Jaki język obcy Ci się nie podoba?

[Limonka2738]

Napisane przez MissChievousTess

Też racja. Podobnie zresztą z nauką arabskiego i wymową arabskich słów bo przecież w zapisie nie używa się samogłosek, a jedynie znaki sugerujące gdzie samogłoska powinna być. Więc jak się słowa nie zna to się go też poprawnie nie wymówi. No, ale taka uroda języków, w których pismo stało się dość późnym dodatkiem do języka mówionego. A jeśli chodzi o języki azjatyckie no to jednak myślenie ideogramami to zupełnie inna bajka niż myślenie "słowami", które znamy z języków europejskich. Trudność przejścia z jednego sposobu myślenia na drugi dotyczy w tym przypadku obu stron. Azjatom też nie przychodzi zbyt łatwo przejście na nasz sposób myślenia i komunikacji.

To jest tak epickie... Zawsze chciałam z tego powodu nauczyć się arabskiego, bo jestem ciekawa jak to funkcjonuje dla osoby znającej język.

Wiesz, też zależy od języka. Chińczykom angielski wchodzi dużo szybciej niż Japończykom na przykład. Mają podobny szyk zdania, strukturę i trochę gramatykę.

Ja na przykład mandaryńskiego uczyłam się po angielsku, bo tak było prościej pewne struktury wytłumaczyć i zapamiętać.

W efekcie do dziś nie potrafię płynnie tłumaczyć z chińskiego na polski i odwrotnie.

[MissChievousTess]

Napisane przez Limonka2738

To jest tak epickie... Zawsze chciałam z tego powodu nauczyć się arabskiego, bo jestem ciekawa jak to funkcjonuje dla osoby znającej język.

Wiesz, też zależy od języka. Chińczykom angielski wchodzi dużo szybciej niż Japończykom na przykład. Mają podobny szyk zdania, strukturę i trochę gramatykę.

Ja na przykład mandaryńskiego uczyłam się po angielsku, bo tak było prościej pewne struktury wytłumaczyć i zapamiętać.

W efekcie do dziś nie potrafię płynnie tłumaczyć z chińskiego na polski i odwrotnie.

Dla osoby znającej arabski funkcjonuje to tak, że musi najpierw poznać dane słowo w języku mówionym w danym dialekcie, a potem nauczyć się jak wygląda zapis tego słowa. Mój eks, który był arabistą z wykształcenia musiał w każdym dialekcie uczyć się w ten sposób, a miał na wydziale native speakera, który studiował arabistykę w Polsce bo to były dla niego najbardziej lajtowe studia ever i on uczył się dialektów dokładnie tak samo. Ciekawe z tą trudnością przekładu. Dla mnie sam polski był zawsze 2 językiem, ale jakoś nie mam problemów z przekładem z innego języka obcego na polski o ile dobrze znam i rozumiem słowa i konstrukcje w obu językach. Problem mam jeśli to idiom, a jego przekładu nie znam albo nie wiem, że istnieje polski odpowiednik- nie wiedziałam, że w języku polskim jest np. fulard czy tobogan. Te słowa poznałam ucząc się włoskiego i hiszpańskiego. I ze zdziwieniem odkrywałam ich niemal identyczne odpowiedniki w języku polskim.

---------- Dopisano o 14:44 ---------- Poprzedni post napisano o 14:41 ----------

Żeby była jasność-w zapisie w języku arabskim poza materiałami do nauki języka literackiego znaków diakrytycznych nie ma. Dlatego każdy zapis słowa to zapis wyłącznie spółgłoskowy. Dlatego jak nie zna się danego słowa z wymowy to nijak wywnioskować lokalizacji samogłosek z zapisu nie można. Dlatego język mówiony ma prymat nad nauką języka pisanego. I stąd konieczność nauki ze słuchu, rozmów, pobytu na miejscu, rozmów z native speakerem itd.

[62f33e9ec77d3cf0943e95da9955941e4a625c6c]

Z tym "bo wymowa jest trudna" to podobnie jak z "bo niemiecki jest taki twardy". No jest, jak sie nie uczysz fonetyki i niepoprawnie wymawiasz glosni.

