Nie mam koleżanek... Co jest ze mną nie tak?

[karmelkaztoronto]

Hej, mam problem, który doskwiera mi od jakiegoś czasu - nie mam koleżanek. Oczywiście nie jestem kompletnie sama i samotna - mam świetnego męża i super rodzinę, jednak czegoś w tym moim życiu brakuje.

Nie jest też tak, że nigdy tych koleżanek nie miałam, zdarzały się bliższe i luźniejsze relacje, ale gdy patrzę tak wstecz na swoje życie to myślę, że chyba nie potrafiłam tych relacji utrzymać. Np tak stało się, gdy poznałam swojego męża - zakończyło się koleżeństwo ze studiów, każda poszła w swoją stronę, widzę czasami po profilach na fb, że część z nich utrzymuje ze sobą kontakt, a jednak ja gdzieś odpadłam. Tak samo było przy wyjeździe na studia do innego miasta - po czasie ciężko taką relację odbudować. Odezwać się po latach i co?

Z tym odezwaniem się po latach już kiedyś próbowałam - miałam parę lat temu (chyba) dwie dobre koleżanki w pracy, ale jedna po paru miesiącach się zwolniła, a druga wyprowadziła do innego miasta i kontakt się rozluźnił, a potem urwał. Półtora roku temu odezwałam się do jednej i do drugiej jednak jakoś się to nie kleiło i zaniechałam dalszych prób.

Później próbowałam jeszcze "zaprzyjaźnić" się z moją szwagierką (siostrą męża), ale chyba nie dam rady kumplować się z kimś, komu nie mogę się zwierzyć, bo co jej powiem, to leci to od razu opowiedzieć swojej mamusi (mojej teściowej).

Ogólnie życiowo jest mi dobrze, czas zapełnia mi praca, obowiązki domowe, a jednak czasem coś w sercu ściśnie, że nie mam z kim pogadać na damskie tematy, nie mam z kim iść na kawę, czy na damski film do kina albo na ciuchowe zakupy. Po prostu gdzieś tak troszkę zazdroszczę tym kobietom, które stworzyły nawet nie przyjacielską, a choćby koleżeńską relację.

Czy jest jeszcze dla mnie jakiś ratunek?

[giolita]

Ja mam tak samo. Miałam w życiu kilka razy prawdziwe przyjaciółki. Po czym coś się działo takiego, że nasza relacja się kończyła. Zazwyczaj szło o głupoty. Ja powiedzmy za którymś razem już nie wytrzymałam i powiedziałam wprost, że coś wywijają. Nie agresywnie, tylko bardziej "doradczo". Po to, żeby przemyślały. Zawsze foch. Eh. Zawsze robiłam 1 próbę pogodzenia ze swojej strony. Nigdy nie wyszło. Szczerze mówiąc poszłam na studia, gdzie byli prawie sami faceci. Było dużo lepiej jeśli chodzi o atmosferę. Lepiej się dogaduję też z facetami... jednak z nimi problem jest taki - oni nie kolegują się z kobietami. Albo mają w nosie, albo liczą na coś więcej. Wierzcie mi... Mam teraz chłopaka. Jesteśmy szczęśliwi. Chociaż on ma pełno znajomych, jest bardzo towarzyski. Ja już przywykłam do tego, że nie umiem się kumplować z kobietami. Jak mój TŻ idzie pogadać z jakimś kumplem, ja siedzę sama w domu, lub jadę na miasto połazić sama. Też czuję się jakby coś było ze mną nie tak... ale cóż. Takie życie, a mi psiapsiółka do szczęścia potrzebna nie jest. Mam co robić z czasem.

[Blanka132]

Witam w klubie. Ja nie mam kompletnie nikogo jeśli chodzi o znajomych, ale szczerze mówiąc już się przyzwyczaiłam i nie przeszkadza mi to tak bardzo jak kiedyś Nie umiem "utrzymać" koleżanek przy sobie, mimo że zawsze starałam się być miła i pomocna. Czasami na tym wiele traciłam (teraz to widzę dopiero), szczególnie za czasów szkoły.

[karmelkaztoronto]

Napisane przez Blanka132

Witam w klubie. Ja nie mam kompletnie nikogo jeśli chodzi o znajomych, ale szczerze mówiąc już się przyzwyczaiłam i nie przeszkadza mi to tak bardzo jak kiedyś Nie umiem "utrzymać" koleżanek przy sobie, mimo że zawsze starałam się być miła i pomocna. Czasami na tym wiele traciłam (teraz to widzę dopiero), szczególnie za czasów szkoły.

No niestety, ja chyba też chwilami byłam za dobra. Ogólnie od zawsze byłam raczej typem samotniczki i nie przeszkadzał mi brak lub mała ilość znajomych, jednak ostatnio bardziej mi to doskwiera. Nie wiem jak to zmienić i jak sobie pomóc.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Blanka132]

Napisane przez karmelkaztoronto

No niestety, ja chyba też chwilami byłam za dobra. Ogólnie od zawsze byłam raczej typem samotniczki i nie przeszkadzał mi brak lub mała ilość znajomych, jednak ostatnio bardziej mi to doskwiera. Nie wiem jak to zmienić i jak sobie pomóc.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja chyba właśnie przez brak realnych znajomych trafiłam na wizaż.

[Vanir410]

To szukaj nowych koleżanek.
Przyznaj się sama przed sobą, czy w jakiś sposób zabiegałaś o kontakt, starałaś się.
Odezwanie po latach to nie zawsze dobra opcja. Jakby inaczej jesteśmy już innymi ludźmi.

[karmelkaztoronto]

Szukanie nowych koleżanek to nie taka prosta sprawa. Osoby posiadające grono znajomych od lat nie potrzebują raczej nowych, a ja też nie należę do osób, które na siłę narzucają się swoją obecnością i wpraszają do zgranej grupki. Wtedy inicjatywa "nie gaszenia" moich inicjatyw i zapału poznania kogoś musi wyjść od drugiej strony, bo niestety jeśli widzę, że ktoś ewidentnie mnie zlewa, inicjatywa i kontakt wychodzi tylko z mojej strony to czuję się jak intruz i wycofuję się, nie podejmuję kolejnych prób.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[agusiia22]

Ohh dziewczyny jak ja Was rozumiem. Niestety mam tak samo.
Czasami w ogóle mi to nie przeszkadza, alem mam takie chwilę, że czuję się naprawdę samotna.


Także mam męża i jestem z nim szczęśliwa, ale wiadomo przydały by się jakieś przyjaciółki, koleżanki do takich "ploteczek".
Sama się zastanawiam, gdzie ten błąd popełniam, że nie potrafię utrzymać tych wszystkich znajomości...

[karmelkaztoronto]

Napisane przez agusiia22

Ohh dziewczyny jak ja Was rozumiem. Niestety mam tak samo.
Czasami w ogóle mi to nie przeszkadza, alem mam takie chwilę, że czuję się naprawdę samotna.


Także mam męża i jestem z nim szczęśliwa, ale wiadomo przydały by się jakieś przyjaciółki, koleżanki do takich "ploteczek".
Sama się zastanawiam, gdzie ten błąd popełniam, że nie potrafię utrzymać tych wszystkich znajomości...

Dokładnie, na co dzień wcale o tym nie myślę, ale czasem załączam swój krąg smuteczków i wtedy mi się przypomina

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz