Zaburzenia/choroby psychiczne, a wybór partnera

[Magdaaa24]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;83001686]Ale tu nie chodzi o winę tu chodzi o to ze pewne sprawy dyskwalifikuje odrazu kogos jako potencjalnego partnera po co więc marnować czas na kogos z kim definitywnie nie zwiazalibysmy się gdybyśmy wiedzieli odrazu?
Ja bym czuła się zmanipulowana i oszukana gdyby osoba z którą się spotykam ukrywala takie sprawy[/QUOTE]



To już Twoja sprawa.

[7cd1d0bf3fc279e4e45587f61c3d7242fa9c0a30]

Napisane przez Magdaaa24

To już Twoja sprawa.

A jesli bedzie dotyczyla Ciebie i partner ukryje cos bardzo waznego co ma ogromny wplyw na ewentualny zwiazek, partnera i jest duzym obciazeniem? Nie mowie, zeby mowic to na pierwszej randce kiedy jest to jeszcze obca osoba, ale przed wejsciem w zwiazek zanim obie osoby sie zakochaja i zaangazuja

[Magdaaa24]

[1=7cd1d0bf3fc279e4e45587f 61c3d7242fa9c0a30;8300228 1]A jesli bedzie dotyczyla Ciebie i partner ukryje cos bardzo waznego co ma ogromny wplyw na ewentualny zwiazek, partnera i jest duzym obciazeniem? Nie mowie, zeby mowic to na pierwszej randce kiedy jest to jeszcze obca osoba, ale przed wejsciem w zwiazek zanim obie osoby sie zakochaja i zaangazuja[/QUOTE]



Ale ja nie mam nic przeciwko szczerym wyznaniom przed zaangażowaniem się i wejściem w oficjalny związek ,sama bym tego chciała ale nie oczekuje że po kilku spotkaniach ktoś będzie mi mówił o swoich chorobach czy jakiś innych traumach życiowych . Jestem również DDA i zżyłam w trudnych warunkach przez wiele lat ale nie wyobrażam sobie opowiadać o tym komuś z kim poszłam dwa razy na kawę. Bo dla mnie to niewyobrażalne .


Ktoś może twierdzić inaczej ale punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Zapytałas kiedy mówić a tak naprawdę to nie obchodzi cie kiedy ludzie chcą o tym się dowiedzieć to po co pytasz
Prawda jest taka ze jesli ktos nie chce być z dda,osoba z zaburzeniami psychicznymi ,Hiv,transeksualną to nawet jak się o tym dowie po 3 miesiącach to nic to nie zmieni nadal nie bedzie chciał być z taka osoba .ty tylko zmarnujesz swoj czas a przy okazji czas tej drugiej osoby która mogłaby w tym czasie poznać kogoś bez takich obciążeń
Egoistyczne nieuczciwa postawa

[Magdaaa24]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;83003091]Zapytałas kiedy mówić a tak naprawdę to nie obchodzi cie kiedy ludzie chcą o tym się dowiedzieć to po co pytasz
Prawda jest taka ze jesli ktos nie chce być z dda,osoba z zaburzeniami psychicznymi ,Hiv,transeksualną to nawet jak się o tym dowie po 3 miesiącach to nic to nie zmieni nadal nie bedzie chciała być z taka osoba .ty tylko znajdujesz swoj czas a przy okazji czas tej drugiej osoby która mogłaby w tym czasie poznać kogoś bez takich obciążeń
Egoistyczne nieuczciwa postawa[/QUOTE]



Interesuje mnie zdanie innych ale to nie znaczy że muszę wszystkich bezwzględnie słuchać ,bo nie muszę . I nie oczekuje że każdy będzie chciał być z osobą chorą pod względem psychicznym ,bo możemy sobie wybrać partnera który nam będzie względnie odpowiadał.


A egoizmu mi nie zarzucaj bo postawa w stylu `masz spowiadać się z tego tamtego i owego ,teraz w tym momencie bo ja CHCEM i koniec jest również bardzo nie na miejscu.

[7cd1d0bf3fc279e4e45587f61c3d7242fa9c0a30]

Napisane przez Magdaaa24

Ale ja nie mam nic przeciwko szczerym wyznaniom przed zaangażowaniem się i wejściem w oficjalny związek ,sama bym tego chciała ale nie oczekuje że po kilku spotkaniach ktoś będzie mi mówił o swoich chorobach czy jakiś innych traumach życiowych . Jestem również DDA i zżyłam w trudnych warunkach przez wiele lat ale nie wyobrażam sobie opowiadać o tym komuś z kim poszłam dwa razy na kawę. Bo dla mnie to niewyobrażalne .