[Limonka2738]

Napisane przez MissChievousTess

Dla osoby znającej arabski funkcjonuje to tak, że musi najpierw poznać dane słowo w języku mówionym w danym dialekcie, a potem nauczyć się jak wygląda zapis tego słowa. Mój eks, który był arabistą z wykształcenia musiał w każdym dialekcie uczyć się w ten sposób, a miał na wydziale native speakera, który studiował arabistykę w Polsce bo to były dla niego najbardziej lajtowe studia ever i on uczył się dialektów dokładnie tak samo. Ciekawe z tą trudnością przekładu. Dla mnie sam polski był zawsze 2 językiem, ale jakoś nie mam problemów z przekładem z innego języka obcego na polski o ile dobrze znam i rozumiem słowa i konstrukcje w obu językach. Problem mam jeśli to idiom, a jego przekładu nie znam albo nie wiem, że istnieje polski odpowiednik- nie wiedziałam, że w języku polskim jest np. fulard czy tobogan. Te słowa poznałam ucząc się włoskiego i hiszpańskiego. I ze zdziwieniem odkrywałam ich niemal identyczne odpowiedniki w języku polskim.

A nie ma takich słów jak na przykład srk - sroka i (przepraszam, ale nic nie przychodzi mi do głowy innego, szukałam!) sraka? Czy zależy to na przykład od kontekstu i są słowa zapisywane identycznie?

Ja w sumie się na tłumacza symultanicznego nie nadaję. Jak mam podzielną uwagę, tak z językiem mam takie "tryby". Jeśli włączę tryb angielski, to myślę po angielsku i żeby powiedzieć coś po polsku muszę się zastanowić. Jak włączę tryb japoński to myślę po japońsku itd. Nie umiem płynnie zmieniać języka, co pomyślę to już powiem w języku, w którym pomyślałam. Ułatwia mi to uczenie się języków, bo szybko się przestawiam na myślenie, ale ma swoje spore minusy.

Dlatego często w języku mówionym używam słów angielskich albo spolszczonych angielskich, bo po angielsku najczęściej myślę, więc kończy się na takie Joannie Krupie czasem. "Ona jest taka... no superficial, no!"

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez Limonka2738

Ja w sumie się na tłumacza symultanicznego nie nadaję. Jak mam podzielną uwagę, tak z językiem mam takie "tryby". Jeśli włączę tryb angielski, to myślę po angielsku i żeby powiedzieć coś po polsku muszę się zastanowić. Jak włączę tryb japoński to myślę po japońsku itd. Nie umiem płynnie zmieniać języka, co pomyślę to już powiem w języku, w którym pomyślałam. Ułatwia mi to uczenie się języków, bo szybko się przestawiam na myślenie, ale ma swoje spore minusy.

Mam identycznie.
Zresztą kiedy ktoś mieszka jak ja za granicą, gdzie realia są nieco inne niż polskie, często automatycznie do pewnych sytuacji polskie słownictwo się po prostu nie nadaje. Np. taki system komukacji miejskiej i poza miastem - funkcjonuje nieco inaczej, niż w Polsce, pociągi mają różne nazwy i rozmawiając z kimś na temat używania go trudno mi myśleć polskimi terminami. Albo branża, w której pracuje - nie potrafilabym chyba dogadać się z kimś, kto pracuje w tej samej branży w Polsce, bo też nie mam pojęcia, jak nazywa się po polsku pewne sytuacje i jak przetłumaczyć specjalistyczne słownictwo, które znam tylko w jednym języku.

[MissChievousTess]

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;83300501]Mam identycznie.
Zresztą kiedy ktoś mieszka jak ja za granicą, gdzie realia są nieco inne niż polskie, często automatycznie do pewnych sytuacji polskie słownictwo się po prostu nie nadaje. Np. taki system komukacji miejskiej i poza miastem - funkcjonuje nieco inaczej, niż w Polsce, pociągi mają różne nazwy i rozmawiając z kimś na temat używania go trudno mi myśleć polskimi terminami. Albo branża, w której pracuje - nie potrafilabym chyba dogadać się z kimś, kto pracuje w tej samej branży w Polsce, bo też nie mam pojęcia, jak nazywa się po polsku pewne sytuacje i jak przetłumaczyć specjalistyczne słownictwo, które znam tylko w jednym języku.[/QUOTE]
Jak dobrze kojarzę z badań z zakresu neuroscience to chyba domena mózgu, który w dzieciństwie był długo monojęzyczny. Ja nigdy monojęzyczna nie byłam, urodziłam się w wielonarodowym akademiku, jako maluch łapałam różne obce języki zanim załapał język polski, więc dla mnie to trochę abstrakcja. Nie mam problemu z płynnym przechodzeniem czy symultanicznym użytkowaniem różnych języków. Mogę coś czytać w jednym, a jednocześnie słuchać podcastu w innym, na wymianie na raz rozmawiałam z 4 studentami równolegle w 4 różnych językach, jedyna interferencja jaką mam czasem to języki z tej samej grupy językowej jak naprawdę słowa bardzo podobne albo znaczenia zbliżone, a jeden znam lepiej niż drugi. Ja mam zdolności językowe na pewno, moi krewni też, rodzina raczej wielojęzyczna, kiedyś czytałam, że to może też być genetyczne i związane z nieco inną budową mózgu- więcej istoty białej w pewnych rejonach mózgu. Może coś w tym jest, moja historia medyczna zdaje się to potwierdzać, ale przy obecnym stanie wiedzy o mózgu za wcześnie mówić o takich rzeczach ze 100% pewnością. Na pewno jestem osobą dla której wielojęzyczność jest regułą i chyba nie jest to w Polsce w tej chwili zbyt częsta forma doświadczenia społecznego. Może za jakiś czas będzie np. u dzieci imigrantów. Problemy językowe o jakich piszą często Polacy w kontekście nauki języka są mi raczej obce, częściej mam problemy o jakich wspominają osoby wielojęzyczne m.in. studenci pochodzenia np. chińskiego w USA.
Pewnie, że są rzeczy całkiem mi obce w języku polskim. Kiedyś musiałam kogoś uczyć m.in. gatunków ryb po angielsku i miałam problem bo za bardzo mnie łowienie ryb nie interesuje i znałam nazwy angielskie, ale nie zawsze kojarzyłam te gatunki po polsku. No i musiałam się po polsku z ryb dokształcić. I tu widać różnicę między 2 językiem, a językiem rodzimym bo 2 języku w sumie uczymy się czasem o rzeczach, które nas bezpośrednio nie interesują w sposób dość systematyczny (przynajmniej ja tak mam), a w języku rodzimym jak coś nas nie interesuje to bardzo długo możemy nie uczyć się niczego na ten temat i nie znamy słownictwa branżowego. I to czasem chyba jest problem jak ktoś próbuje zajmować się np. branżą tłumaczeniową.

[Limonka2738]

Napisane przez MissChievousTess

Jak dobrze kojarzę z badań z zakresu neuroscience to chyba domena mózgu, który w dzieciństwie był długo monojęzyczny. Ja nigdy monojęzyczna nie byłam, urodziłam się w wielonarodowym akademiku, jako maluch łapałam różne obce języki zanim załapał język polski, więc dla mnie to trochę abstrakcja. Nie mam problemu z płynnym przechodzeniem czy symultanicznym użytkowaniem różnych języków. Mogę coś czytać w jednym, a jednocześnie słuchać podcastu w innym, na wymianie na raz rozmawiałam z 4 studentami równolegle w 4 różnych językach, jedyna interferencja jaką mam czasem to języki z tej samej grupy językowej jak naprawdę słowa bardzo podobne albo znaczenia zbliżone, a jeden znam lepiej niż drugi. Ja mam zdolności językowe na pewno, moi krewni też, rodzina raczej wielojęzyczna, kiedyś czytałam, że to może też być genetyczne i związane z nieco inną budową mózgu- więcej istoty białej w pewnych rejonach mózgu. Może coś w tym jest, moja historia medyczna zdaje się to potwierdzać, ale przy obecnym stanie wiedzy o mózgu za wcześnie mówić o takich rzeczach ze 100% pewnością. Na pewno jestem osobą dla której wielojęzyczność jest regułą i chyba nie jest to w Polsce w tej chwili zbyt częsta forma doświadczenia społecznego. Może za jakiś czas będzie np. u dzieci imigrantów. Problemy językowe o jakich piszą często Polacy w kontekście nauki języka są mi raczej obce, częściej mam problemy o jakich wspominają osoby wielojęzyczne m.in. studenci pochodzenia np. chińskiego w USA.
Pewnie, że są rzeczy całkiem mi obce w języku polskim. Kiedyś musiałam kogoś uczyć m.in. gatunków ryb po angielsku i miałam problem bo za bardzo mnie łowienie ryb nie interesuje i znałam nazwy angielskie, ale nie zawsze kojarzyłam te gatunki po polsku. No i musiałam się po polsku z ryb dokształcić. I tu widać różnicę między 2 językiem, a językiem rodzimym bo 2 języku w sumie uczymy się czasem o rzeczach, które nas bezpośrednio nie interesują w sposób dość systematyczny (przynajmniej ja tak mam), a w języku rodzimym jak coś nas nie interesuje to bardzo długo możemy nie uczyć się niczego na ten temat i nie znamy słownictwa branżowego. I to czasem chyba jest problem jak ktoś próbuje zajmować się np. branżą tłumaczeniową.

A to ciekawe, bo ja byłam angielskojezyczna od jakiegoś 5 roku życia. Ale może to już za późno, kto wie. W sensie zaczęłam się uczyć, trochę to kiepsko napisałam. ^^

Mam podobne problemy z biologią na przykład. Na medycynie pisałam po łacinie nazwy narządów, to mnie chwalili prowadzący, jaka jestem oczytana, a ja zwyczajnie polskich nie znałam za dobrze, bo uczyłam się po angielsku.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez MissChievousTess

Jak dobrze kojarzę z badań z zakresu neuroscience to chyba domena mózgu, który w dzieciństwie był długo monojęzyczny. Ja nigdy monojęzyczna nie byłam, urodziłam się w wielonarodowym akademiku, jako maluch łapałam różne obce języki zanim załapał język polski, więc dla mnie to trochę abstrakcja. Nie mam problemu z płynnym przechodzeniem czy symultanicznym użytkowaniem różnych języków. Mogę coś czytać w jednym, a jednocześnie słuchać podcastu w innym, na wymianie na raz rozmawiałam z 4 studentami równolegle w 4 różnych językach, jedyna interferencja jaką mam czasem to języki z tej samej grupy językowej jak naprawdę słowa bardzo podobne albo znaczenia zbliżone, a jeden znam lepiej niż drugi. Ja mam zdolności językowe na pewno, moi krewni też, rodzina raczej wielojęzyczna, kiedyś czytałam, że to może też być genetyczne i związane z nieco inną budową mózgu- więcej istoty białej w pewnych rejonach mózgu. Może coś w tym jest, moja historia medyczna zdaje się to potwierdzać, ale przy obecnym stanie wiedzy o mózgu za wcześnie mówić o takich rzeczach ze 100% pewnością. Na pewno jestem osobą dla której wielojęzyczność jest regułą i chyba nie jest to w Polsce w tej chwili zbyt częsta forma doświadczenia społecznego. Może za jakiś czas będzie np. u dzieci imigrantów. Problemy językowe o jakich piszą często Polacy w kontekście nauki języka są mi raczej obce, częściej mam problemy o jakich wspominają osoby wielojęzyczne m.in. studenci pochodzenia np. chińskiego w USA.

Ja też nie mam problemu żeby np. równocześnie oglądać filmik po angielsku, czytać coś po polsku i rozmawiać z kimś obok po francusku, mimo że angielski opanowałam dobrze dopiero w liceum, a francuski na studiach. Ja te problemy mam musząc przetłumaczyć jakieś konkretne słowo w konkretnej chwili na inny język, albo właśnie mówiąc na jeden temat np. po francusku musząc potem powiedzieć coś podobnego po angielsku czy nawet po polsku. Bo jakoś tak mam, że jeśli zacznę myśleć na jeden temat w jednym języku to potem potrzebuję trochę czasu jakby na przemyślenie, jak powiem to samo w innym, bo jakoś te terminy zostają mi w głowie w tym języku, którego dopiero co używałam.

[MissChievousTess]

Pierwszy kluczowy etap to do do 1 roku życia- mózg dziecka staje się "głuchy" na dźwięki i regularności innych języków niż rodzimy. Ja na tym etapie miałam pełną płynność dlatego potem koncentracja na języku polskim jako jednym języku nie była dla mnie łatwa jak byłam w późnych klasach szkoły podstawowej. Do dziś np. nie rozdzielam ściśle fonetyk różnych języków z jednej grupy językowej. To pozwala dostrzegać pokrewieństwa językowe czy uczyć się jednego języka przez inny z tej samej grupy nawet jak się na sposób akademicki źródła tych podobieństw nie rozumie albo nie zna. To jest zaleta. Ale są też z tym problemy jak trzeba się bardziej analitycznie skoncentrować na jednym języku. Tu dostałam ciężką szkołę życia w polskiej szkole gdzie rugowano z mojego polskiego wszelkie naleciałości z innych języków obcych jakie znałam. Drugi etap to do 7 roku życia, potem do 16. Do tego wieku ludzki mózg uczy się języków obcych inaczej niż mózg dorosły osoby monojęzycznej. Przynajmniej na chwilę obecną takie etapy ważne dla nauki języków obcych jako kluczowe neuronauka i psycholingwistyka potrafi już wyróżnić i badać, także ilościowo i ściśle medycznie powiedziałabym (przepływy krwi w mózgu, neuroobrazowanie itp.- takie mocne, twarde wskaźniki).

