Nienawidzę siebie

[eyesonfiree]

Mam skrzyżowaną lateralizacje i dyskalkulię. Matma i ogólnie nauka to męka. Moja pamięć woła o pomstę do nieba, nie potrafię się skupić, łatwo się rozpraszam. Często się mylę w obliczeniach, robię błędy. Dużo błędów. Mam strach przed chodzeniem do tablicy, stres przed liczeniem, okropne lęki związane z popełnieniem błędu. Nienawidzę się mylić. Nic mi nie wychodzi i chyba nawet nie powinno. Ludzie we mnie nie wierzą i skreślają mnie. Czuje, że nie zasługuje na nic. Na dobrą pracę, bo i tak nie potrafiłabym jej dobrze wykonywać. Na dzieci i rodzinę bo nie umiałabym się nimi zająć ani ich pokochać, bo jestem za głupia. Bo nie potrafię kochać i nie zasługuje na miłość. Na chłopaka jakiego bym chciała bo i tak on mnie nie będzie chciał. Bo jestem gruba, brzydka i głupia. Nie ufam sobie, swoim myślom. Nie potrafię nic zrobić dobrze. Nie mogę zdać prawa jazdy. Jestem nieśmiała. Nienawidzę rozmawiać z ludźmi, nie wiem co o mnie myślą. Nikt mnie szczerze nie lubi, u nikogo nie jestem na pierwszym planie. Jestem bezwartościowa, nienawidzę siebie. Brzydzę się sobą. Nienawidzę tego jaka jestem. Chciałabym być kimś innym. Chciałabym być inteligentna, piękna, szczupła, pewna siebie, niezależna. Żeby wszystko mi się udawało. A tymczasem jestem upośledzoną kulką tłuszczu, która nie potrafi nic zrobić, ani myśleć. Chciałabym już nigdy nie wychodzić z domu, z nikim nie rozmawiać, nikomu nie musieć ufać ani z nikogo poznawać. Bo prostu chciałabym już nie być

[megamag]

Jeśli masz dyskalkulię, to Twoi nauczyciele powinni o tym wiedzieć i nie męczyć Cię czymś, czego nie możesz zrobić. To raz. Dwa, że jeśli myślisz źle o sobie, to naturalne, że nic Ci nie wychodzi. To taka samospełniająca się przepowiednia. Jeśli sama nie jesteś w stanie zmienić sposobu myślenia, trzeba sie zwrócić po pomoc do specjalisty. A jeśli Ci przeszkadza Twoja tusza to... po prostu mniej jedz. To akurat najłatwiejsza część.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez megamag

Jeśli masz dyskalkulię, to Twoi nauczyciele powinni o tym wiedzieć i nie męczyć Cię czymś, czego nie możesz zrobić. To raz. Dwa, że jeśli myślisz źle o sobie, to naturalne, że nic Ci nie wychodzi. To taka samospełniająca się przepowiednia. Jeśli sama nie jesteś w stanie zmienić sposobu myślenia, trzeba sie zwrócić po pomoc do specjalisty. A jeśli Ci przeszkadza Twoja tusza to... po prostu mniej jedz. To akurat najłatwiejsza część.

Co do ostatniego to wielkie PFFFF.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[viva_hate]

Jak Cię boli noga to idziesz do ortopedy, jak Cię boli serce to do kardiologa, a jak nie czujesz się dobrze psychicznie to idziesz do psychoterapeuty czy psychiatry. Idź do lekarza rodzinnego, powiedz, że jesteś przemeczona studiami, czy masz mocno obniżony nastrój, i weź skierowanie do psychologa i psychiatry. Psychiatra dobierze Ci odpowiednie leki, a z psychologiem będziesz miała równolegle terapię (ale skierowanie weź na terapię nie na porade). Nie ignoruj tego, bo to ważne. Zdrowie psychiczne rzutuje na każdy obszar Twojego życia, wiec im wcześniej podejmiesz jakieś kroki, żeby poczuć się dobrze, tym lepiej dla Ciebie. Kompulsywne jedzenie (o ile Twoja nadwaga nie jest spowodowana inna choroba czy lekami) może być zaburzeniem lub objawem. Ostatecznie, ludzie zadowoleni ze swojego życia rzadko szukają szczęścia w jedzeniu. Dla własnego dobra, spróbuj to ogarnąć.

Wysłane z mojego ALE-L21 przy użyciu Tapatalka

[taylorswiftforever]

Napisane przez eyesonfiree

Mam skrzyżowaną lateralizacje i dyskalkulię. Matma i ogólnie nauka to męka. Moja pamięć woła o pomstę do nieba, nie potrafię się skupić, łatwo się rozpraszam. Często się mylę w obliczeniach, robię błędy. Dużo błędów. Mam strach przed chodzeniem do tablicy, stres przed liczeniem, okropne lęki związane z popełnieniem błędu. Nienawidzę się mylić. Nic mi nie wychodzi i chyba nawet nie powinno. Ludzie we mnie nie wierzą i skreślają mnie. Czuje, że nie zasługuje na nic. Na dobrą pracę, bo i tak nie potrafiłabym jej dobrze wykonywać. Na dzieci i rodzinę bo nie umiałabym się nimi zająć ani ich pokochać, bo jestem za głupia. Bo nie potrafię kochać i nie zasługuje na miłość. Na chłopaka jakiego bym chciała bo i tak on mnie nie będzie chciał. Bo jestem gruba, brzydka i głupia. Nie ufam sobie, swoim myślom. Nie potrafię nic zrobić dobrze. Nie mogę zdać prawa jazdy. Jestem nieśmiała. Nienawidzę rozmawiać z ludźmi, nie wiem co o mnie myślą. Nikt mnie szczerze nie lubi, u nikogo nie jestem na pierwszym planie. Jestem bezwartościowa, nienawidzę siebie. Brzydzę się sobą. Nienawidzę tego jaka jestem. Chciałabym być kimś innym. Chciałabym być inteligentna, piękna, szczupła, pewna siebie, niezależna. Żeby wszystko mi się udawało. A tymczasem jestem upośledzoną kulką tłuszczu, która nie potrafi nic zrobić, ani myśleć. Chciałabym już nigdy nie wychodzić z domu, z nikim nie rozmawiać, nikomu nie musieć ufać ani z nikogo poznawać. Bo prostu chciałabym już nie być

Nie mam pojęcia o lateralizacji i dyskalkulii, ale nie jest przypadkiem tak, że przez stres i poczucie, że jesteś gorsza robisz znacznie więcej błędów? Na pewne ograniczenia nic nie poradzisz, jak każdy, ale pewnie może być trochę lepiej.
Nikt nie jest za głupi by kochać ani być kochanym.
Rujnujesz sobie samoocenę sama, czy ktoś Ci w tym pomaga?
Tak czy inaczej umiejętność rozmowy z ludźmi czy śmiałość nie jest równoznaczna z wiedzą co kto myśli.
Każdy chciałby być inteligentny, piękny, szczupły, pewny siebie i niezależny, niewielu ludzi jest. Nie ma takich, którym wszystko by się udawało. Każdy przeżywa milion porażek w życiu i poddaje się sto tysięcy razy. Albo próbujesz znowu, albo odpuszczasz i starasz się dążyć do czegoś innego.
Jeśli odetniesz się od świata i pogrążysz w myśleniu o tym, jak bardzo siebie nie znosisz, będzie tylko gorzej. Wcale nie musi być tak źle, nawet jeśli teraz w to nie wierzysz.
Ludzie czasem zawodzą i nie zasługują na pokładane w nich zaufanie, bo nie wszyscy są go godni. Nic z tym nie zrobisz w skali świata, ale możesz zmienić sposób w jaki to odbierasz.
Leczysz depresję?

PS. Nie korzystaj z porad żywieniowych ludzi, którzy czują potrzebę ulżenia sobie na kimś.

[ruda_beksa]

Kochana, w liceum miałam podobnie jak ty. Mam dyskalkulię i ADHD. Czułam się przez to wybrakowana, gorsza, i dochodził do tego potworny stres codziennie, bo wiedziałam, że w czymś się pomylę. Doszedł zespół lękowy, początki depresji. Znam to uczucie, że jestem do niczego, bezwartościowa. Trochę czasu minęło i teraz wiem, że mam swoją wartość i zasługuję na to, żeby być szczęśliwa. Matmy dalej nie umiem.

Nie wierzę, że jesteś głupia. Po prostu nie wierzę. Piszesz spójnie, ciekawie. Wiem, że ciężko jest wybrnąć z tego błędnego koła nienawiści do siebie, bo jesteś sfrustrowana i wyładowujesz to na sobie. Staraj się hamować te negatywne myśli, spróbuj medytacji - to pomoże ci obserwować napływ myśli i zdystansować się od nich. Nawet kilka minut dziennie pomoże ci oddalić się od tych toksycznych myśli. Pomyśl sobie, gdybyś miała w swoim otoczeniu osobę, która ciągle wmawia ci, że jesteś głupia, brzydka i gruba - chciałabyś przebywać z kimś takim? Zakładam, że nie. Twój mózg zachowuje się jak twój wróg, podkłada ci nogę. Na szczęście można przerwać ten natłok negatywności. Porozmawiaj z lekarzem, z terapeutą - oni będą mogli ci pomóc w konkretny sposób.

