kreatywny, uzdolniony, nieszablonowy, a przy tym bardzo pogubiony, z traumami, bez planu, pomysłu i zapewne chęci, żeby ruszyć do przodu. W końcu ten kontakt się urwał, bo nie widziałam w nim jednak partnera na życie, on też był lekkoduchem, zbyt mocno nawet jak dla mnie.
Minęło 7 lat, a on żyje jak żył. Nadal pomieszkuje na strychu u rodziców, utrzymuje się z jakichś dorywczych prac, robi zdjęcia i maluje, ale nie ma działalności, raczej robi to za symboliczne pieniędze albo za darmo, bo znajomy potrzebuje do projektu. Nadal żyje niskobudżetowo, nadużywa pewnej substancji. Tacy ludzie są wspaniali, piękni, bogaci duchowo i fascynujący, ale jeżeli masz jakieś większe ambicje, chcesz do "czegoś" dojść, ustabilizować się w życiu, to z nimi tej przyszłości nie stworzysz. Bo im dobrze w tym, co jest. A przynajmniej pozornie.

Jestem ciekawa jaka dziewczyna byłaby na dłuższą metę szczęśliwa z kimś takim. Jakie musiałaby mieć oczekiwania i charakter. Trudna sprawa...


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[567c01f80e5b49e5d4c91ccaaf1ccfb850a64aae_5f88d48edcf1b]

Napisane przez MiamiGlow

Jestem ciekawa jaka dziewczyna byłaby na dłuższą metę szczęśliwa z kimś takim. Jakie musiałaby mieć oczekiwania i charakter. Trudna sprawa...


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Pewnie taka, która myśli podobnie jak ten facet. Że jesteśmy atomami bezwładnie krążącymi bez celu we Wszechświecie.

[sunshinebutterfly]

Daj sobie z nim spokój.
Też poznałam takiego typa. Artysta, buddysta z tym, że ten mój z wykształcenia był matematykiem, zarabiał kupę kasy w banku (nie w Polsce). Oczywiście później rzucił robotę, zajął się podróżowaniem. Do banku wracać nie chciał bo był przeciwko kapitalizmowi. Wierzył za to w idę 'ekonomii współdzielenia' i 'komunizm'. Mówił, że nie może się doczekać kiedy w jego kraju wprowadzą dochód podstawowy dla wszystkich, bo były takie plany.
Akceptowałam jego wybory jako, że byłam jego dobrą koleżanką, ale w pewnym momencie musiałam zerwać kontakt, bo zaczął mnie hejtowac, że za dużo pracuje i jestem krowiożerczym kapitalistą. Podejrzewam, że tak wylewał swoje frustracje.
Ale reasumując. Z takim człowiekiem nic nie zbudujesz. Oni chcą żyć poza systemem, są przeciwni pieniądzom (inna sprawa, że najczęściej mają coś lub kogoś kto ich utrzymuje), są przeciwni pracy. Chyba, że jakiejś charytatywnej. Chlubna idea, ale na dłuższą metę tak się nie da żyć.
Moim zdaniem takich ludzi najlepiej zostawić w spokoju. A o jakichkolwiek związkach romantycznych zapomnieć.

[567c01f80e5b49e5d4c91ccaaf1ccfb850a64aae_5f88d48edcf1b]

Napisane przez sunshinebutterfly

Moim zdaniem takich ludzi najlepiej zostawić w spokoju. A o jakichkolwiek związkach romantycznych zapomnieć.

Nie no bez przesady. Można się przyjaźnić itd, ale po prostu nie ma co liczyć na przyszłościowy, stabilny związek.

[sunshinebutterfly]

[1=567c01f80e5b49e5d4c91cc aaf1ccfb850a64aae_5f88d48 edcf1b;88068274]Nie no bez przesady. Można się przyjaźnić itd, ale po prostu nie ma co liczyć na przyszłościowy, stabilny związek.[/QUOTE]

'zostawić w spokoju', żeby po prostu żyli sobie jak chcą nie, żeby się z nimi nie przyjaźnić

[567c01f80e5b49e5d4c91ccaaf1ccfb850a64aae_5f88d48edcf1b]

Napisane przez sunshinebutterfly

'zostawić w spokoju', żeby po prostu żyli sobie jak chcą nie, żeby się z nimi nie przyjaźnić

No ok
ale związek romantyczny też jest dla nich, tylko nie do końca taki, jaki by satysfakcjonował autorkę

[MiamiGlow]

