Pożegnanie

[Agentka o 100 twarzach]

Doprowadziłyście kiedyś do spotkania z kimś, na kim Wam bardzo, ale to bardzo zależało, tylko po to by tymże spotkaniem go pożegnać? (bo sprawiał Wam przykrość, bo już nie wytrzymywałyście, bo wiedziałyście jak bardzo ten ktoś jest dla Was ważny, a jednak nie ma dla Was wspólnej przyszłości)?
Jeśli ktoś z Was ma to za sobą, powiedzcie proszę chociaż pokrótce jak to wyglądało, dlaczego tak się stało, jak później potoczyły się Wasze losy... - może to dziwne..., ale będę Wam wdzięczna...

[la'Mbria]

Napisane przez Agentka o 100 twarzach

Doprowadziłyście kiedyś do spotkania z kimś, na kim Wam bardzo, ale to bardzo zależało, tylko po to by tymże spotkaniem go pożegnać? (bo sprawiał Wam przykrość, bo już nie wytrzymywałyście, bo wiedziałyście jak bardzo ten ktoś jest dla Was ważny, a jednak nie ma dla Was wspólnej przyszłości)?
Jeśli ktoś z Was ma to za sobą, powiedzcie proszę chociaż pokrótce jak to wyglądało, dlaczego tak się stało, jak później potoczyły się Wasze losy... - może to dziwne..., ale będę Wam wdzięczna...

tak, pożegnałam tak jedną bardzo bliską mi osobę...wiem, że gdyby coś naprawę złego mi się przytrafiło i potrzebowałabym pomocy to zawsze mogę liczyć na tą osobę, ale ze względu na tak zwane okoliczności życiowe nie będziemy utrzymywać kontaktu.
być może za jakiś spory czas(lata a nie tygodnie czy miesiące) uda nam się spotkać- jesli bedziemy tego chcieć, a jeśli nie, to napewno na zawsze zostanie mi sentyment i miłe wspomnienia...

[a298662d510bb0f537bc3b0c2466fe273199e5e8_64a898f2369c4]

Tak.
Spotkaliśmy się u niego w domu, przepłakaliśmy całą noc. Potem zrobiliśmy sobie kanapki i zasnęliśmy to był chłopak, który za mną szalał, ale ja go nie kochałam. Nie chciałam się rozstawać, ale wiedziałam że to po prostu przyzwyczajenie/poczucie bliskości, a nie miłość. Z perspektywy czasu nie żałuję, bo zamknęłam pewien rozdział, roczny związek w którym się bardzo męczyłam.
Obecnie on ma żonę i dziecko, jest przeszczęśliwy. Wysyłamy sobie kartki na święta, imieniny, urodziny..

Rozumiem, że zastanawiasz się nad takim spotkaniem? Jeżeli miałoby Ci to w czymś pomóc, czemu nie.. ?

[Malgorzatka21]

Ja doprowadziłam do takiego spotkania stosunkowo niedawno ( 3 miesiące temu) z moim Tż....
Ale (naszczęście) nie byłam w stanie zakończyć naszego związku i nadal jesteśmy razem , a jesteśmy razem już 3 lata.
Tutaj chodziło i chodzi w sumie o jego brak wiary( o takie agnostyczne podejście do świata), jakoś tak czasami łapały ( i pewnie będą łapać) mnie z tego powodu mocne doły i poprostu nie mam wtedy sił.
W myślach, wolałam nie męczyć siebie, a tym bardziej Jego.
Tż jest dla mnie bardzo ważny, dlatego chciałam mu dać wolność, aby nie męczył sie ze mną- wymagającą może aż za bardzo, aby znalazł sobie dziewczynę może o jego poglądach...
To takie skomplikowane czasami się wydaje...

Natomiast teraz mam nadzieję, że dobrze postąpiłam.
Nie wyobrażam sobie bądź co bądź życia bez Tż, nawet na etapie takim czysto koleżeńskim.

[Bezwartosciowa]

Witam,
moze na wstepi powiem ze z TŻ jestem prawie 6 lat....bywalo roznie...jak to w zwiazkach bywa...ostatnio jakos znowu zaczelo tobic sie pochmurnie...w niedziele rozmawialismy ze powinnam czesciej mowic co czuje zeby sie lepiej dogadywac...wiec w poniedziek napisalam ze trzeba pogadac bo znowu czuje sie jakby mu nie zalezalo...pogadalismy powypominalisy sobie...bez jakis klotni ale on chcial przerwy...ja wolalam zdecydowac szybko...spotkalism sie we wtorek..myslalam ze wlasnie ten ostani raz...jednak powiedzial ze nie mozemy se rozstac...poplakalismy i jakos poszlo...myslalam ze wszystko bedzie, ze zaczneimy zwiazek na prawic zeby bylo tak jak kiedys...niestety on uniakl spotkan i dzisiaj powiedzial wprost ze potrzebuje czasu zeby "zatesknic"...stanelo na tym ze dalismy sobie tydzien przerwy...to znaczy sobie chyab raczej dal...ja sie zgodzila nie odzywac do neigo zeby mogl wszsytko przemyslec...
Nie teraz tylko czy ta przerwa to nie po to zeby ze mna zaerwac jakos lagodniej..nie moge sie jakos pozbierac...pewnie pisze jak rozchiseryzowana malolata...

Przepraszam jesli wceilam sie off ale musiam komus powiedziec....

Mozecie cos poradzic?(jesli znacie aktualny watek na ten temat bede wdzieczna )

[Agentka o 100 twarzach]

Nie masz za co przepraszać. Pisz śmiało.
Co ja Ci mogę powiedzieć... Nie jestem z chłopakiem, o którym pisałam na samej górze, ale i my mieliśmy dwie w sumie prawie 2 miesięczne przerwy - by odpocząć, pozbierać myśli itd.
Myślę jednak, że jeśli się kogoś kocha, jeśli dwóm stronom zależy na kontaktach, znajomości i jej dalszym rozwoju, takie przerwy to jakieś nieporozumienie.
Jeśli czujesz, że zaczynasz się męczyć i dusić w tym związku, to może lepiej to zakończyć? Ja mimo, że bardzo zależy mi na tym chłopaku, chcę zwrócić mu tą resztę spokoju i wolności, którą w pewien sposób próbowałam mu ograniczyć.
W jaki sposób? Po prostu próbowałam zmienić chłopaka, w którym kochają się dziesiątki dziewczyn na takiego, który byłby całkowicie poświęcony tylko jednej dziewczynie - mnie. Który po prostu by BYŁ, a nie BYWAŁ...

[gOsieK2]

Przeprowadziłam taką rozmowę ponad tydzień temu. Żyję, chociaż jest ciężko. Nie czułam się kochana, chociaż on w przypływach emocji mówił, że jestem najważniejsza. Potem wszystko wracało do 'normy' czyli brak zainteresowania, olewka, rutyna na maxa, nuda. Bardzo go kochałam... kiedyś, mieliśmy sporo fajnych wspólnych planów. Teraz wiem, że już dawno uczucie z mojej strony się wypaliło, z jego pewnie też. Brakuje mi go fizycznie, ale miażdżył mnie emocjonalnie. Dużo dla niego robiłam, pomagałam mu, kiedy tego potrzebował, byłam przy nim w chwilach smutku i radości, natomiast na niego liczyć nie mogłam. Nie ograniczaliśmy się, były osobne imprezy, wyjścia z przyjaciółmi, o to nie mam do niego żalu absolutnie. Kiedyś była taka sytuacja, że miałam 41 st.gorączki, czułam się masakrycznie, a on nie mógł być przy mnie, bo kolega miał problem i stwierdził, że musi mu pomóc. Wtedy powiedziałam, że rozumiem, ok. Patrząc na to dziś widzę, że zawsze byłam na 'drugim miejscu'. Jest sporo takich historii, ale to już przeszłość. On przy rozstaniu płakał, ja zachowałam kamienną twarz, i tak już bardzo wiele łez przez niego wylałam. Buziaki
PS. też musiałam się wygadać :P

[YipYip]

Miałam trzy takie "rozmowy", ale opowiem tylko o jednej. Gdy on ze mną zerwał, właściwie nie powiedział nawet dlaczego, ja się popłakałam, ledwo powstrzymywałam się żeby nie błagać na kolanach żeby mnie nie zostawiał, ale i tak z perspektywy czasu stwierdzam, że zachowałam się bardzo żałośnie. Płakałam, chlipałam, mówiłam różne rzeczy typu "poprawię się" - a przecież nie robiłam nic złego, więc to była desperacja. Nie chcę o tym myśleć, bo zawsze gdy sobie przypominam, robi mi się smutno i do tej pory chce mi się płakać

Dlatego, Wizażanki, mam radę. Jeśli on chce z wami zerwać, to znaczy, że podjął decyzję i nic na świecie już tego nie zmieni. Dlatego najlepszym wyjściem jest wysłuchać, powiedzieć "rozumiem" i odejść z kamienną twarzą. W innym przypadku będzie was prześladowało wspomnienie samej siebie - żałosnej, zdesperowanej, słabej. Ja tak mam.

[Terrence]

Czasami takie roztanie nie dotyczy chlopaka. Ja mialam taka sytuacje, ale obylo sie bez ostatniego spotkania. Z ta osoba czesto rozumialam sie bez slow, wiec i tamtym razem bylo jasne, ze juz wiecej sie nie spotkamy. Z wlasnej woli, bo przy tak zwanych okazjach pewnie kiedys tak.

[Bezwartosciowa]

Facetom to dobrze... maja wy****ne na wszystko i latwiej im zyc...

JAk to zrobic tez tak miec...

[Agentka o 100 twarzach]

Napisane przez Bezwartosciowa

Facetom to dobrze... maja wy****ne na wszystko i latwiej im zyc...

JAk to zrobic tez tak miec...

I ja odnoszę wrażenie, że im przychodzi (ale też przechodzi) wszystko łatwiej... :|