Proszę o analizę mojego zachowania

[lululemon1]

Cześć,

Mam następujący problem i nie wiem jak go rozumieć.
Stresują mnie kontakty z nieznajomymi, chociaż to jest często normalne. Nie jest to na zasadzie, że unikam takich sytuacji. Wychodzę do ludzi, poznaje. Jeśli czuje, że ta osoba jest na moim ‚poziomie’ czuje się swobodnie, jestem wygadana itd. Wręcz mam wtedy wrażenie, że to ja mogę coś tej osobie zaoferować, pomoc, czegoś nauczyć. Problem powstaje, jeśli czuje, że ta jakaś osoba ma nade mną przewagę, (ktoś jest bogaty, bardzo znany, bardzo utalentowany, bardzo mądry, bardzo otwarty, i wszystkie inne bardzo) Wtedy czuje się niekomfortowo, czuje niższość, uległość, jakbym nie miała nic do zaoferowania. Generalnie mam wrażenie, że jest niewiele osób z którymi czuje sie na równi. Albo ja mam nad kimś przewagę, albo jestem uległa wobec kogoś. Nie wiem czym jest to spowodowane i bardzo mnie to uwiera, bo s ten sposób tracę dużo okazji do poznania ludzi i zdobywania kontaktów, które mogą pomóc.
Wiecie co może być tego przyczyna i jak mogę z tym walczyć?

[0f78e7ab4a87196fb8e6ee2746a5f35dfd845f1c_5ee6abf249ce5]

Napisane przez lululemon1

Cześć,

Mam następujący problem i nie wiem jak go rozumieć.
Stresują mnie kontakty z nieznajomymi, chociaż to jest często normalne. Nie jest to na zasadzie, że unikam takich sytuacji. Wychodzę do ludzi, poznaje. Jeśli czuje, że ta osoba jest na moim ‚poziomie’ czuje się swobodnie, jestem wygadana itd. Wręcz mam wtedy wrażenie, że to ja mogę coś tej osobie zaoferować, pomoc, czegoś nauczyć. Problem powstaje, jeśli czuje, że ta jakaś osoba ma nade mną przewagę, (ktoś jest bogaty, bardzo znany, bardzo utalentowany, bardzo mądry, bardzo otwarty, i wszystkie inne bardzo) Wtedy czuje się niekomfortowo, czuje niższość, uległość, jakbym nie miała nic do zaoferowania. Generalnie mam wrażenie, że jest niewiele osób z którymi czuje sie na równi. Albo ja mam nad kimś przewagę, albo jestem uległa wobec kogoś. Nie wiem czym jest to spowodowane i bardzo mnie to uwiera, bo s ten sposób tracę dużo okazji do poznania ludzi i zdobywania kontaktów, które mogą pomóc.
Wiecie co może być tego przyczyna i jak mogę z tym walczyć?

Niskie poczucie własnej wartości. Jakie były Twoje relacje z rodzicami? Masz za sobą jakieś toksyczne znajomości?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[1b006c1cc4b33fb32b0a741c96d131cb0dc83f78_5f5d531644303]

Też pierwsze co mi przychodzi do głowy to poczucie własnej wartości. A przyczyn takiego poczucia może być już wiele i nawet możesz sobie z nich nie zdawać sprawy.



Ogólnie to, że pewni ludzie nas onieśmielają jest dosyć normalne, ale jeśli osiąga poziom, który realnie utrudnia życie, to jest to problem. Zwykle takie problemy rozwiązuje się na psychoterapii.


Jeśli nie jest aż tak poważnie, to może uda Ci się samej znaleźć źródło, które sprawia, że tracisz pewność siebie. Nie tylko w kontaktach z tymi osobami, tylko ogólnie.

[megamag]

Napisane przez lululemon1

Cześć,

Mam następujący problem i nie wiem jak go rozumieć.
Stresują mnie kontakty z nieznajomymi, chociaż to jest często normalne. Nie jest to na zasadzie, że unikam takich sytuacji. Wychodzę do ludzi, poznaje. Jeśli czuje, że ta osoba jest na moim ‚poziomie’ czuje się swobodnie, jestem wygadana itd. Wręcz mam wtedy wrażenie, że to ja mogę coś tej osobie zaoferować, pomoc, czegoś nauczyć. Problem powstaje, jeśli czuje, że ta jakaś osoba ma nade mną przewagę, (ktoś jest bogaty, bardzo znany, bardzo utalentowany, bardzo mądry, bardzo otwarty, i wszystkie inne bardzo) Wtedy czuje się niekomfortowo, czuje niższość, uległość, jakbym nie miała nic do zaoferowania. Generalnie mam wrażenie, że jest niewiele osób z którymi czuje sie na równi. Albo ja mam nad kimś przewagę, albo jestem uległa wobec kogoś. Nie wiem czym jest to spowodowane i bardzo mnie to uwiera, bo s ten sposób tracę dużo okazji do poznania ludzi i zdobywania kontaktów, które mogą pomóc.
Wiecie co może być tego przyczyna i jak mogę z tym walczyć?

Mnie to wygląda na kompleksy.

[lululemon1]

Nie, nie utrudnia mi to życia. Tylko ostatnio miałam kilka sytuacji, kiedy miałam okazje poznać wpływowych ludzi i zamiast wykorzystać okazje, to tylko potakiwałam i uśmiechałam się. Bałam się o coś zapytać, bo uważałam, ze się wydurnie. Że moje pytanie będzie głupie, albo, że nie skleje poprawnego zdania. To też jest standard, że kiedy się denerwuje, muszę ułożyć sobie w głowie co chce powiedzieć, bo inaczej będę mówiła jak potłuczona.

[holgath]

Napisane przez lululemon1

Nie, nie utrudnia mi to życia. Tylko ostatnio miałam kilka sytuacji, kiedy miałam okazje poznać wpływowych ludzi i zamiast wykorzystać okazje,...

"Wpływowi ludzie", to często zarozumiałe buce, lubiące się wywyższać, manipulować i pokpiwać sobie z tych, co zależą od ich wpływów.
Częste zjawisko na uczelniach w relacji "naukowiec" - student.
W ramach autoterapii i zabawy intelektualnej, poobserwuj sobie ich i ich otoczenie i jak tak będziesz słuchać i samodzielnie myśleć, to może się okazać, że dojdziesz do wniosku, że klepią farmazony, a w otoczeniu znajdują się osoby, które myślą jak ty i ciszej lub głośniej jaja sobie z tego robią.
Takie bufony bardzo łatwo zaczynają sami wierzyć we własną nieomylność, i łatwo im przychodzi klepanie różnych śmiesznych bzdur

---------- Dopisano o 00:58 ---------- Poprzedni post napisano Wczoraj o 23:31 ----------

Napisane przez lululemon1

(...)
Problem powstaje, jeśli czuje, że ta jakaś osoba ma nade mną przewagę, (ktoś jest bogaty, bardzo znany, bardzo utalentowany, bardzo mądry, bardzo otwarty, i wszystkie inne bardzo) Wtedy czuje się niekomfortowo, czuje niższość, uległość,
(...)

Taki UPDATE, bo mi tak z tymi wpływowymi ludźmi wskoczyło i trochę nieogarnięta wypowiedź.
Jak ktoś jest bardzo mądry, bogaty, itede ... czy jakiekolwiek inne bardzo i czujesz się przy nim słabo, to duże prawdopodobieństw, że jest bucem i okazuje ci w jakiś sposób swoją wyższość. Lepiej się zadawać z tymi co są mądrzy i bogaci i czujesz się w ich towarzystwie dobrze i naturalnie

[1b006c1cc4b33fb32b0a741c96d131cb0dc83f78_5f5d531644303]

Napisane przez lululemon1

Nie, nie utrudnia mi to życia. Tylko ostatnio miałam kilka sytuacji, kiedy miałam okazje poznać wpływowych ludzi i zamiast wykorzystać okazje, to tylko potakiwałam i uśmiechałam się. Bałam się o coś zapytać, bo uważałam, ze się wydurnie. Że moje pytanie będzie głupie, albo, że nie skleje poprawnego zdania. To też jest standard, że kiedy się denerwuje, muszę ułożyć sobie w głowie co chce powiedzieć, bo inaczej będę mówiła jak potłuczona.

Za bardzo się przejmujesz jak oni Cię odbiorą wydaje Ci się, że zwrócą uwagę na każdy źle postawiony przecinek w zdaniu, a prawda jest taka, że tylko ty sama zauważasz takie rzeczy. Inni widzą Cię jako całość i nie analizują jak bardzo dobra, lub zła stylistycznie była twoja wypowiedź, ani czy uśmiechałaś się symetrycznie i czy nie robiłaś nic głupiego z rękami

[Pugslove]