Ktoś może twierdzić inaczej ale punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

Jak najbardziej to rozumiem. To delikatny temat wywolujacy przykre wspomnienia i emocje. Takze przed wejsciem w zwiazek jest jak najbardziej ok i fair

[Zakurzona]

Ja nigdy świadomie bym się z taką osobą nie związała. No chyba że byłaby to lekka postać nerwicy lękowej lub nerwicy natręctw. Na tyle lekka że nie wymagałaby terapii ani leczenia (znam takie osoby i jest to dla mnie do zaakceptowania). Po prostu instynkt samozachowawczy każe mi wybrać osobę zdrową i dobra, z którą moje życie będzie możliwie najlżejsze... ale!
Gdyby się po ślubie okazało że mąż zachorował na COKOLWIEK to nie zostawiłabym go w żadnym przypadku i walczyła jak długo się da o jego powrót do normalności albo jeśli to nie możliwe to o jak największą poprawę. Tego samego oczekiwałabym od mojego męża. "W zdrowiu i w chorobie".

[arancia94]

Cieszę się, że ktoś założył taki wątek. Ostatnio sama rozmyślam o tym. Jestem na etapie randek z pewnym facetem, traktuję go poważnie i chcę go poznawać, ale nie mam pojęcia kiedy zacząć rozmowę o mojej chorobie.

Wprawdzie nie choruję na coś poważnego typu choroba afektywna dwubiegunowa czy schizofrenia. Jestem chora na depresję. Teraz kiedy mam dobrze leki dobrane i uczęszczam do mojej psychoterapeutki jestem zupełnie normalną osobą, uśmiechniętą, pełną życia, wychodzę do ludzi. Ostatnia remisja u mnie trwała 3 lata, więc mam nadzieję, że ta też będzie długo trwać.

Jednak wiem, że kiedyś znowu może nadejść stan kiedy będę w środku martwa. Mogę znowu myśleć o samobójstwie i nic nie będzie dla mnie miało sensu. Mam świadomość, że takie coś może się zdarzyć. Dlatego wolałabym, aby ta osoba wiedziała o tym, żeby nie było niespodzianek. Do mnie w takim stanie trzeba mieć wyczucie i przebywanie ze mną wymaga sporo cierpliwości.

W którym momencie chcielibyście się czegoś takiego dowiedzieć? Na pierwszych randkach raczej powinna być przyjemna atmosfera, więc nie chcę tego zepsuć.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez arancia94

Cieszę się, że ktoś założył taki wątek. Ostatnio sama rozmyślam o tym. Jestem na etapie randek z pewnym facetem, traktuję go poważnie i chcę go poznawać, ale nie mam pojęcia kiedy zacząć rozmowę o mojej chorobie.

Wprawdzie nie choruję na coś poważnego typu choroba afektywna dwubiegunowa czy schizofrenia. Jestem chora na depresję. Teraz kiedy mam dobrze leki dobrane i uczęszczam do mojej psychoterapeutki jestem zupełnie normalną osobą, uśmiechniętą, pełną życia, wychodzę do ludzi. Ostatnia remisja u mnie trwała 3 lata, więc mam nadzieję, że ta też będzie długo trwać.

Jednak wiem, że kiedyś znowu może nadejść stan kiedy będę w środku martwa. Mogę znowu myśleć o samobójstwie i nic nie będzie dla mnie miało sensu. Mam świadomość, że takie coś może się zdarzyć. Dlatego wolałabym, aby ta osoba wiedziała o tym, żeby nie było niespodzianek. Do mnie w takim stanie trzeba mieć wyczucie i przebywanie ze mną wymaga sporo cierpliwości.

W którym momencie chcielibyście się czegoś takiego dowiedzieć? Na pierwszych randkach raczej powinna być przyjemna atmosfera, więc nie chcę tego zepsuć.

ja bym wybadała delikatnie jakie ma zdanie na temat chorób przewlekłych. Rozmawiacie przecież na różne tematy, poznajecie swoje zdanie, aborcja, choroby genetyczne, podział obowiązków w domu, sposób spędzania czasu.... Gdzieś tam pomiędzy porozmawiaj o depresji, jeszcze nie mówiąc że Cię ten problem dotyczy, jeżeli będzie negatywnie nastawiony - to po prostu wycofasz sie ze znajomości.