---------- Dopisano o 16:26 ---------- Poprzedni post napisano o 16:21 ----------

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;83301051]Ja też nie mam problemu żeby np. równocześnie oglądać filmik po angielsku, czytać coś po polsku i rozmawiać z kimś obok po francusku, mimo że angielski opanowałam dobrze dopiero w liceum, a francuski na studiach. Ja te problemy mam musząc przetłumaczyć jakieś konkretne słowo w konkretnej chwili na inny język, albo właśnie mówiąc na jeden temat np. po francusku musząc potem powiedzieć coś podobnego po angielsku czy nawet po polsku. Bo jakoś tak mam, że jeśli zacznę myśleć na jeden temat w jednym języku to potem potrzebuję trochę czasu jakby na przemyślenie, jak powiem to samo w innym, bo jakoś te terminy zostają mi w głowie w tym języku, którego dopiero co używałam.[/QUOTE]
To troszkę inny problem. To jest bardzo indywidualne i jest związane z tzw. tempem latencji- tempem przełączania się między jednym zadaniem, procesem myślowym, a drugim. To na tyle indywidualne, że np. w badaniach wariografem ustala się to tempo dla każdej osoby indywidualnie na podstawie neutralnych pytań testowych.Podobnie bywa przy różnych badaniach standaryzowanych i psychometrycznych czy z wiedzy deklaratywnej. To nie jest problem stricte językowy. Możliwe, że ma to związek m.in. z naszym temperamentem, który jest wrodzony, ale też m.in. z tempem komunikacji miedzy obiema półkulami mózgu. Są ciekawe badania post mortem m.in. na mózgu Alberta Einsteina na ten temat. Dotyczą gęstości neuronów w pniu mózgu, mało jeszcze poznanych komórek glejowych itp.
To jest też związane z pojemnością naszej pamięci roboczej. I tu też są duże różnice indywidualne.

[Field_longing]

Mnie się nigdy nie podobał j. rosyjski. Nie lubię jego brzmienia i cieszę się, że nie musiałam się go uczyć w szkole

[kasztanka3]

Napisane przez Field_longing

Mnie się nigdy nie podobał j. rosyjski. Nie lubię jego brzmienia i cieszę się, że nie musiałam się go uczyć w szkole

Mnie sie nie podoba angielski z mocnym rosyjskim akcentem.

[NotDroogie]

Nie lubię hiszpańskiego. Brzmi dla mnie tak nijako, drażni mnie jego brzmienie. Kompletnie nie rozumiem tego szału na espanhola. W moim małym (w porównaniu do takiej Warszawy) mieście co najmniej dwa licea oferują jego naukę, a poza tym w każdej szkole językowej jest on obecny. Jeśli mam być szczera, irytuje mnie to.

Z kolei uwielbiam portugalski. Podoba mi się różnorodność dialektów w obrębie jednego wariantu i każdy może wybrać, który mu bardziej odpowiada. Ja dla przykładu wybrałam dialeto paulistano, bo jest miękki w odróżnieniu od dialeto carioca, na który spory wpływ miał portugalski kontynentalny. Poza tym, jako osoba, która jest bardzo wyczulona na dźwięk, uwielbiam jego brzmienie. Jest taki inny, niepospolity. Szczególnie lubię dźwięki nosowe, są takie konkretniejsze od polskich, twarde.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez NotDroogie

Nie lubię hiszpańskiego. Brzmi dla mnie tak nijako, drażni mnie jego brzmienie. Kompletnie nie rozumiem tego szału na espanhola. W moim małym (w porównaniu do takiej Warszawy) mieście co najmniej dwa licea oferują jego naukę, a poza tym w każdej szkole językowej jest on obecny. Jeśli mam być szczera, irytuje mnie to.

Czyli cię drażni, że inni ludzie się go uczą? Bo nie rozumiem co ci przeszkadza, że istnieją możliwości dla chętnych.

[62f33e9ec77d3cf0943e95da9955941e4a625c6c]

Napisane przez NotDroogie

Nie lubię hiszpańskiego. Brzmi dla mnie tak nijako, drażni mnie jego brzmienie. Kompletnie nie rozumiem tego szału na espanhola. W moim małym (w porównaniu do takiej Warszawy) mieście co najmniej dwa licea oferują jego naukę, a poza tym w każdej szkole językowej jest on obecny. Jeśli mam być szczera, irytuje mnie to.

