Jak rozmawiac z osoba chora na anoreksje????

[marles86]

Witajcie dziewczyny, mam powazny problem z moja siostra. M (jest pelnoletnia) od ponad roku choruje na anoreksje, widza to wszyscy wokol ale nie ona, wczoraj wazyla ja moja mama - 39 kg przy 167 cm wzrostu!!! Nie chce brac lekow, nie chce jesc, ma straszne wachania nastrojow, zrobila sie bardzo wrazliwa. Moj problem, polega na tym, ze nigdy nie mialam do czynienia z osoba chora na anoreksje, i oprocz pomocy medycznej, ktora na sile doslownie zapewniaja jej rodzice, ja nie wiem jak jej pomoc. Nie wiem jak z nia rozmawiac, ma jakies dziwne jazdy, dla przykladu, wybralam sie z mama na zakupy, gdy wrocilysmy do domu M. na mnie naskoczyla po prostu, dlaczego nie kupilam jej czegostam a ona napisala mi smsa co mamy jej kupic, odpowiedzialam jej, ze zostawilam telefon w domu wiec nie mialam mozliwosci zeby go odczytac, a ona dalej swoje, ze przeciez pisala wiec dlaczego jej tego nie kupilysmy. Takich klotni sa tysiace. I dlatego bardzo prosze o porade, moze ktoras z was miala do czynienia z osoba chora na anoreksje ktora z tego wyszla, jak spokojnie z nia rozmawiac zeby jej pomoc bo ja sie zalamuje po prostu??

Przepraszam za brak polskich znakow

[201604181004]

A jak ona się leczy? Moja osobista rada by nie wysyłać jej do przeciętnego szpitala psychiatrycznego tylko jeśli już do specjalnej poradni na oddział dzienny. Powiedz coś więcej, ona się uczy, czy ćwiczy, jak je, czy używa jakiś środków... Jak się leczy...

[marles86]

Wiec tak, trudno tu mowic o jakims wysylaniu kogos gdzies, dlatego, ze ona ma 24 lata. Jakie leki bierze, nie jestem w stanie powiedziec dlatego, ze to moja mama kontroluje to wszystko. Chodzi do psychologa, byla u psychiatry. Ja jej w leczeniu jako takim nie moge pomoc, dlatego chodzi mi bardziej o forme, sposob rozmowy, jak to zrobic, zeby do niej dotrzec, bo znam ja cale zycie, a teraz jest jak kompletnie obca mi osoba???
Aaa i odpowiadajac na reszte pytan, to tak uczy sie dziennie, czy cwiczy? Wiem, ze czasami skacze na skakance jak wie, ze nikogo nie ma w poblizu.
Nie je prawie nic, caly czas pije herbate, codziennie przynajmniej szklanke mleka.

[201604181004]

Kurcze faktycznie skomplikowana sprawa. Może terapia rodzinna?

[mpt]

Napisane przez marles86

[...] Ja jej w leczeniu jako takim nie moge pomoc, dlatego chodzi mi bardziej o forme, sposob rozmowy, jak to zrobic, zeby do niej dotrzec, bo znam ja cale zycie, a teraz jest jak kompletnie obca mi osoba???[...]

Wszyscy powinniście brać udział w terapii. Tam dowiedzielibyście się jak z nią rozmawiać. Osoby chore potrzebują przede wszystkim wparcia, więc nie ma co tu gdybać, tylko zbierzcie się wszyscy i idźcie razem na wizytę.

[201604181004]

Swoją drogą bardzo bardzo dziwny ten psycholog, zazwyczaj spotykałam się nawet ze spisywaniem kontraktu, że poniżej pewnej drastycznej wagi psycholog podejmie bardziej konkretne kroki. Póki trwa terapia face to face, co jakiś czas po godzinie, można ważyć tyle i tyle, ale jeśli nie skutkuje i nie przynosi efektów a waga drastycznie spada - Boże 39 kg! - to zazwyczaj już się coś robi...