Napisane przez lululemon1

Cześć,

Mam następujący problem i nie wiem jak go rozumieć.
Stresują mnie kontakty z nieznajomymi, chociaż to jest często normalne. Nie jest to na zasadzie, że unikam takich sytuacji. Wychodzę do ludzi, poznaje. Jeśli czuje, że ta osoba jest na moim ‚poziomie’ czuje się swobodnie, jestem wygadana itd. Wręcz mam wtedy wrażenie, że to ja mogę coś tej osobie zaoferować, pomoc, czegoś nauczyć. Problem powstaje, jeśli czuje, że ta jakaś osoba ma nade mną przewagę, (ktoś jest bogaty, bardzo znany, bardzo utalentowany, bardzo mądry, bardzo otwarty, i wszystkie inne bardzo) Wtedy czuje się niekomfortowo, czuje niższość, uległość, jakbym nie miała nic do zaoferowania. Generalnie mam wrażenie, że jest niewiele osób z którymi czuje sie na równi. Albo ja mam nad kimś przewagę, albo jestem uległa wobec kogoś. Nie wiem czym jest to spowodowane i bardzo mnie to uwiera, bo s ten sposób tracę dużo okazji do poznania ludzi i zdobywania kontaktów, które mogą pomóc.
Wiecie co może być tego przyczyna i jak mogę z tym walczyć?

To sie nazywa kompleksy i po prostu sie z tym walczy roznymi sposobami. Poczytaj sobie o redukcji dysonansu poznawczego.

[lululemon1]

Dzięki za sensowne odpowiedzi

[natalcia250]

mam tak samo

[lululemon1]

Właściwie mogłabym się was spytać o jeszcze jedna rzecz.
Od zawsze wydawało mi się, że myśle inaczej niż moi rowniesnicy. Nie jestem otwarta, wszystko przeżywam wewnętrznie, dużo dzieje się w mojej głowie, a nie pokazuje tego na zewnątrz. To jest momentami tak absurdalne, że mam wrażenie, że są mnie dwie. Ta w środku i ta na zewnątrz. I one musza ze sobą współpracować i się porozumiewać. Co jedna przekazuje drugiej. Jakie myśli chce wypowiedzieć głośno, a jakie zachować dla siebie (z różnych względów - żeby nie powiedzieć czegoś głupiego, żeby nie być niegrzeczną, nikogo nie urazić) i w drugą stronę, co ze świata zewnetrznego brać do siebie, co jest ważne, a co jest nieistotne "Oddzielić plew od ziarna." Nie lubię opowiadać historii, bo one brzmią w mojej głowie inaczej, widzę je scenami, kolorami, emocjami, a ciężko jest mi je zdefiniować w słowach, często się ‚gubie’ w opowiadaniach, co również wpływa na to, że boje się wypowiadać. Jak bardzo to jest głupie?

[1b006c1cc4b33fb32b0a741c96d131cb0dc83f78_5f5d531644303]

Napisane przez lululemon1

Właściwie mogłabym się was spytać o jeszcze jedna rzecz.
Od zawsze wydawało mi się, że myśle inaczej niż moi rowniesnicy. Nie jestem otwarta, wszystko przeżywam wewnętrznie, dużo dzieje się w mojej głowie, a nie pokazuje tego na zewnątrz. To jest momentami tak absurdalne, że mam wrażenie, że są mnie dwie. Ta w środku i ta na zewnątrz. I one musza ze sobą współpracować i się porozumiewać. Co jedna przekazuje drugiej. Jakie myśli chce wypowiedzieć głośno, a jakie zachować dla siebie (z różnych względów - żeby nie powiedzieć czegoś głupiego, żeby nie być niegrzeczną, nikogo nie urazić) i w drugą stronę, co ze świata zewnetrznego brać do siebie, co jest ważne, a co jest nieistotne "Oddzielić plew od ziarna." Nie lubię opowiadać historii, bo one brzmią w mojej głowie inaczej, widzę je scenami, kolorami, emocjami, a ciężko jest mi je zdefiniować w słowach, często się ‚gubie’ w opowiadaniach, co również wpływa na to, że boje się wypowiadać. Jak bardzo to jest głupie?

Nie jest głupie wielu ludziom się wydaje, że myślą w jakiś inny sposób niż otoczenie - aż nie zaczną otwarcie być sobą wtedy się okazuje, że jednak nikt ich za dziwaka nie uważa


Może to jakaś pozostałość z nastoletnich czasów, gdzie wiele osób stara się mocno zachowawczo i dyplomatycznie swój punkt widzenia wyrazać, żeby nie odstawać od grupy takie hamowanie swoich zapędów myślowych na wszelki wypadek, bo mogły by się nie wpisać w ogół zabawne jest to, że potem się okazuje, że większość osób z danej grupy tak miała i jak się w końcu otworzyły to się zrobiło milej i ciekawiej :P