Z kolei uwielbiam portugalski. Podoba mi się różnorodność dialektów w obrębie jednego wariantu i każdy może wybrać, który mu bardziej odpowiada. Ja dla przykładu wybrałam dialeto paulistano, bo jest miękki w odróżnieniu od dialeto carioca, na który spory wpływ miał portugalski kontynentalny. Poza tym, jako osoba, która jest bardzo wyczulona na dźwięk, uwielbiam jego brzmienie. Jest taki inny, niepospolity. Szczególnie lubię dźwięki nosowe, są takie konkretniejsze od polskich, twarde.

Bo hiszpanski przeciez nie ma dialektow .
Dziwi mnie, ze mozna miec tak skrajne podejscie do dwoch podobnych jezykow.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

[1=62f33e9ec77d3cf0943e95d a9955941e4a625c6c;8337843 6]Bo hiszpanski przeciez nie ma dialektow .
Dziwi mnie, ze mozna miec tak skrajne podejscie do dwoch podobnych jezykow.[/QUOTE]

No, hiszpański ma całe mnóstwo akcentów. W Europie pewnie głównie uczy się wersji z Hiszpanii, gdzie już są spore różnice w zależności od regionu, a przecież jest jeszcze cała Ameryka Południowa i Centralna.
Mnie hiszpański tez się w sumie specjalnie nie podobał póki nie poznałam TŻ, którego rodzimym językiem jest właśnie ten.
Portugalski z tego, co słyszałam do tej pory nie podoba mi się w żadnej wersji, jego dźwięki brzmią dla mnie bardzo dziwnie i obco. Chociaż przez to, że robię coraz większe postępy w hiszpańskim oraz znam francuski jestem w stanie mimo wszystko czasami coś zrozumieć (podobnie jak rozumiem całkiem często włoski - rowniez ta sama rodzina języków) no ale właśnie brzmi to dla mnie jak taki bardzo dziwny hiszpański zmieszany z czymś jeszcze i nie podoba mi się.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[bonasera]

Nie lubię bułgarskiego. Trzy lata uczyłam się go na studiach i nigdy, ale to nigdy nie spodobało mi się brzmienie tego języka, takie bulgocące.

[dieRaserei]

Napisane przez Limonka2738

A ja lubię zarówno niemiecki jak i francuski. A francuska pisownia jest tak fajnie bez sensu.

W odpowiednich regionach potrafią brzmieć super.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 12:31 ---------- Poprzedni post napisano o 12:29 ----------

Z grupy romańskiej nie lubię za to hiszpańskiego, portugalskiego i włoskiego...

Są takie... prymitywne w brzmieniu? Francuski ma w sobie klasę, a te trzy... no nie mają.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja też nie lubię hiszpańskiego

[62f33e9ec77d3cf0943e95da9955941e4a625c6c]

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;83380466]No, hiszpański ma całe mnóstwo akcentów. W Europie pewnie głównie uczy się wersji z Hiszpanii, gdzie już są spore różnice w zależności od regionu, a przecież jest jeszcze cała Ameryka Południowa i Centralna.
[/QUOTE]

To bylo ironiczne, bo post tamtej uzytkowniczki zabrzmial tak, jakby portugalski byl bardzo zroznicowany, a hiszpanski nie. A to oczywiscie bzdura. Hiszpanski z Galicji, Urugwaju i Kuby to zupelnie inne pary kaloszy, trzeba czasu, zeby nauczyc sie rozumiec, co sie do ciebie mowi. Jest duze zroznicowanie.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

[1=62f33e9ec77d3cf0943e95d a9955941e4a625c6c;8338893 6]To bylo ironiczne, bo post tamtej uzytkowniczki zabrzmial tak, jakby portugalski byl bardzo zroznicowany, a hiszpanski nie. A to oczywiscie bzdura. Hiszpanski z Galicji, Urugwaju i Kuby to zupelnie inne pary kaloszy, trzeba czasu, zeby nauczyc sie rozumiec, co sie do ciebie mowi. Jest duze zroznicowanie.[/QUOTE]Jasne, zrozumiałam mój post miał na celu przyznanie ci racji+ dodanie trochę od siebie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Limonka2738]

Napisane przez MissChievousTess

Tu jest np. artykuł na ten temat:
https://bon.edu.pl/media/book/pdf/Co_nam_w_mozgu-EC.pdf
Badania są ciekawe, ale rozproszone i jest ich bardzo wiele. Z najnowszych wiemy np. że muzycy jakoś używają do słuchania muzyki i nauki język obcego ze słuchu tzw lewego zakrętu obręczy, którego osoby bez wykształcenia muzycznego nie używają wtedy wcale. Co ciekawe te same wzorce aktywności neuronalnej odkryto u osób chorujących na schizofrenię , które doświadczają omamów słuchowych co obala dotychczasową teorię sugerującą, że mówią do siebie pod nosem, a sugeruje, że wewnątrz mózgu faktycznie jakoś dochodzi do tego, że mózg "czegoś słucha", a sama schizofrenia jest jakimś rodzajem "błędu przetwarzania danych".
Wiemy też , że inaczej słucha mózg osób uczących się jako pierwszego języka języków tonalnych takich jak chiński lub z ruchomym akcentem jak rosyjski. Nie wiemy dokładnie dlaczego, ale wiemy, że jakoś specyficznie wpływa na mózg nauka od dziecka języka hebrajskiego. Są przypuszczenia, że znaczenia ma kompleksowość i gramatyki i fonetyki tego języka.
Oczywiście niestety native speakerów mniej popularnych języków zbyt często się nie bada, więc tu mamy luki na temat naszej wiedzy o mózgu, muzykalności i nauce języków naturalnych. Na pewno w dzieciństwie nasz mózg uczy się słuchać pewnych dźwięków, a staje się głuchy na inne- przed 7 rokiem naszego życia. wiemy też, że mózg lubi dźwięki, które już zna.

---------- Dopisano o 21:36 ---------- Poprzedni post napisano o 21:23 ----------

Co jeszcze mogę na szybko dodać - z wiekiem większe szanse na to, że będzie podobać nam się jazz lub muzyka klasyczna, ponieważ starszy mózg lepiej i skrupulatniej klasyfikuje różne elementy. I w zależności od tego jak je porządkuje i przetwarza informacje na starość możemy polubić albo jazz albo klasykę. Przed 16 rokiem życia niedojrzały mózg woli muzykę głośniejszą i o innym metrum niż mózg dojrzały.
Poza tym ludzie z depresją mają specyficzny wzór częstotliwości fal mózgowych,który sprzyja słuchaniu wolniejszej i spokojniejszej muzyki. Na tyle to widoczne, że algorytm znający te zależności z grupy mieszanej na podstawie tego co osoba ma na playliście może stwierdzić czy leczy się na depresję czy nie.
Sama kwestia to fascynujący temat-rzeka. Nie mówią co tym, że trauma mózgu czy udar też mogą nam całkowicie zmienić i osobowość i gust muzyczny i to też m.in. za sprawą częstotliwości fal mózgowych. No i może łatwiej uczy się nam języka obcego w stanie zakochania w native speakerze ponieważ fale mózgowe osób zakochanych synchronizują swoją częstotliwość, a od tego o krok do tego by mózg uznał język obcy za brzmiący dla niego znajomo i przyjemnie, a to na pewno ułatwia naukę.

O kurcze, to wiele tłumaczy!

Dopiero teraz przeczytałam ten post, a szkoda, bo ta wiedza była mi potrzeba od zawsze.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[MissChievousTess]

Napisane przez Limonka2738

O kurcze, to wiele tłumaczy!

Dopiero teraz przeczytałam ten post, a szkoda, bo ta wiedza była mi potrzeba od zawsze.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Jak Cię ten temat interesuje to z nowszych polecam ten podcast:
http://brainsciencepodcast.com/bsp/144-friederici
I wszystkim osobom, które chcą nauczyć się języka obcego nie ucząc się jego gramatyki. Bo z podcastu wynika, że by opanować jeżyk obcy przede wszystkim musimy zautomatyzować używanie jego struktur gramatycznych - i to zła wiadomość dla takich osób, ale jest i wiadomość dobra- nasz mózg nieświadomy uczy się gramatyki szybciej niż nasza kora mózgowa czyli mózg świadomy i przy odrobinie wysiłku z naszej strony każdy z nas po pewnym czasie automatyzuje i utrwala wiedzę z zakresu gramatyki.

[Korinis]

mmm... nie lubie rosyjskiego.

[MissChievousTess]

Napisane przez Korinis

mmm... nie lubie rosyjskiego.

Z jakiegoś szczególnego powodu? Czy tak po prostu?
Z ciekawości pytam.

[Laura3321]

Angielski ( kazdy akcent oprocz brytyjskiego) i holenderski . Holenderskiego moglabym sluchac godzinami

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[3d23842983a6357ec11121c0b2dc0194ed81d40b_604ff51fe6891]

Indie mają mnóstwo przepięknych systemów pisma, ale ich języki mają pełno nosowych głosek, które są dla mnie zabójstwem. Nie chcę być chamska, ale w jakiś sposób te dźwięki mnie brzydzą. Uczyłam się hindi i tamilskiego przez rok w celu wyrobienia średniej, a nie po to, żeby się ich uczyć, i chyba nigdy nie poradziłam sobie z koniecznością słuchania ich. A szkoda, lubiłam pisać dewanagari, pismo tamilskie też jest bardzo pocieszne, zresztą to są mimo wszystko piękne języki.
Lubię brzmienie koreańskiego i chętnie nauczyłabym się pisma, ale mam w kolejce zbyt wiele ważniejszych umiejętności które wymagają kupy czasu, żeby dokładać sobie języków dla zabawy. I tak uczelnia dołoży mi od nowego roku chiński jako drugi, a ten zrobił się podobno u nas dość ambitny. Najbardziej ze wszystkich podoba mi się w sumie pismo tajskie, wygląda jak łąka pełna kwiatów. Szkoda, że to język tonalny, więc dla mnie automatycznie odpada.
Ja mam chyba w ogóle jakąś awersję do wymowy. Bardzo nie lubię nowych dźwięków, męczę się z nimi, stresują mnie i stanowią 90% mojej blokady językowej. Obcokrajowcy brzmią tak pięknie kiedy mówią po polsku, dlaczego obce akcenty w takim na przykład angielskim wypadają tak okropnie.
Na szczęście miłością mojego życia jest japoński i co prawda trzeba sobie wyrobić naturalny rytm wymowy zdania, a co za tym idzie szybko to zdanie zbudować (trzeba mówić szybciej niż ja myślę, to też mi nie pomaga ), ale nie ma ani jednego nieosiągalnego dla mnie dźwięku. A brzmi tak, że inne języki mogłyby dla mnie nie istnieć. Szkoda mi tylko Japończyków, bo ta bieda dźwiękowa na pewno nie ułatwia im nauki języków obcych (a już na pewno zarąbiście im pomaga angielski zapisywany katakaną).

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

SoFanny, mnie właśnie nauka fonetyki /ćwiczenie wymowy to jeden z aspektów nauki języka, które najbardziej mnie kręcą im bardziej oddalone od polskiego dźwięki, tym ciekawszy język.
I nie wydaje mi się żeby obcokrajowcy brzmieli tak super po polsku pewnie tak ci się wydaje, bo w ogóle nie-Polak mówiący w naszym języku to jest takie wooow.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[3d23842983a6357ec11121c0b2dc0194ed81d40b_604ff51fe6891]

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;83683436]SoFanny, mnie właśnie nauka fonetyki /ćwiczenie wymowy to jeden z aspektów nauki języka, które najbardziej mnie kręcą im bardziej oddalone od polskiego dźwięki, tym ciekawszy język.
I nie wydaje mi się żeby obcokrajowcy brzmieli tak super po polsku pewnie tak ci się wydaje, bo w ogóle nie-Polak mówiący w naszym języku to jest takie wooow.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]

Nie wiem czy to dlatego, raczej przeciwnie, przyzwyczaiłam się do tego. Mam wykładowców i znajomych z przeróżnych krajów - z Japonii, Indii, Niemiec, Mongolii, Nepalu, Tybetu, Ukrainy - mam okazję na co dzień posłuchać jak śmigają po polsku i nie ma osoby, która nie miałaby takiego mega przyjemnego, miękkiego akcentu. Podoba mi się to strasznie! Za to w przypadku angielskiego wszyscy brzmimy okropnie imho. I to mnie smuci.
Bardzo zazdroszczę, że Cię to kręci, bo to otwiera drzwi do mnóstwa ciekawych języków. A dla mnie to tylko źródło frustracji.

[Laura3321]

Ja mam 3 których po prostu nie mogę znieść. Hebrajski, Hiszpanski Korenaski. Gdy je slysze po prostu się we mnie gotuje

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[_Kashmir_]

nie cierpię francuskiego, zdecydowanie najbardziej ze wszystkich. jest taki... "bulgoczący". na papierze "wygląda" zdecydowanie lepiej i może gdyby czytało się tak samo, jak się pisze, to wtedy brzmienie by mi podpasowało. nie lubię też chińskiego i lekko mnie drażni brytyjski angielski, zdecydowanie wolę amerykański.
za to lubię brzmienie wszelkich germańskich języków, jak szwedzki, norweski, holenderski, niemiecki.
chciałabym się nauczyć właśnie któregoś ze skandynawskich języków, myślałam też o nauce rosyjskiego.

[Fortuna1]

Niemiecki, bleeee

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz