Jak sobie radzić z samotnością podczas epidemii?

[Zojka_909]

Hej, piszę bo potrzebuję się wygadać i poradzić. Myślę, że może jest tu więcej osób w podobnej sytuacji jak moja.


Mieszkam sama, nie jestem jakoś mocno towarzyska, ale przed epidemią spędzałam sporo czasu z ludźmi (8h w pracy, spotkania raz na jakiś czas po pracy, wyjścia na różne zajęcia). Obecnie od zeszłego piątku jestem sama w mieszkaniu, wyszłam z niego dwa razy po zakupy. Tak naprawdę mogłabym raz, ale nie mogłam już znieść braku innych ludzi na żywo. W tym przypadku nawet błahy "kontakt" z kasjerem był dla mnie zbawieniem. Dzwonię do rodziców codziennie, mam codziennie kontakt z osobami z pracy (skype / mail), ale z uwagi na to że mimo sporej ilości koleżanek i kolegów, nie mam bliskich osób (chłopak, przyjaciele, rodzeństwo). W konsekwencji, poza rodzicami i osobami z pracy nie mam z kim dłużej pogadać. Próbowałam zdzwaniać się z kilkoma koleżankami, czasem napiszę do kogoś na FB, ale widzę że te osoby nie mają zbyt dużo chęci, by pisać ze mną godzinami, aby pomóc mi zabić uczucie samotności. Nie wymagam też tego, wiem że spędzają ten czas z osobami, z którymi mieszkają na co dzień i pewnie też nie jest to łatwe.

Mi jest bardzo trudno, próbowałam kogoś do siebie zaprosić, czy umówić się na spacer - nikt nie chce, bo się boi. W konsekwencji cierpię strasznie, bardzo chciałabym pogadać przez tel lub skype z kimś kogo znam, pogdać na normalne tematy, żeby mieć chociaż jakikolwiek kontakt z drugim człowiekiem. Nie mam. Nie wiem jak będzie wyglądała przyszłość, nikt z nas nie wie jak długo będziemy musieli być w domach, nie ukrywam że bardzo boję się o mój stan psychiczny, bo już nie raz w przeszłości zdarzały mi się załamania z powodu samotności. Teraz na samotność jest realna, jest na co dzień.

Można ignorować te osoby, śmiać się z nich, ale wierzcie że ja zaczynam rozumieć tych, którzy mimo ryzyka wolą po prostu wyjść z domu, łazić bez celu po sklepach żeby mieć jakąś namiastkę kontaktu z drugą osobą. Proszę też nie doradzajcie im/ mi czatów itp z obcymi osobami, bo tu chodzi bardziej o to, że jest potrzeba porozmawiania z kimś kogo znamy na normalne znane dla nas tematy.

[Pani_Mada]

Napisane przez Zojka_909

Hej, piszę bo potrzebuję się wygadać i poradzić. Myślę, że może jest tu więcej osób w podobnej sytuacji jak moja.


Mieszkam sama, nie jestem jakoś mocno towarzyska, ale przed epidemią spędzałam sporo czasu z ludźmi (8h w pracy, spotkania raz na jakiś czas po pracy, wyjścia na różne zajęcia). Obecnie od zeszłego piątku jestem sama w mieszkaniu, wyszłam z niego dwa razy po zakupy. Tak naprawdę mogłabym raz, ale nie mogłam już znieść braku innych ludzi na żywo. W tym przypadku nawet błahy "kontakt" z kasjerem był dla mnie zbawieniem. Dzwonię do rodziców codziennie, mam codziennie kontakt z osobami z pracy (skype / mail), ale z uwagi na to że mimo sporej ilości koleżanek i kolegów, nie mam bliskich osób (chłopak, przyjaciele, rodzeństwo). W konsekwencji, poza rodzicami i osobami z pracy nie mam z kim dłużej pogadać. Próbowałam zdzwaniać się z kilkoma koleżankami, czasem napiszę do kogoś na FB, ale widzę że te osoby nie mają zbyt dużo chęci, by pisać ze mną godzinami, aby pomóc mi zabić uczucie samotności. Nie wymagam też tego, wiem że spędzają ten czas z osobami, z którymi mieszkają na co dzień i pewnie też nie jest to łatwe.

Mi jest bardzo trudno, próbowałam kogoś do siebie zaprosić, czy umówić się na spacer - nikt nie chce, bo się boi. W konsekwencji cierpię strasznie, bardzo chciałabym pogadać przez tel lub skype z kimś kogo znam, pogdać na normalne tematy, żeby mieć chociaż jakikolwiek kontakt z drugim człowiekiem. Nie mam. Nie wiem jak będzie wyglądała przyszłość, nikt z nas nie wie jak długo będziemy musieli być w domach, nie ukrywam że bardzo boję się o mój stan psychiczny, bo już nie raz w przeszłości zdarzały mi się załamania z powodu samotności. Teraz na samotność jest realna, jest na co dzień.

Można ignorować te osoby, śmiać się z nich, ale wierzcie że ja zaczynam rozumieć tych, którzy mimo ryzyka wolą po prostu wyjść z domu, łazić bez celu po sklepach żeby mieć jakąś namiastkę kontaktu z drugą osobą. Proszę też nie doradzajcie im/ mi czatów itp z obcymi osobami, bo tu chodzi bardziej o to, że jest potrzeba porozmawiania z kimś kogo znamy na normalne znane dla nas tematy.

umawianie się na spotkania i spacery nie jest teraz rozsądne i ludzie na szczęście to rozumieją. im bardziej będziemy się trzymać wytycznych, tym szybciej problem się skończy.

może spróbuj wkręcić się w wizaż. jest mnóstwo wątków, na wiele tematów - bardziej ogólne, bardziej konkretne. na pewno znajdziesz coś w dziedzinie swoich zainteresowań. mimo iż tych ludzi nie znasz to nadal można rozmawiać na normalne, znane Ci tematy.
nie wiem czy masz inny wybór. w tym momencie wychodzenie po to, żeby pobyć z ludźmi nie jest rozsądne, Twoi znajomi raczej chętni do wychodzenia nie będą, więc może lepiej będzie jednak spróbować wdrożyć się w właśnie w jakieś forum. są wątki działające bardzo intensywnie (jak dla przykładu popularny teraz wątek koronawirusowy) gdzie można tak naprawdę spędzić cały dzień pisząc z ludźmi
wszelkie osobiste spotkania z ludźmi nie wchodzą teraz w grę, więc trochę nie masz innego wyboru niż szukać towarzystwa online.

ewentualnie możesz spróbować zaangażować się w pomoc osobom starszym. organizowane są teraz akcje, że robi sie starszym ludziom zakupy, wyprowadza psy itd. ale założenie jest też jak najmniejszego kontaktu między ludźmi więc nie wiem czy to rozwiązałoby Twój problem

[Zojka_909]

Ja mam sporo pomysłów na to, co mogę robić w domu. Kocham filmy, mogłabym wreszcie obejrzeć wiele zaległości, ale wiecie jak to jest... jak robisz to po 5h dziennie, to w pewnym momencie masz tego dosyć

Forum co prawda jest jakimś rozwiązaniem, ale niestety nie kompletnym. Szczególnie, że na wielu forach jest masa hejtu i kłótni. Niestety mam wrażenie, że zbyt wiele osób wchodzi na fora i udziela się w sposób, w który może rozładować własne emocje, kompleksy czy problemy.