[1=567c01f80e5b49e5d4c91cc aaf1ccfb850a64aae_5f88d48 edcf1b;88067877]Pewnie taka, która myśli podobnie jak ten facet. Że jesteśmy atomami bezwładnie krążącymi bez celu we Wszechświecie.[/QUOTE]Zawsze byłam artystyczną duszą i lubiłam ludzi żyjących poza schematem. W sumie mogłabym prowadzić jakiś nietypowy tryb bycia, ale w takich ludziach często ujawniają się trudne stany depresyjne i brak stabilności emocjonalnej, co niestety już mnie tak nie pociąga. Nie jestem też pewna czy dwójka ludzi o takich poglądach byłaby razem szczęśliwa. Może falami. Czasem ciagnęliby się w dół, a proza życia jednak w końcu dopada każdego i samym duchem żyć się nie da, bo będą rachunki i codzienne stresy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[commerce]

Jestem (byłam?) buddystką (zen), od kilku ładnych lat już nie praktykuję.

Problemy Twojego chłopaka nie mają wielkiego związku z religią. To co przedstawiasz to typowe zachodnie "nawrócenie" na buddyzm, z którego sobie wyciągamy co nam pasuje i efekt jest bliższy jakiemuś dziwnemu New Age.

Naprawdę zaangażowani w wiarę buddyści nie piją... i tyle jest warta ta jego religia we wszystkich innych aspektach.

Buddyzm na pewno nie zaleca pasożytowania na rencie rodziców.
Zaleca umiar.
Gdybyś miała poczucie, że stosunek chłopa do Ciebie nie jest gorący i nie poświęca dla Was wszystkiego - to mógłby być problem związany z religią.
Ty opisujesz problem, związany z chłopakiem i jego charakterem.

[Midziak]

od pół roku pracuje jako grafik, odkładając kasę by móc coś pomyśleć razem. On zupełnie tego nie robi - a ma już 35 lat!

Na tym etapie mozna skonczyc opowieśc, ja bym wiała.

[niepogodna]

Napisane przez MiamiGlow

Zawsze byłam artystyczną duszą i lubiłam ludzi żyjących poza schematem. W sumie mogłabym prowadzić jakiś nietypowy tryb bycia, ale w takich ludziach często ujawniają się trudne stany depresyjne i brak stabilności emocjonalnej, co niestety już mnie tak nie pociąga. Nie jestem też pewna czy dwójka ludzi o takich poglądach byłaby razem szczęśliwa. Może falami. Czasem ciagnęliby się w dół, a proza życia jednak w końcu dopada każdego i samym duchem żyć się nie da, bo będą rachunki i codzienne stresy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Też jestem artystyczną duszą i lubię ludzi żyjących poza schematem, ale widzę właśnie ten sam problem: sporo takich osób ma problemy ze sobą, zaburzenia osobowości, uzależnienia, chwiejny obraz siebie itd. Myślę, że to się wiąże z kreatywnością i właśnie tym "artystycznym vibem", który się wokół nich unosi. Muszą coś przeżywać (emocje, często trudne), żeby tworzyć, a tworzą, bo przeżywają trudne emocje i w taki sposób sobie z nimi radzą. Poza tym takie osoby są niesamowicie pociągające, bo świat z nimi jest kompletnie inny, można go odkrywać. Ale nauczyłam się już, że na partnerów należy wybierać owszem, takich żyjących poza schematem (jeśli cię to pociąga), za to w miarę ułożonych wewnętrznie, bo nie wciągają w emocjonalne bagno.

[MiamiGlow]

Napisane przez niepogodna

Też jestem artystyczną duszą i lubię ludzi żyjących poza schematem, ale widzę właśnie ten sam problem: sporo takich osób ma problemy ze sobą, zaburzenia osobowości, uzależnienia, chwiejny obraz siebie itd. Myślę, że to się wiąże z kreatywnością i właśnie tym "artystycznym vibem", który się wokół nich unosi. Muszą coś przeżywać (emocje, często trudne), żeby tworzyć, a tworzą, bo przeżywają trudne emocje i w taki sposób sobie z nimi radzą. Poza tym takie osoby są niesamowicie pociągające, bo świat z nimi jest kompletnie inny, można go odkrywać. Ale nauczyłam się już, że na partnerów należy wybierać owszem, takich żyjących poza schematem (jeśli cię to pociąga), za to w miarę ułożonych wewnętrznie, bo nie wciągają w emocjonalne bagno.

Masz zupełną rację. Trzeba uważać, by ta artystyczna aura jednak nie przesłoniła rozsądku, bo można skończyć w toksycznej relacji, a z czegoś takiego trudno się wyplątać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz