Czepiam się TŻ bez powodu. Jak się ogarnąć?

[Claire89]

Moim problemem jest to, że się czepiam. Jak cholera.

Jestem w związku od ponad 2 lat, a mój Mężczyzna to najwspanialszy człowiek na Ziemi. Ze świecą takiego szukać. Kochający, pomocny, wspierający, gdy trzeba to rozśmieszy i zażartuje. Jest szalenie inteligentny! Dotychczas układało nam się bardzo dobrze, byliśmy zgodni ze sobą i praktycznie się nie kłóciliśmy. W ostatnich tygodniach jednak coraz częściej pojawiają się między nami spięcia, a to wszystko dlatego, że zaczęłam się o wszystko czepiać. A bo jego ton mi nie pasuje, a bo zażartuje i mi ten żart się nie spodoba, więc od razu się dąsam… Zdaję sobie sprawę z problemu, jednak nie jestem w stanie nad tym zapanować. A wiem, że muszę, bo w końcu mój facet pęknie i powie „basta”. Okropnie się tego boję, nie chcę go stracić.

Domyślam się, że moje problemy spowodowane są sytuacją w moim rodzinnym domu, a konkretnie relacją moich rodziców. Tam na porządku dziennym były kłótnie mamy i taty oraz totalny brak porozumienia. Chyba nigdy nie widziałam dwóch tak źle dopasowanych do siebie osób, które mimo tego, że są nieszczęśliwe, wciąż tkwią ze sobą. Do tego dochodziła również kwestia pieniędzy – zawsze jej w domu brakowało. Wiem, że wychowałam się w toksycznym środowisku i, niestety, część zachowań przenoszę do swojego życia. Tak jak rodzice czepiali się siebie nawzajem, ciągle wszystko wypominali i kłócili, tak ja zaczynam traktować mojego Ukochanego.

Nie wiem jak sobie poradzić… Co zrobić, żeby pozbyć się tych zachowań… Obiecałam partnerowi, że będę nas sobą panować. Że zamiast natychmiastowego focha, będę z nim rozmawiać. Na ogół nie mam problemów z rozmową, ale, gdy pojawia się jakiś problem, milknę. Doradźcie, dziewczyny, jak się wziąć w garść, by nie zaprzepaścić najlepszego związku w jakim byłam.

[hasheesh22]

A pomyśl sobie, czy naprawdę nigdy Twój TŻ nie daje Ci powodów do nerwów? Czy za każdym razem awantura jest 'o nic' ? Każdy kij ma dwa końce, ja byłam ostatnio w związku, gdzie słyszałam że ciągle robie afery o nic, gdzie dla mnie nie raz to były rzeczy na prawdę ważne (jak np. jego znajomości z koleżankami) i byłam wpędzana w poczucie winy za każdym razem jak robiłam 'afere o nic'. W końcu obiecałam sobie przestać i widzieć tylko rzeczy pozytywne i udało mi się, ale i tak nic to nie pomogło i związek się rozpadł (po roku)

[szugarbejb]

Jakbyś nie miała powodów to byś się nie czepiała. Szansa że jesteś wybitnym wyjątkiem i typem człowieka który się czepia o to że słońce świeci a niebo jest niebieskie, jest mała.



Jak do Ciebie chłopak mówi wujpwym tonem albo rzuca "żartami", które tylko on rozumie to nie dziwne że się foszysz.

[f284c48a05423b409a451c4db0eed2c1276616e1_6008c4288f43f]

Napisane przez Claire89

W ostatnich tygodniach jednak coraz częściej pojawiają się między nami spięcia, a to wszystko dlatego, że zaczęłam się o wszystko czepiać. A bo jego ton mi nie pasuje, a bo zażartuje i mi ten żart się nie spodoba, więc od razu się dąsam…

Jak Ci nawet jego ton głosu przeszkadza, to zastanów się szczerze czy Ty go w ogóle jeszcze kochasz, czy może od dłuższego czasu się psuje i uczucie się wypaliło. Bo to nie brzmi jak "super idealny związek".

Owszem, dzieciństwo i środowisko ma wpływ, ale pomyśl czy po 3-6 miesiącach związku z tym facetem też miewałaś takie huśtawki nastroju i wybuchy złości? Założę się że nie.

[Jestembeznadziejna]

Jak dla mnie to się odkochałaś.

[Claire89]

Tak, wiadomo, że każdy kij ma dwa końce, ale tu serio ja mam problem. Wczoraj obraziłam się, bo nie powiedział mi, że już kupił prezent na komunię swojego chrześniaka... No więc powód żaden, a urósł do rangi "bo ty mi nigdy nic nie mówisz".

Mam wrażenie jakbym zapanować nad sobą nie mogła, była nabuzowana hormonami I kłótnie są o takie błahe sprawy, co jest najgorsze.

I jestem w 100% pewna, że go kocham, a on kocha mnie. Poza tym, jest nam razem bardzo dobrze.

[f284c48a05423b409a451c4db0eed2c1276616e1_6008c4288f43f]

Napisane przez Claire89

Mam wrażenie jakbym zapanować nad sobą nie mogła, była nabuzowana hormonami I kłótnie są o takie błahe sprawy, co jest najgorsze.

I jestem w 100% pewna, że go kocham, a on kocha mnie. Poza tym, jest nam razem bardzo dobrze.

Nie zrozum mnie źle, ale to typowa gadka. Jeszcze brakuje "no czasem jest lepiej, a czasem gorzej, ale generalnie to się kochamy"

Przecież ten facet nawet nie może się odezwać, bo Ty już jesteś zła. To ma być miłość? Jego żarty Ciebie nie śmieszą, a pewnie rok temu się z nich śmiałaś. Przeanalizuj sobie wszystko na spokojnie i rzetelnie. Gdybyś w 100% go kochała to byś nie pytała obcych ludzi co masz robić ze swoim związkiem.

To co opisujesz to etap wypalenia moim zdaniem. Kłótnie o źle postawiony kubek, o zły żart, o zły ton głosu, bo śmieci nie wyrzucił...

[amillia]

Wiem o czym piszesz, też tak miewałam, nie tylko w odniesieniu do męża, wystarczyło, że chwilę z kimś dłużej posiedziałam i już mi się ciśnienie podnosiło. O wszystko. Ton głosu, żart kiedy nie jestem w nastroju, pytanie, które wydawało mi się głupie. Nawet nie tylko relacje międzyludzkie, potrafiłam się cała gotować jak się potknęłam, spadła mi łyżka, zobaczyłam paproch czy cokolwiek poszło nie po mojej myśli. Zresztą to była pierwsza rzecz o jaką spytał mnie psychiatra kiedy go odwiedziłam, czy jestem ostatnio bardziej drażliwa No więc byłam i odkąd się leczę jest lepiej, dopóki się nie leczyłam pomagało przemilczenie buzujących we mnie emocji aż opadną. Czasem nawet kilka sekund wystarczyło żeby się opanować i nie odwarknąć czegoś, czego potem bym żałowała i sprawiła przykrość bliskim. Nie masz żadnych innych objawów depresji?

Czasem jest to oznaka, że po prostu druga osoba już nas męczy, ale jeśli dalej czujesz, że kochasz swojego partnera i że ta drażliwość towarzyszy Ci też w innych sytuacjach to pomyśl nad przegadaniem tego z lekarzem.

[Claire89]

[1=f284c48a05423b409a451c4 db0eed2c1276616e1_6008c42 88f43f;86749412]Nie zrozum mnie źle, ale to typowa gadka. Jeszcze brakuje "no czasem jest lepiej, a czasem gorzej, ale generalnie to się kochamy"

Przecież ten facet nawet nie może się odezwać, bo Ty już jesteś zła. To ma być miłość? Jego żarty Ciebie nie śmieszą, a pewnie rok temu się z nich śmiałaś. Przeanalizuj sobie wszystko na spokojnie i rzetelnie. Gdybyś w 100% go kochała to byś nie pytała obcych ludzi co masz robić ze swoim związkiem.

To co opisujesz to etap wypalenia moim zdaniem. Kłótnie o źle postawiony kubek, o zły żart, o zły ton głosu, bo śmieci nie wyrzucił...[/QUOTE]

Nie pytam obcych ludzi co zrobić z moim związkiem

Pytam, jak sobie poradzić z moim czepialstwem.

Nie mogę powiedzieć, że u nas jest czasem źle, a czasem dobrze. Zawsze jest dobrze. Nawet jak się kłócimy, to tego samego dnia się godzimy.

Moim problemem jest to, że nie umiem mu SPOKOJNIE powiedzieć "hej, ale nie żartuj tak, bo mi się to nie podoba". Ja reaguje obrazą majestatu Foch i tyle. Mam problem z rozmową. Do niedawna nie sądziłam, że może mieć to związek z moim domem rodzinnym, ale teraz widzę, że zaczynam zachowywać się tak, jak moi rodzice w stosunku do siebie. Bo taki wzorzec z domu wyniosłam.

I nie wiem co zrobić. Jak to przepracować? Jak nauczyć się spokojnie rozmawiać, przytaczać swoje argumenty?

Moim problemem nie jest brak miłości do TŻ. To nie to.

Napisane przez amillia

Wiem o czym piszesz, też tak miewałam, nie tylko w odniesieniu do męża, wystarczyło, że chwilę z kimś dłużej posiedziałam i już mi się ciśnienie podnosiło. O wszystko. Ton głosu, żart kiedy nie jestem w nastroju, pytanie, które wydawało mi się głupie. Nawet nie tylko relacje międzyludzkie, potrafiłam się cała gotować jak się potknęłam, spadła mi łyżka, zobaczyłam paproch czy cokolwiek poszło nie po mojej myśli. Zresztą to była pierwsza rzecz o jaką spytał mnie psychiatra kiedy go odwiedziłam, czy jestem ostatnio bardziej drażliwa No więc byłam i odkąd się leczę jest lepiej, dopóki się nie leczyłam pomagało przemilczenie buzujących we mnie emocji aż opadną. Czasem nawet kilka sekund wystarczyło żeby się opanować i nie odwarknąć czegoś, czego potem bym żałowała i sprawiła przykrość bliskim. Nie masz żadnych innych objawów depresji?

Czasem jest to oznaka, że po prostu druga osoba już nas męczy, ale jeśli dalej czujesz, że kochasz swojego partnera i że ta drażliwość towarzyszy Ci też w innych sytuacjach to pomyśl nad przegadaniem tego z lekarzem.

O to mi chodzi!

Najczęściej obrywa się mojemu TŻ, bo z nim spędzam większość czasu. Z nim też jestem najbliżej, więc czasem myślę, że przecież nawet jeżeli powiem mu coś niemiłego, wyżyję się na nim... to nic się nie stanie. Bo przecież jest ze mną i zawsze będzie. Trochę do tego przywykłam. A wczoraj do mnie dotarło, że niekoniecznie tak musi być. Kiedyś może mieć dość....

Nigdy nie podejrzewałam się o depresję. Nie wiem do końca jakie objawy mogłyby mnie dotyczyć? Czasem miewam gorsze dni, gdy wydaje mi się, że ja mam zawsze pod górkę i życie mnie nienawidzi. Ale myślę, że każdy tak ma...

[f284c48a05423b409a451c4db0eed2c1276616e1_6008c4288f43f]

Napisane przez Claire89

Nie pytam obcych ludzi co zrobić z moim związkiem

Pytam, jak sobie poradzić z moim czepialstwem.

Nie mogę powiedzieć, że u nas jest czasem źle, a czasem dobrze. Zawsze jest dobrze. Nawet jak się kłócimy, to tego samego dnia się godzimy.

Moim problemem jest to, że nie umiem mu SPOKOJNIE powiedzieć "hej, ale nie żartuj tak, bo mi się to nie podoba". Ja reaguje obrazą majestatu Foch i tyle. Mam problem z rozmową. Do niedawna nie sądziłam, że może mieć to związek z moim domem rodzinnym, ale teraz widzę, że zaczynam zachowywać się tak, jak moi rodzice w stosunku do siebie. Bo taki wzorzec z domu wyniosłam.

I nie wiem co zrobić. Jak to przepracować? Jak nauczyć się spokojnie rozmawiać, przytaczać swoje argumenty?

Moim problemem nie jest brak miłości do TŻ. To nie to.

Jeśli jest tak jak mówisz, to musicie zwiększyć przestrzeń między sobą. Widocznie macie zbyt dużo kontaktu, zaczęło to Ciebie przytłaczać i facet Ciebie irytuje. On nic z tym nie robi? Bierze udział w Twoich dąsach i kłótniach? Ktoś musi być mądrzejszy i odpuścić.

Zajmij się sobą, nie trzymaj ciągle kurczowo faceta, stwórz dystans dzięki któremu zatęsknisz za nim. Skoro to jeszcze nie odkochanie, to powinno pomóc.

---------- Dopisano o 10:30 ---------- Poprzedni post napisano o 10:28 ----------

Napisane przez Claire89

O to mi chodzi!

Najczęściej obrywa się mojemu TŻ, bo z nim spędzam większość czasu. Z nim też jestem najbliżej, więc czasem myślę, że przecież nawet jeżeli powiem mu coś niemiłego, wyżyję się na nim... to nic się nie stanie. Bo przecież jest ze mną i zawsze będzie. Trochę do tego przywykłam. A wczoraj do mnie dotarło, że niekoniecznie tak musi być. Kiedyś może mieć dość....

Czyli postawiłaś go zbyt wysoko, wzięłaś za pewnik i że zawsze będzie. To jest świetna droga do katastrofy niestety.

[Claire89]

[1=f284c48a05423b409a451c4 db0eed2c1276616e1_6008c42 88f43f;86749448]Jeśli jest tak jak mówisz, to musicie zwiększyć przestrzeń między sobą. Widocznie macie zbyt dużo kontaktu, zaczęło to Ciebie przytłaczać i facet Ciebie irytuje. On nic z tym nie robi? Bierze udział w Twoich dąsach i kłótniach? Ktoś musi być mądrzejszy i odpuścić.

Zajmij się sobą, nie trzymaj ciągle kurczowo faceta, stwórz dystans dzięki któremu zatęsknisz za nim. Skoro to jeszcze nie odkochanie, to powinno pomóc.

Czyli postawiłaś go zbyt wysoko, wzięłaś za pewnik i że zawsze będzie. To jest świetna droga do katastrofy niestety.[/QUOTE]

On ma anielską cierpliwość do mnie. Gdy ja zaczynam dąsy, on nigdy nie odpowiada tym samym. Albo próbuje na spokojnie tłumaczyć (ale ja wtedy się odwracam, uciekam), a potem zostawia mnie na trochę w spokoju. Ja wtedy mam czas na to by przemyśleć, dociera do mnie, że znowu zrobiłam scenę, mam wyrzuty sumienia i przepraszam. Tylko, że jest to męczące... Nie chcę tak na niego naskakiwać bez powodu

[amillia]

Napisane przez Claire89

O to mi chodzi!

Najczęściej obrywa się mojemu TŻ, bo z nim spędzam większość czasu. Z nim też jestem najbliżej, więc czasem myślę, że przecież nawet jeżeli powiem mu coś niemiłego, wyżyję się na nim... to nic się nie stanie. Bo przecież jest ze mną i zawsze będzie. Trochę do tego przywykłam. A wczoraj do mnie dotarło, że niekoniecznie tak musi być. Kiedyś może mieć dość....

Nigdy nie podejrzewałam się o depresję. Nie wiem do końca jakie objawy mogłyby mnie dotyczyć? Czasem miewam gorsze dni, gdy wydaje mi się, że ja mam zawsze pod górkę i życie mnie nienawidzi. Ale myślę, że każdy tak ma...

No, owszem, łatwiej odszczeknąć coś partnerowi niż koleżance z pracy, bo jej "nie wypada", nawet jak się ma ochotę Znam mechanizm. I masz rację, partner to będzie znosił dopóki nagle nie przestanie. To nie musi być depresja, może być jakaś forma nerwicy albo po prostu żadna choroba tylko nagromadzenie stresu w życiu czy tak jak mówisz złe nawyki wyniesione z domu rodzinnego. W sumie jak tak o tym myślę to moja mama też jest drażliwa i łatwo wybuchała o najgłupsze rzeczy. Przejdź się do psychologa jak masz okazję, może zaproponuje Ci jakieś fajne techniki relaksacyjne czy inne sposoby na radzenie sobie z tym rozdrażnieniem.

[Fortuna1]

Napisane przez amillia

Wiem o czym piszesz, też tak miewałam, nie tylko w odniesieniu do męża, wystarczyło, że chwilę z kimś dłużej posiedziałam i już mi się ciśnienie podnosiło. O wszystko. Ton głosu, żart kiedy nie jestem w nastroju, pytanie, które wydawało mi się głupie. Nawet nie tylko relacje międzyludzkie, potrafiłam się cała gotować jak się potknęłam, spadła mi łyżka, zobaczyłam paproch czy cokolwiek poszło nie po mojej myśli. Zresztą to była pierwsza rzecz o jaką spytał mnie psychiatra kiedy go odwiedziłam, czy jestem ostatnio bardziej drażliwa No więc byłam i odkąd się leczę jest lepiej, dopóki się nie leczyłam pomagało przemilczenie buzujących we mnie emocji aż opadną. Czasem nawet kilka sekund wystarczyło żeby się opanować i nie odwarknąć czegoś, czego potem bym żałowała i sprawiła przykrość bliskim. Nie masz żadnych innych objawów depresji?

Czasem jest to oznaka, że po prostu druga osoba już nas męczy, ale jeśli dalej czujesz, że kochasz swojego partnera i że ta drażliwość towarzyszy Ci też w innych sytuacjach to pomyśl nad przegadaniem tego z lekarzem.

Mam dokładnie tak samo jak Ty amillia i jak autorka. Jakbym czytała o swoje sytuacji - i w domu rodzinnym było bardzo bardzo podobnie. Ale nie myślałam, że to ma aż tak duży wpływ. Ja dodatkowo jestem bardzo pamietliwa i wręcz wredna, jak coś mi się nie spodoba i nie wybuchne od razu, to przypomni mi się za jakiś czas i będę to wypominac aż do *** śmierci nie wiem, jak to zmienić. Mam wrażenie, że wszyscy są przeciwko mnie. Naprawdę to jest oznaka depresji?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[amillia]

Napisane przez Fortuna1

Mam dokładnie tak samo jak Ty amillia i jak autorka. Jakbym czytała o swoje sytuacji - i w domu rodzinnym było bardzo bardzo podobnie. Ale nie myślałam, że to ma aż tak duży wpływ. Ja dodatkowo jestem bardzo pamietliwa i wręcz wredna, jak coś mi się nie spodoba i nie wybuchne od razu, to przypomni mi się za jakiś czas i będę to wypominac aż do *** śmierci nie wiem, jak to zmienić. Mam wrażenie, że wszyscy są przeciwko mnie. Naprawdę to jest oznaka depresji?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Wiesz, po jednym symptomie nie da się niczego zdiagnozować, skoro u nas wszystkich sytuacja w domu jest podobna to może równie dobrze z niej wynikać. U mnie akurat tak się "złożyło", że mam zdiagnozowaną depresję i psychiatra mnie poinformował, że często objawem jest właśnie wieczne rozdrażnienie, ale to może być wszystko tak naprawdę, od stresu po po prostu taki "brzydki charakter" Ale myślę, że jeśli nie lekami to terapią/rozmową z psychologiem można próbować to w sobie zmienić. Istnieje dużo technik radzenia sobie z niechcianymi emocjami.

[f284c48a05423b409a451c4db0eed2c1276616e1_6008c4288f43f]

Napisane przez Claire89

On ma anielską cierpliwość do mnie. Gdy ja zaczynam dąsy, on nigdy nie odpowiada tym samym. Albo próbuje na spokojnie tłumaczyć (ale ja wtedy się odwracam, uciekam), a potem zostawia mnie na trochę w spokoju. Ja wtedy mam czas na to by przemyśleć, dociera do mnie, że znowu zrobiłam scenę, mam wyrzuty sumienia i przepraszam. Tylko, że jest to męczące... Nie chcę tak na niego naskakiwać bez powodu

Bardzo mądre zachowanie z jego strony, opanowany gość. Moim zdaniem to najlepsze wyjście, albo spokojna rozmowa, albo jak nie dociera to zostawić w spokoju i niech przemyśli sama

Może nie jest tak źle jak sądziłem na początku. Spróbuj nabrać nieco dystansu, żebyś mogła zatęsknić za nim.

Prosty przykład: Masz swój ulubiony smak lodów. Jesz je codziennie po 3 razy. Pewnego dnia uświadamiasz sobie, że nie dość, że przestały Ci smakować, to czujesz do nich wstręt, przejadłaś się.

[Fortuna1]

Napisane przez amillia

Wiesz, po jednym symptomie nie da się niczego zdiagnozować, skoro u nas wszystkich sytuacja w domu jest podobna to może równie dobrze z niej wynikać. U mnie akurat tak się "złożyło", że mam zdiagnozowaną depresję i psychiatra mnie poinformował, że często objawem jest właśnie wieczne rozdrażnienie, ale to może być wszystko tak naprawdę, od stresu po po prostu taki "brzydki charakter" Ale myślę, że jeśli nie lekami to terapią/rozmową z psychologiem można próbować to w sobie zmienić. Istnieje dużo technik radzenia sobie z niechcianymi emocjami.

To fakt, to może być też taki charakter...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Claire89]

[1=f284c48a05423b409a451c4 db0eed2c1276616e1_6008c42 88f43f;86749618]Bardzo mądre zachowanie z jego strony, opanowany gość. Moim zdaniem to najlepsze wyjście, albo spokojna rozmowa, albo jak nie dociera to zostawić w spokoju i niech przemyśli sama

Może nie jest tak źle jak sądziłem na początku. Spróbuj nabrać nieco dystansu, żebyś mogła zatęsknić za nim.

Prosty przykład: Masz swój ulubiony smak lodów. Jesz je codziennie po 3 razy. Pewnego dnia uświadamiasz sobie, że nie dość, że przestały Ci smakować, to czujesz do nich wstręt, przejadłaś się.[/QUOTE]

No naprawdę, złoty facet! A trafiła mu się taka wredota
Ale dziękuję za rady! Możesz mieć w sumie rację z tym dystansem - w lutym nie widzieliśmy się 2 tygodnie prawie, bo był na wyjeździe słuzbowym. Jak wrócił, było tak, jak na początku. Wróciły motyle w brzuchu

Napisane przez Fortuna1

To fakt, to może być też taki charakter...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Coby to nie było, oby udało się to przepracować

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Jeżeli uważasz, że problem związany jest z twoim domem rodzinnym i wyniesionymi z niego wzorcami to jednak przeszłabym się na kilka rozmów z terapeutą. Mam koleżankę z dysfunkcyjnej rodziny i terapeutka naprawdę pomogła jej uświadomić sobie pewne mechanizmy, które rządzą jej życiem. Widzę, że jest dużo bardziej wyluzowana i pozytywnie nastawiona do ludzi teraz.

Natomiast oprócz tego zbadałabym sobie profilaktycznie poziom hormonów (przede wszystkim tarczycy). Drażliwość może być objawem problemów endokrynologicznych.

[travis]

Napisane przez Claire89

Moim problemem jest to, że się czepiam. Jak cholera.

Jestem w związku od ponad 2 lat, a mój Mężczyzna to najwspanialszy człowiek na Ziemi. Ze świecą takiego szukać. Kochający, pomocny, wspierający, gdy trzeba to rozśmieszy i zażartuje. Jest szalenie inteligentny! Dotychczas układało nam się bardzo dobrze, byliśmy zgodni ze sobą i praktycznie się nie kłóciliśmy. W ostatnich tygodniach jednak coraz częściej pojawiają się między nami spięcia, a to wszystko dlatego, że zaczęłam się o wszystko czepiać. A bo jego ton mi nie pasuje, a bo zażartuje i mi ten żart się nie spodoba, więc od razu się dąsam… Zdaję sobie sprawę z problemu, jednak nie jestem w stanie nad tym zapanować. A wiem, że muszę, bo w końcu mój facet pęknie i powie „basta”. Okropnie się tego boję, nie chcę go stracić.

Domyślam się, że moje problemy spowodowane są sytuacją w moim rodzinnym domu, a konkretnie relacją moich rodziców. Tam na porządku dziennym były kłótnie mamy i taty oraz totalny brak porozumienia. Chyba nigdy nie widziałam dwóch tak źle dopasowanych do siebie osób, które mimo tego, że są nieszczęśliwe, wciąż tkwią ze sobą. Do tego dochodziła również kwestia pieniędzy – zawsze jej w domu brakowało. Wiem, że wychowałam się w toksycznym środowisku i, niestety, część zachowań przenoszę do swojego życia. Tak jak rodzice czepiali się siebie nawzajem, ciągle wszystko wypominali i kłócili, tak ja zaczynam traktować mojego Ukochanego.

Nie wiem jak sobie poradzić… Co zrobić, żeby pozbyć się tych zachowań… Obiecałam partnerowi, że będę nas sobą panować. Że zamiast natychmiastowego focha, będę z nim rozmawiać. Na ogół nie mam problemów z rozmową, ale, gdy pojawia się jakiś problem, milknę. Doradźcie, dziewczyny, jak się wziąć w garść, by nie zaprzepaścić najlepszego związku w jakim byłam.

A moze jestes w ciazy ? Ja tak wlasnie mam , biedny ZT

[skazana_na_bluesa]

Idź na terapię, żeby przepracować sytuację rodzinną.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[paranormal_sun]

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;86749677]Jeżeli uważasz, że problem związany jest z twoim domem rodzinnym i wyniesionymi z niego wzorcami to jednak przeszłabym się na kilka rozmów z terapeutą. Mam koleżankę z dysfunkcyjnej rodziny i terapeutka naprawdę pomogła jej uświadomić sobie pewne mechanizmy, które rządzą jej życiem. Widzę, że jest dużo bardziej wyluzowana i pozytywnie nastawiona do ludzi teraz.

Natomiast oprócz tego zbadałabym sobie profilaktycznie poziom hormonów (przede wszystkim tarczycy). Drażliwość może być objawem problemów endokrynologicznych.[/QUOTE]

Dokładnie! terapia to raz. Dwa - stan zdrowia. ja tak mam gdy mam niedobory żelaza i gdy mam okresy wzmozonej pracy - tzn. chodze niewyspana. To jak się "prowadzimy" ma duży wpływ na nasze życie.

[januszpolak]

Napisane przez Claire89

No naprawdę, złoty facet! A trafiła mu się taka wredota
Ale dziękuję za rady! Możesz mieć w sumie rację z tym dystansem - w lutym nie widzieliśmy się 2 tygodnie prawie, bo był na wyjeździe słuzbowym. Jak wrócił, było tak, jak na początku. Wróciły motyle w brzuchu

Coby to nie było, oby udało się to przepracować

Mogłabyś zacytować jeszcze jakieś inne sytuacje, w których się obrażasz? Średnio chce mi się wierzyć, że tak po prostu się czepiasz. Zawsze gdzieś tam jest drugie dno. Może być tak, że czegoś ci w relacji brakuje i wyrażasz to w momencie, kiedy dane zachowanie TŻ ci się nie spodoba, i reagujesz podwójnie. Albo generalnie brakuje ci zaufania w jego dobre intencje, i stąd do każdego zachowania coś sobie dopisujesz. Np. on ci o czymś zapomni powiedzieć, a ty już w głowie rozumiesz to jako: "on o mnie nie myśli, nie troszczy się". I może to wynikać z tego, że on jest całościowo mało opiekuńczy wobec ciebie, specjalnie o tobie nie myśli, jest zbyt skoncentrowany na sobie.

[ruda_beksa]

Nie bardzo rozumiem podejście, że TŻ autorki musi robić coś źle, bo ona tak reaguje

Spotkałam się w życiu z osobami którym po prostu "nie dogodzisz" - partner mógłby stawać na uszach, a tu zawsze o coś foszek, dąsiki, wieczne rozdrażnienie, negatywne nastawienie do wszystkiego. Mam taką ciocię Wujek kupi kwiaty - a po co ty pieniądze wydajesz, na cholerę mi to, badyle tylko stoją, potem trzeba będzie wyrzucać. Nawet najbardziej neutralne pytania wujka ("napijesz się kawy?") odpowiada warczeniem, burczeniem, albo fochem, bo na głupie pytania to ona nie będzie odpowiadać, albo on powinien wiedzieć, i sam fakt jego niewiedzy jest dla niej wielkim afrontem.

Czy to kwestia usposobienia, złych wzorców z domu, depresji czy innych chorób - czasami po prostu problem leży w osobie reagującej, a nie w partnerze. Nie zawsze istnieje "drugie dno". Z tego co autorka opisała, tutaj mogłaby pomóc terapia i przepracowanie problemów z dzieciństwa.

[januszpolak]

Napisane przez ruda_beksa

Nie bardzo rozumiem podejście, że TŻ autorki musi robić coś źle, bo ona tak reaguje

Spotkałam się w życiu z osobami którym po prostu "nie dogodzisz" - partner mógłby stawać na uszach, a tu zawsze o coś foszek, dąsiki, wieczne rozdrażnienie, negatywne nastawienie do wszystkiego. Mam taką ciocię Wujek kupi kwiaty - a po co ty pieniądze wydajesz, na cholerę mi to, badyle tylko stoją, potem trzeba będzie wyrzucać. Nawet najbardziej neutralne pytania wujka ("napijesz się kawy?") odpowiada warczeniem, burczeniem, albo fochem, bo na głupie pytania to ona nie będzie odpowiadać, albo on powinien wiedzieć, i sam fakt jego niewiedzy jest dla niej wielkim afrontem.

Czy to kwestia usposobienia, złych wzorców z domu, depresji czy innych chorób - czasami po prostu problem leży w osobie reagującej, a nie w partnerze. Nie zawsze istnieje "drugie dno". Z tego co autorka opisała, tutaj mogłaby pomóc terapia i przepracowanie problemów z dzieciństwa.

Mylisz się, zachowanie twojej cioci może wynikać z tego, że wujek ani trochę czasu nie poświęca na zaspakajanie jej realnych potrzeb. Często pod przykrywką głupich fochów kryją się lata zaniedbań. Bo takie "wybudowałem ci dom i zarobiłem tyle kasy, a ty się obrażasz" może równie dobrze spotykać się "ale ja chciałam mieszkanie w bloku i żebyś nie wyjeżdżał na delegacje, a teraz już pozamiatane i kwiaty nic nie zmienią".

Może ona faktycznie od lat nie może sobie kupić dobrego kosmetyku, a tu nagle kwiaty, kolejne ileś złoty w błoto. Może on od lat słucha, że ona nie lubi kawy, a mimo to proponuje. Już nie mówiąc o tym, że pary przy innych często zachowują się na pokaz, a olewający partnerzy otaczają rzekomą uwagą swoją drugą połówkę.

Przede wszystkim trzeba być wrażliwym na drugą osobę, bo można spełniać do usranej śmierci zachcianki kogoś, kto istnieje tylko w wyobraźni, a partnerka/r w międzyczasie próbuje rozpaczliwie zostać zauważoną.

[ruda_beksa]

Akurat to dość bliska rodzina i... wiadom, nie wiem co ciocia ma w głowie, ale uważam że... wymyślasz. Wujek jest złotą rączką, domatorem, gotuje, był bardzo zaangażowany w wychowanie dzieci, na wszystkie potrzeby też mają. Chyba że nie zaspokaja cioci w sypialni, bo o tym akurat nie wiem

A ciocia jest niby z wujka dumna, powtarza krewnym że "męża to trzeba sobie umieć wychować", w domyśle - ja sobie dobrego wychowałam, a wy nie

[januszpolak]

Napisane przez ruda_beksa

Akurat to dość bliska rodzina i... wiadom, nie wiem co ciocia ma w głowie, ale uważam że... wymyślasz. Wujek jest złotą rączką, domatorem, gotuje, był bardzo zaangażowany w wychowanie dzieci, na wszystkie potrzeby też mają. Chyba że nie zaspokaja cioci w sypialni, bo o tym akurat nie wiem

A ciocia jest niby z wujka dumna, powtarza krewnym że "męża to trzeba sobie umieć wychować", w domyśle - ja sobie dobrego wychowałam, a wy nie

No niektórzy mają takie przekonania, że chłopa trzeba sobie tresować, ale to jest inna sytuacja. Autorka nie ma takich poglądów. Może ciocia go sobie chowa pod siebie, może wujek to lubi, może są szczęśliwi, a może gdzieś zdarzyło się coś o czym żadne nie powie i spowodowało takie reakcje ciotki. Autorka nie chce sobie faceta tresować, chce pracować nad sobą więc myślę, że gdzieś tam musi tkwić powód. Może tak być, że wyniosła to z domu, ale może też tak być że z domu wyniosła dobór partnera i wzięła sobie kogoś, kto powoduje w niej jednocześnie milion "ale", i teraz się denerwuje.