Brakuje mi bardzo rozmów, nie mam niestety do kogo zadzwonić, a zauważyłam, że po takiej godzinnej rozmowie zupełnie inaczej funkcjonuję i mam energię. W dodatku w środę miałam urodziny, na które miałam plany wyjściowe, ale niestety wiadomo wszystko musieliśmy odwołać. W końcu spędziłam urodziny sama w domu, kilka osób zlożyło mi życzenia i tyle... Szczerze mówiąc, mam wrażenie że gdy skończy się społeczna kwarantanna, będziemy się zmagać nie tylko z problemem ekonomicznym, ale też z psychicznym. Myślę, że wyjdziemy z tego z wieloma depresjami, stanami lękowymi, rozwodami td

Dodam jeszcze, ze mój stan pogarsza to że wiele osób chyba trochę nie umie się wczuć w sytuację tych, którzy spędzają ten czas samotnie. Wiele bym oddała za to, by z kimś mieszkać móc wspólnie coś ugotować, zjeść, wspólnie obejrzeć film czy pograć w planszówki.

[Milagros_90]

Autorko, no widzisz, ja mam dzisiaj urodziny. Okrągłe. Wczoraj miałam robić imprezkę dla koleżanek, dzisiaj spotkać się z rodziną. Nie wyszło, wszystko się posypało. Wszystkie aktywności tak samo - zajęcia fitness itd. Siedzimy w domu (mieszkam z mamą obecnie), żeby to cholerstwo jak najszybciej minęło. Niestety. Jest to ciężkie, bo nie tak miało być, zamiast cieszyć się wiosną, musimy się mocno ograniczać. Ja dodatkowo jestem dwa miesiące po rozstaniu z narzeczonym, więc nastrój też mam nienajlepszy, bo epidemia przyszła właśnie wtedy, gdy nabierałam sił, by zacząć wychodzić do ludzi i korzystać z życia. No cóż, nie mam na to wpływu.

Tu na wizażu jest mnóstwo wątków, możesz się w nich poudzielać. Nie musisz wchodzić w żadne przepychanki itd, po prostu wymiana myśli, opinii.

Możesz też utworzyć grupowy czat dla znajomych na FB, gdzie bedzięcie sobie wspólnie pisać. Ja mam taki założony z dwiema koelżankami, dzieki temu jesteśmy w stałym kontakcie.

Może wymyśl coś rozwojowego dla siebie, nauka czegoś nowego?

[januszpolak]

Napisane przez Zojka_909

Ja mam sporo pomysłów na to, co mogę robić w domu. Kocham filmy, mogłabym wreszcie obejrzeć wiele zaległości, ale wiecie jak to jest... jak robisz to po 5h dziennie, to w pewnym momencie masz tego dosyć

Forum co prawda jest jakimś rozwiązaniem, ale niestety nie kompletnym. Szczególnie, że na wielu forach jest masa hejtu i kłótni. Niestety mam wrażenie, że zbyt wiele osób wchodzi na fora i udziela się w sposób, w który może rozładować własne emocje, kompleksy czy problemy.

Brakuje mi bardzo rozmów, nie mam niestety do kogo zadzwonić, a zauważyłam, że po takiej godzinnej rozmowie zupełnie inaczej funkcjonuję i mam energię. W dodatku w środę miałam urodziny, na które miałam plany wyjściowe, ale niestety wiadomo wszystko musieliśmy odwołać. W końcu spędziłam urodziny sama w domu, kilka osób zlożyło mi życzenia i tyle... Szczerze mówiąc, mam wrażenie że gdy skończy się społeczna kwarantanna, będziemy się zmagać nie tylko z problemem ekonomicznym, ale też z psychicznym. Myślę, że wyjdziemy z tego z wieloma depresjami, stanami lękowymi, rozwodami td

Dodam jeszcze, ze mój stan pogarsza to że wiele osób chyba trochę nie umie się wczuć w sytuację tych, którzy spędzają ten czas samotnie. Wiele bym oddała za to, by z kimś mieszkać móc wspólnie coś ugotować, zjeść, wspólnie obejrzeć film czy pograć w planszówki.

Jest teraz akcja telefoniczna, można wypełnić ankietę i się zgłosić: https://www.telefonpogadania.pl/?fbc...3p6EQk3EJ4F7KE

Jeśli nie chcesz się zgłaszać jako osoba samotna to zgłoś się jako wolontariuszka.

Masz rację że skutki będą również psychiczne. Dla mnie to siedzenie w domu też już robi się ciężkie... zaczyna mi się dołek psychiczny, a nie mieszkam sama i to bardzo pomaga, że jest druga osoba. Póki co nie ma wyjścia, przynajmniej wiemy że kilka tygodni i to minie, tego się trzymaj. Zauważyłam, że dużo osób teraz chętnie się kontaktuje, że mogłabym z nimi pisać całymi dniami. Może brakuje w twoim otoczeniu znajomych bez rodzin/chłopaków/innych zobowiązań, które też by się nudziły.

[Zojka_909]

Napisane przez Milagros_90

Autorko, no widzisz, ja mam dzisiaj urodziny. Okrągłe. Wczoraj miałam robić imprezkę dla koleżanek, dzisiaj spotkać się z rodziną. Nie wyszło, wszystko się posypało. Wszystkie aktywności tak samo - zajęcia fitness itd. Siedzimy w domu (mieszkam z mamą obecnie), żeby to cholerstwo jak najszybciej minęło. Niestety. Jest to ciężkie, bo nie tak miało być, zamiast cieszyć się wiosną, musimy się mocno ograniczać. Ja dodatkowo jestem dwa miesiące po rozstaniu z narzeczonym, więc nastrój też mam nienajlepszy, bo epidemia przyszła właśnie wtedy, gdy nabierałam sił, by zacząć wychodzić do ludzi i korzystać z życia. No cóż, nie mam na to wpływu.

Tu na wizażu jest mnóstwo wątków, możesz się w nich poudzielać. Nie musisz wchodzić w żadne przepychanki itd, po prostu wymiana myśli, opinii.

Możesz też utworzyć grupowy czat dla znajomych na FB, gdzie bedzięcie sobie wspólnie pisać. Ja mam taki założony z dwiema koelżankami, dzieki temu jesteśmy w stałym kontakcie.

Może wymyśl coś rozwojowego dla siebie, nauka czegoś nowego?

Czujesz się samotnie w obecnej sytuacji, czy to że jesteście we dwie pomaga? Jeśli samotnie, to jak sobie radzisz?