[babie_lato]

39 kg przy wzroście 167 cm jest realnym zagrożeniem życia.
Przy zaburzeniach odżywiania powinno stosować się terapię rodzinną. Do osoby chorej na anoreksję nie docierają racjonalne tłumaczenia.
Podstawą skutecznego leczenia jest znalezienie odpowiedniego terapeuty, bez tego leczenie nie zakończy się sukcesem. Ważny jest też odpowiedni dobór leków oraz nie naciskanie na anorektyczkę. Nie zmuszanie jej do jedzenia w sposób bezmyślny. Powstrzymanie się przed komentarzami "Wyglądasz jak szkielet" i tym podobne. Anorektyczka chce wyglądać jak szkielet i takie słowa zwyczajnie motywują ją do dalszych działań.

Sama przeszłam przez tę chorobę i wygrałam tę walkę. Walkę o życie.

Jeśli masz jakieś pytania pisz śmiało na priva, chętnie podzielę się z tobą moimi doświadczeniami i w miarę możliwości doradzę.

[marles86]

Terapia rodzinna to moze i dobry pomysl, ale malo realny w naszym przypadku. Po pierwsze relacje w mojej rodzinie sa dosyc skomplikowane, po drugie kazdy pracuje, nie ma mozliwosci zeby to zorganizowac, i o ile moi rodzice chodza z nia do lekarza razem, o tyle czworka nas, rodzenstwa nie ma takiej mozliwosci, kazdy ma swoje zycie, prace, nawet ciezko mi to sobie wyobrazic.

Lekarze to w ogole totalna masakra. Reakcja lekarza rodzinnego jakis czas temu kiedy jeszcze nie bylo tak zle, siostra wazyla okolo 44-45 kg- ''o to jeszcze nie tak zle spotykalam duzo gorsze przypadki''!!!!!!!!!!!!!! ! dla mojej siostry to bylo jak zielone swiatlo. Psychiatra stwierdzil jadlowstret, przypisal tabletki i do widzenia. Nie wiem kiedy teraz bedzie nastepna wizyta. U psychologa nie wiem co sie dzieje.
Czytalam duzo artykulow w internecie na ten temat, ale nic co moglabym realnie wniesc w zycie

[201604181004]

To może ty idź do psychologa na konsultacje i naucz się z nią postępować?

[babie_lato]

Naprawdę nie jesteście w stanie wygospodarować choć godziny w tygodniu wieczorem, żeby pójść z siostrą na terapię? W tej chwili wiele poradni jest otwartych nawet do godziny 22. Myślę, z resztą, że najważniejszym jest, żeby osoby, które mieszkają z siostrą brały udział w tej terapii. A zatem rodzice, ty oraz ewentualnie rodzeństwo, które również mieszka w domu rodzinnym.

[mpt]

Napisane przez marles86

Terapia rodzinna to moze i dobry pomysl, ale malo realny w naszym przypadku. Po pierwsze relacje w mojej rodzinie sa dosyc skomplikowane, po drugie kazdy pracuje, nie ma mozliwosci zeby to zorganizowac, i o ile moi rodzice chodza z nia do lekarza razem, o tyle czworka nas, rodzenstwa nie ma takiej mozliwosci, kazdy ma swoje zycie, prace, nawet ciezko mi to sobie wyobrazic.

Chyba nie zdajesz sobie sprawy z powagi sytuacji.

Lekarze to w ogole totalna masakra.[...]
Czytalam duzo artykulow w internecie na ten temat, ale nic co moglabym realnie wniesc w zycie

Lekarze to masakra, ale to Waszym zadaniem jest ratowanie życia siostry. Wy macie obowiązek wybrać dobrego lekarza i zrobić wszystko, żeby jej pomóc, bo jest wycieńczona i przekręci się zanim się połapiecie. Powinna być już w ośrodku i przejść terapię. Zaniedbujecie to. Te "skomplikowane relacje" nie są żadnym wytłumaczeniem.

[babie_lato]

Czasem odnoszę wrażenie, że ta chęć niesienia pomocy bliskim w trudnych chwilach wynika z jakiegoś poczucia obowiązku, bo tak wypada. Ale po co się w to pakować, kiedy nawet nie ma się na to ochoty i widzi się ciągle jakieś przeszkody? Z drugiej strony siostra jest dorosła, ma lat 24 i macie wewnętrzne przekonanie, że jest osobą, która ma wyłączne prawo do decydowania o swoim życiu, do podejmowania decyzji.
I w porządku, ja się zgadzam. W momencie kiedy mamy do czynienia z osobą zdrową. Ale twoja siostra jest chora i ja osobiście nie wyobrażam sobie przedkładać wszystko inne ponad dobro jednej z najbliższych mi osób. Choćby góry srały, a skały pękały to stanęłabym na głowie, żeby nie doprowadzić do śmierci mojej siostry/brata/mamy i tak dalej, i tak dalej.
Wam jest wygodniej zasłaniać się trudnymi relacjami, brakiem porozumienia z siostrą, jej niechęcią do podjęcia czy też kontynuowania terapii.

Być może mój osąd jest ostry, ale tak to wygląda z mojej perspektywy, kiedy czytam posty.

[mary_poppins]

Napisane przez marles86

Terapia rodzinna to moze i dobry pomysl, ale malo realny w naszym przypadku. Po pierwsze relacje w mojej rodzinie sa dosyc skomplikowane, po drugie kazdy pracuje, nie ma mozliwosci zeby to zorganizowac, i o ile moi rodzice chodza z nia do lekarza razem, o tyle czworka nas, rodzenstwa nie ma takiej mozliwosci, kazdy ma swoje zycie, prace, nawet ciezko mi to sobie wyobrazic.

No to macie odpowiedź, co po części może być odpowiedzialne za chorobę siostry. Nie mówię, że na pewno jest tak, ale jeśli rodzina nie ma czasu i ochoty nawet wybrać się do psychologa z chorą dziewczyną, to mam wrażenie, że nie zrozumiecie powagi sytuacji i tego, na czym ta choroba polega. Założę się, że gdyby psycholog zapytał siostrę o terapię rodzinną, to odpowiedziałaby "proszę dać spokój, oni mają swoje życie, kłopot im niepotrzebny. Poza tym nie mamy dobrych relacji". I dalej robi swoje, bo nie ma realnego wsparcia i poczucia, że komuś zależy na tym, żeby była zdrowa. W anoreksji nie chodzi o zaleczanie objawów (czyt. zmuszanie do jedzenia, ważenie na siłę, grożenie szpitalem), ale o dojście do przyczyny, którą często właśnie takie "skomplikowane relacje" są. Nie ma chęci z Waszej strony - nie będzie też chęci z jej strony, bo po co.

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez babie_lato

Czasem odnoszę wrażenie, że ta chęć niesienia pomocy bliskim w trudnych chwilach wynika z jakiegoś poczucia obowiązku, bo tak wypada. Ale po co się w to pakować, kiedy nawet nie ma się na to ochoty i widzi się ciągle jakieś przeszkody? Z drugiej strony siostra jest dorosła, ma lat 24 i macie wewnętrzne przekonanie, że jest osobą, która ma wyłączne prawo do decydowania o swoim życiu, do podejmowania decyzji.
I w porządku, ja się zgadzam. W momencie kiedy mamy do czynienia z osobą zdrową. Ale twoja siostra jest chora i ja osobiście nie wyobrażam sobie przedkładać wszystko inne ponad dobro jednej z najbliższych mi osób. Choćby góry srały, a skały pękały to stanęłabym na głowie, żeby nie doprowadzić do śmierci mojej siostry/brata/mamy i tak dalej, i tak dalej.
Wam jest wygodniej zasłaniać się trudnymi relacjami, brakiem porozumienia z siostrą, jej niechęcią do podjęcia czy też kontynuowania terapii.

Być może mój osąd jest ostry, ale tak to wygląda z mojej perspektywy, kiedy czytam posty.

Ja jeszcze tylko dodam, że przeważnie w rodzinie anorektyczek relacje są trudne, bo przecież skądś ta anoreksja wziąć się musiała - anorektyczka w ten sposób "opowiada" to, co się dzieje lub działo w domu rodzinnym, w jej dzieciństwie, w jej otoczeniu. Dopóki te relacje nie zostaną dokładnie przebadane, zdefiniowane i naprawione (przynajmniej w jakimś stopniu), to o wyjściu z anoreksji mowy być nie może.

[mpt]

Ponadto - anorektyczka nigdy nie jest dorosła. Ona ucieka przed dorosłością. Głodząca się anorektyczka psychicznie zawsze będzie małą dziewczynką. Musicie wziąć za nią odpowiedzialność, nieważne ile ma lat.

[babie_lato]

Napisane przez mpt

Ponadto - anorektyczka nigdy nie jest dorosła. Ona ucieka przed dorosłością. Głodząca się anorektyczka psychicznie zawsze będzie małą dziewczynką. Musicie wziąć za nią odpowiedzialność, nieważne ile ma lat.

mpt, akurat w tym przypadku nie mogę się z tobą zgodzić. To nie jest tak, że anorektyczka nigdy nie jest dorosła i zawsze przed tą dorosłością ucieka.
Wiele anorektyczek jest aż nadto dojrzała i czasem z tego również bierze się problem.

[mary_poppins]

[1=d61abbce58b52fe45ffe444 afc51ca0ea3c11859_65540a4 4484ab;41147168]Ja jeszcze tylko dodam, że przeważnie w rodzinie anorektyczek relacje są trudne, bo przecież skądś ta anoreksja wziąć się musiała - anorektyczka w ten sposób "opowiada" to, co się dzieje lub działo w domu rodzinnym, w jej dzieciństwie, w jej otoczeniu. Dopóki te relacje nie zostaną dokładnie przebadane, zdefiniowane i naprawione (przynajmniej w jakimś stopniu), to o wyjściu z anoreksji mowy być nie może. [/QUOTE]
Dokładnie tak. Zaleczyć objawy to nie problem, można przecież siostrę zamknąć na oddziale i karmić sondą Ale przyczyny rodzina zwykle chomikuje przed psychologami jak tylko może. To w ogóle jest błąd w podkreślaniu, ile siostra waży. Nieważne ile waży (dopóki nie ląduje w szpitalu z zagrożeniem życia), ważne czemu chudnie. Podkreślanie jej chudości jej nie służy, ona już jest na tym skupiona, rodzina być nie musi. Psychika tutaj gra główną rolę.

[marles86]

Dziewczyny, ale ja to wszystko wiem, znam powage sytuacji! To, ze tak naskakujecie na mnie jest okropnie niesprawiedliwe, bo to, ze ona jest chora to jest teraz cale nasze zycie, i nikt tego nie ignoruje.!

[babie_lato]

Napisane przez mary_poppins

Dokładnie tak. Zaleczyć objawy to nie problem, można przecież siostrę zamknąć na oddziale i karmić sondą Ale przyczyny rodzina zwykle chomikuje przed psychologami jak tylko może. To w ogóle jest błąd w podkreślaniu, ile siostra waży. Nieważne ile waży (dopóki nie ląduje w szpitalu z zagrożeniem życia), ważne czemu chudnie. Podkreślanie jej chudości jej nie służy, ona już jest na tym skupiona, rodzina być nie musi. Psychika tutaj gra główną rolę.

Tylko, że jeśli w rodzinie są jakieś problemy, relacje są kiepskie to oczywistym jest, że cała uwaga skupi się na niskiej wadze. Tak jest najprościej, bo wystające kości i wychudzoną sylwetkę widać na pierwszy rzut oka. To przykre, ale czasem rodzina nie chce lub nie ma czasu zagłębiać się w psychikę osoby chorującej na anoreksję. A później płaczą nad szpitalnym łóżkiem, kiedy osoba chora umiera...

Dziewczyny, ale ja to wszystko wiem, znam powage sytuacji! To, ze tak naskakujecie na mnie jest okropnie niesprawiedliwe, bo to, ze ona jest chora to jest teraz cale nasze zycie, i nikt tego nie ignoruje.!

Gdyby to było takie całe wasze życie to znaleźlibyście czas i przede wszystkim chęć, żeby wszyscy razem uczestniczyć w terapii. Bez tego nie będzie sukcesu. I gdybyście na tę terapię chodzili wspólnie to nie musiałabyś zakładać tego wątku, bo już byś mniej więcej wiedziała jak z osobą chorą rozmawiać, jak postępować, a czego absolutnie nie mówić.

[mary_poppins]

Napisane przez marles86

Dziewczyny, ale ja to wszystko wiem, znam powage sytuacji! To, ze tak naskakujecie na mnie jest okropnie niesprawiedliwe, bo to, ze ona jest chora to jest teraz cale nasze zycie, i nikt tego nie ignoruje.!

Nikt Cię nie atakuje. Po prostu wydaje mi się, że nie znasz powagi sytuacji, skoro nie zdecydujecie się na terapię rodzinną ze względu na trudne relacje w rodzinie. To te trudne relacje mogą być przyczyną! Siostry nie wystarczy wykarmić, trzeba dojść do tego, dlaczego ona choruje. Jak macie okazję te relacje wyjaśnić i przepracować, to to zróbcie, a nie zasłaniajcie się tym. Bo to tak, jakby nie iść zeznawać przeciw przestępcy, bo tenże przestępca ma właśnie wpaść na obiad.

Napisane przez babie_lato

Tylko, że jeśli w rodzinie są jakieś problemy, relacje są kiepskie to oczywistym jest, że cała uwaga skupi się na niskiej wadze. Tak jest najprościej, bo wystające kości i wychudzoną sylwetkę widać na pierwszy rzut oka. To przykre, ale czasem rodzina nie chce lub nie ma czasu zagłębiać się w psychikę osoby chorującej na anoreksję. A później płaczą nad szpitalnym łóżkiem, kiedy osoba chora umiera...

Racja, i tu jest często pies pogrzebany. To jest chyba związane z niską świadomością, która zresztą jest pielęgnowana - bojkotujmy modę na chudość, bo potem są anorektyczki. Tak jakby na anoreksję się chorowało z powodu własnego widzimisię, i gdyby każda anorektyczka była wychudzona.

[201604181004]

Nikt tego nie ignoruje ale nie macie godziny czasu by iść razem do lekarza, przepraszam - nie wierzę.

[babie_lato]

Napisane przez mary_poppins

Racja, i tu jest często pies pogrzebany. To jest chyba związane z niską świadomością, która zresztą jest pielęgnowana - bojkotujmy modę na chudość, bo potem są anorektyczki. Tak jakby na anoreksję się chorowało z powodu własnego widzimisię, i gdyby każda anorektyczka była wychudzona.

O to, to! Większość osób, a nawet - co przerażające - specjalistów, zapomina o tym, że o anoreksji nie świadczy BMI poniżej normy. Bo można ważyć zupełnie przeciętnie, a w głowie jest sajgon.
Ale dopóki ludzie się tego nie nauczą to tak będzie wyglądało leczenie, a raczej zaleczanie, anoreksji.

[mary_poppins]

Napisane przez babie_lato

O to, to! Większość osób, a nawet - co przerażające - specjalistów, zapomina o tym, że o anoreksji nie świadczy BMI poniżej normy. Bo można ważyć zupełnie przeciętnie, a w głowie jest sajgon.
Ale dopóki ludzie się tego nie nauczą to tak będzie wyglądało leczenie, a raczej zaleczanie, anoreksji.

Z tego co mi wiadomo do pewnego momentu - całkiem jeszcze niedawno - ważnym kryterium przy diagnozie było BMI poniżej 17,5. Dopiero od jakiegoś czasu mówi się wśród specjalistów o tym, żeby skupiać się wyłącznie na objawach psychicznych, a nie na wadze, bo wtedy można szybciej podjąć jakieś kroki. Dotychczas chyba było tak, że zaburzenia odżywiania może mieć każdy, ale anoreksja dopiero przy wychudzeniu. Dobrze, że się od tego odchodzi.

[babie_lato]

Napisane przez mary_poppins

Z tego co mi wiadomo do pewnego momentu - całkiem jeszcze niedawno - ważnym kryterium przy diagnozie było BMI poniżej 17,5. Dopiero od jakiegoś czasu mówi się wśród specjalistów o tym, żeby skupiać się wyłącznie na objawach psychicznych, a nie na wadze, bo wtedy można szybciej podjąć jakieś kroki. Dotychczas chyba było tak, że zaburzenia odżywiania może mieć każdy, ale anoreksja dopiero przy wychudzeniu. Dobrze, że się od tego odchodzi.

W teorii wielu znajomych mi psychiatrów i psychologów wiedziało o tym już dawno, ale co z tego, jak nie podejmowali żadnych działań?
Dla przykładu, chorując na anoreksję moje BMI wynosiło 13. Skrajne wychudzenie, kompletne odrealnienie od świata. Jednym słowem modelowy przykład anorektyczki. Ale kiedy poszłam do psychiatry usłyszałam, że na tę chwilę ona mi nie pomoże, bo ja wiem, że choruję, znam przyczyny swojej choroby, dopiero kiedy moja waga wyniesie około 35 kg będzie mogła skierować mnie na leczenie szpitalne. Warto dodać, że ważyłam wówczas 40 kg. Spotkałam się z podobnym podejściem również u kilku psychologów.

W szpitalach psychiatrycznych także nie jest lepiej. Gdyby specjaliści faktycznie próbowali dotrzeć do przyczyny choroby, anorektycy nie wracaliby po kilkanaście razy na oddział.

[mary_poppins]

Napisane przez babie_lato

W szpitalach psychiatrycznych także nie jest lepiej. Gdyby specjaliści faktycznie próbowali dotrzeć do przyczyny choroby, anorektycy nie wracaliby po kilkanaście razy na oddział.

Państwowy szpital psychiatryczny to kpina. Chore są karmione 5x dziennie i tyle, żadnych terapii, żadnych ćwiczeń, żadnego ruchu fizycznego (nie wolno), tylko jedzenie. Tak samo można by je było karmić w każdym innym szpitalu. Wierzę tylko w specjalne ośrodki do tego przystosowane, coś na wzór Rhodes Farm w UK. Tylko raczej mało kogo na to stać, prywatny ośrodek terapeutyczny w Polsce to wydatek rzędu 10 tysięcy miesięcznie. W państwowym szpitalu jedyny kontakt z lekarzem jest przy przyjęciu, gdzie spisują na karteluszce Twoje "zeznania", a potem przy obchodach, gdzie pytają jak się czujesz. Tyle. Terapeutów brak.

[chwast]

Napisane przez mary_poppins

Państwowy szpital psychiatryczny to kpina. Chore są karmione 5x dziennie i tyle, żadnych terapii, żadnych ćwiczeń, żadnego ruchu fizycznego (nie wolno), tylko jedzenie. Tak samo można by je było karmić w każdym innym szpitalu. Wierzę tylko w specjalne ośrodki do tego przystosowane, coś na wzór Rhodes Farm w UK. Tylko raczej mało kogo na to stać, prywatny ośrodek terapeutyczny w Polsce to wydatek rzędu 10 tysięcy miesięcznie. W państwowym szpitalu jedyny kontakt z lekarzem jest przy przyjęciu, gdzie spisują na karteluszce Twoje "zeznania", a potem przy obchodach, gdzie pytają jak się czujesz. Tyle. Terapeutów brak.

smutna prawda

[leniwca]

Napisane przez mary_poppins

Z tego co mi wiadomo do pewnego momentu - całkiem jeszcze niedawno - ważnym kryterium przy diagnozie było BMI poniżej 17,5. Dopiero od jakiegoś czasu mówi się wśród specjalistów o tym, żeby skupiać się wyłącznie na objawach psychicznych, a nie na wadze, bo wtedy można szybciej podjąć jakieś kroki. Dotychczas chyba było tak, że zaburzenia odżywiania może mieć każdy, ale anoreksja dopiero przy wychudzeniu. Dobrze, że się od tego odchodzi.

Nie sądzę.
Wskaźnik BMI nie jest zbyt dokładny i wiarygodny. Poza tym, BMI poniżej tych 17,5 wskazuje na niedowagę, a nie anoreksję- a to dwa całkiem różne pojęcia, które ludzie często mylą.
Anoreksja to zaburzenia odżywiania. W anoreksję może wpaść i osoba ważąca 120kg przy wzroście 165cm.

Niedowaga nie jest równoznaczna z anoreksją. Na swoim przykładzie mogę podać- do ok. 20r.ż. ważyłam 47kg przy wzroście 170cm. I gwarantuję, że żadnych zaburzeń odżywiania nie miałam- jak już, to w drugą stronę. I na w takim przypadku, na podstawie samego BMI, bezmyślne i głupie by było klasyfikowanie ludzi do szufladki pt. anorektyk. To tak na logikę.
Nie piję do ciebie , po prostu trudno mi uwierzyć, że inteligentni, wykształceni ludzie sugerowali się głównie tym wskaźnikiem, żeby komuś diagnozować anoreksję.