[thirky]

No tu się ewidentnie coś w pewnym momencie wydarzyło, skoro na początku związku tego nie było a nagle jest. Mnie się wydaje że gdyby chodziło o wzorce wyniesione z domu to takie sytuacje byłyby od początku, a nie pojawiły się po dwóch latach. Też jestem ciekawa jakie to żarty które autorkę drażnią.
Albo się odkochalas i zaczyna Ci wszystko w nim przeszkadzac pomimo tego że nie chcesz sama przed sobą tego przyznać, albo on z jakiegoś powodu zrobił się dla Ciebie wredny i Twoje reakcje są uzasadnione, albo to oznaka przemęczenia lub jakiejś choroby

[Claire89]

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;86749677]
Natomiast oprócz tego zbadałabym sobie profilaktycznie poziom hormonów (przede wszystkim tarczycy). Drażliwość może być objawem problemów endokrynologicznych.[/QUOTE]

Hormony chcę zbadać tak czy siak, ponieważ podejrzewam u siebie niedoczynność tarczycy Nie sądziłam jednak, że objawem może być również drażliwość.

Napisane przez travis

A moze jestes w ciazy ? Ja tak wlasnie mam , biedny ZT

Ciąża na pewno nie Okres jak w zegarku.

Napisane przez januszpolak

Mogłabyś zacytować jeszcze jakieś inne sytuacje, w których się obrażasz? Średnio chce mi się wierzyć, że tak po prostu się czepiasz. Zawsze gdzieś tam jest drugie dno. Może być tak, że czegoś ci w relacji brakuje i wyrażasz to w momencie, kiedy dane zachowanie TŻ ci się nie spodoba, i reagujesz podwójnie. Albo generalnie brakuje ci zaufania w jego dobre intencje, i stąd do każdego zachowania coś sobie dopisujesz. Np. on ci o czymś zapomni powiedzieć, a ty już w głowie rozumiesz to jako: "on o mnie nie myśli, nie troszczy się". I może to wynikać z tego, że on jest całościowo mało opiekuńczy wobec ciebie, specjalnie o tobie nie myśli, jest zbyt skoncentrowany na sobie.

Inne przykłady? Obraziłam się, że nie powiedział mi, że córka jego kolegi z pracy złamała rękę. A nie są to nawet nasi bliscy znajomi - no powód z tyłka.

Innym razem przenosiliśmy łóżko - TŻ poradził bym chwyciła je w taki i taki sposób, by było mi łatwiej. Oczywiście się obraziłam, bo ja przecież wiem lepiej.

Naprawdę, są to bezsensowne powody. Gdy przychodzi do rozwiązania poważnego problemu, daję radę, rozmawiamy spokojnie, a przy takich błahostkach wychodzę z siebie.

I nie sądzę, że chodzi o to, że mi czegoś brakuje - jest bardzo czuły i opiekuńczy w stosunku do mnie, nie wstydzi się okazywać uczuć przy innych, czuję się przy nim spokojnie i bezpiecznie.

Napisane przez thirky

No tu się ewidentnie coś w pewnym momencie wydarzyło, skoro na początku związku tego nie było a nagle jest. Mnie się wydaje że gdyby chodziło o wzorce wyniesione z domu to takie sytuacje byłyby od początku, a nie pojawiły się po dwóch latach. Też jestem ciekawa jakie to żarty które autorkę drażnią.
Albo się odkochalas i zaczyna Ci wszystko w nim przeszkadzac pomimo tego że nie chcesz sama przed sobą tego przyznać, albo on z jakiegoś powodu zrobił się dla Ciebie wredny i Twoje reakcje są uzasadnione, albo to oznaka przemęczenia lub jakiejś choroby

Wydaje mi się, że wydarzyło się to, że już czuję się bardzo swobodnie przy TŻ. Niestety, ale często to właśnie bliskim się obrywa, bo bierzemy ich za pewnik....

[Elfir]

Nie potrafisz się ugryź w język? Policzyć do dziesięciu?
Bo to już toksycznym człowiekiem zalatuje.
Facet musi mieć anielską cierpliwość.

[ruda_beksa]

Napisane przez Claire89

Inne przykłady? Obraziłam się, że nie powiedział mi, że córka jego kolegi z pracy złamała rękę. A nie są to nawet nasi bliscy znajomi - no powód z tyłka.

Jesteś w stanie przypomnieć sobie, co w tej sytuacji cię "nakręciło"? Najwyraźniej odczułaś że on zrobił coś źle. Ale co?