Chciałabym na odległość przekonać cię, że jesteś wyjątkowa, zasługująca na miłość. Od innych i od siebie. Chcesz być kimś innym? Jesteś jedyna na świecie. Drugiej takiej nie ma i nie będzie. Nikt nie ma do zaoferowania światu tego, co ty. Zawsze będzie ktoś ładniejszy, szczuplejszy, mądrzejszy od ciebie, ale to nie znaczy, że są szczęśliwi.

Spróbuj codziennie zrobić dla siebie coś miłego, nawet drobiazg. Trzymaj się. Będzie lepiej.

[Stokrotek90]

Napisane przez ruda_beksa

Kochana, w liceum miałam podobnie jak ty. Mam dyskalkulię i ADHD. Czułam się przez to wybrakowana, gorsza, i dochodził do tego potworny stres codziennie, bo wiedziałam, że w czymś się pomylę. Doszedł zespół lękowy, początki depresji. Znam to uczucie, że jestem do niczego, bezwartościowa. Trochę czasu minęło i teraz wiem, że mam swoją wartość i zasługuję na to, żeby być szczęśliwa. Matmy dalej nie umiem.

Nie wierzę, że jesteś głupia. Po prostu nie wierzę. Piszesz spójnie, ciekawie. Wiem, że ciężko jest wybrnąć z tego błędnego koła nienawiści do siebie, bo jesteś sfrustrowana i wyładowujesz to na sobie. Staraj się hamować te negatywne myśli, spróbuj medytacji - to pomoże ci obserwować napływ myśli i zdystansować się od nich. Nawet kilka minut dziennie pomoże ci oddalić się od tych toksycznych myśli. Pomyśl sobie, gdybyś miała w swoim otoczeniu osobę, która ciągle wmawia ci, że jesteś głupia, brzydka i gruba - chciałabyś przebywać z kimś takim? Zakładam, że nie. Twój mózg zachowuje się jak twój wróg, podkłada ci nogę. Na szczęście można przerwać ten natłok negatywności. Porozmawiaj z lekarzem, z terapeutą - oni będą mogli ci pomóc w konkretny sposób.

Chciałabym na odległość przekonać cię, że jesteś wyjątkowa, zasługująca na miłość. Od innych i od siebie. Chcesz być kimś innym? Jesteś jedyna na świecie. Drugiej takiej nie ma i nie będzie. Nikt nie ma do zaoferowania światu tego, co ty. Zawsze będzie ktoś ładniejszy, szczuplejszy, mądrzejszy od ciebie, ale to nie znaczy, że są szczęśliwi.

Spróbuj codziennie zrobić dla siebie coś miłego, nawet drobiazg. Trzymaj się. Będzie lepiej.

Dokładnie. Podpisuję się nogami i rękami. Sama mam czasem czarne myśli, zapętlam się w negatywnym myśleniu o sobie i wiesz co? Jeszcze niczego dobrego mi to nie przyniosło. Zastanów się dobrze - w czym jesteś dobra? co dobrego jest w Tobie? co w sobie lubisz? Na pewno jest coś takiego! Tylko pomyśl szczerze, głęboko, nie neguj się od razu.

[żurawinka]

Wszystko co napisałaś to nieprawda, robisz sobie krzywdę wmawiając sobie negatywne uczucia. Jeśli masz stany depresyjne poczytaj o niacynie dobry psychoterapeuta jak najbardziej też. Zacznij myśleć o dobrych, pozytywnych rzeczach, mów sobie że jest i będzie dobrze. Zmień swoje myślenie

[eyesonfiree]

Jej, nie spodziewałam się takiego odzewu, bardzo dziękuję za zrozumienie i słowa wsparcia. Bywam już tym zmęczona i dziękuję za wysłuchanie mnie.

[jagodazielona]

a ne myślałaś o indywidualnym toku nauczania?

[Mijanou]

Autorko,
spróbuj iść do psychologa lub nawet psychiatry. To żaden wstyd ani żaden dyshonor w obecnych czasach. To, jak siebie postrzegamy dzieje się w naszych głowach i czasem mamy mocno zaburzony obraz samej/samego siebie. Medytacje, o których pisze Ruda, owszem mogą pomóc Ci się wyciszyć, jednak jeśli sama czujesz, że negatywne myśli się nasilają, nie czekaj z szukaniem pomocy profesjonalisty.

Robisz na mnie wrażenie osoby bardzo wrażliwej i mądrej, biorąc pod uwage styl i spojność wypowiedzi, które piszesz. A z tą matmą przy tablicy to Cię rozumiem. Sama nienawidziłam matmy a przy tablicy czułam, jak calutka wiedza gdzieś mi z głowy uciekła