[babie_lato]

Napisane przez leniwca

Nie sądzę.
Wskaźnik BMI nie jest zbyt dokładny i wiarygodny. Poza tym, BMI poniżej tych 17,5 wskazuje na niedowagę, a nie anoreksję- a to dwa całkiem różne pojęcia, które ludzie często mylą.
Anoreksja to zaburzenia odżywiania. W anoreksję może wpaść i osoba ważąca 120kg przy wzroście 165cm.

Niedowaga nie jest równoznaczna z anoreksją. Na swoim przykładzie mogę podać- do ok. 20r.ż. ważyłam 47kg przy wzroście 170cm. I gwarantuję, że żadnych zaburzeń odżywiania nie miałam- jak już, to w drugą stronę. I na w takim przypadku, na podstawie samego BMI, bezmyślne i głupie by było klasyfikowanie ludzi do szufladki pt. anorektyk. To tak na logikę.
Nie piję do ciebie , po prostu trudno mi uwierzyć, że inteligentni, wykształceni ludzie sugerowali się głównie tym wskaźnikiem, żeby komuś diagnozować anoreksję.

Naturalnie, wskaźnik BMI nie jest jedynym kryterium świadczącym o anoreksji, ale specjaliści kierowali się (i wciąż kierują) przy diagnozie głównie BMI poniżej pewnej normy oraz drastycznym spadkiem masy ciała w krótkim czasie. I nie są to moje czy kogokolwiek innego wymysły, ale tak właśnie wygląda diagnozowanie anoreksji, czy zaburzeń odżywiania w ogóle, w Polsce.

[mary_poppins]

Napisane przez leniwca

Nie sądzę.
Wskaźnik BMI nie jest zbyt dokładny i wiarygodny. Poza tym, BMI poniżej tych 17,5 wskazuje na niedowagę, a nie anoreksję- a to dwa całkiem różne pojęcia, które ludzie często mylą.
Anoreksja to zaburzenia odżywiania. W anoreksję może wpaść i osoba ważąca 120kg przy wzroście 165cm.

Niedowaga nie jest równoznaczna z anoreksją. Na swoim przykładzie mogę podać- do ok. 20r.ż. ważyłam 47kg przy wzroście 170cm. I gwarantuję, że żadnych zaburzeń odżywiania nie miałam- jak już, to w drugą stronę. I na w takim przypadku, na podstawie samego BMI, bezmyślne i głupie by było klasyfikowanie ludzi do szufladki pt. anorektyk. To tak na logikę.
Nie piję do ciebie , po prostu trudno mi uwierzyć, że inteligentni, wykształceni ludzie sugerowali się głównie tym wskaźnikiem, żeby komuś diagnozować anoreksję.

Nie musisz mi tego tłumaczyć, bo to wszystko przecież wyżej napisałam. Też mam BMI poniżej 17,5 i nie choruję. Ale jednym z kryterium jest/było takie właśnie BMI, bądź masa ciała o 15% mniejsza od odpowiedniej do wieku i wzrostu, i nie pytaj mnie dlaczego - po prostu tak jest, chociaż to niedorzeczne. Czemu, po co, kto to wymyślił? Nie wiem. To kryterium według ICD-10. Kolejnym głupim kryterium jest zanik miesiączki.

[JanePanzram]

Napisane przez babie_lato

Gdyby to było takie całe wasze życie to znaleźlibyście czas i przede wszystkim chęć, żeby wszyscy razem uczestniczyć w terapii. Bez tego nie będzie sukcesu. I gdybyście na tę terapię chodzili wspólnie to nie musiałabyś zakładać tego wątku, bo już byś mniej więcej wiedziała jak z osobą chorą rozmawiać, jak postępować, a czego absolutnie nie mówić.

czy aby nie przeginasz? To samo z człowiekiem w głębokiej depresji: ludzie mogą nie wiedzieć, jak się za to zabrać. Podobnie z narkomanem: też mozna nie wiedzieć.
Można wykazywać wolę, ale nie wiedzieć jak, bo tak jest to człowikowi obce i niezrozumiałe.

Napisz lepiej, co konkretnie pomogło tobie. Nie pytam o formy terapii, tylko raczej: jaka myśl spowodowała, że zaczęłaś z tego wychodzić, że nie brnęłaś w to dalej. Dzięki czemu nastapił przełom.