Znajomości w dorosłym życiu

[lulka19]

Napisane przez Magmag0194

Ja uważam, że najprzyjemniej jest na budujących się prężnie przedmieściach. Młodzi, fajni ludzie budujący/kupujący swoje domki. Wszyscy na podobnym etapie życiowym +/-30 lat.
W takim miejscu kupiliśmy działkę i już przy wycince krzaków dwóch sąsiadów pytało, czy nam może nie pomóc

To prawda. My kupiliśmy dom na starym osiedlu, i nie ma tu wielu młodych ludzi. Raczej Ci co zawsze tu mieszkali.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Krystal_26]

Grupy na FB mogą być dobre do poznawania nowych znajomych, a najlepiej grupy tematyczne, połączone z jakimś hobby, na przykład szukam ludzi na wspólne wypady w góry. Na Badoo albo FB randki chyba też można sobie ustawić, że szukam po prostu "znajomych" czy "przyjaciół". Chociaż do tego bym akurat podchodziła z dystansem Bo dla niektórych to może oznaczać coś w stylu "fucking friends"

[niemanicka]

Co do głównego postu - zgadzam się. Ja próbuję wyciągać ludzi na jakieś aktywności, spotkania, ale to ile razy spotykam się z odmową już mnie męczy. Z mojego doświadczenia, przyjaźnie najbardziej osłabiły:
- odległość (przeprowadzki, chociażby do innej dzielnicy miasta, gdzie dojazd to 40-60 min),
- partnerzy moich przyjaciółek (z żalem to stwierdzam; niestety od kiedy któraś wchodzi w związek, nie ma szans na spotkanie we 2, czy w gronie samych dziewczyn, co też trudno mi zrozumieć - dawniej miałyśmy swoje babskie tematy; gdy jadę gdzieś sama, również spotyka się to z niezrozumieniem (i domysłami typu: czy pokłóciłam się z mężem??),
- dzieci (brak czasu lub możliwości spotkania, różne godziny aktywności; po pracy (dla mnie jest to 17-18), to mamuśki już z domu nie wychodzą; a jak dowiaduję się, że przyjaciółka chętnie ze mną pojedzie na koncert, ale jak dziecko trochę podrośnie, to mnie coś osłabia


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[olennnkaaaa]

Napisane przez Krystal_26

Grupy na FB mogą być dobre do poznawania nowych znajomych, a najlepiej grupy tematyczne, połączone z jakimś hobby, na przykład szukam ludzi na wspólne wypady w góry. Na Badoo albo FB randki chyba też można sobie ustawić, że szukam po prostu "znajomych" czy "przyjaciół". Chociaż do tego bym akurat podchodziła z dystansem Bo dla niektórych to może oznaczać coś w stylu "fucking friends"

Udaje się przenieść te znajomości z grup na grunt realny? Ludzie raczej nie chcą się spotykać na żywo, chyba że są zmotywowani erotycznie-romantycznie. Tak dla samego pisania to słabo. Lepiej coś porobić razem albo wyjść na zakupy, kawę, piwo. Takich aktywności bardzo mi brakuje.

[morning_coffee]

U mnie czas najlepszych znajomości i życia towarzyskiego był od wieku nastoletniego (gimnazjum, liceum) do skończenia studiów. Wtedy w gronie znajomych w tym samym wieku miało się, wiadomo, najwięcej wspólnych tematów - szkoła, studiowanie, potem wrażenia z poszukiwania zatrudnienia i samej pracy. Część szkolnych znajomości rozluźniła się już na studiach, ludzie się porozjeżdżali, mało kto poszedł na uczelnie w moim rodzinnym mieście. Tak naprawdę już przed 30 często ludzie nie mają o czym ze sobą rozmawiać. Jedni są sparowani, rodzą się im dzieci, inni są singlami i (o zgrozo!) czasem nawet mieszkają jeszcze w domu rodzinnym. Albo ktoś poświęca się całkowicie robieniu kariery i nie ma czasu na nic innego. Każdy po prostu idzie swoją drogą. Ale tak naprawdę wszystko zależy od charakteru - moja siostra z mężem mają naprawdę fajny kontakt ze swoimi nawet dzieciatymi znajomymi, nie wszystkimi, fakt, ale jednak.

[golgie]

Na pewnym etapie ma się tyle obowiązków, że dla znajomych nie ma już za bardzo czasu.
Z 3 najbliższymi znajomymi, spotykam się najczęściej 3xdo roku z okazji urodzin, dzwonimy przeciętnie raz na miesiąc,a w międzyczasie krótkie rozmowy na messenger lub whatsup.
Każdego pochłania najbardziej rodzina, dzieci i praca-taka kolej rzeczy.
Mi samej najlepiej spędza się czas z ludźmi, z którymi łączy mnie najwięcej w życiu-dzieci, mąż, bliska rodzina i trochę żal mi czasu i brak chęci na jakieś ploty o dupie marynie itp.

[milky_cow]

Co do głównego wątku również czuję się samotna, miałam kiedyś swoją paczkę przyjaciół, ale wszystko się rozjechało. Nie wiem jak to się dzieje, że jeszcze 2 lata temu było wokół mnie tyle osób, a teraz nie ma prawie nikogo. Brakuje mi szczerych rozmów i wyjścia gdzieś większą grupą. Jestem z Warszawy, jeśli ktoś chce pogadać i się poznać jestem otwarta

[MiamiGlow]

Napisane przez Krystal_26

Grupy na FB mogą być dobre do poznawania nowych znajomych, a najlepiej grupy tematyczne, połączone z jakimś hobby, na przykład szukam ludzi na wspólne wypady w góry. Na Badoo albo FB randki chyba też można sobie ustawić, że szukam po prostu "znajomych" czy "przyjaciół". Chociaż do tego bym akurat podchodziła z dystansem Bo dla niektórych to może oznaczać coś w stylu "fucking friends"

Kiedyś miałam konto z tym szukam znajomych/przyjaciół i jeśli odzywały się do mnie dziewczyny to były lesbijkami nastawionymi na związkowe klimaty.

Napisane przez golgie

Na pewnym etapie ma się tyle obowiązków, że dla znajomych nie ma już za bardzo czasu.
Z 3 najbliższymi znajomymi, spotykam się najczęściej 3xdo roku z okazji urodzin, dzwonimy przeciętnie raz na miesiąc,a w międzyczasie krótkie rozmowy na messenger lub whatsup.
Każdego pochłania najbardziej rodzina, dzieci i praca-taka kolej rzeczy.
Mi samej najlepiej spędza się czas z ludźmi, z którymi łączy mnie najwięcej w życiu-dzieci, mąż, bliska rodzina i trochę żal mi czasu i brak chęci na jakieś ploty o dupie marynie itp.

Ja to w sumie rozumiem. Ale szkoda, że często single mają najgorzej. Znalezienie odpowiedniego faceta i posiadanie dobrej rodziny to niestety kwestia szczęścia. Nie sprawię magicznie, że moi bliscy przestaną być toksyczni i nie stworzę z niczego faceta, który będzie dobrym partnerem. A decydowanie się na relacje, które sprawiają, że człowiek czuje się gorzej i ciągle tkwi w niezawinionych dramach, no to chyba zły wybór.
Tymczasem ta rodzina to wciąż najważniejsza towarzyska część u ludzi.
Zawsze marzyłam o tym, by stworzyć ją od podstaw po swojemu - zupełnie inaczej niż moi rodzice, żeby wszyscy wzajemnie się kochali i umieli to sobie okazać. Żeby umieli rozmawiać. Tylko sama tego nie zrobię, a partnera nie kupię sobie na allegro z dostawą za 24h.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Elliott_2020]

Napisane przez MiamiGlow

Kiedyś miałam konto z tym szukam znajomych/przyjaciół i jeśli odzywały się do mnie dziewczyny to były lesbijkami nastawionymi na związkowe klimaty.Ja to w sumie rozumiem. Ale szkoda, że często single mają najgorzej. Znalezienie odpowiedniego faceta i posiadanie dobrej rodziny to niestety kwestia szczęścia. Nie sprawię magicznie, że moi bliscy przestaną być toksyczni i nie stworzę z niczego faceta, który będzie dobrym partnerem. A decydowanie się na relacje, które sprawiają, że człowiek czuje się gorzej i ciągle tkwi w niezawinionych dramach, no to chyba zły wybór.
Tymczasem ta rodzina to wciąż najważniejsza towarzyska część u ludzi.
Zawsze marzyłam o tym, by stworzyć ją od podstaw po swojemu - zupełnie inaczej niż moi rodzice, żeby wszyscy wzajemnie się kochali i umieli to sobie okazać. Żeby umieli rozmawiać. Tylko sama tego nie zrobię, a partnera nie kupię sobie na allegro z dostawą za 24h.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Tak samo uważam, znalezienie odpowiedniego partnera to w dużej mierze kwestia szczęścia (jeśli się nie chce być w związku takim sobie/letnim/z rozsądku/"szału nie ma, ale lepsze to niż nic"). Wiadomo, że samo spotkanie odpowiadniej osoby nie gwarantuje sukcesu no ale jednak jest warunkiem niezbędnym żeby cokolwiek chciało się rozpoczynać.
Z kimś, kto mnie nie pociąga fizycznie, intelektualnie i na każdej innej płaszczyźnie związku nie stworzę, choćbym nie wiem jak chciała i się starała. Dlatego przykro czytać czasem tu na wizażu komentarze, że jak ktoś nie znalazł odpowiedniego partnera przez te kilkanaście, czy nawet kilkadziesiąt lat, to musi być z nim coś nie tak. No nie, moim zdaniem niekoniecznie.

[MiamiGlow]

Napisane przez Elliott_2020

Tak samo uważam, znalezienie odpowiedniego partnera to w dużej mierze kwestia szczęścia (jeśli się nie chce być w związku takim sobie/letnim/z rozsądku/"szału nie ma, ale lepsze to niż nic"). Wiadomo, że samo spotkanie odpowiadniej osoby nie gwarantuje sukcesu no ale jednak jest warunkiem niezbędnym żeby cokolwiek chciało się rozpoczynać.
Z kimś, kto mnie nie pociąga fizycznie, intelektualnie i na każdej innej płaszczyźnie związku nie stworzę, choćbym nie wiem jak chciała i się starała. Dlatego przykro czytać czasem tu na wizażu komentarze, że jak ktoś nie znalazł odpowiedniego partnera przez te kilkanaście, czy nawet kilkadziesiąt lat, to musi być z nim coś nie tak. No nie, moim zdaniem niekoniecznie.

Dokładnie. Trzeba mieć szczęście, by tego odpowiedniego faceta w ogóle spotkać, a potem żeby był wolny i odwzajemniał uczucia.
I tu nie chodzi o szukanie ideałów, tylko po prostu kogoś, z kim fajnie się gada i kto nie budzi syren alarmowych.
Z przyjaciółmi bywa podobnie, naprawdę zależy na jakich ludzi się trafi w życiu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[manonnie]

Dopisuję się - megaciekawy towarzysko okres był na studiach i chwilę po nich, zero problemów "nie mam z kim wyjść". Po 30 już niestety równia pochyła

Chyba przegapiłam okres dobierania się w pary i jestem sama, co niestety jeszcze potęguje problem. Koleżanki, przyjaciółki pozakładały rodziny i niekoniecznie mają czas na wyjście do kina czy na spacer do lasu. Nawet jak się uda to zorganizowac, to najczęściej tematy nam się rozmijają, ich świat to już mąz, dzieci, budowa domu, konflikt z teściem. Nie mam z nimi o czym rozmawiać i one ze mna tez nie.
Na urlopy jeździ się w parach, nawet jak to większa grupa to ciągle w tym wieku już głównie złożona z par albo rodzin.

Gdzie kogos poznać? Nie wiem Grupy na facebooku śledze, próbuje.

[93c415117c97e4de5dd6a9da4f68eac238056681_62f82d1ce6160]

Napisane przez manonnie

Dopisuję się - megaciekawy towarzysko okres był na studiach i chwilę po nich, zero problemów "nie mam z kim wyjść". Po 30 już niestety równia pochyła

Chyba przegapiłam okres dobierania się w pary i jestem sama, co niestety jeszcze potęguje problem. Koleżanki, przyjaciółki pozakładały rodziny i niekoniecznie mają czas na wyjście do kina czy na spacer do lasu. Nawet jak się uda to zorganizowac, to najczęściej tematy nam się rozmijają, ich świat to już mąz, dzieci, budowa domu, konflikt z teściem. Nie mam z nimi o czym rozmawiać i one ze mna tez nie.
Na urlopy jeździ się w parach, nawet jak to większa grupa to ciągle w tym wieku już głównie złożona z par albo rodzin.

Gdzie kogos poznać? Nie wiem Grupy na facebooku śledze, próbuje.

Kluby sportowe, biblioteki, zajęcia, kursy, szkolenia, imprezy, koncerty, nawet głupie popijawy wieczorami w weekend w większych miastach.

[Kalaluli]

Tak, samo spotkanie czy połączenie się w parę z idealnym wg nas partnerem to w dużym stopniu kwestia szczęścia, ale to nie oznacza dziewczyny, że nie trzeba potem nadal pracować nad sobą, nad związkiem, nad drugą stroną czyli partnerem. I to nie znaczy, że jeśli w momencie kiedy zaczęliśmy ze sobą być on był idealny to po kilku latach nadal będzie. To są bardzo złożone rzeczy, na które wpływ w naszym życiu ma otoczenie, rodzina, charakter tej drugiej strony. To są bardzo nieraz zmienne czynniki. Znam łaski, które były zakochane, założyły rodziny, nie planowały zdrady a jednak do zdrady doszło... Mniej lub bardziej z ich winy, najczęściej zdradzały właśnie wśród znajomych w pracy, w swoim najbliższym otoczeniu. Wiem, że nie o zdradach ten wątek, ale poniekąd dotyczy znajomości towarzyskich i życia po 30-tce oraz dwóch ostatnich wpisów w tym wątku, bo czytać całości to mi się nie chce

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Mezczyzna88]

Napisane przez manonnie

Dopisuję się - megaciekawy towarzysko okres był na studiach i chwilę po nich, zero problemów "nie mam z kim wyjść". Po 30 już niestety równia pochyła

Chyba przegapiłam okres dobierania się w pary i jestem sama, co niestety jeszcze potęguje problem. Koleżanki, przyjaciółki pozakładały rodziny i niekoniecznie mają czas na wyjście do kina czy na spacer do lasu. Nawet jak się uda to zorganizowac, to najczęściej tematy nam się rozmijają, ich świat to już mąz, dzieci, budowa domu, konflikt z teściem. Nie mam z nimi o czym rozmawiać i one ze mna tez nie.
Na urlopy jeździ się w parach, nawet jak to większa grupa to ciągle w tym wieku już głównie złożona z par albo rodzin.

Gdzie kogos poznać? Nie wiem Grupy na facebooku śledze, próbuje.

Moim zdaniem (singiel po 30., ale po długim związku) to po prostu taki etap w życiu, jeszcze dużo przed nami. Nic nie przegapiłaś, związek to nie jest jedyny wyznacznik życia i jedyny cel jaki należy osiągnąć, żeby nie być przegranym. W ogóle ostatnio się tak zastanawiałem, że chyba dla ludzi jedyny cel to być z kimś i myslą, że wtedy ich życie nagle się zmieni i będzie Ą i Ę ...
Ja już sam chodzę do kina, nie czekam aż ktoś ze znajomych (których ciągle ubywa) powie "super, idę z Tobą!". Oczywiście miło by było z kimś dzielić wspólny wypad i o nim porozmawiać, ale nie będę się zamykał przez to w czterech ścianach.
Jeżeli ktoś szuka relacji koleżeńskich jak w szkole lub na studiach, to niestety już aż tak mocnych może nie zbudować. W tamtym etapie życia człowiek się rozwijał i poznawał siebie, miał dużo (durnych) problemów i przez to powstawały mocne relacje.
Niestety gdzie kogoś poznać nie pomogę, bo sam szukam, ale już nie na siłę. Czekam na lepszą pogodę, pochodzę sobie gdzieś po mieście, może ktoś coś będzie robił co mnie zainteresuje to sobie z nim porozmawiam, nawet 5 min.

[Krystal_26]

Jakim cudem biblioteki mają pomóc komuś w nawiązaniu przyjaźni ? Chyba się ktoś trochę zagalopował

[lulka19]

Napisane przez Krystal_26

Jakim cudem biblioteki mają pomóc komuś w nawiązaniu przyjaźni ? Chyba się ktoś trochę zagalopował

W bibliotekach czasem są organizowane różne spotkania, albo zajęcia

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[8a2f9fb51c587df16e9198a7f25e9b452978d109_622be72bc6161]

Napisane przez Krystal_26

Jakim cudem biblioteki mają pomóc komuś w nawiązaniu przyjaźni ? Chyba się ktoś trochę zagalopował

Sa kluby ksiazki, spotkania autorskie, rozne zajecia, czasami spotkania planszowkowe - zalezy od biblioteki.

[93c415117c97e4de5dd6a9da4f68eac238056681_62f82d1ce6160]

Napisane przez Krystal_26

Jakim cudem biblioteki mają pomóc komuś w nawiązaniu przyjaźni ? Chyba się ktoś trochę zagalopował

Wiesz, ile dziewczyn poznałem na fajce przed wejściem w przerwie od nauki na kolosy?

---------- Dopisano o 17:25 ---------- Poprzedni post napisano o 17:25 ----------

[1=8a2f9fb51c587df16e9198a 7f25e9b452978d109_622be72 bc6161;89106678]Sa kluby ksiazki, spotkania autorskie, rozne zajecia, czasami spotkania planszowkowe - zalezy od biblioteki.[/QUOTE]

To też ^^

[manonnie]

No jasne - na studiach biblioteki to centrum życia towarzyskiego

Sorry, dużo czytam, jestem na bieżąco z wydarzeniami w wiekszych bibliotekach w moim mieście i nie widze opcji poznania tam kogokolwiek. Na wydarzeniach (jesli sa, raz na 6 miesięcy) jest 5-10 osobowe grono pań emerytek. I super, ze się spotykają, ale nie o to mi chodzi.

Mezczyzna88, masz rację. Wiem, że do kina można iść samemu. Bardzo długo chodziłam, na urlopy jeździłam sama, świetnie mi się odpoczywało. Ale teraz po prostu brakuje mi ludzi wokół i już takie samotne eskapady nie sa tym, czego szukam i potrzebuję.

[93c415117c97e4de5dd6a9da4f68eac238056681_62f82d1ce6160]

Napisane przez manonnie

No jasne - na studiach biblioteki to centrum życia towarzyskiego

Podczas sesji to jest centrum życia za dnia, przepełnione młodymi ludźmi (przynajmniej w wielkich miastach i wielkich bibliotekach). Sam tam siedziałem często, żeby się skupić, a do kujona mi bardzo daleko Oczywiście mówię tu o bibliotekach akademickich na kampusach.

[MiamiGlow]

Napisane przez Kalaluli

Tak, samo spotkanie czy połączenie się w parę z idealnym wg nas partnerem to w dużym stopniu kwestia szczęścia, ale to nie oznacza dziewczyny, że nie trzeba potem nadal pracować nad sobą, nad związkiem, nad drugą stroną czyli partnerem. I to nie znaczy, że jeśli w momencie kiedy zaczęliśmy ze sobą być on był idealny to po kilku latach nadal będzie. To są bardzo złożone rzeczy, na które wpływ w naszym życiu ma otoczenie, rodzina, charakter tej drugiej strony. To są bardzo nieraz zmienne czynniki. Znam łaski, które były zakochane, założyły rodziny, nie planowały zdrady a jednak do zdrady doszło... Mniej lub bardziej z ich winy, najczęściej zdradzały właśnie wśród znajomych w pracy, w swoim najbliższym otoczeniu. Wiem, że nie o zdradach ten wątek, ale poniekąd dotyczy znajomości towarzyskich i życia po 30-tce oraz dwóch ostatnich wpisów w tym wątku, bo czytać całości to mi się nie chce

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

To też prawda. Zauważyłam, że coraz bardziej idealizuję cudze życie rodzinne i związki. A przecież one też nie są pewną ochroną przed samotnością, bo ile razy się zdarza, że po iluś tam latach nagle wszystko się kończy. I wtedy ludzie też muszą odnaleźć się na nowo...

Napisane przez manonnie

No jasne - na studiach biblioteki to centrum życia towarzyskiego

Sorry, dużo czytam, jestem na bieżąco z wydarzeniami w wiekszych bibliotekach w moim mieście i nie widze opcji poznania tam kogokolwiek. Na wydarzeniach (jesli sa, raz na 6 miesięcy) jest 5-10 osobowe grono pań emerytek. I super, ze się spotykają, ale nie o to mi chodzi.

Mezczyzna88, masz rację. Wiem, że do kina można iść samemu. Bardzo długo chodziłam, na urlopy jeździłam sama, świetnie mi się odpoczywało. Ale teraz po prostu brakuje mi ludzi wokół i już takie samotne eskapady nie sa tym, czego szukam i potrzebuję.

Z tymi emerytkami, prawda. Chciałam kiedyś zapisać się na DKF, ale w moim mieście chodziły tam same emerytki i starsze polonistki, które kojarzyłam ze szkoły.
W sumie wydaje mi się, że po czasach studiów takie lepsze okazje towarzyskie zdarzają się dopiero na emeryturze właśnie. Dużo klubów seniora i otwartych ludzi. Wdowy i wdowcy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Lasagna_ze_szpinakiem]

Wydaje mi się, że okres między 30 a 40 r. ż to generalnie trudniejszy czas na zawieranie znajomości właśnie z uwagi na to, że ludzie są bardzo skupieni na życiu rodzinnym (budowa, zakładanie rodziny, małe dzieci na etapie przedszkolno-szkolnym, którym trzeba poświęcać mnóstwo czasu i energii). Ale zauważam u starszych znajomych, że po 40-stce ten trend się odwraca- dzieci są już dużo starsze i ludzie znów wracają do życia towarzyskiego, szukają nowego hobby bo nie muszą już się poświęcać niemal w 100% rodzinie. Obserwowałam to kiedyś u koleżanek mojej mamy i widzę to teraz też u znajomych z pracy, właśnie takich 40+. Więc w życiu wiele się zmienia, czasem jest okres stagnacji towarzyskiej, a za parę lat znów rozkwit.

Ja nie szukam akurat zbyt wielkiej zażyłości towarzyskiej, ale też widzę różnicę w swoim kręgu tzn. jako osoba bezdzietna 30+ kompletnie nie mam wspólnych tematów z większością koleżanek z czasów licealno-studenckich, które dzieci posiadają. I tu nie mam im tego za złe, zwyczajnie inny etap życia, priorytety, tak to w życiu jest. Pewnie za parę lat one znów powrócą do życia wśród ludzi 😉

[69d5782cb96c44b77f6e0ec22c8f79bc60c635f6_65a5448a32992]

Napisane przez Lasagna_ze_szpinakiem

Wydaje mi się, że okres między 30 a 40 r. ż to generalnie trudniejszy czas na zawieranie znajomości właśnie z uwagi na to, że ludzie są bardzo skupieni na życiu rodzinnym (budowa, zakładanie rodziny, małe dzieci na etapie przedszkolno-szkolnym, którym trzeba poświęcać mnóstwo czasu i energii). Ale zauważam u starszych znajomych, że po 40-stce ten trend się odwraca- dzieci są już dużo starsze i ludzie znów wracają do życia towarzyskiego, szukają nowego hobby bo nie muszą już się poświęcać niemal w 100% rodzinie. Obserwowałam to kiedyś u koleżanek mojej mamy i widzę to teraz też u znajomych z pracy, właśnie takich 40+. Więc w życiu wiele się zmienia, czasem jest okres stagnacji towarzyskiej, a za parę lat znów rozkwit.

Ja nie szukam akurat zbyt wielkiej zażyłości towarzyskiej, ale też widzę różnicę w swoim kręgu tzn. jako osoba bezdzietna 30+ kompletnie nie mam wspólnych tematów z większością koleżanek z czasów licealno-studenckich, które dzieci posiadają. I tu nie mam im tego za złe, zwyczajnie inny etap życia, priorytety, tak to w życiu jest. Pewnie za parę lat one znów powrócą do życia wśród ludzi

Myślę, że masz sporo racji, moi rodzice mają czasem bujniejsze życie towarzyskie ode mnie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Lasagna_ze_szpinakiem]

[1=69d5782cb96c44b77f6e0ec 22c8f79bc60c635f6_65a5448 a32992;89107115]Myślę, że masz sporo racji, moi rodzice mają czasem bujniejsze życie towarzyskie ode mnie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]
Dokładnie �� Ja się ekscytuję zakupem nowej suszarki do prania tymczasem moi "starsi" 60+ śmigają na motorze i na łódce �� Zdecydowanie mam teraz etap emeryta ��

---------- Dopisano o 08:18 ---------- Poprzedni post napisano o 08:15 ----------

A i zapomniałam dodać, że właśnie majac te 30+ łatwiej nawiązać znajomości z młodszymi ludźmi tzn. 25+ i 40+ bo z rówieśnikami trochę można się rozminąć gdy nie przechodzi się w podobnym czasie tych etapów 😉

[Finlora]

Dopisuję się Przyznam, że obecnie nie mam koleżanek, z którymi mogłabym się tak po prostu spotkać, pójść na piwo czy na kawę. Tzn mam koleżanki w pracy czy na siłowni, ale nie spotykamy się prywatnie. Kontakt jakiś tam utrzymujemy, ale głównie przez messengera i tyle co pogadamy w pracy/na siłowni. Z większością starych koleżanek kontakty się rozjechały, kiedy wyszły za mąż albo urodziły dziecko i nie miały czasu. Z jedną koleżanką cieszyłyśmy się, że kupiła mieszkanie blisko mnie i że będziemy się widywać - od roku się nie widziałyśmy, chyba że w przelocie gdzieś na mieście.
Z jednej strony trochę mi tego brakuje, ale z drugiej niespecjalnie. Lubię spędzać czas ze sobą, popołudniami chodzę sama na spacery ze słuchawkami w uszach albo na siłownię. Kiedyś byłam bardziej towarzyska, ale przez ten covid i lockdowny chyba trochę zdziczałam.

[Alassska]

Wiele z Was pisało, że Wam się relacje rozleciały, kiedy koleżanki wyszły za mąż/urodziły dziecko i weszły na inny etap życia. Przyznam, że mi się to nigdy nie zdażyło, mimo, że sama nie mam jeszcze męża, ani dzieci, a wiele z moich koleżanek tak. Ale chyba ja po prostu akceptowałam, że ktoś zmienia tryb życia i ma mniej czasu, albo może go ze mną spędzać inaczej niż dotychczas. Nie miałam problemu, żeby iść do przyjaciółki, z którą wcześniej chodziłam po koncertach i siedzieć z jej dzieckiem na rękach i sobie plotkować. Nie mam też problemu, że z kimś się widywałam co tydzień, a teraz raz na pół roku - ot, życie, nie odbieram tego osobiście. Nie mam problemu się dostosować czasowo, jeśli ja mam więcej czasu w życiu. Oczywiście w życiu wiele moich znajomości naturalnie wygasło, ale raczej tych luźniejszych i nie z powodu nowego partnera czy dzieci.

Myślę, że mam wokół siebie dostatecznie dużo ludzi. Jako introwertyk nie potrzebuje mieć miliona znajomych, utrzymuje stare przyjaźnie i znajomości, chociaż one się zmieniają w czasie.

Mam 4 przyjaciółki (dwie blisko, jedną za granicą i jedną po drugiej stronie kraju). Przez covid się widujemy rzadziej, ale utrzymujemy intensywne kontakty whatsupowe Jak już się widzimy, to w naszej relacji nie widać żadnego uszczerbku. Ale najmłodsza z tych relacji ma 16 lat. Najstarsza 32

Mam też paczkę koleżanek z pracy (większość już nie pracuje w mojej firmie, a jest nas w sumie 6), z którymi się widuje jakoś raz na 2 miesiące. Bardzo się lubimy, ale nikt nie ma czasu na częste spotkania. Również te relacje się nie pogarszają.

Druga paczka z pracy (4 osoby), ale jeszcze luźniejsza. Jedna z tych osób wyniosła się na drugi koniec kraju. Czasem piszemy, w tamtym roku byłyśmy raz na sushi, raz na winie i raz wpadłam do jednej na kawę.

Ze studiów została mi jedna znajomość - widujemy się raz, może dwa w roku na kawę i pogadanki. Czasem powymieniamy kilka wiadomości na fejsie.

Do tego dochodzi rodzina moja i partnera i jego znajomi. Robi mi się z tego całkiem dużo ludzi, jak na moje potrzeby i chyba po prostu nie mam miejsca w głowie na budowanie nowych relacji.

[Finlora]

U mnie jest jeszcze to, że mimo że mam męża, to część czasu spędzamy osobno, bo każde ma swoje zajęcia, swoje hobby. W przypadku koleżanek, jak pojawił się facet/mąż, to już 100% czasu spędzały z nim, na nic innego czasu już nie było. A co do dzieci - nie mam swoich i ogólnie nie lubię, więc nie pójdę do dzieciatej koleżanki, która i tak większość czasu zajmuje się dzieckiem, więc nici z rozmowy. Próbowałam, ale nic mnie tak nie irytowało, że często nie mogłam dokończyć zdania, bo dziecko, albo gdy widziałam, że ja coś mówię, a ona tak naprawdę wcale mnie nie słucha, bo obserwuje dziecko. A czasu na wyjście gdzieś nie było, więc też dałam sobie spokój.

[Lasagna_ze_szpinakiem]

Napisane przez Finlora

U mnie jest jeszcze to, że mimo że mam męża, to część czasu spędzamy osobno, bo każde ma swoje zajęcia, swoje hobby. W przypadku koleżanek, jak pojawił się facet/mąż, to już 100% czasu spędzały z nim, na nic innego czasu już nie było. A co do dzieci - nie mam swoich i ogólnie nie lubię, więc nie pójdę do dzieciatej koleżanki, która i tak większość czasu zajmuje się dzieckiem, więc nici z rozmowy. Próbowałam, ale nic mnie tak nie irytowało, że często nie mogłam dokończyć zdania, bo dziecko, albo gdy widziałam, że ja coś mówię, a ona tak naprawdę wcale mnie nie słucha, bo obserwuje dziecko. A czasu na wyjście gdzieś nie było, więc też dałam sobie spokój.

No u mnie jest identyko. Przy wyjściu na kawę, moje kumpele wyłącznie gadały o swoich pociechach, na co które choruje, jaki etap rozwoju, polecamy sobie książki odnośnie wychowania itd. Generalnie nie mam nic przeciwko, ale pod koniec tego ich dialogu dopiero zapytały co u mnie �� A ja serio starałam się żywo uczestniczyć w ich rozmowie o dzieciach (mam w rodzinie dzieciaki i co trochę o nich wiem). Dziewczyny nie pracowały w tamtym etapie życia więc dla nich to był jedyny temat do rozmów i ja to całkowicie rozumiem. Z kolei one nie umiały się w ogóle wczuć w moje pracowe opowieści bo zwyczajnie ich to nie dotyczyło Więc ograniczyłam kontakty do takich wymian wiadomości na komunikatorze i myślę, że przyjdzie za pare lat czas na powrót do podobnych t relacji co kiedyś. Trzeba tylko przeczekać :P

[Martyna12111]

Mam jedną dzieciatą kumpele, odkąd ma dziecko widzimy się dużo rzadziej niż kiedyś, ostatnio byłam u niej na kawie i to była tragedia, bo jej córeczka jest strasznie nadpobudliwa, prawie na łeb mi wchodziła, a ona nie mogła jej uspokoić, no tragedia dla mnie i jakoś nie mam ochoty już jej odwiedzać, jak już to sam na sam jak będzie miała z kim dziecko zostawić

[Hermiona83]

Nie wiem, skąd wy bierzecie te koleżanki, co po ślubie tylko z mężem, a po urodzeniu dzieci mówią tylko o dzieciach...