Tak jak wspomniałam moim problemem nie jest brak rzeczy do zrobienia, więc nauka czy fora tematyczne nie są rozwiązaniem. Brakuje mi rozmów ze znajomymi Na FB rozmawiam z niektórymi, ale widzę, że te rozmowy są lakoniczne, wymienimy kilka zdań i się kończą. Ludzie mam wrażenie że absurdalnie nie mają teraz czasu na zajmowanie się innymi Zazdroszczę tym, którzy mają na tyle fajne bliskie osoby, że urządzają sobie "spotkania" przez skype w kilka osob

[Pani_Mada]

Napisane przez Zojka_909

J
Dodam jeszcze, ze mój stan pogarsza to że wiele osób chyba trochę nie umie się wczuć w sytuację tych, którzy spędzają ten czas samotnie. Wiele bym oddała za to, by z kimś mieszkać móc wspólnie coś ugotować, zjeść, wspólnie obejrzeć film czy pograć w planszówki.

ludzie to rozumieją, naprawdę. tak, mieszkanie samemu w czasie kwarantanny jest wyjątkowo do dupy. tylko że jakiego rozwiązania oczekujesz?
przez słowa "wiele osób chyba trochę nie umie się wczuć w sytuację tych, którzy spędzają ten czas samotnie" - masz na myśli, że źle że znajomi nie dają się namówić na to żeby Cię odwiedzić? to rozumiesz jako niewczuwanie się w sytuację osób mieszkających samemu?

rozwiń tą myśl

[Zojka_909]

Napisane przez Pani_Mada

ludzie to rozumieją, naprawdę. tak, mieszkanie samemu w czasie kwarantanny jest wyjątkowo do dupy. tylko że jakiego rozwiązania oczekujesz?
przez słowa "wiele osób chyba trochę nie umie się wczuć w sytuację tych, którzy spędzają ten czas samotnie" - masz na myśli, że źle że znajomi nie dają się namówić na to żeby Cię odwiedzić? to rozumiesz jako niewczuwanie się w sytuację osób mieszkających samemu?

rozwiń tą myśl

Mam na myśli to, że wielu moich znajomych wie, że jestem w takiej sytuacji, gdy do nich piszę na fb żeby po prostu pogadać o wszystkim i o niczym, to albo szybko urywają te rozmowy, albo odpisują raz na kilka godzin, więc mój czas wygląda tak, że siedzę z utęsknieniem czekam na odp. żeby wymienić z kimś kilka zdań Wiecie, z jednej strony tak wiele osób pokazało teraz swoje wielkie serca (pomoc potrzebującym, masa inicjatyw, nieodpłatna pomoc w nauce itd), a z drugiej strony widzę też w jak wielu osobach budzi się właśnie jakiś brak empatii czy egoizm.

[Pani_Mada]

Napisane przez Zojka_909

Mam na myśli to, że wielu moich znajomych wie, że jestem w takiej sytuacji, gdy do nich piszę na fb żeby po prostu pogadać o wszystkim i o niczym, to albo szybko urywają te rozmowy, albo odpisują raz na kilka godzin, więc mój czas wygląda tak, że siedzę z utęsknieniem czekam na odp. żeby wymienić z kimś kilka zdań Wiecie, z jednej strony tak wiele osób pokazało teraz swoje wielkie serca (pomoc potrzebującym, masa inicjatyw, nieodpłatna pomoc w nauce itd), a z drugiej strony widzę też w jak wielu osobach budzi się właśnie jakiś brak empatii czy egoizm.

sama napisałaś, że to nie są żadne bliskie znajomości. Ci ludzie też mają swoje rodziny, bliskich znajomych z którymi utrzymują kontakt i poświęcają na to czas.

no i fakt siedzenia w domu nadal nie oznacza że się ma nagle mnóstwo czasu. ludzie nadal pracują i się uczą - tylko zdalnie.

[Zojka_909]

Napisane przez Pani_Mada

sama napisałaś, że to nie są żadne bliskie znajomości. Ci ludzie też mają swoje rodziny, bliskich znajomych z którymi utrzymują kontakt i poświęcają na to czas.

no i fakt siedzenia w domu nadal nie oznacza że się ma nagle mnóstwo czasu. ludzie nadal pracują i się uczą - tylko zdalnie.

Więc właśnie, stąd moje pytanie jak pomóc samej sobie w takiej sytuacji? Też normalnie pracuję, zdalnie - ale normalnie. I to mnie jeszcze jakkolwiek ratuje, bo choć przez część dnia mam z kimś wirtualny kontakt.

Jeśli nic się nie zmieni, to naprawdę zdecyduję się na długi spacer po pewnie pustych ulicach mojego miasta, bo inaczej nie wytrzymam braku kontaktu z ludźmi

[Milagros_90]

Napisane przez Zojka_909

Czujesz się samotnie w obecnej sytuacji, czy to że jesteście we dwie pomaga? Jeśli samotnie, to jak sobie radzisz?

Na pewno pomaga to, że jesteśmy we dwie. W połowie marca miałam się wyprowadzać, ale jak już wtedy było wiadomo o tym stanie zagrożenia, to zdecydowałam się zostać z mamą, wyprowadzka poczeka.
Ale samotnie też się czuję, no nie ma co się oszukiwać. Staram się po prostu mieć cały czas jakieś zajęcie. Do znajomych też piszę. Tutaj na forum się udzielam. I czekam.. nie wiem ile to potrwa, ta sytuacja

Napisane przez Zojka_909

Mam na myśli to, że wielu moich znajomych wie, że jestem w takiej sytuacji, gdy do nich piszę na fb żeby po prostu pogadać o wszystkim i o niczym, to albo szybko urywają te rozmowy, albo odpisują raz na kilka godzin, więc mój czas wygląda tak, że siedzę z utęsknieniem czekam na odp. żeby wymienić z kimś kilka zdań

Ale wiesz, nie możesz oczekiwać, że ktoś odłoży wszystko (nawet jeśli "siedzi w domu") i będzie non stop z Tobą konwersował... Ludzie też mają w tych domach jakieś zajęcia.
Moje propozycje:
1) jak Ci zależy na kokretnej rozmowie, to moze sama wyjdź z propozycją, że np proponujesz czat w kilka osób czy nawet z jedna wybraną osobą w dogodnej godzinie? Zaparzcie sobie kawy i plotkujcie
2) udzielaj się tu na wizażu! Ja w ciągu ostatnich dwóch miesięcy na wątku rozstaniowym poznałam fajne dziewczyny i rozmawiam z nimi już obecnie także na messengerze, nie tylko tu na forum. A z jedną dziewczyną poznaną kilka lat temu też na wizażu, mamy kontakt w realu do dziś, bawiłam sie na jej weselu.
3) na fb i instagramie mnóstwo influencerów (nie lubię tego słowa, ale powiedzmy że dobrze oddaje grupę ludzi, o jakich mowa) organizuje obecnie często różne transmisje na żywo i mozna wtedy przy okazji popisać z ludźmi o podobnych pasjach
4) jak piszesz do znajomych, to zarzuć jakimś tematem do dyskusji. Tak konkretnie, żeby mozna było sie do tego odniesc i pogadac, a nie tylko "co u ciebie" itd

[4bf691ac28ce4b7c42a5e5e37940d2d92e088cdd_611061f254610]

Napisane przez Zojka_909

Hej, piszę bo potrzebuję się wygadać i poradzić. Myślę, że może jest tu więcej osób w podobnej sytuacji jak moja.


Mieszkam sama, nie jestem jakoś mocno towarzyska, ale przed epidemią spędzałam sporo czasu z ludźmi (8h w pracy, spotkania raz na jakiś czas po pracy, wyjścia na różne zajęcia). Obecnie od zeszłego piątku jestem sama w mieszkaniu, wyszłam z niego dwa razy po zakupy. Tak naprawdę mogłabym raz, ale nie mogłam już znieść braku innych ludzi na żywo. W tym przypadku nawet błahy "kontakt" z kasjerem był dla mnie zbawieniem. Dzwonię do rodziców codziennie, mam codziennie kontakt z osobami z pracy (skype / mail), ale z uwagi na to że mimo sporej ilości koleżanek i kolegów, nie mam bliskich osób (chłopak, przyjaciele, rodzeństwo). W konsekwencji, poza rodzicami i osobami z pracy nie mam z kim dłużej pogadać. Próbowałam zdzwaniać się z kilkoma koleżankami, czasem napiszę do kogoś na FB, ale widzę że te osoby nie mają zbyt dużo chęci, by pisać ze mną godzinami, aby pomóc mi zabić uczucie samotności. Nie wymagam też tego, wiem że spędzają ten czas z osobami, z którymi mieszkają na co dzień i pewnie też nie jest to łatwe.

Mi jest bardzo trudno, próbowałam kogoś do siebie zaprosić, czy umówić się na spacer - nikt nie chce, bo się boi. W konsekwencji cierpię strasznie, bardzo chciałabym pogadać przez tel lub skype z kimś kogo znam, pogdać na normalne tematy, żeby mieć chociaż jakikolwiek kontakt z drugim człowiekiem. Nie mam. Nie wiem jak będzie wyglądała przyszłość, nikt z nas nie wie jak długo będziemy musieli być w domach, nie ukrywam że bardzo boję się o mój stan psychiczny, bo już nie raz w przeszłości zdarzały mi się załamania z powodu samotności. Teraz na samotność jest realna, jest na co dzień.

Można ignorować te osoby, śmiać się z nich, ale wierzcie że ja zaczynam rozumieć tych, którzy mimo ryzyka wolą po prostu wyjść z domu, łazić bez celu po sklepach żeby mieć jakąś namiastkę kontaktu z drugą osobą. Proszę też nie doradzajcie im/ mi czatów itp z obcymi osobami, bo tu chodzi bardziej o to, że jest potrzeba porozmawiania z kimś kogo znamy na normalne znane dla nas tematy.

Dziwisz się, że ludzie nie reagują na twoje zaproszenia? Zdrowie dla większości ludzi jest najważniejsze i nie ma się co dziwić, że ci "rozsądni" nie będą siebie i innych narażać na zagrożenie.

[cava]

[1=4bf691ac28ce4b7c42a5e5e 37940d2d92e088cdd_611061f 254610;87682567]Dziwisz się, że ludzie nie reagują na twoje zaproszenia? Zdrowie dla większości ludzi jest najważniejsze i nie ma się co dziwić, że ci "rozsądni" nie będą siebie i innych narażać na zagrożenie.[/QUOTE]

Dziewczyna jest w ciężkiej sytuacji a wy jej jeszcze będziecie dowalać. To jest właśnie ta „empatia” o której ona pisze. i która nie pozwala ludziom pogadać ze znajoma tyle nagle mają ważnych spraw w domu do ogarnięcia, jak nigdzie nie łażą tylko w nim siedzą.
Ze w obecnej sytuacji możecie kogoś naprawdę ta pseudoempatia i pseudotroską zabić, radzę myśleć tak samo intensywnie jak nad zarażeniem wirusem. Serio.


Zojka, bardzo ci współczuję.
Powiem szczerze, ze O ile do kogoś do domu bym nie poszła, to na spacer ze znajomą bym wyszła. Nie widzę nic niebezpiecznego w spacerze przy zachowaniu większej niż normalnie, bezpiecznej odległości od siebie. Po prostu trzeba gadać głośniej i tyle.

Ja mieszkam z rodzina, chodzę do pracy, ale i tak dostaje na głowę od jeta od znajomych z fitnesu i możliwości posiedzenia w kawiarni, pójścia do znajomej, sąsiadki.
Jak ty i osoby w podobnej sytuacji to znosicie, nawet nie wiem.

Słyszałam, ze ludzie z fitnesow, jogi itp organizują się na zajęcia grupowe przez kamerki. Może jest takich inicjatyw więcej. Może poszukaj , może coś trafisz co cię interesuje i da się przyłączyć.
Zawsze to jakiś kontakt z ludzmi.

[4bf691ac28ce4b7c42a5e5e37940d2d92e088cdd_611061f254610]

Napisane przez cava

Dziewczyna jest w ciężkiej sytuacji a wy jej jeszcze będziecie dowalać. To jest właśnie ta „empatia” o której ona pisze. i która nie pozwala ludziom pogadać ze znajoma tyle nagle mają ważnych spraw w domu do ogarnięcia, jak nigdzie nie łażą tylko w nim siedzą.
Ze w obecnej sytuacji możecie kogoś naprawdę ta pseudoempatia i pseudotroską zabić, radzę myśleć tak samo intensywnie jak nad zarażeniem wirusem. Serio.

Ale ja nie neguję potrzeby autorki rozmowy z kimś, tylko jej potrzebę spotkań na żywo ze znajomymi w takim okresie. To ona raczej nie ma empatii dla tych wszystkich pracowników medycznych, skoro chce sobie urządzać jakieś koronaparty.

[Pani_Mada]

Napisane przez cava

Dziewczyna jest w ciężkiej sytuacji a wy jej jeszcze będziecie dowalać. To jest właśnie ta „empatia” o której ona pisze. i która nie pozwala ludziom pogadać ze znajoma tyle nagle mają ważnych spraw w domu do ogarnięcia, jak nigdzie nie łażą tylko w nim siedzą.
Ze w obecnej sytuacji możecie kogoś naprawdę ta pseudoempatia i pseudotroską zabić, radzę myśleć tak samo intensywnie jak nad zarażeniem wirusem. Serio.

nie, nikt jej nie dowala. po prostu to nie jest tak, że znajomi nie chcą przyjść, bo się im nie chce i mają wszystko w dupie. nie chcą przyjść, bo w obecnej sytuacji to nie jest rozsądne. i tak, autorce i innym ludziom mieszkającym samotnie jest na pewno bardzo ciężko, ale to nadal nie zmienia faktu, że ludzie obawiają się o zdrowie i nie przychodzą nie z czystej złośliwości, ale z dość racjonalnych pobudek. nie można teraz mieć do nich pretensji że nie wychodzą na spacer i zarzucać brak zrozumienia.

z resztą spacer z koleżanką to wcale nie musi być taka prosta sprawa. żadna moja koleżanka nie mieszka w zasięgu spaceru. żeby z którąś iść na spacer musiałabym podjechać autobusem, a unikanie komunikacji miejskiej jest też silnie odradzane.

owszem, znajomi autorki mogliby się poświęcić i spędzać na zmianę po kilka godzin na komunikatorze, ale jak widać tacy nie są. padły więc konkretne propozycje... forum i wątki zgodne z zainteresowaniami, instagram i udział w relacjach na żywo, inicjowanie ze znajomymi konkretnych rozmów czy wręcz umówienie się na rozmowę na konkretną godzinę. zasugerowałam nawet pomoc w zakupach/wyprowadzaniu psów dla starszych sąsiadów -może to będzie namiastka jakieś interakcji między ludźmi. ale autorce te rady się nie za bardzo podobają. tylko że to w zasadzie praktycznie wyczerpuje możliwości. albo internetowa komunikacja z obcymi, jeśli faktycznie znajomi nie są skłonni do kontaktów, albo nie ma za bardzo innego wyjścia.

niestety, ale taki mamy okres. ciężki i trudny. i jakoś się trzeba do niego dopasować, bo prędko się nie skończy

no chyba że autorka wcale nie oczekuje porad, jak zasugerowała w pierwszym poście, tylko poklepania po główce. w takim wypadku faktycznie, jest w beznadziejnej sytuacji i temu raczej nikt nie zaprzeczy.

[LhunLai]

Napisane przez Zojka_909

Można ignorować te osoby, śmiać się z nich, ale wierzcie że ja zaczynam rozumieć tych, którzy mimo ryzyka wolą po prostu wyjść z domu, łazić bez celu po sklepach żeby mieć jakąś namiastkę kontaktu z drugą osobą.

A mnie szlag trafia jak takie coś czytam/ słyszę. Ludzie nie potrafią, no po prostu nie potrafią usiedzieć na dupie, mimo że wiadomo czym to grozi! Umawianie się na spacery i spotkania, Ty się dobrze czujesz??

Do niektórych po prostu NIE DOCIERA.
Też mieszkam sama i jakoś nie świruję z powodu kwarantanny, to jest tymczasowe, chyba można tyle wytrzymać?


Dlatego jestem za tym, żeby ludzi przymusowo zmuszać do siedzenia w domu w chwili obecnej, obojętnie jakimi środkami, każdy dozwolony, dla dobra ogółu. Jprdl.


PS: Swoją drogą, właśnie widać teraz, jak ludzie nie potrafią spędzać czasu sami ze sobą, uciekają od tego, boją się tego jak diabeł święconej wody!! Tym wszystkim ludziom psychoterapeuta potrzebny. Ja też się kiedyś koszmarnie i nieszczęśliwie czułam, spędzając czas sama w domu, po terapii nastąpił zwrot o 180 stopni w ciągu kilku miesięcy. Polecam.

[Floydka]

Napisane przez Zojka_909

Mi jest bardzo trudno, próbowałam kogoś do siebie zaprosić, czy umówić się na spacer - nikt nie chce, bo się boi. W konsekwencji cierpię strasznie, bardzo chciałabym pogadać przez tel lub skype z kimś kogo znam, pogdać na normalne tematy, żeby mieć chociaż jakikolwiek kontakt z drugim człowiekiem. Nie mam. Nie wiem jak będzie wyglądała przyszłość, nikt z nas nie wie jak długo będziemy musieli być w domach, nie ukrywam że bardzo boję się o mój stan psychiczny, bo już nie raz w przeszłości zdarzały mi się załamania z powodu samotności. Teraz na samotność jest realna, jest na co dzień.

Można ignorować te osoby, śmiać się z nich, ale wierzcie że ja zaczynam rozumieć tych, którzy mimo ryzyka wolą po prostu wyjść z domu, łazić bez celu po sklepach żeby mieć jakąś namiastkę kontaktu z drugą osobą. Proszę też nie doradzajcie im/ mi czatów itp z obcymi osobami, bo tu chodzi bardziej o to, że jest potrzeba porozmawiania z kimś kogo znamy na normalne znane dla nas tematy.

Zostań w domu nie oznacza "zamknij się na cztery spusty i staraj nie oddychać". Błagam. Nie wariuj. Jestem w podobnej sytuacji, nie umiem funkcjonować bez innych ludzi na dłuższą metę i na tę krótszą w sumie też nie. Mieszkam z lokatorem, zatem trochę mi łatwiej - usiądziemy na piwo w kuchni i każdy trochę zluzuje, jeśli chodzi o presję związaną z epidemią. Natomiast większość czasu i tak spędzam sama. Kilka dni temu przeżyłam bardzo męczący i ciężki dzień, podczas którego uświadomiłam sobie, że jeśli nie wyjdę z domu, niezależnie w jakie miejsce - to wyskoczę z okna. I wyszłam. Póki mam taką możliwość to będę z niej korzystać. Nie uczestniczę w imprezach masowych, nie robię grilla z sąsiadami, nie piję alkoholu na bulwarach, wałach, nad wodą. Po prostu wychodzę. Sama, mimo wszystko.

Nie masz możliwości wyjazdu gdzieś do rodziny? Na jakąś wieś? Dalej od większych skupisk ludzi, aby się nie narażać? Może mogłabyś zatrzymać się w jakimś miejscu, które pozwoliłoby Ci przetrwać ten najgorszy okres. Pomóż sobie, ale nie narażaj się bez potrzeby Wytrwać musimy, ograniczać musimy, ale nie izoluj się. Dbaj o higienę, nie kuś losu. Wszystko z głową i rozwagą.

[Ellen_Ripley]

Kilka razy dziennie rozmawiam ze znajomymi przez telefon. Czuję się tak, jakby się z nimi spotykała na bieżąco. Także, Autorko, bierz telefon i dzwoń. Na pewno trafisz na kogoś, kto chętnie pogada.

[Zojka_909]

Napisane przez Milagros_90

Na pewno pomaga to, że jesteśmy we dwie. W połowie marca miałam się wyprowadzać, ale jak już wtedy było wiadomo o tym stanie zagrożenia, to zdecydowałam się zostać z mamą, wyprowadzka poczeka.
Ale samotnie też się czuję, no nie ma co się oszukiwać. Staram się po prostu mieć cały czas jakieś zajęcie. Do znajomych też piszę. Tutaj na forum się udzielam. I czekam.. nie wiem ile to potrwa, ta sytuacja


Ale wiesz, nie możesz oczekiwać, że ktoś odłoży wszystko (nawet jeśli "siedzi w domu") i będzie non stop z Tobą konwersował... Ludzie też mają w tych domach jakieś zajęcia.
Moje propozycje:
1) jak Ci zależy na kokretnej rozmowie, to moze sama wyjdź z propozycją, że np proponujesz czat w kilka osób czy nawet z jedna wybraną osobą w dogodnej godzinie? Zaparzcie sobie kawy i plotkujcie
2) udzielaj się tu na wizażu! Ja w ciągu ostatnich dwóch miesięcy na wątku rozstaniowym poznałam fajne dziewczyny i rozmawiam z nimi już obecnie także na messengerze, nie tylko tu na forum. A z jedną dziewczyną poznaną kilka lat temu też na wizażu, mamy kontakt w realu do dziś, bawiłam sie na jej weselu.
3) na fb i instagramie mnóstwo influencerów (nie lubię tego słowa, ale powiedzmy że dobrze oddaje grupę ludzi, o jakich mowa) organizuje obecnie często różne transmisje na żywo i mozna wtedy przy okazji popisać z ludźmi o podobnych pasjach
4) jak piszesz do znajomych, to zarzuć jakimś tematem do dyskusji. Tak konkretnie, żeby mozna było sie do tego odniesc i pogadac, a nie tylko "co u ciebie" itd

Postaram się jakoś to ogarnąć, dziękuję za rady. Jestem dobrej myśli, mam nadzieję, że za tydzień wrócę normalnie do pracy. Wiem, że rokowania są niezbyt optymistyczne i być może się to przedłuży, ale wolę myśleć w kontekście "tygodnia" niż "miesiąca". Miesiąc to dla mnie okres czasu nie do przebrnięcia.

[Pani_Mada]

Napisane przez Floydka

Nie masz możliwości wyjazdu gdzieś do rodziny? Na jakąś wieś? Dalej od większych skupisk ludzi, aby się nie narażać? Może mogłabyś zatrzymać się w jakimś miejscu, które pozwoliłoby Ci przetrwać ten najgorszy okres. Pomóż sobie, ale nie narażaj się bez potrzeby Wytrwać musimy, ograniczać musimy, ale nie izoluj się. Dbaj o higienę, nie kuś losu. Wszystko z głową i rozwagą.

no najgorsze co można teraz zrobić to jechać na wieś do rodziny. może jeszcze do dziadków?

[Zojka_909]

Napisane przez cava

Dziewczyna jest w ciężkiej sytuacji a wy jej jeszcze będziecie dowalać. To jest właśnie ta „empatia” o której ona pisze. i która nie pozwala ludziom pogadać ze znajoma tyle nagle mają ważnych spraw w domu do ogarnięcia, jak nigdzie nie łażą tylko w nim siedzą.
Ze w obecnej sytuacji możecie kogoś naprawdę ta pseudoempatia i pseudotroską zabić, radzę myśleć tak samo intensywnie jak nad zarażeniem wirusem. Serio.


Zojka, bardzo ci współczuję.
Powiem szczerze, ze O ile do kogoś do domu bym nie poszła, to na spacer ze znajomą bym wyszła. Nie widzę nic niebezpiecznego w spacerze przy zachowaniu większej niż normalnie, bezpiecznej odległości od siebie. Po prostu trzeba gadać głośniej i tyle.

Ja mieszkam z rodzina, chodzę do pracy, ale i tak dostaje na głowę od jeta od znajomych z fitnesu i możliwości posiedzenia w kawiarni, pójścia do znajomej, sąsiadki.
Jak ty i osoby w podobnej sytuacji to znosicie, nawet nie wiem.

Słyszałam, ze ludzie z fitnesow, jogi itp organizują się na zajęcia grupowe przez kamerki. Może jest takich inicjatyw więcej. Może poszukaj , może coś trafisz co cię interesuje i da się przyłączyć.
Zawsze to jakiś kontakt z ludzmi.

Dziękuję za słowa wsparcia i zrozumienie. Staram się nie oszaleć jak tylko mogę Ale w ciagu dnia mam chwile pełne energii i optymizmu, jak i chwile pełne załamań.

W spacerze również nie widze nic złego, jeśli jest to spacer z zachowaniem odpowiednich wytycznych/ bezpieczeństwa. Spacer w dwie - trzy osoby, a nie piknik pełną grupą.

A propo tej empatii mój znajomy dzisiaj wspólnie z rodziną (żona i syn) wrzucił na FB zdjęcie, że jadą samochodem do jego ojca na obiad. Nawet sobie nie wyobrażacie jaki hejt się wylal, a nikt z komentujących nie przeanalizował sytuacji tylko od razu jednostronnie pluł jadem. A sytuacja jest taka: wszyscy mieszkają w tym samym mieście, wszyscy są zdrowi, nikt nie jest w grupie ryzyka, jechali samochodem, by ograniczyć ryzyko. Ojciec mieszka sam, chcieli go odwiedzić, by nie czuł się samotnie.

Mam wrażenie, że wiele osób popada ze skrajności w skrajność, znam takich którzy po przyjściu ze sklepu od razu piorą ubrania, w których byli. Czy słusznie? Nie mi oceniać, tak samo jak nie chciałabym by mnie oceniano.

[Monika828282]

Napisane przez Zojka_909

Postaram się jakoś to ogarnąć, dziękuję za rady. Jestem dobrej myśli, mam nadzieję, że za tydzień wrócę normalnie do pracy. Wiem, że rokowania są niezbyt optymistyczne i być może się to przedłuży, ale wolę myśleć w kontekście "tygodnia" niż "miesiąca". Miesiąc to dla mnie okres czasu nie do przebrnięcia.

Nie nastawiaj się, że miesiąc jest dla Ciebie nie do przebrnięcia. Różnie może być, mogą zrobić przymusową kwarantannę domową dla wszystkich w pewnym momencie i trzeba będzie to jakoś przetrzymać.

[Zojka_909]

[1=4bf691ac28ce4b7c42a5e5e 37940d2d92e088cdd_611061f 254610;87682616]Ale ja nie neguję potrzeby autorki rozmowy z kimś, tylko jej potrzebę spotkań na żywo ze znajomymi w takim okresie. To ona raczej nie ma empatii dla tych wszystkich pracowników medycznych, skoro chce sobie urządzać jakieś koronaparty.[/QUOTE]

Kochana, rozmowa przez telefon to nie koronaparty. Jeśli ktoś boi się wyjść ze mną na spacer - ok. Rozumiem i nie namawiam. Ale rozmowa przez tel / fb to inna sprawa. O tym też mówię, dlatego proszę o nie ocenianie zbyt powierzchownie całej sytuacji.

---------- Dopisano o 18:19 ---------- Poprzedni post napisano o 18:16 ----------

Napisane przez Pani_Mada

nie, nikt jej nie dowala. po prostu to nie jest tak, że znajomi nie chcą przyjść, bo się im nie chce i mają wszystko w dupie. nie chcą przyjść, bo w obecnej sytuacji to nie jest rozsądne. i tak, autorce i innym ludziom mieszkającym samotnie jest na pewno bardzo ciężko, ale to nadal nie zmienia faktu, że ludzie obawiają się o zdrowie i nie przychodzą nie z czystej złośliwości, ale z dość racjonalnych pobudek. nie można teraz mieć do nich pretensji że nie wychodzą na spacer i zarzucać brak zrozumienia.

z resztą spacer z koleżanką to wcale nie musi być taka prosta sprawa. żadna moja koleżanka nie mieszka w zasięgu spaceru. żeby z którąś iść na spacer musiałabym podjechać autobusem, a unikanie komunikacji miejskiej jest też silnie odradzane.

owszem, znajomi autorki mogliby się poświęcić i spędzać na zmianę po kilka godzin na komunikatorze, ale jak widać tacy nie są. padły więc konkretne propozycje... forum i wątki zgodne z zainteresowaniami, instagram i udział w relacjach na żywo, inicjowanie ze znajomymi konkretnych rozmów czy wręcz umówienie się na rozmowę na konkretną godzinę. zasugerowałam nawet pomoc w zakupach/wyprowadzaniu psów dla starszych sąsiadów -może to będzie namiastka jakieś interakcji między ludźmi. ale autorce te rady się nie za bardzo podobają. tylko że to w zasadzie praktycznie wyczerpuje możliwości. albo internetowa komunikacja z obcymi, jeśli faktycznie znajomi nie są skłonni do kontaktów, albo nie ma za bardzo innego wyjścia.

niestety, ale taki mamy okres. ciężki i trudny. i jakoś się trzeba do niego dopasować, bo prędko się nie skończy

no chyba że autorka wcale nie oczekuje porad, jak zasugerowała w pierwszym poście, tylko poklepania po główce. w takim wypadku faktycznie, jest w beznadziejnej sytuacji i temu raczej nikt nie zaprzeczy.

skąd wiesz kiedy się skończy? Myślę, że takie lekkomyślne sugerowanie bez żadnej wiedzy nikomu nie robi dobrze. Niestety nikt z nas nie wie, nawet eksperci.

---------- Dopisano o 18:21 ---------- Poprzedni post napisano o 18:19 ----------

Napisane przez Ellen_Ripley

Kilka razy dziennie rozmawiam ze znajomymi przez telefon. Czuję się tak, jakby się z nimi spotykała na bieżąco. Także, Autorko, bierz telefon i dzwoń. Na pewno trafisz na kogoś, kto chętnie pogada.

Dziękuje za pozytywną myśl

---------- Dopisano o 18:23 ---------- Poprzedni post napisano o 18:21 ----------

Napisane przez Pani_Mada

no najgorsze co można teraz zrobić to jechać na wieś do rodziny. może jeszcze do dziadków?

Mogłabym jechać do rodziców, ale właśnie jest tak, że oni mieszkają pod miastem, ja w mieście. Do ubiegłego tygodnia codziennie jeździłam komunikacją miejską, dlatego nie wiem czy to dobre wyjście.

[Ruwi]

Może jakieś gry online, które umożliwiają również interakcje z innymi graczami?


Skoro pracujesz zdalnie, może warto zaproponować zorganizowanie np. raz dziennie coś w stylu kawowego calla, gdzie przez chwilę gadacie na różne tematy, nie związane z pracą? Sama w takich uczestniczę i moim zdaniem warto coś takiego robić, żeby się lepiej pracowało.

[Pani_Mada]

Napisane przez Zojka_909

skąd wiesz kiedy się skończy? Myślę, że takie lekkomyślne sugerowanie bez żadnej wiedzy nikomu nie robi dobrze. Niestety nikt z nas nie wie, nawet eksperci.

nikt nie wie kiedy się skończy, ale po co się będziemy oszukiwać, że 2 tygodnie i koniec? Chiny, kraj bogaty, który da radę postawić szpital w 7 dni, w którym się nie ceregielą i zamykają ludzi w domach, męczył się z epidemią prawie 3 miesiące. ucieszyli się, że nie mają nowych zachorowań, pootwierali się i już mają nowe napływowe przypadki.
Włosi i Hiszpanie też nie mogli siedzieć w zamknięciu... widać jak na dobre im to wyszło. a więc tak, nie ma co przyklaskiwać temu że ludzie lekko podchodzą do zaleceń siedzenia w domu

---------- Dopisano o 18:30 ---------- Poprzedni post napisano o 18:27 ----------

Napisane przez Zojka_909

Mogłabym jechać do rodziców, ale właśnie jest tak, że oni mieszkają pod miastem, ja w mieście. Do ubiegłego tygodnia codziennie jeździłam komunikacją miejską, dlatego nie wiem czy to dobre wyjście.

a nie możesz już od biedy jechać i tam siedzieć po prostu zamiast kursować tam i z powrotem?

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Napisane przez januszpolak

Jest teraz akcja telefoniczna, można wypełnić ankietę i się zgłosić: https://www.telefonpogadania.pl/?fbc...3p6EQk3EJ4F7KE

Jeśli nie chcesz się zgłaszać jako osoba samotna to zgłoś się jako wolontariuszka.

Masz rację że skutki będą również psychiczne. Dla mnie to siedzenie w domu też już robi się ciężkie... zaczyna mi się dołek psychiczny, a nie mieszkam sama i to bardzo pomaga, że jest druga osoba. Póki co nie ma wyjścia, przynajmniej wiemy że kilka tygodni i to minie, tego się trzymaj. Zauważyłam, że dużo osób teraz chętnie się kontaktuje, że mogłabym z nimi pisać całymi dniami. Może brakuje w twoim otoczeniu znajomych bez rodzin/chłopaków/innych zobowiązań, które też by się nudziły.

Ale świetny pomysł!
Ogólnie czuję się słabo, ale nie mam ani depresyjnego myślenia, nie jestem bardziej smutna, zmęczona. Natomiast też brakuje mi kontaktu z innymi - trochę to jakoś zapełniam, ale średnio. Chyba rozpadnie się moja znajomość teraz...

Staram się jak najwięcej rozmawiać przez telefon. Z częścią bliskich rozmawiam po prostu z kamerką. Nie lubię pisać i męczy mnie odpisywanie komuś. Poza tym teraz pracuję zdalnie i 8 godzin rozmów ze znajomymi z pracy przez komunikatory mnie już wykańcza, mimo że chcę tego kontaktu

Chciałam się przenieść do moich przyjaciółek, ale już nie chcę się zwalać nikomu na głowę. Do rodziny nie pojadę, bo będzie nam ciężko się dogadać, jeśli to będzie trwało kilka tygodni, a cenię swój komfort psychiczny bardziej (mimo że uwielbiam swoją rodzinę, to już nie ten wiek). Jakoś to przeżyję. Za chwilę przeprowadzam się do mieszkania z dużym balkonem, o ile wszystko jakoś pójdzie, to będę sobie siedziała na balkonie.
Cóż, jest mi bardzo przykro, ale staram się żyć dalej. Żyć swoim życiem.

[Arlekinowa]

Też mieszkam sama i też zaczyna mi brakować jakiś interakcji z innymi ludźmi. Wczoraj byłam "na kawie" z koleżanką z uczelni (umówiłyśmy się na konkretną godzinę na wideorozmowę), a przed wczoraj byłam "na warsztatach plastycznych", oczywiście też całkowicie online. I polecam tego typu rozwiązania. To, że ludzie przymusowo siedzą w domach nie oznacza, że nie mają żadnych obowiązków czy - po prostu - ciekawszych rzeczy do roboty niż całodzienne wiszenie na FB, żeby z kimś pisać o niczym. Umawianie się "na coś", na konkretną godzinę i traktowanie tego jak normalnego spotkania na kawę po pracy rozwiązuje ten problem. Fajna jest też akcja Telefonpogadania, chociaż nie wiem czy urządza Cię rozmowa z obcymi ludźmi. Nie wiem jak jeszcze inaczej można rozwiązać Twój problem, bo tak naprawdę to tutaj nie ma zbyt wielu opcji - masz kontakt z rodziną, z osobami z pracy, możesz umówić się z kimś na coś konkretnego o konkretnej godzinie, możesz wziąć udział w Telefoniepogadania, możesz komunikować się z ludźmi na forach, możesz uczestniczyć w transmisjach na żywo... No inaczej się nie da, nie możesz mieć pretensji do ludzi i oskarżać ich o brak empatii, bo nie chcą z Tobą pisać cały dzień na FB o tyłku Maryni, wszelkie wyjścia są potencjalnie niebezpieczne dla zdrowia, więc też nie możesz mieć żalu, że ktoś nie chce iść na spacer. Rozumiem, że Ci ciężko, tak jak wspomniałam - też mieszkam sama i naprawdę rozumiem potrzebę kontaktu z ludźmi, ale w obecnej sytuacji zbyt wielu opcji nie mamy...

[Zojka_909]

Napisane przez Ruwi

Może jakieś gry online, które umożliwiają również interakcje z innymi graczami?


Skoro pracujesz zdalnie, może warto zaproponować zorganizowanie np. raz dziennie coś w stylu kawowego calla, gdzie przez chwilę gadacie na różne tematy, nie związane z pracą? Sama w takich uczestniczę i moim zdaniem warto coś takiego robić, żeby się lepiej pracowało.

Na szczęscie mamy to! Dużo mi to daje, że choć przez 30 min widze twarze znajomych osób

---------- Dopisano o 18:53 ---------- Poprzedni post napisano o 18:51 ----------

Napisane przez Pani_Mada

nikt nie wie kiedy się skończy, ale po co się będziemy oszukiwać, że 2 tygodnie i koniec? Chiny, kraj bogaty, który da radę postawić szpital w 7 dni, w którym się nie ceregielą i zamykają ludzi w domach, męczył się z epidemią prawie 3 miesiące. ucieszyli się, że nie mają nowych zachorowań, pootwierali się i już mają nowe napływowe przypadki.
Włosi i Hiszpanie też nie mogli siedzieć w zamknięciu... widać jak na dobre im to wyszło. a więc tak, nie ma co przyklaskiwać temu że ludzie lekko podchodzą do zaleceń siedzenia w domu

---------- Dopisano o 18:30 ---------- Poprzedni post napisano o 18:27 ----------



a nie możesz już od biedy jechać i tam siedzieć po prostu zamiast kursować tam i z powrotem?

Zaczyna mnie bawić Twoja wypowiedź, bo... najpierw pisałaś że spotkania są czymś złym, a teraz nie widzisz nic złego żebym pojechała do starszych już rodziców, którzy mieszkają pod miastem, podczas gdy ja jeszcze do zeszłego tygodnia spędzałam pół dnia wśród ludzi w pracy i w komunikacji miejskiej w dużym mieście i z tego powodu spotkanie z nimi może nie być dobrym rozwiązaniem.

---------- Dopisano o 18:55 ---------- Poprzedni post napisano o 18:53 ----------

[1=bbab4b1e68366f09bc3914c 9672f02df694c852f_622be74 47f718;87682853]Ale świetny pomysł!
Ogólnie czuję się słabo, ale nie mam ani depresyjnego myślenia, nie jestem bardziej smutna, zmęczona. Natomiast też brakuje mi kontaktu z innymi - trochę to jakoś zapełniam, ale średnio. Chyba rozpadnie się moja znajomość teraz...

Staram się jak najwięcej rozmawiać przez telefon. Z częścią bliskich rozmawiam po prostu z kamerką. Nie lubię pisać i męczy mnie odpisywanie komuś. Poza tym teraz pracuję zdalnie i 8 godzin rozmów ze znajomymi z pracy przez komunikatory mnie już wykańcza, mimo że chcę tego kontaktu

Chciałam się przenieść do moich przyjaciółek, ale już nie chcę się zwalać nikomu na głowę. Do rodziny nie pojadę, bo będzie nam ciężko się dogadać, jeśli to będzie trwało kilka tygodni, a cenię swój komfort psychiczny bardziej (mimo że uwielbiam swoją rodzinę, to już nie ten wiek). Jakoś to przeżyję. Za chwilę przeprowadzam się do mieszkania z dużym balkonem, o ile wszystko jakoś pójdzie, to będę sobie siedziała na balkonie.
Cóż, jest mi bardzo przykro, ale staram się żyć dalej. Żyć swoim życiem.[/QUOTE]


Jakoś damy sobie radę! Musimy Z tymi komunikatorami, to fakt, że
czasem już się nie chce człowiekowi pisać, woli złapać za telefon i zadzownić

---------- Dopisano o 18:58 ---------- Poprzedni post napisano o 18:55 ----------

Napisane przez Arlekinowa

Też mieszkam sama i też zaczyna mi brakować jakiś interakcji z innymi ludźmi. Wczoraj byłam "na kawie" z koleżanką z uczelni (umówiłyśmy się na konkretną godzinę na wideorozmowę), a przed wczoraj byłam "na warsztatach plastycznych", oczywiście też całkowicie online. I polecam tego typu rozwiązania. To, że ludzie przymusowo siedzą w domach nie oznacza, że nie mają żadnych obowiązków czy - po prostu - ciekawszych rzeczy do roboty niż całodzienne wiszenie na FB, żeby z kimś pisać o niczym. Umawianie się "na coś", na konkretną godzinę i traktowanie tego jak normalnego spotkania na kawę po pracy rozwiązuje ten problem. Fajna jest też akcja Telefonpogadania, chociaż nie wiem czy urządza Cię rozmowa z obcymi ludźmi. Nie wiem jak jeszcze inaczej można rozwiązać Twój problem, bo tak naprawdę to tutaj nie ma zbyt wielu opcji - masz kontakt z rodziną, z osobami z pracy, możesz umówić się z kimś na coś konkretnego o konkretnej godzinie, możesz wziąć udział w Telefoniepogadania, możesz komunikować się z ludźmi na forach, możesz uczestniczyć w transmisjach na żywo... No inaczej się nie da, nie możesz mieć pretensji do ludzi i oskarżać ich o brak empatii, bo nie chcą z Tobą pisać cały dzień na FB o tyłku Maryni, wszelkie wyjścia są potencjalnie niebezpieczne dla zdrowia, więc też nie możesz mieć żalu, że ktoś nie chce iść na spacer. Rozumiem, że Ci ciężko, tak jak wspomniałam - też mieszkam sama i naprawdę rozumiem potrzebę kontaktu z ludźmi, ale w obecnej sytuacji zbyt wielu opcji nie mamy...

Powiem tak, próbowałam się z kimś umówić na rozmowę przez tel, na konkretną godzinę i ... wyszło to tylko z jedną osobą, która tak jak ja mieszka sama. Z resztą jest tak, że jak dzwonisz to nie odbierają, albo nie mają czasu umówić się na konkretną godzinę

[Pani_Mada]

Napisane przez Zojka_909

Zaczyna mnie bawić Twoja wypowiedź, bo... najpierw pisałaś że spotkania są czymś złym, a teraz nie widzisz nic złego żebym pojechała do starszych już rodziców, którzy mieszkają pod miastem, podczas gdy ja jeszcze do zeszłego tygodnia spędzałam pół dnia wśród ludzi w pracy i w komunikacji miejskiej w dużym mieście i z tego powodu spotkanie z nimi może nie być dobrym rozwiązaniem.

a to jeżdżąc do nich codziennie komunikacją miejską to im zagrożenia nie sprawiałaś? codziennie mogłaś im coś z tej komunikacji przywlec.

z Twoich postów widać, że nie usiedzisz w domu. końcu zaczniesz iść miedzy ludzi, pospacerować sobie po sklepie, pogadać z kasjerami. więc tak, od biedy już lepiej żebyś przesiedziała to u rodziców i tam siedziała nigdzie nie wychodząc. bo jakoś nie sprawiało Ci problemu narażanie ich.

no i czemu obawiasz się zarazić rodziców, a koleżanki, które miałyby Cię odwiedzać czy ludzi w sklepie to już nie?

[Zojka_909]

Napisane przez Pani_Mada

a to jeżdżąc do nich codziennie komunikacją miejską to im zagrożenia nie sprawiałaś? codziennie mogłaś im coś z tej komunikacji przywlec.

z Twoich postów widać, że nie usiedzisz w domu. końcu zaczniesz iść miedzy ludzi, pospacerować sobie po sklepie, pogadać z kasjerami. więc tak, od biedy już lepiej żebyś przesiedziała to u rodziców i tam siedziała nigdzie nie wychodząc. bo jakoś nie sprawiało Ci problemu narażanie ich.

no i czemu obawiasz się zarazić rodziców, a koleżanki, które miałyby Cię odwiedzać czy ludzi w sklepie to już nie?

Ale nie jeździłam, nie widziałam ich od ponad miesiąca. Nie wiem skąd taki wniosek.

Powiem tak, jeśli ktoś boi się spotkać w dwie osoby na spacer - ok, rozumiem i nie namawiam. Ale jeśli ktoś nie chce pogadać pół godz przez telefon tego już nie rozumiem. Gdybym miała możliwość rozmów z ludźmi przez tel / skype to wierz mi, że siedziałabym w domu na tyłku.

I proszę czytaj dokładnie moje wypowiedzi, bo wspomniałam już kilka razy, że jeśli ktoś nie chce odwiedzić rozumiem, dlatego proponuję bezpieczny spacer. Ty cały czas piszesz jedynie o tej opcji że ktoś przyjedzie do mnie.

---------- Dopisano o 19:08 ---------- Poprzedni post napisano o 19:03 ----------

W ogóle mam wrażenie, że w obecnej sytuacji wszyscy do wszystkich mają pretensje. Spójrzcie np. na wszystkie osoby (sama mam kilkoro takich wśród znajomych), które 3 tyg temu, mimo że wirus hulał już w wielu krajach i było wiadomo, że to nie są żarty, wyjechały na zaplanowane wakacje. BO SZKODA ŻEBY PRZEPADŁY, BO ZAPŁACONE... Czy powinni? Czy wśród takich osób nie ma tych, które "przywiozły" wirus?

Myślę, że jedyne o co można apelować to zrozumienie i empatia. A nie ciągłe ocenianie i krytykowanie.